[RPG • 300] All The Good Girls Go To Hell • Speeltopic - Speeltopics

      Het bonzen van haar hart is het enige geluid waar Josephine zich op concentreert, een rode draad om haar ademhaling op te volgen, die er uiteindelijk voor zorgt dat haar handen stoppen met beven. Pas dan opent ze haar blauwe ogen, kijken deze voor het eerst verder dan haar blanke ledematen, welke scherp afsteken tegen de dimme duisternis van de kamer.
      Het zou evengoed een decor kunnen zijn van een Victoriaanse filmset ; de manier waarop de kleuren en ornamenten in elkaar overlopen tot een verzameling van aspecten uit een andere tijd. Een andere wereld. Josephine onderdrukt de neiging haar ogen nogmaals dicht te knijpen, zich in plaats daarvan in een zittende houding duwend, gedeeltelijk ontfutseld door het gebrek aan kleding om haar lichaam — wat evengoed nog gedeeltelijk verborgen weet te gaan achter een gordijn van haar rode haar.
      Het onbekende geluid van de deur die zich aarzelend opent, zorgt ervoor dat Jo bijna achterover valt om zich te wenden, haar ogen zo groot dat ze bijna haar gezicht in tweeën zouden kunnen breken.
      ‘Hallo...? weet jij misschien wat dit is?’
Josephine realiseert zich pas dat ze haar adem inhoud wanneer deze gespannen over haar lippen naar buiten rolt. Het meisje voor haar neus is een totale vreemde, een gezicht dat ze zich zou herinneren mocht ze het ooit eerder hebben gezien, maar het feit dat ze hier is een opluchting waarvan Jo niet wist dat ze hem nodig had. Ze beseft zich echter dat ze geen idee heeft wat te antwoorden — haar eigen gedachten nog amper omvattend wat er is gebeurt — waardoor ze haar lippen op elkaar gedrukt houd. Het zou angstaanjagender zijn om op te biechten dat ze geen idee heeft waar deze plek is — wat deze plek is.
      Voor Josephine een poging kan doen toenadering te zoeken, zwaaien de deuren met bravoure open, een vlaag wind naar binnen blazend die ervoor zorgt dat haar haren over haar schouders naar achteren waaien.
      ‘Het is je redding dat je pluspunten in huis hebt — meerdere, zelfs.’
Voor hen staat een man, nee, geen man, een wezen met het gezicht van een man — ongetwijfeld de mooiste die ze ooit heeft gezien. Zijn woorden gaan langs haar heen, evenals de manier waarop de verwringing van zijn gelaat afbreuk zou moeten doen aan zijn schoonheid, maar dat op onmogelijkerwijze niet het geval is. Voor een tweede maal staat Josephine sprakeloos, zich slechts vaag bewust dat ze hem aanstaart vanuit haar positie op de grond, perplex.
      ‘Welkom in de prachtige hel, schatjes.’
Zijn vleugels, zijn vleugels, ontvouwen zich tot Josie niets meer kan onderscheiden wat er naast noch achter hem is. Ze weet dat ze zou moeten rennen, een uitgang zou moeten zoeken en vluchten, maar ze kan zich amper bewegen. De woorden zijn als een blikseminslag bij heldere hemel.
      De hel. Het ongeluk. Josephines maag keert zich om, maar ditmaal klemt ze haar kaken stevig op elkaar en dwingt ze zichzelf overeind te komen, steviger op haar benen dan ze had verwacht. Haar ogen scheuren zich los, langzaam, terug naar de jongedame. Een meisje zoals zij, gekleed in dezelfde, schamele stukjes stof. De plotselinge inslag van haar naaktheid zorgt ervoor dat Josephine bijna verdoofd naar een stuk gordijn graait, haar lichaam daarmee onttrekkend aan de blakende ogen van de gevleugelde man.
      ‘We zijn—’ haar blik wisselt onwillekeurig tussen hem en haar, een diepe frons tussen haar ogen drukkend, ‘we zijn doodgegaan.’
Mocht dat feit haar niet zo haarscherp zijn doordrongen, zou Jo zich zorgen maken om het hameren van haar hart.