[RPG • 0] Experium || 01 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:47 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Onyx ging achter een synthesizer zitten en probeerde verschillende melodieën uit. Adam wist niet zo goed wat hij zelf moest doen en hij merkte dat pas dat hij naar Onyx stond te staren toen de jongen opeens opkeek. Een beetje opgelaten keek Adam weg.
‘Pak de viool maar,’ zei hij.
Zijn stem klonk verrassend vriendelijk – en juist dat maakte hem een beetje argwanend. Adam deed wat hem werd opgedragen, pakte het instrument en keerde naar Onyx toe.
‘Speelt dit eens na?’ Onyx drukte een paar toetsen in en keek hem daarna met zijn ijsblauwe ogen aan.
Hij werd zenuwachtig van zijn ondoorgrondelijke blik en beet op zijn lip. ‘Ik weet niet of ik dat kan,’ zei hij zachtjes. Hij dacht van niet, maar dat kreeg hij niet over zijn lippen.
‘Niet zo aan jezelf twijfelen. Ik weet dat je het kan. Niet nadenken, gewoon je vingers aan de slag laten gaan.’
Adam voelde dat hij een kleur kreeg doordat de jongen er zo van overtuigd was dat hij het kon. Hij sloot zijn ogen, luisterde naar de tonen die Onyx speelde. Als vanzelf kwamen zijn vingers in beweging en begon hij te spelen. Langzaam zweefde hij weg van het lokaal waarin hij was, hij was zich alleen nog bewust van de muziek die hij onbewust aanvulde met zijn eigen klanken. Gekleurde flitsen schoten voor zijn ogen langs, hij hoorde stemmen, zag beelden die hij niet begreep. Hij dacht aan strijders die optrokken door grasland, aan…
Plotseling voelde hij een ruk aan zijn arm. Hij zag dat Onyx naast hem was komen staan en keek hem verward aan. Waarom was hij gestopt met spelen?
‘Wat ben je aan het doen?’ Onyx keek hem onderzoekend aan.
Adam schudde zijn hoofd alsof hij daarmee de flarden aan beelden kon wegkrijgen. ‘Ik… ik speelde gewoon.’
‘Nee, je stopte.’
Adam fronste. Het duurde even voordat hij besefte dat hij zich onbewust had voorbereid op een tijdreis, geïnspireerd door de associaties die het muziekstuk in hem opriep. Met grote ogen staarde hij naar het instrument. Nou – dat moest niet vaker gebeuren! Hij kon niet zo maar verdwijnen midden in het muziekstuk.
‘Ik denk dat mijn gave spontaan begon op te spelen.’
Onyx liet zijn blik niet los. ‘En dat is?’
‘Tijdreizen,’ zei hij kleintjes. ‘Als eh, als jij me niet had wakker geschud denk ik dat ik zo verdwenen zou zijn.’
Peinzend keek hij hem aan. ‘Dat moeten we niet hebben.’
‘Nee.’ Hij tuurde naar zijn schoenen. Het was hem nooit eerder overkomen.
‘Dan moeten we dus aan je focus werken. Ik zal je na de lessen morgen wel helpen.’
Hij merkte aan de houding van de anderen dat dat nogal een uniek voorstel was en hij slaagde er in een dankbaar, maar vooral zenuwachtig glimlachje te laten zien.
‘Goed.’ Onyx liep naar Vienna toe en keek over haar schouder naar de tekst die ze had geschreven. ‘Dat kan wel werken…’ mompelde hij. ‘Als jij zorgt dat het morgen een beetje is gefinetuned, zorg ik ervoor dat ik overmorgen een muziekstuk heb. Nu is het wel mooi geweest voor vandaag, de nieuwe valt bijna om van alle indrukken die hij heeft opgedaan.’
Blozend plukte Adam aan zijn kleding. Hij wilde niet de zwakke schakel zijn, al was het waar. Hij was moe van alles wat hij vandaag gehoord en gezien en gedaan had en hij had het nodig om zich even terug te trekken.

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Vienna knikte instemmend tegen Onyx. Dat was het meeste wat ze waarschijnlijk van hem zou krijgen en ze was allang blij dat samen met Jester en Phone het gelukt was om een tekst te schrijven. Ze had dit achteraf toch iets moeilijker gevonden dan dat ze van tevoren bedacht had. Toen Onyx een einde aan de opdracht verkondigde, zuchtte ze opgelucht. Niet alleen de nieuweling was moe, Vienna ook. Even draaide het meisje met haar schouders, die al stijf begonnen te worden. Ze zou zo spijt hebben morgen van dat dansende skelet. Ze wilde net opstaan om weg te gaan, toen ze het gesprek opving tussen Jester en Onyx. Naamloze bijles geven? Dit was interessant...

[ bericht aangepast op 27 feb 2020 - 16:18 ]

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

'Hoe denk jij hem te kunnen helpen dan?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. 'Je kan zelf al amper een instrument bespelen.'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Vienna wil je vast wel een kusje geven om je op te vrolijken.' Hij gaf een knipoog aan het meisje, hij had allang gemerkt dat ze een oogje op Jester had.

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 27 feb 2020 - 18:27 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Vienna voelde in eerste instantie een blos naar haar wangen stijgen, tot ze het antwoord van Jester hoorde. In eerste instantie was ze verbluft, niet wetende wat te zeggen. Daarna liet ze een glimlach op haar gezicht zakken. "Heb ik ook nog iets te zeggen in dit?" vroeg ze geinend. Ze stak haar tong uit in de richting van Onyx voor ze Jester de gang op volgde. "Jester, wacht!" Bij de tijd dat Vienna hem bereikt had, had Jester zich al vragend omgedraaid. Heel even keek ze sneaky om zich heen, voor ze haar stem dempte en tegen hem sprak. "Meende je dat? Dat je een naam gaat regelen voor 7223?"

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 27 feb 2020 - 18:36 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam spitste zijn oren toen hij de opmerking van Onyx hoorde. Zijn toon klonk plagerig. Betekende dat dat Vienna Jester leuk vond? Op de een of andere manier gaf dat hem een opgelucht gevoel. Het was duidelijk dat Vienna hem niet echt mocht en hij was bang dat ze ervoor zou zorgen dat Michiel hem straks ook niet meer aardig vond. Hij wilde het lokaal uitlopen en teruggaan naar zijn kamer, maar Vienna en Jester stonden daar te smoezen en hij durfde niet te dichtbij te staan, bang dat ze hem weer van afluisteren beschuldigde.
Hij zag dat de anderen het lokaal wel verlaten hadden, en dus bleef hij maar een beetje dralen terwijl hij deed alsof hij de andere instrumenten bekeek totdat de twee weg waren.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Zijn scheve grijns was schattig en wat lief van Jester dat hij 7223 ging helpen! Vienna schudde haar hoofd, focus Vièn. "Uhm, ja. Ik moet je dan iets vertellen," zei ze verlegen. "Maar zweer, zweer dat je het tussen ons houdt! Ik mag het eigenlijk niet doorvertellen. Maar als je 7223 echt wil helpen, dan moet je het denk ik weten.."

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 27 feb 2020 - 18:44 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

"Wel, hij zei niet dat het perse een geheim was, maar ik denk niet dat hij het leuk vind als ik het overal rondbazuin. Ik vertrouw je, Jester dat dit onder ons blijft." Ze keek hem even streng aan. Vienna ging wat dichter op hem staan, zijn heerlijke geur negerend, daalde haar stem tot fluistertoon. "Ik heb met 7223 gesproken vanmorgen. De school heeft geen vertrouwen in zijn krachten. Hij heeft een maand gekregen, voor hij 'verwijderd' wordt van school. Hij moet iets laten zien, anders stuurt de school hem weg." Een beetje nerveus wiebelde Vienna op haar benen. Ergens voelde het verkeerd om dit te vertellen, maar als Jester echt oprecht wilde helpen, dan moest hij het weten. "En ik denk dat als hij 'verwijderd' wordt uit ons team dat dat ook niet veel goeds voor ons allemaal zal betekenen." Nerveus keek Vienna even om zich heen, voor ze weer afstand van Jester nam. "Oh trouwens! Ik heb beloofd hem te helpen met het ontwikkelen van zijn gave, dus als je me straks ergens nodig heb, roep me oké?!"

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

De opdracht schoot al lekker op. Nadat 8102 de panter op het hout getekend had, waren de andere meiden gaan verven. 7223 zat er een klein beetje bij te kijken, waar hij af en toe een kleur aangaf die de dames nodig hadden. Na de eerste laag schilderen riep Dezi de opdracht tot een halt en vertelde dat ze morgen wel weer verder konden gaan. 7223 zuchtte opgelucht, blij dat hij weer terug kon keren naar zijn kamer - en vooral naar zijn bed. Hij pakte de verfspullen en liep ermee in de richting van de wastafel. Nu de dames geverfd hadden, had hij voorgesteld om de laatste dingen op te ruimen. Zo had hij het gevoel dat hij ook nog ergens zijn bijdrage had gedaan aan het schild maken.

It's never gonna happen, Guys.