Volgens mij is dat van mij een stukje van m'n verhaaltje wat ik naar een vriendin ging mailen. x3
Even proberen dan maar.
Shia is coming.
Ik pak een stukje pizza van m’n bord en neem een flinke hap. ‘De pizza smaakt eigenlijk best lekker.’ zegt Georgie blij. ‘Behalve de verbrande randjes dan.’ voegt ze er lachend aan toe. Ik knik, terwijl ik m’n stukje op eet. –Klop, klop- klinkt er vanuit de keuken. Ik loop naar het raam en zie Shia ervoor staan. ‘Wie is dat?’ vraagt Georgie nieuwsgierig. ‘Shia…’ Ik loop naar de deur en open hem. ‘William!’ roept hij. Uit zijn stem kan ik niets opmaken, of hij nou blij of triest is, weet ik niet. Hij klinkt vrijwel emotieloos. Georgie komt ook naar de deuropening en staart Shia vrolijk aan. ‘Hallo.’ zegt Shia, nu wel vriendelijk. ‘Hoi!’ roept Georgie. ‘Lang niet gezien, Georgie. Zou ik William even mogen lenen?’ ‘Tuurlijk, dan ga ik even mijn pizza opeten.’ Huppelend gaat ze weer terug naar de eetkamer. Ik kijk haar nog even na, maar wendt me dan tot Shia. ‘Ik voel me zo kut, hè. Ik had toch verteld dat ik naar Femke zou gaan?’ Ik knik. ‘Het was echt heel gezellig. We zoenden wat enzo, maar toen moest ik ópeens weg. Ik vroeg dus wat er was, zegt ze heel droog. “Ik ben heel moe.” Ik vertrouwde het niet dus ik bleef voor haar huis achter een bosje staan.’ ‘Wat deed je!?’ roep ik. ‘Ik weet het, het is verkeerd en ik zou haar moeten vertrouwen en haar niet begluren, blablabla…’ zegt hij. ‘Maar waar was ik? Oja! Toen ik daar vijf minuten zat kwam er een jongen op haar huis aflopen. Hij belde aan en direct deed Femke heel vrolijk open en omhelsde hem. Ik dacht eerst; Ze zullen wel goede vrienden zijn. Maar daarna zoenden ze elkaar, niet een kusje maar echt zo’n vette lebber.’ Bij die vette lebber kijkt hij heel vuil, waardoor ik moeite moet doen om niet te lachen. ‘En toen? Je bleef ze toch niet aanstaren, toch?’ vraag ik. Schuldig knikt hij. ‘Dat deed ik dus wel…’ Ik sla me voor m’n hoofd, misschien iets te hard. Maar pijn voel ik niet. Ik baal alleen voor Shia en bedenk wat ik zelf gedaan zou hebben. Wegrennen? Daar blijven? Op Femke en die jongen aflopen? ‘Maar het ergste was nog dat ik die jongen herkende…’ ‘Wie? Wie was het?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Channing Tatum!’ roept hij boos. ‘Dat meen je toch niet? Geilt dat mens op acteurs, ofzo?’ grap ik. ‘Will! Noem haar alsjeblieft gewoon Femke en zeg niet; dat mens.’ waarschuwt hij. ‘Sorry.’ ‘Maar ik liep nadat ze binnen waren naar de overkant van de straat, vanwaar ik ze kon zien zoenen. Híj zat gewoon onder haar shirt!’ roept hij vol walging. ‘Daarna liep ik weg, ik kon het niet meer aan. Ik heb haar net gebeld, het is uit. Was te verwachten.’ eindigt hij zijn verhaal.
Oeeee, ik had gelijk.
Dat komt niet vaak voor, haha.
hoi, jij bent leuk.