[RPG • 0] Experium || 41 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 8 maart 2021 - 19:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester liet zijn hoofd tegen Onyx' schouder aanleunen. 'Toen jij je polsen doorsneed, was ik met Maaya aan het zoeken.' Dit had hij al eerder verteld, maar dat maakt niet uit. 'Ik weet nog hoe die wanhoop de grond onder mijn voeten vandaan sloeg toen haar armen begonnen te bloeden. Dat ik wist dat ik te laat zou zijn.' Hij trok met zijn schouders en gaf een kneepje in Onyx' hand. 'Je was niet in de schuilkelder en Maaya ging out... Ik ben gaan rennen naar het bos, maar ik had geen plan. Als ik degene was geweest die je had gevonden, zou je het niet gehaald hebben. Misschien dat ik je wonden dicht had kunnen praten, maar meer dan dat niet. Het kwam door Fox dat je het overleefde. En door Azumi, en Fayr en ironisch genoeg ook door Dezi, maar ik vind dat ze daar geen credit meer voor mag krijgen, dus negeer die laatste toevoeging.' Hij keek naar zijn vriend op en glimlachte (wat gek voelde, want nouja, ze hadden het wel over doodgaan, maar hij deed het toch). 'Het is niet erg dat jij niet wist wat je moest doen, Roan-Onyx. Je was niet alleen. Je had een vriend om je te helpen, en nu drie afdelingen die hun uiterste best doen. Zelfs als ik... het nu alsnog niet haal, is dat niet jouw schuld. Hoor je? Het is niet jouw schuld.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Het is wel mijn schuld.’ Onyx boog zijn hoofd. Een traan spatte op Jesters hand, die de zijne vasthad. ‘Het was wraak op mij. Wraak op die actie met de bezem. Wraak omdat ik Dezi’s gezicht openreet. Dingen die nooit gebeurd waren als ik niet zo eigengereid was geweest, als ik naar jou geluisterd had.’ Hij kneep zijn lippen op elkaar en haalde diep adem. ‘Ik doe je dit aan. Als we niet samen waren geweest, hadden ze jou nooit gepakt. We zijn nog geen dag weer bij elkaar en ik raak je alweer kwijt en het komt weer door mij. Ik ben als een fucking vloek voor je.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Bullshit.' Jester ging rechtop zitten en keek zijn vriend recht aan. 'Je hebt me niets aangedaan en je bent al helemaal geen vloek voor me. Ik meen het, Onyx. Als dit mijn laatste woorden zijn dan knoop je ze maar verdomd stevig in je oren. Jij bent het beste wat me ooit is overkomen, en niet voor duizend jaar extra op deze aardkloot zou ik dat inruilen. Een beetje pijn en wat ijs omdat er een stel klootzakken pissig zijn op ons verandert daar niets aan. Ik ben blíj dat ze mij hebben gepakt en niet jou. Als ik nu sterf, ben ik gelukkig omdat ik weet dat jij van me hield. Je bent niet als een vloek voor me, Onyx. Je bent de oplossing en het antwoord op álles.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Jester had al vaker dingen tegen hem gezegd die hem diep raakten, maar deze woorden lieten hem gloeien vanbinnen. Hij kon er met zijn verstand gewoon niet bij dat hij – ondanks alle klotezooi die hij veroorzaakt had – nog steeds het beste was wat Jester was overkomen. Dat de wetenschap dat Onyx van hem hield hem zo gelukkig maakte. Hij slikte moeizaam. Zijn borst voelde strak door een mengeling van angst en spijt en liefde en geluk.
      Onyx wist niet wat hij moest zeggen. Zijn onderlip trilde en kondigde zijn volgende jankbui aan, toch boog hij zich naar Jester toe en kuste hem. Het was een emotionele, breekbare kus waarvan ze beiden wisten dat het de laatste zou kunnen zijn. Een moment dat hij nooit, nooit wilde vergeten. Hij was zich bewust van hoe Jesters lippen tegen de zijne voelde, hoe hun tongen langs elkaar bewogen, hoe Jesters krullen tussen zijn vingers door gleden en hoe Jes’ vingertoppen langs zijn huid streken.
      Stille tranen gleden over zijn wangen. De angst om straks terug te moeten keren naar de gewone wereld en te horen dat ze Jester niet hadden kunnen redden, groeide met het verlangen om voor altijd in deze droom te blijven.
      Toen ze elkaar loslieten, brandde de angst op zijn lippen.
      Ik ben zo fucking bang, Jes.
      Maar hij zei het niet, wilde niet dat hun laatste momenten daaraan verloren gingen. Hoe graag ze samen ook slimme plannetjes bedachten, deze keer waren ze machteloos en van anderen afhankelijk.
      Hij sloeg zijn armen om Jester heen en trok hem stevig tegen zich aan.
      ‘Stel dat dit hier je laatste momenten zijn,’ zei hij met een schorre stem. ‘Is er nog iets wat je wil doen? Iets wat ik voor je kan doen, kan maken?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn laatste momenten hier. Ooit.
      Misschien dat het kwam door het immense verdriet in Onyx' stem, maar zijn worden kwamen onverwacht hard binnen. Met alle risico's die ze samen genomen hadden en de gevaarlijke plannen die ze gesmeed hadden... Jester had er nooit over nagedacht wat er zou gebeuren als het echt fout ging. Zoals nu. Als hij echt... Hij wilde helemaal niet doodgaan. Er waren nog veel te veel dingen die hij moest doen. Iedereen beschermen tegen Zebediah, bijvoorbeeld. Iedereen uiteindelijk heelhuids de school uit krijgen. Met Onyx trouwen. Naar Parijs en Afrika en de Niagarawatervallen. Hij wilde... nog zoveel zien.
      En hij voelde zich prima. Springlevend, en helemaal niet moe of koud. Maar dit was een droom. Onyx' gave die hem hier vasthield omdat hij zich anders schor had geschreeuwd van de pijn en ondertussen misschien wel het enige was dat ervoor zorgde dat hij nog niet weg was. Ergens een wereld verderop waren mensen aan het vechten voor zijn leven en er was geen enkele garantie dat het hen zou lukken, al helemaal niet met zijn bijwerking. Jester slikte.
      Hij wilde niet dood.
      Er rolde een traan over zijn wang, maar hij verstevigde zijn grip om Onyx' hand en knikte. 'Ken je het noorderlicht?' vroeg hij zacht. Warmte straalde van Onyx door zijn shirt heen en tegen zijn huid en Jester haalde diep adem. 'Dat wil ik nog zien.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx liet zijn hoofd tegen dat van Jester rusten en sloot zijn ogen. De emoties vraten zijn concentratie weg – of misschien was zijn lichaam zo uitgeput dat hij de droom niet lang meer in stand kon houden.
      Maar dit zou hij Jester nog geven.
      De vensters hadden op een simpel grasland uitgekeken, maar nu stelde hij zich een stil meer voor, omringd door pijnbomen, met besneeuwde bergtoppen aan de linkerkant. In gedachten schilderde hij er een heldere sterrenhemel boven, waar hij de groene en paarse gloed van het poollicht doorheen weefde, wat op het water gereflecteerd werd. Kleine sneeuwvlokjes liet hij neerdalen.
      ‘Doe je ogen dicht,’ fluisterde hij tegen Jester.
      Hij veranderde kamer in een soort kampeerhut met dikke balken en een brandend haardvuur en zorgde ervoor dat ze dikke kleding aanhadden om de beleving zo echt mogelijk te maken. Zijn ademhaling werd iets zwaarder, een teken dat hij zo moest stoppen. Hij wilde niet dat zijn tijd met Jes werd ingekort doordat hij zichzelf overbelastte. Nog even bekeek hij het landschap. Hij kon het niet nalaten om verderop een beer uit het water te laten drinken en in de verte een wolf te laten huilen.
      Daarna opende hij zijn ogen. De simpele kamer was veranderd in een knusse hut, precies zoals zijn bedoeling was geweest. Jesters krullen waren verdwenen onder een dikke muts en hij voelde dat hij er zelf ook een op had.
      Het gaf hem een vreemd gevoel vanbinnen – bijna geloofde hij zelf dat hij hen op de een of andere manier buiten Experium had getransporteerd.
      Hij drukte een kus tegen Jester zijn kaak, kwam overeind, pakte zijn hand weer vast en leidde hem naar de deur toe. Voor hij die opendeed, legde hij zijn vrije hand tegen Jesters gezicht en keek in zijn geëmotioneerde ogen.
      ‘Ik hou van je, lieverd,’ zei hij stilletjes. Het laatste woord kwam wat onwennig over zijn lippen, maar nu, op dit moment, wilde hij het zeggen. ‘Wat er ook gebeurt, jij zult altijd de enige voor mij blijven. Zelfs als het straks misgaat, zal ik met Adam blijven zoeken naar een manier om je te redden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Toen hij zijn ogen weer open deed stonden ze in een knusse houten hut, met een knisperend haardvuur en een warme, gele gloed die door de kamer speelde. Nu hadden ze allebei dikke kleding aan en mutsen op, en buiten dwarrelden kleine sneeuwvlokjes langs de ramen. Het was prachtig en haast recht uit een ansichtkaart getrokken.
      Jester leunde even met gesloten ogen tegen Onyx' hand aan, een glimlach om zijn lippen ondanks de tranen die nog steeds achter zijn ogen brandden. 'Ik hou ook van jou,' antwoordde hij. 'En daarom... als het niet lukt, met Adam, dan wil ik dat je gaat leven. De dingen gaat doen die wij zouden gaan doen. De wereld zien, en overal heengaan. Vergeet me niet, maar leef je leven groot genoeg voor ons allebei. Dat is wat ik voor je wil. Een toekomst vol—wonder.' Jester sloeg zijn ogen op en er rolde zo'n grote golf liefde door hem heen dat hij lachte door zijn tranen heen. 'En nu wil ik naar buiten. Met jou, voor de rest van m'n leven.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het leek hem pijnlijk om al die dingen te doen met het constante gemis van Jester aan zijn zijde, maar als de rollen omgekeerd waren, had hij ook gewild dat Jester voor twee van het leven genoot.
      Hij deed de deur open, nam Jesters hand weer in de zijne en ging een houten trappetje af naar beneden. Sneeuw kraakte onder zijn laarzen. De kou was niet weg, maar op Jester zou het hier niet meer effect hebben dan op ieder ander mens.
      Het was net zo mooi als het in zijn gedachten was geweest, hij was zelfs zelf een beetje onder de indruk van zijn gave. Zolang had hij er alleen maar ellendige dingen mee uitgehaald, maar het was nu of hij er voor het eerst ook iets moois in zag.
      Hand in hand liepen ze naar het meer toe, onder het kleurenspel van het noorderlicht. Aan de oever bleef hij stilstaan, sloeg hij zijn armen om Jesters middel en trok hem tegen zijn borst, zoals hij slechts een paar dagen geleden ook bij het kampvuur had gestaan.
      Toen was hij bang voor zijn gevoelens geweest.
      Nu was hij bang dat hij zich voor het laatst gelukkig zou voelen.
      Een tijdje keek hij uit over het stille meer. Sneeuwvlokjes daalden op hen neer.
      Het was hier rustig, vredig.
      Alleen zij bestonden hier – en hij nam zich voor het nooit aan iemand anders te laten zien.
      Hij haalde zijn iNet uit zijn zak. Eigenlijk waren ze zo kort samen dat ze amper foto’s hadden waar ze met zijn tweeën opstonden. Het voelde alsof hij jaren vergooid had. Vijf en half jaar had hij een kamer met Jester gedeeld en toch had het zo lang geduurd voor ze elkaar vonden. Als hij zich niet zo op zijn kop had laten zitten door Maaya…
      Hij drukte de gedachte aan haar weg. Dit moment mocht ze niet verpesten.
      Met de iNet in zijn hand maakte hij een foto van hen, met het noorderlicht op de achtergrond. Hij presteerde het om te glimlachen, al jeukten zijn ogen. Hij was er nog lang niet aan toe om hem los te laten – en toch besefte hij wel dat hij, zelfs als het straks voorbij was, toch een gouden cadeau van de anderen had gekregen.
      Een afscheid, een laatste kus, een laatste omhelzing.
      Een laatste onvergetelijke herinnering.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Darian bladerde tussen de twee ontwerpen heen en weer. Het was een behoorlijke tijd geleden dat hij zoiets groots had gemaakt. Het was absoluut een leuke uitdaging, al ging het nu niet om een feestje maar om een plaats die veiligheid moest bieden.
      Sinds Yrla hem over Zebediah had verteld, hield het hem al bezig.
      Hij wist allang dat Zebediah geschift was, maar dat hij iedereen onder de achttien uit de weg wilde ruimen ging wel heel ver. Hij dacht weer aan hun Naamloze, het eerste slachtoffer dat al gevallen was.
      Hoeveel leerlingen waren er onder de achttien? Het waren er vast een stuk of vijftien. Die konden niet zomaar verdwijnen. Op de een of andere manier moesten ze uitzoeken wie er een hoog risico vormde. Iemand met een gevaarlijke gave was in groter gevaar dan iemand die alleen wat met kruiden kon knutselen. Tegelijkertijd kon die zich ook weer beter verdedigen.
      Hij haalde een hand langs zijn gezicht. Om de een of andere reden voelde hij zich nog steeds verantwoordelijk voor wat de rest van de Rhino’s – of zelfs ex-Rhino’s uitspookten. Maar heel veel kon hij toch ook niet doen.
      Zijn gedachten dwaalden naar Vienna af. Niet voor de eerste keer. Het was een naar idee dat Zebediah haar zou gebruiken om Yrla onder druk te zetten. Hij zag haar niet aan voor een type dat zou gaan onderduiken: met haar gave was ze niet hulpeloos. En toch… Zebediah was zo’n nare gast, en op de een of andere manier kreeg hij altijd zijn zin.
      Darian vroeg zich af hoeveel gevaar hij zelf liep. Zebediah kon zijn gave vast gebruiken en als hij op het terrein kon komen, kon hij anderen daar ook vandaan halen. Wie weet zat hij straks hersenloos en aan de lopende band geweren te maken. Peinzend beet hij op zijn lip. Hij trok een lade open en zette de bril die hij voor zichzelf gemaakt had op zijn neus. Hij was niet op sterkte, maar genoeg om minder aanvankelijk voor Zebediahs gave te zijn. Het glas hield zijn invloed tegen.
      En toch… Was het slim?
      Als hij nu met een bril op ging lopen, zouden zijn afdelingsgenoten weten dat hij iets over Zebediah wist. Heel ingewikkeld zou het niet zijn om te achterhalen waar hij de informatie vandaan had: Yrla was doodleuk naar zijn slaapkamer gelopen. Grote kans dat iemand hem had gezien. En als Yrla door de mand viel, werd Vienna de dupe.
      Zuchtend borg hij de bril weer op. Hij opende een chatvenster naar Vienna. Ze hadden elkaar niet meer gesproken sinds hun date en hij wilde er geen dagen overheen laten gaan. Dan ging hij zich alleen maar dingen in zijn hoofd halen en overtuigde hij zichzelf ervan dat ze hem niet zo leuk vond als hij gehoopt en gedacht had. Hé! typte hij. Hoe was je dag vandaag? Heb je al plannen voor morgen? Hij drukte op verzenden, legde zijn iNet naast zich neer en wierp weer een blik op de schetsen. Hij was benieuwd naar haar mening erover.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had gehaast haar iNet gepakt, bang dat het Merrin of Fox was. Toen ze Darians naam op het scherm zag, wist ze even niet goed wat te doen. Het gesprek met Yrla vloog voor een moment door haar hoofd en voor een moment keek Vienna onzeker op naar Fayr. Daardoor viel haar oog op Jester en ze voelde zich meteen schuldig dat haar eigen problemen met dat ene berichtje door haar hoofd waren gaan spoken. Ze keek weer terug naar haar iNet en ze voelde bijna schuldig dat ze wilde weten wat er in het appje stond. Ze zou niet eens aan iets anders mogen denken dan Jester die verderop lag.
      En dus stopte ze haar iNet weer weg. Maar het hielp niets. Ze zat een minuut angstig te staren naar hoe Fire en Fayr nog bezig waren, maar het hielp niets. Ze kon niets doen. Het feit dat ze toekeek, maakte dat ze zich alleen maar machtelozer voelde. En nu Fox er niet was, wilde ze niets liever dan met iemand praten. Ze voelde haar broekzak branden. Het was niet erg als ze voor een moment aan zichzelf dacht toch? Ze kon toch niets. En dus haalde ze haar iNet weer tevoorschijn. Ergens voelde ze zichzelf schuldig dat ze brandde van verlangen om Darian te spreken, tegenover Yrla en Fayr. Maar nu ze nogmaals naar het berichtje keek, waren het vooral Fox woorden die overstemden. Er was iemand die haar steunde, als het nodig was. Het was niet erg om verliefd te zijn.
      Vienna sloot voor een moment haar ogen en opende daarna het berichtje. Zijn woorden lieten voor een moment een hele kleine glimlach op haar gezicht glijden, maar ze staarde voor haar gevoel ellendig lang naar het berichtje. Ze wist absoluut niet wat ze nu moest sturen. Haar dag was wel oké geweest, op het gesprek met Yrla na. En nu het feit dat haar leider op sterven lag, drukte een enorme stempel op de dag.

Hee! Nee, geen plannen voor morgen. Wilde je samen iets doen?

Ze deed maar niet sturen hoe het met haar ging. Ze wist niet eens hoe ze dit allemaal moest uitleggen. En ze was bang dat als ze het zou doen, dat ze zou gaan huilen. Iets wat ze absoluut niet wilde doen met Sarah en Nish in de buurt. Vienna keek nog eens naar Fayr die uit alle macht voor Jester vocht. Hoe langer het verhaal met Fayr en Fire duurde, hoe meer het besef door begon te dringen hoe ernstig het was. Ja, Fayr had net geen pols gevoeld, maar Vienna had nog altijd hoop gevoeld. Hoop, dat nu met elke seconde steeds verder weg leek te glijden. Jester kon gewoon niet gaan, hij mocht gewoon niet doodgaan. Fayr kon dit. Ze kon dit.
      Maar hoe erg Vienna ook in Fayr geloofde, kende ze haar beste vriendin beter dan wie dan ook. En ze zag de vermoeidheid op het gezicht van Fayr groeien. Ze zag hoe het meisje aan het zwoegen was met alles wat ze had. En op gegeven moment zou de band met Fersephone ook niet genoeg meer zijn om Fayr te helpen haar gave te uiten. Ze hoopte maar dat het genoeg was.

[ bericht aangepast op 14 maart 2021 - 22:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam had verwacht dat Vienna naar hen toe zou komen en was verrast toen Fox opeens binnenkwam. Zijn vriend zag er afgepeigerd uit en hij gaf hem een stevige knuffel. Jester en hij waren heel close geworden, het moest hem flink aangrijpen dat hij er nu zo slecht aan toe was.
      ‘Hoe gaat het?’ vroeg Adam zacht nadat hij hem had losgelaten.
      Fox slaakte een diepe zucht. ‘Ik weet het niet zo goed. Hij heeft een tijdje geen hartslag meer gehad, dus hij was echt… dood. Inmiddels is hij gereanimeerd, maar aanspreekbaar is hij niet. Toen hij weer bijkwam verging hij van de pijn en heeft Onyx hem weer in slaap gebracht. Het was heel naar om niks te kunnen doen. Fayr begrijpt volgens mij ook niet waar de pijn vandaan komt.’
      Adam zag dat er een waterig waas over Fox’ ogen trok, al veegde de jongen er gauw met de rug van zijn hand langs.
      ‘Ik hoop maar dat hij geen hersenschade heeft opgelopen, hij was een behoorlijke tijd zonder zuurstof.’
      Adam werd stil van die woorden. Hij had zich vooral druk gemaakt om Dezi, maar nu werd hem duidelijk hoe kritiek Jesters situatie nog was.
      Fox wreef even langs zijn rug. ‘Gaat het een beetje met jou? Sorry als ik paniekerig overkwam. Het voelde allemaal zo surreëel… Allerlei doemscenario’s gingen door mijn hoofd, al heb ik begrepen dat Azumi weg is gevlogen en ze dus niet kan veranderen. Misschien dwaalt Dezi nog wel een paar uur door de bossen.’
      Misschien…
      Het zou fijn zijn als Azumi straks naar binnen vloog en ze haar weer in Jesters kamer konden opsluiten. Toch wilde hij niet laten merken hoe gespannen hij was; bovendien was hij blij dat Fox nu bij hen was. Die kon in ieder geval zelf in een draak veranderen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het viel hem op dat ze zijn eerste vraag niet beantwoordde. Zeggen dat je dag prima was, was zo gedaan… Betekende dat dat ze niet zo’n beste dag had gehad? Had Yrla al met haar gepraat en maakte ze zich nu zorgen? Hij schudde de vragen van zich af. Het was half elf, misschien had ze geen zin in uitgebreide berichtjes. Misschien hield ze daar wel sowieso niet van.
      Ja, lijkt me wel leuk? Ik heb geen wilde plannen, maar zou het wel weer leuk vinden om je te zien. 😊
      Een beetje onwennig keek hij naar de woorden die hij had getypt. Had hij dat überhaupt ooit tegen iemand gezegd? Maar het was wel waar, dus hij drukte op verzenden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze kon niet voorkomen dat er toch een kleine glimlach op haar gezicht gleed en dat een kriebel door haar maag schoot. Darian wilde haar weer zien. Ergens zou het ze het fijn vinden hem nu te zien, als ze wist dat het goed ging met Jester natuurlijk. Ze kon wel een knuffel gebruiken.

Morgen na het eten?

Ze twijfelde even voor een moment. Ergens wilde ze misschien wat meer ruimte en tijd om haar plekje met hem te delen. Maar Fox had ze het ook al laten zien, plus het feit dat het de vorige keer bijna mis was toen alleen Thor toen wist waar het was. Maar met Darian had ze ook meer een plek nodig waar ze zonder gezien te worden met elkaar om konden gaan.

Elkaar ontmoeten bij de zaal waar ook het bal was? Ik wil je wat laten zien 🙃

[ bericht aangepast op 17 maart 2021 - 16:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

De extra boost van Phone was allang ergens richting Jester verdwenen en de gonzende energie in haar vingers was nog maar een vaag geflikker. Ze moest stoppen, anders ging ze straks zelf onderuit. Zonder haar konden ze niet verder en als ze te ver ging dan duurde haar eigen helingsproces te lang. En Fire kon zonder haar niet doorgaan, anders kookte hij straks Jester van binnenuit.
      Ze schraapte haar keel. 'Stop maar,' zei ze tegen Fire. De Lion keek naar haar op en ze schudde haar hoofd. 'Ik kan niet meer dan dit. Hier moeten we het mee doen, in ieder geval tot morgen.' Haar blik gleed naar Jesters gezicht. 'Hij ademt nu zelf. En als Sarah meeloopt tot de ziekenboeg moeten we dat kunnen halen.' Ze wilde vragend naar het meisje opkijken, maar eerlijk gezegd had ze al haar concentratie al hard nodig dus ze deed het niet. Fire had ondertussen zijn handen teruggetrokken en ze stuurde nog een laatste beetje beweging richting de hitte om het te verspreiden en trok toen ook zelf haar handen terug.
      'Ik loop wel mee,' klonk Sarah ergens, en Fayr knikte.
      'Er was een deken voor hem, toch?' Ze keek even zoekend om zich heen. 'En Onyx moet wakker worden.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Naar de ziekenboeg? Hoe gingen ze Jesters bevriezingswonden uitleggen als Dezi na deze nacht van de aardbodem verdwenen was? Hij wist zeker dat in elk geval Maxwell een verband zou gaan zoeken, als die ervan zou horen. En nadat Dezi Jester en Onyx verraden had, leek hem dat al helemaal riskant.
      Hij keek naar zijn slapende vriend. Hij moest de beslissing maar maken.
      ‘Hoe krijgen we Jester terug? Fox bellen? Of kun jij hem tillen?’ Nish keek Fire vragend aan. Als het moest kon hij de jongen ook wel tillen, maar Fox was vast sneller. Die had Onyx destijds ook naar de campus gebracht.
      ‘Ik zie bijna niks meer doordat ik mijn gave zo lang heb gebruikt,’ antwoordde Fire. ‘Dus dat lijkt me onverstandig. Ik zal Fox bellen of hij terugkomt.’
      Nish knikte en richtte zich toen tot Onyx. Voorzichtig schudde hij aan zijn schouder.
      ‘Onyx? We gaan Jester terugbrengen.’ Zijn vriend reageerde niet en met een naar voorgevoel schudde hij nog wat harder aan zijn schouder.

---

Every villain is a hero in his own mind.