[RPG - 200] The Werewolves of Millers Hollow — Speeltopic 1 - Speeltopics

Na wat hij deze ochtend had gezien, begon Philippe zich toch weer af te vragen waarom hij nog eigenlijk hier was. Vanaf het moment dat hij was weggelopen van huis, klaar om de wijde wereld te ontdekken, was hij nooit lang op dezelfde plek geweest. Zijn verblijf in Millers Hollow was dan ook één van de langsten tot nu toe en het verbaasde hem. Hoe vond hij genoeg redenen om in zo'n klein gat te blijven waar iedereen iedereen wel kende? Ondertussen waren er genoeg mensen die hem betrapt hadden op zijn nachtelijke activiteiten, misschien langzamerhand toch te veel?       Toch bleef er iets hier dat hem aantrok, misschien waren het juist alle vreemde dingen die hier gebeurden: de moorden, nu de publiekelijke verbranding. Philippe was iemand die avontuur, spanning en sensatie wilde en dat kon hij hier voldoende krijgen. Al was een brandstapel misschien toch een beetje te veel van het goede. Het liet hem zien dat een dorpsbewoner die ook maar een beetje gewantrouwd werd, opeens ter dood veroordeeld kon worden door een losgeslagen publiek. Niet iedereen in dit dorp vertrouwde hem, dus wat als hij het volgende slachtoffer was? Het feit dat Mason nu was gegrepen, vertelde hem dat het enigszins willekeurig was. De man leek hem geen weerwolf en zover hij de man gekend had, was hij ook niet zeer gewelddadig geweest. Nee, het dorp leek puur een zondebok te willen.       Tijd voor hem om zich voor nu even uit de voeten te maken, gezien hij niet de volgende wilde zijn. Nu hij een baan had gevonden als doktersassistent had hij het überhaupt niet meer nodig om te stelen. Hij deed het momenteel puur voor de kick, maar daar moest hij misschien ook maar eens mee ophouden. Of toch een stuk voorzichtiger zijn. Meer aandacht op zichzelf kon hij echt niet gebruiken. Hij wilde in ieder geval nu weg van het dorpsplein, waar zou hij eventueel heen kunnen? Thuis zitten in zijn kleine appartementje was sowieso geen optie en eigenlijk wilde hij het liefst het dorp uit. Zou Mor ditzelfde gevoel misschien hebben? To: The Morrigan Hey, ik heb even een plek nodig om deze gekte te ontvluchten. Ben je bij je tent? Voor het geval dat begon hij in ieder geval richting het bos te lopen. Hoezeer hij ook een sociale jongen was die zich graag te midden van mensen bevond, hij had ook zo zijn momenten dat hij de kalmte van het woud kon waarderen. Eén van de redenen dat hij Mor al redelijk gauw na haar aankomst hier benaderd had, daarnaast leek ze hem meer avontuur te kunnen bieden. Hij had altijd al wel willen leren jagen en nu had hij daartoe te kans! Gelukkig voor hem was de jongedame een gewillige leermeesteres en hadden ze al redelijk gauw een band weten op te houden. Zodanig dat hij haar kampeerplaats als een veilige plek zag.       From: The Morrigan Lijkt me een prima idee Ja, ben daar! Pas op voor de grote boze hond 😇 To: The Morrigan Tof! Oh, ze is juist de grote lieve hond!       Philippe grinnikte op het moment dat hij Mors opmerking over haar hond Winnie las. Het dier kon er misschien angstaanjagend uitzien, maar ondertussen had Philippe ook wel gezien hoe lui ze was. Daarnaast ook een reden dat hij de laatste tijd steeds vaker bij Mors tent te vinden was, hij hield van dieren. Ze hadden een kalmerende uitwerking op hem. Gelukkig maar, want het dorp was vol met honden, het zou wat zijn als hij in plaats daarvan juist doodsbang voor ze geweest was.       Nu hij de bevestiging had, begon hij nog iets sneller te lopen. Des te eerder hij weg was uit deze gekte, de beter. Terwijl hij liep, verstuurde hij nog wel wat sms'jes, hij wilde zeker weten of zijn vrienden wel oké waren, of zij ook al een betere plek hadden gevonden dan het dorpsplein. Hij was dan ook blij toen hij de bosrand zag verschijnen en hij begon een deuntje te fluiten om zijn aanwezigheid aan te kondigen. Gewoon voor het geval dat Winnie één van haar waakzame buien had. Het moment dat hij Mor kon zien, stak hij zijn hand op.       'Jij hebt het overduidelijk beter voor elkaar dan het grootste deel van dit dorp,' merkte hij op zodra binnen gehoorsafstand was. 'Mag ik mijn tentje opzetten naast de jouwe?' Hij grijnsde breed, al vond hij dit op het moment wel klinken als een aanlokkelijk idee. Een tent was dan wel een stuk kleiner dan zijn al kleine appartementje, maar aan de andere kant zou hij dan ook het volledige bos voor zichzelf hebben. Oké, nee, hij zou moeten delen met Mor en Winnie, dat wel.       'Ben je op het plein geweest of was jij wel slim en ben je hier gebleven?' Philippe had het plein ontvlucht zodra het vuur werd aangestoken, het was een beeld dat hij niet hoefde te zien, al had Mason zijn geschreeuw hem nog lang achtervolgd. Een verschrikkelijke geur had het geschreeuw al gauw gevolgd en helaas kon hij deze nog steeds heel vaag ruiken hier. Misschien tijd om een vuur aan te steken in de hoop de stank te verdrijven. 'Vind je het oké als ik het vuur weer aansteek? Ik wordt liever gerookt dan dat ik nog dat verbrande vlees hoef te ruiken.'

[ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 22:52 ]

Na twee kopjes thee uit de thermosfles was Morrigans telefoon gaan trillen. Het eerste bericht dat ze had gekregen, was van Philippe. De jongeman die ze enkele weken geleden had ontdekt, was maar al te groot fan van haar tent, van de hond en van het buitenleven. Al enkele keren had hij haar pijl en boog in de handen gehad, maar heel succesvol was hij niet. Hij vroeg of hij kon ontsnappen aan de drama in het dorp en Morrigan reageerde snel dat hij van harte welkom was. Het tweede bericht was van haar jongere zus Nea. De deputy wilde maar al te graag dat ze bij haar zou komen wonen, al was het maar tijdelijk. Nea had nooit helemaal Morrigans liefde voor en obsessie met het bos begrepen. Ook had ze geen idee wat Mor allemaal op haar kerfstok had en wat ze in de afgelopen jaren had uitgespookt. Als ze dat eerlijk zou vertellen, zou Nea haar afgunst waarschijnlijk niet kunnen verbergen én zou ze haar direct moeten oppakken. De moorden die ze had gepleegd, waren allemaal onopgelost. Mor wilde zo min mogelijk opvallen. Snel reageerde ze ook op haar zusje en stuurde ze ook een antwoord naar Tony, die het briefje met haar nummer gevonden had. Grijnzend tikte Morrigan een bericht terug en legde haar telefoon weg.       Winnie lag nog altijd lui naast haar op de zachte mosgrond en was ondertussen half in slaap gevallen. Waakhond, my ass. Alhoewel de rottweiler bij vreemden niet altijd op haar gemak was, voelde ze zich hier in het bos helemaal thuis. Ze kon vrij rondrennen, maar dwaalde nooit ver van Morrigan en haar tent af. En als het echt, écht nodig was, gedroeg ze zich als de sterke en stoere hond die ze heel stiekem toch wel was. Mochten er nou wel weerwolven in het dorp en bos dwalen — iets waaraan Morrigan nog altijd heftig twijfelde — zou Winnie in ieder geval haar best doen. Of ja, dat hoopte Morrigan toch wel.       De stilte in het bos werd even later onderbroken door gefluit. Niet van vogels, maar van Philippe. De blonde jongen kwam niet veel later in Morrigans gezichtsveld en ze glimlachte. Winnie opende haar ogen en kwispelde opgetogen. Philippe was sinds hun aankomst in Millers Hollow toch wel een van haar favoriete mensen. Enthousiast wist de grote hond zich van haar comfortabele bed te duwen en ze begroette hem door haar neus tegen zijn hand te duwen en vervolgens haar hele gewicht tegen zijn been te gooien.       'Jij hebt het overduidelijk beter voor elkaar dan het grootste deel van dit dorp,' zei Philippe toen hij eenmaal bij haar stond. Morrigan grinnikte. 'Mag ik mijn tentje opzetten naast de jouwe?'       Mor keek even naar de hond, die maar al te graag aandacht wilde van haar nieuwe beste vriend. 'Ik denk dat Win het geen slecht idee zou vinden,' lachte Morrigan. Ze kwam overeind, pakte de thermosfles en schonk ook voor Philippe een kopje thee in. 'Heb je een tent dan?' plaagde ze vervolgens. 'Als je goed leert jagen, mag je erbij komen.' Ze blikte kort naar haar pijl en boog, die altijd binnen handbereik stonden. Voor Philippe kwam dat niet als een schok. Hij had haar gezien op het moment dat ze het bos in ging en een konijn vakkundig afmaakte.       'Ben je op het plein geweest of was jij wel slim en ben je hier gebleven?' vroeg hij toen. 'Vind je het oké als ik het vuur weer aansteek? Ik word liever gerookt dan dat ik nog dat verbrande vlees hoef te ruiken.'       Morrigan leunde achterover in haar stoel en schudde haar hoofd. 'Doe maar,' antwoordde ze. Ze wist niet of hij zelf het vuur aan kon krijgen of dat ze hem straks moest helpen, maar het was een vuurdoop. Als hij meer wilde leren over het buitenleven, was dit één van de belangrijkste punten. Zelf rook ze de geur van de verbrande man niet eens meer. Ze had zich al uit de voeten gemaakt toen ze merkte dat er alleen al gepraat werd over de moord, nog voordat de brandstapel zelf was verschenen. 'Ik was vanochtend even op de markt, maar ik ben weggegaan zodra ik de eerste blokken hout op het dorpsplein zag verschijnen,' bromde ze. 'Ik had mensen al horen praten, maar ik had niet gedacht dat ze het ook echt zouden gaan doen.' Onschuldige mensen vermoorden, op zo'n barbaarse manier? Dat ging zelfs voor Morrigan te ver. Het aantal moorden dat zijzelf had gepleegd, was al tijden niet meer op vier handen te tellen. 33 moorden. Zoveel had ze er op haar geweten. En ze had er geen minuut minder om geslapen. Het aantal stond in kleine streepjes op haar boog. Ze zag het niet als moorden plegen, ze zag het eerder als de samenleving redden van de paar rotte appels die de rest van de mand zouden kunnen aantasten. Net zoals hij haar had aangetast. Een rilling liep over haar rug. Zelfs na zoveel jaar kon ze zijn geur nog ruiken. Gelukkig zorgde het beeld van zijn lichaam met zeventien messteken in een poel van bloed voor de nodige therapie.       Ze draaide haar hoofd naar Philippe en nam hem kort in zich op. 'Wat was er gebeurd?' vroeg ze toch lichtelijk nieuwsgierig. Nea had haar wel iets laten weten, maar zo ver van het dorpsplein kreeg ze de roddels van de dorpelingen niet mee. To: Nea Ik was in het dorp vanmorgen Gekkenhuis Ik ben denk ik veiliger hier in het bos dan in het dorp momenteel, of niet? Tenzij je gelooft in de Grote Boze Wolf Maar ik heb de Grote Boze Hond, veel enger Zal je laten weten als ik het nodig heb, maar maak je alsjeblieft geen zorgen over mij, oké? Blijf jij ook veilig? To: Tony Ik dacht al dat je het briefje gewoon niet gevonden had Of zó weinig genoten had dat je me zou ghosten Al kon ik me dat niet voorstellen, want die geluiden logen er niet om Ik doe vooral aan eenmalig, maar voor jou maak ik een uitzondering

I imagine death so much it feels more like a memory when’s it gonna get me? in my sleep? seven feet ahead of me? if I see it comin’, do I run or do I let it be? is it like a beat without a melody?

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Gelukkig maar dat hij terecht kon bij Mor en haar tentje in het bos, ver weg van alle mensen. De bewoners van Millers Hollow leken absoluut gek geworden te zijn en Philippe was niet van plan om zich nog langer onder die gekken te begeven. In ieder geval niet nu, al zou hij vanzelf wel terugkeren. Hij was toch begonnen zijn leven hier op te bouwen en ergens overwoog hij om langer te blijven. Al kwam dat ook absoluut door alle gebeurtenissen van de laatste tijd. In een daadwerkelijk slaperig dorpje in the middle of nowhere zou hij zich dood vervelen. Millers Hollow was toch wat spannender dan dat.       Vandaag vond hij het wel weer genoeg spanning. Raadselachtige moorden en zogenaamde monsters in de bossen, dat gaf hem een gezonde dosis spanning, een lust naar sensatie. Doodgewone mensen die een medebewoner op de brandstapel zetten was dat niet. Dat was gewoonweg sinistre. Hoewel hij de jonge vrouw nog maar kort kende, hij vertrouwde erop dat Mor niet zo gek was als blijkbaar alle andere mensen hier. Zij zou heus geen onschuldigen op een brandstapel zetten.       Wel wist hij beter dan haar zonder aankondiging benaderen, dus maakte hij zijn aanwezigheid kenbaar door een deuntje te fluiten. En eerlijk, hij was banger voor Mor dan voor Winnie. Die hond had hem ondertussen wel bewezen dat ze geen vlieg kwaad deed en ze leek zijn aanwezigheid te waarderen. Al hielp het waarschijnlijk ook dat hij haar af en toe wat lekkers toestopte. Winnie kwam dan ook enthousiast kwispelend op hem af zodra hij in haar gezichtsveld verscheen. Hij grijnsde breed terwijl hij haar aan zijn hand liet snuffelen. De hond liet zich met haar volle gewicht tegen zijn been vallen en lichtjes grinnikend krabbelde hij haar tussen haar oren. Eén van de redenen waarom hij van dieren hield, ze lieten duidelijk merken wat ze van je vinden en de liefde van een dier krijgen was toch altijd wel fijn.       'Ik denk dat Win het geen slecht idee zou vinden,' merkte Mor lachend op na zijn opmerking over of hij hier ook een tentje mocht opzetten. Zij leek ook blij om hem te zien, wat goed was. Daarnaast kon hij haar alleen maar gelijk geven, Winnie zou het absoluut niet erg vinden als hij hier vaker was. 'Heb je een tent dan? Als je goed leert jagen, mag je erbij komen.' Met een dankbare blik nam hij ondertussen het kopje thee van haar aan. Mor zelf blikte vervolgens naar haar boog, ondertussen voor Philippe een uitzicht dat hem niet meer verbaasde. Daarnaast gaf hij haar ook geen ongelijk als hij de geruchten over weerwolven mocht geloven. Al zou ze dan misschien ook een paar pijlen met zilveren punten moeten aanschaffen.       'Ik kan aan een tent komen,' merkte hij luchtig op. Ze mocht zelf invullen hoe, maar Philippe was niet erg geneigd om er netjes voor te betalen. 'Bovendien, met meer lessen word ik vast goed genoeg.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar grijnzend aan. Sowieso hield hij wel van een uitdaging, of hij nu wel of niet besloot om ook in het bos te komen wonen wanneer Mor hem goed genoeg vond. Sowieso was het bedoelt als een grap, al schuilde er wel een stukje waarheid in. Hij was ondertussen zo gewend geraakt aan eenvoudig moeten leven, dat in een tent verblijven hem helemaal niet slecht leek. Daarnaast waren er voldoende voorzieningen in Millers Hollow en hij mocht vast bij Bas eens in de zoveel tijd komen douchen.       'De luchtige praat liet hem alleen wel weer denken aan de gebeurtenissen eerder die dag en hij was eigenlijk wel benieuwd naar wat Mor ervan had meegekregen. Ze moest op zijn minst iets gehoord en geroken hebben. De geur bleef trouwens penetrant, dus hij verving deze liever door een andere, iets betere sterke geur.       'Doe maar.' Wel leek ze wat sceptisch, ze dacht vast dat hij geen vuur kon aansteken? Gelukkig voor hem was dit iets wat hij gauw geleerd had na wat koude nachten op de grond. Terwijl hij haar verder antwoord afwachtte, begon hij al wat hout bij elkaar te sprokkelen, grote takken aan de buitenkant, het kleine brandbare spul in het midden. Nu speelde hij wel vals door een aansteker uit zijn broekzak te halen. Het was hem ooit zonder gelukt, maar wat dat betreft was hij liever lui dan dat hij tientallen pogingen moest doen tot hij eindelijk vuur had.       'Ik was vanochtend even op de markt, maar ik ben weggegaan zodra ik de eerste blokken hout op het dorpsplein zag verschijnen,' legde ze vervolgens uit. 'Ik had mensen al horen praten, maar ik had niet gedacht dat ze het ook echt zouden gaan doen.' Had ze maar gelijk gehad en waren de dorpsbewoners niet zo ver gegaan. Dat was een stuk beter geweest, al zou een afranseling ook niet bepaald op zijn plaats geweest zijn als de beste man daadwerkelijk niets gedaan had. 'Wat was er gebeurd?'       'Ze hebben Mason dus daadwerkelijk op de brandstapel gezet.' Zijn grijns en vrolijke blik waren verdwenen, al was dit bij hem een zeldzaamheid. 'Ik ben weggegaan zodra ze het vuur aanstaken, maar het geschreeuw dat ik vervolgens hoorde en die verschrikkelijke geur vertelden me genoeg.' Hij schudde even ongelovig met zijn hoofd. Hoe kon iemand zoiets doen? Hoe kon een menigte opeens zo ver gaan zonder dat iemand hen tegenhield? Philippe had tijdens zijn reizen redelijk wat mensenkennis opgedaan, iets wat hij vaak in zijn voordeel gebruikte, maar dit was iets dat hij gewoon niet kon begrijpen.       Nadat hij uitgesproken was, had hij zijn structuur van hout afgemaakt. Nu haalde hij zijn aansteker tevoorschijn en stak hiermee enkele van de kleinere takjes aan. Beetje geduld, beetje blazen en al gauw brandde daar een fatsoenlijk vuurtje. 'Tadaa,' verkondigde hij trots. 'Dit is toch echt een stuk betere geur.' Hij knikte tevreden en nam een slok van zijn thee, maar bleef voor nu nog naast het vuur zitten zodat hij het brandende kon houden. Het had nog wel wat meer hout nodig voor het zou branden zonder dat hij er continu op hoefte te letten.

---

Miniem tikt een van Laurel’s mondhoeken naar omhoog als Castor haar kant in kijkt op het moment dat ze feilloos door zijn ongemeende excuses heen prikt. Ze kan het horen in de subtiele vibratie van zijn stem, het verstoorde ritme van zijn hartslag wanneer hij de witte leugen uitspreekt. Het was een van de eerste dingen die haar vader haar geleerd had, het herkennen wanneer iemand niet de waarheid sprak. Daarbij was Castor haar broer, Laurel kent hem inmiddels door en door; zijn gemoedstoestand een dat ze probleemloos weet aan te voelen.       ”Wat?” vraagt Castor ondertussen wanneer Laurel hem gevraagd heeft of ze zich zorgen moet maken. Omwille van haar plek. Haar status. Een dat haar middels een geboorterecht is toegekomen, maar waar ze niet minder om zal strijden het te behouden als het moet. Wat was het ergste dat ze kon verliezen? Zachtjes streelt Laurel’s bewustzijn langs dat van haar wolvin. Twee zielen, een lichaam — samen versmolten tot één. Dát verlies zou het ergste van allemaal zijn.       ”Nee, natuurlijk niet!” gaat Castor ongestoord verder. “Lau, niet zo onzeker. Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Ik steun je, dat weet je. Wat je ook van me vraagt.” En ze gelooft hem. Vluchtig schiet er een flauwe glimlach over Laurel’s lippen heen, terwijl ze zich door Castor in een omhelzing laat trekken. Daar snuift ze als vanzelf zijn geur op. Familie. Laurel kan zich niet voorstellen hoe het zou zijn geweest als haar vader de jonge wees niet mee naar huis had genomen. Het gezin was pas echt compleet zodra hij, in een verwilderde toestand weliswaar, in de deuropening verscheen.       ”Ik weet het,” fluistert Laurel zacht, wetende dat Castor haar perfect kan verstaan, nog voor hij hen weer losmaakt uit de omhelzing. “Heel soms moet ik het gewoon even horen. En dit soort dingen vraag ik liever alleen aan jou, juist omdat ik weet dat je eerlijk tegen me zult zijn.” Met een zweem van een glimlach kijkt Laurel naar Castor op zodra hij haar weer los gelaten heeft. Voor een ander kon het wellicht als een teken van zwakte zijn, iets wat Laurel nooit of te nimmer aan andere packleden wil laten zien om te voorkomen dat ze het als een uitdaging gaan zien. “Laten we verder gaan,” zegt ze vervolgens, waarop Laurel samen met Castor verder loopt. In een poging om hem af te leiden en zijn wolf tot een bedaren te brengen vraagt ze haar broer naar de vorige avond.       ”Nee, ik was vrij snel weer weg,” klinkt het al mompelend. “Jij dan? Heb je je comateus gezopen? Veel mensen gezoend?”       Voor luttele seconden vertrekt Laurel’s gezicht tot een halve grimas, waarop ze resoluut met haar hoofd schudt. Comateus zuipen? Mocht ze willen. Veel mensen zoenen? Let’s not. “Nee, ik heb de eerste paar uur gewerkt, weet je nog?” kaatst de brunette direct terug. “Maar het was desondanks best gezellig. Ik heb vanaf de zijlijn toe kunnen kijken hoe andere mensen zich in een halve coma zuipen, om daarna een potje te gaan tongworstelen.” Doelbewust verzwijgt Laurel het gedeelte waarin ze met Sheriff Burnes aan de praat is geraakt. Hoe hun gesprek geleidelijk aan van sfeer veranderde en de warme vriendschappelijkheid plaatsmaakte voor wat geflirt.       Laurel weet dondersgoed hoe Castor over de Sheriff denkt, dat hij het iets te gezellige contact tussen de man en zijn zus allesbehalve prima vind — dom zelfs. En ergens kan ze hem wel begrijpen, beseft ze zelf ook maar al te goed dat dit een weg is die ze niet moet inslaan. Niet met al wat ze al weet over de Sheriff, hetgeen haar in een lastige positie gaat brengen als het ooit ter sprake komt. Laurel doet er beter aan om ver bij de man vandaan te blijven, in ieder geval op persoonlijk vlak, maar dat leek telkens een stukje lastiger te worden.       “Maar je bent dus snel weer weggegaan, hm? Was het omdat je het toch niet zo gezellig vond, of wat anders misschien?” Met een geamuseerde blik kijkt Laurel haar broer aan, een plagende twinkeling in haar ogen, alvorens ze hem een zacht duwtje met haar schouder geeft. "Of beter gezegd, iemand anders misschien?" Wellicht was het niet het juiste moment om speelse plagerijen uit te delen op een moment dat er minuten geleden nog een onschuldig iemand op de brandstapel is gezet, maar wanneer Laurel merkt dat het enige ontspanning in Castor’s lichaam brengt heeft ze er alles voor over om te zorgen dat dit zo blijft. Al is het maar voor even.       TO: Nea.       Hm-hm, ik heb me niks verveeld. .       Ja oke, misschien niet zo gezellig dan       Thuis       In mijn bed       alleen. . .       Waar ging het mis?

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

BASILIO VASCO LOUIE

---

Mijn beste vriend keek me even aan alsof ik van een andere planeet kwam ’’Dat is gewoon een misdaad.’’ sprak Eze waarna hij aan het lachen ging en ik kort meelachend met mijn ogen rolde. "Wat heb je tegen retro?" vroeg ik hem lachend. ‘’Nee, you do you, ik zou zeggen go for it, maar mij vind je nog steeds niet in de buurt van dat ding.’’ zweerde Zeke waardoor ik het even wegwoof. "Je bent gewoon jaloers joh." grapte ik, waarna ik mijn milkshake terug naar me toe schoof.
Echter het enige wat me nu interesseerde waren de zaken tussen Ezekiel en Elaine, het otp stelletje dat hun weg terug had gevonden bij elkaar. Hij had het gezellig gehad met de blondine, gaf hij toe waardoor ik grijnzend hem een schouderklopje schonk al zocht Zeke al snel een uitweg door naar mijn avond te vragen.
Erg spannend was die niet geweest, natuurlijk had ik me wel geamuseerd tot het punt waar iedereen koppeltjes begon te vormen en mijn 'singleness' toch wel erg triest werd. De nieuwe dame had voor de spierbundel gekozen en het jarige jobje was een schat maar voelde ik die sexy klik nog niet mee. ‘’Er komt vast wel iemand op je pad.’’ was het Zeke nu die me een schouderklopje haf waardoor een klein cynisch lachje mijn lippen verliet. "Een nieuw gezicht in Millers Hollow? pfoe I wish." lachte ik ‘’Ze weet niet wat ze mist, en hey, misschien heef Theodore het wel helemaal verpest. Weet je iets over deze mysterieuze nieuwe dame?’’ vroeg mijn maatje me geintereseerd waardoor ik even bedenkelijk over mijn kin wreef. " Haar naam was eh- zoasl die ene van scoobiedoo." begon ik terwijl ik mijn best deed om op haar naam te komen. Ze had namelijk... andere troeven die beter te onthouden waren. "Daphne! Denk ik... " ik fronste licht terwijl ik het weer in mijn hoofd probeerde te achterhalen. Veel interessants kwam er me ook niet te boven en hoe langer ik erover nadacht hoe minder zin ik had om er nog achter te komen. "Weet je, het maakt niet uit." woof ik het dan ook met een kleine zucht weg. Dat er nooit een niew gezicht in Millers Hollow te vinden was was ook neit helemaal waar. De afgelopen maand waren, er wel enkele nieuwelingen binnengestroomd, de jarige job Genevieve was zo ene en het meisje van de waserette met haar roze haren. Maar ook Phillipe was onlang komen opduiken. Ik nam bedenkelijk een slok van mijn chocolade milkshake, met de cynische gedachte dat ze na het voorval van vandaag vast ook geen zin meer hadden om te blijven.
Dusss, werd Zeke terug het middelpunt van de belangstelling. "Goed, terug naar jou-" grijnsde ik. Mijn beste vriend leek echter een stuk minder enthousiast en leek even een teug adem nodig te hebben, waardoor ik mijn hoofd iets schuinhield. ‘’Nou, we hebben de nacht samen doorgebracht,’’ begon hij rustig, zijn houding ook een stuk anders dan net. ‘’maar we zijn niet terug samen ofzo.’’ Zeke wreef even moeilijk over zijn gezicht heen, waarna hij zich iets naar me toe draaide.
‘’Ik denk echt dat ik een grote fout heb gemaakt. Het duurde zo lang voordat ik over haar heen was.’’ Ah daar kwam de aap uit de mouw. Kort knauwde ik op de binnenkant van mijn wang, terwijl ik mijn beste vriend bekeek. Die wallen onder zijn ogen en wat bleke kleur lag niet enkel aan het brandje van daarnet. Het onderwerp Elaine lag hem moeilijker dan verwacht ‘’Wat als ik nu weer opnieuw moet beginnen?’’ aahh. "Nou dat is een lastige inderdaad." mompelde ik moeilijk niet meteen wetend hoe ik mijn beste maatje kon opbeuren. "Elaine is eh... een mysterie soms." begon ik pijnzend zelf nog niet helemaal wetend waar ik naartoe wilde gaan. In de korte periode dat ik iets met de dame had gehad, was het ook meer funn en games dan dat we werkelijk een relatie konden uitbouwen al wis tik wel dat ze het hart op de juiste plek had. En mijn maatje met opzet pijnigen zat niet in haar aard. " Maar ik denk- oprecht dat als dit eenmalig was. Je eh..." ik wiebelde even met het rode rietje van de milkshake. " Je het er toch met haar erover moet hebben. Eens uithoren of ze ook dacht dat het maar voor 1 keer was." god wat was advies geven over relaties moeilijk als je er zelf nooit één had. "De pleister er meteen afhalen, maar dan wel face to face. " Ik keek mijn laatje weer aan. "Voelde het voor jou zo aan dan?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---