Sorry als dit een pokke lang topic wordt maar ik maak mij echte zorgen.
Het gaat namelijk niet goed met hem. MIjn moeder en hij hebben behoorlijk vaak een woordenwisseling, zo ook heeft hij dat met mijn broer.
Hij toont namelijk 0 interesse. Hij vraagt alleen aan mij hoe het gaat, antwoord ik een goed, dan is het gesprek klaar. Hij verteld tegenwoordig bijna niets meer tegen mijn moeder en mijn broer en soms wel tegen mij.
Naast dit zijn er meer dingen en ik weet even niet hoe hier een verhaal achtig iets van te maken dus het wordt gewoon een raar iets.
Mijn vader heeft behoorlijke overgewicht, hierdoor heeft hij slaapapneu ontwikkeld. Mijn vader heeft een stevige bouw van zijn ouders geërfd.
MIjn broer had 3 jaar geleden een auto ongeluk en sindsdien is alles erger geworden. MIjn broer heeft nog altijd problemen na het ongeluk waarbij zijn vriend is overleden. Het was een heftige tijd.
Mijn vader had met veel te dealen, hij en ik gingen elke dag naar het ziekenhuis en aten bij zijn ouders. Mijn moeder bleef bij mijn broer die 3 weken. Hij heeft toen de taak op zich genomen om foto's te verzamelen en heeft dus de auto wrak gezien, hij is met mij samen naar de begrafenis geweest en sleepte samen met mij, mijn heftige slapeloze nachten gemengd met paniek en huil aanvallen.
Behoorlijk wat en al gauw zei ik dat het misschien goed is om erover te praten. Mijn broer had een psycholoog, mijn moeder heeft daar een paar keer gepraat en ook ik. IK heb daarbij therapie gehad en trauma verwerking, maar hij cijferde zichzelf een beetje weg.
Zijn gewicht werd ook zwaarder en zwaarder. Toen ik begon met mijn eerste therapie besloot hij te willen afvallen en dit was ook echt nodig, dit was een jaar na het ongeluk. Ik besloot hem hier volledig in te willen steunen. Bij ons blijft alles gewoon gekocht worden, snoep, koek etc. want mijn broer heeft ondergewicht evenals mijn moeder is behoorlijk dun, ik heb gewoon een normaal gewicht en mijn vader dus overgewicht.
We besloten 2 x in de week te gaan wandelen, even gedachten leeg en een vader dochter moment. Echter kon ik vrij snel door mijn lichaam dit niet en stopte hij ook. Daarnaast ging hij stiekem eten, je was net boven en de zakken noten en chips gingen open. het was nogal duidelijk want mijn broer verteld het wel als hij wat at, mijn moeder mag het niet, ik lust het niet dusja. Momenteel vliegen er 6 zakken borrelnootjes wel door in een week.
Hij is in tussen wel 2 x in de week gaan sporten maar na ons idee het verkeerde. HIj doet iets in een groep om spieren te kweken maar we hebben hem al aangegeven dat hij beter kan vet verbranden. Ik heb hem geholpen met oefeningen en ook zo mijn moeder maar hij doet het niet.
Sinds een paar maanden is het ons ook opgevallen dat hij heel erg veel drinkt. IN het weekend een fles wijn per avond en door de weeks pakt hij regelmatig stiekem port. AF en toe een drankje geen probleem maar dit is gewoon veel. Daarnaast alles stiekem.
Verder groeien we uit elkaar heb ik het idee. MIjn broer heeft mijn vaders karakter en dat botst enorm. HIj zegt wat hij denkt en daar kan hij niet goed tegen. Ik heb al meerdere keren in mijn therapie tijd verteld hoe ik het ervaarde en hoe ik veranderd ben sindsdien. Maar hij zegt elke keer hulp te zoeken en doet niets.
Nu merk ik dat hij steeds stiller wordt en ik maak mij oprecht zorgen. Ik ben zo bang dat het echt heel slecht met hem gaat en dat hij zich wat aan doet.
Ik heb al een paar keer een vader dochter moment gepakt met wat leuks, of een briefje in zijn werk tas om te vertellen hoeveel ik hem waardeer, dat vind hij fijn maar toch steekt het mij.
Ik ben nu aan het nadenken over een brief. Ik vind het te moeilijk om het momenteel erover te praten. Ik wil een brief schrijven met eigenlijk al het bovenstaande en hoe ik mijn zorgen heb . Maar ook dat ik oprecht om hem geef en hem graag wil steunen want hij is en blijft mijn vader.
Maar nu weet ik eigenlijk niet goed, moet ik dit wel doen. Als dochter, ik wil gewoon dat hij begrijpt dat ik mij echt hele erge zorgen maak.
Vanaf kind heb ik al heel erg dat ik ruzie koppel aan een scheiding. Waarom weet ik niet maar een poos heb ik dit niet gehad maar de laatste tijd denk ik steeds vaker, wat als ze gaan scheiden. Ik ben 21 en volwassen maar ik heb er echt paniek voor.
Dus is het denken jullie een goed idee om die brief te schrijven zodat hij er misschien bewuster van wordt en dit keer wel hulp gaat zoeken, en dat hij weet dat ik met hem mee wil?
Change is for weirdos ~ Niall Horan