[RPG • 300] All The Good Girls Go To Hell • Speeltopic - Speeltopics

      De ruitenwissers zijn in constant gevecht met de regendruppels die uiteen spatten op het raam, het zicht beperkend voor de roodharige bestuurster, die haar best doet de wilde verhalen te volgen die vanaf de achterbank worden gedeeld zonder haar ogen van het donkere wegdek los te scheuren.
      ‘Hailey heeft zo zo zo zwaar met Jordan gezoend’, gevolgd door een snuivende lach en een ontkennende, ‘Echt niet! Ik ben he—le—maal klaar met dat Duivels gebroed!’
Emily, die een geheel stuk stiller op de bijrijdersstoel zit, veegt driftig door haar spotify—lijst. Zij heeft immers de aux kabel, de verantwoordelijke voor de muziek die op dit moment door de toyota van Josephine schalt. Ze is opvallend stil voor iemand die Hemel en aarde heeft bewogen om dit feestje mogelijk te maken.
      ‘Hey, is alles wel oké?’
De blondharige dame wisselt een zijdelingse blik met Josie, die op haar beurt haar best doet om de donkere ogen van haar beste vriendin te doorgronden. Ze heeft zich meermaals verontschuldigd voor het niet meegaan naar dit feestje, maar ze kan zich niet voorstellen dat het de reden is voor haar afwezige gedrag. De wereld moet wel op zijn kop staan als Em stil is en Josie degene die de antwoorden uit haar moet trekken.
      ‘Herinneren jullie deze nog?’
Binnen enkele seconden veranderd één of ander popliedje in een nummer dat Josephine doet denken aan freshman orientation—dag en het feestje waarop ze Emily, June en Hailey leerde kennen. Die laatste twee zingen luidkeels mee, een glimlach op Josie's gezicht toverend door hun ongeremde vrolijkheid.
      Ze zingen nog steeds wanneer de koplampen Josephine's gezicht doen oplichten als een spotlicht — de glimlach een herinnering op haar lippen, als haar handen het stuur een ruk naar links geven ; de enige gedachte die in haar opkomt nee, niet zo.
      De toyota tolt naar beneden, de berm in, kreunend en rollend en te snel om te bevatten. Jo ziet zichzelf, haar lichaam tegen haar deur geklemd, het raam dat volledig is versplinterd, de scherven ervan als parels in haar rode haar, een glimp van Emily's hand vlak naast de hare ; de alles omvattende duisternis voor ze haar ogen volledig kan openen.

      De regen is gestopt als ze de kracht heeft hervonden te knipperen, langzaam, starend naar haar handen die zich niet meer lijken te herinneren hoe stevig ze het stuur zojuist vasthielden. Haar ogen kruipen omhoog, naar de heldere lijnen van een poort, blakend in het witte licht dat haar omringt.
      De hemel.
Josephine blijft staan, een blik over haar schouder werpend, het serene gevoel dat haar overspoelt in sterk contrast met de bijtende angst dat Emily en de rest achter haar zullen staan ; maar ze is alleen. Die realisatie zorgt er uiteindelijk voor dat ze haar ogen sluit en een stap naar voren zet — naar binnen.
      De vrije val omlaag besteelt haar de adem om te schreeuwen, haar armen uitgestoken in het niets, de angst opnieuw naar haar keel klauwend.

      Haar handen zijn over haar oren gevouwen, het geluid van gegil uitbannend, haar gegil. Met haar ogen zo strak dichtgeknepen dat ze haar hart in haar oren kan voelen bonzen — tracht ze zich een tevergeefse weg te trappen uit de donkere bezemkast waarin ze zich bevind. Het ruikt nog precies naar de schoonmaakkast waarin Tamara haar zoveel jaar geleden opsloot ; het ijzige gelach van haar oudere zus wegstervend in het geluid van haar eigen schreeuw.
      Wanneer Josephine haar keel voelt dichtslibben en de plotselinge stilte haar overvalt — wordt ze geconfronteerd door een enorme tray reageerbuisjes. De paniek heeft nog geen seconde losgelaten om opnieuw toe te slaan ; ditmaal in de vorm van handen waarvan de ze gezichten niet kan zien, naalden oppakkend om deze in haar armen te drukken, de geluiden van doktersjassen wanneer ze naar haar toe bewegen reden genoeg om blindelings de andere kant op te rennen. Nee, niet zo.
      Rechtstreeks een doolhof in.
De mais wiegt zachtjes heen en weer op een niet—bestaande bries, meters en meters hoger dan Josephine ze ooit heeft gezien, uitstrekkend in kronkelende paden die alleen maar eindelozer lijken te worden hoe langer ze naar ze staart. Haar verwoede pogingen kinderen bij te benen de giechelend voorbij rennen is vruchteloos ; ze verdwijnen zodra ze hen bereikt, aangewezen op zichzelf — moederziel alleen.
      Josephine heeft voor haar gevoel uren gerend, soms met gesloten ogen, tot haar hoofd uiteen lijkt te knappen en ze in één klap rechtovereind schiet.

      Haar val uit het bed lijkt haar amper tegen te houden, de samentrekking van haar maag reden genoeg om naar de dichtsbijzijnde hoek van de de kamer te kruipen en toe te geven aan het gal dat omhoog golft, rillend tot er niets meer komt.
      Op haar knieën, haar rode haar als een schild om haar gezicht, met haar handen op een gepolijste ondervloer, knijpt ze haar ogen nogmaals dicht.
      Nee, niet zo.