[RPG] [0] The Path to War - [Speeltopic 2] - Speeltopics

21 juli 2021 - 11:31 darkurge is offline

The Path to War
It's changing out there. There's a storm coming, Harry... just like last time.

TIMES ARE CHANGING
Voldemort is terug. Nadat zelfs minister van Toverkunst Droebel het moest toegeven lijkt er geen weg meer terug. De tovenaarsgemeenschap bevindt zich op de vooravond van een oorlog. Inmiddels is Droebel afgetreden en daar is Schobbejak voor in de plaats gekomen. De gemeenschap heeft de hoop dat hij hun door deze donkere tijden zal leiden. Tot dus ver heeft hij echter weinig succes gehad. Een massauitbraak uit Azkaban, dementors die de tovenaarsgevangenis hebben verlaten en zich hebben aangesloten bij Hij Die Niet Genoemd Mag Worden en de vele moorden die worden gepleegd... Het lijkt alsof deze storm nog lang niet gaat liggen.

De zesdejaars leerlingen keren na een donkere zomer terug op Hogwarts, wat gaat dit jaar hun brengen? En is iedereen veilig?
Hoe reageert de school na dreigementen aan het adres van leerlingen en wat uiteindelijk leidt tot de vermissing van één van hen?

CHARACTERS
Gryffindor
♂ Aster Muir — Adrien Sahores — Lerwick— 1.1
♂ Ashley Joseph Jones — Cole Sprouse— calice — 1.3
♂ Castor Aelius Black — Faceclaim — Morrigann— 1.5
♂ Joakim Ake Berglund — Rafael Miller— Helvar — 1.7
♀ Jordyn Mariah Kingsley — Dasha Taran— Veda — 1.3
♀ Kyra Aliyeva — Faceclaim — Morrigann— 1.8

Hufflepuff
♂ Aidan Tomas Fenwick — Max Barczak — Helvar — 1.3
♂ Julian Nolan Lartius — Faceclaim — Fika —1.4
♂ Theseus Owen Scamander — Faceclaim — Epione —1.7
♀ Alina Maedows — Karol Queiroz— Lerwick— 1.7
♀ Sasha Diggory — Zoe Kravitz — calice— 1.2
♀ Novalie Aria Fitzgerald — Elle Fanning — Veda — 1.3
♀ Aiofe Zara O'Conner— Isabel Moner — Iotte— 1.1

Ravenclaw
♂ Adrastos Quillon Montague — Maxence — Epione — 1.8
♂ Ilias Eisenberg— Louis Partridge— amren — 1.7
♂ Shane Montgomery — Nick Pervak— Helvar — 1.7
♀ Jemina Gauthier— Zendaya — Morrigann— 1.3
♀ Pandora Lovegood — Sabrina Carpenter — Calice — 1.4
♀ Josephine Montgomery — Faceclaim — Veda — 1.8
♀ Avalon Isolde Fitzgerald — Elle Fanning — Iotte — 1.4

Slytherin
♂ Dimitri Viktor Volkov — Timur Simakov— calice — 1.1
♂ Zaheer Aceves Selwyn— Iotte — 1.2
♂ Maximus Lovegood — calice — 1.7
♂ Miran Perceval Crawfort — Epione — 1.7
♀ Zoya Elaine Crawfort— Faceclaim— Veda— 1.4
♀ Amira Lucretia Black — Faceclaim— Epione— 1.4
♀ Madigan Zephyrine Elingston — Morrigann — 1.7
♀ Lysandra Black— Faceclaim — Reeses — 1.8

VAKKEN, QUIDDITCH, PREFECTS

VERHAAL OVERZICHT

ROLLENTOPIC ϟ PRAATTOPIC 3 ϟ SPEELTOPIC 2ϟ SPREADSHEET
PRAATTOPIC 1 • PRAATTOPIC 2
SPEELTOPIC 1

[ bericht aangepast op 14 sep 2021 - 13:24 ]

16 nov 2021 - 22:27 Aynur is offline

Aynur 2380

Zaheer | Slytherin Common Room | Make-up + Outfit

— " H O E D A T D A N ? " vroeg Zaheer me waarna zijn vraag gevolgd werd door eentje die wilde weten of hij me soms zenuwachtig maakte. Ik schoot nog net niet in de lach door zijn opmerking. We waren immers voor een behoorlijke lange tijd vrienden — ik was praktisch gezien met hem opgegroeid. Ik kende zijn trucjes langer dan vandaag. Vandaar dat ik slechts met mijn ogen rolde en het topic weer naar een serieuzere hand poogde te brengen.
Mijn vriend floot bewonderend tussen zijn tanden door toen hij zichzelf in de spiegel bewonderde. Ik kon er niets aan doen dat mijn mondhoeken zich opkrulden van trots. “Jij mag er anders ook wel wezen,” gaf ik naar eerlijkheid toe. Wel was ik voorzichtig met mijn complimenten. Bij Zaheer was het vaak het geval dat wanneer je hem één vinger gaf, hij je hele lichaam tegen het zijne aandrukte.

Het volgende moment liep Madigan ons voorbij en liep regelrecht de richting op van de jongensslaapzaal. Het was kinderspel om te raden wie zij ging opzoeken — haar geliefde Maximus. Hoewel ikzelf niet van het romantische gedoe was zoals zij, vond ik ze wel goed bij elkaar passen. Toch vroeg ik me af wat ervoor nodig was om hen uit elkaar te drijven, ergens zag ik daar wel een uitdaging voor het grijpen liggen. Eentje waar ik verder geen aandacht aan ging besteden. Ik had Madigan niet graag onnodig tegen me.
De “Altijd toch?” van Zaheer resulteerde erin dat ik hem een zachte tik tegen zijn bovenarm gaf. “Jij bent echt onverbeterlijk,” mompelde ik hoofdschuddend — een lach onderdrukkend. Uiteindelijk vroeg ik hem of hij iets van me nodig had. Het begon me namelijk op te vallen dat hij behoorlijk vrijgevig was met zijn complimenten vanavond.
“Waarom denk je dat ik wat van je nodig heb?” kaatste hij terug. Ik legde hem uit dat hij anders nooit zo rijkelijk met complimenten strooide, zeker omdat hij wist dat hij met slijmen niet ver kwam bij mij. Met een plagende fonkeling in mijn lichte poelen kantelde ik mijn hoofd in afwachting tot zijn antwoord. Overdreven verbaasd greep de blonde jongen naar zijn hart. “Wat een vertrouwen heb je weel, Crawfort.”
Ik ging iets rechterop zitten vooraleer ik antwoord gaf — hetzelfde antwoord als hij eerder aan Madigan had gegeven. “Altijd toch?” Ook mijn glimlach die volgde was identiek aan degene die hij normaal gesproken op zijn gezicht droeg. Ik grinnikte zachtjes en begon aanstalten te maken om alle benodigdheden op te ruimen. Echter bracht de kwast die ik eerder weer teruggelegd had me op een idee en driegend liet ik deze door mijn vingers glijden.
De uitdaging was haast in zijn ogen zichtbaar toen Zaheer zijn mond opentrok. “Wat zou ik volgens jou van jou moeten willen, dan?” Ik wist dat hij een spelletje met mij speelde. Wat hij daarbij vergeten scheen te zijn, was dat ik niet één van de zoveelste pionnen op het bord was. Ik bracht mijn gezicht dan ook langzaam dichterbij totdat we dezelfde lucht in en uit ademde. Mijn ogen gleden van zijn groene varianten naar zijn lippen. “Zeg jij het maar,” fluisterde ik — wetende dat hij mijn adem met elk woord tegen zijn lippen aanvoelde.

▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

[ bericht aangepast op 16 nov 2021 - 22:27 ]

I have seen my own sun darkened

18 nov 2021 - 22:25 Kobyla is online

Kobyla 19258

Aidan Fenwick

16 — Hufflepuff — Prefect — Hat — with Alina — Hallways

❝ Show me the most damaged parts of your soul, and I will show you how it still shines like gold. ❞

Bezorgd was Aidan gauw op Alina afgestapt nadat hij had gezien hoe ze door een paar jongens tegen de muur was aangeduwd. Het was te druk om hen achterna te gaan en hen de straf te geven die ze verdienden helaas. Zo kon hij zich wel om Alina bekommeren en zichzelf ervan verzekeren dat het verder met haar ging. Of haar helpen als dit niet zo was.
'Ja, het gaat wel. Alleen mijn vleugel ziet er niet zo goed uit,' vertelde ze hem. Direct schoot zijn blik naar de feeënvleugels op haar rug, waarvan er eentje zielig gebroken bij hing. Gelukkig dat het verder wel ging met haar en alleen haar vleugel niet ongeschonden uit het opstootje was gekomen. Gauw trok Aidan dan ook zijn toverstok tevoorschijn om de vleugel te repareren. Misschien dat ze dit zelf ook had kunnen doen als ze eenmaal was bijgekomen van de schrik, maar hij stond er nu toch bij, dus dan kon hij haar net zo goed helpen.
'Dankje,' vertelde Alina hem hartelijk. 'Ik had het zelf willen doen, maar ik ben mijn toverstok vergeten,' verontschuldigde ze zich, maar Aidan haalde zijn schouders op. Het was onhandig, maar overkwam iedereen wel een keer. En je toverstok vergeten bij een feestje was ook een stuk minder erg dan voor bijvoorbeeld een les.
'Geen probleem, dat kan gebeuren.' Hij glimlachte haar bemoedigend toe. 'Wat wilden ze trouwens van je? Of was het puur treiteren?' Het was eigenlijk hartstikke erg dat dit nog steeds gebeurde in hun jaar. De meesten waren ondertussen bijna volwassen, al gedroeg duidelijk niet iedereen er zich naar. Misschien toch iets om op te pakken met de andere prefects, niet alleen binnen hun jaar, maar ook de andere jaren. Aidan wilde dit in ieder geval niet zomaar laten gebeuren. Hij wilde dan ook absoluut zorgen dat niemand Alina meer lastig zou vallen vanavond. Nu kon hij dit niet continu in de gaten houden, maar hij kon in ieder geval zorgen dat ze zonder verdere problemen op het feest zou aankomen.
'Graag!' ging ze dan ook enthousiast in op zijn voorstel. Ze vervolgden samen hun weg naar the Great Hall. Aidan hield ondertussen de mensen om hen heen in de gaten mocht hij nog een spoor kunnen oppikken van de jongens van net. 'Ben je verkleed als dinosaurus of is dit één van die Muggle-dingen die ik niet snap?' Alina's vraag deed hem grinniken en hij tikte even tegen zijn hoed aan. 'Je ziet er wel leuk uit,' complimenteerde ze hem nog, wat hem even deed blozen. Hoezeer hij ook gegroeid was vanuit dat verlegen jongetje, complimenten bleef hij lastig vinden om mee om te gaan.
'Ik ben bang dat dit een muggle ding is dat je niet snapt,' bevestigde hij haar vermoeden. 'Er is een filmreeks genaamd Jurassic Park waarin ze dinosaurussen tot leven hebben weten te wekken en ze er een soort dierentuin omheen bouwen. Ik probeer door te gaan voor een gids in dat park!' Hij vertelde haar maar nog niet dat dit in de films natuurlijk helemaal mis ging en de dino's daar hartstikke eng en gevaarlijk waren. Toch leek het hem wel gaaf als zo'n park met dino's werkelijkheid zou kunnen worden en dat hij er zou kunnen werken. Voor nu moest hij het maar met fabeldieren doen, die waren ook hartstikke gaaf en konden ook zo de nodige problemen opleveren.
'Ik ben in ieder geval blij dat je ernaar vraagt,' bedankte hij haar vervolgens. 'Ik vrees dat de meesten het niet zullen snappen en me maar raar zullen vinden.' Al wist hij nog wel te grinniken. Hij kon maar beter de draak met zichzelf steken dan zich daadwerkelijk zorgen te maken om wat mensen van zijn kostuum zouden vinden.

19 nov 2021 - 8:47 darkurge is offline

darkurge 3074

MAXIMUS 'MAX' LOVEGOOD
18 years old • Slytherin • Beater • Slytherin boys' dorm • Hades • w. Madigan

Het schooljaar vorderde. Aiofe was niet meer gezien en er werd amper nog over het verdwenen Hufflepuff meisje gesproken. Alsof het niet uitmaakte dat een leerlinge van de school vermist was geraakt. In eerste instantie had Maximus zich geen zorgen gemaakt om de kwestie. Hij was ervan overtuigd geweest dat ze bij een andere leerling was blijven slapen na het Slytherin-feestje, maar inmiddels waren er twee maanden verstreken en was het meisje nog steeds niet terug. Het was vreemd. Maximus had er met Madigan over willen praten, maar hij had ergens een vermoeden dat hij antwoorden zou krijgen die hij niet wilde horen. En dus zweeg hij. Aiofe had vast vrienden de het voor haar zouden opnemen en die nog bezig waren met haar vermissing, het was niet zijn plaats om dat te doen.
De verblijfplaats van Aiofe was echter niet het enige mysterie op de school dat nog altijd onopgelost was. Zo was er nog steeds niet bekend wie die zogenaamde snitch was en ook is Maximus er nooit achter gekomen of Jordyn en Joakim nu wel of niet geneukt hadden. Al mocht die laatste vraag wat Max betreft we onbeantwoord blijven.
Na het succes van het eerste feest van het jaar volgde vanavond het tweede: Halloween. Vanzelfsprekend zou Maximus een matching kostuum dragen met zijn vriendinnetje. Madigan was nog altijd zijn droomvrouw en niets stond hun toekomst samen in de weg, niets, behalve Zaheer misschien. De woordenwisseling van zijn beste vriend en zijn vriendin was Maximus niet in de koude kleren gaan zitten. Het liefste zou hij de jongen dan ook vanavond ontwijken, want ondanks dat Zaheer zijn beste vriend was en hij graag tijd met hem doorbracht, wilde Max Mads niet kwijt.
In de Slytherin boys’ dorm bekeek Maximus zichzelf voor de laatste keer in de spiegel. Hij kon tevreden zijn met zijn outfit voor vanavond; Mads zou gek zijn als ze hem verliet voor Zaheer, maar ook die gedachte zorgde er niet voor dat zijn onrust minder werd.
De deur werd achter Max geopend en hij draaide zich om. Daar stond ze dan. Zijn perfecte blonde persephone. Zelf was hij gehuld in een zwart gewaad dat soepel om zijn lichaam gedrapeerd was en één schouder ontbloot liet.
“Hey daar,” glimlachte Madigan. Zijn vriendinnetje stapte op hem af en sloeg haar armen rondom zijn middel. Door Mads haar aanraking gleden al zijn eerdere zorgen en onzekerheid van hem af. Hier alleen met Mads wist hij dat ze voor elkaar bestemd waren. Max zijn schouders ontspanden, zijn ademhaling werd langzamer en hij kuste zijn vriendin haar voorhoofd.
“De look als koning van de Onderwereld misstaat je zeker niet,” complimenteerde ze hem. “Moet ik je nu ook de hele avond met ‘majesteit’ aanspreken?” vroeg ze, met haar lippen op de zijne. “Of heb je liever iets anders?”
“Nee, majesteit is perfect,” zei Maximus. In een soepele beweging bracht hij zijn armen achter Madigan haar rug en benen en tilde haar moeiteloos van de grond. “maar alleen als ik jou my Queen mag noemen. Met Madigan in zijn armen ging Maximus weer voor de spiegel staan. Liefkozend kuste hij haar blonde haren en fluisterde in haar oor. “Je ziet er adembenemend uit vanavond.” zei hij zacht. “Weet je zeker dat we naar het feest moeten gaan? Misschien wil ik je wel voor mezelf houden vanavond.”

19 nov 2021 - 9:02 darkurge is offline

darkurge 3074

♠ Ashley Joseph Jones ♠
- Ready to start a Revolution -
17 years old • Gryffindor • Progressive • costume • Great Hall • w. Lysandra

Ashley omhelsde Lysandra en keek uit naar het Halloween feestje dat die avond gepland stond. Het meisje behoorde volgens haar outfit toe tot de SWAT en zelf was Ashley een brandweerman. De Great Hall was uitgedost in griezelige versiering en het leek er drukker dan normaal. Aan Lysandra haar zij liep Ashley het feest binnen. De gebruikelijke onrust en enthousiaste maakte zich meester van hem. Hij kon niet wachten tot het feest losbarstte en zou hier waarschijnlijk tot in de late uurtjes blijven hangen. Naast het Halloween-feestje was het ook Pandora haar verjaardag vandaag. Ashley had zijn cadeautje aan zijn beste vriendin vanmiddag al gegeven; een muggle first aid kit, Pandora haar favoriete boterbiertjes en een cadeaubon voor Zonko’s in Hogsmaede. Ergens voelde Ashley zich geroepen om Pandora vanavond als felicitatie te kussen. In het bijzijn van haar broer natuurlijk. Maar misschien was het verstandiger om dat niet te doen. De kaakslag die hij van Maximus had ontvangen stond nog scherp op zijn netvlies en hij hoefde nou niet perse weer zo’n klap.
Ashley keek naar Lysandra en zag hoe ze opgewekt glimlachte naar iemand in de menigte. Nieuwsgierig volgde hij de blik van zijn vriendin en vond Dean Thomas een eindje verderop in de Great Hall. Zou hij ernaar vragen? Misschien later..
Met zijn arm door die van Lysandra gehaakt liep Ashley naar de dranktafel en vroeg het meisje of het niet onbeschoft was dat ze Snape niet hadden gevraagd om zich als ambulancebroeder te verkleden.
Lysandra schoot direct in de lach. “Hij zal alle patiënten wel weer tot leven krijgen,” zei ze vrolijk. “Iedereen die hem als ambulancebroeder krijgt, rent direct gillend weg.”
Ashley lachte ook. “Helemaal niet zo’n verkeerd idee dus.” Concludeerde hij.
“Glaasje punch, Ash?” vroeg Lysandra, terwijl ze twee glazen inschonk.
“Uhu.” stemde Ashley in. “Ze hebben zeker niets sterkers hier vanavond.” zei hij ietwat teleurgesteld.
“Ik denk trouwens niet dat Snape werkelijk gelooft dat dat opstel van Zoya en Zaheer komt,” vervolgde Lysandra. “Dat zijn zo’n beetje zijn favoriete leerlingen.”
“Nee, dat denk ik ook niet..” stemde Ashley in met haar gedachtegang. “Waarschijnlijk is er niets dat die twee verkeerd kunnen doen in zijn ogen.”
“Ben je nog steeds druk bezig met gelijke rechten voor Muggles?,”
Ashley knikte. “Zeker, ik was eigenlijk van plan om vanavond mijn officiële uitnodigingen te sturen.” vertelde hij Lysandra over zijn plan. Iedereen was bij elkaar, het was druk genoeg en dus was Ashley tot de conclusie gekomen dat vanavond het perfecte moment was om zijn Muggle’s Defence Force op te zetten. “Denk je dat Dean ook een uitnodiging wilt?” vroeg Ashley onschuldig en hij nam snel een slok van zijn punch.

19 nov 2021 - 9:16 darkurge is offline

darkurge 3074

⌘ Dmitri Viktor Volkov ⌘
16 years old • Slytherin • Quidditch Captain • Hallways • Quidditch Uniform • with Amira

Dmitri voelde de adrenaline nog altijd door zijn lichaam gieren. Zojuist was de eerste officiële Quidditch bespreking geweest met zijn rechterhand Amira en hij kon niet wachten tot de eerste wedstrijd. Alles lag in hun voordeel; ze hadden een sterk team, hun tactieken waren tot in de puntjes uitgewerkt en iedereen was in topvorm. Het beloofde een succesvol Quidditch jaar te worden, maar tegelijkertijd wilde Dmitri zich niet rijker rekenen dan hij was. Ze moesten eerst nog zien te winnen; het spel was pas gespeeld wanneer alle wedstrijden voorbij waren.
Door Aiofe haar vermissing had Dmitri zich nog meer dan gewoonlijk op zijn favoriete sport gestort. Alles om zichzelf maar af te leiden van het gemis dat Aiofe haar vermissing had veroorzaakt in zijn leven. Maar naast gemis maakte hij zich ook eindeloos druk om zijn beste vriendin. Het was een gevoel dat hij alleen wist af te schudden wanneer hij op zijn bezem zat. Wellicht dat hij wat obsessief was geworden met zijn taken als team-captain, maar naast de vervelende gevoelens rondom Aiofe wegdrukken had zijn obsessieve gedrag nog een ander voordeel. Op deze manier kon hij Miran als Theo gemakkelijk ontwijken. Hij was altijd op weg naar of op weg terug van het Quidditch-veld, las talloze boeken over tactiek en tekende continue nieuwe opstellingen uit. Met zijn hoofd bij de sport, kon hij niet denken aan de zoen die hij met beide jongens had gedeeld. Met de snitch nog altijd onder de leerlingen leek Dmitri dat de beste optie om geen aandacht op zichzelf te vestigen. Hij wilde zichzelf zo onschuldig mogelijk laten ogen; zodoende ook zijn outfit keuze voor vanavond.
’’Heb je wat vertrouwen voor de Cup dit jaar?’’ haalde Amira Dmitri uit zijn gedachtegang. Het meisje liep naast hem en samen maakten ze hun weg richting hun Common Room. Ze hadden een tijdje in stilte naast elkaar gewandeld, een stilte waar Dmitri van genoten had.
“100%.” Was zijn vastberaden antwoord. “Als ze onze focus op het spel en het team houden denk ik dat we een goede kans maken om te winnen.” vertelde hij haar. “en jij?”
‘’Vertel eens, waar ga jij als verkleed?’’vroeg Amira verder, ze draaide haar gezicht naar Dmitri toe en hun ogen ontmoetten elkaar. ‘’Piraat? Mummy? Engel? Clown?’’ probeerde ze te raden waar hij voor gekozen had. ‘’Of…hippogriff?’’
Een speelse glimlach verscheen op Dmitri zijn gezicht. “Allemaal fout.” liet hij haar weten. “Je kan het niet raden.” verzekerde hij haar. “Maar hoe ga jij verkleed dan? Duivel? Eenhoorn? Of wacht.. ga je als troll? Samen met je broer?” vroeg hij haar plagend, nog net voordat ze de Slytherin Common Room bereikt hadden.

19 nov 2021 - 19:13 Kobyla is online

Kobyla 19258

Shane Montgomery

17 • Ravenclaw • costume • with Novalie • Hufflepuff Common Room -> Hallways

❝ And sometimes I feel so out of place. ❞

Shane wist niet zo goed wat hij moest doen met het complimentje dat hij van Nova kreeg, dus besloot hij de aandacht van zich af te halen door haar juist te complimenteren over haar uiterlijk. Ze had heel erg haar best gedaan voor haar outfit en het resultaat mocht er ook zeker wezen. Nova zelf leek alleen ook even niet weten wat ze met zijn opmerking aanmoest, dus verstopte ze haar gezicht tegen zijn borst. Hij grinnikte even en gaf haar een kus. Het zacht piepende geluidje dat uit haar kwam, vertelde hem dat ze dit absoluut niet erg leek te vinden.
'Klein momentje — ik moet even bijkomen. . .' vertelde ze hem mompelend. 'Jij bent weer eens veels te lief voor me.' Hij humde vragend, maar trok haar nog wel even tegen zich aan. Hij had geen idee wat hij dan nu precies deed wat haar dit gevoel gaf, maar het kon niets slechts zijn, toch? Ze bleef nog even zo in zijn omhelzing staan, maar maakte zich na een tijdje weer los. Blijkbaar waren er belangrijke dingen om te doen.
In dit geval was het de rits van haar jurk die hij voor haar moest controleren. Natuurlijk wilde hij haar hierbij helpen, dus gauw stapte hij weer op haar af om te kijken. Het was dan ook een kleine moeite en hij had het gauw voor haar geregeld. Nova was ook weer gauw bij hem, het verstrengelen van hun handen was ondertussen erg vertrouwd gaan voelen. Shane merkte dat ze op haar tenen was gaan staan en voor een fractie van een seconde vroeg hij zich af waarom. Om dan te realiseren dat Nova dit vaak deed als ze een kus wilde geven. Hij had geen idee waar, dus voor de zekerheid draaide hij zijn gezicht naar haar toe en gaf haar een kus op haar lippen. Als ze slechts een kus op zijn wang had willen geven, had ze nu even pech.
'Nee, nog leuker, want jij bent er deze keer bij,' vertrouwde ze hem toe. Nu was het weer zijn beurt om even te blozen. Shane had ondertussen wel door dat zijn vriendin zijn gezelschap heel erg waardeerde, maar hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij een feestje leuker zou maken. Zo gezellig was hij nu ook weer niet op zulk soort gelegenheden.
'Euh, ik hoop dat ik je niet teleurstel,' mompelde hij dan ook wat opgelaten. Feestjes waren gewoon niet zijn ding, al wilde hij vanavond wel zijn best doen er wat leuks van te maken, zelfs al had hij nog niet echt een idee hoe. Wel was het blijkbaar tijd om te gaan en hij liet zich dan ook door Nova de gang op trekken.
'En je mag op elk moment aangeven dat het je te veel wordt. Dan breng ik je onmiddellijk terug naar je slaapzaal — beloofd.' Shane wist dat hij erop kon vertrouwen dat Nova goed voor hem zou zorgen. Gelukkig voelde hij zich ondertussen ook vertrouwd genoeg met haar om daadwerkelijk te kunnen aangeven als hij niet meer wilde. Als je hem dit enkele maanden geleden gevraagd had, zou hij geen kik hebben gegeven en zich verstopt hebben in een hoekje. 'Beloof jij ook om me gewoon te komen halen, ook al sta ik met mijn vriend te praten of iets dergelijks?' vervolgde ze nog, waarop hij knikte.
'Ik beloof het,' vertelde hij haar. Hij was blij dit nu te kunnen beloven, want ook dit zou hem dus enkele maanden terug niet gelukt zijn. Daarnaast had hij er een hekel aan om loze beloftes te maken. Nu kon hij wel laten zien dat hij een goed vriendje voor haar was die zich aan zijn beloftes hield. 'Je hoeft me alleen ook weer niet als een kind naar bed te brengen,' bracht hij in het verweer, al probeerde hij in zijn stem te laten doorklinken dat hij met haar aan het dollen was. 'Maar ik zal je lastig komen vallen als ik niet meer wil.' En waarschijnlijk proberen haar bij zich te houden als ze eenmaal terug gingen. Het zou hem weinig verbazen als hij na een uur al geen zin meer had in het feestje, maar hij zou dan absoluut nog niet naar bed willen.

19 nov 2021 - 21:14 Aynur is offline

Aynur 2380

JORDYN ✖ KINGSLEY

Ongelovig trok ik mijn wenkbrauw naar Aster op. Hij gaf dan wel aan dat hij geen derde op het oog had, maar de niet direct erachteraan zorgde ervoor dat ik moeite had om zijn nee te geloven. “Niet direct, hmm?” herhaalde ik dan ook. Ik keek hem voor een aantal seconden aan die voor hem waarschijnlijk als een eeuwigheid aan begonnen te voelen. Uiteindelijk haalde ik slechts nonchalant mijn schouders op met de mededeling dat hij altijd mij mocht komen opzoeken — en dan bedoelde ik niet per sé om te praten over onze gevoelens.
Echter scheen Aster die memo niet te hebben gekregen. Ik had nog nauwelijks mijn ‘opgeleukte’ drankje achterover gegooid of de gozer begon me te bevragen over hoe ik me voelde. Nu — van ieder moment dat we samen verder doorgebracht hebben moest hij juist het Halloweenfeest uitkiezen om hierover te praten. Ik wist wel dat ik iets té scherp op mijn vriend reageerde, maar de woorden waren er al uit voordat ik erg in had. In ieder geval dacht ik wel duidelijk te zijn over het feit dat ik niet wilde praten.
Als een ware Gryffindor leek Aster niet afgeschrikt te worden door mijn botte gedrag. “Is dat niet de hele bedoeling van vriendschap dan?” vroeg hij zichzelf hardop af. Mijn donkere ogen flitsen gevaarlijk zijn kant op en ik nam vlug een slok van de alcohol in de hoop dat dit mijn temperament iets zou kalmeren. Met de rug van mijn hand veegde ik eventuele sporen van de vloeistof weg van mijn bovenlip waarna ik mijn excuses aanbood — een lichte weerstand nog hoorbaar in mijn woorden.
Na nog een diepe zucht van zijn kant deed mijn vriend zowaar nog een poging om mij aan de praat te krijgen. “Het zijn niemands zaken wat er tussen jullie gaande is, maar ik vind het echt niet leuk om mijn vrienden zo down te zien.”
Vrijwel onmiddellijk onderbrak ik hem. “Maar ik ben niet down. Het gaat prima, zei ik toch.” Natuurlijk was dit een grote leugen, maar het lukte mij nog niet om taal te geven aan de gevoelens die ik vanbinnen voelde. Ik wist niet eens wat het was dat zich vanbinnen afspeelde. Liever wilde ik gewoon mijn zorgen op een andere manier laten vergeten, bijvoorbeeld door seks of alcohol.
Aster leek zich daarentegen niet van mijn woorden of mijn toon aan te trekken en scheen de ballen te hebben om mij nog eens te vragen of alles oké was. Ik beet nurks op mijn lip — koppig weigerend om hem aan te kijken. “Ik weet het niet, okay?” kwam er uiteindelijk uit, nog altijd op een ietwat pissige manier. Niet dat ik zozeer boos was op Aster. Ik was eerder boos op mezelf omdat ik zo moeilijk deed, maar ik wist niet zo goed hoe ik dat anders aan moest pakken. Bij lange na was ik nog niet klaar voor een vaste relatie en ik wist niet eens of ik Joakim überhaupt kon geven wat hij verdiende — zoals ik het eerder bij Sasha en Julian al niet had gekund.
Het plastic bekertje had ik inmiddels geplet tussen mijn handen, mijn irritatie daarop zegevieren. Gelijktijdig met het geluid van het knappende plastic voel ik de boosheid uit mijn spieren wegdruipen om er een soort moedeloosheid voor in de plaats te laten komen. “Ik weet het niet,” fluisterde ik deze keer en ik liet mijn hoofd in mijn handen rustig waardoor mijn haren als een gordijn langs mijn gezicht kwam te hangen. Langzaam leunde ik iets meer in de richting van Aster tot ik tegen zijn schouder aan belandde. “Ben je nu tevreden?” mompelde ik erachteraan terwijl mijn schouders zich ietwat verslagen naar beneden lieten zakken.

I have seen my own sun darkened

20 nov 2021 - 21:19 darkurge is offline

darkurge 3074

☽ SASHA DIGGORY
16 years old • Hufflepuff • Quidditch Captain • Great Hall • Fairy costume • W. Joakim

tw: suicidal thoughts
het ging niet goed. Met haar benen opgetrokken zat Sasha op haar bed. Haar armen had ze strak om haar benen geklemd en haar hoofd leunde op haar knieën. Er was niemand in de Hufflepuff Girls’ Dorm en daar was Sasha dankbaar voor. Ze zat nu al een uur met zichzelf in een kling, gekleed in haar fairy kostuum, op haar bed. De vleugels van haar outfit prikten al een tijd pijnlijk in haar rug, maar Sasha voelde de pijn amper. Aiofe haar vermissing had alle gevoelens rondom de dood van haar broer weer naar de oppervlakte gebracht. Twee maanden was Aiofe inmiddels vermist en niemand leek er mee bezig te zijn. Net zoals ook Cedric zijn dood niet meer behoorde tot de gespreksonderwerpen in de gangen. Niemand hield zich bezig met het feit dat Cedric niet langer leefde. Haar broer was er niet meer en iedereen ging doodleuk door met hun leven, maar Sasha kon het niet. Ze wachtte op hem, terwijl ze wist dat hij nooit meer terug zou keren. Ze zou hem nooit meer zien en dat besef was nog steeds niet volledig ingedaald. Iedere dag had Sasha het gevoel dat hij zo maar om de hoek zou kunnen komen. In zijn Hufflepuff uniform en met zijn Captain-badge op zijn gewaad gepind.
Diezelfde pin die haar broer had gedragen lag momenteel op Sasha haar nachtkastje. Ze had gehoopt dat het dragen van die pin haar goed zou doen, maar het tegenovergestelde was gebeurd. Ze voelde zich niet goed genoeg om Cedric zijn badge te dragen. Zij wilde die badge niet, ze wilde hem. Het gemis van haar broer had ertoe geleid dat Sasha zichzelf weer begon af te sluiten. In de afgelopen weken had ze niet of nauwelijks écht contact gemaakt met de andere leerlingen. Het was totaal niet helpend en ze voelde zich er niet beter door, maar toch kon ze zichzelf er niet toe zetten om met anderen te praten.
Cedric die ze niet kon zien en Ilias die ze dagelijks moest zien was een giftige cocktail geworden in Sasha haar hoofd. Haar ex zocht geen contact met haar en dat deed haar pijn. Hij had haar gedumpt op haar dieptepunt en was vrolijk doorgegaan met zijn leven. Alsof Sasha niets was en zo voelde ze zich dus ook. Ze was niets. Waarschijnlijk zou niemand haar missen als ze nu zou verdwijnen. Soms dacht Sasha dat dat het beste was. Niemand zou om haar treuren en zij zou verenigd worden met haar broer. Reunited in death.
Sasha veegde een verdwaalde traan van haar wang en slikte moeizaam. Dat was wat ze wilde, waar ze naar verlangde: een einde aan het bestaan in deze diepe put van verdriet.
Maar dat was geen optie. Sasha wreef in haar ogen en duwde zichzelf van haar bed af. Cedric zou niet willen dat haar verhaal zo eindigde en die gedachte was de enige motivatie die Sasha had om vanavond naar het feestje te gaan. Het was Halloween en dat zou gevierd worden in de Great Hall.
De badge met de woorden captain pinde ze op haar jurkje, op die manier was Cedric misschien toch nog bij haar vanavond. Het was een schrale troost, maar het was iets. Aangezien Sasha maar weinig contact met de anderen had gehad, had ze ook niemand om mee naar het feest te gaan. In haar eentje maakte ze haar weg door het kasteel richting de uitbundig versierde Great Hall.
De drukte in de feestzaal was benauwend, beklemmend zelf, maar Sasha was er. Dat was haar enige doel voor die avond. Als ze nu weer terug naar haar kamer ging, had ze het in ieder geval geprobeerd. Haar voet was over de drempel en dat was voor nu goed genoeg. De geluiden van de feestende menigte was overweldigend en Sasha ontsnapte richting de zijkant van de ruimte. Ze trok haar jurkje ongemakkelijk recht en sloeg haar armen over elkaar heen. Met haar rug leunde ze tegen de muur van het kasteel aan en nam de menigte in haar op.
”Hey,” Pas bij het horen van Joakim’s begroeting keek Sasha op. Ze had als een zombie staan staren naar de dansende leerlingen. Toepasselijk, want de jongen die op haar afgestapt was leek nu juist voor die outfit gekozen te hebben.
“Hey!” zei Sasha en ze glimlachte waterig naar de jongen naast haar.
“Ik moet zeggen, vanuit deze locatie een feestje gadeslaan, lijkt me ook wel vermakelijk” Joakim kwam naast haar tegen de muur staan en leek zelf ook niet al te enthousiast over het feestje.
Sasha grinnikte en ze keken samen naar hun medestudenten die het maar al te druk hadden met elkaar.
“Misschien een veel te directe vraag, maar heb je toevallig nog wat wiet?”
Sasha keek Joakim verrast aan en glimlachte. Die vraag had ze niet zien aankomen. Voor zover zij wist behoorde Joakim niet tot de potheads van de school, maar aan de andere kant, wat wist zij nu echt.
“Ik hou van directe vragen.” zei Sasha en ze haalde een zakje uit haar bh. “Heb je ook vloei en tip of ben je eerder op zoek naar iets kant en klaars?” Sasha keek schichtig om zich heen en stak toen een door haar eerder gedraaide joint in Joakim zijn richting op. “Leuke outfit, trouwens.” complimenteerde ze de jongen ietwat mat.

22 nov 2021 - 16:29 Reeses is offline

Reeses 1333

Lysandra Black
Sixteen years ● Slytherin ● Bloedverraadster ● Outfit: Halloweencostume ● W/ Ashley @Great Hall

Het was een goed idee geweest om met Ash naar het feest te gaan. Ze kon altijd ontzettend met hem lachen en hij leek er geen moeite mee te hebben dat ze een Slytherin was.
Ze hadden een gezamenlijke hobby, namelijkSnape pesten, al had hun dat al wel het nodige strafwerk opgeleverd. Ash lachte om haar opmerking, toen Lysandra de jongen aanstootte en naar de leraarstafel knikte.
De leraarstafel was nu echter weg en had plaatsgemaakt voor een aantal statafels, waar ook het grootste deel van hun leraren stonden. “Zie je Snape?,” grinnikte Lysandra. “Hij heeft zich dit jaar wel echt uitgedost hè, met zijn Halloweencostume.” In tegenstelling tot de andere leraren, was Snape juist níét verkleed en droeg de professor zijn gebruikelijke zwarte gewaad. “Misschien moeten we hem alsnog uitnodigen… Madame Pomfrey zal het dan niet zo druk hebben.”
Ze begaven zich naar de dranktafel, waar Lysandra Ash een glaasje punch aanbood. “Uhu. Ze hebben zeker niets sterkers hier vanavond.”
Lysandra schudde haar hoofd. “Nee, dat denk ik ook niet. Of het moet nog komen.” Ze gaf Ash de punch, toen Lysandra zich hardop afvroeg wat Snape met hun eerder ontvangen opstel had gedaan. “Nee, dat denk ik ook niet..” stemde Ashley in met haar gedachtegang. “Waarschijnlijk is er niets dat die twee verkeerd kunnen doen in zijn ogen.”
Het onderwerp kon echter niet lang haar aandacht vasthouden. Ze wist nog altijd niet zeker of ze haar vriend over Dean zou vertellen en besloot het eerst over een andere boeg te gooien. “Ben je nog steeds druk bezig met gelijke rechten voor Muggles?,” vroeg ze hem dan ook.
De jongen knikte. “Zeker, ik was eigenlijk van plan om vanavond mijn officiële uitnodigingen te sturen. Denk je dat Dean ook een uitnodiging wilt?”
De punch, waar Lysandra zojuist een slokje van had genomen, schoot haar verkeerde keelgat in. Haar ogen begonnen te tranen terwijl ze rood aanliep en al hoestend probeerde ze haar ademhaling weer wat onder controle te krijgen.
“Dean?,” herhaalde Lysandra met schorre toon. Godzijdank was ze al rood door de verslikking, waardoor haar blos – hopelijk – minder opviel. Haar toon was echter lang niet zo onschuldig als die van Ash en toen dat besef bij haar binnen kwam, keek ze de jongen schuin aan.
“Zit je me nou te pesten?,” vroeg Lysandra argwanend, waar ze mompelend aan toevoegde: “Ik dacht dat alleen Slytherins dat deden.”
Lysandra nam een klein slokje van haar drankje, voor ze om zich heen keek en schoorvoetend toegaf: “Oh, goed dan!” Toen niemand binnen gehoorafstand was, vervolgde de Slytherin: “Ik wilde het je toch al vertellen, maar… Dean en ik zijn al een half jaar samen.”
Een glimlach en een dromerige blik verscheen op Lysandra’s gezicht terwijl ze terug dacht aan die middag. Dean en zij hadden een stuk langs de kassen gewandeld en van daaruit naar het meer, waar ze hun geheime plekje hadden om ongestoord te zitten, te praten en te zoenen.
Het was heerlijk om hand in hand met Dean te lopen, zonder dat ze rotopmerkingen naar hun hoofd kregen geslingerd.
Maar al snel belandde Lysandra terug in de realiteit. Het leek steeds moeilijker om hun relatie geheim te houden, nu naast Zaheer ook Ash op de hoogte was – al lag dat natuurlijk geheel anders. “Maar Ash, alsjeblieft,” smeekte Lysandra haar vriend. “Vertel hier niemand iets over. Mijn ouders vermoorden me…”
Hoewel vermoorden misschien een beetje overdreven overkwam, geloofde Lysandra dat haar vader er wel toe in staat zou zijn. Of in ieder geval levenslange opsluiting. De man ging niets uit de weg wat zijn naam zou kunnen bezoedelen.

"I am not a product of my cirsumstances,
I am a product of my decisions"

23 nov 2021 - 14:58 Aynur is offline

Aynur 2380

16 years — Hufflepuff Prefect — Pureblood
Dress + Hair — Hufflepuff Common Room — w. Shane

Waar ik in eerste instantie Shane een kus op zijn wang had willen geven, scheen mijn vriendje een ander idee te krijgen. Redelijk plotseling draaide hij zijn hoofd een kwartslag en mijn kus belandde op zijn lippen. Een gesmoord, verrast geluidje rolde over mijn lippen. Verlegen giechelde ik weldra we weer van elkaar gescheiden waren.
“Ik dacht — Ik wilde. . . een kus op je wang,” prevelde ik onhandig. “Maar dat. . . was nog veel beter.” Er was een roze gloed op mijn wangen verschenen, maar het duurde niet lang of Shane’s wangen droegen eenzelfde gloed. En dat alleen omdat ik aangaf dat het Halloweenfeestje van dit jaar nog leuker ging zijn omdat hij erbij was.

Ik kon aan zijn antwoord merken dat hij opgelaten was en het koste me moeite om mijn eigen geluksgevoel te temperen zodat ik niet te overweldigend voor Shane zou zijn. Voorzichtig liet ik mezelf weer terugrollen in zijn armen. “Ik denk niet dat jij me nog teleur kan stellen,” fluisterde ik met een tedere glimlach spelend om mijn lippen. Vervolgens verduidelijkte ik dat Shane op ieder gewenst moment kon aangeven dat het hem teveel werd. We zouden dan meteen een rustige plek opzoeken zodat hij zijn overdosis aan prikkels weer kon relativeren — zo had Josie het me ooit eens uitgelegd. Bij wijze van antwoord knikte hij.
“Ik beloof het,” drukte hij me nog op het hart. In een vlaag van impulsiviteit haakte ik mijn pink door de zijne om onze belofte te bezegelen. Ik giechelde omdat het eigenlijk een stom gebaar was. “Sorry, ik kon het niet laten,” zei ik ietwat beschaamd. Het ging automatisch — zoals ik ook met mijn zussen zou hebben gedaan.
“Je hoeft me alleen ook weer niet als een kind naar bed te brengen, maar ik zal je lastig komen vallen als ik niet meer wil,” voegde Shane er nog aan toe. Nadenkend hield ik mijn hoofd schuin terwijl ik opkeek om zijn gezichtsuitdrukking te peilen. “Maar, is het niet zo dat als je overprikkeld bent — je in een prikkelloze omgeving moet zijn? Ik bedoel, ik ben uiteindelijk ook een éxtra prikkel die om je aandacht vraagt.” Ik wachtte nog op Shane zijn antwoord voor ik me los maakte uit zijn omhelzing en mijn vingers langzaam naar zijn hand liet reiken.
“Zullen we?” fluisterde ik met de zenuwen die ook door mijn buik heen gierde. Ik wilde niet te laat aankomen om de starende blikken van de meeste mensen te ontwijken. Natuurlijk zou niet iedereen naar ons staren, maar zo voelde het wel. Zelfs mijn vingertoppen tintelden van de spanning.

[ bericht aangepast op 23 nov 2021 - 14:58 ]

I have seen my own sun darkened

23 nov 2021 - 20:27 Culloden is offline

Culloden 694

Alina Meadows
16 • Hufflepuff • Hallways • outfit • with Aiden

"The good you do today will be forgotten tomorrow.
Do good anyway."

Alina was blij dat Aiden haar vleugel zo snel had kunnen fiksen. Waarschijnlijk zouden er vanavond heel wat meisjes als elfje verkleed rondlopen, maar ze was best tevreden met haar kostuum en een gebroken vleugel had haar avond er niet op vooruit geholpen. Lichtjes beschaamd had ze toegegeven dat ze haar toverstok in haar dorm was vergeten. Gelukkig leek Aiden daar niet veel om te geven. 'Geen probleem, dat kan gebeuren.' De glimlach die hij haar schonk deed haar meteen wat rustiger voelen. 'Wat wilden ze trouwens van je? Of was het puur treiteren?'
Het meisje sloeg haar ogen even neer vooraleer ze op die vraag antwoordde. 'Gewoon een makkelijk doelwit denk ik. Het is niet de eerste keer dat ze me lastigvallen zonder reden,' klonk haar antwoord een beetje triestig. Natuurlijk wist ze van zichzelf wel dat ze een makkelijk doelwit was voor anderen, maar het bleef voor haar toch moeilijk te begrijpen waarom die jongens er plezier uit haalden om iemand gewoon, puur voor de fun, lastig te vallen. Meestal probeerde ze dan ook uit hun buurt te blijven, maar vanavond was dat dus duidelijk niet gelukt.
Gretig had ze Aiden's aanbod aangenomen om samen naar de Great Hall te wandelen. Dat zou ze ook gedaan hebben zonder de gebeurtenis van daarnet. Ze vond zijn gezelschap wel aangenaam. Daarbij gaf het haar ook de kans om zijn kostuum een keer te bekijken. Een dinosaurus op een hoed geplakt. Met een bedenkelijke blik vroeg ze dan ook naar zijn kostuum, maar al snel bleek dat haar intuïtie juist had gezeten: het was een muggle-ding.
'Ik ben bang dat dit een muggle ding is dat je niet snapt,' bevestigde de andere Hufflepuff. 'Er is een filmreeks genaamd Jurassic Park waarin ze dinosaurussen tot leven hebben weten te wekken en ze er een soort dierentuin omheen bouwen. Ik probeer door te gaan voor een gids in dat park!' Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, maar toch keek Alina even bedenkelijk. Dinosaurussen zagen er vaak best eng uit, waarom zou je in een park met ze willen rondlopen?
'Is dat niet hetzelfde als in een park vol met draken rondlopen?' vroeg ze zich dan ook luidop af. Draken waren ook niet de vriendelijkste wezens.
'Ik ben in ieder geval blij dat je ernaar vraagt. Ik vrees dat de meesten het niet zullen snappen en me maar raar zullen vinden.' Aiden grinnikte nog eventjes, maar Alina vermoedde dat hij het toch niet zo leuk zou vinden. Ze schudde haar hoofd dan ook even.
'Je bent helemaal niet raar. Ik vind het juist cool dat je twee werelden met elkaar weet te mengen,' probeerde ze hem glimlachend een hart onder de riem te steken. 'En zo leer ik nog wat bij ook,' voegde ze er lachend aan toe. 'Je moet me echt meer vertellen over die filmreeks.' Haar nieuwsgierigheid was nu wel aangewakkerd.
Inmiddels waren ze bij de Great Hall aangekomen waar het feestje al bezig was. Mensen liepen rond in allerlei kostuums. Sommigen vielen niet eens te herkennen. 'Heb je ook gehoord van die kostuumwedstrijd?' vroeg ze aan Aiden terwijl ze de grote ruimte binnenwandelden. 'Hoe moet je nu op iemand stemmen als je van de helft niet eens weet wie er achter het kostuum zit?'

[ bericht aangepast op 23 nov 2021 - 20:28 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

24 nov 2021 - 20:03 Culloden is offline

Culloden 694

Aster Muir
17 • Gryffindor • Beater • Zombie Quidditch player • Great Hall • with Jordyn

“When angry, count four. When very angry, swear.”

Zoals verwacht had Jordyn niet al te enthousiast op Aster's vraag gereageerd. Het had hem dan ook niets verbaasd toen ze naar hem gesnauwd had, maar het schrok hem niet af. Als het op zijn vrienden aankwam kon Aster zich echt ergens in vastbijten. 'Het zijn niemands zaken wat er tussen jullie gaande is, maar ik vind het echt niet leuk om mijn vrienden zo down te zien,' zei hij dan ook. Vrijwel meteen werd hij onderbroken door Jordyn die alles weer ontkende.
'Maar ik ben niet down. Het gaat prima, zei ik toch.' Er zat nog steeds een verschil tussen iets zeggen en de waarheid en hij geloofde niet dat ze de waarheid sprak. Hij waagde er zich nog aan om nog een keer te vragen of alles oké was, hopend dat ze deze keer wel zou toegeven en het er eindelijk eens uit zou gooien. Zelf kropte hij zijn woedegevoelens vaak ook veel te lang op, dus hij wist dat het niet echt aangenaam was wanneer de bom uiteindelijk zou barsten.
'Ik weet het niet, okay?' klonk het nog altijd nijdig terwijl ze de grootste moeite deed zijn blik te ontwijken. Hij kon horen hoe ze het plastic bekertje fijnkneep in haar hand, alsof alle emotie die ze voelde zo moest verdwijnen. 'Ik weet het niet,' fluisterde ze deze keer voor een tweede keer. Aster had het gevoel dat hij te ver was gegaan. Al snel voelde hij de Gryffindor tegen hem leunen. 'Ben je nu tevreden?'
Aster schudde zijn hoofd verwoed, zette zijn eigen bekertje weg en sloeg zijn armen om haar heen. 'Natuurlijk niet,' sprak hij haar tegen, zijn toon lichtjes bezorgd en zacht. 'Ik wil gewoon niet dat je alles opkropt want uiteindelijk gaat die bom aan gevoelens wel ontploffen. En dat is geen prettig zicht,' probeerde hij uit te leggen. 'Geloof me, ik weet waar ik het over heb,' doelde hij op zijn eigen woede uitbarstingen.
Voorzichtig drukte hij zijn lippen even tegen haar haren, wetende dat Jordyn het wel van hem kon hebben. 'Laten we een deal sluiten, oké?' stelde hij zachtjes voor terwijl hij één hand gebruikte om haar kin zachtjes omhoog te duwen zodat hij haar gezicht kon zien. 'We laten het onderwerp vallen en gaan wat plezier maken,' begon hij met een bemoedigende glimlach. 'Maar, dan wil ik wel dat je met me komt praten van zodra je daar klaar voor bent.' Opnieuw probeerde hij haar blik nu te vangen om te zien of zijn woorden tot haar doordrongen. 'Oké?'

Nothing is impossible in my own powerful mind.

25 nov 2021 - 15:29 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MADIGAN ZEPHYRINE ELINGSTON

I've been dancing with the devil

sixteen • slytherin • with maximus • slyth boys' dorm • outfit: persephone

Zijn schouders waren iets strak geweest maar leken te ontspannen nu Mads voor zijn neus stond. Het zorgde voor een klein pitje van bezorgdheid in haar buik. Waar maakte hij zich dit keer druk om? Zijn zusje, alweer? Ze hoopte dat het niet nog altijd haar en Zaheer was. Sinds het gesprek van het drietal helemaal aan het begin van het jaar had Mads er opgelet dat ze niet al te veel tijd alleen met Zaheer doorbracht. Zonder dat had Max ook niks om zich zorgen over te maken, maar ze wilde niet dat hij zich van alles en nog wat in zijn hoofd haalde. Het zou haar ook niet verbazen als Zaheer er nog enige opmerkingen over had gemaakt de momenten dat hij alleen was met Max. De jongen hield soms een beetje te veel van stoken. Voor nu was het echter alleen hun twee, in Max’ verder verlaten dorm, zonder de drukte van de andere studenten om hen heen, hoe ze het het liefste had wanneer ze samen met hem was. Met gedeelde slaapkamers was privacy soms ver te zoeken. Een glimlach verscheen op haar lippen toen hij een zachte kus op haar voorhoofd drukte, en haar ogen lichtten op. Plagend had ze hem gevraagd of ze hem ‘Majesteit’ moest aanspreken voor de rest van de avond.
”Nee, Majesteit is perfect.” Max plaatste zijn ene arm onder haar rug en zijn andere arm onder knieën. “Maar alleen als ik jou my Queen mag noemen.”
Ze kon de rollende ogen van de andere studenten al voor haar zien als ze elkaar zo in het openbaar zouden noemen maar in alle eerlijkheid kon haar dat bijzonder weinig schelen, of eigenlijk helemaal niks zelfs. Als het ze irriteerde, dan moeste ze maar de andere kant op kijken. “Je weet dat ik daar geen ‘nee’ tegen zeg,” zei ze met een zachte stem.
Max liep richting de spiegel, met haar nog altijd in zijn armen. “Je ziet er adembenemend uit vanavond. Weet je zeker dat we naar het feest moeten gaan? Misschien wil ik je wel voor mezelf houden vanavond.”
Zijn warme adem kriebelde in haar nek, zijn stem zorgde voor een rilling op haar rug, en zijn woorden zorgden er voor dat ze een beetje smolt van binnen. “Alleen vanavond?” grapte ze, “zie ik er anders niet adembenemend uit?” Mads sloeg haar armen zijn nek en leunde met haar hoofd tegen zijn schouders terwijl ze in de spiegel keek. Ze probeerde niet te veel na te denken over andere momenten waarop een jongen een meisje zo vasthield, maar haar gedachtes waren al op hol geslagen. Zijzelf in een witte jurk. Max in een zwart pak. Haar wangen kregen een lichtelijke rode kleur, iets wat niet vaak voor kwam en als het al gebeurde, dan werd het vrijwel altijd veroorzaakt door Max. “Ik denk dat we wel even naar beneden moeten, onze peasants begroetten…” Ze beet op haar lip. “Een halfuurtje minimaal en als het niks is, dan kunnen we teruggaan? Ik denk niet dat we vannacht de dorm voor onszelf zullen hebben namelijk… Zaheer zag eruit alsof hij Zoya mee in zijn bed wilt krijgen.” Mads drukte een zachte kus in Max zijn hals. “Je mag me wel vaker zo vasthouden,” murmelde ze, haar lippen nog tegen zijn hals gedrukt. “Ik kan er een stuk beter bij zo.”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

27 nov 2021 - 23:27 Iotte is offline

Iotte 952

ZAHEER ACEVES SELWYN

The beast inside is sleeping, not dead
seventeen • slytherin • prefect • halloween costume • with zoya • at slytherin common room

Op Zaheer zijn vraag of hij Zoya nerveus maakte, gaf het meisje geen antwoord maar rolde enkel slechts met haar ogen. Wat Zaheer duidelijk als een ja beschouwde. Hij begreep maar al te goed dat zich stoerder voordeed, dan dat zich werkelijk voelde. Dat kon hij wel begrijpen, Zoya had nou eenmaal een reputatie hoog te houden. Voor Zaheer was dat echter geen probleem. Hij hield wel van een uitdaging. De jacht was nu officieel geopend.
Bewonderend had Zaheer tussen zijn tanden door gefloten toen hij zichzelf bekeek in de spiegel. Zoya had haar best gedaan en dat was te zien. Probeerde ze zo misschien indruk op hem te maken? Zaheer was er heilig van overtuigd.
‘Jij mag er anders ook wel wezen,’ klonk ze eerlijk. Zie je? Ze wou hem en hij wist het. ‘Wat attent van je, Crawfort! Zo complimenteus ben je maar zelden.’ De zelfingenomen grijns op zijn gezicht werd breder, waarna Madigan zowel Zaheer zijn als Zoya haar aandacht trok, om vervolgens niet veel later de jongensslaapzaal in te verdwijnen.
Zaheer zijn reactie op Mads leverde hem een zachte tik tegen zijn bovenarm op. ‘Jij bent echt onverbeterlijk,’ mompelde Zoya hoofdschuddend, maar hij kon horen hoe ze een lach probeerde te onderdrukken. ‘Hoezo?’ Vroeg hij quasi onschuldig, waarna hij haar een speelse knipoog schonk. ‘Daarom hou je toch van me?’
Ze had hem vervolgens gevraagd of hij misschien iets van haar nodig had. Waarop hij meteen terugkaatste waarom ze dat dacht.
‘Normaal gesproken ben je nooit zo vrijgevig met je complimenten, tenzij je iets wilt hebben van de ander.’ Antwoordde ze, terwijl ze haar hoofd kantelde. Haar twinkelende ogen vertelde hem echter heel wat anders. Jongens plagen, kusjes vragen. Overdreven had Zaheer naar zijn hart gegrepen.
‘Wat een vertrouwen heb je weer, Crawfort.’ Het meisje ging wat rechter op zitten, waarna ze hem hetzelfde antwoord gaf als dat hij zo even op Madigan had gereageerd. Een lach verscheen op haar gezicht. Touché, daar had ze hem.
‘Dus geef maar eerlijk antwoord, voordat ik iets op je hoofd schrijf waarvan je overgrootvader zich zal omdraaien in zijn graf.’ Een speelse grijns krulde rond haar lippen, waarna ze aanstalten maken om de boel op te ruimen. Ook Zaheer zijn ogen schitterde. ‘Wat zou ik – volgens jou – van jou moeten willen, dan?’ Uitdagend boorde zijn groene ogen zich in die van haar. Langzaam bracht Zoya haar gezicht dichter naar dat van hem. Geamuseerd nam Zaheer haar in zich op. Wat was ze van plan?
‘Zeg jij het maar,’ fluisterde ze zacht, haar adem sloeg bij elk woord dat ze uitsprak tegen zijn lippen en haar ogen gleden naar zijn mond. Een kleine siddering trok door zijn lichaam, waarna er een glimlachje op zijn gezicht doorbrak. Als ze wou spelen, hoefde ze het hem alleen maar te vragen.
Zaheer zette een stapje in Zoya haar richting en verkleinde zo ook het enige beetje ruimte tussen hun lichamen. Zijn ogen, die nog altijd op de hare waren gericht, gleden nu ook naar haar ronde lippen en weer terug, waarna hij haar donkere lokken achter haar oor schoof en zich naar haar toe boog. ‘Jíj́ insinueert dat ik iets van jóú hebben wil,’ fluisterde hij net zo zachtjes in haar oor. Ook zijn warme adem sloeg tegen haar nek bij elk woord die hij uitsprak. De korte pauze die hij vervolgens nam liet de spanning tussen hem en Zoya met de seconde stijgen. ‘Dus nu ben ik heel benieuwd wat je mij dan te bieden hebt.’ Ging hij zachtjes verder.

[ bericht aangepast op 28 nov 2021 - 0:17 ]

someone out there feels better because you exist

30 nov 2021 - 10:36 Kobyla is online

Kobyla 19258

Joakim Berglund

16 — Gryffindor — Rebel Prefect — Quidditch Keeper — Zombie Quidditch Player — with Sasha — Great Hall

❝ Another fine day ruined by responsibility. ❞

Het lukte Sasha vaak om zich haast onzichtbaar te maken in een menigte, maar toch had Joakim haar al vrij gauw gevonden. Hij wist in ieder geval waar hij moest zoeken, aan de rand van het feestje. Zoals enkele andere meiden droeg ze een fairy kostuum, maar Joakim vond het haar staan. Ze zag er niet bepaald op haar vrolijkst uit, maar hij besloot om haar alsnog te benaderen. Hij had de afleiding iets te hard nodig en wie weet kwam er ook nog een leuk gesprek met het meisje uit voort.
‘Hey,’ begroette Sasha hem vervolgens ook, haar lippen in een wat waterige glimlach. In een poging om het ijs te breken, maakte hij een opmerking over het feestje, dat toekijken vanaf de rand zo slecht nog niet was. Hij kwam dan ook naast haar staan en leunde tegen de muur aan. Sasha grinnikte even, maar bleef stil. Een teken dat Joakim misschien nog heel even moest wachten met ter zake komen. In plaats daarvan bleef hij even in stilte naast haar staan, het feest aanschouwend.
Verschillende van zijn vrienden hadden elkaar gevonden in het feestgedruis en enkele leerlingen stonden al wat te dansen. Natuurlijk kon hij het niet laten om Jordyn weer proberen te vinden in de menigte. Ze stond met Aster die haar net een kus op haar hoofd gaf. Het gebaar deed zijn hart ineenkrimpen. Hij wilde in die positie zijn, hij wilde haar in zijn armen kunnen nemen, maar ze liet hem niet. Waarom Aster wel dan? Hij wist dat die twee al eens gezoend hadden. Zou er dan toch meer tussen hen spelen en had Jordyn hem daarom de afgelopen tijd vermeden?
Joakim wist zijn blik van hen los te scheuren en richtte zijn aandacht in plaats daarvan weer op Sasha. Hij had nu echt die joint nodig, anders zou zijn hoofd nooit meer tot rust komen. Dat terwijl hij nu juist gewoon even zoveel behoefte had aan die rust, dat hij even niet hoefde te panieken over het hele gedoe met Jordyn. Sasha keek hem vervolgens verrast aan om zijn vraag, maar ze glimlachte wel. Op zich snapte hij het wel, hij had maar eens een paar keer eerder een joint gerookt en voornamelijk op feestjes onder lichte druk van vrienden. Dit was de eerste keer dat hij er actief naar op zoek ging.
’Ik hou van directe vragen,’ merkte Sasha op, waarna ze een zakje uit haar bh tevoorschijn haalde. ‘Heb je ook vloei en tip of ben je eerder op zoek naar iets kant en klaars?’ Gelukkig was ze bereid hem te helpen, iets aan hem te geven. Hij glimlachte dan ook dankbaar naar haar, waarna hij van nee schudde.
’Het liefst iets kant en klaars, ik heb zelf eigenlijk niets,’ gaf hij toe. Iets wat ze waarschijnlijk ook verwacht had, want al gauw stak ze hem een joint toe. Ze keek hiervoor even schichtig om zich heen, waarom Joakim tijdens de overhandiging ook wat meer voor haar ging staan. Gewoon voor het geval iemand keek die zou kunnen gaan klikken. Wiet bleef een verboden middel hier, ondanks dat enkele leerlingen goed geworden waren in het naar binnen smokkelen ervan. ‘Dank je wel,’ bedankte hij haar, waarna hij de joint in zijn broekzak stopte. Hij zou later maar een goede plek moeten zoeken om deze daadwerkelijk te gaan roken. ‘Nog enige tips over waar ik m het beste op kan steken?’
’ Leuke outfit, trouwens,’ complimenteerde ze hem nog, al klonk ze niet erg vrolijk terwijl ze hem dit vertelde. Ze kwam sowieso niet erg blij op hem over vanavond, überhaupt de laatste tijd al niet. Hij voelde zich lichtelijk schuldig om dat hij de laatste tijd weinig naar haar had omgekeken. Misschien had hij dat toch wat meer moeten doen?
’Dank je, jij ziet er ook leuk uit in je kostuum,’ vertelde hij haar. Joakim keek haar nog even aandachtig aan om dan te concluderen dat ze er inderdaad wel uitzag alsof ze een stevig knuffel kon gebruiken. ‘Gaat het verder wel?’ polsde hij voorzichtig, haar arm even aanrakend met zijn hand.

Index RPG Actieve Topics Zoek