Dit wanhopige kind hoopt dat jullie me kunnen helpen - School

Ik zit nu een beetje met een probleem. Aanstaande maandag moet ik (in het Engels) een speech geven voor een aantal klassen en al mijn leraren. Ik heb deze al een keer voor de klas gegeven en toen ging het erg goed. Ik heb veel positieve reacties gekregen, en een goed cijfer. Ik moet het nu voor een deel van de school doen, waar ik afgelopen dagen ook best zelfverzekerd over was.
Net ging ik nog een keer oefenen, en besloot ik mezelf eens op te nemen om mezelf terug te kunnen luisteren en kijken voor wat beter kon. Alles wat in mijn hoofd zo goed klonk, klonk achteraf vreselijk slecht, onverstaanbaar en ongeorganiseerd. Dit volgde in een hevige onzekerheid en huilbui. Ondanks dat ik mezelf probeer te kalmeren, al liggend op bed rustig probeer te ademen, en prettige muziek heb opgezet blijf ik me paniekerig en onzeker voelen, en kijk ik steeds meer op tegen maandag.
Het probleem is dat ik nu niet goed weet wat ik hier mee aan moet en hoe ik dit aan moet pakken. Weet iemand misschien een goede aanpak van wat ik nu moet?
En misschien wilde ik dit gewoon even van mezelf afschrijven om het probleem even overzichtelijk te hebben, ik weet het allemaal niet meer.

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

Maar als je goede commentaar kreeg en een goede score, zal de speech toch wel goed genoeg zijn? Misschien kun je aan je leerkracht Engels vragen of hij nog nuttige feedback heeft? En het is logisch dat je je een beetje onzeker voelt als je voor zo'n grote groep moet spreken, maar het is niet het einde van de wereld als het iets minder goed zou gaan. Maar volgens mij hoef je echt niet te twijfelen als al de rest zegt dat het goed was (: Gewoon rustig blijven op het moment zelf en niet te snel praten.

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Aah, ik denk dat dit er echt eentje is in de categorie: het is verschrikkelijk om jezelf terug te horen. Ik ben documentairemaker en geloof me als ik zeg dat ik mezelf wel kan wurgen wanneer ik mezelf terug hoor op een bandje nadat ik een interview met iemand heb afgenomen. Dan denk ik ook: "God, mens, had die vraag nou zo of zo gesteld" of "je bent gewoon onduidelijk nu" of "wat klink je onwijs verrot". :') Vervolgens is het hele interview prima bruikbaar. We zijn altijd onze eigen grootste criticus en jezelf terughoren is om die reden altijd confronterend.

Als jij goede feedback hebt gekregen en een goed gevoel hebt van je presentatie wanneer je hem oefent, denk ik dat je je nergens druk om hoeft te maken. Fuck die opname. Heel veel succes! <3 .

ars moriendi