[RPG • 300] All The Good Girls Go To Hell • Speeltopic - Speeltopics

      De jongedame met de korte, blonde lokken lijkt op eenzelfde golfhoogte te zijn gekrabbeld — een woord opperend dat Josephine nog niet hardop heeft durven uitspreken.

      Hel.

Het is absurd — zo vreselijk onwerkelijk — dat Josephine bijna in lachen zou willen uitbarsten. Bijna. Iets in de onheilspellende aanwezigheid van hun gastheer zorgt ervoor dat ze het gordijn nog iets steviger vastpakt.
      ‘Ah, de kleine engel is slim.’
Haar wangen, eerder bleek van angst, kleuren een dieproze wanneer het compliment haar bereikt. Josephine wil haar hoofd schudden, maar wordt tegengehouden door de verharding in het gezicht van de gevleugelde man — slechts een seconde voor er een tweede figuur uit de schaduwen, de schaduwen stapt, er onwillekeurig voor zorgend dat Josie een stap naar achteren zet, waar ze bijna achterover het balkon op struikelt, maar zich nog net kan vasthouden aan de omlijsting van de deur opening.

      ‘Valac, is dit hoe je gasten ontvangt? We zijn geen barbaren. Stop die dingen weg als je ze niet gebruikt.’
De roodharige jongedame ziet enkel het hondachtige wezen aan de zij van de nieuwe vreemdeling, zijn ogen zo leeg als de schaduwen waaruit hij zojuist is gestapt. Zijn eigenaar, welke ze opzoekt zodra de naam van de gevleugelde man — Valac — valt, lijkt niet in de bui voor theatrale kunst.
      ‘Welkom beide. Dit is de Hel of eender welke andere naam je er voor zou kennen.’
Hij zegt het alsof hij ze welkom heet in een nieuw Disneypark, zijn ogen over beide dames glijdend. Josephine voelt zich ondanks het gordijn naakt, zich onbewust afvragend of het balkon de enige uitweg is waarvoor ze zich niet langs de twee zou moeten wagen.
      ‘Ik verwachtte dat de jongedames de magie van de Hel zelfstandig zouden ontdekken, Levi.’
Er is iet omgeslagen in de kamer, een scherpte in Valac's stem die er eerder nog niet was, wat ervoor zorgt dat Josephine een peilende blik met de andere jongedame deelt.
      Enkele seconden lang gebeurt er niets — maar dan stapt Valac opzij, zijn donkere ogen in de hare borend, zijn hand een uitgestoken uitnodiging.
      ‘Wil je je even opfrissen, engel?’
De woorden zijn zo zacht, zo vriendelijk, dat ze bijna zou vergeten hoe deze gehele situatie tot stand is gekomen — maar ze weet hoe hij is begonnen ; met haar overgeefsel duidelijk aanwezig, ervoor zorgend dat haar wangen ditmaal kleuren uit schaamte, zelfs als Josie geen enkele reden heeft om zich schuldig te voelen over het ruïneren van een stuk tapijt uit de middeleeuwen.

      ‘Was het mijn schuld?’ Josephine houd haar hoofd schuin, een frons boven haar ogen, hoorbaar slikkend wanneer de onsamenhangende beelden van de auto en de regen en het geluid van splinterend glas door haar gedachten trekken.
      Met haar ogen op de andere jongedame gericht, die ook nog altijd in haar ondergoed staat, laat Josie het gordijn los — in plaats daarvan een groot, paars kussen van de fauteuil trekkend om deze voor zich te houden.