[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 2 - Speeltopics

"ETEN, DUH!" schreeuwde ze terug. Kijk, ze waren al een stukje verder dan eerst. De bovenste helft van de Ares jongen was ondertussen zichtbaar en niet meer bedekt met dekens. Met het licht dat binnen kwam kon ze zien dat hij er niet goed uitzag. Tja, dat kreeg je als je niet at en slecht sliep. Alles aan haar vriend bevestigde dat het goed was dat ze langs was gekomen voordat hij nog meer domme dingen ging doen. Mart beweerde geen honger te hebben.
"Dan eet je maar voor de honger die je nog gaat krijgen." Rhea ging echt niet luisteren naar dat soort slappe excuses.
"Gast, weet je zeker dat je me wil uitdagen?" vroeg ze spottend. Tussen de vloerplanken begon zich langzaam een netwerk aan wortels te vormen "Ik dacht dat je ondertussen wel wat slimmer geworden was." Rhea zag hoe hij zijn voet wat bewoog, mooi, dan wist ze waar de jongen precies lag.
"Waar denk je dat ik mee bezig ben?" zei ze sinister toen Mart haar werk probeerde te beledigen. Ze had gisteravond al geholpen en had er vertrouwen in dat haar cabin het ook wel even zonder haar kon. Ook kon ze altijd vanmiddag nog langsgaan als er meer nodig was. Van langs het bed begon er stiekem een wortel naar boven te klimmen totdat die zich snel om Mart's enkel klemde en met een vloeiende beweging hem uit het bed sleurde. Ze kon de komedische swoesh die bij het tafereel hoorde in haar hoofd horen. Tevreden keek Rhea toe hoe de Ares zoon ondersteboven in een plant bungelde. De lakens dwarrelde nog rustig naar beneden en belandde in een hoopje op het bed.
"Kijk aan, je bent uit bed, wat goed!" zei ze spottend en rond Mart's hoofd ontpopte een fleurige bloem net iets te dicht bij zijn gezicht.
"Tada!" zei ze met sarcastische jazz hands. "Een bloemetje voor een half dode." Ze liep dichter naar haar vriend toe.
"En mijn cabin maatjes zijn ook capabel zonder mij." Eenmaal in de buurt van het bed spotte ze de sporttas die aan het voeteneind lag en ze zuchtte. De glimlach die ze tot nu toe op haar gezicht had gehad, was verdwenen als sneeuw voor de zon. Het was inderdaad goed dat ze langs gekomen was. Rhea ging buiten het armbereik van de jongen in kleermakerszit op de grond zitten. Ze wist heel goed dat in een fysiek gevecht ze nooit zou gaan winnen en wilde dan ook voorkomen dat Mart bij haar zou komen. Een van de wortels stak op en Rhea brak een stukje van het brood af om het vervolgens met de plant inderdaad in zijn mond te douwen. De sandwich was precies gemaakt hoe Mart ze lekker vond, het goede beleg, de goede verhouding, alles was tot in de details aangepast op de voorkeuren van de jongen voor haar neus.
"Wil je het uitleggen of moet ik het zelf maar uitzoeken?" vroeg ze, haar toon serieus in plaats van het gespot dat er eerder inzat, terwijl ze met haar hoofd naar de sporttas gebaarde. Ze kon wel gokken wat erin zat en wat dat betekende. Maar Rhea was niet van plan zo snel op te geven. Ze had vaak genoeg de vraag gekregen van oudere kampers of ze moesten ingrijpen met de manier waarop zij en Mart elkaar behandelde. Maar juist doordat ze zo vaak botste, wisten ze beide hoe de ander in elkaar zat.

Haar uitzicht was gewoonweg fantastisch! Mart die schreeuwend en spartelend ondersteboven hing en haar gewoon niks kon maken, de roze bloem langs zijn oor, het was gewoon een plaatje. Rhea kon dan ook weinig anders dan lachen om zijn uitbarsting. Ze wilde stiekem best wel weten wat iedereen buiten het huisje vond van het geschreeuw en gedreig dat Mart allemaal uitkraamde. Het was misschien maar goed dat ze die jonge Ares gast het huisje uit had gekeken, al kon iedereen door de open deur nog steeds genoeg zien.
"Oh wat ga je doen dan als je me te pakken krijgt?" vroeg ze uitdagend. "Durf je niet, een meisje slaan!" De grote uitdagende glimlach die ze op haar gezicht, verdween niet zomaar. Al wist ze ook wel dat ze heel hard moest gaan rennen, mocht ze hier eenmaal klaar zijn en Mart vrij kwam uit de planten. Ze had heel veel geluk dat Marts armen niet een paar centimeter langer waren, elke keer dat zijn vingers dichtbij kwamen bleef ze stil zitten. Ze ging zeker niet wegduiken voor de grote bullebak voor haar neus, dat was laf en als Rhea ergens niet aan deed was het laf. Het geknor van zijn buik deed in ieder geval vertellen dat het eten een goed idee was, maar dat betekende niet dat hij meteen de rest van zijn broodje ging krijgen. Rhea brak nog een stukje af, kleiner dan ze net voor Mart had gepakt, en stopte het in haar eigen mond. Ze was zelf niet zo'n geitenkaas-honing type, maar het smaakte goed, al zei ze het zelf.

Langzaam raakte de jongen uitgeput. Mooi. Het gespartel hield op en zijn ademhaling haperde. Het was bijna tijd om Mart naar de grond te halen. Rhea drukte een paar keer met haar vinger tegen haar oor om te zien of die het nog deed na al het gekrijs en gebrul dat ze had moeten verduren. Soms moesten kinderen het gewoon even allemaal uit hun systeem voordat ze weer normaal konden doen en ze gokte dat dat bij Mart ook zo het geval was. Langzaam kwam ook het echte probleem te boven, stiekem, tussendoor als hij geen energie meer had om te schelden. Mart dacht, of geloofde, dus niet dat het iemand het wat kon schelen wat hij deed. Alsof ze dan zoveel moeite zou doen om hier te zitten. En ze waren weer terug bij uitschelden.
"Fack dat! Mijn dikke reet gaat helemaal nergens heen," zei ze toen ze opstond en een keer met haar arm wuifde waardoor de plant hem een extra zwieper gaf. "En de grap is, Mart, jij wil ook niet dat ik ergens heen ga, maar dat ga jij nooit durven toegeven." Met een paar passen, uitkijkend dat ze nog steeds niet te dicht bij kwam, stond ze bij zijn bed. Een nieuwe handbeweging liet hem eindelijk op de grond zakken, de wortels nog steeds stevig om zijn enkels heen geklemd zodat hij niet zomaar bij haar zou komen. De hevige rommel die zijn maag daarnet had laten horen was precies wat ze moest weten. Rhea ging in kleermakerszit op zijn bed zitten en brak een nieuw stuk brood af voordat haar planten die weer in Marts mond propte. Hij zou tenminste zijn ontbijt hebben gehad, al was dat het laatste dat ze vandaag deed. En met hoe boos Mart was, was er een reële kans dat dat inderdaad het laatste was dat ze vandaag deed.
"Je hebt je keuze gemaakt. Ik ga zelf wel uitzoeken wat jij niet wil uitleggen." Zonder pardon nam Rhea zijn sporttas op schoot nadat ze de rest van het brood op zijn bed had gelegd.
"Gast! Was jij wel eens dingen?!" riep ze uit toen ze de rits opende. Een voor een gooide ze de kleding eruit. Shirts, schoenen, broeken, alles belandde rond het tweetal op de grond. Een klein mes stopte ze in haar broekzak. Als laatste viste ze er een paar versleten foto's uit.
"Dus? Wat was je van plan?," vroeg Rhea stil terwijl ze naar de foto's bleef staren, al beantwoorde ze al snel haar eigen vraag. Bijna iedereen op het kamp had vergelijkbare foto's, ze had haar halfbroers en -zussen vaak genoeg naar foto's zien staren, ze dingen horen fluisteren en ze horen huilen. Vooral de jongere Demeter kinderen die nog niet zo vaak van huis waren geweest miste hun familie. "Straks stiekem met je tas naar je motor lopen en weg gaan? Alles en iedereen hier achter laten omdat je te koppig bent om te geloven dat iemand om je geeft?"