Ik heb dus een enorme geschiedenis op school qua verzuim. Eigenlijk al sinds de middelbare school. In het kort komt het er op neer dat ik door mijn angststoornis nauwelijks naar school durf te gaan, en sinds mijn vrienden allemaal al afgestudeerd zijn, durf ik helemaal niet meer. Nu moet ik letterlijk alleen nog maar mijn examens doen, maar school en ik liggen helemaal overhoop. Twee weken geleden heb ik een gesprek gehad om het verzuim te bespreken en ik heb toen heel eerlijk verteld wat er allemaal speelt, dat ik bij een psycholoog zit, enzovoort.
Het gesprek liep niet bepaald soepel. De vrouw met wie ik het had, leek erg kritisch en totaal niets te begrijpen van wat er aan de hand is. (Spoiler voor eventuele trigger)
Ze zei o.a dat ik niet naar een psycholoog moest gaan. Dat ik zeer waarschijnlijk een borderline persoonlijkheidsstoornis heb, omdat een psycholoog volgens haar niet bekwaam is om mij de diagnose van angststoornis te geven. Dat mijn hersenen niet in staat zijn om een stofje aan te maken waar je gelukkig van wordt, en dat ik daarom onmiddellijk met medicatie moest starten. Dit alles was voor mij zoveel om te verwerken (omdat het gewoon niet waar is en ik voelde me alles behalve serieus genomen en daarnaast begon ik onmiddellijk aan mezelf te twijfelen) dat ik eigenlijk vanaf dat moment alleen nog maar met haar kon meepraten omdat ze toch niet luisterde naar wat ik zei. Ze maakte heel veel rotopmerkingen, maar die zal ik jullie besparen.
Ze besloot dus uiteindelijk dat ik elke dag van 10:00 tot 15:00 naar school moet. Ik snap dat dit zeer schappelijk lijkt, maar voor mij is het niet haalbaar. Ik weet niet hoe ik 's ochtends wakker wordt en of ik überhaupt in staat ben om uit bed te komen. Op dit punt was ik echter al niet meer in staat om er tegenin te gaan. Ik zei nog wel dat ik dagen heb waarop het niet lukt, en daarop zei ze dat ik dan maar wat vroeger moet opstaan elke dag zodat ik een aanval kan krijgen, daarna kan bijkomen en naar school kan gaan. Wederom was ik speechless, want zo werkt het niet. En ik zou elke dag me eerst bij haar moeten melden, en bij die gedachte alleen al werd ik misselijk. Ik mocht ook niet appen als er iets was, maar moest per se bellen, ook al is dit een enorme trigger voor me, maar ze wil me uit m'n comfort zone trekken. Dus in de afgelopen twee weken ben ik nauwelijks gegaan en heb me niet 1 keer gemeld, puur omdat ik bijna instort als ik alleen al aan haar denk. Als ik al op school was, dan zat ik serieus IN DE WC aan school te werken. Ik heb niet gebeld omdat ik dat simpelweg niet kan. Mijn psycholoog was overigens razend toen ik dit allemaal vertelde.
Afgelopen woensdag belde ze dus opnieuw, om te zeggen dat niemand me op school had gezien en dat we maar weer een gesprek moeten hebben. Vandaag zou ik even bij haar langs moeten komen, maar het lukt gewoon niet. Ik bevries al bij de gedachte dat ik bij haar langs moet, maar als ik niet ga, dan heb ik kans dat ik van school gestuurd wordt. Ik wil op zich wel iets van me laten horen vandaag over waarom ik er niet ben, maar ik weet niet hoe of wat ik moet zeggen (en ik zou het sowieso over de app sturen) omdat ze het gewoon niet begrijpt? Ze zei zelfs dat ze wist waar ik doorheen ga omdat ze een jaar een burnout heeft gehad. (DAT. IS. NIET. HETZELFDE).
Dus weet iemand wat ik het beste kan sturen? Hoe ik het netjes en respectvol kan verwoorden? En hoe ik in godsnaam aan school duidelijk maak dat ik er echt voor wil gaan, maar dat dit het alleen maar erger maakt?
Overigens wil ik ook niet gemeen zijn tegen die vrouw, want ik geloof dat ze echt wel het beste met me voor heeft, alleen ze snapt er gewoon werkelijk niets van en ze is in haar hele doen en laten nogal intimiderend.
Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"
