[RPG - 200] The Werewolves of Millers Hollow — Speeltopic 1 - Speeltopics

Pas een maand was ze in Millers Hollow, en ze had in die maand meer vreemde dingen meegemaakt dan de 27 jaar van haar leven ervoor. Nea had haar naar uitgenodigd om naar het kleine plaatsje te komen, omdat er mensen dood werden gevonden, opengereten en gewond. Weerwolven, werd haar verteld toen ze hier was gearriveerd. Morrigan geloofde er weinig van. Weerwolven bestonden niet, net als vampiers of zombies. Misschien leefden de mensen in het dorp te veel in een Twilight-fantasie en hoopten ze Jacob Black tegen het lijf te lopen. Ze was ervan overtuigd dat er een soort legende heerste, dat elke vreemde dood meteen de schuld was van de zogenaamde weerwolven. Die moorden, dacht Morrigan heel naïef, waren gewoon door een psychopaat gepleegd: iemand die het prettig vond om andere, onschuldige mensen open te snijden met messen of bijlen. Toegegeven, het leek vreemd, maar het zou niet de eerste (serie)moordenaar zijn die ze was tegengekomen.       Sinds deze ochtend was ze echter wat teruggekomen van die overtuiging. Toen ze 's ochtends op de markt was en inkopen deed, was er ineens een enorme groep dorpelingen langs komen lopen, schreeuwend en gillend. Morrigan had het eerst genegeerd, maar toen ze een man voorbij zag en hoorde komen, die kermend genade vroeg, was ze toch meer op gaan letten. En jawel, nog geen vijf minuten later hadden enkele mannen hem op een provisorische brandstapel vastgeketend. Morrigan had zich omgedraaid en was in een rechte lijn terug naar haar tent in het bos gegaan. Daar wilde ze niets mee te maken hebben. Ze knipperde niet eens wanneer ze een verkrachter of moordenaar een mes in zijn of haar hart stak, maar zodra onschuldige mensen wat werd aangedaan — en nog steeds geloofde ze niet dat die man een weerwolf was — wilde ze er niets mee te maken hebben. Haar tent stond niet diep genoeg in het bos om het vuur en de rook te kunnen negeren en ze had het geschreeuw van de menigte nog kunnen horen. Ze had haar telefoon uit haar zak gepakt en had een anonieme melding bij het politiebureau gedaan. Nea hoefde niet per se te weten dat Morrigan het begin van de gruwelijke moord had gezien én er niets aan had gedaan en ze had ook geen zin om later als getuige op te worden geroepen. Dan maar zo. Sinds dat telefoontje zat ze voor haar tent, op haar kampeerstoel met een kopje thee in haar hand. Het vuurtje dat ze gisteravond had aangestoken om een konijn te braden, smeulde nog licht na. Ze voelde zich hier het gelukkigst, in haar eentje in het bos, samen met haar hond Winnie. De rottweiler lag zeer tevreden naast de stoel en kauwde op een van de botten van het konijn van gisteravond. De hond was haar beste vriendin. Zo nu en dan spitste ze haar oren en blafte ze naar het niets in het bos — misschien was het wel een weerwolf, dacht ze schamper — maar het merendeel van de tijd was ze net zo lui als een chihuahua in een New York penthouse.       Morrigan dronk het bekertje thee leeg en zette het lege glas naast zich neer op de zachte mosgrond. Nea had voorgesteld dat ze ook bij haar tijdelijk kon verblijven, maar Morrigan had voor nu dat aanbod afgeslagen. Ze was veel gelukkiger hier en ze wist ook niet of Winnie helemaal goed om kon gaan met de kat van haar zusje. Winnie was er immers aan gewend dat ze achter kleine dieren in het bos kon rennen, en of dat kat dat zou waarderen, wist ze niet.       Nadat ze gister het konijn had gevangen, had Morrigan zich weer even in het dorp begeven. Er was een feest aan de gang van ene Genevieve die jarig was. Slechts heel kort was Morrigan aanwezig geweest en had ze Nea even gezien. Net als Tony, de man die ze vlak na haar aankomst in Millers Hollow tegen het lijf was gelopen en met wie ze al snel in bed was beland. Zijn bed, niet haar luchtbed en slaapzak in haar tweepersoonstentje. Heel erg op haar gemak had ze zich echter niet gevoeld op het feest. Ze kende niemand, afgezien van Nea en enkelen die ze dus eerder deze maand had ontmoet in het dorp. Na één drankje had ze zich uit de voeten gemaakt en had ze haar hoofd leeggemaakt door samen met Winnie in het bos op zoek te gaan naar wat konijnen om te verorberen. Eentje voor Morrigan, eentje voor Winnie. De hond was nogal gewend geraakt aan vers gevangen voedsel dat ze haast haar neus ophaalde voor ingevroren vlees.       Haar telefoon trilde even en verstoord keek ze naar het scherm. Een bericht van Nea. Ze glimlachte kort bij het zien van de berichten van haar zusje. Hoewel ze al jaren ver van elkaar af woonden, konden ze het nog steeds goed met elkaar vinden, maar Morrigan wilde niet toegeven dat ze de moord op de man haast had zien gebeuren. Ze typte snel een antwoord terug en liet haar ogen over de bosrand glijden. Weerwolven. Wat een onzin. Toch? To: Nea Ik ben in het bos met Win, veilig Wat is er gebeurd? Wie is er gek?? Heb je hulp nodig?

I imagine death so much it feels more like a memory when’s it gonna get me? in my sleep? seven feet ahead of me? if I see it comin’, do I run or do I let it be? is it like a beat without a melody?

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Met een blik op Castor’s houding, wiens handen de bar vastpakten alsof ze twee bankschroeven waren, de spieren in zijn hele lichaam volledig gespannen, wist Laurel dat hij vocht om zichzelf te beheersen. Om de wolf in hem niet de controle over te laten nemen. De jonge Alpha herkent het gevoel maar al te goed, waar zij met zachte geestestrelingen haar eigen dier eveneens tracht te kalmeren in de hoop dat ze niemand van hen zou verraden. En hoewel Laurel en haar wolvin inmiddels volledig op elkaar afgestemd zijn, waren het dit soort momenten die ieders zelfbeheersing kan laten knappen. Het was een verleiding waar ze niet aan toe mogen geven, al helemaal niet nu de Volle Maan in de laatste week van haar cyclus zat.       ”We moeten uitzoeken wie Millie Raisin heeft. . .” begint Castor met spreken. Een korte snuif volgt als het hem niet lukt om zijn zin af te maken. Om de woorden uit te spreken die Laurel nu met haar eigen gedachten wel weet in te vullen. Onopgemerkt klemt Laurel haar kaken opeen, terwijl ze wegkijkt van haar broer en afleiding tracht te zoeken bij de paar mensen die de bar hebben opgezocht. Een jonge onschuldige vrouw, waarom? “Wie van ons dat heeft gedurfd. En zorgen dat het nooit, nóóit meer gebeurd.” Castor’s stem klinkt laag, even zacht als dat van Laurel eerder, maar gesproken met een vlijmscherpe dreiging. “Zeg me wat ik kan doen, Lau.”       Langzaam buigt Laurel naar voren, haar beide armen van elkaar losgemaakt — haar handen vlak op het koele hout van de bar geplaatst — terwijl ze dichter naar Castor toe leunt. “Te beginnen met jezelf inhouden. We helpen er niemand mee als je de controle verliest,” fluistert de brunette zacht, doch met een vederlichte liefkozing in haar stem hoorbaar. Enkel bestemd voor haar broer. Laurel weet maar al te goed dat dit soort dingen een trigger kunnen zijn; wanneer de dreiging voor hen groter wordt, hun familie oprecht een gevaar kan lopen als de mensen er achter komen wie en wat ze werkelijk zijn.       “De mensen zijn op hun hoede, iedereen die nu ook maar een klein beetje anders doet kan de sjaak al zijn. En als zij het weten, weten de hunters het al helemaal.”       Een statisch gekraak vult Laurel’s oren, gevolgd door de herkenbare piepjes van de Sheriff’s portofoon. Rustig gaat Laurel weer wat rechter staan, waarna ze opnieuw de bar een keer rond kijkt — tot deze blijft hangen op Sheriff Burnes en zijn partner Reeves. Wat ze ook verder tegen Castor wil zeggen, het moet even wachten tot het gesprek via de portofoon weer tot een einde is gekomen. Ze moet het horen, moet weten wat er al bekend is. Voor haarzelf. Voor de andere. Voor haar roedel en familie. En dus luistert Laurel schaamteloos het gesprek af, terwijl haar wijsvinger over de houtnerven van de bar heen strijken, net alsof ze in gedachten verzonken is.       ”Uiterlijke kenmerken en aantal daders? Is het slachtoffer een weerwolf?"       ”Negatief. Kenmerken van de daders zijn onbekend. Getuigenverklaringen zijn gewenst.” Het stoelschrapende geluid doet Laurel een keer met haar ogen knipperen, haar gedachten lostrekkend van het gesprek dat gaande is geweest. Een dat zij eigenlijk helemaal niet vanop deze afstand zou moeten horen. Laurel had al geweten dat het slachtoffer geen wolf betrof, gezien ze het gevoeld had aan alles in haar wezen. Er is geen leeg onrustig gevoel in haar binnenste aanwezig, enkel de spanning en frustratie van hetgeen dat een van haar eigen packleden een onschuldig mens heeft aangedaan. Haar dierlijke instincten drijven haar er niet op aan dat ze iemand mist in de roedel, maar stuwt voort op het feit dat er iemand de fout in was gegaan. Al de berichten die over de portofoon heen zijn gekomen, is dan ook niets nieuws.       ”Lau, zet ons ontbijt maar op mijn tab,” roept de stem van Sheriff Burnes haar ondertussen toe.       Een glimlach glijdt als vanzelf over Laurel’s lippen heen, maar zwakt al veel te gauw weer af als de rest van zijn zin wordt onderbroken door Louis’ handtastelijkheid richting Nea toe. Grommend komt haar wolvin opnieuw onder de oppervlakte naar voren, haar tanden nog net niet ontbloot als Laurel opmerkt hoe Reeves op brutale wijze bij haar billen wordt gepakt. Het was niet de eerste keer dat de loodgieter zijn handen niet thuis kan houden, waar hij het bij menig vrouw al heeft geprobeerd. Hoofdschuddend kijkt Laurel toe, tevreden met de manier waarop Sheriff Burnes de man onder handen neemt. Hetgeen haar wolvin gelijk eveneens een stuk rustiger stemt.       Ze zou niet afgeleid mogen raken op dit moment, maar Laurel kan er niets aan doen dat haar blik kortstondig wat verder afdwaalt. Over de gebalde vuist van de Sheriff heen, langs de spierkrachtige bolling onder de bovenmouwen van zijn blouse. Gelijktijdig sijpelen de gesprekken van de voorgaande avond haar gedachten terug binnen. De flirtende ondertonen beslist niet onopgemerkt gebleven en waar ze zelf eveneens op in is gegaan. Voor het eerst in tijden had Laurel zich ongedwongen en op haar gemak gevoeld. Maar wanneer haar blik dat van Castor kruist wordt de jonge Alpha met een brute kracht terug in het hier en nu gezogen. Ze zou niet mogen vallen voor de charmes van de Sheriff, wiens verhaal ze maar al te goed kent en waarmee zij het risico loopt alles in gevaar te brengen.       ”Misschien moeten we zo maar eens een kijken op het plein gaan nemen,” mompelt Laurel laag en zacht. Onderwijl pakt ze het boekje met openstaande rekeningen achter de bar vandaan, waar ze met een snel handschrift de Sheriff en Reeves hun bestellingen in opschrijft. “Ze gaan volgens mij wat getuigenverklaringen afnemen. Wie weet wiens naam van ons er over de tong heen komt gerold.” Met een fonkelende blik kijkt Laurel Castor aan, terwijl van binnen de wolvin haar vacht een keer uitschudt alvorens ze zich waakzaam opkrult.       TO: Nea.       Maak je geen zorgen, dat komt wel goed!       Ik heb het zeker gezellig gehad gisteravond.       Misschien een heel klein beetje heel erg gezellig. . .       En jij???

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

‘Rob, ik heb er zo’n ontzettende puinhoop van gemaakt.’ Genevieve haar hoofd bonkte terwijl ze rusteloos en zuchtend in haar ontbijt voor haar neus prikte. De kater was verschrikkelijk. De eieren met spek op haar bord waren een ravage. De herinneringen aan de avond ervoor waren misschien nog wel erger. Het was alles behalve de manier waarop ze had gehoopt haar nieuwe levensjaar te beginnen. Ze had in die zeventwintig jaar wel gedacht dat ze iets van haar voorgaande fouten had geleerd, maar niets was minder waar. Het was weer typisch een geval van weer een jaar ouder, maar niet wijzer geworden.       Als je het Ginny een jaar geleden had gevraagd had ze nooit durven antwoorden dat haar verjaardag plaats zou vinden in een lokale pub van een dorpje waar nog nooit iemand gehoord had. Desondanks Genevieve een hele andere voorstelling van haar zeventwintigste verjaardag had, leek de avond perfect met een dinertje samen met de enige waar ze oog voor had sinds haar aankomst in Millers Hollow. Tony was geweldig en had haar overladen met lieve woorden, cadeaus en verjaardagszoenen. Maar wat begonnen was als een prachtige avond, werd al snel ruw verstoord door een anoniem sms’je. G, je kan je niet blijven verbergen. I know what you did. Oh and happy birthday. De woorden lieten Genevieve niet meer los en zorgde voor een nare nasmaak. Het was niet het eerste sms’je die ze had ontvangen sinds haar aankomst in het dorp. En het zou ook zeker niet de laatste zijn, daar was ze van overtuigd. Het enige wat ze nu kon doen, was het enige wat ze altijd deed na het ontvangen van zo’n sms’je: het vernietigen van haar telefoon en het aanschaffen van een nieuw nummer. En dat was wat ze deed. The sooner, the better.       Het anonieme sms’je had haar avond verpest en ook Tony leek van de aardbodem verdwenen te zijn. Waarom verdwenen mannen altijd het moment dat je ze het hardste nodig had? Waren alle mannen dan toch hetzelfde? Genevieve had er niet te lang bij willen stil staan, het daarom maar op een zuipen gezet en opeens was daar Nea. Lieve mooie Nea. De mysterieuze brunette had een bepaalde charme over haar heen wat Ginny niet kon plaatsen. Het moment dat Genevieve Neamhain ontmoette, had de vrouw haar de adem benomen. Ginny had zich op haar gemak gevoeld op een manier dat ze nog nooit zo sterk had ervaren. De zoen die ze gisteravond hadden uitgewisseld zorgde ook niet voor opheldering. Alles behalve. Het kon niet. Het mocht niet. Maar het voelde zo goed. Was het de drank geweest? Of een hunkering naar het onbekende wat smaakte naar meer? Ze viel toch op mannen? Ze viel toch op Tony? Compleet overdonderd door de magie van de kus had ze wat gestameld op de vragen de die mooie brunette had gesteld. Wat ze precies geantwoord had wist ze niet helemaal meer. Het enige wat ze toen wist was dat ze zo snel mogelijk weg moest. Weg van de alcohol. Weg van de mensen. En weg vooral van Nea.       Snel had ze zich geëxcuseerd bij de brunette en Rob aan zijn mouw getrokken met de expliciete vraag of ze nu konden vertrekken. Want van Tony ontbrak nog ieder spoor. Ergens was dat een opluchting; hij had haar bedrog niet kunnen aanschouwen. Wat haar daad niet minder erg maakte. Maar het liefst was ze natuurlijk met hem mee naar huis gegaan. Alleen zijn was nu het allerlaatste wat ze wilde.       Ze had al vaker bij Robert de nacht doorgebracht. Ontelbare sleepovers waar bij ze zijn shirts als nachthemd droeg. Keurig op de bank. Want Robert voelde als een broer voor haar. En ook vanavond zou ze op zijn bank de nacht spenderen, wetende dat ze geen oog dicht zou doen. De adrenaline die door haar aderen stroomde had echter al snel plaats gemaakt voor schuldgevoel. Ze walgde van zichzelf. Dit verdiende Tony niet. Zij verdiende hem niet. Ze moest eerlijk met hem zijn. Met alle gevolgen van dien. Ze moest het hem vertellen. Ze zou het hem vertellen, want die kus met Nea betekende niets... Toch? Het stemmetje in haar hart vertelde haar echter iets anders. Het was één grote puinhoop.       ’Wat moet ik doen Rob? Ik moet het Tony wel vertellen, toch?’ Eindelijk rukte Genevieve haar blik los van het slachtveld op haar bord en zocht Robert zijn ogen, die achter de bar wat glazen stond te spoelen. ‘En bedankt dat ik vannacht weer bij jou kon crashen.’ Ze meende het, ze was voor geen goud alleen naar huis gegaan. ‘Mag ik je nog om één gunst vragen,’ ging ze vervolgens verder. ‘Heb je misschien nog een oude telefoon die ik zou mogen lenen? De mijne is gister overleden.’

[ bericht aangepast op 5 juni 2022 - 19:45 ]

---

(n) a particular period of time in history or a person's life

Castor had controle over de wolf in hem, maar op dit soort momenten werden zijn geduld en uithoudingsvermogen tot de max getest. Die eerste jaren van zijn leven, waar hij juist meer dan de helft van de tijd doorbracht als wolf, hadden er goed ingehakt. Hij wilde het niet toegeven, maar het liefst zou hij dat weer doen: gewoon als wolf in het bos leven. Zijn familie zou hij opzoeken, maar al het menselijke gedoe eromheen hoefde hij niet. Banen, huur betalen of het gedoe dat er nu in het dorp aan de hand was. Het zou een veel gelukkiger en rustiger leven zijn. Maar hij wist ook wel dat het nu extra gevaarlijk zou worden in het bos. Als de dorpelingen zomaar een man op de brandstapel konden gooien, wat zouden ze doen als ze, al dan niet toevallig, een wolf zouden tegenkomen in het bos? Enkele mannen kon Castor wel aan in zijn wolvenvorm, maar een hele horde? Dat zou zijn dood worden.       'Te beginnen met jezelf inhouden,' hoorde Castor en hij wendde zijn blik af van zijn krampachtige handen en keek naar zijn zusje. 'We helpen er niemand mee als je de controle verliest.' Hoewel Castor wist dat Laurel het goed bedoelde, kon hij zijn afkeurende gesnuif niet tegenhouden. Hij wist wel wat hij zou doen als hij alfa was. Als. Hij zou de hele roedel meenemen naar het bos en iedereen stuk voor stuk hard ondervragen. Geen genade. Die andere wolven zouden moeten voelen wat voor gevolgen hun acties hadden. Dít zou er dus gebeuren: een woedende menigte die het heft in eigen hand zou nemen en zomaar een man afslachtten. Dat had een van hen kunnen zijn. 'De mensen zijn op hun hoede, iedereen die nu ook maar een klein beetje anders doet kan de sjaak al zijn. En als zij het weten, weten de hunters het al helemaal,' vervolgde Laurel en Castor knikte alleen maar even. Hij moest zich inhouden. De alfa had het gezegd, dus moest het gebeuren. Maar het frustreerde Castor. Er moest actie komen, of het zou alleen maar meer uit de and lopen in Millers Hollow.       Zijn blik gleed van Laurel naar de andere kant van de bar, waar hij Evan en Nea zag zitten. Vaste klanten die nu werden afgeleid door het gekraak van een portofoon. Beide wolven bleven stil en spitsten hun oren, zonder dat het al te veel opviel. Er werd door Burnes gevraagd naar de eventuele daders en het slachtoffer. Nog niets bekend, zo leek het. Een vlaag van opluchting gleed door Castors lichaam, maar hij wist dat dit van korte duur was. Hij kende de sheriff een beetje, en die sheriff was zeker niet dom. Het frustreerde hem dat Lau hem wel zag zitten, ook al gaf ze dat niet toe, zelfs niet aan Castor. De sheriff en een wolf? Dat was zo ongeveer de slechtste combinatie die je zou kunnen bedenken. Maar hij hield zijn mond. Hij kon alleen maar strak naar zijn zus kijken.       'Misschien moeten we zo maar eens een kijkje op het plein gaan nemen. Ze gaan volgens mij wat getuigenverklaringen afnemen. Wie weet wiens naam van ons er over de tong heen komt gerold,' zei Laurel toen. Eindelijk, actie. Nu ook de twee sheriffs het pand hadden verlaten, kon Castor weer een beetje ademhalen. Hij leunde wat naar Laurel toe en tikte met zijn nagels op het blad van de bar.       'Wat houdt ons tegen om iedereen in het bos te ondervragen?' vroeg hij toch. Ons, daar moest hij misschien wel even mee oppassen. Hij was niet de alfa, en ook niet de delta. Hij had een lagere status en moest zich daaraan houden. Maar tegelijkertijd hoopte hij dat Lau deze opmerking van hem zou accepteren en zou overwegen. 'Wij weten wie het gedaan zou kunnen hebben. Denk je dat iemand van onze roedel zomaar eerlijk is tegen Burnes en Reeves?' voegde hij toe en hij slikte. 'Het zou ze eerder meer hun hol in duwen. Ik wil niet het risico lopen dat ze er toevallig achter komen. Wíj moeten hiermee dealen, Lau, niet de mensen.' Hij gromde laag, slechts te horen door de scherpe oren van zijn zus. Hij wist dat het beter zou zijn als dit binnen de roedel afgehandeld zou worden. Het moest haast een wolf zijn die zichzelf niet onder controle had, of die niet trouw was aan de regels van de roedel. Castor had die regels ook, soms hardhandig, moeten leren. Voor kinderen werden er uitzonderingen gemaakt, maar kinderen zouden deze wonden niet kunnen aanrichten. Het moest een volwassen wolf zijn. En die moest beter weten. 'Twee opties,' mompelde Castor toen en de felblauwe ogen van zijn wolf staarden Laurel recht aan, 'hij moet verbannen worden, of hij moet dood.'

look at where you are look at where you started the fact that you’re alive is a miracle just stay alive, that would be enough

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

BASILIO VASCO LOUIE

---

Zoals iedere beste vriend dat deed - stond Zeke een eind verderop maar nog net in bereik genoeg om me een bemoedigend schouderklopje te geven, terwijl ik boven de vuilnisbak hing. ‘’Dat hebben we zeker nog niet eerder gehoord.’’ beurde hij me op waarna hij een wondermiddeltje bovenhaalde die ons in onze wilde feestjaren ook al veel geholpen had. Het flesje met donkere smurrie had ik in mijn achterzak gestoken, gezien ik de eerste minuten niets zou binnenhouden, waarna we een veilige haven zochten om even op adem te komen.
Daar hingen we dan half aan de toog bij Millies Milkshakes, nog steeds licht trillend terwijl we probeerden te verwerken wat zojuist gebeurd was- al wist ik niet zeker of ik dat ooit zou kunnen verwerken- . Zeke had drankjes voor ons besteld, tijdens het wachten had ik dan maar Zeke's middeltje uit mijn broekzak gehaald. Zijn homeopatische anti kater smurrie was inmiddels al bekend bij me al ging de bittere smaak toch even op de tong blijven zinderen eens je het spul achterover kapte. Ik had mijn neus dan ook licht opgetrokken, terwijl ik het goedje adfundumgewijs binnen goot en een tegenpruttelende 'yekkes' half smakkend mijn lippen verliet, vooraleer ik half zuchtend mijn armen op de toog gooide en mijn hoofd met een heuse pruillip erop liet steunen.
’’Het is fucked up wat er net is gebeurd, maar wij hadden er niets aan kunnen veranderen. '' probeerde Zeke me te troosten al schudde ik zacht mijn hoofd. "Ik kon ertussen gesprongen hebben Zeke, mensen een beetje verstand toespreken." ik tikte even tegen mijn hoofd aan, frustratie en angst was het minste wat momenteel in me wakkerde. "Hoe-... Ik ... " ik schudde nog steeds vol ongeloof mijn hoofd ik viste een sigaret uit mijn achterzak en stak deze tussen mijn lippen, al had ik het fut niet om deze aan te steken... Maar gewoon het ding tussen mijn lippen bracht een soort vreemde troost. ''Je had het over, een ruzie, hoe is dit begonnen?'' vroeg mijn beste maatje me voorzichtig, waardoor ik even opkeek, kort door mijn haren krabbelde en mezelf weer overeind duwde. "Wel ehm." begon ik, de peuk die netjes tussen mijn lippen had gestoken, rustten nu tussen mijn midden en wijsvinger, al wiebelde ze ongedurig heen en weer terwijl ik de hele gebeurtenis me weer voor de geest haalde. "Je kent mijn moeder, ze haalt iedere trieste ziel binnen in het restaurant om ze een gratis maaltijd aan te bieden." mompelde ik. "Jack had een booth voor zichzelf gekregen waar hij in alle rust wat kon drinken en eten. Nou je kent Mason-" een naar gevoel borrelde in me toen ik terugdacht aan het akelige geschreeuw. "Kende... Mason, had geen blad voor de mond." ik zuchtte diep, de peuk tussen mijn vingers was haast fijngenepen. "Davies maakte een ongepaste opmerking over Millies verdwijning- dat ze vast ehm... tja in stukken was en Jack ving dit natuurlijk niet goed op." ik maakte een beweginkje met mijn handen 'van het één kwam het ander' "Voor ik het wist moest ik de twee uit elkaar trekken- Bepe heeft er een blauw oog aan over." mopperde ik, waarna ik mijn mouw iets optrok en de beurse plek op mijn rechterschouder toonde aan Zeke. "Van Mason- Akkoord hij was een eikel, maar weerwolf?" ik fronsde terwijl ik mijn mouw weer omlaag trok, nog steeds niet goed begrijpend waar het zelfs vandaan kwam. "Jack beschuldigde Davies van all het kwade- dat hij Millie gedood heeft, dat hij een wolf is helpt ook niet dat de buren van Davies ook vermist werden." legde ik uit aan Ezekiel. " Het nieuws moest als een lopend vuurtje gegaan zijn door het dorp..." Hard beet ik op mijn onderlip. "Ik had meteen Neamhain moeten bellen, die twee niet zomaar buiten gegooid hebben." schuldgevoel bekroop me enorm. Het hele dorp was gek geworden, maar ik had dit kunnen stoppen.
‘’Denk je dat Mason er echt een was?’’ vroeg Zeke me, waardoor er haast meteen een ongelovig triest lachje over mijn lippen glipte. "Natuurlijk niet! Verhaaltjes zijn verhaaltjes- verzonnen door één of andere gek die zijn dorpsgenoten bang wilde maken. En kijk waar het ons nu gebracht heeft." gefrustreerd stak ik de kromme peuk terug tussen mijn lippen, waarna ik mijn oude mobieltje boven haalde om enkele mensen te berichtte om wie ik me enorm zorgen begon te maken. Mijn ouders hadden me al laten weten dat het restaurant voor vandaag gesloten zou blijven en mijn zusjes veilig thuis waren. " Het zijn momenten als deze dat ik me afvraag waarom ik niet weg ben gegaan uit Millers Hollow." mopperde ik. "We kunnen nog wegrennen Zeke, weg op mijn scooter. Even strippen voor wat geld en daarna naar LA ofso." probeerde ik mezelf en mijn maatje wat op te beuren.
Het hele verhaal kwijtkunnen luchtte zeker op en na enkele tellen kon ik even diep ademhalen, de rust terugvinden. "Hoe is het met Elaine?" Ik had mijn maatje gisteren wel met zijn ex -onze ex?- zien vertrekken en de kleine grimas die hij net had bij het blikken naar zijn mobiel vertelde mij allesinds genoeg. "En nee ga het onderwerp niet switchen, ik heb dit even nodig." mopperde ik nog, waarna ik aandachtig tegen de toog aanleunde , mijn hoofd leunend op mijn handpalm terwijl ik Zekie aankeek.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Laurel weet vakkundig Castor’s strakke blik te negeren. De afkeuring maar al te zichtbaar op zijn gelaat, doelend op het feit dat ze seconden geleden de verleiding niet wist te weerstaan om wat langer dan nodig naar de Sheriff te kijken. Ook al had ze niet aan hem toegegeven een oogje te hebben op de man, haar broer was niet dom. Het waren gevoelens waarvan Laurel weet dat ze deze moet vermijden — moet zien te bekoelen omdat het nooit zal gaan leiden tot iets goeds. En mede daarom heeft de brunette nooit geen woord gesproken over wat ze misschien wel eens van de Sheriff is gaan denken, de gevoelens telkens weer verstopt als ze naar de oppervlakte dreigen te komen.       ”Wat houdt ons tegen om iedereen in het bos te ondervragen?” vraagt Castor dan toch. Onderwijl tikt hij gespannen met zijn nagels op het houten blad van de bar. De agitatie stralend van zijn gehele houding af. De woordkeuze die hij maakte een dat Laurel tracht te negeren, puur omdat het haar broer is die tegen haar spreekt. Hij was de enige wie er voor nu mee weg zou komen. “Wij weten wie het gedaan zou kunnen hebben. Denk je dat iemand van onze roedel zomaar eerlijk is tegen Burnes en Reeves? 'Het zou ze eerder meer hun hol in duwen. Ik wil niet het risico lopen dat ze er toevallig achter komen. Wij moeten hiermee dealen, Lau, niet de mensen.”       De zachte grom welke Castor laat horen triggert Laurel’s Alpha zijde, waarop het dier woest van binnen naar omhoog komt. De brunette zelf vernauwd slechts haar ogen iets, de waarschuwing maar al te zichtbaar in haar heldere kijkers. Careful. “Twee opties,” gaat Castor ondertussen verder. De blauwe kleur in zijn ogen veel te fel aanwezig. “hij moet verbannen worden, of hij moet dood.”       ”Eyes, Castor,” sist Laurel zacht, terwijl ze opnieuw terug naar voren buigt, dichter naar Castor toe, haar tanden ontbloot om de dwang in haar woorden werkelijk kracht te geven. Van binnen borstelt haar wolvin haar nekharen omhoog, haar dikke vacht eveneens uitgeschud in een poging haar lijf nog groter te maken. De dreiging onmiskenbaar. “Of je bent de volgende die op de stapel beland. Een hunter wacht niet tot de avond valt op het moment dat hij de blik van een wolf herkent.” Vervolgens gaat Laurel weer terug rechtstaan, waarop ze haar blik vluchtig een keer rond laat glijden — haar oren gespitst, de geluiden om hen heen filterend tot alleen hetgeen dat van belang is.       ”Wat ons tegenhoudt,” klinkt het vervolgens nog altijd zacht, doch scherp genoeg. “is dat we geen slapende honden willen wakker maken.” Miniem tikt een van Laurel’s mondhoeken suggestief iets omhoog, de ironie hoorbaar in de klanken van haar stem. “Letterlijk én figuurlijk,” gaat ze verder. “Natuurlijk gaat niemand van ons eerlijk zijn tegen de Sheriff en Reeves, daar hebben we tenslotte ook onze redenen voor, maar de mensen wel. Als er iemand is die iets gezien heeft die avond, dan gaat er sowieso wel een naam vallen — of er dat nu een van ons is of niet.”       Zachtjes laat Laurel haar vingers over die van Castor heen gaan in een poging om niet alleen hem, maar ook zijn wolf te kalmeren. Uiteindelijk omvat ze met haar hele hand de zijne, waarop ze hem een zacht kneepje ter geruststelling geeft. “Ik weet wat je wilt, Cas. En ik hoor je, maar om nu de hele roedel in het bos op hardhandige wijze te ondervragen, daar is nog altijd geen een van ons beter van geworden. In plaats daarvan lokken we hem of haar juist wat verder uit hun hol door de illusie te creëren dat we het simpelweg gewoon niet weten.”       Een sluwe glimlach krult zich rond Laurel’s mond terwijl ze Castor nog een laatste keer in zijn hand knijpt, alvorens ze hem loslaat en haar lederen jack van de kruk af grijpt. “Iemand die denkt dat hij terrein gewonnen heeft door ongestraft te blijven maakt eerder fouten dan iemand die vooraf al gewaarschuwd is. Als wij de roedel bijeen roepen, nu op dit moment, geven we diegene alleen maar de ruimte om een excuus te verzinnen.” Moeiteloos trekt Laurel het zwarte jack aan en schudt ze haar lange haren over de kraag heen. Nog altijd is haar stem laag gesproken, waarbij ze tussendoor slechts een keer glimlacht om het idee af te geven dat zij en haar broer in een luchtig, simpel gesprek zijn beland.       ”Ik wil de uitdrukking op het gezicht kunnen zien als we het bewijs uit een onverwachte hoek voor de voeten kunnen gooien en er niets meer is om tegenin te brengen,” zegt de jonge Alpha, eens ze klaar is om naar buiten te gaan. Ondertussen gromt haar wolvin diep en laag, likkebaardend zodra ze haar tanden vervaarlijk ontbloot. Onbewust raakt Laurel de littekens in haar hals en over haar borst aan, de huid koel vanwege de slechte genezing. “Daarna kunnen we pas echt gaan. . . spelen.” Opnieuw glijdt er een zweem van een glimlach over Laurel’s lippen heen. De hint naar een straf, die de dader uit haar pack boven het hoofd zal hangen op het moment dat ze er achter komen wie zich niet aan de regels heeft kunnen houden, is zichtbaar in de dierlijke schittering van Laurel’s ogen wanneer ze Castor aankijkt.       ”Dus, ga je mee?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

"I am not violent." "I am not malicious." " I am a result."

Machteloos had ze van een afstandje staan kijken hoe de onschuldige Mason Davies bruut van zijn leven werd beroofd. Instinctief had Marley bij het zien van het wilde geduw en getrek aan zijn lichaam naar voren gestapt. Ze had willen helpen. Willen roepen dat hij onschuldig was. Ze had haar lichaam als barricade voor de brandstapel willen werpen in de hoop het proces net zo lang te kunnen vertragen totdat Evan en Nea de boel konden komen sussen, maar ze kon het niet. De inwoners van Millers Hollow waren door onrust, angst en machteloosheid grotere monsters dan zij was, geworden. Hun bloedlust was er een die op dit exacte moment gestild moest worden, net zoals die van haar tijdens een volle maan. Het was weerzinwekkend om haar evenbeeld in de bevolking van het stadje terug te zien. Ze waren genadeloos en het stak om te weten dat zij dat in de nacht meer dan enkele keren ook was geweest. De dorpelingen waren niet alleen gek en wraakzuchtig geworden, maar ook oplettend. Met haviksogen keek iedereen wantrouwig om zich heen, waarschijnlijk in de hoop andere weerwolven te ontmaskeren. Marley moest op haar tellen gaan passen en hoe graag ze ook had willen helpen, besloot ze om weer achteruit te stappen. Om toe te laten wat de inwoners van Millers Hollow zo graag wilde: de dood van een van hen. Het gegil van Davies ging door merg en been. Zijn lichaam dat geteisterd werd door de hoge vlammen die om hem heen dwarrelden, was een traumatisch aanzicht. Mar had haar blik afgewend. Ze kon niet langer aanzien hoe een onschuldige man tevergeefs voor zijn leven vocht. Er volgde een doodskreet waarna het ijzig stil werd en het enige geluid dat overbleef het knapperende vuur was. Haar blik vloog omhoog en bij het zien van Mason Davies zijn levenloze lichaam wist Marley dat ze een fout gemaakt had. Ze had niet moeten kijken, dan was het schuldgevoel misschien minder geweest. Nu zou het portret van Davies zijn verschroeide lichaam dat geofferd was voor the sake of the town voor altijd op haar netvlies gebrand staan. Haar maag draaide zich om en het zweet brak haar uit. Dit was haar schuld. Draaierig vond de brunette een weg uit de menigte. Haar toevlucht zocht ze in een van de nabij gelegen stegen waar zonder waarschuwing haar gehele maaginhoud naar buiten kwam. Ellendig leunde ze met haar hoofd tegen de koude stenen van de muur tegenover haar. Het wist haar lichaamstemperatuur te controleren. Niet gewilde flashbacks flitsten door haar hoofd. Het was begonnen als een fijne avond. Genevieve was jarig geweest en Marley was met plezier de Cheers & Beers ingestapt. Haar humeur veranderde echter snel. Sinds het daten met Evan was gestopt, hadden haar dierlijke instincten opnieuw de overhand gekregen. Ze wist niet wat het was, maar de sheriff zijn aanrakingen, woorden en aanwezigheid in haar leven hadden haar meer controle over haar innerlijke monster gegeven. Het was alsof hij haar kwelgeest kalmeerde. Toen dat weg viel, viel Marley terug in haar oude patroon. Haar innerlijke wolf wist ze niet meer te temmen, wat haar nachten steeds vaker met complete black-outs vulden. Haar woede erover keerde zich opnieuw tegen Laurel. Haar voormalige beste vriendin had haar immers zo gemaakt. Dit monster wat ze was, had ze te danken aan haar. De zogenaamde 'morele' alpha weerwolf die nooit iets fout deed. Laurel vermoordde geen mensen? Wrong. Ze had Marley vermoord, want sinds die ene beet van anderhalf jaar geleden, was Marley nooit meer zichzelf geweest. Misschien was de oude Mar tijdens het daten met Evan kort weer naar boven gekomen, maar dat was een uitzondering geweest. Marley was dood en Laurel was de schuldige. Zo vrolijk als ze was tijdens haar binnenkomst, zo gekwetst en woedend was ze geweest tijdens het vroegtijdig verlaten van het feest. Marley kon niet zonder intimiteit. Ze wilde iemand om haar leven mee te delen. Was een hopeloze romanticus die in ware liefde geloofde en had oneindig veel behoefte aan lichamelijke aanrakingen. Sinds ze een wolf was geworden, was dat alleen maar verergerd. Na Evan, was Theodore daarom in haar leven gekomen. De man was een wandelende rode vlag, maar het boeide Marley niets. Het was beter dan elke nacht opnieuw alleen in slaap te vallen. Nu had ze de hook-ups met Theo om naar uit te kijken. Het was echter vermoeiender om met de jongen te dealen dan Mar had verwacht. Hij kon haar uit het niets negeren. Zo ook gisteravond. Nadat het tweetal leuk met elkaar had gedanst, geflirt en gezoend, was Marley er zeker van dat ze met de jongen mee naar huis zou gaan tot zijn ogen op een mooie blondine vielen. Vanaf dat moment bestond Marley niet meer. Theo negeerde haar appjes en leek elke keer dat ze dichter naar hem toe kwam verder van haar af te bewegen. Ze wist genoeg. Hij had haar ingeruild voor een mooier exemplaar. Alsof dat kon.. Net toen Mar haar jas had aangetrokken, kwam een van Theo's net nieuw gemaakte uitgaansvrienden nog eens een extra trap in haar rug geven. Of ze even wilde stoppen met cockblocken...

Gefrustreerd was ze naar buiten gelopen. De grote hoeveelheid drank die ze op had in combinatie met het gevoel van afwijzing, vernedering en de weinige controle die ze überhaupt de laatste tijd al had, maakte haar een groot gevaar. Ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen. Niet nu. Niet hier. Vlug rende de dame de donkerte van de bossen achter de Cheers en Beers in. Haar mond begon gruwelijk pijn te doen terwijl haar scherpe hoektanden zich door haar tandvlees boorde. Haar groeiende nagels duwde ze tot bloedens toe in de palm van haar hand in de hoop niet te veranderen, maar ergens diep van binnen wist ze dat het al te laat was. Tranen rolde over haar wangen terwijl ze haar botten voelde verschuiven. Een pijnlijke kreet verliet haar lippen nadat ze op de grond viel. Het was onmogelijk om zonder controle tegen zo een oerkracht te vechten. Het leverde alleen maar onmenselijke langdurige pijn op en dus liet Marley haar verzet los. Binnen enkele tellen kleurden haar irissen geel en kwam haar bruine vacht tevoorschijn. Haar innerlijke wolf was realiteit geworden en het werd donker voor Marley haar ogen. Enkele vlagen van helderheid lieten haar Millie Raisin zien die bloedend op de grond van haar weg kroop. Mar kon niet stoppen. Haar tanden zette zich in de onschuldige dame haar been en trokken haar terug. Haar klauwen boorden zich in het uitgeputte lichaam en opnieuw werd het zwart voor haar ogen. Bibberend was Marley in de modder ergens in het donkere bos naakt wakker geworden. Naast haar lag het levenloze lijf van Millie Raisin omringd door een plas bloed. Overspoeld door pure paniek had ze de enige persoon gebeld waarvan ze wist dat hij haar meteen zou komen helpen zonder enige vorm van veroordeling met zich mee te brengen: Tony. Als de reddende engel die hij was, had hij haar kleding onderweg opgepikt en voor haar meegenomen waarna ze samen het lijk hadden weg gewerkt. Evenals het gevlochten mandje dat de vrouw bij zich had gedragen met daarin verse bramen. Millie Raisin had de menigte voor willen zijn gezien heel Millers Hollow gek was op de in het wild groeiende bramen en had als verassing voor haar man verse bramen bij het ontbijt willen serveren. Het betekende haar dood. Gemompel in de steeg trok Marley uit haar gedachte. Het was verdacht dat ze zich in haar eentje zo afzonderde en dus liep ze terug naar het plein. Even stond ze stil terwijl ze naar de brandstapel staarde. Ze pakte haar telefoon erbij en typte een berichtje naar Evan. To: Evan Hey, Ik denk dat je ondertussen wel gehoord hebt wat er is gebeurd.. Ik zat te denken, misschien kan je kijken of er nog wat as van Davies te redden valt Misschien fijn voor de nabestaande? Weet trouwens dat er niets was wat je had kunnen doen! De menigte was compleet gestoord.. Nadat Mar op wat andere berichtjes had gereageerd, voelde ze plots hoe een arm haar schouders soepel omsloot. Ze verstarde. Het was klaar. Ze was erbij. Haar lichaam zou het volgende slachtoffer van de hete alles opslokkende vlammen worden. De arm trok haar echter dicht tegen een stevige borstkas aan. Dit was niet het werk van een boze dorpeling en een arrestatie ging meestal ook niet op deze manier, tenzij het ging om degene die ze samen met Evan in de slaapkamer had nagespeeld. "Hey beautiful, did you miss me?" Een flirterige fluistering streelde haar oor. De stem herkende ze meteen en zonder enige twijfel trok Marley zich gelijk los. "Pardon?" Vol ongeloof staarde ze Theo aan. "Je maakt een grapje toch?" Waarom moest het elke keer zo gaan. Marley werd er moe van. "Vertel me niet dat je nu alweer bent vergeten wat je gisteren hebt gedaan.." Het was een terugkerend excuus waar Theo tot in den treuren gebruik van maakte. Hij had altijd teveel gedronken en wist niet meer dat hij haar de avond of dag ervoor slecht behandeld had. Overdreven keek Marley om haar heen. "Of heb je nu alweer genoeg van je laatste aanwinst? Waar is die mooie blondine van je? Je leek gisteravond nog zo dol op d'r! Viel ze toch tegen?" Marley snoof spottend. "Of wacht, misschien heeft ze jou de deur wel uitgezet toen ze erachter kwam wat voor een lul je bent!" Marley kon haar woede niet langer controleren en ze gaf Theo een stomp tegen zijn borstkas aan. Haar stem werd luider. "Echt waar Ted, stop hier eens mee! Ik ga je niet elke keer na een slap excuus vergeven! Het is op een gegeven moment echt klaar. Maar dan ook echt." Was het de waarheid? Dat wist Marley niet. Haar honger naar intimiteit werd op dit moment toch alleen door de jongen voor haar vervuld en dat woog in principe op tegen zijn slechte behandeling van haar. Desondanks wilde ze hem er dit keer niet zo makkelijk mee weg laten komen. Hij was de reden geweest dat ze zo overstuur was geraakt. Zonder zijn idiote gedrag had ze misschien helemaal niet veranderd en leefde Millie Raisins misschien nog. "Echt, je hebt geen idee wat je allemaal teweeg hebt gebracht.. sukkel!!" To: the fantastic four three (Ezekiel, Nea & herself) De menigte wilde een schuldige aanwijzen en werd gek.. Ik stond erbij, maar er was niets wat ik kon doen om ze tegen te houden. Het feest gister sucked! Theo deed weer eens raar.. dus nee, geen forgive me father for i have sinned for me Maar voor jullie? 👀 To: Toon💕 Mwah Ben nogal panisch.. Weet je zeker dat we alles hebben uitgewist? Zijn we niets vergeten?

[ bericht aangepast op 7 juni 2022 - 17:20 ]

---

"A wolf is a wolf." "Even in a cage." "Even dressed in silk."

Het geluid van een deur die in het slot viel, wekte hem. Met lichte tegenzin en zijn ogen nog gesloten draaide hij zich om. Met zijn arm reikte hij naar de dame naast hem om haar dichter tegen zich aan te trekken. Tot zijn verbazing gleed zijn hand over een leeg kussen heen. Half wakker opende Nate zijn ogen. De plek naast hem was leeg. De man zuchtte. "Typisch," Wrijvend over zijn gezicht stond hij op. Ook al was het beter zo, Nate kon niet ontkennen dat zijn ego wat gekrenkt was. Normaal was hij degene die voor het ochtendgloren weg sloop. Zorgde hij dat hij geen emotionele band ontwikkelde. Nu de charmante Elide hem een spiegel voor hield, was het wennen. Desalniettemin was het beter zo. Nathaniel begaf zich in een wereld waarin het leven elk moment voorbij kon zijn. De vroegtijdige dood van zijn ouders was daar een voorbeeld van. De verloren staat waar zijn vader zich na zijn moeders dood in had bevonden, de gebrokenheid van zijn zusje toen hun vader enkele jaren later ook zijn laatste adem uitblies en zijn eigen pijn die hem sinds hun dood kwelde. Het waren gevoelens die Nate wanneer het zijn tijd was niemand anders aan wilde doen. Niet al zo vroeg in het leven. Hij gunde het iedereen om samen oud te worden, maar met wat hij deed, lag de dood altijd op de loer. Afstand houden was het juiste om te doen, toch? Ja, dat was het, ook al werd het steeds moeilijker. Elides zachte huid liet een hongerig gevoel op zijn lippen achter. Zijn lippen lieten op hun beurt een spoor van kippenvel op haar huid achter. Haar vrouwelijke vormen schreeuwden om bemind te worden terwijl zijn lichaam hunkerde naar haar aanrakingen. Niet alleen hun extatische seksuele klik trok hem naar haar toe. Elide gaf hem iets wat hij sinds zijn 16e niet meer had gehad. Het gevoel van een thuis. Het was te gevaarlijk. Gapend trok de man de badkamer deur achter zich dicht. Het was tijd om de afgelopen nacht achter zich te laten en te beginnen aan de dag die voor hem lag. De felle middagzon prikte in zijn ogen. Met zijn handen in zijn zakken wandelde Nate rustig langs de verschillende kraampjes van de wekelijkse zaterdagmiddag markt. Onrust hing in de lucht, net als een vreselijke indringende geur. De man had geen idee waar die vandaan kwam en nog voor hij dat ontdekken kon, was de geur op magische wijze verdwenen. Het was een mysterie en niet de enige die Millers Hollow bezat. Met een opgetrokken wenkbrauw staarde Nate naar de brandstapel waar hij langs kwam die te midden van de markt als een statement na stond te branden. What the fuck was hier nou weer gebeurd? Echt, voor een slaapstad viel er altijd wel iets te beleven in Millers Hollow. Beter had iemand Evan al op de hoogte gebracht. Snel verstuurde hij een bericht naar zijn beste maat. Nate zou zijn antwoorden vanzelf nog wel krijgen en liep door. Het gerammel van zijn maag kon hij niet langer negeren en dus stopte de man bij een kraam waar ze vers fruit verkochten. De man ruilde geld in voor een appel waarna zijn oog op een glinsterend voorwerp in het kraampje naast hem viel. Zijn zusje was dol op dat soort spullen en dus bewoog de man dichterbij om het object te kunnen pakken. Zijn arm strekte zich uit. Hij kon het item bijna vastpakken toen plots een andere hand de zijne tegemoet kwam. Hun vingers raakten elkaar aan en Nate kon zweren dat hij iets iets herkende.

Nieuwsgierig keek de man op. De dame was hem voor. ”Nathaniel,” Elides diepe stem klonk in zijn oren. “Je bent wakker.” Alhoewel er niets van de dame haar gelaat af te lezen viel, was het haar stem die verraadde dat ze zich betrapt voelde. Het was te mooi om haar er niet mee te plagen. “Betrapt.” Een lichte grijns trok zijn mondhoeken miniem omhoog. Geamuseerd nam hij een hap van zijn net gekochte appel waarna hij die naar de schone dame voor zich uitstak. "Wat had je dan gedacht Elide, dat ik de hele dag in bed zou blijven liggen?" Zijn ogen waren niet van haar lippen af te krijgen nu de dame erop beet. “Ja. . . er is niets dat dát gaat recht breien hè,” Oh, hij had genoeg ideeën hoe ze het met hem goed kon maken, maar dat bleven ze. Ideeën. "Hm, dat ligt eraan wat je intentie was. Misschien was je wel ontbijt gaan halen.." De man gaf haar een veelzeggende blik. Het antwoord daarop wist hij natuurlijk allang. Hij zette een gespeelde teleurgestelde toon op. "maar goed, ik zie nergens een croissant, dus de waarheid is hard." Met beide handen stak de man een denkbeeldige dolk in zijn borst terwijl hij een overdreven pijnlijk gezicht trok. Hij wuifde zijn theatrale gedrag niet veel later weg. "Nee, het is goed Elide, je zal vast je redenen hebben gehad." Een bedenkelijke frons nestelde zich op de man zijn gelaat. Een nieuwe zorg kwam de kop op steken."Als het iets is dat ik heb gedaan of wat je niet fijn vond, hoor ik het graag. Er is altijd ruimte voor verbetering niet?" Hij wilde dat ze wist dat ze eerlijk tegen hem kon zijn. Als het daadwerkelijk iets was wat Nate gedaan had dan wilde hij dat weten. Kon hij zich daarvoor verontschuldigen en zorgen dat het niet opnieuw gebeuren zou. Nate wendde zich vervolgens tot de verkoper van de kraam, overhandigde hem wat stuivers en pakte het glinsterende voorwerp. Het bleek een oude ketting te zijn. Het leek verdacht veel op degene die om Elide haar hals hing. "Hier," Nate pakte de dame haar hand die ze tot een vuist gebald had om die vervolgens te openen. "Ik denk dat jij hier meer raad mee weet dan ik." Voorzichtig liet hij de ketting in de dame haar handpalm zakken. “Heb je meegekregen wat er gebeurd is?” Nate wist waar de dame op doelde. Het kon niet anders of het ging om de na smeulende brandstapel. Hij schudde zijn hoofd. "Nee, maar ik gok dat het gaat over die brandstapel," Nate knikte in de richting waar hij zojuist vandaan was gekomen. "Ik heb nog nooit meegemaakt dat zo een ding in het echt gebruikt wordt...Het voelt akelig middeleeuws." Nate nam nog een beet van zijn appel. "Vertel, weet jij wel wat er gebeurd is?" Hij besefte zich nu pas wat voor een impact dit op Elide kon hebben. Haar soort was er bovendien in de geschiedenis meerdere keren het slachtoffer van geweest. Met een bezorgde frons staarde hij de dame voor zich aan. "Wacht, voor je dat beantwoordt. Ben je oke?" Met zijn hand wreef hij over de achterkant van zijn nek. "Ik weet dat het, uh, gevoelig kan liggen," To: Evan Maat, heb je gezien wat er op het plein gebeurd is? Wat is er aan de hand?

'Eyes, Castor,' gromde Laurel. Castor knipperde een keer en de blauwe oogkleur was vervangen door zijn menselijke, donkerbruine irissen. De twee wolven staarden elkaar recht aan. Castor was nooit zo goed geweest in zijn gedachten voor zich houden, maar hier had hij weinig keus. Ze waren omgeven door mensen. Iedereen die nu ook maar begon over wolven werd verdacht. En zelfs als ze niets te maken leken te hebben met wolven, liepen ze nog gevaar. Mason Davies was daar een overduidelijk voorbeeld van. Hij kon het niet van zich afschudden. Dit dorp was compleet losgeslagen. 'Of je bent de volgende die op de stapel belandt,' siste Laurel toen, alsof ze zijn gedachten kon lezen. 'Een hunter wacht niet tot de avond valt op het moment dat hij de blik van een wolf herkent. Wat ons tegenhoudt is dat we geen slapende honden willen wakker maken. Letterlijk én figuurlijk. Natuurlijk gaat niemand van ons eerlijk zijn tegen de Sheriff en Reeves, daar hebben we tenslotte onze redenen voor, maar de mensen wel. Als er iemand is die iets gezien heeft die avond, dan gaat er sowieso wel een naam vallen — of dat nu een van ons is of niet.'       In een poging hem wat te kalmeren, streken Laurels vingers even over die van Castor heen. Ze praatte verder, over wat het uiteindelijke plan zou worden. Niet laten merken dat ze iets zouden verdenken. Zou dit mysterie dan snel zijn opgelost? Hij hoopte het maar, maar hij had er toch een hard hoofd in. Als het te lang duurde, zouden er meer slachtoffers kunnen vallen, of dat nou dorpelingen die uit elkaar werden gescheurd door wolven, wolven zelf waren of onschuldigen die al dan niet op een brandstapel (of welk middeleeuws martelsysteem ze uit de kast zouden trekken) zou belanden.       'Ik hoop maar dat we op tijd zijn,' sprak hij zijn gedachten op zachte toon uit en hij schonk een veelbetekenende blik aan zijn zusje. Hij was bezorgd. Hij was bang voor zijn — Laurels — roedel, voor de onschuldige dorpelingen én de wraakzuchtige inwoners die het liefst de wereld zagen branden. Het feit dat ze zo makkelijk iemand konden vermoorden, op een brandstapel nota bene, zonder ook maar een seconde na te denken over de consequenties, gaf wel aan dat ze hier al jaren op zaten te wachten. Dit kwam niet uit de lucht vallen. Wie weet wat er in de afgelopen decennia in Millers Hollow allemaal was gebeurd zonder dat Castor ervan wist. Laurel pakte haar jas en Castor bekeek haar. Hij greep toen maar naar zijn half opgedronken, koude koffie en sloeg de laatste slok achterover. Zijn gezicht betrok. Smerige zooi, eigenlijk.       'Daarna kunnen we pas echt gaan... spelen,' beëindigde Laurel haar toespraak. Haar toon was speels en haar halve glimlach sprak boekdelen. Voor het eerst sinds hij het nieuws had gehoord, kon Castor een beetje lachen. Hier waren ze het in ieder geval wel over eens. De dader uit de roedel kreeg het te verduren. Ze zouden erachter komen wie de dood van Millie op zijn geweten had.       'Sooner rather than later,' mompelde Castor toen hij haar aankeek. Heel even was die blauwe gloed van zijn ogen te zien, maar dit keer hield hij zich in. Hij wist wel dat Laurel gelijk had wat betreft zijn ogen en de hunters, maar hij kon zich af en toe echt niet inhouden. Straks zou hij zich wel in de bossen verstoppen, zodat hij zijn vacht in de wind kon uitschudden en kilometers lang alleen maar kon rennen. Hoewel Kurt en de hele familie Amaroux hem snel hadden opgenomen, had het ze maandenlang veel moeite gekost om Castor een beetje te temmen. Zijn littekens, die hij ruim twintig jaar geleden had opgelopen, wist hij het merendeel van de tijd goed verborgen te houden voor de mensen in Millers Hollow. De littekens herinnerden Castor aan zijn jeugd. Vechten voor eten. Vechten om aandacht. Altijd maar vechten. Hij had zich aangepast aan het leven in de roedel van Kurt en nu Laurel, maar die instincten had hij nooit compleet verloren. Zijn vechtlust lag hoger dan die van zijn familie, ook al onderdrukte hij het. Maar op dit soort momenten, waarbij het om leven en dood ging, wilde hij actie. Hij wilde niet maar achterover leunen en afwachten. Maar hij moest naar de alfa luisteren, hoe vervelend hij dat ook vond.       'Dus, ga je mee?' Castor werd uit zijn gedachten getrokken door Laurel en hij knikte. Hij pakte zijn jas, deed die aan en volgde zijn zusje de bar uit.       'Waar wil je heen?' vroeg hij. Zodra ze in de wat drukkere straten liepen, hoorde hij overal luide stemmen. Iedereen sprak over de brandstapel, het verkoolde lichaam of de zogenaamde wolven. Elke keer als hij dat woord hoorde vallen, spitste hij zijn oren. Hij wilde elke roddel en gedachte horen. Na even aarzelen sloeg Castor zijn arm om zijn zusje heen. Hij was dan niet de alfa, maar hij stak als mens flink wat boven haar uit en hij wilde haar beschermen. Tony was nergens te bekennen en ook had hij nog geen andere wolven kunnen spotten. Misschien hielden ze zich allemaal afzijdig en wilden ze niet in het dorp gespot worden, bang dat ze om wat voor reden dan ook opgepakt zou worden. Hoe dichter ze in de buurt van het dorpsplein kwamen, hoe heftiger de geur van het verbrande lichaam te ruiken was. 'Waarom hebben ze nog niets opgeruimd?' mompelde hij. Zijn sterke reukzin was op dit soort momenten een groot nadeel. 'En wat doet iedereen hier nog?' Hij gromde laag. 'Ramptoeristen die zelf betrokken waren bij de moord. Walgelijk.' De weerzin in zijn stem kon hij niet onderdrukken. Hopelijk zouden Burnes en Reeves er alles aan doen om ze van het dorpsplein te weren.

look at where you are look at where you started the fact that you’re alive is a miracle just stay alive, that would be enough

[ bericht aangepast op 9 juni 2022 - 18:48 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.