ONYX - KRIS
Onyx
Bij een feestje dat door Fox werd georganiseerd hoorde natuurlijk een reeks Disney- en musicalnummers, maar Onyx had nog lang niet genoeg drank op om dat ook maar een beetje te kunnen waarderen. Dat was hij ook niet van plan. Niet zo lang Zebediah zijn vriend dood wilde hebben. Ieder moment kon hij een Romeo met een machinegeweer midden in de kamer laten verschijnen. Als hij dan stomdronken was en daardoor niet snel genoeg kon reageren, zou hij het zichzelf nooit vergeven. Wel gaf het hem een klein beetje rust dat Adam terug was. Zolang hij op tijd wegsprong, kon het weer rechtgezet worden.
Zijn blik dwaalde de kamer rond. Hij zag dat Fox bij Kris wegliep om met Vienna en Safira te dansen. De Buffalo stond aan de zijkant, zo te zien net zo blij met de muziek als hij zelf. Het liet een flauwe glimlach om zijn lippen komen.
Ze zouden hun vriendschap een nieuwe kans geven, hadden ze gezegd. Doordat Kris amper zijn kamer uit kwam, was het daar nog niet echt van gekomen. En Onyx had nog wel toegezegd een vrijgezellenfeest te organiseren. Een soort van, dan.
Onyx draaide zich naar Jester toe. ‘Ik ga de toekomstige bruidegom maar eens feliciteren.’
Jester stak zijn duimen op. 'Enjoy.'
Onyx haalde eerst twee biertjes uit de keuken en stak er toen eentje naar Kris uit. ‘Ik geloof dat ik je moet feliciteren.’ Zodra Kris het flesje aanpakte, tikte Onyx de onderkant van de zijne ertegen. ‘Trouwen, hier op Experium. Nou, dat kan verder niemand zeggen.’
Kris trok een mondhoek op. Zijn blik dwaalde even af naar het dansende groepje, waarna er een zachte uitdrukking op zijn gezicht kwam. Toen hij Onyx weer aankeek, leek hij zich niet echt een houding te kunnen geven. ‘Ik gun hem iets veel groters,’ zei hij toen met een zucht. ‘Dan ergens stiekem in een bos, waarbij iedereen voor de avondklok terug op de campus moet zijn. Maar goed. Wachten tot we hier weg zijn… ik weet niet. Het voelt alsof onze levens al lang genoeg stil hebben gestaan. En we weten niet hoelang we hebben.’
Er kwam een verbitterde uitdrukking op Kris’ gezicht. Onyx begreep hem wel.
De kans dat Fox een weduwnaar werd, was groter dan dat ze hun vijfjarig jubileum haalden. Zebediah zou Kris niet in leven laten. Onyx besloot hem straks in te lichten over het plan om de teleporteur gevangen te nemen. Misschien dat Kris nog op- en aanmerkingen had – misschien kende hij die gast wel.
‘Er zijn meer opties dan het bos.’
‘Zoals? Hier in de woonkamer?’
‘Technisch gezien wel, ja.’
Vragend trok Kris zijn wenkbrauwen op. ‘Ga je nou al net zo in raadselen praten als je vriend?’
Onyx grijnsde. ‘Dacht dat dat beter zou bevallen dan dat ik ook
I just can’t wait to be king meeblèr?’
‘Dat je de titel kent, vind ik al best verontrustend.’
‘Zebediahs lijflied. Je moet je toch een beetje in je vijand verdiepen.’
Kris grinnikte hoofdschuddend en nam een slok van zijn bier. ‘Ik zie hem toch eerder als die schele hyena.’
‘Touché.’ Onyx grijnsde. Ze waren wat van het onderwerp afgedwaald, maar het idee dat net in hem opgekomen was, liet hem nog niet los. Tot nu toe waren ze slechts met z’n tweeën in een droom geweest, maar wat als hij dat nou met veel meer mensen zou doen? Waar zou de grens liggen? Dat was best iets wat hij wilde onderzoeken. Niet op de bruiloft zelf natuurlijk – het zou toch lullig zijn als de maximumcapaciteit vier bleek te zijn en het noodgedwongen tóch in de woonkamer moest – maar het was altijd fijner om naar een doel toe te werken. ‘Kom, ik wil je wat laten zien.’
Hij verliet de woonkamer en ging via de trap naar boven, naar zijn slaapkamer. Hoewel Onyx naar binnen liep, bleef Kris voor de deuropening staan.
‘Toe maar. Is dit een beproeving om te zien of ik wel de trouwe echtgenoot zal zijn?’
‘Ik wilde je wel vragen om samen op bed te gaan liggen ja.’
Kris’ wenkbrauwen kropen naar elkaar toe.
Onyx grijnsde. ‘Wat? Bang dat je je handen niet kan thuishouden?’
‘Terwijl jij een vriend hebt die me ervan kan overtuigen dat het een goed idee is om die handen er daarna af te hakken? Nou, niet echt.’
‘Ik dacht dat je wel van een beetje risico hield.’
Kris liet een droog lachje horen. ‘Daar ben ik wel een beetje klaar mee.’
Onyx pakte zijn gitaar en knikte met zijn hoofd naar het bed. ‘Je mag ook blijven staan, maar dan val je zo hard.’
Kris
Argwanend keek Kris naar Onyx’ gitaar. Hij had te veel meegemaakt om hier zomaar aan mee te doen. Onyx had dan wel gezegd dat ze een nieuwe poging konden doen om vrienden te worden, maar dat maakte nog niet dat hij die gast vertrouwde. Dat hij de controle over zichzelf kwijt wilde raken.
‘Wat ga je doen?’
‘Gitaar spelen.’
‘Ga je me in slaap toveren?’
‘Uhu. En mezelf. Waar zou Fox wel zijn bruiloft willen vieren, denk je?’
Er was een behoorlijke spanning in zijn nek en schouders gekropen. Met zijn rechterhand kneep hij in de stramme spieren. De bruiloft? De omslag was een beetje abrupt. Aarzelend zette hij toch een stap over de drempel.
‘Hoezo?’
‘Nou wat denk je?’ snoof Onyx, en hij hief zijn gitaar iets. ‘Dan breng ik je daarheen.’
Kris wilde bijna nog een keer hoezo zeggen, maar hield het woord net op tijd binnen. Hij bestudeerde Onyx’ gezicht. Met zijn gave kon hij mensen nachtmerries sturen, zo veel wist hij. Dromen misschien ook wel. Maar wat had het voor zin om hem een plek te laten zien waar hij nooit mét Fox heen kon?
Nog niet helemaal zeker van wat hij nu wilde, ging hij op de rand van het buitenste bed zitten. Onyx hing zijn gitaar om.
De hele situatie vond hij maar raar. Ooit, op een andere kamer, had hij zo toegekeken hoe Fox de ene goocheltruc na de andere uit zijn mouw schudde. Was dit hoe Jester en Onyx hun tijd vulden? Doordat Onyx hem serenades bracht? Onyx kon best aardig zingen, dat wist hij nog wel van vroeger.
Onyx sloeg een paar snaren aan. ‘Jij kijkt alsof je bang voor me bent.’
Kris grimaste. ‘Ik haat verrassingen.’
De Panther haalde zijn schouders op. ‘Het hóéft geen verrassing te zijn. Ik vraag je niet voor niks waar je heen wilt, maar als je boze fronsen blijft oefenen dan verzin ik wel wat.’
‘Best,’ bromde hij, voor Onyx een of ander door hongerige wolven bevolkt bos koos. Je wist maar nooit. ‘Doe maar… boven op een berg.’
Onyx gaf een knikje. Daarna leken de tonen die hij met zijn gitaarspel voortbracht dikker te worden. Ze maakten hem slaperig en hoewel hij ertegen vocht, kon hij zijn oogleden niet openhouden.
Wind liet zijn haren wapperen. Beneden hem schitterde een meer en daarachter verrezen bergen zich, met verschillenden stroken groen en grijze rots. De toppen waren zelfs wit van de sneeuw.
Sneeuw.
Kris realiseerde zich nu ook dat hij in de sneeuw zát. Dat merkte hij alleen door naar beneden te kijken, want hij had een skibroek aan en droeg handschoenen.
Kris kon zich niet herinneren dat hij zijn ogen open had gedaan, of dat hij wakker was geworden. Opeens had hij hier gezeten. Vanuit zijn ooghoek zag hij een schaduw. Gelijk riep hij zijn gave aan, maar door de handschoenen kon hij die niet goed geleiden. Niet dat hij zijn handen nodig had – hij kon ook kristallen uit de grond omhoog laten komen - maar het maakte het wel moeilijker om het met zijn handen te sturen. Zodra hij Onyx zag, liet hij zijn gave weer wegzakken. De jongen plofte naast hem neer, maakte een sneeuwbal en gooide die naar beneden.
Veel sneeuw had Kris niet gezien. Misschien dat het tijdens zijn tijd op Experium twee keer had gesneeuwd? En zo’n dik pak als hier had er niet gelegen. Fox zou het vast geweldig vinden, een sneeuwpop maken, een sneeuwballengevecht.
‘Dus hier zit je met Jes als jullie het gewone leven willen ontvluchten?’
Het was bizar om hier samen met Onyx te zijn, maar goh, jaloers was hij wel.
‘Niet op deze berg. Jes kan niet tegen kou.’
Right. Daarom had Zebediah natuurlijk die Dezi op hem afgestuurd.
‘En je kan gewoon alles creëren wat je wil? En meenemen wie je wil?’ Hij floot. ‘En er vast ook mensen in opsluiten?’
Onyx trok een mondhoek op. ‘Denk je dat het een goeie oplossing zou zijn, Zebediah en Romeo samen op deze berg neerzetten?’
‘Als ze uiteindelijk springen van ellende, zijn ze dan dood?’ Hij keek de diepte in. ‘Dan worden ze wakker zeker?’
‘Ik kan een uitgang inbouwen. Boven op een wolk ofzo, waar ze nooit bij kunnen komen.’ Onyx grinnikte. ‘Als ze springen, denk ik dat ze gewoon met verbrijzelde botten op de grond blijven liggen.’
‘Klinkt als een passend einde voor ze. En in real life verhongeren ze uiteindelijk, ofzo?’
‘Waarschijnlijk? Het is nou niet dat ik dit al op iemand heb uitgeprobeerd.’
Kris grinnikte. ‘Niet? Vond ik best wat voor jou.’
‘Ik kan dit nog maar kort. Mensen vastzetten in een droom. Meegaan in een droom. Anders had ik het vast eens op Maaya uitgeprobeerd.’
‘Dat kan nog steeds.’
Onyx keek hem kort aan. ‘Ik heb het haar wel beloofd. Dat als ze me ooit nog eens dwars zit, ik haar opsluit in een kamer met Barnes.’
Ja – dat was hard.
Maar wat hem betrof verdiende ze het.
‘Wat voor plekken heb je nog meer gemaakt?’ vroeg hij nieuwsgierig. Want als Onyx écht meer mensen in een droom kon krijgen, kon hij inderdaad zorgen dat Fox zijn droombruiloft kreeg. Een beetje inspiratie kon hij wel gebruiken.
‘Een strand, op een onbewoond eiland.’ Onyx wendde zijn blik af. ‘Disneyland,’ mompelde hij.
Kris schoot in de lach. ‘Dísneyland?’
Onyx haalde duidelijk gegeneerd zijn schouders op, al herstelde hij zich al snel. ‘Alsof jij dat niet voor Fox zou doen. Ik hoorde van die vlindertuin die je voor ‘m hebt aangelegd.’
‘Touche. Wat een softies maken ze toch van ons.’ Hij streek over zijn ring en glimlachte. Hij vroeg zich af of dat ooit naar buiten was gekomen als er al die jaren geleden wél wat tussen hen was gebeurd, maar hij kon het zich niet echt voorstellen. Fox en Jester waren juist hun tegenpolen, die daagden hen uit om zichzelf dieper te verkennen dan ze anders ooit zouden doen.
‘Disney zou hij ook wel wat vinden.’
Onyx schoof met zijn voet sneeuw opzij. ‘Weet ik. Maar… het is iets van Jes en mij. We zijn er ook pas één keer geweest en hij heeft nog niet eens alles gezien.’
Kris’ mondhoek krulde omhoog. ‘Je hebt gelijk. Daar mogen jullie je bruiloft aan vieren.’ Hij gaf Onyx een schouderduwtje. ‘En wat verder nog?’
‘Ehh. Een hutje bij een bergmeer. Met het noorderlicht.’
Kris wilde een plagende opmerking maken, maar hij zag Onyx’ houding veranderen, alsof hij naar binnen keerde. ‘Geen goeie herinnering?’ vroeg hij voorzichtig.
Onyx reageerde eerst niet, maar zei uiteindelijk: ‘Het laatste wat hij wilde zien. Voor hij…’ Hij zweeg, kneep zijn handen samen.
‘Voor hij doodging,’ concludeerde Kris. Het was niet echt een natuurlijk gebaar voor hem, maar hij sloeg toch een arm om Onyx’ schouders. Het was nog niet eens twee weken geleden toen Jester was gestorven. Het idee dat Fox in zijn armen zou sterven… Hij dacht terug aan de avond dat Zebediah Fox had vergiftigd, aan de wanhoop die hij gevoeld had.
‘Hij heeft Fox eens vergiftigd. Gaf alleen het tegengif als ik een pistool voor hem regelde.’ Hij grimaste. ‘Ik zweer dat hij zal boeten. Voor wat hij onze jongens heeft aangedaan.’
Onyx keek hem aan. Kris zag in zijn ogen dat hij niets liever wilde dan dat Zebediah stierf, maar er was ook aarzeling op zijn gezicht te zien.
Jester wil het niet. Net zoals dat Fox het moeilijk zou vinden. Zelfs al liepen ze beiden meer gevaar dan wie dan ook.
Het was bizar, hoe hun situaties op elkaar leken.
‘We zijn bezig met een plan om hier vandaan te komen. We willen de teleporteur van Zebediah scheiden en ons dan één voor één hiervandaan laten halen,’ vertelde Onyx. ‘Ken je ‘m? Die teleporteur?’
‘Fort.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Niet heel goed.’
‘Wat is hij voor type?’
‘In elk geval geen Romeo-type. Ik krijg altijd een beetje de indruk dat hij niet weet wat hij met zijn leven aanmoet nu hij niet meer in handen van Experium is. Ik geloof niet dat hij zijn geluk bij Zebediah heeft gevonden – maar hij moet wat. En hij zal vast een opdracht in z’n kop hebben dat hij Zebediah niet kan dubbelcrossen, ofzo.’ Zo gehaaid was Zebediah wel. ‘Dus als je ‘m inderdaad van Zebediah kan scheiden en je vriend hem kan overtuigen om ons naar een andere plek te brengen? Dat werkt vast, ja. Al zou ik hem zelf voor geen cent vertrouwen na afloop.’ Het was zachtjes begonnen te sneeuwen en Kris veegde een pluk nat haar voor zijn ogen weg. ‘Hoe wil je het doen dan?’
‘We lokken Zebediah ergens heen. Met Yrla, misschien. Of Fox.’
Kris’ gezicht betrok bij het horen van Fox’ naam, maar hij begreep wel dat dat inderdaad kon werken.
‘Nish is er dan bij, die houdt Ednoces onzichtbaar. Die zet de tijd stil en schakelt Zebediah uit.’
Kris trok zijn neus op bij het horen van Ednoces’ naam. ‘Sinds wanneer zit die in het complot?’
‘Nog niet,’ gaf Onyx toe. ‘Maar met z’n gave maken we een goeie kans. En hij spant niet samen met Zebediah, toch?’
‘Niet dat ik weet, nee. Het is best een aardig plan. Maar, nou ja. Niet echt door de meest zekere mensen uitgevoerd.’
Fox toneelspel was vast erbarmelijk. Nish kon zomaar weer van kant switchen en Ednoces… dat was nou ook niet echt een teamplayer.
‘Ik kan hem ook vastzetten. Fort. Maak ik ‘m met steen gewoon vast aan de grond. Zebediah ernaast. Kan je vriend erop los gaan met z’n gave.’
‘Weet je zeker dat hij dan niet weg kan?’
‘Denk dat z’n benen dan van z’n romp scheuren.’
‘Dan hebben we straks een dooie teleporteur. Ook niet handig.’
‘Daar hebben we die tijdreiziger voor, toch?’ Kris trok zijn mondhoek op. ‘Dan proberen we het net zo lang tot het lukt.’
Onyx glimlachte flauwtjes. ‘Ik kan het opperen. Maar we zijn met meer mensen dan alleen Jes en ik. Fire weet ervan, Emil. Melissa. Wil je dat die weten dat je hier bent?’
Kris slaakte een zucht. Die hele Emil kende hij niet, en Melissa… die had hij ook al jaren niet gesproken. Ze kon vast net zo’n verraderlijk kutwijf zijn als Maaya. ‘Oke. Dan ben ik wel plan B.’
Onyx trok een mondhoek op, daarna kwam hij overeind. ‘Oké, genoeg serieus gedoe. Daarom nam ik je hier niet mee naartoe.’
Kris stond ook op en draaide zich met Onyx mee. Iets verderop stonden twee sneeuwscooters.
‘Wat de fuck?’
Onyx grijnsde. ‘Eens zien of dit een verborgen talent van ons blijkt.’
Kris grijnsde terug en klom op de scooter. Dit was echt… ongelofelijk.
Misschien kon hij tijdens al die lange schooldagen toch wat anders zien dan de vier muren van zijn slaapkamer.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
