Ze is 12 jaar.
Al die tijd heeft haar leven uit niet anders
dan mishandeling en misbruik.
Een gekwetste ziel.
Leeft in pijn die niemand nog kan weghalen.
Pleeggezinnen, pillen, nachtmerries…
Haar leven is een hel, gebroken…
Ze kan niet ontsnappen aan de waanzin
en de jaren kunnen haar wonden niet helen.
“Jij met je verwende kindertijd!”
“Je hebt niets te kort, maar bent te dwaas om dat te zien!”
“Jij die zomaar anderen de stempel ‘minderwaardig’ meegeeft.
Ze is 14 jaar.
Haar leefwereld is een hel.
Haar leeftijdsgenoten negeren, pesten en slaan haar.
Een onbezorgd tienerleven is voor haar niet weggelegd.
“Kan je duisternis waarin ze leeft voelen?”
“Kan je haar opkomende woede en haat ruiken?”
“Of ben jij ook blind? Weet jij niet wat duisternis betekend?”
Ze leeft een gebroken tienerleven.
Geen hoop, ze kan geen hoop zien!
En er is ook al geen begrip voor haar.
Zwarte verf bedekt haar kastanjebruine haren.
Haar bleke gelaat versiert met zwarte make-up.
Haar magere lijf bedekt met een zwarte jurk.
Haar treurende voeten in zwarte laarzen gestoken.
“Ja, ze is Gothic hé!”
“Ze houdt van het duister en het zwart.”
“Ze voelt zich verbonden met kraaien en raven.”
“Ze is geobsedeerd door de dood.”
“Ze dweept met vampirisme en satanisme.”
“Ze wil alleen maar aandacht trekken.”
“…”
“Is dat nu het beeld dat je van har hebt?”
“Heb je niet wat meer hersens en mensenkennis?”
“Weet je niet wat verdriet betekent?”
“Vind je het soms leuk om haar als vuil te behandelen?”
Misbruik, liefdeloze pleegouders, medicatie, pesterijen,…
Ze lijdt onder een leven bestaande uit pijn, haat en verdriet.
Wat wil ze?
Wat zou ze willen?
Ze wil wraak…
“Ze wil jouw mooie gezicht vermorzelen!”
“Ze wil zich ontdoen van jouw vuile woorden!”
“Ze wil je jouw verdiende loon geven.”
Ze is 16. Sweet 16…
De zenuwinzinkingen en pesterijen probeert ze met
haar treurende muziek te verdrijven.
‘It’s the darkness! I feel it running through my veins!
Tonight, my hate is rising! …’
En dan voelt ze opnieuw de harde vuistslag van eerder die dag.
De pijn! De druppel die de emmer doet overlopen.
Woorden flitsen door haar hoofd.
‘Spraak de raaf scherp: “Nimmermeer!”’
‘Is dit het moment? Dat we onze rustplaats verlaten?’
‘De school is uit! Voor altijd!’
‘Ik ben geen slaaf! Niet van een wereld die niet om me geeft!’
Het pistool van haar stiefvader.
Zilverkleurig. 9 mm. 12 patronen in magazijn.
Het pistool blinkt in haar ogen,
wanneer ze haar donker besluit neemt.
“Jij vindt het allemaal ziekelijk!”
“Ja, jij vindt haar hersenziek!”
“Maar hoe zou jij in haar geval geweest zijn?”
Schoolochtend.
Ze is laat. De lessen zijn zonder haar begonnen.
De grootste pestkoppen slapen op de schoolbanken verder hun roes.
Maar wanneer de deur openvliegt, schieten ze wakker.
Voor de laatste keer…
Vingers, gehuld in zwart leder,
houden het pistool vast.
De trekker wordt ingedrukt.
Geschrokken gezichten staren in een zonnebril.
Verwrongen gezichten achter de zonnebril.
PANG PANG
Geschreeuw dat uitsterft.
“Ja, wat zou jij hebben gedaan?”
“Wat als jouw leven nu niet eens zo perfect was?”
“Wat als het jij was die iedere dag werd gepest?”
Het zilveren pistool valt uit haar gehandschoende hand.
Ze neemt haar zonnebril af.
Tranen die in haar ogen blinken.
Ze staat op het dak van het schoolgebouw.
Sirenes komen steeds dichter bij.
Ze kijkt in de diepe leegte, onder haar.
De leegte staart naar haar terug.
‘Dit is mijn eindbestemming…’ denkt ze nog.
En dan springt ze.
De diepte in.
En het moment dat ze springt,
valt er ijskoude sneeuw uit de lucht.
Dit is haar verhaal. Was.
Nu is het ten einde…
i like cookies :Y)
!