[RPG • 300] All The Good Girls Go To Hell • Speeltopic - Speeltopics

      Haar fluistering gaat verloren in de ijzige stilte die zich langzaam uitspreid over de ruimte.
Ondanks de indrukwekkende grote van de slaapkamer — lijkt hij bij lange na niet groot genoeg om deze figuren tegelijkertijd te huizen. Josephine betwijfeld het niet, voor geen seconde, dat er iets onder zijn menselijke voorkomen schuilt dat klaar is om toe te happen als de situatie escaleert. Ze overweegt haar kansen voor het balkon nogmaals, wanneer de andere jongedame in beweging komt en zich naast haar opstelt.
      ‘Ik loop wel met je mee, als je dat fijn vindt. . .’ De woorden zijn zacht, maar niet zacht genoeg om te ontsnappen aan het gehoor van de gevleugelde man, welke haar de adem besteelt wanneer een nieuwe stroom lucht de haren uit haar gezicht blaast en kippenvel over haar armen doet verspreiden.
      ‘Volgens mij was mijn uitnodiging gericht aan de roodharige engel.’
Iets in de verandering in zijn gelaat, in de cederbruine kleur van zijn ogen, zorgt ervoor dat Josephine voor de kortharige jongedame schuift. Een schild tussen haar en hen.
      Nog geen seconde daarna, voelt Josephine de onzichtbare kracht die haar vooruit trekt, dwingend doch voorzichtig genoeg om haar niet te laten struikelen over haar eigen voeten terwijl haar ogen vergroten in realisatie. Het geluid dat over haar lippen naar buiten komt is haar onbekend, maar een perfecte reactie op de plotselinge inbraak op haar vrijheid.
      Verder dan halverwege de kamer is ze niet — maar de onzichtbare greep tegen de achterkant van haar rug, waar ze bijna zou zweren de streling van geestevingers te voelen, voorkomt dat ze een stap naar achteren zet. Zelfs als dat het enige is wat ze probeert terwijl zijn hand, nu bijna mokkend, nogmaals richting de aannemelijke badkamer wijst.
      ‘Het is niet zo raadzaam om mijn geduld te testen, engel.’
Het zijn niet de woorden zelf die haar pogingen tot teruglopen doen bevriezen — maar een glinstering in die huiveringwekkend, donkere ogen. Josephine overweegt de ruimte tussen Valac en de badkamer, haar armen zo strak om het kussen gevouwen dat het borduurwerk in haar huid drukt.
      ‘Mijn naam is Josephine.’
Ze kijkt niet over haar schouder, naar het meisje voor wie de woorden eigenlijk zijn, als ze een pas naar voren zet. Geen tegendruk. En nog een. Tot ze even ver van de badkamer is als de gevleugelde man.
      Ondanks het feit dat Josephine nooit tot de categorie klein heeft behoord — is Valac van dichtbij groot genoeg om boven haar uit te torenen, maar Jo weigert hem te bekijken als ze zich langs hem heen waagt, de badkamer in, het kussen dat ze laat vallen het enige geluid dat boven haar hamerende hart uitkomt. Ze sluit haar vingers om de deurklink, klaar om hem in Valac's neus dicht te gooien, maar krijgt hem met geen mogelijkheid in beweging, de vernauwing van haar ogen de enige verklikkers dat ze heel goed weet waardoor. Of eerder, door wie.

      Josephines hemelblauwe ogen schieten eenmaal door de riante badkamer.
Niet omwille van de overdaad aan exotische zepen, handdoeken die eruit zien alsof je er in zou kunnen slapen — of de meest luxueuze badkuip die ze ooit heeft gezien. Deze ruimte heeft, behalve de deur waar ze zojuist door naar binnen is gekomen, maar één andere uitgang; een raam aan de andere kant van de badkuip, waarvan de gesloten gordijnen niet verraden waar een eventuele sprong naartoe zou leiden.
      ‘Schattig.’
De vingers van de roodharige jongedame glippen van de deurklink wanneer ze een stap naar achteren struikelt, haar ogen gefixeerd op het roofdier dat zich haar kant op beweegt. Haar hart lijkt enkele slagen geheel over te slaan wanneer de vleugels met een knippering van haar ogen zijn verdwenen, alsof ze hen slecht heeft gedroomd.
      Met één nonchalante stap is hij over de drempel. Met een tweede beweging slaat de deur woordeloos dicht. Meer is er niet voor nodig om ervoor te zorgen dat Josephine zich zonder zijn blik los te laten naar de andere kant van het bad begeeft. Misschien zijn het de vele uren die ze heeft doorgebracht voor de televisie, half in slaap vallend op een zender als National Geographic, maar iets in haar schreeuwt dat ze hem nooit haar rug moet toekeren, nooit uit haar zicht moet laten, nooit dichterbij moet laten komen.
      ‘Ik vind dit spelletje nu al leuk.’
Haar mond wordt kurkdroog als ze de dubbelspelige glimlach om zijn lippen gade slaat, die verschijnt wanneer zijn vingers bezit hebben genomen van een badjas die wachtend aan één van de wanden heeft gehangen. Stom. Ze had alleen maar echt moeten kijken om te vinden waar ze deze afgelopen minuten wanhopig naar opzoek is geweest. Het feit dat hij de stof in zijn handen houd, bijna spottend, verteld haar dat Valac zich daar maar al te goed bewust van is.
      ‘Ga je jezelf opfrissen of zal ik je gaan helpen, Josephine?’
De ruimte tussen hen in maakt geen verschil voor het effect dat de woorden op haar hebben. Het is alsof ze haar naam voor het eerst hoort, als een fluistering in haar oor, welke er voor zorgt dat ze de rand van de badkuip vastpakt, bang dat haar benen eerder opgeven dan de rest van haar lichaam.
      ‘Ik waardeer het aanbod, maar nee.’
Josephine negeert de neiging om haar lippen te bevochtigen wanneer ze haar blik met moeite losscheurt van Valac, zichzelf afleidend met de werking van de kranen van het bad. Ze klemt haar kaken op elkaar wanneer er in de eerste instantie kokend heet water over één van haar handen stroomt, maar is al snel dankbaar voor het klotsende geluid dat de stilte tussen hen en het brute hameren van haar hart opbreekt.
      Haar ogen glijden onwillekeurig terug naar de plank vol zeep, de bron van de geur in deze ruimte, die verder enkel verlicht lijkt door de vele kaarsen, waar Valac zich vlak naast begeeft — reden genoeg om haar blik terug op het heldere water te richten, haar wangen kleurend.
      ‘Als je daar blijft staan, kun je me misschien de spelregels van deze plek uitleggen.’
Josephine kijkt niet op van de watermassa die zich inmiddels heeft gevormd, haar reflectie erin zo onvolledig als ze zich voelt, haar rode vingers als een vuist tegen haar hart gedrukt.
      Als hij daar blijft staan.