Lee Williams
>> Met Roman • Aan het meer • Zesde uur <<
Lee was opgelucht toen de les erop zat. Hij wist niet wat hij vervelender had gevonden: de stroeve gesprekken of de ongemakkelijke stiltes. Al met al was zijn buikpijn nog eens flink verergerd toen hij het lokaal uit liep.
‘Hé Lee.’ Roman kwam naast hem lopen.
Lee wist er met moeite een glimlach uit te persen. Als hij iemand nog moest vertellen hoe het was afgelopen tussen Nomad en hem, was hij het wel, maar hij voelde er weinig voor om opnieuw het verhaal te vertellen. ‘Hé.’
‘Hoe zijn je eerste lessen bevallen?’
Lee was blij dat de jongen zo’n simpele vraag stelde. Al pratend over minder pijnlijke dingen dan zijn gebroken hart, liepen ze naar de aankomsthal toe. Toen Roman vroeg of hij mee naar buiten ging, wist hij echter wel hoe laat het was.
Vlak bij het meer – niet zo ver van waar hij gisteren met Casper had gezeten – zakten ze in het gras neer. Lee trok zijn knieën op en keek Roman van opzij aan.
‘Het ging gisteren niet helemaal zoals je gehoopt had, hè?’
‘Niet echt,’ mompelde Lee. Hij sloeg zijn ogen neer en zuchtte.
‘Wat gebeurde er?’
Lee haalde zijn schouders op. ‘Ik deed wat ik je verteld had. Speelde en zong het liedje, gaf hem daarna de roos en vertelde hem dat ik hem leuk vond. Toen riep hij dat ik een smerige flikker was en beende hij weg. Ik probeerde net maar gewoon een beetje normaal te doen, want Daphne zat achter ons en die vond het allemaal veel te interessant. Hij wil ook geen vrienden meer zijn. Hij vindt me opdringerig.’
Roman legde een hand op zijn schouder en gaf een kneepje.
Lee zuchtte nog een keer diep en leunde tegen hem aan. ‘Ik had het nooit verwacht. Ik ben niet verbaasd dat hij me afwees – ook al had ik deze keer écht goeie hoop – maar dat hij opeens zo uitviel over mijn geaardheid… en ook geen vrienden meer wil zijn…’ Hij voelde zijn ogen jeuken en staarde hardnekkig naar één punt omdat hij niet aan de tranen wilde toegeven.
‘Ik vond hem vannacht stomdronken voor de deur. Hij kon niet eens meer naar binnenkomen. Ik weet niet zo goed wat er met hem aan de hand is, maar het klonk alsof hij het erg vond dat hij je een flikker had genoemd. Hij bleef maar zeggen dat het niet kon… Hij wil er met mij ook niet over praten, maar ik merk dat hij het wel heel rot vindt. Volgens mij zit hij nogal met zichzelf in de knoop en kwam jouw… liefdesverklaring net op het verkeerde moment.’
Lee keek aarzelend opzij. ‘Dus je denkt dat het niet aan mij ligt?’
‘Niet alleen. Ik weet niet – misschien is er thuis wat gebeurd. Hij wil sowieso nooit iets over thuis vertellen. Maar het is wel heel verpand dat hij ineens zo… rot tegen je doet.’
Lee beet op zijn lip. ‘Denk je dat het komt doordat ik Dreuzelouders heb?’
‘Heb ik ook aan gedacht, maar hij had altijd maling aan de mening van zijn ouders wat dat betreft. Ik had juist het idee dat hij júíst met je omging om zich af te zetten tegen hen.’
‘Nou, misschien was zijn vader daar dan niet zo blij mee,’ mompelde Lee. ‘Misschien weigert hij wel zijn vervolgopleiding te betalen als hij met mensen als mij omgaat. Al kan hij dat dan ook gewoon zeggen.’
‘Ik weet niet of dat zo makkelijk gaat. Ik snap dat dat zijn trots krenkt – als je eerst bij hoog en laag beweert dat bloedstatus je niets doet en je daarna toch van mening verandert.’
Lee wendde zijn blik weer af. Was dat minder pijnlijk dan dat hij Lee als persoon niet meer mocht? Hij vond dat dan ook maar een laffe keuze.
‘Mag ik morgen een blinddate voor je organiseren?’
Roman keek hem verdwaasd aan. ‘Dat wil je echt doorzetten?’
‘Ja, waarom niet? Het geeft me in elk geval afleiding. Hopelijk kan ik dan in elk geval andere mensen blij maken.’
Roman keek hem een beetje zuinig aan, maar gaf zich toen met een zucht gewonnen.
‘Vooruit dan maar. Alleen zodat je wat afleiding hebt.’
Lee grijnsde en gaf hem toen een knuffel. ‘Ik zal ervoor zorgen dat je er geen spijt van krijgt!
Every villain is a hero in his own mind.
Slughorn
