Kris
Kris’ schouders spanden zich aan. Automatisch dacht hij terug aan de keren dat Zebediah hem gedwongen had om naar filmpjes van Fox en hem te kijken. Had hij weer zoiets gedaan? Hij herinnerde zich echter dat Zebediah niet echt in een opperbeste stemming was geweest, de avond van Halloween. De reden had hij niet kunnen achterhalen – en dat maakte hem juist des te argwanender.
‘Ik hoef het niet te zien,’ mompelde Kris.
Niet dat Zebediah daar genoegen mee zou nemen, maar hij kon de weerstand die hij voelde toch niet verbloemen. De jongen tegenover hem leek soms aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis te leiden, wat hem onberekenbaar maakte.
‘Ook goed,’ reageerde Zebediah laconiek. ‘Zeg het dan even in de camera. Heb ik in elk geval mijn best gedaan.’
Kris’ blik gleed over Zebediahs gezicht, zoekend naar de bedoeling van dit alles. Wat hoopte hij te bereiken? De ander hield het schermpje van zijn telefoon omhoog. Kris’ keel schoot op slot toen hij een afbeelding van Fox zag. De kleur trok uit zijn gezicht weg en hij voelde zich licht worden in zijn hoofd.
Had Fox echt een bericht ingesproken voor hem?
Maar waarom zou Zebediah dat toestaan?
Een grijnsje speelde om Zebediahs lippen. ‘Je vraagt je af waarom? Misschien ben ik stiekem wel gewoon erg op je gesteld geraakt en wilde ik je een plezier doen.’
‘Val toch dood,’ bromde Kris.
Zebediah grinnikte kort. ‘Toegegeven – ik wilde Foxie een plezier doen. Hij zei dat hij zijn vertrouwen in me verloren was en dat ik het kon terugwinnen als ik naar jou zou zoeken. Nou… dat bleek toch niet héél ingewikkeld. Dus hij heeft een boodschap voor je opgenomen en als je iets inspreekt, zal ik dat hem laten zien. Lief hè?’
Lief?
Het was cru.
En hij vertrouwde het voor geen meter.
‘Ik kan ook zeggen dat je geen zin had om iets tegen hem te zeggen. Ik overwoog zelfs om je daartoe te dwingen – maar als ik dan door de mand val dan kijkt hij me nooit meer aan. Dus we gaan het zo doen. Jij luistert naar zijn bericht en spreekt daarna wat in. Je spreekt met geen woord over het feit dat ik je hier vasthoud of dat Romeo de keel van je liefje doorsnijdt als je mij iets aandoet. Als je ook maar iets zegt wat mij in een kwaad daglicht stelt, draag ik hem op je te vergeten. Zo goed ben ik niet van vertrouwen, dus je krijgt maar één kans.’
Kris wist niet wat hij moest zeggen.
Het kwam gewoon zo onverwacht.
Moest hij hierin meegaan? Het was allemaal één spelletje dat Zebediah speelde, maar wat als hij weigerde? Zebediah kon zo een foto van hem maken en beweren dat Kris hem allang vergeten was of geen behoefte had aan contact. De kans was groot dat het filmpje nooit bij Fox aankwam, maar inmiddels wist hij ook niet meer wat Zebediah wel of niet zou doen.
Hij slikte de brok in zijn keel weg en pakte met trillende vingers het toestel aan. Direct stapte hij naar achteren en trok een dikke wand van rookkwarts tussen hen op. Hij twijfelde er niet aan dat Zebediah de filmpjes zou bekijken, maar hij hoefde er nu niet met zijn neus bovenop te staan. Het voelde heel even alsof hij na drieënhalf jaar een mini-momentje met Fox had. Hij keerde zich van de kristallen wand af en haalde diep adem. Toen drukte hij op play.
Het beeld werd scherper. Al bij de eerste aanblik liepen Kris’ ogen vol tranen. Fox’ krullen waren deels in het roze en deels in het blauw geverfd en hij zag meteen dat hij Harley Quinn moest voorstellen. Zijn mondhoeken bogen omhoog, om de een of andere reden was het een typisch outfit voor Fox.
‘Hé,’ begon Fox zachtjes. ‘Ik… Ik weet niet of je dit ooit zult zien. Maar alleen de gedachte dat Zebediah je misschien vindt en je dit laat zien…’ Hij slikte en haalde diep adem. ‘Ik mis je, Kris.’ Hij kneep zijn ogen dicht, maar de tranen glipten direct tussen zijn wimpers door. ‘Ik mis je zo vreselijk erg.’
‘Oh Fox…’ fluisterde Kris. Hij voelde dat zijn eigen wangen ook nat waren. Hij voelde zich verscheurd. Enerzijds was het afgrijselijk om zijn vriend zo verdrietig te zien, anderzijds heelde het iets binnen in hem dat Fox nog steeds zo veel van hem hield en hem net zo erg miste als andersom. Fox was altijd zijn houvast geweest, de reden dat hij alles kon doorstaan. In de eerste plaats omdat Zebediah hem anders iets dreigde aan te doen, maar ook omdat hij zich vastklampte aan de hoop om ooit naar hem terug te kunnen.
Het beeld trilde terwijl Fox op adem probeerde te komen. ‘Sorry. Dat is vast niet leuk om naar te kijken.’ Hij glimlachte door zijn tranen heen. ‘Heel lang dacht ik dat je dood was. Maar Nenya heeft je in een visioen gezien vandaag en vlak daarna kwam Zebediah ineens en hij beloofde dat ik een filmpje mocht opnemen en dat hij je zou gaan zoeken. Als – als een goedmaker voor wat hij heeft gedaan. Een klein beetje dan.’ Er viel een stilte, waarin Kris zag dat de jongen met de juiste woorden worstelde. ‘Ik… Ik hoop dat alles goed met je gaat. En dat je gelukkig bent. Op school – op school hebben we een zuiveringstoernooi. De afdeling met de minste punten zal verdwijnen. Maar tot nu toe staan we eerste! We hebben een bondgenootschap met de Panthers gesloten en ik heb daar echt leuke mensen ontmoet. Ik slaap daar nu zelfs. Jester is – Jester is mijn beste vriend geworden. Hij is ook gek op Disney en hij houdt ook van praten.’ Hij grinnikte zachtjes en veegde nog wat tranen weg.
Een waterige glimlach speelde om Kris’ lippen. Mensen hadden Fox altijd al een beetje apart gevonden en hij had nooit een echte goede vriend gehad. Hij was blij om te horen dat dat nu veranderd was en raakte wel benieuwd naar die Jester.
Fox liet zijn onderarm zien. ‘Kijk, deze tatoeage heb ik laten zetten. Zodat je altijd een beetje bij me bent en ik je nooit vergeet. Niet dat ik dat zou kunnen. Ik denk nog iedere dag aan je. Ieder uur, eigenlijk. Een paar dagen geleden ben ik stiekem naar je oude kamer gegaan om op je bed te liggen. Ze hebben de muur overgeschilderd.’
De brok in zijn keel werd alleen maar groter. Drie jaren waren voorbijgegaan. Fox was nog niet eens een klein beetje over hem heen – net zoals hij dat ook niet was. Zijn hart huilde om de eenzaamheid die Fox gevoeld moest hebben, de wanhoop omdat hij zonder afscheid was verdwenen. Zijn ademhaling werd zwaarder en het lukte hem niet meer om de tranen weg te knipperen, zeker niet toen er iets in Fox’ stem veranderde en hij onzekerder begon te klinken.
‘Hoe – hoe gaat het met jou? Ik hoop dat je ook een filmpje kan opnemen. Ook als je niet meer aan me denkt en m-misschien wel verder bent gegaan. D-dan kan ik ook verder.’ Hij slikte. ‘Meer dan drie jaar is lang. Ik snap het wel. Maar ik wou toch zeggen… dat ik van je hou, Kris. En dat ik je zo erg mis. En dat ik – dat ik gewoon zo graag door je vastgehouden zou worden.’ Hij begon weer te snikken. ‘Je zei dat je altijd bij me zou blijven. D-dat is niet gelukt. M-maar ik hoop… ik hoop dat we elkaar nog weer terugvinden op een dag.’ Hij beet op zijn lip. ‘En dan wel samen blijven.’
En toen brak Fox.
En Kris ook.
Al die tijd hier had hij zijn emoties opgekropt. Af en toe had hij woede-uitbarstingen gehad, had hij stilletjes gehuild. Maar nu was het alsof de muren om hem heen instortten.
Hij wilde hem zo graag vasthouden, zijn gezicht in zijn krullen begraven, hem nooit meer loslaten. Zijn tranen weg kussen, zijn bevende lippen strelen.
Een tijdlang kon hij alleen maar huilen. Zijn woorden spookten door zijn hoofd, de onderliggende angst dat hij was verdergegaan, dat hij hem vergeten was. Iets wat Zebediah hem ongetwijfeld wilde aanpraten. Hij begreep dan ook nog steeds niet waarom Zebediah dit deed en betwijfelde of een eventuele reactie ooit bij Fox zou aankomen. Waarschijnlijk zou die zich alleen maar rot lachen omdat Kris zich zo blootgaf. Hij schoof zijn emoties aan de kant en sloot het filmpje af. Misschien kwam hij nog meer te weten. Hij zocht naar de contactenlijst en zag daar Adrasteia, Nemesis, Romeo en tot slot Yrla staan. Fronsend staarde hij naar die laatste naam.
Werkte Yrla voor Zebediah?
Hij dacht terug aan de laatste keer dat hij contact met de jongen had gehad, op het feestje waar Nish hem had aangerand. Hij kon zich niet voorstellen dat hij vrijwillig voor zo’n klootzak als Zebediah klusjes uitvoerde. Even aarzelde hij, toen drukte hij op het belicoontje.
Yrla was een Panther.
Fox sliep nu bij de Panthers.
Een betere kans was er niet om contact met hem te krijgen.
Every villain is a hero in his own mind.