• Zo ongeveer 3 jaar ken ik een jongen. Vanaf het moment dat hem leerde kennen blijf ik hem "leuk" vinden. Niet leukleuk als je begrijpt wat ik bedoel. Het gaat met vlagen.
    Dan denk ik dat ik hem echt leuk vind, maar dan gaat het gevoel vanzelf weer over. Maar toch blijft gevoel altijd in me zitten en als we dan weer een tijdje vaker met elkaar omgaan komt het weer. Ook al zien we elkaar wat minder, blijf ik hem leuk vinden.
    Al 3 jaar zit ik achter hem aan en doe mijn stinkende best hem te laten merken wat ik voel, maar toch lijkt het alsof ik mezelf automatisch tegenhou en hem negeer.

    Ik ben raar : ). Any advice?


    I recycle my thoughts.

    Schrijf een brief voor hem en zet daar in hoe je je voelt? ;D

    Devious schreef:
    Schrijf een brief voor hem en zet daar in hoe je je voelt? ;D

    Neeeee ik hou niet van die emotionele brieven :')


    I recycle my thoughts.

    Previous schreef:
    (...)
    Neeeee ik hou niet van die emotionele brieven :')

    Ha, oké dan. ;D

    Hap schreef:
    Je zegt het zelf al: 'het lijkt alsof ik mezelf automatisch tegenhou en hem negeer'.
    Misschien eens bedenken waarom je dat doet? :] Ben je bang om echt die stap te maken om wat met hem te krijgen, of vertrouw je hem (of jezelf) niet helemaal, of vind je hem misschien toch niet zo leuk als je denkt?


    Happiness hit her like a train on a track

    Dude, ik zit met precies hetzelfde probleem, ook al drie jaar... En ik weet het zelf ook nog niet. :'D


    Nobody exists on purpose. Nobody belongs anywhere. We're all going to die. Come watch TV.