Ik vond het erg lastig toen ik als enigste van de basisschool vmbo-t ging doen, althans erg is een groot word. Ik wist wat ik wilde worden, had havo mogen gaan doen maar wilde dit niet.
Zo prachtig als ik vanaf mijn 19e al werk en nu al een jaar een vaste baan heb in een kinderdagverblijf van mijn dromen en dolgelukkig ben, zo zie ik de struggles van oud klasgenoten. Niveau's gezakt, moeilijke keuze's en zij, zij gaan nu nog naar school. Geen haar op mijn hoofd die nu nog aan school denkt.
Ja, ik heb 'Maar' VMBO-T gedaan, maar hey. Als jij moet werken op je kantoorbaan en je hebt kinderen over een paar jaar. Dan heb jij mij toch echt nodig. Ik die voor jou kinderen zorgt omdat jij gaat werken. Iedereen heeft elkaar nodig. Ik heb iemand nodig die mijn tanden schoon houdt, waarmee ik in therapie kan, bij wie ik mijn boodschappen kan afrekenen en iemand die mijn vuilnis ophaal. Tevens hebben zij mij nodig om hun werk te kunnen doen.
Ongeacht welk niveau, hoe slim of hoe het gaat. Iedereen draagt zijn steentje bij. Ja, de een gaat langer naar school, de ander verdient meer. Dat kan mij persoonlijk echt niets uitmaken want ik heb mijn baan. Op mijn 2e riepen ze al dat ik dit werk ging doen, mijn droombaan was een agrarisch kinderdagverblijf en inmiddels ben ik waar ik wilde zijn. Waar het bij mij gelijk goed gelukt is, duurt het bij een ander langer of met een omweg. Maar uiteindelijk gaat iedereen, althans bijna iedereen hopelijk, doen wat hij of zij graag wilde gaan doen.
Dus dat geneuzel over slim, dom, en niveau's, houd er alsjeblieft over op. Je maakt er mensen onzeker mee en stampt mensen (onbewust) de grond in.
Change is for weirdos ~ Niall Horan