Ignorance
“Wil je staartjes of vlechtjes?”, vroeg ik terwijl ik Isabels lange haren kamde.
“Vlechtjes.”, antwoordde ze glimlachend. Het was fijn om nog eens een glimlach op haar gezichtje te zien.
“Is het niet leuk dat je vandaag de hele dag bij mama kan zijn?”, grijnsde ik. Isabel haar leerkracht was ziek geworden en normaal werden ze dan verdeeld over de andere klassen van het lagere deel zodat ze daar hun taken konden maken, maar Isabel mocht bij mij zitten, zoals altijd.
“Ja.”, zei Isabel. “Maar ga je dan ook Frans praten tegen mij? Want dat versta ik niet.”
“Natuurlijk niet.”, antwoordde ik. “Ik praat alleen maar Frans tegen mij leerlingen.”
“En tegen papa ook.”, zei Isabel.
“Die verstaat geen Frans.”, lachte ik.
“Waarom leer je hem dat dan niet?”, vroeg Isabel.
“Omdat hij dat niet wil.”
“Waarom niet? Het is toch handig als je twee talen kan?”, wilde Isabel weten.
“Tsja Iezje, dat moet je hem maar eens vragen.”
Alsof hij het hoorde, kwam Alex de kamer binnen gelopen.
“Papa, waarom wil jij geen Frans leren?”, vroeg Isabel nieuwsgierig.
“Omdat.”, begon Alex. “Mama dat kan, dus moet ik dat niet kunnen.”
“Dus dan moet ik ook geen Frans leren?”
“Neen, jij moet dat wel leren.”, zei Alex glimlachend.
“Hoe oneerlijk.”, mompelde Isabel
Ik begon Isabels haren te vlechten en het viel me op dat ze twee blauwe plekken in haar nekje had.
“Heb je ergens tegen gebotst?”, vroeg ik haar.
“Neen, waarom?”, vroeg ze.
“Omdat je hier blauwe plekjes hebt. Doet het pijn?”
“Neen.”, zei Isabel. Ze glimlachte eens en draaide een speeltje rond in haar handen.
“Mag ik dat meenemen?”, vroeg ze terwijl ze het speeltje omhoog hield. Het kwam me totaal niet bekend voor.
“Vanwaar heb je dat?”
“Het was van Jasper.”, zei Isabel stil. Ik zuchtte.
“Neem het maar mee.”, zei ik uiteindelijk. Isabel glimlachte en nam haar boekentasje.
“Gaan we nu?”, vroeg ze stuiterend.
“Jij mag weer later beginnen zeker?”, vroeg ik toen Alex in de zetel ging zitten.
“Ja.”, zei Alex grijnzend.
“’t Is gewoon oneerlijk.”, zuchtte ik.
“Mama, we gaan te laat op school zijn.”, kirde Isabel. Ik gaf Alex vlug nog een kus en ging met Isabel naar buiten.
“Mag ik achteraan zitten?”, vroeg Isabel.
“Ja, doe maar.”
Isabel liep door de banken en ging op de laatste rij zitten, helemaal tegen het raam. Leerlingen kwamen de las binnen en gingen op hun plaatsten zitten.
Phaha, primeur!