Ooit al het gevoel gehad dat je hele wereld op instorten stond? Alsof slechte gebeurtenissen zich opvolgden in een paar dagen tijd?
Het gevoel dat heel je jaar naar de klote is voordat het ook nog maar begonnen is. Het gevoel dat je 's nachts wakker houd en zorgt dat de tranen maar over je gezicht blijven lopen.
Het gevoel dat alles en iedereen je tegenzit, terwijl het juist een leuke tijd had moeten zijn? Een tijd van geluk en stralende gezichten, zonder enig teken van verdriet?
Het gevoel dat niemand kan stillen, zelfs niet de personen die het meest met je inzitten?
Alsof je hart gebroken is.
Alsof er geen enkel middeltje bestaat om de stukjes weer aan elkaar kan lijmen.
Zal het ooit nog hetzelfde worden?