Maar, hij kwam dus zo bij me in de buurt staan, omdat hij iets had uitgedeeld.
En omdat ik toch iets wilde zeggen, vroeg ik of hij vanavond naar het carnavalsfeest ging.
Hij keek me eerst kinda raar aan, met de bedoeling van: waarom wil jij dat nu weten? Maar uiteindelijk zei hij ja.
En toen flapte ik eruit: 'Nou, dan ben ik blij dat ik niet ga.'
Toen keek hij me boos aan, en liep hij weg. En toen kwam ik erachter, dat ik dat eigenlijk niet helemaal had mogen zeggen. Maar toen maakte Brenda me aan t lachen, dus ik schiet zo volop in de lach.
Zegt hij zo: 'annissa! Nu is het goed geweest'-boze blik-
Damn, als blikken konden doden was ik gestorven in lokaal 207.
Heb jij ook al zo'n moment meegemaakt, tegenover je leraar met de gedachte: 'damn, dat had ik niet moeten zeggen?'