|
|
Zaterdag, 3:45 AM
‘Met Theodore,’ bromde Ted met een slaperige stem in zijn telefoon. Zijn ringtone was al minstens zes keer afgegaan. Na het horen van de woorden van zijn beste vriend Tony was Theodore meteen wakker. ‘Ik kom er aan.’ Nadat hij de verbinding had verbroken, klapte hij zijn telefoon dicht - Ja, Theodore was wellicht de laatste van zijn soort die nog niet overgegaan was op de smartphone, waarom zou hij ook; er was toch geen goede verbinding in dit gehucht - en keek om zich heen. De donkere kamer waar hij zich in bevond herkende hij niet. ‘Waar ben ik in godsnaam?’ Fluisterde hij tegen niemand in het bijzonder. Het gebons in zijn hoofd en de vieze nasmaak in zijn mond herinnerde hem aan hoeveel hij de avond ervoor gedronken had. Tevergeefs probeerde hij zijn hoofd zo diep mogelijk weg te drukken in het kussen in de hoop de bonkende pijn te verminderen. Plotseling bewoog er iets naast hem in bed. Marley? Elaine? Alessandra? Elide? Of misschien wel Nea? Dacht hij hoopvol.
‘Hoi,’ De zachte verleidelijke stem kon hij echter niet plaatsen. ‘Betekent dat telefoontje dat je weg moet?’ De stem was afkomstig van een vrouw die hij niet kende. Theo zijn ogen dwaalden ietwat verbaasd over het, half met een laken bedekte, naakte lichaam dat naast hem lag. Door het licht van de maan, die door een kleine kier tussen de gordijnen naar binnen scheen, kon hij nog net haar fijne omtrekken zien. Korte herinneringen schoten vervolgens door zijn hoofd. Het verjaardagsfeestje in het café van het meisje uit de stad. Het drankje. Dat al snel gevolgd werd door meerdere drankjes. Het geflirt. En de mooie blondine van wie hij nu de naam niet meer wist.
‘Ja, sorry. Ik moet gaan.’ Zijn stem klonk nonchalant, waarna hij uit bed stapte en zijn kleding bij elkaar begon te zoeken. ‘Zou ik nog even van je badkamer gebruik mogen maken?’ Vroeg hij de blonde vrouw, terwijl hij zijn broek dichtritste.
‘Tuurlijk, het is de eerste deur aan je linkerhand.’ Was haar antwoord, terwijl ze zich op haar ellebogen overeind duwde en hem van top tot teen bestudeerde. Een kleine golf van trots overspoelde Theodore toen haar ogen die van hem kruiste. Ze was een prachtige verschijning. Bijna te knap voor hem.
Zonder verder nog iets te zeggen liep Ted snel naar de badkamer en sloot de deur achter zich. Nadat hij wat koud water in zijn gezicht had gegooid, staarde hij naar zijn eigen spiegelbeeld. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn gezicht bleker dan normaal. ‘Well done, Teddy,’ mompelde hij zachtjes in zichzelf. ‘Weer een avond die je je niet meer kan herinneren.’ Hij moest echt gaan minderen met drinken. En snel ook. Iets wat hij zich tegenwoordig iedere ochtend leek voor te nemen. Plots schoot hem iets anders te binnen: wat als de vrouw een meisje van plezier was? Misschien was hij haar wel geld verschuldigd voor iets wat hij zich niet eens meer kon herinneren. Of had hij haar al betaald toen hij met haar mee naar huis ging? Een snelle blik in zijn portemonnee leerde hem dat het weinige geld dat hij bezat, er nog altijd in zat.
Terug in de slaapkamer zat de blondine nog steeds overeind in bed. ‘Zeg eens..’ begon Theodore schaapachtig, terwijl hij aan de knoopjes van zijn overhemd friemelde. ‘Ben ik je geld schuldig?’ Hij probeerde zijn stem zo luchtig mogelijk te laten klinken, maar van binnen kon hij wel door de grond zakken, maar hij moest het vragen. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn.
‘Wat?’ Haar stem klonk beledigd. ‘Denk je dat ik een prostituee ben?!’
Fuck. Hij had het verpest.
‘Sorry, nee, luister.. zo bedoel ik het niet.’ Hoe hij zich hier uit kon redden wist Theordore even niet.
‘Hoe bedoel je het dan?’ Was haar vinnige reactie.
‘Ik bedoel alleen… het is me al eens eerder gebeurd… soms drink ik iets teveel en… ik wilde je niet beledigen.’
Smooth, Ted, erg smooth.
‘Zie ik er voor jou soms uit als een hoer?’ Vroeg ze hem vervolgens geërgerd. Hij had een grote fout gemaakt.
‘Absoluut niet.’ Antwoordde Theodore daarom ook resoluut en vol overtuiging, maar hij kon aan haar gezicht zien dat dit een verloren gevecht was.
‘Misschien kan je inderdaad maar beter gaan.’ Kwam ze kil tot de conclusie en wees hem de deur. ‘Ik mag je zeker niet meer bellen, hè?’ Probeerde hij nog te redden wat er te redden viel. Hij wist dat zijn vraag retorisch was het moment dat hij hem stelde. Meteen schudde ze haar hoofd. ‘Zeker niet.’
Lichtjes haalde hij zijn schouders op, verontschuldigde zich nog een laatste keer tegenover de blondine zonder naam en maakte zich daarna zo snel mogelijk uit de voeten. De koelte van de nacht voelde als een schrale troost. In stilte nam hij zich nog eenmaal voor: hij moest nu écht minder gaan drinken en verdween vervolgens de duisternis in, op zoek naar Tony.
Zaterdag, 10 uur later
Het was vanochtend een hele happening geweest op de markt van Millers Hollow, en ondanks zijn kater wilde Theodore dit voor geen goud missen. De man in kwestie kende Ted echter niet. Wel had Theodore over de ruzie in het Italiaanse restaurant gehoord, natuurlijk had hij er over gehoord. Wie niet eigenlijk? Het was een klein gehuchtje en nieuws reisde hier nou eenmaal snel. Er was alleen geen enkel bewijs tegen de man die de naam Mason Davies droeg, maar toch wilde de dorpelingen bloed zien en snel ook. Theodore had zich afzijdig gehouden, nog meer dan normaal. Vooral vandaag was het niet het moment om op te vallen.
Hij had zich verdekt weten op te stellen, maar wel op zo’n manier dat hij precies in de gaten kon houden wat er zich te midden van de markt afspeelde. And that wasn’t pretty.
De arme man had absoluut niets met de moorden van de afgelopen tijd te maken, maar moest het wel bekopen met zijn eigen dood. Theodore kon er niet wakker van liggen, zolang het niet hem was die naar brandstapel begeleidt werd. Het enige waar Theodore zeker van was geweest was dat Davies de moord niet had kunnen plegen, maar wie het wel had gedaan was voor hem de echte vraag. Misschien dat Laurel het wel zou weten, ze was niets voor niets Alpha.
Ergens was het fascinerend hoe snel Davies brandde. Het fenomeen benam Theodore kort de adem en zorgde voor een fijne tinteling door heel zijn lichaam. Davies zijn gegil ging door merg en been en klonk als muziek in Theodore zijn oren. Dat geluid was iets wat hij al een lange tijd niet meer had gehoord en hij begon het te missen. Misschien dat hij binnenkort maar weer eens de jacht moest openen.
Nadat het doek voor Davies gevallen was en de voorstelling tot zijn einde kwam, stoof de uitgelaten mensenmenigte uiteen, om vervolgens door te gaan met de orde van de dag - alsof er niet gebeurt was, al leek de rust in het dorp niet helemaal terug te keren. Theodore zijn ogen bleven hangen op een eenzame figuur, aan de rand van de brandstapel, die nog altijd naar het na smeulende vuur stond te kijken. Het was de rug van een brunette die hij maar al te goed kende. Marley. Een kleine grijns speelde om zijn lippen, precies het gezelschap waar hij nu behoefte aan had. Waarom had hij haar gister op het feest niet meer gezien? Was ze niet meer gekomen? Had ze hem ontlopen? Of was dit wederom een gat in zijn geheugen waar hij zich niets meer van kon herinneren? Daar was maar één manier om achter te komen. Zelfverzekerd stapte hij op haar af. Waar hij het lef vandaan haalde wist hij niet, wellicht was hij nog altijd dronken van de avond ervoor. Zonder te aarzelen legde hij een arm om haar schouders, trok haar wat naar zich toe en fluisterde in haar oor: ‘Hey Beautiful, did you miss me?’
|
|
