Het geluid van staal tegen staal wordt een seconde later aangevuld met Kais gevloek wanneer een vlammende steek in zijn dij hem bijna op zijn knieën dwingt. De tranen schieten hem ongewild in de ogen, terwijl zijn vrije hand instinctief naar de pijnlijke plek boven zijn linkerknie grijpt, waar de knie van zijn tegenstander hem geraakt heeft. Hij vermoedt dat haar zwaard hem ook ergens geraakt heeft, maar kan niet zo meteen voelen waar. Het had zijn schouder kunnen zijn, of zijn zij, of misschien zelfs zijn borst, maar haar knie die zich bijna (zo voelde het toch) in zijn quadriceps heeft geramd, doet alle andere prikkels volledig wekwijnen. Even voelt het alsof Kais zintuigen ophouden met werken.
In plaats van als een hopeloze pudding in elkaar te storten, trekt Kai zijn zwaard terug. Hij doet twee stappen achteruit en zijn tegenstander laat haar zwaardarm vallen.
Ze trekt snel haar helm achteruit. “Shit, sorry!” roept ze nog, maar verrassing, of schuld, ontbreekt in de klank van haar stem. De manier waarop ze het zegt en de glans in haar ogen doen Kai vermoeden dat ze eigenlijk iets hoger en iets meer naar rechts gemikt had.
“Tweede ronde voor Valente,” klinkt er langs de zijlijn terwijl Kai gefrustreerd zijn helm achteruittrekt en zich klaarmaakt om te protesteren. “Kai, let alsjeblieft op je taalgebruik. De volgende keer krijg je minpunten.”
Kai perst zijn lippen op elkaar. Het maakt toch niet meer uit. Hij staat min twee; twee keer verloren. Mara staat op vier punten; twee keer gewonnen. Als Kai de volgende wint, eindigt hij op een mooie nul punten en verliest hij als nog, maar blijkbaar vindt coach Leandro het gewoon leuk om Kai even belachelijk te maken door hem tegenover zijn nieuwe trots van dit semester te plaatsen: tweevoudig Pamartaans kampioen Mara Valente.
Kai geeft de coach-en-scheidsrechter aan de zijlijn een zuur gezicht, maar houdt een boze opmerking toch voor zich. Er klinkt gegiechel achter hem; hij hoeft zich niet om te draaien om te weten dat het van Aria en haar vriendinnen afkomstig is. Wanneer Kai en Mara hun posities opnieuw innemen en voordat ze hun helmen weer naar beneden trekken, glimlacht Mara Kai toe. Kai stuurt haar een boze blik terug. Eigenlijk moest ze minpunten krijgen voor die aanraken, maakte niet uit of ze hem in principe eerst met haar espada raakte. Helaas is het woord van de scheidsrechter wet en maakt het niet uit dat deze specifieke scheidsrechter Kai niet mag. Met zijn mooie achterstand is het ook gewoon de moeite niet om er nog wat van te zeggen.
Kai vraagt zich voor de zoveelste keer dit jaar af waarom hij zijn lidmaatschap bij de Universitaire Schermgilde nog niet heeft ingetrokken. Hij raakt er meer gefrustreerd dan gelukkig door en alle andere leden zijn elitaire kwallen (al kun je dat in principe ook van Kai zeggen) die er plezier uit halen om om ter meest onsubtiele beledigingen achter elkaars rug te maken.
“Ik dacht dat hij alleen in magie onbegaafd was,” hoort Kai iemand achter zich gniffelen terwijl hij en Mara elkaar groeten voor de laatste ronde. Hij klemt zijn kiezen op elkaar en verstevigt zijn grip op zijn espada. Na de afgelopen rotweek begint het moeilijker te worden om zich in te houden.
“Had je er liever zelf gestaan, Petra?” reageert Aria, die net nog stond te giechelen. “Mara Valente werd de afgelopen twee jaar op rij kampioen van Pamarta gekroond. Het is een wonder dat Kai het de vorige twee rondes zo lang heeft uitgehouden.”
Kai is niet zeker of het een compliment of een sneer is, of dat Aria het gewoon zegt om zichzelf te dekken, aangezien ze daarnet iets te vastberaden tegenover Mara stond en het vervolgens nog minder lang dan Kai wist uit te houden. Hij vergeet bijna om Mara’s eerste uithaal te pareren terwijl hij erover nadenkt. Het lemmet van haar zwaard ketst af tegen het zijne en ze neemt snel een stap terug wanneer Kai instinctief van de kleine ruimte tussen hen in gebruikmaakt en uithaalt. Zonder resultaat. Mara is te snel, anticipeert zijn bewegingen te goed, lijkt hem na twee rondes al helemaal door te hebben. Haar triomfantelijkheid is bijna voelbaar in de lucht rond hem wanneer Kais frustratie hem steeds opnieuw dezelfde fouten laat maken.
Ergens weet Kai het wel: hij speelt te agressief, is te ongeduldig, steunt te hard op de overtuiging dat hij fysiek sterker is dan zijn tegenstanders omdat hij de enige landmin in de gilde is. Hij verdoet er zijn energie aan, terwijl Mara nauwelijks inspanning moet leveren met de vlotte, bijna uitdagende manier waarop ze zichzelf verdedigt. Zij is ook landmin en vangt zijn uithalen met gemak op. Bovendien bezit ze een stuk meer finesse dan Kai, ondanks dat die zo’n beetje met een zwaard in zijn hand geboren is. Mara wacht af. Ze is berekend, weet precies waar hij steken laat vallen – en dat doet hij ten opzichte van haar té vaak.
Kai ziet hoe Mara’s voeten zich gelijktijdig met de zijne verplaatsen, hoe ze zich schrap zet om de steek die zal volgen op te vangen en naar haar eigen voordeel om te buigen. Ze is geduldig en sierlijk en Kais focus is troebel door de irritatie die door zijn lijf giert. Hij moet het roer omgooien, maar de manier waarop ze haar zwaard losjes in haar hand houdt en haar houding opvallend open houdt, doet hem bijna automatisch op dezelfde manier als voordien reageren.
Mara ontwijkt een volgende uithaal van Kais zwaard en maakt een schijnbeweging naar zijn benen voordat ze van richting verandert en naar zijn borst steekt.
Kai zet twee snelle stappen achteruit, maakt zich instinctief klaar om opnieuw aan te vallen en forceert zichzelf om het niet te doen. Zijn intuïtie heeft hem in het verleden vaker laten winnen dan zijn verstand, maar Kai heeft nu ondertussen heel goed door dat dat precies is waar Mara gebruik van maakt. Hij vertrouwt er te veel op, is te zelfzeker. Hij moet geduldiger zijn, voorzichtiger.
Wanneer Kais aanval uitblijft, ontspant Mara’s houding nog meer. Ze laat haar zwaardhand lichtelijk zakken, alsof ze Kai vraagt wat zijn plan is, alsof ze hem opnieuw uitnodigt om uit te halen. Hij doet het niet en zij zet een stap naar rechts, bijna voorzichtig. Afwachtend. Wanneer Kai haar trage beweging spiegelt, zet ze nog een stap, vastberadener.
Het is stil in de zaal rond hen terwijl ze om elkaar heen cirkelen. Op het moment dat ze volledig van positie gewisseld zijn, lijkt Mara er genoeg van te hebben. Haar espada komt als een razendsnelle zweep op Kais borst af. Hij wijkt uit naar links en Mara’s zwaard volgt hem. Het raakt hem net niet tegen zijn schouder wanneer hij corrigeert en met zijn eigen zwaard het hare opvangt. Hij buigt de aanval af; zij verandert opnieuw van richting en Kai struikelt bijna wanneer hij ternauwernood achteruitspringt. Hij houdt zichzelf gelukkig nog net overeind.
Mara’s aanvallen worden in een mum van tijd agressiever. Ze volgen elkaar steeds sneller en sneller op. Het vergt Kai al zijn focus om ze bij te houden. Hij heeft er ondertussen geen idee meer van hoe lang deze derde ronde al bezig is. Hij krijgt de kans niet meer om zelf nog aan te vallen, zijn handen te vol met het spervuur dat Mara nu op hem lanceert, alsof ze daarvoor gewoon even met zijn voeten aan het spelen was. Wanneer hij het toch waagt, is Mara sneller.
Vlak voordat de punt van Kais espada Mara’s borstbeen raakt, voelt hij een harde slag in zijn zij, nauwelijks afgezwakt door het kevlar in de beschermingsvest die hij draagt. Hij slaagt er niet in een pijnlijke kreun te onderdrukken en trekt zijn zwaard terug. Toch voelt hij voldoening wanneer hij Mara met haar vrije hand over haar borstbeen ziet wrijven.
Onder beleefd applaus van andere studenten zetten Kai en Mara hun helmen af en schudden ze elkaar de hand. Heel even flitst Kais blik naar Jari, die aan de zijkant op een van de banken zit. Met zijn ene wenkbrauw arrogant opgetrokken, lijkt hij te weigeren mee te klappen.
“Ik dacht toch even dat je me had,” zegt Mara met een brede glimlach. Haar groene ogen glinsteren terwijl ze Kais gezicht bestuderen.
“Aan de trots van Pamarta kan ik toch niet tippen,” antwoordt Kai gespeeld bescheiden. Zijn eigen glimlach is net iets te venijnig en hij buigt kort zijn hoofd. Mara doet haar mond open om iets te zeggen, maar wordt onderbroken door coach Leandro, die plots akelig dicht bij hen staat.
“Goed,” zegt hij tegen de hele groep. “Ik denk dat het duidelijk is dat we veel van juffrouw Valente zullen kunnen leren.”
“Ach,” wuift Mara het compliment weg.
“We konden een mooie, al dan niet net-te-late strategieaanpassing van Kai aanschouwen,” gaat Leandro verder. “Al bij al een mooie demonstratie van het belang van balans tussen verdediging en aanval. Daar gaan we volgende week mee verder.”
De coach knikt en Kai ziet het als een uitnodiging om zich naar de bankjes aan de zijkant te begeven en zijn zwaard op te bergen.
“Ik denk dat ik de liefde van mijn leven gevonden heb,” klinkt een stem naast hem wanneer Kai de rits van zijn draagtas dichttrekt. Met een diepe frons kijkt hij op naar Elena, die dromerig (of misschien is ze high) in Mara’s richting kijkt. Hij trekt de riem van zijn zwaardtas over zijn schouder en keert Elena de rug toe om zich naar de kleedkamer te begeven.
“Ach, Kai,” zucht Elena.
Kai voelt hoe ze haar hand op zijn vrije schouder legt en dichterbij probeert te trekken. Hij draait zich tegen zijn zin om, de boze frons nog steeds op zijn gezicht. Wanneer hij haar aankijkt, is haar eigen gezichtsuitdrukking bijna medelijdend.
“Kan mijn prinsje niet tegen zijn verlies?”
Bij het koosnaampje maakt Kai een verstikt geluid. Iemand anders dan Elena zou een mep ontvangen en hij heeft eigenlijk geen idee waarom hij het van haar wel toelaat. Misschien is het omdat ze zijn trots toch al erg genoeg gekrenkt heeft toen ze vorig semester op een dronken avond seks hadden en ze hem daarna bedankte omdat het haar had doen beseffen dat ze eigenlijk op vrouwen valt.
Kai zet een stap achteruit wanneer ze een poging doet om hem in een knuffel te trekken.
Elena heft defensief haar armen en zet zelf ook een stapje achteruit. “Sorry, geen knuffels. Blijft moeilijk.”
Met een flauwe glimlach schudt Kai zijn hoofd, zijn wenkbrauwen weer min of meer ontspannen. Elena uit haar affectie graag fysiek, iets dat al duidelijk is sinds ze elkaar vorig academiejaar leerden kennen. Het kostte Kai moeite om op te biechten dat omhelzingen hem de kriebels geven. De slechte soort kriebels. Hij is nooit echt een knuffelmens geweest, maar het laatste jaar kan hij er helemaal niet meer tegen.
Behalve van Naia. Soms.
“Anders moet je zelf eens vragen of Mara jou een les wil geven. Benieuwd hoe lang je het uithoudt,” antwoordt hij op Elena’s eerdere vraag.
Elena trekt een sip gezicht. “Het zit diep, hé?” Ze propt haar handen in de zakken van haar jeansbroek. “Maar ik denk dat ik beslist heb dat schermen toch niets voor mij is. Misschien moet ik dat handwerkclubidee nog eens van onder het stof halen.”
“Was je niet op zoek naar een sportclub omdat je bewuster in je lijf wil leven om zo innerlijke rust te vinden?” vraagt Kai spottend, haar woorden van afgelopen week herhalend.
Ze was erover beginnen ratelen nadat ze op een avond plots aan zijn kamerdeur stond met een plant in een kartonnen doos en hem uitlegde hoe hij cannabis moest oogsten en drogen in een gazen kledingtas van IKEA. “Er zijn zes vakjes en je kan hem zo in je kledingkast hangen!” zei Elena enthousiast toen ze het ding met velcro vasthing aan de stang, naast een donkerblauw maatpak dat Kai nog nooit had aangetrokken. Ze gaf hem ook meteen een pak vloeitjes en filters cadeau.
“Jaaaaa…” antwoordt Elena, “… maar ik heb beseft dat ik dit toch net iets te agressief vind.” Heel even tuit ze haar lippen, alsof ze twijfelt of ze het volgende wel met Kai wil delen. “Te veel risico op negatieve karma.”
Kai staart haar spottend aan. “Met een zwaard op mensen slaan is nochtans erg therapeutisch,” zegt hij.
Elena zuigt op haar tanden. “Zolang je je agressie maar onder controle houdt, Kai,” zegt ze kritisch. Ze kijkt achter zich, waar coach Leandro met Mara staat te praten. “Misschien wordt het toch gewoon pilates.” Ze zucht, laat haar ogen even over de zaal gaan en buigt zich dan samenzweerderig naar Kai toe. “Marius organiseert trouwens een underground kick-off voor het tweede semester in die oude loods aan de rand van het Universiteitsbos, trouwens. Vanavond. Elf uur,” fluistert ze, bruusk van onderwerp wisselend.
“Zei je niet net iets over risico’s? En negatieve karma?” vraagt Kai op dezelfde toon. Marius’ underground feestjes zijn meestal niet bepaald… legaal. Kai wil er niet eens aan denken welke gevolgen het zou kunnen hebben als hij daar gezien wordt. “Want het risico om daar heen te gaan lijkt me vrij substantieel.”
“O, onder die strobo-hoe-heet-het lichten ziet toch niemand nog helder. Daarbij, niemand verwacht jou op zo’n plek. Je hebt ontspanning nodig. Ideale plek om de bezemsteel die in je achterste zit eens kwijt te raken.” Elena heft haar armen, alsof ze haar handen op zijn schouders wil leggen. Ze bedenkt zich en laat ze weer zakken.
Kai kan alleen maar met zijn ogen knipperen.
“Denk erover na,” zucht ze. “Ik stuur je de details.
Daarmee is hun gesprek voorbij. Elena draait zich om en loopt in de richting van de coach, die net een gesprek met Mara afrondt, die op haar beurt in Kais richting kijkt en glimlachend met haar wenkbrauwen wiebelt.
Kai reageert niet. Hij weerstaat de drang om diep te zuchten en keert haar de rug toe. Hij doet zijn best om zijn rothumeur niet mee te nemen naar de kleedkamer, maar Jari’s spottende glimlach wanneer Kai zijn kleren uit zijn kluisje haalt, helpt niet. Jovan en Maxims geklets achter hem ook niet.
“Wanneer mogen wij eens met de meisjes sparren?” klinkt Jovans zeurderige stem. “Heb je Valente’s kont gezien? Volgens mij draagt ze haar broek met opzet een maat te klein. Ik kon bijna alles zien. En laat ons zeggen…”
“Ben je verliefd, Jovan?” kapt Maxim Jovan spottend af.
Kai propt zijn helm in de hoes en legt hem in zijn kluisje.
“Ha-ha,” reageert Jovan droog. “Alsof jouw ogen niet aan Aria’s reet gelijmd zijn. Ik zeg alleen dat Mara’s uitnodiging duidelijk was.”
Kai bijt op zijn tong om een sarcastische opmerking voor zich te houden. Hij is niet in dit gesprek betrokken. Vanuit zijn ooghoek ziet hij hoe Jari met een handdoek om zijn middel in de richting van de douches om de hoek van de kleedkamer loopt.
“Kan ik er wat aan doen dat die twee per se met elkaar wilden rollebollen waar wij op stonden te kijken.” Maxim pauzeert even en vervolgt dan op stillere toon: “Misschien een geluk dat we kruisbeschermers moeten dragen.”
Kai trekt de rits van zijn vest naar beneden en hangt hem op de kapstok. Hij kan het niet laten stil te zuchten en met zijn ogen te rollen.
“Stoute jongen,” grinnikt Jovan. Hij klikt met zijn tong. “Hé, Jari, vind je het eigenlijk niet erg dat Maxim zo op je verloofde geilt?”
Jari, die net de doucheruimte in wil stappen, houdt zijn pas in. Hij werpt een achteloze blik over zijn schouder en humt. Een glimlach trekt aan zijn ene mondhoek. “Maakt het wel spannend,” zegt hij, op zo’n arrogant toontje dat Kais handen ervan beginnen te jeuken. “Doet me meteen een koning voelen.” Jari’s gezichtsuitdrukking wordt serieuzer. “Ik maak me alleen meer zorgen over het feit dat die nieuwe je blijkbaar meteen al bij je ballen vastheeft. Zou het vreselijk vinden als je die al zo snel kwijtraakt.”
Jovan en Maxim lachen luid – juichen bijna – en Jari verdwijnt om de hoek van de douches, weg uit Kais gezichtsveld.
Het is pas wanneer het geluid van stromend water de kleedkamer vult dat Kai zijn vingers ontspant.
“O, de adel,” lamenteert Jovan met een zucht. “Ze laten nooit iets over voor ons, arme burgers.” Zijn stem klinkt bijna triest.
Maxim grinnikt.
“Als iemand zijn ballen aan die nieuwe verliest, dan ben jij het wel, hé, Kai?” Jovans glimlach is hoorbaar in de woorden.
Kai, die net zijn broek wilde uitspelen, pauzeert met zijn handen net boven de knoop. De spanning kruipt opnieuw in zijn spieren; hij voelt de hitte van Maxim en Jovans blikken op zijn schouders. Maar hij schudt zichzelf meteen weer wakker en trekt dan toch geïrriteerd zijn broek uit; een slechte poging om de drang te onderdrukken om zich om te draaien en Jovan een mep te verkopen.
“Ach, laat ons prinsje toch zijn testritje maken, Jo,” reageert Maxim quasimedelijdend. “Ik denk dat hij er stiekem van geniet om gevloerd te worden.”
Leodh
. Ik denk dat het dan inderdaad 6 wordt hehe
