Vroeger was ik echt over obsessed with Bill. Het begon 3 jaar geleden of zo. Elke avond zat ik filmpjes te kijken en dergelijke. Maar nu kijk ik helemaal anders naar Bill. Ik keek net naar filmpjes waar ie huilt, waar ie eerlijk is in interviews, dingen die me raken. Het is alsof ik hem al jaren ken. Maar dan echt ken. Soms heb ik periodes, waar ik helemaal niet zo vaak aan 'm denk. Maar nu komt alles weer terug. Ik heb vannacht over hem gedroomd, ik ga voor het allereerst naar een concert, ik zal hem dus voor het eerst zien. Misschien is dat wat overweldigend? Want ik kan echt gaan huilen. Ik wil zo hard bij hem zijn. Het is alsof dat zo hoort te zijn. Ik ben niet zo'n fan als iedereen denkt na dit te lezen. Volgens mij is het feit dat hij het nooit zal weten, even heel erg moeilijk voor me. Nu vindt iedereen me zielig, waarschijnlijk. En denkt iedereen: 'Zo voelt iedereen zich.' Maar nee, soms ga ik echt kapot vanbinnen om Bill. Hoewel ik dat nooit, nooit laat zien. Tegen niemand. En ik moest het gewoon kwijt, ookal slaat het voor jullie waarschijnlijk nergens op. Het betekent wel veel voor me dat het er eindelijk na al die tijd uit is.
[ bericht aangepast op 2 nov 2009 - 11:37 ]