Nou ja, kijk; Bij de moeder van een vriendin van mij is een paar weken geleden borstkanker ontdekt. Elke week zit ze daar wel om te wenen. Het is super erg, maar de kanker is weg, alleen moet haar mama chemo krijgen om te voorkomen dat de kanker terug komt. Iedereen wist dat het goed ging komen, want ze waren er vroeg bij. Bij haar oma is het terminaal en gaat ze ervan doodgaan, daarmee dat ze bang was. Dat is natuurlijk allemaal heel erg van haar moeder hé, daar niet van. Maar oké. Mijn meter heeft ook borstkanker. Dat is voor de tweede keer. De eerste keer hebben ze het bolletje (kanker) weggehaald en ze kon kiezen of ze dan nog chemo kreeg voor de zekerheid of niet. Aan chemo zijn echter veel risico's verbonden, dus deed ze dat niet. Nu voelden ze terug een bolletje, maar de dokters zeiden dat dat littekenweefsel was, ook al zei de gynaecoloog dat het hem verontrustte. Blijkbaar was dat dus wél kanker.
Nu kon het niet anders dan dat ze haar borst moesten wegnemen, nu heeft mijn meter dus nog maar één borst.
Lisa (die vriendin) kon altijd bij me terecht met die kanker van haar moeder en ik stelde haar altijd gerust, troostte haar. Ik begon over mijn meter tegen haar, negeert ze me gewoon en kijkt ze me niet aan. Moet ik nu ook beginnen wenen in de klas om wat medeleven te krijgen ofwat? Ja, ik klink nu vast heel aandachtzoekerig en dat ik mezelf heel wat vind zodat ik ook aandacht moet. Maar ik wil alleen is iemand waar ik mijn verhaal aan kan doen en die me dan kan vastpakken en troosten.
Ik ben niet zo iemand dat in publiek gaat wenen, maar het komt gewoon altijd los als ik ergens alleen ben. Ik zeg niet dat ik wil wenen in de klas ofzo om dan aandacht en medeleven te krijgen of wathever.
Dat lijkt gewoon zo alsof dat die zo denken; je weent toch niet, dus je zult het niet erg vinden.
Maar ik wil gewoon eens even een troostend iemand, iemand die me begrijpt en me niet de rug toekeert.
Pff, sorry, maar dit wou ik even kwijt. ):
[ bericht aangepast op 8 feb 2010 - 21:38 ]
Only losers can act the way you do
