.
[ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 18:59 ]
[RPG • 300] Harvard University • Speeltopic - Speeltopics
-
3 okt 2018 - 13:38
3 okt 2018 - 13:39
3 okt 2018 - 13:47
3 okt 2018 - 14:21
3 okt 2018 - 14:24
3 okt 2018 - 14:25
3 okt 2018 - 14:27
3 okt 2018 - 14:31
3 okt 2018 - 15:10
3 okt 2018 - 15:16
3 okt 2018 - 15:37
Livia || ‘Liv’ || Miller22 — Pi Beta Phi lid — Political Science — With Dimitri — @Dimitri’s room
Bijtend op de achterkant van haar pen staarde Liv geconcentreerd naar het lege blad papier dat voor haar op tafel lag. Ze was samen met Dimitri argumenten voor het aankomende debat aan het verzinnen maar er leek niets uit haar te komen. Met samengeknepen ogen en haar tengere vingers tikkend naast het nog steeds lege blad op de tafel probeerde ze nog een keer diep na te denken maar het was vrij duidelijk, Liv was er totaal niet bij.
Zuchtend legde ze haar pen neer en keek ze Dimitri aan. ‘Sorry, ugh mijn hoofd is totaal ergens anders mee bezig’ verontschuldigde ze zich terwijl ze haarzelf in de stoel onderuit liet zakken. Ze kon zich sinds ze Florentin in de middag op de campus was tegengekomen al niet meer focussen. Hij had haar van alles verteld over het jaarlijkse feest in het huis van Kappa Sigma. Liv had in eerste instantie niet begrepen waarom ze dit zou moeten weten tot hij haar vertelde dat het normaal besloten feest nu open was voor alle huizen. Vanaf dat moment begon Liv zenuwen te voelen en kon ze eigenlijk nergens anders meer aan denken. Vanaf dat moment was ze eigenlijk al bezig met het maken van een lijst van voor en nadelen, zoals ze altijd deed.
Het was misschien goed om te gaan omdat ze meer mensen zou gaan leren kennen, het was goed voor haar netwerk maar tegelijkertijd had ze morgen wel een presentatie waar ze zich nog op wilde voorbereiden. Zo was er eigenlijk altijd wel een smoes om niet te hoeven gaan.
Daarnaast kreeg ze al bijna geen lucht bij het feit dat ze geen idee had wat ze kon verwachten. Hoe gênant het misschien kon zijn, ze kwam bijna nooit op feesten van de universiteit. Ze had er nooit tijd voor of beter gezegd, ze maakte er nooit tijd voor.
Ze nam even diep adem en ging weer rechtop zitten. ‘Oke, ik weet dat het raar klinkt, vooral uit mijn mond maar…. Ga jij naar het feest van Kappa Sigma en Kappa Alpha Theta vanavond?’ Haar woorden hadden twijfelend geklonken. Ze wist dat ze er misschien beter niet over had kunnen beginnen. Stel dat Dimitri graag wilde gaan dan zou het voor haar 10 keer moeilijker worden om niet te gaan.
Vroeger had ze het feest niet eens als een mogelijkheid gezien en was ze zonder enige twijfel of moeite verder gegaan met haar leven maar Liv betrapte haarzelf erop dat ze steeds vaker geprikkeld werd door de feesten. Ze werd nieuwsgieriger, misschien kwam dit vooral door de verhalen die ze weleens van Carmen of Florentin te horen kreeg.
Na het horen van die verhalen romantiseerde ze de feesten altijd in haar hoofd en had ze er uiteindelijk grootse verwachtingen van gekregen. Het kon eigenlijk alleen maar tegenvallen, dat had ze zichzelf wijs gemaakt.
Ergens vond ze het moeilijk te geloven dat Dimitri zou staan te springen bij het idee van een feest bij Kappa Sigma, in dat opzicht leek hij best veel op haar. Maar ook al was hij haar beste vriend, hij wist haar nog steeds te verassen. Bij het idee dat het een mogelijkheid zou zijn dat hij wel zou willen kreeg ze het benauwd. ‘Ik was gewoon benieuwd, meer niet’ voegde ze snel aan haar vraag toe om de indruk dat ze zelf graag zou willen van tafel te vegen.
3 okt 2018 - 15:46
mt
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''
3 okt 2018 - 17:08
Romeo Jay DeSantos
22 ~ Cuddly Jock ~ Med student ~ With Agustina
Het was al bijna de hele dag druk in ons huis voor het feest vanavond. Ik begreep het ook wel, dit feest moest nog groter worden dan normaal. Al het werk werd gedaan door de pledges en vandaag had ik ook maar een les. In de ochtend. Ik verveel me dood, iedereen leek zo druk te zijn. Het fees zou om half tien beginnen. Hmh, ik had nog wel tijd om te eten toch? Ik was dan ook naar de plaatselijke Italiaan gegaan voor pasta, maar lang duurde het niet. Ik had net plaats genomen met mijn pasta toen mijn telefoon af ging. Ik nam meteen op als ik zie wie het is. 'Hola.' begon ze. 'Hola,' begroet ik haar glimlachend. 'Podrías venir por aquí por favor? Realmente te necesito y me vuelvo loca sin ti.' Mijn glimlach wordt wat breder als ik haar woorden hoor en ik schud mijn hoofd lichtjes.
'Natuurlijk, geen probleem*' antwoord ik rustig en ik til mijn bord op. Ik loop naar de kassa, gelukkig is het rustig, en vraag ondertussen of het toch verpakt kan worden. 'Je reddende engel is onderweg' vervolg ik plagend. Ik neem het tasje aan en denk even na hoelang het gaat duren. Gelukkig was het niet heel ver verwijderd van mijn huis waar ze ongetwijfeld zou zitten, met het feest enzo. 'Vijf minuten' zeg ik nog voor ik ophang en snel begin te lopen. Zo gezegd en zo gedaan, vijf minuten later liep ik richting het huis. Hier zie ik haar al op een bankje zitten en ik glimlach weer terwijl ik mijn pas wat versnel.
'Gorgeous!' glimlach ik en sla kort een arm om haar schouders van achter, waarna ik een snelle kus op haar hoofd druk. Hierna loop ik wat om en neem naast haar plaats op het bankje. 'Ik ben gekomen met eten en... Mij.' glimlach ik. Ik pak de bak pasta uit de tas samen met de twee vorken waar ik om vroeg. Ik sla mijn arm om haar schouders en neem vervolgens een hap. 'Dus... Gaat het allemaal niet zo goed of?'
El Diablo.
3 okt 2018 - 17:31
KIAN JASON SCOFIELD
««« 23 - Kappa Sigma - Criminologie - Alone @ Own room »»»
De verschillende stemmen die door zijn koptelefoon in Kian zijn oren schreeuwde en zijn blik geficeerd op het scherm, terwijl zijn vingers op de verschillende knoppen ramde. Te druk bezig met het spelen van World of Warcraft, had Kian niet door hoe laat het was. Geen enkel besef van tijd, gilde hij instructies door zijn mirofoon naar zijn team genoten. Mensen die hij niet persoonlijk kende, maar wel als zijn vrienden beschouwde. Al was het op oppervlakkig niveau en kende hij alleen hun usernames. Hoe actief zijn karakter in het spel was, hoe lui hij zelf was. Zelfs te lui om de volle blaas te lichten die al een half uur op zijn onderbuik drukte. Dat kan wachten totdat de grote baas verslagen was. En zodra dat het geval was, gooide hij zijn controler voor zich uit, stond zo gehaast op dat hij bleef haken aan het draad van zijn koptelefoon en kon hij nog net schreeuwen dat hij zo terug was, voordat hij de badkamer in verdween. Kian, die het niet kon verdragen als hij een moment niks om handen had en daarom zijn mobiel pakte, had daarom pas door dat over een half uur het feest zou beginnen. Heel even schoot hij in de stres, tot hij zich herinnerde dat hij sowieso niet het opdof type was en daarom niet heel veel meer hoefde te doen. Behalve zich aankleden dan, aangezien hij in zijn onderbroek zat. Met enige tegenzin sloot hij zijn spel af en dook hij in zijn kledingkast. Aangezien Kian niet het opgeruimde type was, moest hij eerst wat opgepropte kleding uit zijn kast trekken, voordat hij vondt wat hij zocht. Hij schoot in zijn kleding, had geen eens zin om een kam door zijn haar te halen en verstopte deze daarom onder een beanie en deed wat sieraden om. Hij mocht dat niet heel veel om zijn outfit geven, hij zorgde wel altijd dat het goed aangekleed was. Dit alles duurde hem nog geen kwartier, waardoor hij nog vijftien minuten had om zijn camera klaar te maken. Niks was zo leuk aan een feestje, dan de dag daarna chanante foto's te zien. Kian pakte zijn mobiel opnieuw om te kijken of hij al weg moest en kwam er tot zijn stomme verbazing achter dat hij al die tijd nog veel meer tijd dan een half uur had gehad. Zo chaotisch als hij was, had hij de tijd verkeerd af gelezen en had hij nog zeeen van tijd. Geïrriteerd door zijn eigen stomiteit, liet hij zich gefrustreerd op zijn bed vallen en starten zijn xbox opnieuw op.
[ bericht aangepast op 3 okt 2018 - 20:36 ]
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''
3 okt 2018 - 22:31
Joe Williams
23 • Kappa Sigma • Hockey Captain • Journalism • Kappa Sigma Yard • This swingset isn't gonna built itself • Florentin
Het was het begin van het jaar en natuurlijk had ik me nu al veel te veel op mijn hals gehaald. Ik had het in mijn hoofd gehaald om rond onze vuurplaats een pergola met schommel bankjes in elkaar te zetten. Nu had ik gelukkig deze week weinig les ingeroosterd en was de hockeytraining ook nog niet begonnen, waardoor ik de schommel mogelijk voor het feest vanavond af kon hebben, wat Bear wel zo fijn zou vinden waarschijnlijk. De palen stonden inmiddels stevig verankerd in beton in de grond en de bankjes stonden klaar om opgehangen te worden. Ik moest enkel nog het ophangmechanisme bevestigen aan de pergola en dan was het zo goed als klaar. Precies op tijd voor het feest, en ik zou zelfs nog kunnen douchen. Ik draaide de laatste extra sterke ogen in het hout, op een precies uitgemeten positie natuurlijk, toen ik merkte dat mijn ladder omgevallen was. Nu was het niet extreem hoog, maar ik had weinig zin om mijn enkel te breken net voor het feest. Gelukkig zag ik daar op de veranda mijn reddende engel staan: Florentin. "Yo, Tin! Kan je die ladder terugzetten? Daarna kan je daarna helpen schommels testen!" riep ik zijn kant op. Hopelijk was dit genoeg om hem over te halen te helpen. Nu moest ik toegeven dat hem kennende, hij ook gewoon naar boven zou kunnen klimmen via een van de staanders, om vervolgens samen hier vast te zitten, maar goed. Ik zou eerlijk gezegd dat ook bij hem kunnen doen, alleen niet zo net voor een feest. Mijn haar was vies en zweterig en in deze kleren kon ik ook echt niet aankomen, dus ik had dat uurtje straks echt wel nodig. Daarbij zou dat ook een mooie tijd zijn om nog even wat leuke dingetjes te regelen voor het feest over de telefoon. Iedereen wist dat ik meer dan 1 campus dealer op speed dial had staan, en dat was zeker als je niet goed kon plannen als ik een goed ding. Zo had ik altijd wat leuks voor een feestje binnen afzienbare tijd in handen. Drank kon me namelijk echt gestolen worden, waardoor ik toch vaak mijn eigen spul mee moest nemen. Maar goed, dan zou ik eerst van deze balk af moeten komen, en daarvoor zou het toch wel fijn zijn als Florentin zou helpen. Daarna konden hij, en alle anderen, schommelen terwijl ik me klaarmaakte voor het grote feest om het schooljaar echt goed te beginnen. 
[ bericht aangepast op 3 okt 2018 - 22:31 ]
Bowties were never Cooler
4 okt 2018 - 15:16
Nola Valentina Griffin22 — Kappa Alpha Theta — Maeve
In Nola's kamer in het huis van Kappa Alpha Theta was het nog een enorme rotzooi. Hoewel ze normaal gesproken wel redelijk opgeruimd was, kon ze zichzelf er de laatste week niet toe brengen om de koffers uit te pakken. Het was al moeilijk genoeg af en toe, dus ze wilde zichzelf niet met nog meer dingen opzadelen. In het ritme van het studeren komen ging toch verbazingwekkend makkelijk, maar nu moest ze zich ook weer focussen op de sorority en de feestjes. Ze was allang blij dat ze niet al tot leidster uitgekozen was, al had dat haar een jaar geleden geweldig geleken.
Met een diepe zucht trok ze een zwarte jumpsuit uit een van haar koffers en trok ze die snel aan. Veel zin om zich op te tutten had ze niet, dus tenzij een van haar sisters besloot dat zij haar make-up wilden gaan doen, bleef het voor Nola bij rode lippenstift en wat mascara. Ze was nerveus. Het merendeel van de meisjes en jongens met wie ze normaal gesproken elke dag optrok had ze in geen maanden gesproken. Met Maeve had ze altijd contact gehouden, maar ze had simpelweg geen behoefte om iedereen continu op de hoogte te houden van de gebeurtenissen rondom haar moeder. Toen voelde het niet zo slecht, maar nu ze terug was en zich al een week weer moest en probeerde te mengen in het hectische Griekse leven, ondervond ze moeilijkheden omdat sommigen haar gewoonweg negeerden. Ze had geluk dat het feest bij Kappa Sigma was en niet hier, zodat ze stiekem weg kon glippen als ze daar zin in had.
Haar donkere haren hingen los over haar schouders heen en ze verliet haar eigen kamer en stak de overloop over om richting Maeves kamer te gaan. Even klopte ze voor ze naar binnen liep en de deur achter zich weer sloot. 'Wil je m'n haar doen?' vroeg ze met een kleine grijns aan Maeve, die op haar eigen bed zat.
You gave me my life all those years ago, now I give you yours.
