[RPG] Saltwater Sleep | Praattopic - Praattopics

p o r t      b e r s e a      t o w n Main Wharf & Ferry Dock – enige officiële toegang tot het eiland per boot. Bersea Town Center – gezellig centrum met cafés, surfshops, een kleine markt. The Mirage – exclusieve club op een klif, favoriet van rijke jongeren. Sunset Hostel – waar backpackers verblijven. Dicht bij het strand. St. Cordelia Clinic – het eilandziekenhuisje. Sommige eilandbewoners verdenken de staf van betrokkenheid bij vreemde zaken. De oude vuurtoren – verlaten, uitzicht over het eiland. Locals zeggen dat hij 's nachts nog brandt, ook al is hij al jaren buiten gebruik. Strandhuis 'The Tides' – groot, modern vakantiehuis met zicht op zee en directe toegang tot Siren's Shore, waar Eli en Maddy vorig jaar verbleven. Afgelegen genoeg om feestjes te houden zonder pottenkijkers. Luxehotel 'Azure Palms Resort' – high-end hotel aan de rand van de stad, populair bij rijke toeristen, met cocktailbars, infinity pool, wellness, ... maar ook personeel dat misschien nét iets te veel weet. Whispering Pines Trailer Park – de armere wijk waar de meeste anti-Mervine Estate Dromers wonen. The Broken Bell – lokale bar, informeel hoofdkwartier van de Dromers. Tempest Point – uitkijkpunt boven op de rotsen waar eilandbewoners vaak samenkomen. Wilde energie, sommigen zeggen dat je er “de dromen hoort waaien”. Makutu Bakery – bekende bakkerij en toeristische hotspot voor het prachtige zee-uitzicht. n a t u u r Mervine Estate – landgoed boven op de kliffen met botanische tuinen en verborgen droom-magiesymboliek. Mervine Sanctuary – beschermd natuurgebied met zeldzame flora, grenst aan het landgoed. Dreaming Caves – liggen aan de noordkust en bestaan uit tientallen grotten, tunnels en ondergrondse kamers. Sommige grotten zijn toegankelijk voor toeristen (via boottochtjes of wandelpaden), anderen zijn afgesloten of vergeten - waaronder de Nexus (enkel toegankelijk bij laagtij), waar Dromers worden ingewijd. Vissers spreken van een verzonken grot genaamd The Drowned Mouth, waar stemmen gehoord worden bij vloed. De grotten veranderen subtiel — dromers ervaren dat gangen zich soms anders lijken te gedragen, afhankelijk van hun mentale toestand. Black Hollow Forest – weelderig bos met wandelpaden, sommige 'vergeten' stukken zijn niet op officiële kaarten te vinden. Sirens’ Shore – wit zandstrand waar Eli werd gevonden. Rustig, mysterieus. d r o o m p l e k k e n The Lapse – een droomplek die elke dromer anders ziet, maar altijd gevuld met echo’s van overleden Dromers - waaronder ook Eli en Maddy. The Mirror Lagoon – fysiek meer waar dromen zich soms in weerspiegelen. Dient als 'portaal' waardoorheen Dromers andere Dromers kunnen bezoeken.

d r o m e r s      &      d r o o m m a g i e Dromers zijn mensen die het geheim van de grotten kennen - zowel de Inner Circle van de Mervine Estate als een groep eilandbewoners. Iedereen kan een Dromer worden als die ingewijd wordt door een andere Dromer in de Nexus van de grotten van Port Bersea. De krachten van Dromers manifesteren zich op verschillende manieren. Ze zijn allemaal in staat om elkaar in elkaars dromen op te zoeken en die dromen te beïnvloeden/beschermen van ongewenste bezoekers - sommigen zijn daar beter in dan anderen. Sommigen van hen kunnen elementen uit hun eigen dromen naar buiten trekken en fysiek manifesteren in de echte wereld. Anderen zijn in staat om mensen zomaar ineens in slaap te laten vallen en hen vast te houden in hun dromen - zonder dat die persoon doorheeft dat het een droom is. Nog anderen kunnen inbreken in het hoofd van mensen en hun diepste dromen lezen. Heel zeldzaam zijn degenen die via dromen hun eigen bewustzijn kunnen projecteren in het lichaam van een ander, en degenen die herinneringen van een ander in dromen kunnen oproepen. m e r v i n e      e s t a t e      &      d e      i n n e r      c i r c l e De Mervine Estate is een landgoed van de familie Mervine. De familie houdt zich vooral bezig met natuuronderhoud en liefdadigheidswerk, en de Estate is populair bij een heleboel socialites. Eilandbewoners blijven er over het algemeen ver van weg; vele geruchten maken hun weg van de Mervine Estate naar de stad in het centrum van het eiland, en ze doen meer dan eens wenkbrauwen fronsen. Toch gaan de leden van de Mervine Estate gewoon hun gang. Het lijkt soms zelfs alsof ze een bepaald soort macht over het eiland hebben - en dat is ook precies het doel van de Inner Circle die aan het hoofd van de Mervine Estate staat. Zij willen het geheim van de grotten voor hen alleen, zodat zij over het eiland kunnen heersen en hun rijkdom kunnen vergroten. e i l a n d d r o m e r s Er zijn echter nog eilandbewoners die het geheim van de grotten kennen en die beter hun best doen om de plannen van de Mervine Estate te dwarsbomen. Een heel deel van hen is ervan overtuigd dat de Mervine Estate iets te maken heeft met de tragische dood van Eli Noble. Of zeggen ze dat alleen maar om zichzelf onschuldig te doen lijken?

[ bericht aangepast op 22 juli 2025 - 17:18 ]

---

help

coding a character layout is even harder when ur internet is shit, lemme tell ya

---

help

Binnen twee dagen gaan we van start! Laten jullie even weten wat jullie het beste startpunt lijkt (cfr. de vakantieplanning)? (:

[ bericht aangepast op 20 juli 2025 - 11:47 ]

---

help

Ik ben tot volgende week zaterdag afwezig met Devika dus wat mij betreft starten als de vriendengroep aankomt?

---

Dramatic

MT

---

For those who come after

Jamie is af! Relaties zijn welkom

---

help

Jaaaa, maybe beginnen met dat de vriendengroep aankomt en voor de rest van de chars maybe doen dat er dus als zij aankomen een klein benefiet kerstmarktje is om geld voor een goed doel op te halen? Maybe iets qua nature welfare waardoor bv Mervine Estate ook een deel van dit kerstmarktje heeft gefinancierd?

---

let the fears you have fall away

lustforlife schreef:
Jaaaa, maybe beginnen met dat de vriendengroep aankomt en voor de rest van de chars maybe doen dat er dus als zij aankomen een klein benefiet kerstmarktje is om geld voor een goed doel op te halen? Maybe iets qua nature welfare waardoor bv Mervine Estate ook een deel van dit kerstmarktje heeft gefinancierd?

Oeh ja sounds legit! Devika is fan

---

Dramatic

D E V I K A      M E R V I N E Devika was altijd een constante in Andreas' leven. Ze was geen hand die hij kon vasthouden, maar een lijn die Andreas steeds naar het vluchtpunt leidde - die hem richting gaf. Ze groeiden op in dezelfde gangen en kamers, aten aan dezelfde tafel, sliepen onder hetzelfde dak. En toch voelde Devika voor Andreas vaak verder weg dan de sterren die boven zijn bed dansten.       Toen hij klein was, keek hij tegen haar op. Niet omdat ze ouder of wijzer was, maar omdat ze er steeds perfect in slaagde om te verdwijnen. Om zichzelf deel van de omgeving te maken - bijna onzichtbaar; een kopie van haar moeder. Ze wist precies wanneer ze moest glimlachen, wanneer ze moest zwijgen, of wanneer ze kwetsbaarheid als wapen kon inzetten. Andreas was twee jaar ouder dan Devika, maar Devika stond vaak drie stappen verder. Ze had het vermogen om te passen - om erbij te horen - en hoewel Andreas vaak probeerde om haar daarin te volgen, merkte hij snel dat hij daarvoor te veel buiten de lijnen kleurde.       Ze botsten zelden openlijk, maar het schuurde constant. Andreas met zijn oceanendiepe emoties die hij vaak moeilijk verborgen kon houden; Devika met haar feilloze zelfcontrole. Waar hij soms op het randje van explosie stond, slaagde zij er steeds in om mooi binnen de grenzen te dansen. Waar hij hopeloos probeerde te begrijpen en uit te leggen wat hij voelde, bleef zij een kalme spiegel die onbreekbaar leek. En toch begreep ze hem. Soms zelfs meer dan Skyler of Magnus. Ze wist hem op de juiste momenten stil te houden, met een korte blik van onder haar wimpers, een sierlijk gebaar met een losse pols, een subtiel woord dat kortaf had moeten zijn, maar het eigenlijk nooit was.       Ze was geen zus. Dat was ze nooit echt. Ze was eerder een echo - van alles wat Andreas niet kon zijn en tegelijkertijd soms toch meende te herkennen in zichzelf. Een rivaal. Een spiegel. Een metgezel in het hallucinante, decadente, losgerukte bestaan waar de naam Mervine hen in terechtgebracht had. De naam die nooit echt bij Andreas leek te passen.       De nacht dat Lucan stierf was het breekpunt. Andreas wilde haar beschermen. Hij greep haar vast, drukte haar tegen hem en bleef zeggen dat het oké was. En hij meende het. Alles in hem wilde haar vasthouden. Ze was bang, ze had geen controle, en voor één moment zag hij de echte Devika - jong, verslagen, klein, en zo ontzettend veel als hemzelf. Hij vergaf haar al nog voor ze schuld bekende.       Daarna kwam het verraad. Ze zweeg toen hun ouders Andreas als zondebok aanwezen - zoals altijd, eigenlijk.       Jamie herinnert zich Devika niet meer - of, althans zijn brein is haar vergeten. Maar het lichaam vergeet niet zo snel - en dat is waar dromen nu net bestaan. Soms ziet hij haar in dromen, in flitsen. Soms ruikt hij haar parfum op plaatsen waar ze nooit geweest is. Soms voelt hij haar blik op zijn huid als hij slaapt en weet hij dat ze iemand is die ooit betekenis had.

S K Y L E R      M E R V I N E Skyler was alles wat Andreas niet was, maar ooit wel wilde worden. Er was iets ontastbaars aan hem - iets wat zelfs de zwaarte van hun naam, hun familie, niet kon breken. Skyler droeg charisma als een tweede huid. Hij bewoog alsof de wereld hem iets schuldig was, en dat leek de wereld ook te weten. Hij sprong, hij lachte, hij raasde, alsof hij nooit zou vallen - en hoewel Andreas soms wel vermoedde dat het een act was, volgde hij Skyler toch. Niet als een kopie, maar als een maand rond een planeet: zijn licht kwam van Skyler. Zijn zwaartekracht ook. Skyler zag hem. Niet zoals volwassenen hem zagen - raar, stil, moeilijk - maar echt. Meestal dan toch. Soms bleef hij stil op momenten die er toe deden; schaarde hij zich achter zijn ouders wanneer Andreas hem eigenlijk aan zijn kant nodig had. Maar Andreas vergaf Skyler die momenten, want hij begreep het. Het was normaal dat familie - bloed-échte familie - eerst kwam. Andreas leerde de belangrijke momenten met Skyler koesteren. Die waarop Skyler hem meenam, het bos in, hem de namen van bomen leerde en hem toonde hoe je stilte kon vertrouwen. Wanneer ze alleen ware, mocht Andreas zacht zijn. Nieuwsgierig. Moeilijk. Skyler behandelde hem - wanneer het er toe deed - als familie, lang voordat Theo en Sloane dat ooit geprobeerd hadden.       Skyler werd Andreas' held. Zijn broer, zelfs als hun bloed iets anders zei. Skyler was degene die zijn tekeningen bewaarde, die geen vragen stelde wanneer Andreas ineens in stilte wegdook. Hij was de eerste die hem ooit zei dat hij oké was, zonder er iets achter te plakken.       En toch was Skyler ook het begin van het einde. Al die belangrijke momenten vervaagden toen het er werkelijk toe deed. De nacht dat Lucan stierf, was Skyler maar heel even weg. Later, toen de ruzie uitbrak tussen Andreas en hun ouders, stond hij stilzwijgend naast Devika. En Andreas besefte dat hij de breuklijn tussen hen die ondertussen een onoverbrugbaar ravijn was geworden, eigenlijk al zijn hele leven genegeerd had. Omdat het makkelijker was, zo. Omdat het fijner voelde.       Nu blijft enkel de afgrond over.

M A G N U S      V A L E N T I N      V A L E B R O O K Ze ontmoetten elkaar toen Andreas elf was. Onder een tafel, met een schetsboek op zijn schoot, tijdens een of ander belangrijk feest. Magnus kwam bij hem zitten, zonder woorden, zonder ook maar één blik in Andreas' richting. Een metgezel, toen al, met enkel interesse in de beelden die Andreas' potlood neerschetste. Het waren niet meer dan vage vormen; sterren en krullen, figuren die overvloeiden in andere figuren. Ook daar vroeg Magnus Andreas niet naar. Hij keek gewoon. Andreas pauzeerde, heel even, en tekende toen verder.       Magnus noemde hem Phantom Fox. Niet plagend en ook niet per se liefdevol. Eerder een vaststelling - en voor Andreas was het ergens een bevestiging dat Magnus écht naar hem keek. Dat Magnus hem zag, zoals hij was. Niet meer, niet minder. Niet met de Mervine-naam op zijn voorhoofd geplakt, niet als een bedrieger die er eigenlijk niet paste. Wanneer de drukte Andreas te veel werd en hij zich ergens in een hoekje verschool, leek Magnus hem altijd te vinden. Dan zaten ze naast elkaar, in stilte. Andreas tekenend, Magnus toekijkend. Schouder tegen schouder.       Wanneer ze wel spraken, spraken ze in metaforen en analogieën. Onafgewerkte zinnen en gedachten, omdat ze wisten dat het begrip er al was en dat het niet nodig was om bedoelingen te expliciteren. Het was een vreemde relatie. Niet echt vrienden, amper kennissen. Gelijkgezinden. Het was een comfort in samen zijn. Troostend, bijna, zelfs wanneer Magnus niet voor Andreas opkwam als hij naar de zijlijn geduwd werd. Andreas was het gewoon, van Skyler en Devika, van de omgeving waarin hij zich bevond. Het was normaal dat hij er niet bijhoorde - en het was normaal dat Magnus hem, in de openbaarheid, ook soms wel eens zo behandelde.       Andreas vertrouwde hem meer dan wie dan ook in de Mervine Estate. Hij wist dat Magnus zijn geheimen zou bewaren, ook al vroeg hij hem dat nooit. Magnus is de enige die weet had van de relatie die Andreas met Lucan had. Hij betrapte ze toen Andreas vijftien was en Lucan 27. Ze spraken er nooit over, en Andreas kon niet anders dan dankbaar zijn.

H A Y L E Y      P E A R C E Hayley was naast zijn collega's de eerste persoon die Jamie in Port Bersea leerde kennen. Hij sloot haar meteen in zijn hart, al doet hij zijn best om niet wanhopig over te komen. Als eenzame ziel in een zo bekend-aanvoelende stad vol onbekenden, is het voor Jamie moeilijk om contacten te leggen. Het was een opluchting wanneer Hayley met een grote 'hé-jij-bent-nieuw'-glimlach op hem af stapte - en ook onwennig, want Jamie komt uit een (half) leven waarin hij mensen gewoonweg afstoot. Hij heeft zich voorgenomen om het nu anders aan te pakken - niemand kent per slot van rekening zijn achtergrond.       Dat is dan ook de reden dat hij Hayleys uitnodiging voor het surffestival zo'n drie maanden geleden accepteerde - en hij apprecieerde dat ze dan ook nog eens de moeite deed om hem gezelschap te houden. Nu lijkt het begin van een vriendschap ontstaan te zijn, met een belofte om na zijn ochtendshifts op zaterdagen steeds samen een koffie te drinken.

[ bericht aangepast op 22 juli 2025 - 17:01 ]

---

help

Ik ga, als het me lukt, morgenmiddag/-avond nog even m'n relatielijstje voor Skyler updaten en eentje voor Kalani maken. Woensdag en donderdag ben ik even bij m'n ouders, dus dan heb ik even geen laptop tot m'n beschikking. Donderdagavond/vrijdagmiddag sowieso wel c:

---

Protect the people.

Merrin schreef:

J.M. ARCHAMBEAU-STRATHWYN

^{my existence is a scandal
S O U N D       |      L O O K}

E L I      N O B L E Eli is het dichtste dat Julian ooit zal komen bij het hebben van een zielsverwant. Toen ze elkaar in de middelbare school leerden kennen, was het meteen duidelijk dat ze goeie vrienden zouden worden; beiden te goed voor deze wereld, beiden niet geïnteresseerd in saaie, alledaagse dingen, beiden voorbestemd om leiders te worden. Wat begon met het delen van lunchpaketten op school, ging snel dieper. De filosofische gesprekken die Julian niet met zijn moeder of vader kon hebben, voerde hij met Eli. De frustraties over zijn ouders, die Julian nergens anders kwijt kon, kon hij wél delen met Eli. Zonder oordeel en zonder medelijden. Zonder klikspaan te spelen, al kwamen sommige van Julians uitspraken vaker dan eens uit het zwartste deel van zijn ziel.       Ondanks die connectie waren er altijd geheimen, maar Julian had altijd respect voor die van Eli. Eli soms wat minder voor die van Julian. Misschien omdat Eli zag dat er iets veranderde in Julian na de dood van zijn moeder. Misschien omdat hij Julian ergens toch een beetje onder controle probeerde te houden.       Toen Julian zeventien was en Eli achttien, startten ze samen aan de universiteit van Melbourne. Ze werden samen lid van de prestigieuze New Lyceum Society en stonden samen steeds aan de top van hun opleidingen; Julian op nummer één, Eli op nummer twee - maar dat was oké, want wanneer Eli iets nodig had dat hij niet alleen kon bereiken, kon hij altijd op Julians hulp rekenen.       Het was Maddy die een wig tussen hen dreef. Eli en zij leerden elkaar op sprookjesachtige wijze kennen; beide rijkend naar hetzelfde boek in de bibliotheek. Een blik was genoeg - op slag smoorverliefd met de belofte om eeuwig samen te blijven. Althans, tot het Nieuwjaarsgala van de studentenclub. Toen Maddy Julian ontmoette, had ze plots enkel voor hem ogen - en Eli zag het. Hij zag hoe haar belangstelling groeide en in een poging om zijn relatie onder controle te houden, betrok hij Julian bij hun relatie. Als voyeur - als iemand om de spanning op te drijven. Dat werkte misschien iets beter dan Eli had gehoopt, want het bleek Maddy net iets te veel te worden.       Het was pas toen Julian en Maddy in hun vierde jaar net na elkaar arriveerden op het zoveelste studentenfeestje en Eli Julians cologne op Maddy rook, dat Eli er niet meer om heen kon dat zijn vriendin hem met zijn beste vriend aan het bedriegen was. Het studentenfeestje eindigde in vechtpartij die meteen waardig was voor de geschiedenisboeken van de universiteit. Gelukkig was er een geneeskundestudente aanwezig die Julians gebroken neus meteen weer recht kon zetten.       Het duurde zo'n week of twee voordat Julian en Eli het weer bijlegden. Julian verzekerde Eli dat het hem enkel om seks te doen was en dat het altijd Maddy was geweest die de eerste stap zette. Eli zag in dat hun vriendschap belangrijker was dan zijn bevlieging met een of ander meisje. Maddy wilde geen van beide kwijt, maar koos uiteindelijk toch weer voor Eli. Ze gingen samen naar Port Bersea om te investeren in hun relatie. Ironisch.

---

M A D E L E I N E      W A L S H Maddy was een wervelwind in Julians leven, al zou hij dat zelf nooit zo omschrijven. Hij leerde haar kennen op het Nieuwjaarsgala van de New Lyceum Society in zijn eerste jaar aan de universiteit. Het was vreemd om te zien dat het meisje waar Eli al weken over droomde geen enkel oog had voor hém. Julian merkte haar blik op toen hij met professoren stond te praten en toen hij met doctoraatsstudenten stond te flirten. Hij zag haar van onder haar wimpers in zijn richting spieken wanneer ze op Eli's schoot zat met zijn lippen in haar nek, terwijl Julian op de sofa aan de andere kant van een staflokaal met een van die doctoraatstudenten lag te vrijen. Alsof ze er zelf liever gelegen had.       Haar aandachtigheid bleef niet beperkt tot die ene avond - en als er iets is waar Julian altijd van geniet, dan is het aandacht. Het werd een spelletje van suggestieve blikken en aanrakingen die nét te lang bleven duren, en wanneer Eli het opmerkte en zijn jaloezie de kop begon op te steken, werd het voor Julian alleen maar leuker. Na die eerste keer dat Eli Julian en zijn camera in zijn en Maddy's slaapkamer uitnodigde, duurde het niet lang voordat Maddy bij Julian kwam aankloppen. Ze was boos en gefrustreerd door een hevige ruzie met Eli maar ergens in haar ogen lag ook iets anders: een soort triomf, alsof ze nu eindelijk iets kreeg waar ze al veel eerder naar had verlangd - en wie was Julian dan om haar af te wijzen?       Hoewel Maddy en Eli's relatie wel vaker knipperde, was Mady's affaire met Julian niet enkel beperkt tot die momenten waarop zij en Eli in een dip zaten. Julian werd haar biechtstoel; voor al haar onzekerheden, haar dromen en verlangens. Ze is nooit verliefd geweest op Julian, zei ze, maar ze kon ook niet zonder hem. Eli was zelf te obsessief verliefd op haar - te bezitterig. Hoewel hij er vroeger geen problemen mee had, kon hij het niet opkroppen om Maddy te delen, hoe graag zij ook maar gedeeld wilde worden.       Vlak na Eli's dood kwam Maddy opnieuw bij Julian aankloppen, zoals ze daarvoor al talloze keren gedaan had. En Julian gebruikte haar maar al te graag om het gat dat Eli had achtergelaten te vullen; om zijn rouw zo ver weg te duwen dat het bijna leek alsof die niet bestond. Hij zocht Eli in haar huid, in haar stemgeluid, in de manier waarop ze hem soms met halfgesloten ogen aankeek. Het werkte nooit langer dan een seconde, maar dat was genoeg. Genoeg om te vergeten dat ook Eli hem achtergelaten had.       Toen Maddy stierf, kwam ze niet meer aankloppen. Ze lag stil in zijn armen, in zijn nachtmerries - zwaarder dan ooit tevoren - en het enige dat hij voelde, was razernij. Niet om haar dood, maar om haar vertrek. Om het feit dat zij hem, net als Eli, net als zijn moeder, in de steek gelaten had.

---

T R I S T A N      E V E R E T T      M O N T R O S E Om te zeggen dat Tristan en Julian tegenpolen zijn, is waarschijnlijk een understatement - en tegelijkertijd lijken ze toch heel hard op elkaar. Beiden komen ze uit rijke families die te veel verwachtingen hebben; beiden doen ze zich anders voor dan ze werkelijk zijn (ook al weten ze misschien zelf niet goed wat dat inhoudt; en beiden houden ze zich vast aan controle alsof het hun levenslijn is.       Julian vindt Tristan tegelijkertijd een dom schaap en een arrogante aandachtshoer (de hypocrisie daarvan negeert hij) en hij heeft nooit begrepen wat Eli in hem zag. Misschien was Tristan voor Eli een liefdadigheidsprojectje - iemand die hij op 'het rechte pad' kon brengen om zichzelf beter te voelen. Misschien was Eli iets verschuldigd aan Tristans familie. Misschien hadden ze stiekem een homoseksuele affaire. Toen Julian Eli ernaar vroeg, zei Eli simpelweg: 'Hij is een goeie vriend', waarop Julian zijn wenkbrauwen optrok, zuchtte, en besefte dat het al te laat was. Eli had Tristan, voor welke reden dan ook, in zijn hart gesloten en Julian wist heel goed dat Eli helaas niet iemand was die zo'n mensen snel weer losliet. Helaas was Eli ook iemand die zich graag beter voordeed dan hij was. Julian confronteerde zijn beste vriend drie keer met het feit dat hij zich rond Tristan net als een heilige engel gedroeg en dat hij ervan wilde braken - en drie keer liep het op ruzie uit. Drie keer won Julian die ruzies, aangezien hij de koppigste van de twee was, en Eli aan het eind van de dag niet zonder hem kon.       Uiteindelijk accepteerde Julian maar dat Tristan en Eli verliefd - excuseer, vrienden - waren, al deed hij dat niet zonder oogrollen en zuchten. Integendeel. Hij deed en doet er alles aan om Tristan te tonen dat hij beter is. Hij maakt Tristan duidelijk wat hij van hem dacht: dat hij uitschot is en Eli's vriendschap niet verdiende. Wanneer Tristan Julians subtiele gedragingen uitdaagt of in vraag stelt, is Julian steeds de onschuld zelf. Zo kwam het op Julians 22ste verjaardagsfeest bijna tot een gevecht tussen de twee. Bijna, omdat Eli Tristan wegstuurde toen die Julians neus brak.

---

C A M I L L E      N O B L E Julian herinnert zich niet wanneer hij Eli's kleine zusje heeft leren kennen. Sinds hij twaalf was is ze er gewoon altijd geweest. Een irritante wijsneus waar Eli veel te bezorgd om was. Julian zag haar, kort samengevat, niet staan.       Dat veranderde in de zomer van Julians eerste studiejaar. Na Cami een volledig jaar niet gezien te hebben, was hij - nadat Eli dagen gezeurd had en hem uiteindelijk beloofde dat hij een fles whisky uit zijn vaders collectie mocht kiezen - haar escort op een of ander debutantenbal in hun thuisstad. Het was voor Julian een vreemde ervaring; plots zag hij Cami écht. Als vrouw. Als onschuldige prooi. Want toen Julian haar zag dansen en ze even later onschuldig naast hem stond toen het brandalarm klonk, was dat wat ze plots voor Julian werd. Het feit dat Eli het in het daaropvolgende academiejaar opmerkte en Julian waarschuwde om niet met zijn zusje te klooien, maakte de uitdaging enkel leuker.       Helaas bleek Cami koppiger dan haar broer, en het spelletje dat Julian startte, werd maand na maand meer een teken van vriendschap. Hij flirtte met haar, maakte avances en zij wimpelde hem steeds af met een glimlach. Het werd een gewoonte - een plezier zelfs - om naar haar te knipogen op de dansvloer tijdens een of ander feestje; om stiekeme ongepaste opmerkingen te fluisteren wanneer ze toevallig net naast elkaar bij de bar stonden; om haar een enkele zonnebloem te schenken op haar verjaardag. Hij trakteerde haar op witte wijntjes, gaf haar boekentips en hield de creepy perverse mannen bij haar weg - want Julian is nog steeds een heer - en Eli's verdachte, waarschuwende blikken veranderden plots in iets zachters. Hij was blij dat zijn beste vriend en zijn zusje een vriendschap waren gestart - dat hij voor haar toch iemand geworden was die ze kon vertrouwen.       Misschien was dat ergens ook wel een beetje zo. Misschien had ze in Julian écht een vriend gevonden. Misschien genoot Julian wel van hun contacten - vond hij het leuk om zijn talen bij haar te oefenen, of om naar haar spraakberichten te luisteren. Of misschien was dat allemaal deel van zijn plan om haar bij hem in bed te krijgen - want eigenlijk deelde hij zelf altijd bitter weinig, hoe vaak ze ook probeerde te vissen.       Een paar dagen voor Julians verjaardag en zo'n twee weken voordat het nieuws van Eli's dood het Australische vasteland bereikte, kwam Julian Cami tegen in de straten van de hoofdcampus van de universiteit. Het was laat en hij was met een groep andere vrienden op weg naar een feestje om het einde van de examens te vieren - al een beetje high van een halve joint die ze vlak daarvoor gedeeld hadden. Cami zag er overstuur uit en toen Julian voorstelde om haar tot bij haar woonplek te wandelen - de straten waren onveilig door dronken studenten met slechte bedoelingen - en zij zei dat de campuspolitie er nog was omdat haar ex haar belaagd had, nam hij haar maar mee naar zijn kamer. Een hele uitleg over haar stalker later, nam Julian haar in zijn armen en niet veel later ook in zijn bed. Toen hij uit gewoonte naar zijn camera greep, hield ze hem tegen. Even was Julian verward - en een beetje beledigd - maar uiteindelijk legde hij zich er toch bij neer en nam hij genoegen met wat hij kon krijgen. Wanneer het voorbij was, stond hij op om haar met rust te laten, maar toen ze hem vroeg om te blijven, bleef hij. Uiteindelijk was het Cami zelf die in de vroege ochtenduren foto's van Julian nam. Het enige bewijs van haar aanwezigheid op die foto's is de vage rand van haar hand voor de lens, en haar zilveren armband op het nachtkastje op de achtergrond. Julian hielp haar bij het ontwikkelen van de foto's en borg de kopieën op in de doos met de rest van zijn Bedroom Collection, waar Eli en Maddy soms in neusden maar Julian zelf nooit opnieuw naar keek.       Sinds die nacht heeft hij het te druk om nog tijd in hun vriendschap te investeren.

---

C H A E      W A L S H Hoewel Maddy doorheen het jaar wel eens over haar familie vertelde, leerde Julian Chae pas op het einde van zijn eerste academiejaar kennen, op zijn verjaardag. Julian was dronken en high, liet zich meeslepen door de muziek, en verwelkomde Chae alsof hij een oude bekende was. Erg veel praatten de twee jongens niet. Ze zagen elkaar op gala's en feestjes, waar Julian Chaes feestbeestigheid steeds apprecieerde - zelfs al kon hij Julian keer op keer onder tafel drinken - totdat hij ergens met een meisje om een hoekje verdween. Hun andere interacties beperkten zich tot korte gesprekken aan de rand van een balzaal, wanneer Julian Chae erop betrapte heimelijk naar een gelukkige Maddy en Eli te staren, of wanneer Julian een meisje met interesse voor Chae bij hem dropte.       Van iets dat toch een beetje begon te lijken op een vriendschap, was pas sprake in de zomer na Julians derde jaar aan de universiteit, na een avondje clubben op een afgelegen plek in de buurt van Eli en Julians thuisstad. Maddy werd geroofied en Eli was nergens te vinden, dus verenigden Chae en Julian zich om Maddy weg te trekken bij een te handtastelijke feestganger - die Julian na en wulpse opmerking ook nog eens een knietje in zijn kruis gaf - en brachten ze haar naar zijn auto. Julian reed met vintage Rolls-Royce die hij van zijn stiefmoeder had gekregen voor zijn achttiende verjaardag en die eigenlijk al even eens binnen moest bij de garage. De auto begaf het halverwege de rit naar Eli's huis en uiteraard hadden ze ook geen bereik om iemand te bellen. Maddy, die zo goed als bewusteloos was, kreeg niet veel mee van de twee-uur durende wandeling naar de bewoonde wereld, maar Julian en Chae gebruikten de tijd om elkaar eindelijk eens wat beter te leren kennen. Chae zag als een van de enige mensen ooit dat Julian toch best zorgzaam kan zijn, en Julian leerde Chae wat beter kennen; dat hij niet homo was, zoals de geruchten hem verteld hadden, en dat Chae eigenlijk niet heel erg close meer was met Maddy - dat hij bezorgd om hun relatie was. Dat was ook het moment waarop Chae wat meer van Julians oprechte cynisme te zien kreeg. De avond eindigde bij Julian thuis - zijn huis was dichterbij dan dat van Eli en er waren genoeg gastenkamers - waar Julian Chae bedankte en aangaf dat Maddy geluk had om hem in haar leven te hebben.       Nadat Eli overleed en Maddy meer toenadering tot Julian zocht, zagen Julian en Chae elkaar vaker in het dagelijks leven. Het was Chae's nummer dat Julian intoetste toen Maddy zelfmoord pleegde - waarmee Chae ook meteen de enige is die Julian oprecht overstuur en in paniek gezien heeft. Daarna nam Julian afstand, niet in staat om geconfronteerd te worden met het feit dat hij Chae te veel van zichzelf had laten zien, maar toch slaagde Chae erin om Julian te overtuigen mee te komen naar Port Bersea om Maddy en Eli te eren. Julian zei uiteindelijk vooral ja omdat hij niet wilde riskeren dat zijn reputatie eronder zou lijden als hij thuis bleef.

---

R O M É E      E L O I S E      D E L A C O U R Romée kwam naar hem toe - niet verleidelijk, maar haast strategisch. Het was vlak nadat Maddy haar plots was gaan negeren en de blik in haar ogen was er één die Julian kende: niet verliefd, niet hunkerend, maar op oorlogspad. Hij had het spel al talloze keren gezien, maar zelden met zoveel elegantie gespeeld. En dus ging hij erin me. Uit verveling, uit nieuwsgierigheid, maar bovenal om te zien hoe Maddy zou reageren.       Ook Romée wist niets van Julian en Maddy's affaire, maar ze zag wel hoe Maddy naar Julian keek. Dat hij iets in Maddy losmaakte - dus nam Romée hem. In de openbaarheid. Met net genoeg hand op zijn arm, net genoeg glimlach op haar lippen. Alsof ze hem koos, terwijl ze eigenlijk op Maddy mikte. Mensen gaapten haar na, want hoe was Romée er in vredesnaam in geslaagd om Julian, die bekend staat om zijn kortstondige, hete scharrels en allerminst boyfriend material is, in een relatie met haar te strikken?       Voor Julian was het amusant. Niet omdat hij Romée begeerde - de seks was leuk, maar verder verlangde hij niets - maar omdat het allemaal zo perfect voorspelbaar was. Hij zag haar spel, doorzag het, en speelde terug. Als zij hem gebruikte om Maddy te raken, gebruikte hij haar om de verveling tussen hoofdstukken te vullen; ter afleiding van de saaie studieboeken waar hij tijdens de tentamens doorheen vloog. Ze was decoratief, beschikbaar, controleerbaar - en belangrijker: ze paste goed in het beeld.       Het is dan ook geen wonder dat Julian ook Romée fotografeerde. Niet op haar verzoek, niet als romantisch gebaar. Gewoon, omdat ze het toestond - net als alle vrouwen voor haar. Omdat het licht op haar gezicht viel als op marmer. Omdat ze de stilte duldde, en hij in haar blik net genoeg zelfhaat herkende dat hij wist dat ze die van hem nooit zou opmerken.       Het duurde even door wanneer Maddy en Eli naar Port Bersea vertrokken. Romée was beschikbaar, makkelijk op afstand te houden - en toen Maddy terugkwam, eindigde het vanzelf. Alsof iemand het licht uitdeed. Hij zei niets. Zij ook niet. Misschien hoopte ze nog op iets - een uitleg, een terugkeer, een blik. Hij gaf haar niets. Niet uit wreedheid, maar omdat er niets wás.

---

H A Y L E Y      P E A R C E Hayley was... ongemakkelijk aanwezig, vond Julian toen hij veertien was. Ze dook op op het slechts mogelijke moment - midden in de nasleep van zijn moeders dood, net toen hij geleerd had dat het beter was om te kijken dan om deel te nemen. Zij was het overgebleven kind van een vrouw die zich ineens moeder begon te noemen alsof het een jas was die ze tijdelijk had uitgeleend en plots weer wilde aantrekken.       De eerste keer dat hij Hayley ontmoette, zei ze nauwelijks iets. Hij ook niet. Ze waren haast spiegels van elkaar: stug, wantrouwend, met de norse blik van iemand die zich niet welkom voelde.       Voor Julian was ze eerst gewoon een bijzaak. Een vreemd bijproduct van zijn stiefmoeders vorige leven, die af en toe kwam opduiken als ze zogenaamd weer een 'band' wilde opbouwen. Eli vond haar een lekker ding, maar dat begon Julian pas te zien naarmate Hayley ouder werd. Plots werd ze zichtbaar; niet mooi in de klassieke zin, maar intens. Geconcentreerde blik, gespierde lijn in haar schouders, een soort woede in haar houding die hem aantrok als een magneet.       Ze haatte hem. Dat merkte hij al snel. En hij genoot ervan. Niet per se omdat hij iets tegen haar had, maar omdat ze zo duidelijk niet wist wat ze met hem aan moest. Dat is wat haar interessant maakte.       Op familievakanties in Italië, Bretagne, de Algarve, waar hij halverwege de middag fruitcocktails zat te drinken met een hand tussen de benen van een meisje dat hij ergens in een club had opgepikt, ving hij haar blik vaak in het voorbijgaan. Ze keek afkeurend. Geërgerd. Gefascineerd. Ze keek alsof ze hem wilde ontleden en tegelijk vreesde wat ze zou vinden. Hij had op zo’n moment weleens zijn shirt iets trager uitgetrokken dan nodig was. Haar naam met opzet fout uitgesproken, alsof ze hem moest corrigeren. Zijn blik iets te lang laten hangen toen zij nat uit zee kwam en nog niet doorhad dat haar bikini was verschoven. Niet omdat hij iets wilde. Maar omdat ze dan iets voelde. En dat was genoeg.       Toen ze hem een keer verweet dat haar moeder zich gedroeg alsof hij haar vriendje was in plaats van haar stiefzoon, had hij alleen zijn hoofd een beetje schuin gehouden en geantwoord: "Jaloers?"       Hayley had gesnoven en zich omgedraaid. Haar lange haren zwiepten in Julians gezicht.       De laatste keer dat hij haar zag was op een station. Ze zei zijn naam niet, keek hem amper aan. Maar haar kaak stond strak, alsof ze haar hele jeugd in één keer achterliet. En iets in hem vond dat... jammer.       Niet omdat hij haar miste. Maar omdat ze hem wél zag, terwijl de rest alleen maar keek.

Julians lijstje (en playlist en pinterest) is af! (onder voorbehoud van eventuele wijzigingen)

---

help

Merrin schreef:

Andreas Orin Mervine

D E V I K A      M E R V I N E Devika was altijd een constante in Andreas' leven. Ze was geen hand die hij kon vasthouden, maar een lijn die Andreas steeds naar het vluchtpunt leidde - die hem richting gaf. Ze groeiden op in dezelfde gangen en kamers, aten aan dezelfde tafel, sliepen onder hetzelfde dak. En toch voelde Devika voor Andreas vaak verder weg dan de sterren die boven zijn bed dansten.       Toen hij klein was, keek hij tegen haar op. Niet omdat ze ouder of wijzer was, maar omdat ze er steeds perfect in slaagde om te verdwijnen. Om zichzelf deel van de omgeving te maken - bijna onzichtbaar; een kopie van haar moeder. Ze wist precies wanneer ze moest glimlachen, wanneer ze moest zwijgen, of wanneer ze kwetsbaarheid als wapen kon inzetten. Andreas was twee jaar ouder dan Devika, maar Devika stond vaak drie stappen verder. Ze had het vermogen om te passen - om erbij te horen - en hoewel Andreas vaak probeerde om haar daarin te volgen, merkte hij snel dat hij daarvoor te veel buiten de lijnen kleurde.       Ze botsten zelden openlijk, maar het schuurde constant. Andreas met zijn oceanendiepe emoties die hij vaak moeilijk verborgen kon houden; Devika met haar feilloze zelfcontrole. Waar hij soms op het randje van explosie stond, slaagde zij er steeds in om mooi binnen de grenzen te dansen. Waar hij hopeloos probeerde te begrijpen en uit te leggen wat hij voelde, bleef zij een kalme spiegel die onbreekbaar leek. En toch begreep ze hem. Soms zelfs meer dan Skyler of Magnus. Ze wist hem op de juiste momenten stil te houden, met een korte blik van onder haar wimpers, een sierlijk gebaar met een losse pols, een subtiel woord dat kortaf had moeten zijn, maar het eigenlijk nooit was.       Ze was geen zus. Dat was ze nooit echt. Ze was eerder een echo - van alles wat Andreas niet kon zijn en tegelijkertijd soms toch meende te herkennen in zichzelf. Een rivaal. Een spiegel. Een metgezel in het hallucinante, decadente, losgerukte bestaan waar de naam Mervine hen in terechtgebracht had. De naam die nooit echt bij Andreas leek te passen.       De nacht dat Lucan stierf was het breekpunt. Andreas wilde haar beschermen. Hij greep haar vast, drukte haar tegen hem en bleef zeggen dat het oké was. En hij meende het. Alles in hem wilde haar vasthouden. Ze was bang, ze had geen controle, en voor één moment zag hij de echte Devika - jong, verslagen, klein, en zo ontzettend veel als hemzelf. Hij vergaf haar al nog voor ze schuld bekende.       Daarna kwam het verraad. Ze zweeg toen hun ouders Andreas als zondebok aanwezen - zoals altijd, eigenlijk.       Jamie herinnert zich Devika niet meer - of, althans zijn brein is haar vergeten. Maar het lichaam vergeet niet zo snel - en dat is waar dromen nu net bestaan. Soms ziet hij haar in dromen, in flitsen. Soms ruikt hij haar parfum op plaatsen waar ze nooit geweest is. Soms voelt hij haar blik op zijn huid als hij slaapt en weet hij dat ze iemand is die ooit betekenis had.

S K Y L E R      M E R V I N E Skyler was alles wat Andreas niet was, maar ooit wel wilde worden. Er was iets ontastbaars aan hem - iets wat zelfs de zwaarte van hun naam, hun familie, niet kon breken. Skyler droeg charisma als een tweede huid. Hij bewoog alsof de wereld hem iets schuldig was, en dat leek de wereld ook te weten. Hij sprong, hij lachte, hij raasde, alsof hij nooit zou vallen - en hoewel Andreas soms wel vermoedde dat het een act was, volgde hij Skyler toch. Niet als een kopie, maar als een maand rond een planeet: zijn licht kwam van Skyler. Zijn zwaartekracht ook. Skyler zag hem. Niet zoals volwassenen hem zagen - raar, stil, moeilijk - maar echt. Meestal dan toch. Soms bleef hij stil op momenten die er toe deden; schaarde hij zich achter zijn ouders wanneer Andreas hem eigenlijk aan zijn kant nodig had. Maar Andreas vergaf Skyler die momenten, want hij begreep het. Het was normaal dat familie - bloed-échte familie - eerst kwam. Andreas leerde de belangrijke momenten met Skyler koesteren. Die waarop Skyler hem meenam, het bos in, hem de namen van bomen leerde en hem toonde hoe je stilte kon vertrouwen. Wanneer ze alleen ware, mocht Andreas zacht zijn. Nieuwsgierig. Moeilijk. Skyler behandelde hem - wanneer het er toe deed - als familie, lang voordat Theo en Sloane dat ooit geprobeerd hadden.       Skyler werd Andreas' held. Zijn broer, zelfs als hun bloed iets anders zei. Skyler was degene die zijn tekeningen bewaarde, die geen vragen stelde wanneer Andreas ineens in stilte wegdook. Hij was de eerste die hem ooit zei dat hij oké was, zonder er iets achter te plakken.       En toch was Skyler ook het begin van het einde. Al die belangrijke momenten vervaagden toen het er werkelijk toe deed. De nacht dat Lucan stierf, was Skyler maar heel even weg. Later, toen de ruzie uitbrak tussen Andreas en hun ouders, stond hij stilzwijgend naast Devika. En Andreas besefte dat hij de breuklijn tussen hen die ondertussen een onoverbrugbaar ravijn was geworden, eigenlijk al zijn hele leven genegeerd had. Omdat het makkelijker was, zo. Omdat het fijner voelde.       Nu blijft enkel de afgrond over.

M A G N U S      V A L E N T I N      V A L E B R O O K Ze ontmoetten elkaar toen Andreas elf was. Onder een tafel, met een schetsboek op zijn schoot, tijdens een of ander belangrijk feest. Magnus kwam bij hem zitten, zonder woorden, zonder ook maar één blik in Andreas' richting. Een metgezel, toen al, met enkel interesse in de beelden die Andreas' potlood neerschetste. Het waren niet meer dan vage vormen; sterren en krullen, figuren die overvloeiden in andere figuren. Ook daar vroeg Magnus Andreas niet naar. Hij keek gewoon. Andreas pauzeerde, heel even, en tekende toen verder.       Magnus noemde hem Phantom Fox. Niet plagend en ook niet per se liefdevol. Eerder een vaststelling - en voor Andreas was het ergens een bevestiging dat Magnus écht naar hem keek. Dat Magnus hem zag, zoals hij was. Niet meer, niet minder. Niet met de Mervine-naam op zijn voorhoofd geplakt, niet als een bedrieger die er eigenlijk niet paste. Wanneer de drukte Andreas te veel werd en hij zich ergens in een hoekje verschool, leek Magnus hem altijd te vinden. Dan zaten ze naast elkaar, in stilte. Andreas tekenend, Magnus toekijkend. Schouder tegen schouder.       Wanneer ze wel spraken, spraken ze in metaforen en analogieën. Onafgewerkte zinnen en gedachten, omdat ze wisten dat het begrip er al was en dat het niet nodig was om bedoelingen te expliciteren. Het was een vreemde relatie. Niet echt vrienden, amper kennissen. Gelijkgezinden. Het was een comfort in samen zijn. Troostend, bijna, zelfs wanneer Magnus niet voor Andreas opkwam als hij naar de zijlijn geduwd werd. Andreas was het gewoon, van Skyler en Devika, van de omgeving waarin hij zich bevond. Het was normaal dat hij er niet bijhoorde - en het was normaal dat Magnus hem, in de openbaarheid, ook soms wel eens zo behandelde.       Andreas vertrouwde hem meer dan wie dan ook in de Mervine Estate. Hij wist dat Magnus zijn geheimen zou bewaren, ook al vroeg hij hem dat nooit. Magnus is de enige die weet had van de relatie die Andreas met Lucan had. Hij betrapte ze toen Andreas vijftien was en Lucan 27. Ze spraken er nooit over, en Andreas kon niet anders dan dankbaar zijn.

☼ ☾ ☼ ☾ ☼ ☾ ☼ ☾ ☼ ☾



JAMIE REID

S O U N D       |      L O O K[

H A Y L E Y      P E A R C E Hayley was naast zijn collega's de eerste persoon die Jamie in Port Bersea leerde kennen. Hij sloot haar meteen in zijn hart, al doet hij zijn best om niet wanhopig over te komen. Als eenzame ziel in een zo bekend-aanvoelende stad vol onbekenden, is het voor Jamie moeilijk om contacten te leggen. Het was een opluchting wanneer Hayley met een grote 'hé-jij-bent-nieuw'-glimlach op hem af stapte - en ook onwennig, want Jamie komt uit een (half) leven waarin hij mensen gewoonweg afstoot. Hij heeft zich voorgenomen om het nu anders aan te pakken - niemand kent per slot van rekening zijn achtergrond.       Dat is dan ook de reden dat hij Hayleys uitnodiging voor het surffestival zo'n drie maanden geleden accepteerde - en hij apprecieerde dat ze dan ook nog eens de moeite deed om hem gezelschap te houden. Nu lijkt het begin van een vriendschap ontstaan te zijn, met een belofte om na zijn ochtendshifts op zaterdagen steeds samen een koffie te drinken.

Ennnn Jamie's lijst is ook af!

---

help

SPEELTOPIC

---

help

Aaaah de hype is real 🤩🤩🤩

Ik heb Romee en Magnus vrij, who wants to meeeet ? 😏

---

someone out there feels better because you exist

Jaaa leuk! Ik ben terug van de spa (helemaal zen en moe) dus ik ben er ook (soort van) Ik heb Kalani en Sky! Lijstjes volgen asap c:

Edit: Sky zal op de markt aanwezig zijn, Kalani wellicht nog thuis/in het woonwagenpark/ergens anders op het eiland (wellicht bij de haven zelfs)

[ bericht aangepast op 22 juli 2025 - 17:54 ]

---

Protect the people.

Ik heb Cami!

Edit: ik ben nu nog niet in de gelegenheid een nieuw topic te maken, dus als iemand dat kan doen heel graag! Anders wordt het later pas vanavond.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 22 juli 2025 - 18:04 ]

---

Omnia mutantur, nihil interit