[RPG] Saltwater Sleep | Praattopic 2 - Praattopics

p o r t      b e r s e a      t o w n Main Wharf & Ferry Dock – enige officiële toegang tot het eiland per boot. Bersea Town Center – gezellig centrum met cafés, surfshops, een kleine markt. The Mirage – exclusieve club op een klif, favoriet van rijke jongeren. Sunset Hostel – waar backpackers verblijven. Dicht bij het strand. St. Cordelia Clinic – het eilandziekenhuisje. Sommige eilandbewoners verdenken de staf van betrokkenheid bij vreemde zaken. De oude vuurtoren – verlaten, uitzicht over het eiland. Locals zeggen dat hij 's nachts nog brandt, ook al is hij al jaren buiten gebruik. Strandhuis 'The Tides' – groot, modern vakantiehuis met zicht op zee en directe toegang tot Siren's Shore, waar Eli en Maddy vorig jaar verbleven. Afgelegen genoeg om feestjes te houden zonder pottenkijkers. Luxehotel 'Azure Palms Resort' – high-end hotel aan de rand van de stad, populair bij rijke toeristen, met cocktailbars, infinity pool, wellness, ... maar ook personeel dat misschien nét iets te veel weet. Whispering Pines Trailer Park – de armere wijk waar de meeste anti-Mervine Estate Dromers wonen. The Broken Bell – lokale bar, informeel hoofdkwartier van de Dromers. Tempest Point – uitkijkpunt boven op de rotsen waar eilandbewoners vaak samenkomen. Wilde energie, sommigen zeggen dat je er “de dromen hoort waaien”. Makutu Bakery – bekende bakkerij en toeristische hotspot voor het prachtige zee-uitzicht. n a t u u r Mervine Estate – landgoed boven op de kliffen met botanische tuinen en verborgen droom-magiesymboliek. Mervine Sanctuary – beschermd natuurgebied met zeldzame flora, grenst aan het landgoed. Dreaming Caves – liggen aan de noordkust en bestaan uit tientallen grotten, tunnels en ondergrondse kamers. Sommige grotten zijn toegankelijk voor toeristen (via boottochtjes of wandelpaden), anderen zijn afgesloten of vergeten - waaronder de Nexus (enkel toegankelijk bij laagtij), waar Dromers worden ingewijd. Vissers spreken van een verzonken grot genaamd The Drowned Mouth, waar stemmen gehoord worden bij vloed. De grotten veranderen subtiel — dromers ervaren dat gangen zich soms anders lijken te gedragen, afhankelijk van hun mentale toestand. Black Hollow Forest – weelderig bos met wandelpaden, sommige 'vergeten' stukken zijn niet op officiële kaarten te vinden. Sirens’ Shore – wit zandstrand waar Eli werd gevonden. Rustig, mysterieus. d r o o m p l e k k e n The Lapse – een droomplek die elke dromer anders ziet, maar altijd gevuld met echo’s van overleden Dromers - waaronder ook Eli en Maddy. The Mirror Lagoon – fysiek meer waar dromen zich soms in weerspiegelen. Dient als 'portaal' waardoorheen Dromers andere Dromers kunnen bezoeken.

d r o m e r s      &      d r o o m m a g i e Dromers zijn mensen die het geheim van de grotten kennen - zowel de Inner Circle van de Mervine Estate als een groep eilandbewoners. Iedereen kan een Dromer worden als die ingewijd wordt door een andere Dromer in de Nexus van de grotten van Port Bersea. De krachten van Dromers manifesteren zich op verschillende manieren. Ze zijn allemaal in staat om elkaar in elkaars dromen op te zoeken en die dromen te beïnvloeden/beschermen van ongewenste bezoekers - sommigen zijn daar beter in dan anderen. Sommigen van hen kunnen elementen uit hun eigen dromen naar buiten trekken en fysiek manifesteren in de echte wereld. Anderen zijn in staat om mensen zomaar ineens in slaap te laten vallen en hen vast te houden in hun dromen - zonder dat die persoon doorheeft dat het een droom is. Nog anderen kunnen inbreken in het hoofd van mensen en hun diepste dromen lezen. Heel zeldzaam zijn degenen die via dromen hun eigen bewustzijn kunnen projecteren in het lichaam van een ander, en degenen die herinneringen van een ander in dromen kunnen oproepen. m e r v i n e      e s t a t e      &      d e      i n n e r      c i r c l e De Mervine Estate is een landgoed van de familie Mervine. De familie houdt zich vooral bezig met natuuronderhoud en liefdadigheidswerk, en de Estate is populair bij een heleboel socialites. Eilandbewoners blijven er over het algemeen ver van weg; vele geruchten maken hun weg van de Mervine Estate naar de stad in het centrum van het eiland, en ze doen meer dan eens wenkbrauwen fronsen. Toch gaan de leden van de Mervine Estate gewoon hun gang. Het lijkt soms zelfs alsof ze een bepaald soort macht over het eiland hebben - en dat is ook precies het doel van de Inner Circle die aan het hoofd van de Mervine Estate staat. Zij willen het geheim van de grotten voor hen alleen, zodat zij over het eiland kunnen heersen en hun rijkdom kunnen vergroten. e i l a n d d r o m e r s Er zijn echter nog eilandbewoners die het geheim van de grotten kennen en die beter hun best doen om de plannen van de Mervine Estate te dwarsbomen. Een heel deel van hen is ervan overtuigd dat de Mervine Estate iets te maken heeft met de tragische dood van Eli Noble. Of zeggen ze dat alleen maar om zichzelf onschuldig te doen lijken?

[ bericht aangepast op 1 nov 2025 - 20:12 ]

---

help

Miyah schreef:
(...)

Hahaha sameee.

Someone should keep Tris calm tbh. 'cause honestly, dit zit allemaal erg diep. :'). And Julie knows which buttons to press ofc..

Shit gonna blow up and im excited for it

---

help

Miyah schreef:
(...)

Hahaha sameee.

Someone should keep Tris calm tbh. 'cause honestly, dit zit allemaal erg diep. :'). And Julie knows which buttons to press ofc..

Lo/Devika will be watching with popcorn heheh

---

Dramatic

Miyah schreef:
(...)

Hahaha sameee.

Someone should keep Tris calm tbh. 'cause honestly, dit zit allemaal erg diep. :'). And Julie knows which buttons to press ofc..

I meaaaaan, maybe Flora can help, haha

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Renna schreef:
(...)
Lo/Devika will be watching with popcorn heheh

Love that :')

Catmint schreef:
(...)
I meaaaaan, maybe Flora can help, haha

Sounds good to me hehe!

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

Merrin schreef:

J.M. ARCHAMBEAU-STRATHWYN

^{my existence is a scandal
S O U N D       |      L O O K}

E L I      N O B L E Eli is het dichtste dat Julian ooit zal komen bij het hebben van een zielsverwant. Toen ze elkaar in de middelbare school leerden kennen, was het meteen duidelijk dat ze goeie vrienden zouden worden; beiden te goed voor deze wereld, beiden niet geïnteresseerd in saaie, alledaagse dingen, beiden voorbestemd om leiders te worden. Wat begon met het delen van lunchpaketten op school, ging snel dieper. De filosofische gesprekken die Julian niet met zijn moeder of vader kon hebben, voerde hij met Eli. De frustraties over zijn ouders, die Julian nergens anders kwijt kon, kon hij wél delen met Eli. Zonder oordeel en zonder medelijden. Zonder klikspaan te spelen, al kwamen sommige van Julians uitspraken vaker dan eens uit het zwartste deel van zijn ziel.       Ondanks die connectie waren er altijd geheimen, maar Julian had altijd respect voor die van Eli. Eli soms wat minder voor die van Julian. Misschien omdat Eli zag dat er iets veranderde in Julian na de dood van zijn moeder. Misschien omdat hij Julian ergens toch een beetje onder controle probeerde te houden.       Toen Julian zeventien was en Eli achttien, startten ze samen aan de universiteit van Melbourne. Ze werden samen lid van de prestigieuze New Lyceum Society en stonden samen steeds aan de top van hun opleidingen; Julian op nummer één, Eli op nummer twee - maar dat was oké, want wanneer Eli iets nodig had dat hij niet alleen kon bereiken, kon hij altijd op Julians hulp rekenen.       Het was Maddy die een wig tussen hen dreef. Eli en zij leerden elkaar op sprookjesachtige wijze kennen; beide rijkend naar hetzelfde boek in de bibliotheek. Een blik was genoeg - op slag smoorverliefd met de belofte om eeuwig samen te blijven. Althans, tot het Nieuwjaarsgala van de studentenclub. Toen Maddy Julian ontmoette, had ze plots enkel voor hem ogen - en Eli zag het. Hij zag hoe haar belangstelling groeide en in een poging om zijn relatie onder controle te houden, betrok hij Julian bij hun relatie. Als voyeur - als iemand om de spanning op te drijven. Dat werkte misschien iets beter dan Eli had gehoopt, want het bleek Maddy net iets te veel te worden.       Het was pas toen Julian en Maddy in hun vierde jaar net na elkaar arriveerden op het zoveelste studentenfeestje en Eli Julians cologne op Maddy rook, dat Eli er niet meer om heen kon dat zijn vriendin hem met zijn beste vriend aan het bedriegen was. Het studentenfeestje eindigde in vechtpartij die meteen waardig was voor de geschiedenisboeken van de universiteit. Gelukkig was er een geneeskundestudente aanwezig die Julians gebroken neus meteen weer recht kon zetten.       Het duurde zo'n week of twee voordat Julian en Eli het weer bijlegden. Julian verzekerde Eli dat het hem enkel om seks te doen was en dat het altijd Maddy was geweest die de eerste stap zette. Eli zag in dat hun vriendschap belangrijker was dan zijn bevlieging met een of ander meisje. Maddy wilde geen van beide kwijt, maar koos uiteindelijk toch weer voor Eli. Ze gingen samen naar Port Bersea om te investeren in hun relatie. Ironisch.

---

M A D E L E I N E      W A L S H Maddy was een wervelwind in Julians leven, al zou hij dat zelf nooit zo omschrijven. Hij leerde haar kennen op het Nieuwjaarsgala van de New Lyceum Society in zijn eerste jaar aan de universiteit. Het was vreemd om te zien dat het meisje waar Eli al weken over droomde geen enkel oog had voor hém. Julian merkte haar blik op toen hij met professoren stond te praten en toen hij met doctoraatsstudenten stond te flirten. Hij zag haar van onder haar wimpers in zijn richting spieken wanneer ze op Eli's schoot zat met zijn lippen in haar nek, terwijl Julian op de sofa aan de andere kant van een staflokaal met een van die doctoraatstudenten lag te vrijen. Alsof ze er zelf liever gelegen had.       Haar aandachtigheid bleef niet beperkt tot die ene avond - en als er iets is waar Julian altijd van geniet, dan is het aandacht. Het werd een spelletje van suggestieve blikken en aanrakingen die nét te lang bleven duren, en wanneer Eli het opmerkte en zijn jaloezie de kop begon op te steken, werd het voor Julian alleen maar leuker. Na die eerste keer dat Eli Julian en zijn camera in zijn en Maddy's slaapkamer uitnodigde, duurde het niet lang voordat Maddy bij Julian kwam aankloppen. Ze was boos en gefrustreerd door een hevige ruzie met Eli maar ergens in haar ogen lag ook iets anders: een soort triomf, alsof ze nu eindelijk iets kreeg waar ze al veel eerder naar had verlangd - en wie was Julian dan om haar af te wijzen?       Hoewel Maddy en Eli's relatie wel vaker knipperde, was Mady's affaire met Julian niet enkel beperkt tot die momenten waarop zij en Eli in een dip zaten. Julian werd haar biechtstoel; voor al haar onzekerheden, haar dromen en verlangens. Ze is nooit verliefd geweest op Julian, zei ze, maar ze kon ook niet zonder hem. Eli was zelf te obsessief verliefd op haar - te bezitterig. Hoewel hij er vroeger geen problemen mee had, kon hij het niet opkroppen om Maddy te delen, hoe graag zij ook maar gedeeld wilde worden.       Vlak na Eli's dood kwam Maddy opnieuw bij Julian aankloppen, zoals ze daarvoor al talloze keren gedaan had. En Julian gebruikte haar maar al te graag om het gat dat Eli had achtergelaten te vullen; om zijn rouw zo ver weg te duwen dat het bijna leek alsof die niet bestond. Hij zocht Eli in haar huid, in haar stemgeluid, in de manier waarop ze hem soms met halfgesloten ogen aankeek. Het werkte nooit langer dan een seconde, maar dat was genoeg. Genoeg om te vergeten dat ook Eli hem achtergelaten had.       Toen Maddy stierf, kwam ze niet meer aankloppen. Ze lag stil in zijn armen, in zijn nachtmerries - zwaarder dan ooit tevoren - en het enige dat hij voelde, was razernij. Niet om haar dood, maar om haar vertrek. Om het feit dat zij hem, net als Eli, net als zijn moeder, in de steek gelaten had.

---

T R I S T A N      E V E R E T T      M O N T R O S E Om te zeggen dat Tristan en Julian tegenpolen zijn, is waarschijnlijk een understatement - en tegelijkertijd lijken ze toch heel hard op elkaar. Beiden komen ze uit rijke families die te veel verwachtingen hebben; beiden doen ze zich anders voor dan ze werkelijk zijn (ook al weten ze misschien zelf niet goed wat dat inhoudt; en beiden houden ze zich vast aan controle alsof het hun levenslijn is.       Julian vindt Tristan tegelijkertijd een dom schaap en een arrogante aandachtshoer (de hypocrisie daarvan negeert hij) en hij heeft nooit begrepen wat Eli in hem zag. Misschien was Tristan voor Eli een liefdadigheidsprojectje - iemand die hij op 'het rechte pad' kon brengen om zichzelf beter te voelen. Misschien was Eli iets verschuldigd aan Tristans familie. Misschien hadden ze stiekem een homoseksuele affaire. Toen Julian Eli ernaar vroeg, zei Eli simpelweg: 'Hij is een goeie vriend', waarop Julian zijn wenkbrauwen optrok, zuchtte, en besefte dat het al te laat was. Eli had Tristan, voor welke reden dan ook, in zijn hart gesloten en Julian wist heel goed dat Eli helaas niet iemand was die zo'n mensen snel weer losliet. Helaas was Eli ook iemand die zich graag beter voordeed dan hij was. Julian confronteerde zijn beste vriend drie keer met het feit dat hij zich rond Tristan net als een heilige engel gedroeg en dat hij ervan wilde braken - en drie keer liep het op ruzie uit. Drie keer won Julian die ruzies, aangezien hij de koppigste van de twee was, en Eli aan het eind van de dag niet zonder hem kon.       Uiteindelijk accepteerde Julian maar dat Tristan en Eli verliefd - excuseer, vrienden - waren, al deed hij dat niet zonder oogrollen en zuchten. Integendeel. Hij deed en doet er alles aan om Tristan te tonen dat hij beter is. Hij maakt Tristan duidelijk wat hij van hem dacht: dat hij uitschot is en Eli's vriendschap niet verdiende. Wanneer Tristan Julians subtiele gedragingen uitdaagt of in vraag stelt, is Julian steeds de onschuld zelf. Zo kwam het op Julians 22ste verjaardagsfeest bijna tot een gevecht tussen de twee. Bijna, omdat Eli Tristan wegstuurde toen die Julians neus brak.

---

C H A E      W A L S H Hoewel Maddy doorheen het jaar wel eens over haar familie vertelde, leerde Julian Chae pas op het einde van zijn eerste academiejaar kennen, op zijn verjaardag. Julian was dronken en high, liet zich meeslepen door de muziek, en verwelkomde Chae alsof hij een oude bekende was. Erg veel praatten de twee jongens niet. Ze zagen elkaar op gala's en feestjes, waar Julian Chaes feestbeestigheid steeds apprecieerde - zelfs al kon hij Julian keer op keer onder tafel drinken - totdat hij ergens met een meisje om een hoekje verdween. Hun andere interacties beperkten zich tot korte gesprekken aan de rand van een balzaal, wanneer Julian Chae erop betrapte heimelijk naar een gelukkige Maddy en Eli te staren, of wanneer Julian een meisje met interesse voor Chae bij hem dropte.       Van iets dat toch een beetje begon te lijken op een vriendschap, was pas sprake in de zomer na Julians derde jaar aan de universiteit, na een avondje clubben op een afgelegen plek in de buurt van Eli en Julians thuisstad. Maddy werd geroofied en Eli was nergens te vinden, dus verenigden Chae en Julian zich om Maddy weg te trekken bij een te handtastelijke feestganger - die Julian na en wulpse opmerking ook nog eens een knietje in zijn kruis gaf - en brachten ze haar naar zijn auto. Julian reed met vintage Rolls-Royce die hij van zijn stiefmoeder had gekregen voor zijn achttiende verjaardag en die eigenlijk al even eens binnen moest bij de garage. De auto begaf het halverwege de rit naar Eli's huis en uiteraard hadden ze ook geen bereik om iemand te bellen. Maddy, die zo goed als bewusteloos was, kreeg niet veel mee van de twee-uur durende wandeling naar de bewoonde wereld, maar Julian en Chae gebruikten de tijd om elkaar eindelijk eens wat beter te leren kennen. Chae zag als een van de enige mensen ooit dat Julian toch best zorgzaam kan zijn, en Julian leerde Chae wat beter kennen; dat hij niet homo was, zoals de geruchten hem verteld hadden, en dat Chae eigenlijk niet heel erg close meer was met Maddy - dat hij bezorgd om hun relatie was. Dat was ook het moment waarop Chae wat meer van Julians oprechte cynisme te zien kreeg. De avond eindigde bij Julian thuis - zijn huis was dichterbij dan dat van Eli en er waren genoeg gastenkamers - waar Julian Chae bedankte en aangaf dat Maddy geluk had om hem in haar leven te hebben.       Nadat Eli overleed en Maddy meer toenadering tot Julian zocht, zagen Julian en Chae elkaar vaker in het dagelijks leven. Het was Chae's nummer dat Julian intoetste toen Maddy zelfmoord pleegde - waarmee Chae ook meteen de enige is die Julian oprecht overstuur en in paniek gezien heeft. Daarna nam Julian afstand, niet in staat om geconfronteerd te worden met het feit dat hij Chae te veel van zichzelf had laten zien, maar toch slaagde Chae erin om Julian te overtuigen mee te komen naar Port Bersea om Maddy en Eli te eren. Julian zei uiteindelijk vooral ja omdat hij niet wilde riskeren dat zijn reputatie eronder zou lijden als hij thuis bleef. R O M É E      E L O I S E      D E L A C O U R Romée kwam naar hem toe - niet verleidelijk, maar haast strategisch. Het was vlak nadat Maddy haar plots was gaan negeren en de blik in haar ogen was er één die Julian kende: niet verliefd, niet hunkerend, maar op oorlogspad. Hij had het spel al talloze keren gezien, maar zelden met zoveel elegantie gespeeld. En dus ging hij erin me. Uit verveling, uit nieuwsgierigheid, maar bovenal om te zien hoe Maddy zou reageren.       Ook Romée wist niets van Julian en Maddy's affaire, maar ze zag wel hoe Maddy naar Julian keek. Dat hij iets in Maddy losmaakte - dus nam Romée hem. In de openbaarheid. Met net genoeg hand op zijn arm, net genoeg glimlach op haar lippen. Alsof ze hem koos, terwijl ze eigenlijk op Maddy mikte. Mensen gaapten haar na, want hoe was Romée er in vredesnaam in geslaagd om Julian, die bekend staat om zijn kortstondige, hete scharrels en allerminst boyfriend material is, in een relatie met haar te strikken?       Voor Julian was het amusant. Niet omdat hij Romée begeerde - de seks was leuk, maar verder verlangde hij niets - maar omdat het allemaal zo perfect voorspelbaar was. Hij zag haar spel, doorzag het, en speelde terug. Als zij hem gebruikte om Maddy te raken, gebruikte hij haar om de verveling tussen hoofdstukken te vullen; ter afleiding van de saaie studieboeken waar hij tijdens de tentamens doorheen vloog. Ze was decoratief, beschikbaar, controleerbaar - en belangrijker: ze paste goed in het beeld.       Het is dan ook geen wonder dat Julian ook Romée fotografeerde. Niet op haar verzoek, niet als romantisch gebaar. Gewoon, omdat ze het toestond - net als alle vrouwen voor haar. Omdat het licht op haar gezicht viel als op marmer. Omdat ze de stilte duldde, en hij in haar blik net genoeg zelfhaat herkende dat hij wist dat ze die van hem nooit zou opmerken.       Het duurde even door wanneer Maddy en Eli naar Port Bersea vertrokken. Romée was beschikbaar, makkelijk op afstand te houden - en toen Maddy terugkwam, eindigde het vanzelf. Alsof iemand het licht uitdeed. Hij zei niets. Zij ook niet. Misschien hoopte ze nog op iets - een uitleg, een terugkeer, een blik. Hij gaf haar niets. Niet uit wreedheid, maar omdat er niets wás. H A Y L E Y      P E A R C E Hayley was... ongemakkelijk aanwezig, vond Julian toen hij veertien was. Ze dook op op het slechts mogelijke moment - midden in de nasleep van zijn moeders dood, net toen hij geleerd had dat het beter was om te kijken dan om deel te nemen. Zij was het overgebleven kind van een vrouw die zich ineens moeder begon te noemen alsof het een jas was die ze tijdelijk had uitgeleend en plots weer wilde aantrekken.       De eerste keer dat hij Hayley ontmoette, zei ze nauwelijks iets. Hij ook niet. Ze waren haast spiegels van elkaar: stug, wantrouwend, met de norse blik van iemand die zich niet welkom voelde.       Voor Julian was ze eerst gewoon een bijzaak. Een vreemd bijproduct van zijn stiefmoeders vorige leven, die af en toe kwam opduiken als ze zogenaamd weer een 'band' wilde opbouwen. Eli vond haar een lekker ding, maar dat begon Julian pas te zien naarmate Hayley ouder werd. Plots werd ze zichtbaar; niet mooi in de klassieke zin, maar intens. Geconcentreerde blik, gespierde lijn in haar schouders, een soort woede in haar houding die hem aantrok als een magneet.       Ze haatte hem. Dat merkte hij al snel. En hij genoot ervan. Niet per se omdat hij iets tegen haar had, maar omdat ze zo duidelijk niet wist wat ze met hem aan moest. Dat is wat haar interessant maakte.       Op familievakanties in Italië, Bretagne, de Algarve, waar hij halverwege de middag fruitcocktails zat te drinken met een hand tussen de benen van een meisje dat hij ergens in een club had opgepikt, ving hij haar blik vaak in het voorbijgaan. Ze keek afkeurend. Geërgerd. Gefascineerd. Ze keek alsof ze hem wilde ontleden en tegelijk vreesde wat ze zou vinden. Hij had op zo’n moment weleens zijn shirt iets trager uitgetrokken dan nodig was. Haar naam met opzet fout uitgesproken, alsof ze hem moest corrigeren. Zijn blik iets te lang laten hangen toen zij nat uit zee kwam en nog niet doorhad dat haar bikini was verschoven. Niet omdat hij iets wilde. Maar omdat ze dan iets voelde. En dat was genoeg.       Toen ze hem een keer verweet dat haar moeder zich gedroeg alsof hij haar vriendje was in plaats van haar stiefzoon, had hij alleen zijn hoofd een beetje schuin gehouden en geantwoord: "Jaloers?"       Hayley had gesnoven en zich omgedraaid. Haar lange haren zwiepten in Julians gezicht.       De laatste keer dat hij haar zag was op een station. Ze zei zijn naam niet, keek hem amper aan. Maar haar kaak stond strak, alsof ze haar hele jeugd in één keer achterliet. En iets in hem vond dat... jammer.       Niet omdat hij haar miste. Maar omdat ze hem wél zag, terwijl de rest alleen maar keek. F L O R E N C E      A N T O I N E T T E      I D R I S Flora en Julian zijn eigenlijk nooit officieel vrienden geweest. Of ja, niet in de ogen van hun families. Voor de Idrissen en de Archambeau-Strathwyns was het contact verboden terrein - een gevaarlijk spel van oude vetes, geruchten en reputaties. Misschien was het net daardoor dat Flora en Julian elkaar vonden, want ondanks alle verschillen tussen de twee, zijn ze op een vreemde manier elkaars tegenpolen én elkaars spiegel.       Julian leerde Flora - of Flo, zoals hij haar nu vaker noemt - kennen toen hij veertien was en zijn moeder begraven werd. Ze hoorde er niet te zijn - was ook niet uitgenodigd, en toch stond ze daar. De dochter van een familie waarvan de naam als een vloek in het Archambeau-Strathwynhuishouden was. Net als alle anderen keek Flora hem aan met een blik vol medelijden. Toen ze naar hem toe kwam om hem te condoleren, bestudeerde hij even haar gezicht, en draaide zich toen om om Eli te gaan zoeken.       Hij weet nog steeds niet waarom Flo zich in hem vastbeet. Of ja, eigenlijk weet hij het wel - medelijden. Voor die arme jongen die alles kwijt was en zich dan maar in luxe en rijkdom ging wentelen. Hij was haar project: een gebroken ziel die zij kon lijmen. Voor Julian was Flora een irritant meisje dat maar niet leek te vatten dat hij geen therapie nodig had, en al helemaal niet van haar.       Hun eerste jaren samen waren dan ook vooral gevuld met spanning. Julian duldde haar zorg met de gebruikelijke charme en spot - want Eli en Maddy waren op haar gesteld - maar hij maakte er geen geheim van dat hij haar neerbuigend vond. Ze was veel te braaf, veel te gehoorzaam aan haar vader, veel te bang om echt los te breken. De bom barstte in het tweede semester van hun eerste jaar aan de universiteit. Hij maakte haar duidelijk dat ze moest ophouden met hem te betuttelen - dat ze nooit één van hen - Eli, Maddy en Julian zelf - zou zijn als ze ook maar durfde om haar vreemde psychologische experimenten op hem met de wijde wereld te delen. Hij bedreigde haar met sociale dood, noemde haar in haar gezicht een bangerik - iemand die altijd netjes binnen de lijntjes kleurde en te laf was om ooit écht iets te riskeren, zoals hij, Eli en Maddy dat wel deden.       Flora besloot hem ongelijk te bewijzen, op een manier die zelfs Julian niet zag aankomen. Een paar weken later verscheen ze voor zijn deur met een schilderij van zijn moeder, Victoire - een werk dat na de begrafenis bij de Idrissen terechtgekomen was, zorgvuldig weggestopt in hun huis. Ze had het gestolen, puur om hem iets terug te geven dat haar familie hem nooit gegund had.       Vanaf dat moment begon er iets te verschuiven. Voor het eerst keek Julian anders naar haar. Niet meer als het brave meisje dat hem wilde redden, maar als iemand die durfde. Iemand die regels brak - niet uit decadente overdaad, maar uit pure oprechtheid. Het irriteerde hem dat hij haar vanaf toen niet meer kon wegzetten als zwak of naïef. Het fascineerde hem nog meer dat ze haar rebellie speciaal voor hem had bewaard. En omdat hij niet helemaal wist wat hij nu met haar aan moest, vertaalde zich dat in dat typische geflirt waar Julian zo bekend om staat. Hij keek meer naar haar - zag haar vaker staan. Maar zijn heimelijke blikken waren berekend en verfijnd - zoals ze dat altijd waren. Het leidde slechts één keer tot iets meer. Tijdens een zat, hitsig feestje bij de Lyceum Society, waar Julian op zijn gewoonlijke plekje in de zetel lag te loungen met twee meisjes tegen zich aangedrukt. Misschien was het een of ander plan om Julians aandacht weg te krijgen bij Maddy, of misschien was het een poging van Eli om Julian in zijn verleidingsplannen te ondersteunen; hoe dan ook daagde hij Flora uit om Julian te kussen, en Flora had diep genoeg in het glas gekeken om de uitdaging aan te gaan. Het was een beetje stuntelig, een beetje te snel - niet zo heet als Julian misschien gehoopt had, maar ze kwam wel twee seconden op zijn schoot zitten toen ze haar evenwicht verloor.       In de jaren die volgde werd hun band er een die altijd balans zocht tussen irritatie en aantrekking. Flora bleef, hoe hard Julian er ook tegenin ging, een engel die hem wilde herstellen, die hem probeerde te laten zien dat niet alles altijd een façade hoeft te zijn - een boodschap die hij keer op keer afblokte. En Julian bleef voor Flora de duivel die haar naar de rand duwde, maar ook iemand die haar leerde dat er leven bestond voorbij de lijntjes van haar vaders agenda.       Na Eli's dood liet Flora hem in de steek. Hij voelde dat ze zich van hem wegtrok - en hij sloot zichzelf zo snel hij kon af van haar, omdat hij het voelde, in de manier waarop ze zich plots weer in haar studies smeet. Geen tijd meer voor plezier. Geen tijd meer voor psychoanalyse en filosofische gesprekken over literatuur die ze dan met zijn gemoedstoestand verbond.       Het was oké zo. Misschien zelfs een opluchting, vertelde hij zichzelf. Was hij eindelijk af van zijn hoofdpijn omdat ze haar mond nooit wilde houden. Maar toen Maddy ook stierf en Flora hem na de begrafenis opzocht om afscheid te nemen met de boodschap dat ze haar studies in Engeland zou afwerken, voelde hij zich verraden. De kus die ze hem ten afscheid schonk - anders dan eender welke kus Julian ooit met eender wie gedeeld heeft - bracht hem in verwarring en maakte het gevoel van verraad enkel erger.

E L O Ï S E      M O N T G O M E R Y Eloïse - Lolly, zoals hij haar noemt - en Julian zijn neef en nicht. Familie, al voelt dat woord altijd te klinisch voor wat ze werkelijk zijn.       Ze groeiden op als twee scherpe messen in dezelfde lade, twee handen van hetzelfde lichaam, en die band werd over de jaren heen enkel sterker. Ze zijn nooit tegelijk in beweging, maar altijd in elkaars buurt. Als zij de stoot geeft, vangt hij op. Als hij snijdt, houdt zij het mes vast.       Als kind en tiener kende Julian Eloïse vooral van de familiediners in de zomerhuizen aan de kust. Ze was de enige die durfde terug te praten, zelfs toen ze nog niet eens boven de tafel uitkwam. Op Kerstdag, 2012, terwijl de grote mensen praatten over fondsen en aandelen, greep ze onder tafel zijn hand vast. Haar ogen waren groot van baldadigheid toen ze hem aanspoorde om met haar naar de tuin te ontsnappen. Daar, tussen de rozenstruiken, sloten ze een pact - half spel, half belofte - dat ze nooit zoals hun ouders zouden worden. De negenjarige Julian had gelachen, omdat hij toen al wist dat hij dat wel zou worden.       Ze werden ouder; hij in Australië, zij in de VS. Hij als briljant wonderkind aan de beste school van heel Australië, zij als rebels probleemkind in drie verschillende kostscholen. Telkens Julian Eloïse terugzag, keerde ze een beetje scherper terug. Ze werd voor Julian vermoeiend en verfrissend tegelijkertijd. Vermoeiend, omdat ze nooit ophield met denken dat ze slimmer was dan hij. Verfrissend, omdat ze af en toe gelijk had. Over de jaren heen leerde ze zijn stijl kennen, zijn manieren - en zijn zwakke plekken.       Op momenten dat ze elkaar weer zagen, was het alsof er geen tijd verstreken was: ze daagde hem uit, hij hield de façade van onverschilligheid op. Zij verbrak de regels, hij deed alsof hij haar uit de brand hielp. Maar hij genoot te veel van de vonken om echt afstand te nemen.       Na Victoires dood - nadat ze geen woord tegen elkaar hadden gezegd op haar begrafenis en zij enkel, onder tafel, in zijn hand geknepen had - schreven ze elkaar brieven. Niet het sentimentele soort, maar berichtjes vol intriges en halve bekentenissen. 'Ze denken dat ze me breken,' schreef Eloïse ooit vanuit haar tweede kostschool, 'maar ik leer gewoon beter liegen.' Hij schreef terug: 'Dan zul je het ver schoppen. Liegen is de hoogste vorm van beleefdheid in onze familie.'       Toen ze elkaar opnieuw tegenkwamen aan de universiteit, veranderde hun pact in iets ingewikkelders. Eloïse begon Julian kleine verzoeken te sturen - 'taakjes', noemde ze ze luchtig. Misschien had ze lucht gekregen voor de 'taakjes' die hij voor Eli en Maddy uitvoerde. Misschien verveelde ze zich gewoon en was ze benieuwd hoe ver Julian zou gaan.       Soms waren haar 'taakjes' banaal - iemand afleiden, een gunst doorgeven, een naam laten vallen op de juiste plek. Soms iets wat de grens van fatsoen overschreed. Hij deed het niet uit loyaliteit, niet eens voor wat ze hem beloofde, maar uit een soort verveelde nieuwsgierigheid. Omdat hij wilde zien hoever ze zou gaan. En omdat zij de enige was die niet vroeg waarom hij het deed. Want Eloïse leek de enige te zijn die begreep wat niet eens Eli en Maddy snapten: dat hij zijn morele kompas al lang geleden had opgeborgen, en dat hij zich beter voelde wanneer iemand hem de kans gaf dat te gebruiken. Zij bood hem dat. Met een glimlach, met een vleug parfum, met een belofte die zelden expliciet werd gemaakt.       Julian neemt haar niet altijd serieus - hij vindt haar roekeloos, te impulsief, te hongerig naar aandacht. En toch, wanneer ze hem midden in de nacht belt, haar stem zacht en bijna teder, voelt hij diezelfde elektriciteit als vroeger, onder de tafel, tussen de rozenstruiken.       Tussen Eli, Maddy en hem heerste altijd een soort zinderende intensiteit - een vurige, zondige band van hartslag, huid en chaos. Zij trokken hem het donker in door verlangen: het genot van voelen, van verliezen, van branden.       Eloïse trekt hem het donker in door berekening: het genot van zien, van weten, van beheersen.       Ze lijken in niets op elkaar, behalve in hun overtuiging dat ze beter zijn dan de rest. Zij met haar verbale vlijmscherpte en haar verfijnde rebellie; hij met zijn gecultiveerde charme en berekende kilte. Samen vormen ze iets dat niemand in de familie goed begrijpt - een bondgenootschap dat net zo goed een vorm van oorlog is. Hun gesprekken zijn duels met fluwelen handschoenen, hun blikken halve dreigementen.       Eloïse zegt dat Julian haar ‘onderaannemer’ is. Julian noemt haar zijn ‘favoriete plaag’. In werkelijkheid weten ze dat ze elkaars gelijke zijn - en dat maakt hun nabijheid zo gevaarlijk. Wanneer zij hem iets vraagt, zegt hij meestal ja, maar niet uit onderdanigheid. Hij doet het omdat ze iets in hem aanspreekt dat hij bij niemand anders toelaat: dat kleine, giftige verlangen om gezien te worden zoals hij echt is - zonder oordeel, zonder medelijden, maar ook zonder vergeving. Ze zijn twee mensen die elkaar niet hoeven te genezen, omdat ze allang weten dat ze ziek zijn. Als hij naar haar kijkt, ziet hij wat er overbleef van Eli's intellect en Maddy's vuur - gefilterd door ijskoud verstand.       Ze spelen hetzelfde spel, alleen met andere regels. En zolang ze elkaar nodig hebben, blijft het in evenwicht. Maar zelfs Julian weet: als één van hen ooit besluit te winnen, verliezen ze allebei.

---

Even een geüpdatet relatielijstje (:

ANOTHER BOMBSHELL ENTERS THE VILLA

---

help

HYPEEEE here for the toxic power couple vibes ik vind ze allebei doodeng :'D

---

Dramatic

Renna schreef:
HYPEEEE here for the toxic power couple vibes ik vind ze allebei doodeng :'D

toxic power cousins gonna rule all of port bersea

---

help

Merrin schreef:
(...)

toxic power cousins gonna rule all of port bersea

Not if Vik can help it :3

---

Dramatic

Renna schreef:
(...)
Not if Vik can help it :3

how about a toxic power trio (wbw)

---

help

Merrin schreef:
(...)

how about a toxic power trio (wbw)

Hmmm I can get behind that yes

---

Dramatic

Still missing some friendships/relatie omschrijvingen voor Flora, maar heb de 2 nieuwe die ik heb er alvast bij geplakt nu ^^

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

---

---

Eli Noble Het was Eli die Florence’s aandacht probeerde te trekken. Al een aantal jaar eigenlijk voordat ze toegaf aan zijn pogingen. Hij was een van de verboden namen op de lijst van haar vader – de Nobles hadden namelijk een groot aandeel gehad in de poging Anthony te ruïneren volgens haar ouders. Desondanks had ze wel een aantal aangename momenten gedeeld met hem op evenementen, onder het toeziend oog van hun ouders.       Lang had ze het volgehouden hem buitenom deze evenementen te negeren, zeker door de mensen waar hij verder mee om ging. Ook zij stonden op de zwarte lijst. Eén stiekeme vriendschap kon ze misschien nog verbergen en goedpraten mochten haar ouders erachter komen, maar een hele groep met mensen die haar vader verboden had niet. Eli wist gewoon precies op het juiste moment nog een poging te wagen deze keer. Haar ouders hadden net Christina’s zwangerschap aangekondigd en lieten aan de hele wereld weten dat ze niet konden wachten hun engeltje te ontmoeten. Het waren echter de ongesproken woorden, de intonatie van hun zinnen en de hashtags in hun post, die Eli hadden doen geloven dat Florence wel wat vrienden kon gebruiken. Steun – en een ontsnappingsmogelijkheid.       In eerste instantie voelde ze zich niet welkom – zeker door Julian’s vijandigheid, maar ook door Eli’s enthousiasme dat hij eindelijk de Idris-dochter had om weten te praten. Het voelde heel erg alsof ze een special edition was, een novelty item dat hij had weten te bemachtigen. Een doel dat Eli zichzelf gesteld had tegen de rest van de groep in. Wantrouwig stemde ze in om naar haar eerste feestje te gaan en beloofde zichzelf geen belangrijke dingen te delen met en nooit te ver te gaan in het bijzijn van deze mensen.       Maar al snel werd Eli het engeltje op haar schouder dat haar de wereld liet zien in een ander licht. Samen met Julian, die eerder het duiveltje was en haar te ver probeerde te pushen of in het onbekende liet spartelen. Eli nam haar mee in de wereld buiten de socialite-gala’s, liefdadigheid en snobbige evenementen. Eentje waarin ze geconfronteerd werd met de echte realiteit en leerde hoe ze ook de regels van haar vader af en toe mocht verbreken, en hoe ze dan moest leven. Het “terrorduo”, Eli en Julian – Julian misschien tegen zijn wil in – namen haar mee en lieten haar dingen zien de haar vader niet eens uit durfde te spreken.       Toen Eli Maddy leerde kennen voelde Flora zich een beetje het geadopteerde kind van het koppel. Ze beschermden haar van Julian’s grillen, waren er voor haar als ze een moment rust nodig had van haar familie maar niet de wilde activiteiten van de groep, en zorgden er altijd voor dat ze zich welkom voelde op hun feestjes. Flora was misschien niet net als de rest, maar Eli – en Maddy – lieten haar in ieder geval nooit voelen alsof ze er niet bij hoorde. Ook al vond ze dit zelf wel.       Voor Flora was Eli als een reddende engel en ze was hem voor eeuwig dankbaar dat hij haar onder zijn vleugel had genomen en haar de kneepjes van het leven had geleerd.       Zijn dood sloeg dan ook in als een bom bij haar en eigenlijk wist ze niet hoe ze het moest verwerken of er überhaupt mee om moest gaan. Alles wat hij haar had geleerd over plezier hebben en losser in het leven staan stak ze weg achter slot en grendel, bij de herinneringen aan Eli en ze gooide zichzelf weer volledig in haar studie. Nog steeds heeft ze zijn dood geen plekje gegeven en heeft het vooral weggestoken door te focussen op haar geplande leven en studie – en door de rest weg te duwen.

---

Madeleine Walsh Maddy en Flora klikten vrijwel direct, terwijl dit niet per se hoorde. Als de koningin van de vriendengroep, de hoofdact op school, was het niet te verwachten dat Maddy haar zomaar zou accepteren. En toch gebeurde het.       Eigenlijk hadden ze niet zo veel gemeen, maar door Eli’s invloed was Maddy gelijk verkocht geweest toen zij en Flora elkaar hadden ontmoet. Hun band was goed. Chae had Flora namelijk al eens gewaarschuwd voor Maddy’s opvallende uitspraken, waarbij ze anderen soms voor schut zetten, maar Flora merkte hier niks van. Misschien omdat Maddy zag dat Flora helpen Eli juist blij maakte – op de manier waarop een huisdier iemand blij kan maken. Ze zag Flora niet als een gevaar voor haar relatie, maar juist als een middel om Eli meer te imponeren. Alsof Flora die nieuwe puppy of kitten is die je aan je partner geeft om het goed te maken, en er ook voor zorgt om te laten zien dat je moeite in een relatie wil steken.       Als Romée, Maddy’s beste vriendin, Maddy als de zon omschreef, was de beste vergelijking een zon en een bloem. Het was niet dat Flora niet zonder Maddy kon, maar ze bloeide op in het bijzijn van Maddy. Ze werd meegetrokken in Maddy’s schijn en op zijn tijd gaf Maddy de spotlight wat meer aan Flora.       Maar Maddy had een rare verhouding met Julian – iets wat Flora intrigeerde, iets waardoor Flora ook geïnteresseerd bleef in het contact met Maddy. Wist Eli hiervan? Was het een gekke powerplay of een rare liefdesdriehoek? En waarom stemde Julian in met de halve affaire waar hij en Maddy in leken te verkeren? Maddy voegde een extra aspect toe aan Julian, aan zijn doen en laten en maakte hem moeilijker te begrijpen.       Niet dat Flora hier verder specifiek iets om gaf – ze moesten vooral doen wat ze zelf wilden, zo lang zij er maar niet bij betrokken raakte. En Maddy bleef om haar geven, samen met Eli.       Maddy was er echter ook voor Flora in haar meest stomme momenten, ogenschijnlijk zonder een extra agenda. Toen ze een nieuwe jurk voor een feestje nodig had, nadat ze Julian had gekust in haar dronken bui, in haar twijfels over zichzelf. Flora werd versterkt en groeide door Maddy’s input. Ze gaf Flora net iets meer zelfverzekerdheid in haar onzekere momenten.       Na Eli’s dood probeerde Flora er in ieder geval nog voor Maddy te zijn, maar die leek zich meer terug te trekken naar Julian. Toen ook Maddy het leven liet, was dat voor Flora de laatste druppel. Ze besliste op dat moment dat ze haar master in het buitenland zou uitzoeken en haar afstand zou nemen van alle verstikkende herinneringen.

---

Julian Malachai Archambeau-Strathwyn Wat Flora en Julian hadden was apart. En dat is een understatement. Door het verbod op contact – een powerplay door beide families om ervoor te zorgen dat hun kinderen nooit elkaar zouden kunnen verpesten – was hun vriendschap niet gehoord en zeker niet standaard.       Want hoe harder je iets verbiedt, hoe leuker het is om dat verbod te schenden. Ondanks de verschillen, ondanks dat ze als water en vuur waren, was het juist dat verbod dat hen met elkaar verbond. Florence zag Julian voor het eerst op de begrafenis van zijn moeder. De begrafenis waar ze was binnengeglipt om toch haar waardering voor de waanzinnige kunstenares te tonen. Ondanks de haat en nijd tussen Christina en Victoire die alleen in blikken schuilging was Florence ontzettend onder de indruk van Victoire’s vaardigheden en kunstzinnige impressies.       En daar stond hij dan. Een zielig vogeltje dat zo hard zijn best deed zichzelf hard te houden terwijl iedereen aan hem voorbij kwam om hem te condoleren. Een vader die er maar met een half hart bij was – mogelijk al in een relatie met Victoire’s opvolger, aldus Anthony. Ook zij sloot aan in de rij om Julian te condoleren, al was het maar om hem een daadwerkelijk oprechte blik te geven, in de hoop dat hij naar haar toe zou komen voor hulp. Hij draaide zich echter om en beende weg, alsof ze hem belachelijk had gemaakt.       Dit stopte Florence niet om een scheur in Julian’s façade te zoeken – het maakte haar alleen maar vastberadener om die menselijkheid te vinden. Ze wist dat hij gebroken was en ze zou geen Idris zijn als ze zich niet nog een onmogelijk project op de hals zou halen. Alles probeerde ze, van kindertherapie die ze uit boeken haalde tot toxische praktijken die bij mensen zoals Julian soms werkten. Maar hij vond haar voornamelijk irritant, en mogelijk zelfs entertainend.       Ze merkte dat hij alleen dat randje van netheid en hoffelijkheid aanhield omdat Eli en Maddy hem forceerden fatsoenlijk te zijn. Tot het tweede semester van hun eerste jaar aan de universiteit van Melbourne. Ze wist niet exact waar het mis was gegaan of wat de druppel was, maar Julian was klaar met haar. Hij dreigde haar sociaal kapot te maken – zoals hun ouders bij elkaar hadden geprobeerd – als ze ook maar een woord sprak over haar achterlijke experimenten op hem. En hij noemde haar een bangerik, een lafaard – iemand die nooit zoals Eli, Maddy of hij zou kunnen zijn.       En laat Flora nou net iemand zijn die zulk soort beledigingen als een mogelijkheid ziet zichzelf te kunnen bewijzen. Ze wist niet of het haar een grotere kans gaf om eindelijk een plekje in zijn brein te bemachtigen, een opening te creëren, of dat ze er gewoon zo klaar mee was dat hij haar als een baby eendje zag, maar ze had op dat moment beslist dat ze zou laten zien waar ze van gemaakt was.       Het was Eli die haar wees op het schilderij van Victoire wat op een niet zo’n nette manier in haar vader’s handen was beland na de begrafenis, maar het was wat ze nodig had. Ze doorzocht het huis, kamer voor kamer, en vond het uiteindelijk in een klein kamertje achter haar moeder’s salon. Zo’n kamertje waar niemand ooit kwam, wat ooit in het leven was geroepen als toevluchtsoord voor haar moeder, maar in geen jaren gebruikt was.       Flora stal het rechtstreeks van de muur in het midden van de nacht – handschoenen aan, want ze had zich wel goed voorbereid. Linea recta door naar Julian, die toch nog wel wakker zou zijn. Een peace offering, van haar familie naar die van hem. Of van haar naar hem, hoe hij het zelf wilde interpreteren had ze gezegd. Feit bleef dat haar familie geen recht had op dit schilderij en ze het aan hem terug wilde geven. Hij lachte het een beetje weg, maakte een opmerking over of ze wist hoeveel het kostte en dat hij het dan maar goed zou bewaren tot hij een koper had gevonden.       De weken erna merkte ze de verandering. Hij behandelde haar net iets anders. Dat minimale beetje fatsoen werd een beetje meer respect en stukje bij beetje begon hij haar te zien als deel van de groep. Misschien dat hij niet wist hoe hij met vrouwen om moest gaan of niet anders met mensen om wilde gaan, maar hij begon met haar te flirten. Iets waar Flora absoluut niet op in ging. Relaties waren afleiding – en haar vader had waarschijnlijk toch al een huwelijkspartner uitgezocht voor haar.       Tot dat ene feestje bij de Lyceum Society. Ze deed altijd zo haar best niet te veel te drinken zodat ze op iedereen kon letten, maar op een of andere manier was ze nu te ver gegaan terwijl ze niet meer drankjes op had dan normaal. Ze ging in op een stomme uitdaging van de groep om Julian te kussen, belandde bij hem op schoot in haar dronken ongebalanceerde bui, en wist niet hoe snel ze weg moest wezen hierna. Achteraf gezien verdenkt ze Eli ervan haar drankjes gespiked te hebben met meer alcohol, gezien hij het was die haar had uitgedaagd.       Het haalde nog een defensief laagje weg bij Julian leek het. Ze zag hem wel kijken, ook al zaten er twee, drie, vier of meer meiden tegen hem aan of op schoot. De blik bleef altijd net iets te lang op haar rusten, hoe mooi de dames aan zijn arm ook waren. En de manier waarop hij haar probeerde te pushen om te leven was net iets minder destructief dan daarvoor. Het leek alsof hij op zijn eigen manier soort van een beetje om haar gaf.       Na Eli’s dood zonderde ze zich af van de groep, terug naar haar studies, ballet en schrijven. Maar zeker van Julian, waar ze constant de herinnering aan Eli bleef zien. Maar ook de pijn in zijn ogen door Eli’s overlijden kon ze niet aan. Niet omdat ze er niet wilde zijn voor hem – maar juist omdat ze er wilde zijn en wist dat het verkeerd zou eindigen als ze te ver zou pushen.       Ze miste het wel. De langdurige gesprekken over filosofie die langzaam overgingen in gesprekken over literatuur of kunst, waarbij ze hun favoriete werken deelden en analyseerden. Ze miste de vreemde spanning tussen hen en dat ze eigenlijk niet wist of hij van haar af wilde of haar wilde kussen. Een klein deel van haar probeerde het contact terug op te pakken, terwijl ze zichzelf bleef beschermen.       Toen ook Maddy stierf wist Flora dat ze Julian moest laten doen. Hij zou het absoluut niet waarderen dat ze hem weer als zielig vogeltje en met medelijden zou behandelen. Ze koos ervoor om een master in het Verenigd Koninkrijk uit te zoeken. Met pijn in haar hart zou ze Julian achterlaten. Na de begrafenis van Maddy ging ze bij hem langs om persoonlijk afscheid te nemen. Alleen bij hem. Ze wist zeker dat ze had gehuild terwijl ze zich verontschuldigde voor haar keuze, maar hij zei er niks over. Een spontane, maar heldere ingeving gaf haar eindelijk de moed om te doen wat ze misschien al jaren zelf had gewild.       Ze kuste hem. Niet hard of vol met lust, maar met spijt en oprechte liefde. Spijt dat ze het niet eerder had gedaan. Hij had haar weg zien lopen, stond nog op dezelfde plek met dezelfde uitdrukking op zijn gezicht toen ze de laatste keer omdraaide om naar hem te kijken. Toen ze terugdraaide liet ze de tranen volledig lopen.       Twee dagen later stapte ze op het vliegtuig naar Chester.

---

Tristan Everett Montrose Als de vaders het willen, zo geschiedde. Flora en Tristan hebben elkaar niet uit eigen wil ontmoet, en al zeker niet goed leren kennen. Robert Montrose en Anthony Idris hadden een zeer goede band – iets wat goed van pas kwam toen Anthony bijna ten onder ging aan de geruchten en de society hem de afgrond in probeerde te werken. Robert was er om het jurisdieke deel op te pakken en hem zo van de val te redden.       Als blijk van dank werden Flora en Tristan met elkaar opgezadeld. Eerst in het kader ‘ga maar spelen, de volwassenen zijn aan het praten’, maar hoe meer er werd gepraat, hoe meer de twee kinderen als marionetten werden bespeeld. Nooit werden ze tegen elkaar uitgespeeld, integendeel. De ouders zagen hun kansen liggen. De twee zouden nooit competitie vormen voor elkaar en konden elkaar dus alleen maar helpen hogerop te komen.       Geforceerd werden de twee studiegenoten, gala-partners, charity hosts, en alles wat er nog bedacht kon worden. Zelfs een geheim verlovingscontract lag op tafel – iets wat de gemeenschappen niet te weten mochten komen tot het officieel was. Tot die tijd zouden ze het stil houden. Het contract was puur om macht te verkrijgen. Robert zou aandelen krijgen in Idris Innovation en Anthony zou een directe link hebben met een fantastische jurist, en een aanstormend jurist als schoonzoon hebben. Perfect voor zijn bedrijf, en om zijn dochter zoveel mogelijk te sparen van enige rechtszaken. Tristan en Flora zouden het powerduo zijn dat Idris Innovation een onnoemelijk sterk bedrijf zou maken.       Hun ouders waren deals aan het maken en met hun toekomst en geluk aan het onderhandelen zodat ze er zelf beter van zouden worden, maar eigenlijk vonden Tristan en Flora het allemaal wel prima. Ze begrepen elkaar en zaten toch in hetzelfde schuitje – meer konden ze er niet aan doen, behalve het zich comfortabel maken. En eigenlijk vonden ze elkaars aanwezigheid gewoon aangenaam.       Zeker Flora, die eigenlijk geen vrienden kon maken door het contactverbodlijstje van haar vader. Tristan was geoorloofd, Tristan was veilig. Tristan zou haar toekomstige man zijn, dus waarom zou ze niet proberen er het beste van te maken? Ze wisten bijna alles van elkaar, probeerden elkaar beter te maken, maar of de liefde ooit zou ontstaan wist ze eigenlijk niet zo goed.       Tot na die ene regenachtige fundraiser van Adeline. Alles was tot in de puntjes verzorgt, zoals gewoonlijk. Zoals altijd bij feestjes, gala's, en andere happenings van Adeline of Christina. Het was deze keer echter zo dat Adeline Christina's ideeën had gestolen voor haar volgende fundraiser. Althans, dat claimde Christina in een van haar post-partum dramatische episodes.       De twee dames hebben een hele middag gekibbeld en geschreeuwd tegen elkaar. Christina is kwaad naar huis gegaan en Anthony heeft hierna een lang gesprek met Robert gehad, waarna werd meegedeeld dat het verlovingscontract nietig verklaard was. Tristan en Flora waren vrij.       Achteraf bleek waarom het niet meer nodig was. Anthony had zijn mannelijke erfgenaam en opvolger en hij had nu Flora als pion om te gebruiken. Het afbreken van haar verloving met Tristan betekende dat ze Recht moest gaan studeren, zodat zij voor Xavier kon zijn wat Tristan eigenlijk voor haar had moeten zijn. Waarom Robert hiermee ingestemd heeft is Flora nooit duidelijk geworden.       De korte vete tussen Christina en Adeline betekende gelukkig niet dat ze elkaar niet meer mochten zien. Maar Flora merkte de verandering wel, deels vanuit haar eigen leven wat veranderde door de licht-rebelse stappen die ze had gezet, maar ook vanuit Tristan. Het contact verminderde langzaam. Steeds een beetje minder delen over privélevens en praten over koetjes en kalfjes; steeds een beetje minder tijd voor elkaar. Studiesessies gingen veelal nog maar over school, studie en vakinhoudelijke zaken – de tijd voor geheimen delen en over gevoelens praten was over aan het gaan. Sporadisch zochten ze elkaar op, in times of need. Soms had je even die ene persoon nodig die jou het beste kent.       En toen stond hij daar weer ineens, op de University of Melbourne. Bij haar in de klas, voor de studie Recht. Natuurlijk was hij daar. Schaapachtig had ze naar hem gelachen, haar hoofd vol met prettige herinneringen aan een vriendschap die beter had kunnen zijn.       Maar ook hij werd opgenomen door de vriendengroep, door Eli. Er was weer tijd en ruimte om met elkaar te praten, en ze was er zeker van dat ze dat ook wilde. Ze had hem, hun gesprekken en hun studiesessies gemist. En het voelde goed. Tristan was geoorloofd, Tristan was veilig. Desondanks heeft ze hem laten zweren geen woord over haar affiliatie met de verboden personen te reppen. Als zijn ouders het wisten, kwam het zeker bij haar ouders terecht.       Eigenlijk durfde ze Tristan niet meer onder ogen te komen na haar keuze om weg te gaan. Hij zou trots op haar zijn – hoopte ze – dat ze haar eigen weg had gekozen en weg durfde te gaan van het plan van haar ouders. Maar ze wilde niet dat hij wist dat ze iets anders ging studeren. Nog steeds bang dat haar ouders erachter zouden komen, ondanks zijn belofte.       En ze wist niet of Tristan überhaupt op haar zat te wachten na alle ellende, of hij wilde praten zoals ze vroeger deden. Dus is ze weggegaan zonder te zeggen wat ze ging doen.       Na haar eerste week alleen kreeg ze een berichtje van hem, dat hij had gehoord dat ze naar Chester was vertrokken voor een studie. Haar hart deed zeer, omdat ze hem zonder iets te vertellen had achtergelaten en hij toch zelf contact zocht. Ze lichtte hem kort in, maar wilde niet ingaan op details. Het viel even stil, maar hij probeerde het gesprek vervolgens toch door te zetten. Het bleef sporadisch, maar Tristan is de enige waarmee ze daadwerkelijk contact heeft proberen te houden. Hoe kort het ook maar was en hoe random de tijdstippen waren, het hield haar stabiel. Dat hij haar in ieder geval niet zou haten wanneer ze terugkeerde. Tegelijkertijd was ze zich hierdoor ontzettend bewust van het feit dat ze dit – de studie in het buitenland – moest doen. Voor zichzelf.       Tot hij dat bericht stuurde om naar Port Bersea te komen. Voor Eli.

---

Eloise Clarissa Montgomery Kort, maar krachtig. Ondanks dat de twee elkaar niet lang kennen, weten ze wat ze aan elkaar hebben. In een groep vallen ze niet op samen, ze zullen nooit luidruchtig te gang gaan of gaan feesten of shoppen samen. Maar dat hoeft soms ook helemaal niet.       Eloise sloot laat aan bij de groep en Flora zag er niet direct een vriendschap in. De uitgesproken mening, afschuw van genderrollen en hoe ze hier tegenin durfde te gaan, en precies doen wat haar ouders niet wilden – ze was er stiekem een beetje jaloers op, maar tegelijkertijd voelde ze zich er niet comfortabel bij. Bijkomend was dat Eloise aangetrouwde familie van Julian was en ze niet zo goed kon peilen wat de blonde meid met haar bambi-oogjes van haar vond. In eerste instantie was het dan gewoon oppervlakkig en praten ze wat op feestjes, maar nooit dieper dan koetjes en kalfjes of wat voor geks er dan ook op dat moment gaande was       Tot Eloise een keer aansloot bij haar in de bibliotheek van de universiteit. Flora was gaan studeren en had beslist om even te relaxen met een goed boek. Eloise daarentegen vond dat de activiteit die de groep had bedacht op dat moment niet stimulerend genoeg was en had tevens beslist om een boek te gaan lezen. Toeval moest het hebben dat ze Flora tegenkwam hierbij.       De twee raakten aan de praat – maar niet te veel, dat nam hun kostbare leestijd weg. Over de maanden die volgden leerden ze elkaar wat beter kennen, voornamelijk door de liefde voor lezen. Als Flora rust zocht, trok ze naar Eloise toe om over literatuur en fictie te praten. Andersom zocht Eloise haar op wanneer het te saai werd. Eén keer hebben ze iets anders gedaan dan lezen en praten over boeken; samen piano spelen. Ergens een keer op een samenkomst van de groep, toen de rest te hard bezig was dronken te worden en Flora had gemerkt dat Eloise eventjes weggeglipt was. Ze hoorde af en toe de tonen van de piano in de pauzes van de muziek en was van mening dat ze de groep wel eventjes alleen kon laten. Samen hebben ze een halfuur piano gespeeld, zowel solo stukken als samen en Flora had zelfs nog een stuk ballet gedanst in de kamer. Het was hun geheimpje, een heel klein momentje dat ze deelden en niet openbaar hoefden te maken. De rest zou het zich toch niet meer herinneren dat ze eventjes weg waren geweest met de absurde hoeveelheid alcohol die ze hadden genuttigd.       Flora had het graag nog eens gedaan, maar wilde hun rustige vriendschap niet pushen en heeft het erbij gelaten. Zodat ze in ieder geval kon blijven genieten van hun gesprekken en leesmomentjes zonder dat ze het awkward zou maken. Eloise was Flora’s baken van rust in het drama van de groep en Flora was Eloise’s mogelijkheid tot vermaak wanneer alles haar te saai werd. En dat vond Flora helemaal prima. Waar Tristan haar vertrouwenspersoon was, was Eloise een soort rustoord – een spa van intellectualiteit. Flora had zo iemand nodig in al de chaos en drukte van de groep. Geen moeilijke vragen of intieme gesprekken, gewoon goede gesprekken en goed leesvoer. Meer hadden ze niet nodig, en meer hoefde ook niet.

---

[ bericht aangepast op 1 nov 2025 - 20:04 ]

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Kan iedereen die nog met deze RPG meedoet ergens in de komende maand laten weten of dat nog steeds het geval is en of ze al dan niet in de Discord zitten? (:

---

help

Still hereee~

---

Dramatic

Merrin schreef:
Kan iedereen die nog met deze RPG meedoet ergens in de komende maand laten weten of dat nog steeds het geval is en of ze al dan niet in de Discord zitten? (:

Present and ready to rp again! Also aanwezig in de discord ^^

[ bericht aangepast op 4 dec 2025 - 22:27 ]

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen