[RPG - 200] The Werewolves of Millers Hollow — Speeltopic 1 - Speeltopics

---

Ik hoop maar dat we op tijd zijn.       Een gedachten die nog seconden lang door Laurel’s hoofd heen blijft spoken nadat Castor de woorden hardop heeft uitgesproken. Ze kon alleen maar mee hopen dat ze op tijd zouden zijn, want het opgejaagde gevoel was er een dat niet alleen haar, maar ook haar wolvin tegen hun instinct in druiste. Laurel hield er niet van. Hetgeen haar onrustig maakte, maar gelijktijdig ook haar zicht op alles wat deed vertroebelen. Dát was een aspect dat ze nu niet kon gebruiken, niet als ze alles volgens de aloude regels wil zien te achterhalen en oplossen. Tenslotte had ze het van de beste geleerd.       Uiteindelijk lukt het de jonge alpha om een lach op het gezicht van haar broer te toveren. Minimaal weliswaar, maar beslist aanwezig. Laurel had de juiste woorden gekozen om er een glimp van te mogen zien, maar waar ze tevens opmerkte dat hij er iets rustiger door lijkt te worden. “Sooner rather than later,” mompelt de jongen. Het blauw kortstondig flikkerend in zijn ogen, tot de kleur volledig weer dooft.       ”I know, reageert Laurel zacht, een zweem van een glimlach rond haar lippen spelend als ze zich volledig heeft klaargemaakt om naar buiten te gaan. Het oude doch versleten leren jack glijdt soepel om haar armen heen als ze het kledingstuk aantrekt, alvorens ze haar lange haren over de kraag heen drapeert.       ”Waar wil je heen?” vraagt Castor, eens ook hij zijn jas heeft gepakt en is opgestaan.       Samen loopt het tweetal de bar uit, de drukke straten op. Direct scherpt Laurel haar zintuigen aan, welke versterkt zijn door het wezen wat ze is. Zelfs de meest onbelangrijkste gesprekken komen haar ter oren en hoewel de brandende geur verdwenen lijkt te zijn, gaat deze gepaard met een vleugje magie. Uit de achterzak van haar spijkerbroek trekt Laurel haar mobieltje opnieuw tevoorschijn. Het bereik in het dorp was bar slecht, om over de wifi nog maar niet te spreken, welke het alleen maar leek te doen in de bibliotheek, maar het was voldoende om in contact te blijven met haar roedelleden.       Vluchtig scrolt Laurel dan ook door de paar binnengekomen berichten heen, welke ze vervolgens even snel weet te beantwoorden. Bij het berichtje van Teddy trekt haar hart een keer pijnlijk samen, trachten oude gevoelens door dunne kieren en spleten naar voren komen. Tot Laurel het gemis weer aan de kant schuift. Voor luttele seconden twijfelt ze er aan om Marley een berichtje te sturen, maar nu de band tussen hen zo fragiel is gebleven zag de brunette hier al even snel weer vanaf.       Wat moest ze haar anders sturen dan? Of alles goed ging? Of zij iets gehoord had?       Nee, naarmate de tijd verstreek en Marly zich niet door Laurel wilde laten helpen, begon ze stekels te krijgen voor de jonge vrouw. Het vertrouwen daardoor nog maar flinterdun. Nog nooit had Laurel spijt gehad van haar keuze om haar beste vriendin te redden van de dood, maar de laatste tijd vroeg ze zich steeds meer af of de ander optie niet alsnog beter was geweest. De nacht van het ongeluk een dat voor de rest van haar leven in haar geheugen gegrift zal blijven staan — de gevoelens waarmee Laurel geworsteld had een inwendige strijd die ze tot op de dag van vandaag nog steeds voelt. De hoop dat haar eens zo goede en beste vriendin de verschrikkelijke keuze zal begrijpen die Laurel heeft moeten maken, vervliegt met de dag meer dat verstrijkt en maakt hun band des te breekbaarder.       Twee wolven had ze nu gemaakt. De eerste in haar hele leven en daar waar ze met de een amper nog een connectie leek te hebben, had Laurel met de ander een band die zelfs onder haar menselijke huid voelbaar is. Pulserend als een levend iets. De brunette snapt er zelf nog niet alles van, hoe dit alles nu precies werkt, en waarom ze sommige dingen juist bij hem vele male beter lijkt aan te voelen dan bij de rest van haar pack.       ”Laten we een rondje marktplein doen, net alsof we twee simpele zielen zijn die een appel willen kopen,” mompelt Laurel. Desondanks is haar blik oplettend, schiet deze constant op een onopvallende wijze om hen heen. Terwijl ze samen verder lopen slaat Castor uiteindelijk een arm om haar heen in een broederlijk gebaar. Pas dan voelt Laurel de druk op haar schouders en de spanning in haar spieren, welke voor heel even lijkt te worden verlicht door de steun die Castor op een subtiele manier weet te bieden. Of hij het nu door had of niet.       ”Waarom hebben ze nog niets opgeruimd?” bromt Castor. “En wat doet iedereen hier nog. Ramptoeristen die zelf betrokken waren bij de moord. Walgelijk.”       ”Reeves en Burnes zullen ze zo wel van het plein afsturen,” reageert Laurel bedenkelijk, terwijl ze toekijkt hoe een van de mannen met een grijns op zijn lippen naar de brandstapel kijkt. "Sommige mensen zijn echt walgelijk om te zien. De stank van hun leedvermaak is soms nog erger dan de geur van een verbrand lichaam." Dacht hij nu werkelijk een van haar soort in rook te hebben zien op gegaan? Dat het hen überhaupt gelukt was een wolf te pakken te krijgen? Laurel schud lichtjes haar hoofd, op dit soort momenten wist voor een minuscuul moment de vraag in haar hoofd op te komen waar ze het eigenlijk allemaal voor deed; haar pack zo sturen om een mogelijkheid om naast elkaar te leven. Daar waar Laurel vocht voor een coexistence, slepen zij onschuldige mensen naar een brandstapel.       ”Heb je al iets van de andere gehoord?” vraagt de brunette vervolgens, waarbij ze een schuine blik op de zijkant van Castor’s gelaat werpt. Ondertussen stuurt ze hen beide verder de markt op, tussen de drukte door, met haar wolvin waakzaam naar voren gericht.       TO: Teddy.       Ik heb betere dagen gehad, maar het gaat wel.       * insert message but deleted it again *       Fijn dat je ok bent       * tries to type another message, but failed *       TO: Tony.       Het is nog te vroeg om ze uit te spreken dus ik hou het nog voor me.       Ja, hou de boel gewoon een beetje in de gaten, oke?       En als je iets hoort of ziet laat het me weten.       Ik vertrouw je erop dat je het me vertelt.       Jouw liefdesleven is net zo gecompliceerd en verwarrend als het mijne soms       maar ik ben niet blind. Ze is inderdaad te jong dus laat dat al één reden zijn.       En ik ben reuze geïnteresseerd in je, alleen niet op dat vlak. Ginny was het, zei je?

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Evan bestudeerde de jonge deputy tegenover hem terwijl ze geïrriteerd in haar ei prikte, een geamuseerde twinkeling in zijn donkerbruine ogen. Ze was net iets ouder dan Ellie, maar zo anders dan zijn dochter. Serieuzer. Gefocust. Doelgericht. En waar El nog net niet de hoofden van jongens op hol bracht waar hij verdomme bijstond, had Nea hele andere dingen aan haar hoofd. Hele andere.. types. Evan had met haar te doen. Vrouwen waren een stuk ingewikkelder dan mannen, maar het moest nog lastiger zijn wanneer je zelf een vrouw was en de wereld om je heen hartstikke hetero. En waar ze in New York vast meer geluk had gehad als lesbische vrouw, had ze in geen ongelukkiger gat kunnen belanden dan het slaperige, conservatieve Miller’s Hollow.       "Ik zweer je, als ik nog één hetero vrouw haar bicurious dronken avontuurtje ben, dan ga ik Ellie haar advies opvolgen en jou daten,” klaagde de brunette. “Misschien zag ze toch iets wat wij allebei niet zagen." Evan grijnsde en schudde zijn hoofd voordat hij de jonge vrouw tegenover hem een speelse tik tegen haar hoofd gaf.       “Mijn dochter probeert me aan iedereen te koppelen. Maar zelfs al was je niet van de vrouwen, dan nog zou ik jou dat niet aan doen.” Hij nam een slok van zijn koffie. Hoewel hij het bracht als een grapje, was het niet eens een leugen. Hij was geen relatiemateriaal. Sinds de dood van zijn vrouw Harper, had hij geen enkele vrouw dichtbij kunnen laten komen. Het was niet alsof hij het niet had geprobeerd. Shit, hij had het echt geprobeerd met de prachtige, lieve Marley Anderson. Evan had het fijn met haar gehad. Naast geweldige seks was het ook heerlijk geweest om naast haar wakker te worden in de ochtend. Om pancakes voor haar te bakken terwijl ze geeuwend in één van zijn versleten Harley Davidson shirts de trap af kwam lopen, haar donkere haren warrig en haar ogen nog klein en slaperig. Ze had hem laten lachen, want ze deelden dezelfde stomme, sarcastische humor. Ze hadden samen trips gemaakt op hun motoren en elkaar beloofd dat ze op een dag samen door Noorwegen zouden touren. Het was allemaal mooi geweest — tot Marley voor het eerst was begonnen over Harper. Zodra de gesprekken lastiger werden en weggestopte gevoelens werden opgedoken, sloeg Evan helemaal dicht. Sterker nog, de vragen irriteerden hem. Maakten hem afstandelijk. Het ergste was nog wel dat hij wist dat hij haar ermee wegduwde, maar er niets was wat hij ertegen kon doen. Hij kon het niet. Het had het einde betekend van hun prille romance.       “Trouwens.” Evan knikte naar Nea. “Je moet nu al elke dag tegen mijn kop aankijken. Daar hebben we geen ring voor nodig, przyjaciółka.”       “Als jij hier niet woonde was ik hier nooit blijven hangen,” antwoordde ze. Het toverde een flauwe glimlach op zijn gezicht. Die woorden deden hem goed.       ”Je moet hier niet blijven voor mij,” antwoordde hij desondanks. “Al zou deze plek direct naar de klote gaan zodra de beste deputy niet langer in dienst is.” Hij schudde zijn hoofd en zuchtte. “Ik wou dat ik een leuke meid voor je kon regelen, Neeska. Je verdient het. Maar ik ben zelf nou ook niet echt een.. ster in relaties..” Zijn gedachten schoten terug naar Ellie, zoals ze dat meermaals per dag deden en hij checkte tevergeefs zijn telefoon voor berichtjes. Nea typte het meisje direct een smsje nadat hij haar had gevraagd of zij misschien wist met wie zijn dochter de avond daarvoor was meegegaan.       ”Ik heb geen idee. Ik kan haar een berichtje sturen als je wilt? Misschien dat ze op mij wel reageert."       ”Nou, dat zou helemaal mooi zijn,” snoof Evan, de irritatie duidelijk hoorbaar in zijn stem. “Ik ben verdomme haar vader. Ze woont onder mijn dak—“ De sheriff werd in zijn relaas onderbroken door zijn politieportofoon. Met een almaar dieper wordende frons, voerde hij een gesprek met de dispatcher.       ”Uiterlijke kenmerken en aantal daders?” wilde hij weten. "Is het slachtoffer een weerwolf?” Zijn ernstige ogen ontmoetten die van zijn deputy partner.       ”Negatief. Kenmerken van de daders zijn onbekend. Getuigenverklaringen zijn gewenst.”       ”Shit. Oké, patrolwagen één, Burnes en Reeves, is onderweg.” Voordat de twee echter naar buiten konden lopen, had zich alweer een andere situatie voorgedaan in de vorm van Louis Allen’s hand op Nea’s bil. Hoewel Burnes in Miller’s Hollow sowieso al bekend stond als een sheriff die niet vies was van een beetje geweld, overschreed de onfortuinlijke loodgieter die ochtend dubbele grenzen. Waar Evan elke smeerlap die ongevraagd met zijn klauwen aan vrouwen zou zitten het wel zou laten voelen, was het betasten van de mensen om wie hij gaf een sollicitatie naar een kariger gebit. Hij was Nea Reeves door de jaren heen als een tweede dochter gaan zien. Het was een verwarrend gevoel en absoluut niet handig wanneer je je als politieduo samen in gevaarlijke situaties moest plaatsen, maar het was nu eenmaal zo gegroeid en iets waar hij dan ook naar handelde. En dus werd rood voor zijn ogen. Voor Evan het wist, was hij naar voren gedoken en had hij de smeerlap naar de grond gewerkt om hem vervolgens tot pulp te slaan. Het gezicht van de man zag er met elke stomp mismaakter, bonter, bloederiger en blauwer uit. Nadat de loodgieter enkele tanden op de grond had gespuwd en had gedreigd naar de half-tamme burgemeester van Miller’s Hollow te stappen, forceerde de sheriff hem om zijn excuses aan Nea aan te bieden. Met een intense blik staarde hij naar het trieste excuus van een hoopje man dat onder hem lag.       “Maak je excuses aan officer Reeves, of God helpe je. Opschieten.” Toen er niets anders uit de man kwam dan een klagerige mompel, trok een spiertje in zijn bovenlip kort op in agressie. Zijn donkere ogen waren groot van razernij — sommige inwoners fluisteren dat de sheriff in zijn wilde woede vaak op de grens van krankzinnigheid balanceerde en dat dit terug te zien was in de akelige, dolle uitdrukking die hij in zijn ogen kreeg wanneer dat gebeurde.       “Kom, Burnes, er wacht een dorpsplein op ons,” sprak zijn partner. Maar Nea mocht dan wel tevreden zijn, Evan was dat niet.       ”Excuses. Nu.” Waar hij eerder nog had geschreeuwd tegen de man, was zijn stem inmiddels akelig kalm. Hij boog zich verder naar voren om in de man zijn oor te fluisteren.       ”.. of ik zweer het bij de Lieve Heer zelve, ik zorg ervoor dat je deze plek verlaat tussen zes planken. Dan schrijf ik een politierapport over hoe jouw ouwe, bezopen hart het eindelijk begaf na de zoveelste fles goedkope whiskey. Ik zou de mensen van Miller’s alleen maar een dienst bewijzen, dus echt.. maak mijn dag, Louis…” Hij staarde de man weer aan. Evan’s prominente neus tikte bijna te zijne aan en hij kon de alcohol en tabak ruiken in de adem van de dronkaard. Louis’ ogen staarden woedend naar hem terug. Voor een nutteloze dronkelap had hij verdomd veel trots. Het zou zijn dood nog een keer worden, als de alcohol het niet voor zou zijn.       ”Sorry.. sheriff,” wist hij uiteindelijk toch over zijn lippen te krijgen, de walging hoorbaar in zijn stem. Dat was echter alles waar Evan op gewacht had. De sheriff gaf de man een denigrerend laatste klapje in zijn gezicht voordat hij weer opstond. Zijn partner was inmiddels al buiten.       "Was die show voor mij? Of voor Laurel?” vroeg Nea geamuseerd toen de twee samen naar de politiewagen liepen. Evan liet zijn vingers over de opengehaalde knokkels van zijn andere hand glijden. Nea’s vrolijke stem liet de agressie in zijn lichaam langzaam zakken.       ”Dat was geen show. Dat was een lamlul die nodig op zijn plek gezet moest worden,” gromde hij terwijl hij het portier van zijn auto opende, instapte en weer dichtgooide. “Hij heeft nog sorry gezegd, maar je was al weg. Ik moest je nog de groeten doen.” Hij opende het autoraam voor wat koelte en startte de wagen voordat hij opzij keek, de bezorgde blik terug in zijn ogen. “Ben jij oké?”       Terwijl ze door de straten van hun slaperige county scheurden, op weg naar het plein, vertelde Nea over haar nieuwe huisgenoot.       "Volgens mij is hij de broer van de Doc. Zijn achternaam is in ieder geval Montgomery en dat kan hier geen toeval zijn."       ”Wat moet je bezielen om uit zo’n rijke familie te komen om vervolgens in Fuck-all Hollow te eindigen, of all places,” antwoordde Evan terwijl hij zijn hoofd schudde, zijn blik op de weg. Rich people. Tony had hem weleens verteld dat hij de drukte en liberale air van Calfornië was ontvlucht, maar toch. Ook die staat had zijn rustigere plekken. En wifi. En het privilege om te kunnen slapen zonder bang te hoeven zijn dat je opengereten wordt door een weerwolf.       “Pas je wel op, met zo’n vreemde kerel in je huis?” mompelde Evan. “Jij weet als geen ander hoe mannen kunnen zijn. Slaap met je dienstwapen onder je kussen, ja?”       Het duurde niet lang voor de twee het plein bereikten. Met zijn pistool in de aanslag, stapte hij uit. De geur van verbrand vlees, was er eentje die je altijd bijbleef, net zoals de weeïge, indringende geur van de dood. Hij legde kort zijn hand op Nea’s bovenrug toen hij haar hoorde vloeken. “Daar beginnen?” vroeg ze, en Evan knikte. Vervolgens ging hij haar voor.       ”Back-up, mensen! Achteruit!” Met een frons op zijn gezicht sommeerde hij de mensen die nog om het tafereel heen stonden om afstand te nemen. Hij hield zijn arm voor zijn neus toen hij uiteindelijk uitkwam bij het verkoolde, nog na smeulende lijk. De stank was ondraaglijk.       “Ja pierdołę.” Hij keek achterom naar Nea. “Ik zet de boel af. Ga praten met mensen, kijk of je getuigen kunt vinden. Ik wil namen.” Hij draaide zich weer om naar het lichaam. Er was weinig van het arme mens over. De paranoia had zich als een virus door Miller’s Hollow verspreid en langzaam maar zeker iedereen geïnfecteerd. En hoewel onschuldigen nooit op de brandstapel mochten belanden, begreep Evan het felle vuur dat brandde in bijna alle inwoners van deze county. Het moest afgelopen zijn met de grip die de weerwolven in Hollow hadden op het dorp. Ze moesten boeten voor de pijn die ze de mensen in de gemeenschap hadden aangedaan. De pijn die ze hem en zijn dochter hadden aangedaan. Deze verbranding was een tragedie. Maar het vuur voor de verbranding van een bewezen weerwolf? Dat zou hij hoogstpersoonlijk ontsteken. Zonder twijfel. Zonder genade. Texts: To: Tony - Graag. Ben er nu. Kom je meteen hierheen? To: Elide - Ik ben nu op het plein. Laat het me weten als je informatie hebt. To: Ellie - Bij wie was jij? Ik kom je zo ophalen. Waar ben je? - Je kunt dit niet blijven doen. To: Marley - Ik regel het. Dankjewel, Lee. Dat waardeer ik. - Ik wil graag een getuigenverklaring met je afnemen. Heb je vandaag tijd? To: Nate - Mensen dachten een wolf te verbranden, maar het is een onschuldige burger geweest.Geen zorgen, ik regel het. Als mensen meer weten, stuur ze naar het bureau. To: Laurel - Hi Laurel, dit is Evan. Burnes. Ik hoop dat ik je niet bang heb gemaakt, maar Louis moest op zijn plek gezet worden. - Bel me als hij je ooit nog eens problemen geeft, goed? - Toen je me je nummer gaf gisteren had ik niet verwacht dat mijn eerste sms naar jou zou gaan over fucking Louis Allen, trouwens. Poolse woorden: przyjaciółka - vriendin Ja pierdołę - godverdomme “All the liars around me Like the wolves of the walls, they surround me In the face of the fear, I keep standin' tall 'Cause I will conquer this And I won't ever let this kingdom fall"

[ bericht aangepast op 15 juni 2022 - 0:07 ]

---

ars moriendi

---

"I am not violent." "I am not malicious." " I am a result."

Hij murmelde een slap verzonnen excuus. Zij vergaf hem. Zo ging het elke keer nadat Theo haar dagenlang genegeerd, geblokkeerd of zoals gisteravond plotseling aan de kant geschoven had. Het was absurd, dat wist ze. Ze was een volwassen vrouw en hoorde dit soort gedrag niet te tolereren. Fuck. Ze wilde dit soort gedrag niet tolereren. Jaren geleden zou ze de deur hard in zijn gezicht dicht hebben gesmeten om die vervolgens nooit meer te openen. Goddelijke smeekbedes zouden die deur niet eens op een kier hebben gezet, maar nu. Nu stond ze in de ruïnes van de vastberaden vrouw die ze ooit was geweest. Nu liet ze de deur na elke fout wagenwijd open staan. Nu was alles anders. Er woedde op elk moment van de dag een onrust in haar buik. Een die aangaf dat het monster in haar niet tevreden was met de stilte van zijn verberging. De pijn van haar verloren ambities voedde het beest zijn rusteloosheid alleen maar meer. Afleiding. Dat was waarmee ze de gruwelijkheid die zij omhulde tegen probeerde te gaan en Theo bood haar dat. One night stands waren niet meer voldoende en bovendien was je in een klein gehucht zoals Millers Hollow al snel door de gegadigden daarvoor heen. Theo was gif, maar het was gif dat de wolf in haar tevreden hield en dus accepteerde Marley de mentale klappen die zij als mens van hem ontving. Ze was echter minder incasserend nu Theo haar gisteravond niet ingehouden, maar juist ontketend had. "Je maakt een grapje, toch?" had ze vurig naar hem gespuwd toen hij uit het niets zijn armen om haar heen gesloten had. "Maak ik ooit grapjes?" Zijn lippen werden in een strakke lijn getrokken. Zijn verraste blik zei genoeg, maar zijn geërgerde toon bevestigde haar vermoedens. Hij had zoals gewoonlijk geen idee wat hij fout had gedaan. "Vertel me niet dat je nu alweer bent vergeten wat je gisteren hebt gedaan.." Theo's stilzwijgen zag ze als bekrachtiging van haar woorden. Gefrustreerd had Marley spottende woorden over de blonde dame waar de jongen sowieso mee naar huis was gegaan naar hem toe gebeten. "Jaloers?" Een koude lach rolde over haar lippen. Jaloers? Nee dat was ze niet. Waar zou ze jaloers op moeten zijn? Het was niet alsof de blondine iets had gehad, wat Marley niet had kunnen krijgen. Ze had Theo al ontelbare keren gehad. Geïrriteerd, dat was de benaming, want de jongen leek elke keer dat hij opnieuw door haar openstaande deur heen liep minder respect voor haar met zich mee te nemen. Dat hield een keer op. Marley haar woorden bleven de jongen aanvallen waarna ze haar vuist stompend tegen zijn borstkas plantte. Theo deed niets om het tegen te houden. "Echt waar Ted, stop hier eens mee! Ik ga je niet elke keer na een slap excuus vergeven! Het is op een gegeven moment echt klaar. Maar dan ook echt." Zijn ogen boorden zich in die van haar. "Is dat zo, ja?" Hij betwiste haar. Ze snapte waarom, maar dit keer was het anders. Ze vergaf zijn fouten puur omdat hij haar afleidde, de onrust in haar maag bedwong. Gisteravond gebeurde het tegenovergestelde. Als dit zo door ging, was er geen reden meer om hem te blijven vergeven. "Ja." was daarom dit keer haar simpele, resolute en gemeende antwoord. Voor even bestudeerde ze de jongen voor haar. De luchtigheid waarmee hij dit leek op te vangen. De arrogantie die hem geërgerd liet zijn terwijl hij degene was die fout zat. Het maakte haar razend. "Echt, je hebt geen idee wat je allemaal teweeg hebt gebracht.. sukkel!!" verweet ze hem. Hij moest eens weten..

"Jezus, Marley. Doe eens rustig. Ben je ongesteld ofzo?" Een dodelijke blik nestelde zich op haar gezicht. Was dit het beste waar hij mee kon komen? Really? Het was zo ontzettend typisch voor hem om haar woede op ongesteldheid af te schuiven. Alsof een vrouw geen andere reden had om boos te zijn. Het was een walgelijke opmerking. "Laat me raden, het is zeker allemaal mijn fout?!" probeerde hij vervolgens in de slachtofferrol te kruipen. De brunette was blijven hangen bij zijn eerste opmerking. "Holy fuck," opende ze stomverbaasd haar mond. "Het voelt letterlijk alsof ik weer op de middelbare school zit en ik tegen een puberale jongen sta te praten. Krijgen we nu ook nog een discussie over wat pijnlijker is? Een bevalling of een tik tegen je ballen?" Ze schudde haar hoofd. "Zo fucking kinderachtig en zo ondermijnend ook!" Haar ogen vernauwden zich, maar de vlammen die er in flikkerden bleven onmisbaar. "Wat? Omdat ik een vrouw ben, heb ik geen reden om boos te zijn behalve als ik ongesteld ben." Ze deed een stap dichterbij. "Als dat is wat je denkt dan heb ik nieuws voor je. Het is fucking 2022, Theo. Vrouwen hebben allerlei redenen om terecht boos te zijn, zoals mannen die hun niet serieus nemen." Het was duidelijk dat ze het over hem had. Hij nam haar niet serieus. "Oh en just so you know vrouwen hebben in dit jaar ook stemrecht, I bet dat je nekharen daar ook van overeind gaan staan." Het was een extra steek die niet nodig was, maar wel enorm goed voelde. Ze kwam terug op zijn poging om het slachtoffer te spelen. "Wat zou ik überhaupt fout moeten hebben gedaan gisteren? Jij bent degene die mij aan de kant schoof. Je kan dat op z'n minst zelf komen zeggen in plaats van een van je gore uitgaansvrienden op me af te sturen, dan was dit alles misschien niet gebeurd," Dat laatste had ze niet willen zeggen. Niet moeten zeggen. Dat er van alles was gebeurd, had ze voor zichzelf moeten houden. Zeker nu ze eerder in haar woede ook al iets gezegd had over wat Theo allemaal wel niet teweeg had gebracht. "Ik ben reuze benieuwd, Marls, " zijn stem klonk honend. "Wat heb ik dan allemaal wel niet teweeg gebracht?" Voor even boorden ze haar ogen in de zijne. Het was hem dus niet ontgaan. Kort schoten verschillende opties door haar hoofd en geen van hen vertelde haar om eerlijk te zijn. Ze zou Theo absoluut niet vertellen wat er die avond was gebeurd. Dat was het domste wat ze kon doen. De jongen met wie ze meer dan eens in de clinch lag materiaal geven om haar mee te chanteren? Om aan Laurel door te spelen? Nope. Mooi niet en dus knipperde ze een paar keer onschuldig met haar ogen. "Ik heb m'n lievelingskussens weg moeten gooien omdat ik mezelf met make-up en al in slaap heb lopen huilen. Dat heb je teweeg gebracht!" Het was bullshit. Zulke ontzettende bullshit, maar ze bracht het overtuigend. Bovendien kende Theo de kussens. Ze waren door Marley haar overgrootmoeder geborduurd en als die waren vernield, zou ze dat oprecht erg vinden en dus hoopte ze dat ze ermee weg kwam. Verschillende berichtjes leken in een klap binnen te komen. Ze had vast een goed wifi signaal van de bibliotheek opgepikt. Ze stonden daar immers niet zo ver vanaf. Haar ogen gleden over de binnengekomen appjes waar ze snel op reageerde, maar haar ogen bleven hangen bij het bericht van Evan. From: Evan –Ik regel het. Dankjewel, Lee. Dat waardeer ik. –Ik wil graag een getuigenverklaring met je afnemen. Heb je vandaag tijd? Het feit dat hij haar nog steeds Lee noemde, verwarmde haar hart. Het feit dat hij haar vroeg om een getuigenverklaring brak het. Ze had tijdens hun prille romance nooit tegen de man gelogen. Ze had dingen verzwegen, was terwijl hij over de weerwolven begon altijd stil gebleven, maar had nooit een daadwerkelijke leugen uit haar mond laten komen. Dat verdiende hij niet. Wat als hij haar zou vragen wat zij die nacht had gedaan? Dan kon ze niet anders dan liegen. Het was het laatste wat ze wilde, maar zijn vraag afwijzen zou haar ergens nog verdachter maken. Ze was een vriendin en waarom zou die hem niet willen helpen door een simpele getuigenverklaring af te leggen? Ze kon niet anders dan instemmen, ook al maakte het haar zenuwachtig. Ze typte haar berichtje terug en legde haar focus weer op de jongen voor haar. To: the fantastic four three (Ezekiel, Nea & herself) Tjaaaa, ik weet ook niet zo goed waarom... Also jij en Ellie? Ik dacht dat dat verleden tijd was?? Oude gevoelens die omhoog zijn komen borrelen? To: Toon💕 Een borrel ga ik zeker nemen. Kan ik goed gebruiken. Dankje Toon, voor alles! Je bent een goede vriend. Afleiding heb ik ja, maar geen idee of het goede afleiding is. Ben met Theo, maar hij maakt me gek. Also, Evan heeft me gevraagd om een getuigenverklaring af te leggen. Ik heb ja gezegd. Ik kon moeilijk weigeren, toch? To: Evan Ja, ik heb later vandaag wel wat tijd! Ik kom je dan wel opzoeken, is dat goed? Succes vandaag!

[ bericht aangepast op 15 juni 2022 - 16:58 ]

grip my heart strings, make me adore you

twentytwo • fortune teller • anthem • outfit • hair• burnes' family home • with tony

---

tw: 16+-ish? idk whats 16+ these days Ze wist niet wat het spelletje was, dat Tony en zij nu al enkele maanden met elkaar speelden, maar ze kon niet ontkennen dat ze er van genoot, van alle aandacht die hij haar gaf. Al vanaf het eerste moment dat ze zijn melodie hoorde, was ze intrigeert door de negen – op dat moment tien – jaar oudere man. Het leeftijdsverschil deed er voor haar niet toe, zorgde enkel voor meer opwinding. De tweede ontmoeting, toen ze compleet doorweekt bij zijn huis had aangebeld toen ze terecht was gekomen in een stortbui. Dezelfde ontmoeting waarin hij haar een roze pistool gaf, ondanks dat ze niet veel meer over hem wist dan zijn naam en dat hij de dorpsdokter was. Dat geschenk had er voor gezorgd dat ze haar natte shirt ‘per ongeluk’ bij hem was vergeten, nadat ze bij hem een warme douche mocht nemen, zodat een derde ontmoeting ook onvermijdelijk was. Nu stond ze naast hem, in een verlaten steeg, haar vingers verstrengeld met de zijne terwijl ze hem een foto liet zien. Haar naakte schouders, rug en billen tentoongesteld. Ze kon de reactie zien die het in hem teweeg bracht. Een haast begerige blik die een aangename rilling over haar rug deed lopen. Een van de dingen aan hem die haar aantrok.       ”Ik denk dat we moeten gaan.” Tony duwde haar hand naar beneden. “Jij loopt voorop. We kunnen het ons niet veroorloven om samen gezien te worden.” Geheim, geheim, geheim. Het was op moment frustrerend en aanlokkelijk tegelijk. Waar ze zelf er geen probleem mee had, was er echter één iemand die er zeker problemen mee zou hebben. En diegene zou er geen enkel probleem mee hebben Tony een kopje kleiner te maken. “En je hoeft niet bang te zijn, ik ben slechts een paar meter achter je en laat je voor geen moment uit het oog.”       Ze deed geen moeite om hem te vertellen dat ze niet bang was. Niet voor de brandstapel en de menigte en wat ze allemaal kunnen doen, maar het immense, verdrinkende gevoel wat het allemaal met zich mee bracht. Zich daar weer in moeten mengen, voor hoe kort ook, was alsof iemand haar onvoorbereid onderaan de Mount Everest gooide. Maar Tony was er en hoe makkelijk hij haar er net uitgeplukt had, zo makkelijk zou hij dat een tweede keer doen. Ellie glimlachte lieflijk naar hem. “Ik ben nooit bang als ik bij jou in de buurt ben, dat weet je toch.” Nog een laatste keer, voordat ze wegliep, liet ze haar vingers over zijn borstkas dwalen. Naar beneden, beneden, beneden, ditmaal niet stoppend bij de rand van zijn broek, maar net enkele centimeters verder. Ze deed geen moeite om nu haar engelenblik vol pure onschuld opzetten. Haar ogen fonkelden daar te veel voor, gevuld met vermaak en ondeugendheid. Liefkozend streelde ze met haar vingers over zijn kruis heen, een zachte honger in haar aanwakkerend. “Laten we inderdaad maar gaan, ja,” murmelde ze. Ellie haalde haar handen van zijn lichaam, draaide zich om en liep met een zelfverzekerde tred richting de uitgang van de steeg, haar stappen voor even aarzelend voor ze zichzelf het diepe in gooide en zich weer in de menigte begaf.       Het was iets minder druk dan daarnet en met de souplesse van een kat manoeuvreerde ze zichzelf om de mensen heen, zo min mogelijk willen aanraken. Alles om te voorkomen dat ze weer meegetrokken werd in diezelfde, emotionele spiraal. Tijdens het lopen nam ze de tijd om enkele berichtjes te beantwoorden, voordat Tony straks volledig haar adem zou benemen.       Lieve Ezekiel. Excentrieke Ezekiel. Zorgzame Ezekiel. Ezekiel die ze ruim drie jaar geleden op het vliegveld had achtergelaten. Met wie ze het zo abrupt had uitgemaakt. Iets waar ze wel voor even over had nagedacht, vol met twijfels, want het Ezekiel, op wie ze zo erg gebouwd had. Nog altijd had ze hem niks verteld over haar bewegingredenen, over de waarom achter hun break-up. Hij verdiende het, maar ze had onderwerp nog niet durven op te brengen. Waar ze gedacht had, dat het beter voor hem zou zijn als ze afstand tussen hen creeërde, niet enkel fysiek maar ook op elke, andere mogelijke manier, wist ze niet zeker of dat echt geholpen had. Het eerste wat haar opviel toen ze hem voor het eerst weer zag, zeven maanden geleden, waren de donkere noten die naar binnen waren geslopen. Er was iets veranderd. Het kon niet anders, na zolang, maar het zat haar niet lekker. Ze maakte zich zorgen om hem en tegelijk was het alsof ze zich geen zorgen mocht maken, na de lange stilte tussen hen. Gisteravond had die gesloten deur weer op een kiertje gezet. Ondanks die maanden van stilte wist hij nog altijd als geen ander wanneer het niet goed met haar ging. Vanaf de allereerste dromenvang die haar had gegeven, vele jaren terug, tot enkele uren geleden in bed. Alsof de stilte niks veranderd had aan hun band. Ezie 🥰 Aawh, Ezie. Ze staan jou toch beter, dus je mag ze wel houden. Nee Dit is niet oke Het haalt toch niks uit Zinloos En niet dit, wel dat er was Blijf in Millie’s, oke? De sfeer op het plein is niet goed Oh Ezie? Bedankt nog dat je me vanochtend naar huis bracht Je bent lief       Het bericht van haar vader deed haar glimlach onmiddelijk vervagen. Was nu zo erg dat ze de nacht niet thuis had doorgebracht? Verwachtte hij dat ze elke avond braafjes thuis sliep, alsof ze nog een tiener was op die constant gelet moest worden in plaats van een volwassene? Er zou waarschijnlijk voor hem geen verschil in zitten of ze bij een vriendin sliep of bij een man. Hij vertrouwde haar niet. Het druipte van zijn berichtjes af. Van zijn woordkeuze tot de toon tot de vele vragen. Zonder er zelf geheel bewust van te zijn was ze langzaam tot stilstand gekomen. Haar ogen vastgelijmd aan het schermpje in haar handen en haar onderlip licht trillend terwijl ze zijn berichtjes van die ochtend en van vannacht terug las. Waar ben jij? Neem je telefoon op. Do diaska. Je weet dat ik mij ongerust maak, waarom doe je dit steeds?. Alle berichtjes slechts enkele minuten na elkaar verstuurd. Alsof ze constant haar telefoon in haar handen had op een feestje. Alsof ze steeds op haar telefoon wilde kijken als ze het naar haar zin had. Alsof ze expres niet op zijn berichtjes reageerde en met opzet bezorgd liet zijn. Dacht hij dat echt? Hij kon niet van haar verwachten dat ze altijd binnen luttele secondes op zijn sms’jes reageerde. Het was beklemmend. Het stak, dat hij zo weinig vertrouwen in haar had en dat hij dacht dat ze zichzelf niet kon redden. Ze was teruggekomen naar Millers Hollow voor hem. Omdat ze zich zorgen maakte om hem met zijn beschermende drang en het onheilspellende voorgevoel dat ze had gehad. Hij wilde alles weten en tegelijk kon hij zelf niet reageren op haar berichtjes of hij het gezellig met Laurel had gehad. Soms vroeg ze zich af of het ooit goed genoeg zou zijn. Of zij goed genoeg zou zijn. Of dat hij pas tevreden zou zijn als ze elke avond braafjes voor het donker thuis was en het grootste gedeelte van haar tijd daar spendeerde, geheel anders dan hoe ze was. Er waren meerdere venijnige antwoorden die ze hem terug wilde sturen, die ze allemaal verwijderde voor ze deze ook maar verstuurd had. Ze wilde geen ruzie met hem hebben. Niet met haar enige, echte familielid hier. Papa Ik ben al opweg naar huis Heb pepperspray en pistool bij me, zoals altijd Ik stuur berichtje als ik echt thuis ben       Nog altijd stilstaand keek ze naar Nea’s appje. Nea was ongetwijfeld bij haar vader nu. Iemand die hem niet teleurstelde. Nea Dit dorp roddelt te veel Dit gebeurd er dus als mensen geen fatsoenlijke Netflix verbinden ter beschikking hebben Oke Ik heb misschien wel of misschien niet bij Eze geslapen. Meerdere definities toepasbaar. Hij is lief, heeft mij vanochtend naar huis gebracht. Met wie heb jij gezoend dan?       Is hij boos? Na enkele lange seconden van wikken en wegen verwijderde Ellie haar laatste vraag. Het zou niet eerlijk zijn als ze haar vader’s politiepartner in het gedoe tussen haar en haar vader betrok.       Een hand op haar rug bracht haar hoofd terug naar het heden, op het plein. “Pardon.” De hand lag te laag op haar onderrug om een simpel gebaar te zijn om langs haar te kunnen lopen. Zijn melodie volledig onbekend voor haar, maar met een nare, misselijkmakende ondertoon.       Onmiddelijk schoot haar hoofd omhoog. De man was makkelijk ouder dan haar vader. Hij moest haar gezicht herkend hebben, met de stap die hij onmiddelijk naar achteren zette. De oude man murmelde een excuses, waarna hij haastig wegliep. Met een vermoeide zucht wreef Ellie over haar gezicht, pas opnieuw naar haar scherm kijkend toen ze Tony’s berichtje zag. daddy 💕 Oh, zeker wel enkele uren Ik heb een uitgebreide… rondleiding van mijn kamer op de planning staan Betaling in natura       Ze wilde over haar schouders kijken, om Tony’s blik te vinden, maar liep in plaats daarvan met een speelse pas verder, alsof ze niet zojuist enkele minuten volledig stil had gestaan. Aankomen bij het huis voelde als een stille oase, weg bij al het rumoer van het plein. Aan het begin was het wennen geweest, het slaperige Millers Hollow na het drukke Los Angeles, waar altijd, overal geluid was. Toen ze jonger was had het enige tijd geduurd voor ze had geleerde om mensen hun melodiën out te zonen, slechts verweg gedrukte achtergrond muziek. In Los Angeles was het haast of ze dit opnieuw moest aanleren. Er waren overal mensen. En andersom was het ook wennen, toen ze zeven maanden geleden terug kwam. Het dorpje voelde leeg aan, een stilte die ze niet meer gewend was en haast onwennig voelde. Hier was het makkelijk om het bos in te stappen en niks anders te horen dan de geluiden van de natuur. Nu verwelkomde ze de stilte met open armen. Het voelde als een verademing na het drukkende gevoel op haar lichaam, dat ze op het plein had gevoel. Enkel het fluitspel van de vogels in de bomen, vermengd met Tony’s intense, lage tonen. En, het enthousiast geblaf van de honden voor ze de voordeur ook maar geopend had. Voor het eerst sinds het plein keek ze over haar schouder, naar Tony, en wierp ze hem een zachte, verontschuldigende glimlach toe.       Ellie stapte naar binnen en liet de deur open staan, voor Tony om te volgen. “Hey, schatjes.” Alle drie de honden kregen een liefkozend aai over hun koppie, waarna ze in een van de keukenlades rommelde om een snack voor hun te pakken. Het geblaf werd zo mogelijk nog luider, alsof het een zelfzaam voorkomen was dat ze dit kregen. “Oh, doe niet zo dramatisch,” murmelde ze. Gewapend met de hondenkoekjes leidde ze de honden naar de woonkamer. “Stil, anders krijgen jullie helemaal niks.” Waar ze naar haar vader altijd gelijk luisterden, duurde het bij haar altijd even voordat ze hen daadwerkelijk zo ver had. “Oké. Braaf.”       In een poging haar vader gerust te stellen dat ze absoluut niet in wat voor gevaar dan ook keerde, besloot ze hem een selfie samen met Harry – liefkozend vernoemd naar Harry Styles – te sturen. Na haar eerder gevoel over hem, die zijn sms’jes hadden opgewekt, verstopte ze uiteindelijk haar gezicht deels achter Harry’s lieve hoofd, het niet kunnen opbrengend om een geloofwaardige glimlach op haar gezicht te voren. Niet na de verwijtende ’Je kunt dit niet blijven doen’. Papa *selfie met Harry* Kijk. Ben thuis. Je hoeft je niet zo’n zorgen te maken, oké?       Eenmaal ze er zeker van was dat de drie honden in hun manden in de woonkamer bleven, liep Ellie terug naar de keuken, waar Tony nog aan het wachten was. “Dus, zoals ik al zei, denk ik dat mijn vader nog wel even bezig is op het plein…” zei ze langzaam, terwijl ze zich omhoog duwde op de keukentafel. Bij de beweging schoof haar geruite rokje enkele centimers omhoog, haar bovenbenen verder onthullend. Het maakte allemaal niks uit. Het was niks wat Tony niet eerder had gezien, niks wat hij straks niet zou zien. Haar hart bonkte luid in haar keel, om een geheel andere reden dan daarnet op het plein. Een ander soort spanning, een prettiger soort. Alleen zijn met Tony in haar huis bracht een extra lading met zich mee. Ze kon haar huid al bijna voelen tintelen onder de aanrakingen die straks zouden komen. Met haar blauwe kijkers op Tony’s ogen gericht schoof ze tergend langzaam haar benen uit elkaar, haar rokje steeds verder omhoogkruipend. Het duurde haar te lang voor Tony tussen haar benen stond, om uiteindelijk haar hand uit te steken, haar vingers rond de stof van zijn shirt te wikkelen en hem naar haar toe te trekken. Zelfs zittende op de tafel was er nog een aardig lengteverschil tussen hen. Ellie moest haar bovenlichaam strekken om haar lippen bij zijn oor te kunnen brengen. Zijn warme adem kietelde hals. Haar borsten drukten lichtelijk tegen hem aan, terwijl ze haar hand onder de stof van zijn shirt liet glijden, zijn schouder strelend. “Vertel eens,” fluisterde ze in zijn oor, “zal ik zelf mijn kleding uit trekken, of wil jij dat doen?”

[ bericht aangepast op 16 juni 2022 - 0:45 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

BASILIO VASCO LOUIE

---

‘’En dan wat? Dan hadden ze jou meegenomen naar de brandstapel. Of jou én Mason. Weerwolf en weerwolfverdediger. Deze mensen hebben het kennelijk in zich.’’ Sprak Zeke streng ik kon aan zijn stem horen dat hij ook zijn frustraties had met het hele voorval van net. Een kleine grommende zucht verliet mijn lippen terwijl wild ik door mijn korte haren krabbelde en vervolgens weer droef neerploefte op de bar, mijn gezicht tussen mijn armen verbergernd. Een kleine tik die ik vaker had als ik niet wist wat te doen. ‘’Eerlijk, je hebt goed gehandeld al voelt het misschien niet zo.’’ Ik draaide mijn gezicht iets zodat ik naar mijn beste maatje kon omkijken en haalde licht mijn schouders op. "Je hebt vast gelijk, maar toch..." ik zuchtte licht en haalde toen mijn sigaret boven die voor de rest onaangestoken tussen mijn vingers bleef hangen. Als een vertrouwd element dat ik wat hopeloos vastklauwde.
Mason davies was best een eikel, akkoord, maar einde die de inwoners van Millers Hollow hem hadden geschonken, verdiende hij niet. Een hand op mijn schouder deed me opschrikken uit mijn gedachten. ’’Elk andere aanwezige had dat ook kunnen doen.’’ mijn vriend schudde me iets, zodat ik zeker naar hem zou luisteren en niet opnieuw in doemscenario's zou verdrinken. ‘’Je moet echt stoppen met jezelf de schuld geven, man. De enige schuldigen zijn degenen die het vuur hebben aangestoken.’’ zijn woorden lieten mijn maag weer draaien, waardoor ik de gekneusde sigaret snel tussen mijn lippen plaatste om mijn gedachten te verzetten. Het drankje van Zeke werkte zeker voor hangovers, maar ik betwijfelde of het andere 'misselijkmakende' kwaaltjes kon tegenhouden. Op dit moment wou ik dat ik uit dit kleine vervloekte stadje was vertrokken, één of andere studie volgend zoals Elaine in New York of ergenandersmewattes. Samen met Zeke en mijn familie, pizza's in een buurt waar er geen 'weerwolfjagers' waren.
Weerwolven, het was labiel- je kon me erg veel wijsmaken maar sprookjes waren sprookjes. Of ze nou eeuwen oud waren of niet-. ’’Ik wil nog niet dood gevonden worden op jouw scooter.’’ Lachte mijn beste maatje naast me waardoor ik hem een schaapachtige grijns schonk. "Zo erg is ze er ook niet aan toe ." sputterde ik quasi koppig tegen, mijn prachtige scooter had misschien enkele schroefjes losser zitten, ze kon prima op de baan vlammen. "Daarbij ik ging deze week nog naar Tobi gaan voor een nieuwe lik werf, wat dacht je van -" ik haalde mijn handen boven zodat ik er in de lucht een denkbeeldig tekeningetje van kon maken om Zeke soort van een beeld te schenken.- "Van die race vlammen, felrood en geel met van die zwarte gokjes" probeerde ik hem uit te leggen.
Op dat moment kwamen onze Milkshakes ook over de toog geschoven, waardoor ik tevreden mijn gebroken peuk inruilde voor het rode rietje van de chocolade milkshake voor me. Om onze gedachten te verzetten, had ik het onderwerp dan ook veranderd naar het feest van gisteren, maar voornamelijk het liefdesleven van de man naast me. De naam Elaine deed hem al opschrikken, waardoor een grote brede grijns mijn lippen sierde. Ahaaa- ik had hem. Ik had gelijk! De ouwe snoeperd was inderdaad bij de blondine geweest gisteren. ’’Uhm’’ stamelde Zeke zich groot houdend, al zag ik wel die kleine glinstering in zijn blik ik kende Zeke al sinds we peuters waren. ‘’Goed hoor.’’ vervolgde hij braafjes, waarbij ik mijn milkshake dichterbij nam en onschuldig een slok nam terwijl ik hem afwachtend bleef aankijken op meer info. ‘’Het was, uh… erg gezellig gisteren.’’ vervolgde hij al knikkend waardoor ik mijn blik iets vernauwde. ‘’Misschien iets té, maar daar ben ik nog niet overuit.’’ Het waren deze woorden die me oprecht deden glimlachen, een speelse grinnik verliet mijn lippen, waarna ik hem een klap tegen zijn schouders schonk. "Ik wist het wel! En niets te gezellig Joh. " begon ik met een kleine lach. Er was een periode geweest waarbij Zeke echt tenonder was gegaan na hun Breakup. Even had ik ook gedacht dat het stelletje volledig over en out was- toen had ik mijn kans durven wagen bij de blonde schone- al mocht het niet baten. -voornamelijk omdat Burnes me te stuipen op he tlijf jaagde-, maar het idee dat Elaine en Zekie weer gelukkig samen konden zijn maakte me een stuk vrolijker. ’’En jij dan, heb jij nog wat leuks meegemaakt op het feest?’’ veranderde mijn maatje de vraag snel, touché. Ik was een stuk rechtopter -als dat zelfs een woord is- gaan zitten en zette mijn Milshake terug op de toog waardoor ik mijn handen weer vrij had om te gaan vertellen. "Bijna joh, voor ééns dat ik een onbekend mooi gezichtje zag in Millers Hollow." bij het woord gezicht tekende ik enkele vormpjes in de lucht die Zeke wel snapte. " Waren we lekker aan het dansen toen ze me inruilde voor Theodore." ik rolde overdreven met mijn ogen waarna ik weer wat tegen de bar aanleunde. "Iedereen leek het 'gezellig' met elkaar te hebben, dus heb ik me geplezierd met alle drankjes." mopperde ik iets en haalde mijn schouders op. Millers Hollow had weinig bachelorettes waar ik mijn kansen nog niet had gewaagd. Maar of de ware dame ertussen zat wist ik niet. Ooit had ik me kunnen troosten dat als ik niemand vond ik wel met Zeke zou trouwen, maar helaas. Ik zou het maar moeten doen met Best man op zijn huwelijk.
" Maar- Te gezellig? Dat moet je me toch even verder uitleggen Zekie."sprak ik wenkbrauw wiebelend.

To Alessa:

Het is fucked up Ales-
In zover je in orde kan zijn- i'm oki zit met Zeke bij Millies.
Kan wel je advies gebruiken- als vrienden , wanneer heb je nog een vrij plekkie?

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

'Laten we een rondje marktplein doen, net alsof we twee simpele zielen zijn die en appel willen kopen,' zei Laurel. Castor keek toch een beetje schamper naar zijn zusje. Na het gedoe met de brandstapel, waarvan er nog steeds rook omhoog kringelde en de geur van verbrand vlees nog lang niet uit zijn neus zou verdwijnen, zou het hem juist al te opvallend lijken als ze nu ineens achteloos de markt op liepen. Er waren ook andere mensen, maar de gesprekken kon Castor goed horen.       'Zag je hoe Mason zomaar...'       'Hij heeft het vast verdiend.'       'Dat meen je niet!'       'Stel nou dat hij Millie heeft vermoord!'       De twee vrouwen die langs Castor en Laurel heen liepen, deden haast geen moeite om hun stemmen wat te dempen. De wolven hadden een zeer goed gehoor, maar ook oplettende mensen zouden hun woorden makkelijk kunnen verstaan. Castor wist niet of Mason schuldig was aan de dood van Millie, maar het leek hem stug. De man was niet bepaald een groot licht en was lichtgeraakt, maar een vrouw openrijten? Nee, dat zou hij nooit doen. Het moest wel een wolf zijn geweest.       'Waarom hebben ze nog niets opgeruimd?' mompelde Castor toen en hij snoof. De geur was misselijkmakend, maar hij hield zich groot. Elke wolf die zich binnen enkele honderden meters van het dorpsplein zou begeven, zou het ruiken. Hij hoopte maar dat het snel zou verdwijnen, want hij zou er nooit aan gewend raken.       'Reeves en Burnes zullen ze zo wel van het plein afsturen,' zei Laurel toen. 'Sommige mensen zijn echt walgelijk om te zien. De stank van hun leedvermaak is soms nog erger dan de geur van een verbrand lichaam.'       'Ik hoop maar dat ze opschieten,' reageerde Castor haast zonder na te denken. Hoewel hij en Laurel nu ook min of meer ramptoeristen speelden, hadden zij een reden. Tenminste, dat vonden zij. Waar de moordlustige dorpelingen graag naar de resten van de middeleeuwse brandstapel keken en breed lachend dachten aan de schreeuwende man die erop werd gegooid, probeerden de wolven koste wat het kost uit te zoeken wie de eerste moord had begaan. Dit moest zo snel mogelijk opgelost worden. Verbanning of de dood, zoals hij eerder tegen zijn zus had gezegd, waren de enige twee opties. Hier kon de roedel niet mee leven.       Hij kon het even niet laten om zijn oog enkele seconden op Lau te laten hangen. Ergens wilde hij haar door elkaar schudden en zeggen dat ze nú direct de roedel bij elkaar moesten roepen en hardgrondig te werk moesten gaan. Moed, beleid en trouw hadden nu geen enkele zin. Voordat er nog een onschuldige dorpeling — of nog erger, iemand van de pack — vermoord werd of op de brandstapel belandde, moesten ze uitzoeken wie verantwoordelijk was. Wat hoopte ze hier in het dorp te vinden? Ze betwijfelde of de roedelleden überhaupt hier in de buurt zouden zijn. Niemand wilde opvallen, en dat ging het beste als je maar ver weg zou zijn. Kort spande hij de arm die hij om Laurel heen had liggen wat aan en hij schonk haar toch een veelzeggende, maar geruststellende blik. Ooit zouden ze ze vinden, het liefst zo snel mogelijk. Hij wist dat Lau haar best zou doen, als haar softere aanpak maar geen negatieve gevolgen zou hebben. Misschien zou hij dit nog maar eens met Theo of desnoods Tony bespreken.       'Heb je al iets van de anderen gehoord?' vroeg Lau, maar Castor had zijn blik op het plein geworpen en hoorde haar vraag niet eens.       Een laag gegrom verliet zijn keel toen een lachende bewoner van Millers Hollow zijn camera had gepakt en achter elkaar kiekjes maakte van de smeulende brandstapel. De verkoolde resten van Masons lichaam waren goed te zien. Castor liet Laurel los en zette twee lange passen naar de man toe en greep zonder na te denken de camera vast. 'Ben je helemaal gek?!' blafte hij. Hij stak een goede kop boven de kalende man uit. Zijn blik was dodelijk, hoewel hij de blauwe irissen niet eens liet zien. Castors gejaagde ademhaling en frustratie konden hen nog de kop kosten. Enkele mensen om hem heen keken verstoord op. Hij drukte de camera terug in de handen van de man. De wolf ontblootte zijn tanden en stond klaar om op zijn prooi te springen. Net als vroeger kon hij nu nog steeds van kalmte in één keer naar boosheid vliegen. Het korte lontje leek deze dag nog korter dan anders. Hij snoof nog een keer en draaide zich om toen hij zag dat de man toch maar wegsnelde van het plein. Even keek hij Laurel aan, maar hij ontweek haar blik. Die afkeuring wilde hij nu even niet zien.       'Ik heb nog niks gehoord,' zei hij. Hij kreeg zijn racende hartslag maar moeilijk onder controle. Zijn handen waren tot vuisten gebald en zijn nagels drukten in zijn handpalmen. Rustig blijven. Tot tien tellen. Hij hoorde de stem van Kurt nog altijd in zijn achterhoofd op dit soort momenten. Vroeger was hij de enige die Castor ook maar een beetje tot kalmte kon manen. Toen duurde het uren voor de jonge wolf zichzelf had herpakt, nu zou het in enkele minuten moeten kunnen. Het zou hem echter niet verbazen als de wolf in hem vandaag en de komende dagen nooit helemaal gekalmeerd zou zijn. Het voelde onrustig. Hij was onrustig. De oren van de wolf waren naar achteren getrokken, zijn bovenlip was opgetrokken en zijn tanden waren ontbloot, klaar om in de aanval te gaan. Het zachte gegrom kon Castor haast horen, ook al maakte hij geen geluid. Kort schudde hij met zijn hoofd en uiteindelijk was hij dapper genoeg om naar Laurel te kijken. Hij kon het gewoon even niet helpen. Dat angstige gevoel schudde hij maar moeilijk van zich af. Lau kon toch niet ontkennen dat zij zich ook zo voelde? Wat zou ze doen als er wél iemand van hun roedel op eenzelfde brandstapel zou belanden? Zou ze dan nog steeds zo kalm alles van een afstandje willen bekijken? Hij overbrugde de afstand en sloeg zijn arm wederom om zijn zusje heen. 'Sorry,' wist hij met veel moeite uit te brengen, ook al waren de excuses niet gemeend. 'Maar nee, ik heb dus nog niets gehoord.' Met die opmerking viste hij zijn telefoon uit zijn zak en staarde hij kort naar het schermpje. Een berichtje van Tony. Het nerveuze gevoel nestelde zich nog even dieper in zijn lichaam. Nadat hij razendsnel Tony had geantwoord, en ook Marley en Theo had bericht, stopte hij de telefoon weer weg. 'Wat wil je nu doen? Ik denk dat we hier door de sheriff snel weggestuurd zullen worden.' To: Tony Ik ben maar 2 jaar jonger dan jij, zo klein ben ik niet man Maar nee, niet bang Het stinkt wel To: Marley Mar, waar ben je? Ben je oké? To: Theo Veilig en wel? Lau wil nu niet eens de hele pack bij elkaar roepen..

look at where you are look at where you started the fact that you’re alive is a miracle just stay alive, that would be enough

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

"A wolf is a wolf." "Even in a cage." "Even dressed in silk."

De denkbeeldige dolk die zijn hart doorboorde, was bedoeld om het luchtig te houden. Om Elides lichte gespannenheid die ze in zijn ogen leek te voelen nu hij haar betrapt had, te laten verdwijnen. De blik in haar ogen vertelde hem dat het niet gewerkt had. Dat ze zich nu onderdompelde in een schuldgevoel. Nee. Ze mocht zich niet zo voelen. Niet door hem. ”Het is niet —” ”Ik wilde niet —” ”Ik moest —” Elke onafgemaakte zin trok de knoop die zich in zijn maag vormde steviger aan. Ze hoefde geen verantwoording af te leggen. De man schraapte dan ook zijn keel. Zijn stem zachter en geruststellender dan eerst vertelde hij haar dat het goed was, dat ze vast haar redenen zou hebben gehad. Bij het uitspreken van die woorden nestelde zich er een nieuwe zorg tussen zijn wenkbrauwen. Redenen. Wat als hij een reden was geweest. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als het kwam door iets wat hij had gedaan en dus had Nate daarnaar gevraagd. ”Nate, alsjeblieft,” Elides stem was niets meer dan een warme zachte fluistering. “Het ligt niet aan jou.” maar aan mij. Dat was wat ze wilde zeggen. De dolk van zojuist leek opeens niet meer zo denkbeeldig. Ook al was het geruststellend om te weten dat hij niets fout had gedaan, stak het dat ze hem ging afwijzen met zo een cliché. Nog voor de stekende woorden haar mond konden verlaten, was Nate zijn oog op de glinsterende ketting waar ze enkele tellen geleden beiden nog naar gereikt hadden gevallen. Eens hij het koele zilver op haar handpalm had gelegd, glimlachte de donkerharige schoonheid. ”Dankjewel, maar dit had je niet hoeven doen,” Jawel, dat hij had hij wel hoeven doen, al was het maar om zich te verontschuldigen voor het schuldgevoel dat hij haar gegeven had. Al was het maar om weg te sturen van de akelige woorden die hen verder uit elkaar zouden drijven. Het ligt niet aan jou. Maar aan mij. Elide vroeg hem of hij wist wat er gebeurd was. Hij had geen idee gehad. Kon alleen maar gokken naar de gruwelijkheid die zich hier enkele uren geleden had afgespeeld. De brunette haar blik werd wazig. Haar houding verstard en hol. Alsof ze er voor even, voor een luttele seconde, niet meer was. De vraag of ze oke was, leek ze niet gelijk te registreren. Nate stapte naar voren en pakte zacht maar stevig haar pols. "Elide?" De dame opende haar mond. ”Ja, het is oké,” De wankeling in haar stem leek het daar niet helemaal mee eens te zijn. Nate kon zweren dat hij iets van onrust om haar heen voelde deinzen. Geduldig bleef hij naar haar staren tot zijn blik eindelijk die van haar kon vangen. Rust leek terug te keren. “Het is gewoon niet meer iets van deze tijd, maar mensen doen blijkbaar gekke dingen als ze in het nauw gedreven worden. Ik weet niet welk statement ze hiermee getracht hebben te maken, maar ik betwijfel in hoeverre het daadwerkelijk zal helpen." Een flauwe glimlach danste rondom haar lippen. "Mijn soort is er tenslotte ook nog steeds.” Automatisch hief Nate zijn hand om een donkere verdwaalde lok naar de zijkant van haar gezicht te begeleiden en achter haar oor te strelen. "En gelukkig maar," mompelde hij met een kleine fonkeling in zijn ogen. Met lichte tegenzin verbrak hij hun contact eens de woorden beter tot hem door drongen. De mensheid had eeuwen geprobeerd om de wereld te verlossen van zij die magie beheersten. Als je het hem vroeg was er daar geen verlossing van nodig, maar dat was het punt niet. Eeuwen. Eeuwen hadden ze het geprobeerd en toch was het mislukt. Dit mocht niet met die walgelijke wezens van een weerwolven gebeuren. Elide haar voorouders verdienden het niet, maar de lugubere moordenaars die zich overdag zo laf achter hun onschuldige menselijke gezichten verscholen, zij verdienden het wel. Zijn vuisten balden zich. "Ik hoop niet dat de wolven de dans ontspringen," bromde hij gefrustreerd. "Zij verdienen het wel." Zijn stem was opgefokt en zijn borstkas versnelde iets. "Al deze chaos en volle maan moet nog komen. Het belooft wat."

”Ik was op weg om wat eten te gaan halen voor Nox. Hij is nog bij de oppas.” De woorden lieten Nate zijn opgefoktheid wegslikken. Voor even bestudeerde hij haar. Hij kende Elide ondertussen goed genoeg om de stille onderliggende uitnodiging te begrijpen. Het verbaasde hem, zeker gezien haar actie van deze ochtend en na haar beginnende afwijzing van zojuist. Nate kon het niet laten. De pittige brunette vormde een baken waar hij niet van weg kon blijven. "In dat geval ken ik nog wel een goed kraampje," Stemde hij in met haar niet uitgesproken voorstel. "Niets minder dan het beste," verzekerde hij haar van de goede kwaliteit ervan. "Ik zou niet anders durven. Kinderen onthouden dat soort dingen weet je wel en ik sta liever aan de goede kant van Nox." Zijn lippen vormden een beginnende grijns. Hij had Nox een enkele korte keer gezien. De jongen had de doordringende blauwe ogen van zijn moeder. Het betekende veel dat Elide hem meenam naar haar kind. Het liet zien dat de veilige afstand tussen hen steeds minder en minder werd. Haar hand pakte plots de zijne. De warmte van haar huid tintelde tegen die van hem eens ze haar vingers in de zijne verstrengeld had. Een geamuseerde maar verraste blik kleurde zijn gezicht. ”Ik ben niet bij je weggegaan vanmorgen omdat je iets verkeerds gedaan hebt, Nate. Ik moest....” Er viel een korte stilte. Nate kneep zacht in haar hand. Een teken dat ze door kon gaan. Eerlijk kon zijn. “Ik moest er even tussenuit. En daarna gebeurde dit.” Ze wees naar de smeulende brandstapel. “Ik moet weten wat er gebeurd is.” Zijn blik boorde zich stevig in die van haar. Zijn vrije hand omvatte haar rechterwang terwijl zijn duim lichtjes langs haar huid streelde. "Dan zoeken we dat samen uit." Het was een belofte. "En Elide," Hij bleef even stil. Zijn ogen nog steeds prikkend in die van haar. "Ik begrijp het." Verdere woorden over de situatie waren niet nodig. De man zijn telefoon trilde en in een soepele beweging had hij de zachte wang van de bloed knappe vrouw voor zich los gelaten om het toestel uit zijn broekzak tevoorschijn te toveren. Een ongeamuseerde hum verliet zijn mond. "Het kostte niet veel speurwerk," De man draaide het scherm waar het bericht van zijn goede maat Evan op te zien was naar de dame toe. From: Evan – Mensen dachten een wolf te verbranden, maar het is een onschuldige burger geweest. Geen zorgen, ik regel het. Als mensen meer weten, stuur ze naar het bureau. "Dit is waarom je hunters hebt.. die handelen tenminste niet als kip zonder kop.." zuchtte de man waarna hij om zich heen keek. De menigte was dan wel gekalmeerd, maar wat van de echte daders? Het kon niet anders dan dat die in de buurt waren en alhoewel Nate er zeker van was dat Elide zichzelf beter staande kon houden dan hij, wilde hij het niet riskeren. "Laten we gaan," mompelde hij terwijl hij na een berichtje terug te hebben gestuurd de mobiel weer wegstopte. Zijn hand rustte nog altijd in die van Elide. Vluchtig scande Nate het kraampje waar ze bij stonden opnieuw. Zijn oog viel op een klein speelgoedautootje. Hij kon zweren dat hij Nox de vorige keer met zo iets had zien spelen. Hij keerde zijn rug kort naar de vrouw achter zich toe, pakte het autootje en stopte het in zijn zak. Zijn rug blokkeerde enig zicht voor Elide. Hij toste een stuiver naar de verkoper en keerde zich daarna weer tot die doordringende blauwe kijkers. "Nu kunnen we echt," mompelde hij waarna het tweetal zich als één door de menigte bewoog. To: Evan – Fuck man, het is foute boel als de menigte zich er mee gaat bemoeien.. Zal ik doen, maat. Houd me op de hoogte. Binnen kort even meeten? Volle maan is niet zo ver weg.

[ bericht aangepast op 19 juni 2022 - 18:34 ]

---

Een koude lach rolde over haar perfect gevormde lippen na zijn vraag of ze jaloers was. Een stomp tegen zijn borstkas volgde. Marley haar woorden dat hij hier eens mee moest stoppen en dat ze hem niet na elk slap excuus zou vergeven drongen echter niet tot Theodore door. Dat het op een gegeven moment echt klaar voor haar zou zijn evenmin. Dat kon niet. Dat mocht niet. Marley was als een drug voor hem en hij kon niet anders dan toegeven: hij was verslaafd. Hoe vaak ze ook ruzie maakte en hoe erg ze ook tekeer gingen, één ding was voor Theodore zo helder als maar zijn kon: zij mocht nergens meer heen.       Marley haar ferme “ja” verraste hem dan ook. Niet zozeer doordat het antwoord die ze hem gaf niet het antwoord was waarop hij gehoopt had, het het was meer de manier waarop ze het woord uitsprak. Simpel. Resoluut. En boven alles gemeend en zonder twijfel. Verbouwereerd trok hij kort zijn wenkbrauwen op. Zou hij het dit keer dan echt hebben verpest?       Marley haar tirade ging door en terwijl hij haar eigenlijk wilde laten uitrazen knapte er halverwege iets in hem. Wie was zij om zo tekeer tegen hem te gaan? "Jezus, Marley. Doe eens rustig. Ben je ongesteld ofzo?" Waren dan ook zijn vinnige woorden. Het waren woorden waar hij niet al te goed over nagedacht had, maar die er gewoon uitfloepte. Het waren woorden waarvan Theodore wist dat het een sterke vrouw zoals Marley verafschuwde. Het was dan ook geen verrassing dat haar gezichtsuitdrukking na het horen van die woorden meteen veranderde. Haar groene amandelvormige ogen met oranje vlekjes rondom haar irissen, waar hij zo graag in verdwaalde, stonden funest. Als blikken daadwerkelijk hadden kunnen doden, zou Theodore op dit moment zeker niet meer geleefd hebben.       Het was óf de woede die door zijn aderen stroomde óf de alcohol die nog altijd in zijn systeem zat, maar Theodore kon het niet laten om haar uit de tent te lokken en deed er nog een schepje boven op. "Laat me raden, het is zeker allemaal mijn fout?!" Misschien was het de vermoeidheid die zijn tol eiste of Theodore zijn wens om te sterven die hem dreef, maar in zijn ogen moest je vuur altijd met vuur bestrijden. Wat de gevolgen er ook van waren. No fear, no fun.       “Holy fuck," opende Marley vervolgens stomverbaasd haar mond. "Het voelt letterlijk alsof ik weer op de middelbare school zit en ik tegen een puberale jongen sta te praten. Krijgen we nu ook nog een discussie over wat pijnlijker is? Een bevalling of een tik tegen je ballen?" Ze schudde haar hoofd en hij rolde ongeïnteresseerd met zijn ogen. Wat was dat nou voor een vraag? Natuurlijk was dat een tik tegen je ballen. Dat wist iedereen. Vrouwen stelde zich altijd zo erg aan. "Zo fucking kinderachtig en zo ondermijnend ook!" Ging Marley woedend door. Haar ogen schoten vuur, waarna ze een stap naar hem toe zetten en verder ging. "Wat? Omdat ik een vrouw ben, heb ik geen reden om boos te zijn behalve als ik ongesteld ben." Niet dat gezeik weer. Theodore had genoeg gehoord. Neerbuigend keek hij op de kleinere brunette voor hem neer terwijl haar furieuze woorden zijn ene oor in gingen, om vervolgens meteen zijn andere oor weer uit te gaan. "Als dat is wat je denkt dan heb ik nieuws voor je. Het is fucking 2022, Theo. Vrouwen hebben allerlei redenen om terecht boos te zijn, zoals mannen die hun niet serieus nemen." Bla bla bla. "Oh en just so you know vrouwen hebben in dit jaar ook stemrecht, I bet dat je nekharen daar ook van overeind gaan staan." “Ben je klaar?” Vroeg hij onverschillig. "Wat zou ik überhaupt fout moeten hebben gedaan gisteren? Jij bent degene die mij aan de kant schoof.” Ging ze verder. Duidelijk niet dus. “Je kan dat op z'n minst zelf komen zeggen in plaats van een van je gore uitgaansvrienden op me af te sturen, dan was dit alles misschien niet gebeurd," Voor een fractie van een seconde veranderde Theodore zijn gelaatstrekken van woedend naar verbaasd. Zijn vrienden hadden wat gedaan? Hij kon het zich niet herinneren. Had hij gisteravond Tony op Marely afgestuurd zodat hij met blondie zonder naam mee naar huis kon? Of Robert, Nate of heel misschien Castor? Veel andere vrienden had Theodore niet. Misschien moest hij toch eens bij zijn vrienden peilen wat er gisteravond allemaal gebeurt was, zodat hij eindelijk de gaten in zijn herinnering kon opvullen. Maar dit was niet iets wat hij met de vrouw voor hem zou delen. In tegendeel, hij deed iets wat hij altijd deed. Hij schoot in de verdediging. “Jij doet altijd zo moeilijk, hè.” Hoe kon ze zo boos zijn om zo iets achterlijks? Vrouwen. Hij zou hun soort echt nooit gaan begrijpen. Het enige wat ze konden was het creëren van drama en het maken van onnodige ruzies. Niet dat ze daar veel aan konden doen. Het zat nu eenmaal in hun natuur, want ook al deed je alles perfect, ze vonden altijd wel een reden om te zeuren of om op een andere manier stennis te schoppen. Het was namelijk niet zo dat ze exclusief waren. “Waarom zeur je zo? Ik heb niets verkeerds gedaan, we hebben niet afgesproken dat we samen naar dat feest zouden gaan en we hebben al helemaal niet afgesproken dat we ook weer samen weg zouden gaan.” Gooide hij op zijn beurt nog wat olie op het vuur. “Ik slaap alleen met andere vrouwen omdat ik weet dat jij dat ook doet. Ik ben niet de enige voor jou, dus waarom zou jij de enige voor mij moeten zijn?” Het was geen geheim dat Marley vieze dingen met de Sheriff had gedaan, om maar te zwijgen over haar smerige ex. Misschien ging hij te ver, maar zijn razernij had hem nu volledig overgenomen waardoor hij niet meer voor rede vatbaar was. Ergens was hij ervan overtuigd dat hij kon zeggen wat hij wilde. Goed komen zou het toch wel. Ze waren Marley en Theo. Theo en Marley. Kiss and make up zat in hun bloed en was nu eenmaal wat ze deden. Het was hetgeen waar ze goed in waren. Ruzies hoorde er gewoon bij. Hun ruzies klaarde de lucht en na een flinke storm konden ze vervolgens weer extra van de zon genieten. Of voor hoelang het dan ook zou duren.       "Echt, je hebt geen idee wat je allemaal teweeg hebt gebracht.. sukkel!!" "Ik ben reuze benieuwd, Marls," zijn stem klonk niet langer meer verbaasd. "Wat heb ik dan allemaal wel niet teweeg gebracht?" Voor even boorden ze haar ogen in de zijne. "Ik heb m'n lievelingskussens weg moeten gooien omdat ik mezelf met make-up en al in slaap heb lopen huilen. Dat heb je teweeg gebracht!" Hij sloeg zijn ogen ten hemel en lachte kort en kil. “Sinds wanneer ben jij zo labiel geworden, Marls? Dat staat je niet.” Theodore vond haar nou niet het type dat zichzelf in slaap zou huilen door het toedoen van een man. Marley was sterk en krachtig. De voornaamste reden dat hij voor haar gevallen was. Hij viel simpelweg niet op zwakzinnige vrouwen, waardoor hij niet kon geloven dat Marley de waarheid sprak. Al moest hij haar nageven dat ze zeer geloofwaardig overkwam. Hij wilde het echter gewoon niet geloven, want dat zou betekenen dat hij haar een stuk minder aantrekkelijk zou gaan vinden. “Doe niet zo theatraal. Jij maakt echt van een mug een olifant.” Was daarom ook zijn geïrriteerde reactie. Dit had nu lang genoeg geduurd, het was tijd voor Marley om weer normaal te gaan doen.       Kort schoten haar ogen naar haar telefoon, waarbij haar duimen razend snel over het scherm vlogen. Jaloezie overspoelde Theodore, maar het lukte hem niet om op haar scherm mee te lezen. “Met wie praat je?” To Tony: — Ik had je moeten geloven. — Ik had gehoopt dat jij mij dat had kunnen vertellen, maat. To Lau: *left her on read* To Castor: — Veilig! — Jij ook? — Meen je? Ik zal haar eens vragen. To Lau: — Roep je de pack bij elkaar?

[ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 0:10 ]

---

(n) a particular period of time in history or a person's life

WILLIAM GEORGE MONTGOMERY

---

Hoe mijn broer zelfs doordags heen door mijn hoofd kon spoken als een kwelgeest die maar niet gevonden wilde worden, beangstigde me toch. Mijn nood aan antwoorden was een ware obsessie geworden, waardoor ik hier in dit best wel gestoorde stadje terecht was gekomen. In de schaduwen zoekend naar de man die hier uberhaupt niet eens kon zijn, een verkeerde rode draad die ik gevolgd was uit intuïtie. De lichte paranoia dat iedere breedgebouwde man mijn broer kon zijn en deze me weer zou gaan ontglippen zorgde voor een constante weerhoede, maar eveneens ook voor een grote onoplettendheid jegens de 'normale' buitenwereld af.
“Wist je dat dat een karaktertrekje is van narcisten?” klonk een stem die me opnieuw naar de realiteit bracht, waardoor ik me met een kleine verwarde 'Hmm?' terug omdraaide naar de brunette. "Noem je me nou een narcisist?" ik trok verontwaardigd mijn wenkbrauw op naar de dame tegenover me. Het was niet de eerste keer dat de vurige dame tegenover me al eens giftige woorden gespuwd had. Onze beide wagens moesten onder handen genomen worden, maar in tegenstelling tot haar zat ik daar minder mee in. De botsing was een geldige reden geweest om als vreemdeling in dit dorpje te kunnen verblijven én het had me onbewust ook een slaapplek aangeboden bij de Deputy Sherrif van het dorp. “Altijd andere de schuld geven?” de dame tegenover me trok nu ook haar wenkbrauw op, waardoor ik misgenoegd mijn armen over elkaar heen sloeg.
“Ik stond stil, jij niet. Stilstaande mensen knallen doorgaans niet tegen andere aan.” verdedigde ze zicht, waardoor ik mijn mond eerst had geantwoord om er vinnig op terug te reageren, al hield ik me in toen ik besefte dat ik inderdaad in fout was. Het plein was stilaan aan het leeglopen en had ik opgelet zou ik zo om de dame heen gelopen kunnen hebben. Maar anderszijnds had ik de misschien Tony dan niet uit het oog verloren. Ik krabbelde kort aan mijn baard. "Dus ben je nu een shrink ook? of haal je die informatie altijd boven op feestjes?" vroeg ik lichtelijk geamuseerd- oké in mijn binnenste was ik nogsteeds gepickeerd dat de dame me schaamteloos nercisist had genoemd, maar eerlijk was ze niet de eerste die het woord al naar me gegooid was. En in mijn staat van leven op dit moment... Was het ook gewoon één grote rampzalige grap. Hierdoor had ik besloten het te laten glijden, als de dame een echte psycholoog zou zijn- zou ze vast niet eens weten wat met me aan te moeten. Daarbij leek het me niet wijs om meteen ruzie te gaan maken met locals, dus hield ik de dame liever te vriend dan de andere jongeman in het vuur te gaan volgen.
“Je hebt een interessante plek uitgekozen om te bezoek…” ging de dame verder al stopte ze even om haar blik over me heen te laten gaan, iets wat ervoor zorgde dat er een lichte frons op mijn voorhoofd kwam te krullen. “Welkom in Millers Hollow, waar we op woensdagen geen roze dragen, maar de dorpelingen op zaterdagen wel mensen verbranden.” De manier hoe ze zo soepel haar woorden haar lippen verlieten , lieten me kort lachen, deels ook omdat ik dit hele gedoe nog moest verwerken. "Jezus-" lachte ik schamper, beseffende dat ik werkelijk in een hellhole beland was. Op dat moment kwam de policie wagen aangescheurd, waar ik Deputy Reeves zag uitstappen samen met haar collega, en als ik het me nog goed herinnerde was dat de Sherrif. Er werd geroepen om het plein vrij te maken, al had ik zo het voorgevoel dat dit nieuws niet verder zou verspreiden dan het dorpje. " The town that cried wolf." sprak ik iets in gedachten verzonken. " Is dit één of andere traditie waar de buitenwereld niets van af weet?" vroeg ik oprecht nieuwsgierig naar het hele gedoe, er waren bepaalde culturen die wat... lugubere tradities kenden al waren deze al eerder bestudeerd geweest. "Of mocht ik getuige zijn van een once in a lifetime traumatic experience?" ik trok mijn mondhoek iets triest op en keek toe hoe het plein ontruimd werd. " Want als dat het geval is , kan ik wel een goede teug alcohol gebruiken om dit te verwerken. Wat denkje?" ik blikte terug naar de Brunette. Misschien was het beter de 'vijand' te vriend te houden.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Laurel tracht de roddels die naar buiten gebracht worden te negeren. De stemmen van de verschillende mensen om haar heen te blokkeren zodra ze niets nuttigs te zeggen hebben. Om de woorden te filteren, die haar hopelijk een stapje verder in de juiste richting kunnen zetten. Ondanks dat ze Castor haar plan verteld heeft, kan ze aan zijn gehele houding voelen dat hij het nog altijd niet met haar eens is — dat hij nog altijd van mening is dat als een woesteling moet optreden. Laurel geeft echter geen millimeter mee, niet nu de veiligheid van haar pack op het spel staat. Een onrustige golf spoelt door haar lichaam heen, wetende hoever ze zal gaan om haar pack te beschermen. Zelfs als dat in het allerergste geval betekent. . . Onopgemerkt schudt Laurel een keer met haar hoofd, gelijktijdig met dat Castor weer spreekt.       ”Ik hoop maar dat ze opschieten,” klinkt het.       ”Daar zijn ze al,” Met een simpel knikje gebaard Laurel in de richting vanwaar het vuur minuten geleden nog gebrand had. In de tussentijd is zoals gezegd de Sheriff samen met zijn partner aangekomen en duurde het niet lang vooraleer er mensen werden weggestuurd. Wanneer Castor met een veelzeggende blik haar kant op kijkt, tikt Laurel haar kin even subtiel iets omhoog. Ondertussen beweegt een van haar wenkbrauwen mee, opgetrokken in een even veelzeggende blik. Ging hij nu, plein public, tegen haar in? Laurel’s wolvin roerde zich opnieuw, borstelde haar vacht uit in defensief teken het lochtige lichaam groter te maken. Door de jaren heen had de brunette voor hetere vuren gestaan dan een opstandig pack lid, het verdedigen van haar beslissing niet iets waar ze zich voor hoeft te verantwoorden, maar hetgeen ze juist tegenover Castor wel doet. Omdat hij haar broer is. Omdat haar vader hem vertrouwde.       Terwijl ze de jongen vraagt naar de rest van de pack en of hij deze gezien heeft, volgt ze eveneens zijn blik als hij deze van haar wegdraait — een geheel andere kant op. Met haar armen over elkaar heen geslagen kijkt Laurel met een diepe frons toe hoe een man met zijn camera foto’s staat te maken van het inmiddels verkoolde lichaam. Tegelijkertijd met dat Castoor hoorbaar een grom uitstoot, laat Laurel’s eigen wolvin ook van zich horen. Het was een mensonterende reactie. Een waarvan ze maar al te goed weet dat het niet alleen haar triggert, maar Castor al helemaal. Zonder ergens over na te denken loopt de jongen dan ook op de man af, trekt in een woest gebaar diens camera uit zijn hand, gevolgd door een paar dreigende woorden. Onder zijn huid kan Laurel zien hoe zijn wolf reageert — hoe deze vastberaden is om de man aan stukken te scheuren. Onhoorbaar voor het menselijke hoor stoot Laurel een waarschuwend gegrom uit, enkel en alleen om te voorkomen dat Castor daadwerkelijk uit zijn vel springt.       ”Ik heb nog niks gehoord,” bromt hij dan, eens Castor de man zijn camera heeft teruggeven en deze half struikelend het plein heeft weten te verlaten. Ze zou hem haar afkeuring moeten laten horen. Hem moeten vertellen dat dit niet de manier is waarop ze de dingen normaliter regelen, maar door instinct gedreven weet Laurel diep van binnen dat zijzelf in Castor’s staat waarschijnlijk niet eens de camera heel gelaten zou hebben. En dus raakt ze zijn arm aan, zachtjes strelend — net als ze eerder in de bar over zijn hand had gedaan. Een geruststellend gebaar, trachtend zijn impulsieve dierlijke wildheid te kalmeren. De afkeuring verborgen in haar blik omdat ze hem niet nog verder over de rand heen wil duwen. Wanneer Castor een arm terug over Laurel’s schouder heen slaat, slaakt de brunette een zachte zucht.       Ze kan het voelen aan zijn lichaam, maar ook ruiken in de lucht. Horen aan het lichtste briesje dat door haar oren heen klinkt. De spanningen, de onrust. De angst. Het was niet alleen aanwezig bij Castor, of bij de andere van hen die iets te vrezen hadden, maar ook bij de jonge alpha zelf. “Sorry,” klinkt het moeizaam, evenals ongemeend. Laurel schudt haar hoofd. De subtiele hapering van het gelogen excuus was zelfs hoorbaar in het ritme van zijn hartslag. “Maar nee, ik heb dus nog niets gehoord.”       ”Maak geen excuses als je ze niet meent, Cas,” zegt Laurel zacht, doch duidelijk verstaanbaar. “Daar is nog niemand iets mee opgeschoten.” Ondertussen nestelt ze zich iets dieper onder de arm die over haar schouder gedrappeerd ligt. Haar blik waakzaam vooruit, haar oren gespitst. Ook al was hij meer niet dan wel met haar eens, tot op een zekere hoogte bleef Castor haar desondanks steunen. Misschien was hij van mening dat ze niet hard genoeg optrad, hetgeen haar duidelijk werd zodra ze het berichtje van Teddy las. Een wisselvallig gevoel trok door haar heen. Waar ze minuten geleden nog het gevoel had haar ex te willen zien, omdat ze hem miste, was het gevoel resoluut weer verdwenen op het moment dat hij haar berichten liet voor wat ze waren — en een maar al te bekende ander vraag stelde. Castor en hij hadden gepraat. Dachten ze nu werkelijk dat ze dom was?       ”Wat wil je nu doen? Ik denk dat we hier door de sheriff snel weggestuurd zullen worden.”       De vraag dringt maar amper tot de jonge alpha door, onderwijl deze in een lome pas blijft doorlopen. Tussendoor steekt ze haar neus een keer in de lucht, hopende een andere geur op te vangen dan enkel en alleen de verflauwde lucht van een verkoold lichaam. Waar de ergste stank verdreven lijkt te zijn door magie.       ”Hey Cas,” humt Laurel zacht, waarop wederom haar wolvin zich besluit te roeren onder de oppervlakte van haar huid. Klauwend onder haar vel door als ze de volgende woorden tactvol weet uit te spreken. “Denk je dat ik me zorgen moet maken?” Schuins kijkt de brunette naar haar broer op, een veel betekende blik in haar donker poelen. Ze hoeft hem vast niet uit te leggen waar ze precies op doelt, wetende dat er nog enkele meer zijn die het niet geheel met haar manieren eens zijn, maar zij waren er niet bij geweest toen ze moest vechten voor haar leven. Toen ze geconfronteerd werd met fouten uit het verleden, waar ze uiteindelijk de allerhoogste prijs voor heeft betaald. Haar mental health.       Kijk wat je hebt gedaan, alfa.             Gewond. Onder jouw gezag. Dat zou je vader nooit zijn gebeurd.       ”Ben jij gisteren tot het einde op het feestje van Ginny gebleven?”vraagt Laurel dan, de donkere gedachten uit haar hoofd schuddend als ze haar blik weer van Castor afwend en samen met verderloop. Weg van de brandstapel, weg van de markt.       TO: Teddy.       . . .       Waarom heb ik het idee       dat je een vraag stelt waar je het antwoord al op weet?       TO: Sheriff Burnes.       Hey you!       Nee, geen zorgen, dat is oké.       Het werd eens tijd dat iemand die man een keer goed aanpakt.       Misschien dat hij de hint nu begrepen heeft en de vrouwen met rust laat.       I will! Je bent de eerste die dan van me hoort!       Als je het over mocht doen, zonder Louis Allen, wat had je me anders gestuurd?       Ik vond het gisteren trouwens erg gezellig ..

[ bericht aangepast op 22 juni 2022 - 10:27 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'