-ik weet niet of het hier moet,ik dnek van wel-
In de klas heb ik vaak dat ik in gedachten verzonken ben.Maar dan staar ik altijd naar een bepaalt punt.En daar zitten dan mensen in de beurt(vaak de zelfde),en dan lijkt het of ik naar hun staar.En die kijken me soms vreemd aan..
En dan schaam ik me een beetje.Schamen is niet echt het goede word maar anders kan ik het niet omschrijven.
Hebben jullie dat ook wel eens,of licht het aan mij?
Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall