[RPG • 0] Experium || 51 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Emils ogen werden groot toen Nenya met haar elleboog uithaalde. Er klonk een knak en daarna stroomde er bloed uit Peters neus. Hij duwde zich iets omhoog, weifelend of hij ook iets moest zeggen of doen. Er gingen nare verhalen over Peter rond, zijn spinnen konden de meest nare dingen doen en Emil had geen flauw idee hoe hij haar zou kunnen helpen met zijn eigen gave.
      ‘Laten we anders gaan zwemmen,’ zei hij een beetje onbeholpen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hoe langer hij naar Maaya keek, hoe meer woede zich in zijn borst verzamelde. De flarden van het gesprek met Kris dreven weer door zijn hoofd. Ze was er zo op gebrand geweest dat er niets tussen hem en Kris zou ontstaan – zelfs geen vriendschap – dat ze haar eigen verkrachting ervoor gebruikt had. Hoe hij zich voelde onder het feit dat Kris van de ene op de andere dag niets meer van hem moest hebben, had haar niks kunnen schelen.
      En dat was nog niet eens het ergste wat ze had gedaan.
      Gisteren nog beraamde ze een móórd op Jes. Hoe hij daarna met haar had kunnen praten zonder op zijn minst al haar tanden uit haar bek te rammen, begreep hij nog steeds niet. En ook nu weer trok ze hen zonder enige reden een hallucinatie in. Jaloezie waarschijnlijk. Toegegeven, zo vlak bij het Rhino-house met elkaar zoenen wás misschien ook niet het allerslimste, maar hij wilde niet constant over zijn schouder moeten kijken of Maaya toevallig in de buurt was. Dat had hij al veel te lang gedaan. Ze drukte al veel te lang een stempel op zijn leven.
      Hij hurkte naast het meisje neer. Hoewel hij aanvankelijk haar schouder had willen beetpakken, klemden zijn vingers toch om haar keel toen haar ogen openschoten. Hij boorde zijn blik in de hare.
      ‘Ik ben er nou klaar mee,’ gromde hij. ‘Als je mij of Jes ooit nog in een hallucinatie trekt, of Jes ook maar íéts dreigt aan te doen, sluit ik je op in droom met Barnes en zorg ik dat je er nooit meer uit wakker wordt.’
      Haar ogen werden groot. ‘B-Barnes?’
      ‘Ja, onze wiskundeleraar, weet je nog? Van wie jij blijkbaar een special treatment kreeg om je cijfers wat op te krikken.’
      Tranen sprongen in haar ogen. Onyx deed het niets – niet meer.
‘Je weet niet wat je zegt.’
      Onyx kwam overeind en liet haar los. ‘Als jij je eigen verkrachting kan gebruiken om anderen onder druk te zetten, zie ik niet in waarom ik dat niet bij jou zou kunnen doen.’ Met een priemende blik bleef hij haar aankijken. ‘Ik meen het. Als ik ooit nog de indruk krijg dat je Jes iets wil aandoen of je gave op hem gebruikt, zorg ik echt dat je een reeks verkrachtingen te wachten staat totdat je lichaam ermee ophoudt.'

[ bericht aangepast op 21 juli 2022 - 22:48 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Toen Onyx zo dicht bij haar was geweest, waren zijn woorden ver weg geweest. Het enige waar ze aan had kunnen denken, was dat ze hem wilde zoenen. Hem wilde aanraken. Overal. De hitte trok naar haar onderbuik en steken van verlangen lieten haar zwaar ademen.
      Tot Barnes’ naam viel.
      Daarna was het verlangen plotsklaps verdwenen en werd ze ijskoud.
      Beelden die ze al jaren verdrongen had, schoten weer door haar hoofd. Haar borstkas verkrampte en voor ze het wist brandden de tranen in haar ogen.
      Onyx wilde haar dát opnieuw aandoen?
      En – en hoe wist hij er überhaupt van? Kris was de enige die ervan had geweten en die was al jaren dood. Of had hij het aan iemand verteld, aan Nish, of aan die hyperactieve poedel die daarna zijn vriend was geworden?
      Ze kon nauwelijks wat uitbrengen. Stilletjes stond ze op toen Onyx weer afstand nam. Ze voelde de drang om haar armen om zichzelf heen te slaan, maar deed het niet. Zwijgend ging ze de twee voor naar het Rhino-house. Wat ze van Damon moesten, kon ze niet bedenken. Het kon haar niet schelen ook, het was Barnes’ zelfingenomen grijns waar ze alleen maar aan kon denken. Haar lichaam brandde en het kostte haar moeite om de trap te beklimmen. Eenmaal bij de jongenskamers, sloeg ze op Damons kamerdeur. Haar stem klonk niet als die van haar toen zei ze: ‘Er is bezoek voor je, Damon.’
      Zonder het stel nog aan te kijken, draaide ze zich om en beende weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een scherpe pijn schoot door zijn gezicht heen. Het duurde twee tellen voor Peter door had wat er gebeurd was. Hij greep zijn neus snel beet, om het bloeden te stoppen. Daarna keek hij op naar het meisje wat boven hem uit torende, iets wat hem liet grinniken. Alsof zij hem zou kunnen intimideren. De woeste blik waarmee ze echter op hem neerkeek, liet een golf van verlangen door zijn lichaam trekken. Ze speelde dus hard to ge he? Dat was een spelletje wat Peter best mee kon spelen. Ze wilde hem, dat wist hij wel zeker. Het meisje was namelijk woest aantrekkelijk als ze zo keek. Hij was woest aantrekkelijk van zichzelf. En twee knappe mensen konden niet anders willen dan elkaar totaal uit elkaar willen trekken. Hij zou haar wel vaker zo boos willen zien, dan mocht ze op hem los gaan wat ze wilde, zolang het maar eindigde met zijn lul in haar kut.
      Zelf kwam hij ook overeind, waardoor hij juist een paar centimeter op haar neer keek. "Dus het kleine padje houdt wel van een ruig spelletje he?" Hij leunde iets naar haar toe en dempte zijn stem. "Maak je geen zorgen, die voorkeur heb ik ook. Al doe ik dat liever achter gesloten deuren." Hij gaf haar een knipoog. Pas op dat moment viel zijn oog op de jongen die vlak achter het meisje verscholen zat. "Je vriendje mag anders ook best mee hoor. Ik heb geen problemen met delen."

---

It's never gonna happen, Guys.

Nathaniël keek van een afstandje naar het kleine scherm. De hele week waren ze al bezig geweest het gebied rondom hen heen te onderzoeken. Tot noch toe hadden ze vooral veel bomen gezien, een enkele toerist en wilde dieren. Opgeven zat er echter nog niet in. Ze hadden een groot gedeelte van dit gebied nog niet onderzocht, maar na dagen naar een schermpje kijken, begon de verveling ook lichtelijk toe te slaan.
      "Naar rechts," bromde hij zachtjes, terwijl Rory voor hem de drone via het camerabeeld bestuurde. Ze waren bij een of ander groot open veld terecht gekomen, waar een klein meertje aan het einde lag van een stel rotsen. Nathaniël zuchtte even diep en wilde net een nieuwe peuk opsteken, toen het beeld van de drone opeens flikkerde. Waar hij net nog beweerde een grasveld te hebben gezien, zag hij opeens een paar kleine mensen lopen en een aantal gebouwen dat hij niet eerder had gezien. Nathaniël boog iets voorover om te zien wat er nu precies stond, maar voor hij goed en wel een beeld had, werd het camerabeeld zwart en reageerde de drone nergens meer op.
      "Jij hebt dat ook gezien toch?" zei hij, terwijl hij verbaasd naar Rory keek. Er begon iets te roeren in zijn onderbuik, maar Nathan wilde nog niet de hoop te hoog laten groeien. "Waar ligt de drone nu?" Ze hadden een gps-tracker onder het ding gehangen, waardoor ze - mochten ze iets vinden of iets misgaan - ze het ding altijd terug konden vinden.

[ bericht aangepast op 21 juli 2022 - 21:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rory’s ogen hadden aan het schermpje vastgeplakt gezeten. Het beeld was zo vlug veranderd dat hij ook even had gedacht dat hij het zich verbeeldde, maar het kon niet dat ze dat beiden tegelijkertijd hadden gedaan. Met een grijns keerde hij zijn gezicht opzij. ‘Ja man. Het is net zo’n scifikoepel ofzo. Waarschijnlijk hebben ze de drone nu neergehaald en zijn we dus wat op het spoor.’ Hij drukte nog een paar knoppen in, maar er stond alleen een foutmelding die vertelde dat de verbinding verbroken was. Hij trok zijn laptop uit zijn tas en klapte die open om uit te zoeken waar het GPS-signaal vandaan kwam. Hij sloeg het op in een bestandje en viste daarna een stift uit het voorvakje van zijn tas om het ook op zijn arm te schrijven. ‘Voor het geval m’n laptop er opeens mee kapt.’ Hij gooide de stift in Nathaniëls schoot. ‘Schrijf jij het ook maar op, je weet maar nooit of ze een van ons te pakken krijgen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De grot was voor hun ogen verdwenen en in plaats daarvan kwam het gras onder hun voeten weer terug. In de verte lag nu de Rhino campus weer te wachten, even gegrond in realiteit als normaal. Awesome. En, ja, daar zag hij zelf ook zeker de ironie van in. Een beetje onvast op zijn voeten schudde Jester de laatste restjes slaperigheid van zich af, terwijl Onyx al woest langs hem heen beende en toen Maaya bij haar keel van de grond plukte.
      Onwillekeurig deed Jester een klein stapje achteruit.
      Hij hoorde wat Onyx zei. Hij stond nog geen drie meter bij de twee vandaan, natuurlijk hoorde hij het. En stiekem luchtte het best op dat Onyx door zijn laatste restje onverklaarbare geduld met het kreng heen leek te zijn. Jester had in ieder geval nou niet echt de neiging te proberen zijn vriend op te laten houden, ondanks dat Maaya er deze keer met het commando van Zebediah erbij, er nou niet echt veel inspraak in gehad kon hebben in wat ze wel en niet deed. Het was nog steeds wel in-character dat ze hem graag dood wilde, maar... Tering.
      Onyx noemde Barnes.
      Een klein, vals stemmetje fluisterde dat ze dit verdiende.
      Een wat dapperder stemmetje zei dat dit niet goed hoorde te voelen—en dat het dat ook niet deed.
      Jester mompelde binnensmonds een verwensing en legde een hand op Onyx' schouder. 'Scaryy Vibes, wacht. We kwamen hier om haar te helpen.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Dat wijf valt niet meer te helpen,’ gromde hij. Niet écht, nee, want ze was een overduidelijke sociopaat. Een échte. Maar door Zebediahs opdracht vormde ze wel een extra groot gevaar, eentje die over zíjn dreigementen heen walste. Hij slaakte een zucht. ‘Zoals waarschijnlijk wel duidelijk was, ben je eigenlijk wel de laatste wiens problemen me wat kunnen schelen, maar aangezien zowel Jester als ik het weerzinwekkend vind dat je de godganse dag loopt te soppen bij elke gedachte aan mij, gaat Jester proberen Zebediahs opdracht te weerleggen.’
      Maaya zei niets. Ze staarde naar de grond en hij zag een traan langs haar hals glijden.
      Ongetwijfeld theater. Al jankte ze totdat ze verschrompelde, het deed hem echt niks meer. Hij was helemaal klaar met d’r.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Er kwamen wel tien bijtende antwoorden in haar op, en zeker de helft ervan hoorde ze zichzelf al zeggen in een grijze echo in haar hoofd. Ze kon het best. Ze was echt niet bang voor zo'n rotjong als hij, zelfs niet als hij haar zo hongerig aankeek als nu. Het bloed droop nog steeds uit zijn neus en op zijn bovenlijf, en het water om hen heen kleurde lichtroze. Zijn ogen glommen. Nenya trok haar lip op.
      Ze was zich hyperbewust van Emil achter haar, die om een onverklaarbare reden banger leek dan zij.
      Ze wilde zich helemaal niet laten wegjagen, verdorie. Maar aan de hongerige blik van de jongen te zien zou het weinig uitmaken wat ze terugschoot. Nenya balde haar vuisten tot haar nagels in haar handpalmen sneden, en dwong zichzelf toen haar schouders op te halen. 'Whatever,' mompelde ze, terwijl ze achteruit stapte. 'Kom Emil, zullen we gaan?' Pas op het laatste moment dacht ze eraan het een vraag te maken, en ze was er wel een beetje trots op. Ze keek naar hem om en knikte naar het trappetje.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Jester nam dat als het teken dat het zijn beurt was en hij hurkte voor haar neer. 'Je moet het wel zelf willen. Dat ik die opdracht eruit ga halen, want dat doe ik ook niet voor niks.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya’s brein was één grote warboel. Onyx’ woorden bleven door haar hoofd cirkelen.
      Deze keer is het echt over. Hij gaat je nooit meer vergeven.
      En zelfs al wás hij boos – hoe dúrfde hij dan deze woorden te zeggen? Dat hij haar zou bestoken met nachtmerries waarin haar leerkracht haar misbruikte? Wat was dat voor onmenselijks? Zelfs zíj zou niet zoiets doen.
      Door een waas van tranen keek ze Onyx aan. Ze begreep er niets van. Hoe waren ze die hallucinatie uitgekomen zonder dat ze dat gemerkt had? En hoe kon hij weten wat Barnes had gedaan? Niemand wist dat. Helemaal niemand, behalve Kris.
      En die was al jaren dood.
      ‘Hoe wist je het?’ vroeg ze met een schorre stem.
      Onyx antwoordde niet.
      Jester bleef gehurkt voor haar zitten, waardoor ze geen andere keuze had dan hem aan te kijken. Oh, wat zou ze die ogen er graag uit krabben. Ze klemde haar kiezen op elkaar. Hij was echt wel de laatste door wie ze geholpen wilde worden – maar kón iemand anders dan hij haar helpen? Ze had nog nooit gehoord dat iemand bestand was tegen Zebediahs gave, of dat iemand een opdracht kon verbreken.
      ‘Wat moet je ervoor terug?’ bromde ze.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Nish,' antwoordde Jester, toen Onyx stil bleef. Hij keek Maaya rustig aan. 'En je laat ons met rust. Je blijft uit mijn buurt en uit die van Onyx, zo goed als je kan. En als je op een manier, welke dan ook, iets hoort van plannen om één van ons iets aan te doen, dan kom je ons op tijd waarschuwen. In ruil daarvoor ben je verder weer de baas over je eigen geest.' Jester trok een mondhoek op in een wrange glimlach. 'Voor wat hoort wat.'

[ bericht aangepast op 21 juli 2022 - 23:28 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nish? Hoe wist die dat dan? Had Kris hem dat verteld? Het waren beiden Buffalo’s geweest, maar Maaya had nou niet zo erg op Kris gelet dat ze wist met wie hij bevriend was geweest. Ze trok haar wenkbrauwen op toen hij iets zei over baas zijn over haar eigen geest, net nadat hij haar allerlei dingen opdroeg. Maar goed – ze had niet zoveel keuze, want haar blik was alweer naar Onyx’ sterke handen gedwaald en ze focuste zich op Jesters gezicht, voor die handen zich in haar fantasie onder haar shirt bevonden. ‘Best,’ bromde ze. Zolang dit maar ophoudt.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Emil kwam vlug overeind. Hij ving nog net een spottende grijns van Peter op en voelde zich echt een waardeloze worm. Nenya had echt helemaal niets aan hem. Nu was het niet zo dat ze zijn vriendin was en redde ze zichzelf ook wel, maar toch voelde hij zich er rot over. Hij wist niet of hij er wat over moest zeggen of dat hij het daar alleen maar erger mee maakte, dus toen ze het bubbelbad achter zich lieten, kwam hij niet veel verder dan een ‘wat een lul’.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nathaniël nam de stift over en pende direct de gegevens op zijn arm. "Laten we verplaatsen en een plan maken, volgens mij zijn we nog nooit zo dicht in de buurt geweest van iets." En dat ging hij niet laten verpesten door roekeloos die omgeving binnen te stormen. Als dit zijn kans was zijn broertje te bevrijden, dan moest het ook wel een kans van slagen hebben. Hij pakte een tas over van Rory en ging voor de jongen uit, in de richting waar de auto geparkeerd stond. Op zijn dooie akkertje - juist snel optrekken was hij bang dat de aandacht zou trekken - reed hij weg van de parkeerplaats, terug naar hun hotelkamer. Af en toe keek hij over zijn schouder of er een auto of iets hen achtervolgde, maar de enige auto die achter hen reed, sloeg al veel te vroeg af.
      Voor het eerst in tijden stond Nathaniël een vleugje hoop toe. Hij was nog nooit zo dichtbij geweest, nog nooit zo'n ontdekking gedaan. Het was haast of hij Gabriel al kon voelen, zo dichtbij leek zijn broertje al te zijn. "Wat ga je doen, mochten we je vriend vinden?" Het was een vraag die hemzelf nu bezig hield. Hij zou Gabriel sowieso mee naar huis nemen, zijn moeder blij maken. En daarna zouden ze van alles doen, wat ze samen gemist hadden. Samen een stukje rijden of zoiets. Misschien wel lessen. Hij had geen idee of Gabriel waar hij was beschikking had over een auto, waarschijnlijk niet.

---

It's never gonna happen, Guys.