Daar zit ik weer, 10 maanden na mijn laatste verblijf op een gesloten afdeling, 6 maanden na mijn ontslag van de behandelafdeling. Weer heeft de depressie mijn doen en denken over genomen en weer ben ik voor mijn eigen veiligheid, maar tegen mijn vrije wil opgesloten op een gesloten, psychiatrische afdeling. Je zou denken dat ik er inmiddels aan gewend ben, het is immers de 4de keer in 2 jaar. Maar zoiets went nooit. Na de eerste 24 uur waarin ik alleen maar aangekleed op bed heb gezeten en een paar uurtjes hen gedut begin ik nu langzaam weer een beetje mens te worden. Mijn moeder heeft me weer van de grond opgeraapt. Ik zit nog steeds in de hele diepe put, maar ik zit in elk geval, dat is beter dan liggen toch? Morgen komt de rechter die moet besluiten of ze mij hier langer mogen vasthouden. Maar om eerlijk te zijn is dat meer een formaliteit. Ik draai inmiddels lang genoeg mee in dit wereldje om te weten wat de uitspraak gaat zijn. Maar toch houd ik me vast aan dat sprankje hoop dat zegt dat ik gewoon naar huis mag morgen. Maar laten we maar niet te hard hopen. Ik zie mijn toekomst heel donker en zwart. Ik leef niet meer van dag tot dag, maar moet leven van uur tot uur. Of misschien wel van minuut tot minuut.
L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
