• T      H      I      S            I      S            F      A      M      E


    "What is fame? The advantage of being known by people of whom you yourself know nothing, and for whom you care as little"



    Wie wilt het nou niet, beroemd worden? Ook al is het maar voor even. Je saaie leventje verruilen voor een leven vol rijkdom. Zoveel geld dat je niet eens weet waar je het aan moet besteden, alles hebben wat je hartje begeert, ieder weekend feesten, universele bekendheid wat aardig wat privileges met zich mee brengt... Het klinkt als het perfecte leventje. Toch is dit niet voor iedereen weggelegd. Je komt niet zomaar in de top terecht. Je zult er hard voor moeten werken of zal gewoon stom geluk moeten hebben en ontdekt worden. Voor velen blijft het enkel bij een droom. Maar is het showbiz leventje eigenlijk wel zo rooskleurig als men doet lijken? Tuurlijk, in het begin is het allemaal leuk maar over het algemeen duurt het niet lang voordat de druk toch net iets teveel wordt. Nooit meer rust, overal waar je gaat herkent worden, en het ergste nog: de enorm hoge prestatiedruk. En als je zo rijk en bekend bent, wie vertelt je dan wie je echte vrienden zijn? Hoewel je universeel bekend bent is het niet moeilijk om je toch enorm alleen te gaan voelen in deze wereld. Hoe gaat men om met deze gevoelens? De een verdrinkt zijn gevoelens met alcohol, de ander verdringt haar gevoelens door middel van drugs. Anderen besluiten zich volledig terug te trekken, beseft dat het toch niet helemaal bij hen past. Maar kan dit wel zomaar? Je hebt niet zomaar een handvol albums uit kunnen brengen en zoveel mooie merk kleding kunnen aanschaffen en hebt getekend bij een platenmaatschappij of management. Deze heeft ook zo zijn ideeën over jou, wat je wel en niet kan en mag doen. Al dit laat vele beroemde jonge mensen zo onder druk staan dat het resulteert in soms een enorme burn out of uitloopt in een verslaving etc. In deze rpg volgen we een aantal van deze jonge mensen op hun weg door en vooral na fame. De een is het allemaal teveel geworden, de ander is al een tijdje uit het vak maar heeft moeite met het leven er na en het weer terugkeren in de "alledaagse" wereld. De een was zanger de ander model, maar er is in ieder geval één ding wat ze gemeen hebben: ze zijn achter wat de ware betekenis achter het woord fame is. Het gouden randje rondom het woord is voor hen compleet verdwenen. In de villa is het mogelijk een pauze te nemen en even volop te genieten van privacy, maar er zijn ook mensen die na hun carrière moeite hebben weer een "normaal" leven te leiden en er zullen ook mensen zijn die er komen om af te kicken van bepaalde dingen die de lifestyle met zich meegebracht hebben. Ook is er de mogelijkheid weer verder te timmeren aan je carrière, voor als mensen er na hun welverdiende pauze weer tegenaan willen







          VILLA     















          LIJSTJE     

    Naam            (ex) beroep            Leeftijd (20 - 35)            Reden van verblijf            Innerlijk            Uiterlijk            Geschiedenis            Extra            Relaties

    "Fame is like seawater; the more we drink, the thirstier we become"



          ROLLEN     


          Ladies

          Lavore

          River Tate            21            Childstar            Eostre

          Antonina Castellan Perez            22            Actrice            Ricciardo

          Avery Saélihn Phelan            25            Songwriter, gitariste, bassiste            Elentiya

          Julie Genevieve St. Martin            21            Socialmedia influencer            Kavinsky



          Gents

          Joel Kurt Gabriel            22            Zanger, gitarist, bassist            Therion

          Lucius "Luke" Jason Scofield            22            Sing and songwriter            AdoreDelano

          Milan Apollo Drake            25            Zanger            Necessity

          Bentley Derek Duval            21            Model            Remiinds

          Alistair "King" Kingsley            23            Pitcher & Batter            Tiabeanie

          Alexander 'Alec' Kellin Quinn            24            Socialmedia influencer, make-up artist, model            AdoreDelano

    Er is geen limiet op rollen, everyone can join.


          REGELS     


    ★ Minimaal 200 woorden.
    ★ De Quizlet Huisregels gelden hier.
    ★ OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    ★ Houd het graag realistisch.
    ★ Geen Mary Sue's [perfecte personages]
    ★ Naamsveranderingen doorgeven a.u.b.
    ★ Geen personages van anderen besturen zonder toestemming.
    ★ 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    ★ Alleen Therion of naestivate maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

          BEGINSITUATIE     


    Iedereen is inmiddels gearriveerd in de villa. De een zit er al een week terwijl de ander letterlijk nét binnen is. Sommigen hebben al ondervonden dat ze elkaar niet mogen terwijl anderen zich de hele week op hebben geslopen in hun kamer. Iedereen krijgt het maximum van een week om aan de situatie te wennen, daarna ben je verplicht om aan sommige activiteiten mee te doen en om samen te eten, tenzij er anders aangegeven is.
    Momenteel is het 13:00 uur smiddags en is er zojuist gelunched. Dit betekent dat iedereen nu vrij is om te gaan en staan waar zij of hij wilt.

    (De mensen die er al langer zijn worden om 19:00 voor het avondeten verwacht)


    Info verblijf:
    Er wordt natuurlijk wel in luxe geleefd, maar dat betekent niet dat er geen handen uit de mouwen worden gestoken. Er is een rooster die per dag bepaald wie per dag mee helpt met het opruimen. Ook krijgt ieder een persoonlijk rooster (afhankelijk van de reden van het verblijf natuurlijk) waar op staat of en wanneer je eventuele therapieën hebt en of de tijden van de groepsactiviteiten en eventuele bijeenkomsten. Ook zijn sommigen, afhankelijk van hun situatie, toegestaan de deuren te verlaten mits ze om klokslag 20:00 weer binnen zijn.
    Sommigen zullen de structuur fijn vinden terwijl anderen een grote hekel aan de situatie zullen hebben.
    Natuurlijk heeft ieder zijn eigen kamer met tweepersoons bed met de nodige luxe. Er is op het terrein genoeg te doen, noem het en het is er of er wordt gezorgd dat het er komt.
    Er is, aangezien het ook deels een afkickkliniek is, natuurlijk de nodige begeleiding. Ruzies en gevechten worden niet getolereerd en bij het overtreden van de regels zullen er maatregelen worden getroffen.


    Regels:
    1. Gelieve iedereen met respect te behandelen.
    2. Openbare ruzies, gevechten en onenigheden worden niet getolereerd.
    3. Verslavende middelen zoals drank en drugs zijn absoluut verboden. Als je in bezit hiervan bent wordt het beetje vrijheid dat je nog hebt ingenomen en zal je meer taken in de villa op je krijgen.
    4. Er wordt meerdere malen per week gecheckt op deze middelen en wordt iedereen getest op de percentages van deze middelen in zijn of haar systeem.
    5. Op het overtreden van maximaal drie van deze regels moet je de villa verlaten.

    (deze zullen waarschijnlijk nog aangepast worden, als jullie ideeën hebben zijn deze altijd welkom)


    "It is strange to be known so universally and yet to be so lonely"

    [ bericht aangepast op 26 dec 2018 - 12:52 ]


    How far is far


    MILAN ‘THE MADMAN’ APOLLO DRAKE
    25 – Singer – First day

    Something inside is hurting you. That’s why you need cigarettes, or whiskey, or music turned so fucking loud you can’t think.



    "Ik heb zo mijn redenen om het niet te doen,” was haar antwoord. Hij haalde zijn schouder half op. Het was niet alsof hij erom kon geven wat ze wel en niet met haar leven deed. Het beïnvloedde hem niet, dus waarom zou het hem wel interesseren? “Your loss,” antwoordde hij. “Ik weet graag wat er over me geschreven wordt.” Hij wilde vooral weten welke verhalen zouden worden genoemd bij interviews, en vooral wat er NIET naar buiten was gekomen. Sommige dingen konden maar beter stil worden gehouden.
    Het geluid dat ze uitstootte toen hij zei dat ze verkeerd begonnen waren was echt precies wat Milan zelf ook dacht. Verkeerd begonnen, ja duh... Dat was de vriendelijke, diplomatieke benaming zeg maar, en iets waar hij zich niet voor zou verontschuldigen, zelfs al deed hij nu een poging om nog enigszins aardig over te komen. Hij gaf er niet om. Hij gaf nergens om de laatste tijd moest hij toegeven. Drank en seks. Daaruit bestond zijn leven. Hield hij er echt van? Nee, maar het was de enige optie. Hij kon niet zonder. Hij haatte het leven zonder, dus hij had al jaren terug gekozen voor dit leven. En om eerlijk te zijn was hij vooral moe.
    “Avery,” stelde zei zich ook voor. De naam liet het belletje in Milans hoofd nog harder rinkelen. Hij kende haar, dat wist hij zeker. De reden lag ook op het puntje van zijn tong, maar was nog net ontgrijpbaar.
    “Milan Drake?” vroeg zij hem, daarmee nog meer bevestigend dat ze elkaar zouden kunnen kennen. De meesten kenden hem alleen onder zijn artiestennaam namelijk. Het plotselinge intrekken van haar hand was nog een extra bevestiging. Meestal wilden mensen na een eerste ontmoeting niet veel meer met hem te maken hebben. “Volgens mij hebben we eens samen gewerkt.”
    Hij knikte. “The one and only,” was zijn bevestiging op zijn naam. Hij bekeek haar nog eens. Avery... Toen lichtte het ineens op. “No Forever Avery?” zei hij. Ja, dat moest wel. Het was een lied geweest waar hij (alweer gedwongen door zijn management) samen met haar aan gewerkt had. Wauw, hij deed wel erg veel gedwongen door zijn management zeg. Misschien werd het tijd daar eens met zijn manager over te hebben. Het lied was een van zijn grote hits geworden. Maar goed, bijna alles van hem werd vrij groot.
    “Dat is... een tijd geleden zeg,” zei hij vervolgens. Tja, wat kon hij anders zeggen? Het was niet alsof na hun samenwerking hij ooit nog aan haar gedacht had, en zij nadat ze haar loon binnen had gehad had waarschijnlijk ook geen enkele gedachte meer aan hem besteed.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    K U R T      J O E L      G A B R I E L

    There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad


    22 - Six days in - Kurt's room -> Julia's room - With Alec, Allistair and Julia


    Waar ik een beetje met Allistair aan het dollen was, leek de jongen zelf mijn opmerking heel grappig te vinden. Onder andere Alec zijn reactie op de situatie liet me even nerveus op mijn onderlip bijten. Nu ik er over nadacht snapte ik eerlijk gezegd ook wel dat Alec er niet altijd zin in had, ook al was het zijn grote passie en talent. Net zoals ik niet altijd even veel zin had om mijn gitaar erbij te pakken. Echter toen Alec antwoordde op mijn belofte verscheen er weer een lichte glimlach op mijn gezicht. Als ik Alec er een plezier mee deed wilde ik de hele dag wel wat voor hem spelen. Plus ik had nu het gevoel dat ik wat goed te maken had. Ergens voelde ik me een beetje schuldig, ik had natuurlijk gelijk enthousiast ingestemd terwijl ik niet eens wist wat Alec, waarvan verwacht werd het probleem op te lossen, er eigenlijk van vond. Ik vond het veel te leuk Allistair weer eens te zien zonder er daadwerkelijk bij na te denken waarom Allistair ineens in mijn kamer verschenen was. Ik volgde hoe Alec op weg ging naar zijn eigen kamer, waarschijnlijk om de producten voor de reddingsactie bij een te rapen. Een 'Succes,' verliet mijn mond. Ik kon Alec wel weer gelijk achterna lopen, en ergens was dat ook het plan, maar ik wilde niet de indruk wekken dat ik hem constant achterna zat als een of andere puppy. Plus ik had niet echt het idee dat ik veel zou toevoegen aan de situatie zou ik wel mee gaan.
    Ik keek op toen ik Allistair zijn stem weer hoorde. Hij dacht hier blijkbaar anders over en vroeg me om me aan te sluiten bij de reddingsbrigade. Ik glimlachte klein naar hem en moest vervolgens lachen om zijn volgende opmerking. 'Dat lijkt me enig,' zei ik overdreven alvorens ik Allistair volgde en me weer bij het tweetal aansloot. Eenmaal bij de kamer aangekomen keek ik toe hoe Allistair checkte of de kust veilig was. In de tussentijd was ik naast Alec gaan staan. 'Ik denk dat ik er voor morele steun ben.' lachte ik, aangezien ik nog steeds niet echt mijn toevoeging aan het verhaal in zag. Aan de andere kant was het misschien maar goed dat ik er bij was om Allistair een beetje in toom te houden terwijl Alec aan de ingreep zou beginnen, hij leek namelijk nogal gestrest. Het duurde even voordat we daadwerkelijk naar binnen konden, wat me eigenlijk alleen nog maar benieuwder maakte naar hoe groot die klit wel niet moest zijn om er drie mensen voor nodig te hebben en hoe blij ik was dat het mijn haar niet was. Ik kon me de pijn die het met zich meebracht alleen maar inbeelden, maar het leek me alles behalve prettig. Misschien moest ik met de vraag aan Alec om mijn haar ook te doen misschien tot morgen wachten, ik denk namelijk niet dat Alec er na dit gebeuren nog super veel zin in zou hebben om überhaupt nog naar iemands haar te kijken.


    How far is far

    ALEXANDER 'ALEC' KELLIN QUINN

    ««« 24 - Socialmedia influencer, make-up artist, model - 3 days in - With Kurt »»»

    Ondanks dat Alistair zijn waardering uitsprak, was ik nog altijd niet heel enthouiast. Natuurlijk snapte ik waarom hij naar mij toe was gekomen en in elke andere situatie had ik waarschijnlijk anders gerageerd, maar ik zat al niet lekker in mijn vel. Ik keek even achterom bij zijn vraag en fronste even. 'Nee, je verstoorde niks.' Ik wist niet zeker of Alistair iets had verstoord. Ik had inderdaad liever nog bij Kurt op bed gezeten en naar zijn muziek geluisterd. Alistair ging in de tussentijd terug naar Kurt en ik liep de aangewezen kamer in, waar ik Julia tegen alle verwachtingen in aantrof. 'Hey jij.' Glimlachte ik zachtjes. Het verbaasde me haar hier te zien, maar daar ging ik verder niet op in. Ik zetten mijn spullen klaar. Het moest wel heel erg zijn als ze zelf de klit niet uit haar, haar wist te halen. Ik bekeek de schaden en beet even op mijn lip. 'Wat heb je in hemelsnaam gedaan?' Ik had gedacht dat Alistair het iets groter had gemaakt dan gedacht, maar erg was het zeker. Ik keek even glimlachend naar Kurt die ondertussen naast me was komen staan. 'Dankje, die steun heb ik nodig.' Grijnsde ik oprecht. Het was niet dat ik iets tegen Julia of Alistair had. In tegendeel zelfs, maar Kurt had de magie om me op mijn gemak te laten voelen. Hoe sneu het ook was om toe te geven. Ik pakte eerste de pray die speciaal was om haren te ontklitten en spoot deze gulzie in Julia haar haar, om vervolgens een groffe kam te pakken en voorzichig de grootste en loze klitten te ondoen. 'Zeg als het pijn doet.' Ik kon niet garanderen dat het af en toe niet zou trekken, maar ik deed zo voorzichtig mogelijk. Toch ging het zo even duren, want het was echt een grote warboel.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Avery Saélihn Phelan

    ”You could rattle the stars.
    You could do anything,
    if only you dared

    • Twenty-five • Guitarist/Songwriter • 3 weeks • With Milan •

    Het was mijn beurt om mijn schouders eens half op te halen, toen de jongeman voor me nog éénmaal een opmerking maakte omtrent de roddelbladen. Hij had kennelijk zo zijn redenen om het wel te lezen, en dat was prima, maar ik had er totaal geen behoefte aan. Mede hierom kon ik het dan ook niet zien als een verlies dat ik leed. Ik miste er tenslotte niks aan.
          ”The one and only,” bevestigd hij vervolgens mijn dwingende vermoedens, waarop de belletjes in mijn hoofd direct stoppen met rinkelen en mijn innerlijke zelf tevreden haar armen over elkaar heen slaat. Tegelijkertijd zie ik op Milan’s gezicht de uitdrukking van herkenning glijden en realiseer ik me gauw dat ook hij zich weet te herinneren waarvan we bekende voor elkaar waren. Ik fronste echter nog altijd een beetje. Normaliter was ik niet iemand die het type arrogante kwasten zomaar zou vergeten, dus kennelijk was hij toen iets beter gehumeurd geweest.
          ”No Forever Avery?”
    Ik knik en voel hoe — geheel onbewust en als vanzelf — een glimlach traag over mijn lippen heen gleed bij het terugdenken aan het lied wat we destijds geschreven hadden. Het was een groot succes geweest, wat zeker niet enkel en alleen aan mijn teksten had gelegen. Een tekst mocht dan goed geschreven zijn, het was de zanger(es) die er pas echt een succes van wist te maken. Tevens waren songteksten ook het enige momenteel wat ik niet vergeten was, waardoor ik algauw stukken binnen kreeg die me wezen op onze samenwerking destijds.
          ”Dat is… een tijd geleden zeg,” vervolgt Milan ondertussen. Met een ietwat schuine blik kijk ik naar hem op, daar ik nog altijd op de vensterbank zat en de man voor me nu eenmaal een heel stuk groter was zo. “Twee jaar, minstens,” breng ik uit. Het laatste spoor van de eerdere glimlach verdwijnt van mijn gezicht af. Na zijn lied ging het al gauw bergafwaarts met mijn schrijven en verwaarloosde ik het met de optreden die ik meer had, waarna het feestgedruis al mijn inspiratie leek op te slokken. Mijn gezicht vertrok eens mijn blik over het kladblok op schoot heen glijdt — kennelijk hadden de hoeveelheid feestjes, tezamen met drank en wat drugs mijn creatieve geest nog altijd geen goed gedaan.
          ”En nu zien we elkaar hier weer,” breng ik vervolgens uit. Mijn donkere kijkers vinden die van hem weer zodra ik opkijk en subtiel til ik licht een van mijn schouders op. Ik ging hem niet vragen zijn naar zijn reden waarom hij hier was. Naast het feit dat ik geen zin had om nog meer van zijn nukken over me heen te krijgen én het vermoeden wat ik al had, was het een vraag waar ik zelf ook niet direct op zat te wachten. Nog niet, althans.
          ”Ben je er al lang?” vraag ik hem daarom en toon opnieuw nog één keer mijn oprechte interesse in hem, en niet het verhaal er achter.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Julia Genevieve St. Martin

    'I don't dress up for boys
    I dress up to stare at
    my reflection as I
    Walk by store windows'


    Socialmedia Influencer | 21 year | Outfit | In her room, in the dark | Alistair, Kurt, Alec

    Helaas mislukte Alistair zijn poging om Julia haar haar te kammen lichtelijk. Hij deed zijn best wel, maar hij was nou niet bepaald subtiel wat haren kammen betrof. Al een paar keer trok hij naar Julia haar mening iets te hard aan haar haar, maar elke keer negeerde ze het maar. Alistair deed zijn best en dat waardeerde ze al. Ze wist zich dan ook wijselijk stil te houden, maar toen hij één keer haar hoofd helemaal naar achteren trok toen hij de kam in haar haar zette klonk er toch een pijnlijk geluidje uit haar mond. Alistair leek nu ook door te hebben dat zijn haar kam technieken niet bepaald goed waren en gaf het dan toch maar op.
    Alistair gaf dan ook aan dat hij maar eens hulp ging zoeken voor haar haar en dat Julia ondertussen haar outfit wel even kon uit gaan zoeken. Langzaam knikte Julia, misschien was het ook maar beter dat ze wat aantrok, want het idee dat Alistair straks een onbekende zou vinden die haar in haar badjas zou zien stond haar niet bepaald aan. Vandaar dat ze dan ook heel langzaam zich zelf omhoog duwde van het bed om naar de inmiddels bijna volledig ingerichte kast te lopen. Haar lippen wisten lichtelijk op te krullen toen ze zag wat Alistair had gedaan. Hij had niet haar kleding opgehangen en op de planken gelegd hij had ook nog alles op kleur weten te sorteren. Hij kende haar ook echt te goed.
    Normaal gesproken ging Julia vaak voor de meest stylische optie, vooral wanneer ze mensen voor het eerst zou zien, maar nu kon ze de energie niet vinden om hier uberhaubt over na te denken. Vandaar dat ze een simpele legging aantrok met een trui die wel een paar maten te groot was. Toen ze een korte blik naar zich zelf in de spiegel wierp knikte ze, het zag er niet perse geweldig uit, maar het had zeker slechter gekund. Wanneer haar haar straks weer een beetje in model zat en wanneer ze misschien een klein beetje make-up op haar hoofd smeerde kon het best redelijk presentabel zijn.
    Uiteindelijk ging Julia vervolgens weer op haar bed zitten, ze zat gewoon een beetje voor zich uit te staren toen er zachtjes op de deur werd geklopt. 'Ja,' mompelde Julia terwijl ze haar ogen op de deur richtte om te kijken wie Alistair had weten te strikken. Wetend dat hij met zijn charmes vast wel iemand had kunnen vinden die het werk voor hem zou willen doen.
    Toen de deur uiteindelijk open werd geduwd kwamen er drie bekende gezichten binnen lopen. Misschien had Julia nog liever gehad dat het mensen waren die haar niet kenden die nu binnen zouden komen, want ze zou er echt als een verschrikking uit zien voor de mensen die haar wel kenden. 'Hoi,' zei Julia tegen Kurt en Alec die achter Alistair aan naar binnen liepen. Een ongemakkelijke glimlach speelde op Julia haar lippen, niet wetend hoe ze zich nou precies tegen over beide jongens op moest stellen. Beide kende ze wel, maar ze wist niet waar ze het met ze over moest hebben. Moest ze ze vragen wat ze hier deden? Misschien was dat wel wat te snel, maar doen als of er niets aan de hand was was misschien ook een beetje schijnheilig. Langzaam haalde Julia haar schouders op toen Alec haar vroeg wat ze had gedaan om zo'n klit in haar haar te creëren. 'In bed liggen,' zei ze, want dat was werkelijk het enige wat ze had gedaan, maar ja in je bed woelen hielp ook niet precies om je haar goed te houden. Helaas.
    Meteen begon Alec haar haar onder handen te nemen, waarna hij opmerkte dat ze het moest zeggen als het pijn was, maar Julia moest eerlijk zijn. Na Alistair zijn methode was ze nu wel iets gewend. 'Is goed,' mompelde ze echter toch, waarna ze een beetje ongemakkelijk naar haar handen staarde. Normaal was ze helemaal niet zo, ze wist meestal precies wat ze moest zeggen, maar deze situatie was toch wel een beetje... vreemd.

    [ bericht aangepast op 5 okt 2018 - 16:08 ]


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.


    MILAN ‘THE MADMAN’ APOLLO DRAKE
    25 – Singer – First day

    Something inside is hurting you. That’s why you need cigarettes, or whiskey, or music turned so fucking loud you can’t think.



    Avery knikte en bevestigde daarbij dat ze inderdaad had meegeholpen aan No Forever. Hoewel het al een tijd geleden was dat het lied geschreven was (“twee jaar, minstens,” om Avery’s woorden te gebruiken, kon hij zich nog herinneren dat het schrijven best vlot was gegaan. Er was toen een soepele samenwerking geweest die hij zelf nooit vermoed had. Hij was een einzelgänger die niet graag met anderen had samengewerkt, en dat nog steeds eigenlijk niet graag deed. Hij schreef liever alleen of liet anderen schrijven, maar soms moest hij nou eenmaal meewerken. Met haar was het hem zelfs wel wat meegevallen, al kon hij zich absoluut niks meer herinneren van wat er dan was meegevallen. Hij had alleen geen negatieve herinneringen, dus het zou wel goed geweest zijn.
    Op dat moment was hij al wel flink aan de drank geweest, maar dan vooral tijdens optredens. Het was alleen maar bergafwaarts gegaan en hij was steeds meer drank gaan drinken, ook buiten zijn gigs. Het hielp hem om zelfverzekerder te zijn, om op te treden voor de grote groepen. Om om te gaan met de drukte en de faam. Waarom zou hij dan stoppen?
    Omdat je er niet meer van geniet, fluisterde een stemmetje, maar hij drukte die snel de kop in. Moest hij er echt van genieten? En waarom zou hij dat nu niet doen? Met wat drank op zag alles er toch beter uit?
    “En nu zien we elkaar hier weer,” vervolgde Avery. Hij kon de vraag in haar ogen zien. Waarom was hij hier? Als ze de roddelbladen niet gevolgd had, had ze ook niet gelezen van alle problemen die hij al veroorzaakt had. Van hoe hij gek geworden zou zijn als je de koppen mocht geloven, en zichzelf in de drank had verloren. Hij zei er niks op.
    Maar het feit dat zij hier zat, betekende dat zij ook een reden had. Misschien was het dat ze overwerkt was en hoognodig een vakantie nodig had. Misschien had zij ook een vervelende manager die haar hier gedumpt had. Hoe dan ook, er was iets. Daarom beantwoordde hij haar stille vraag alleen met een licht opgetrokken wenkbrauw. En wat is jouw reden?
    “Ben je er al lang?”
    Hij keek naar beneden, naar zijn handen die hij nog steeds niet kon dwingen om te stoppen met trillen. De ergste piek was 24 uur na laatste inname, werd gezegd. Hij hoopte zeker dat dat waar was. Kon hij zich namelijk nog beroerder voelen? Na de eerste drie dagen zou het ergste voorbij zijn. Het was het enige waar hij op kon hopen.
    Zijn mondhoeken trokken licht omhoog. “Het is een kleine wereld,” zei hij. Of hij doelde op de wereld in het algemeen of de beroemdheidswereld was ook hem niet helemaal duidelijk. “Ik ben gisteren aangekomen.” Bijna had hij er iets uitgeflapt over de teruggekeerde interesse, maar ditmaal hield hij zijn mond. Hij geloofde nog steeds niet in echte interesse, maar Avery blijkbaar wel. “En jij?” Laat hem die interesse maar even teruggeven. Ze waren bekenden, nietwaar?



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Avery Saélihn Phelan

    ”You could rattle the stars.
    You could do anything,
    if only you dared

    • Twenty-five • Guitarist/Songwriter • 3 weeks • With Milan •

    De verandering in Milan zijn uitdrukking was minimaal, maar het optrekken van één van zijn wenkbrauwen ontging me alles behalve. De onuitgesproken vraag lag daarbij diep in zijn ogen te lezen. Had hij deze hardop uitgesproken dan had ik deze vermoedelijk niet beantwoord, om dezelfde reden als dat hij dat niet gedaan zou hebben, maar dit was een stille vraag geweest. En stille gesprekken durfde ik de laatste dagen eerder te voeren dan hardop gesproken woorden omtrent dit onderwerp.
          Wat was mijn reden?
    Mijn donkere kijkers bleven heel even in de zijne gehaakt, alvorens ze afgleden zijn sigaret — welke nog altijd tussen zijn licht trillende vingers geklemd was. Het was een subtiele hint naar één van de oorzaken die tot mijn instorten hadden geleid, waarmee ik hem voorzag van een zwijgend antwoord. Roken. Feestjes. Optredens. Drank en drugs. Een complete instorting. Ik had geen specifieke verslaving waar ik ten onder aan ging, maar de cocktail die ik genomen had aan verschillende dingen was verwoestend geweest. Wanneer een donkere gloed door mijn blik heen trekt kijk ik Milan weer aan en voel hoe de licht gepijnigde randen door mijn eens zo heldere kijkers heen trekken. Ik glimlach echter flauw, alsof het er verder niet toe deed. Desondanks was het een laatste antwoord op zijn stille vraag, die zijn eventuele vermoedens een klein zetje de juiste richting in gaven.
          ”Ben je er lang?”
    Als Milan na deze woorden naar beneden kijkt, naar zijn trillende handen, bijt ik op mijn onderlip. We deelden misschien niet hetzelfde probleem, maar wel dezelfde wereld waarin we voorheen zaten en waaraan we nu deelnamen. “Het is een kleine wereld,” vervolgt hij. Ik knik enkel, was het volledig met hem eens hierin. “Ik ben gisteren aangekomen. En jij?” Subtiel draai ik me iets rechter op de vensterbank, waardoor ik weer meer naar hem toegedraaid zit en mijn houding iets toegankelijker lijkt daar ik hem eerder voor hem gesloten had. Misschien was het nog te vroeg om te zeggen, maar het feit dat zijn arrogantie iets weggetrokken leek maakte het dat hij ietwat geïnteresseerd overkwam — ook al was dit misschien maar een façade, of een zwakke glimp van wat er op leek.
          ”Drie weken geleden,” reageer ik en speel licht met mijn pen, als in een vorm van een ontworpen zenuwtrek doordat ik de laatste tijd niet meer volledig stil leek te kunnen zitten. “Maar het voelt nog altijd alsof ik in de eerste dagen zit.” Waarom ik het zei weet ik niet, maar het was wel de waarheid. Ik zocht nog altijd naar mijn plek hier in de villa en de angst voor een nieuwe inzinking, terwijl de oude nog na leek te sluimeren, had nog altijd haar grip op me. De onrust wilde nog altijd niet uit mijn binnenste vertrekken.
          ”Ze zeggen dat het vanzelf wel went.”
    Lichtjes trek ik mijn schouders, niet goed wetende of ik het daar op dit moment nu zo mee eens was en blik kort naar het kladblok op mijn schoot, alvorens weer naar Milan op te kijken. “Wat is jouw eerste indruk?” Met een soepele beweging van mijn hand gebaar ik een keer rond, doelend op de villa en alles daaromheen, en houd me nog altijd vast aan mijn oprechte interesse. Iets in me brandde me er namelijk op dat het me nog een hoop zou kosten wilde ik de jongeman voor me daarvan overtuigen.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MILAN ‘THE MADMAN’ APOLLO DRAKE
    25 – Singer – First day

    Something inside is hurting you. That’s why you need cigarettes, or whiskey, or music turned so fucking loud you can’t think.



    Haar blik zakte af naar zijn hand, waarin nog steeds een sigaret geklemd zat. Hij zag de herkenning in haar ogen. Zijn vingers kon hij niet stilhouden en zij wist waardoor het kwam. Was het een specifieke verslaving geweest bij haar, zoals bij het geval was? Was het gewoon het algemene leven van een beroemdheid geweest die haar genekt had? Faam en druk deden rare dingen met een mens. Ze zou zeker niet de eerste zijn die Milan ontmoette die zichzelf volledig verloren had in die wereld van neppe glimlachen, van altijd maar de pers om je heen en van drank, drugs en feesten. Voor mensen met geld was het bereikbaar, en voor mensen met bekendheid was het de verwachting die er was. Mensen die altijd thuis bleven en nooit feestten waren saai, en saaiheid zorgde niet voor bekendheid. Wilde je naam maken, dan had je geen andere keuze dan je in die verwoestende wereld te begeven. Slechts weinigen konden zich daar staande houden.
    Hij zei er niks over, net zoals zij woordelijk geen antwoord gegeven had. Ze wist dat hij haar begreep, dat kon niet anders. Hij kende die wereld ook maar al te goed, al was dat niet wat hem hier had doen belanden. Bij hem waren het geen over de top feesten geweest. Daar had hij nooit wat mee gehad. Bij hem was het de drank waar zijn lichaam en geest ook nu zo ontzettend naar snakten. Het zou dit rotte gevoel vanbinnen verdoven.
    “Drie weken geleden,” was haar antwoord. Ze had zich iets in zijn richting gedraaid, maar Milan nam het niet meteen aan als interesse en toegankelijkheid. Ook hij kende de trucjes die je met je lichaam kon uithalen om mensen te overtuigen dat je vriendelijk was. Ze leek een oprecht mens te zijn, maar Milan was van nature sceptisch over zulke dingen. Waarschijnlijk zei het meer over hem dan haar.
    Wordt het makkelijker? De vraag speelde op zijn lippen. Werd het snakken naar de verdovende middelen minder erg? Werd het gevoel van leegte, van willen vergeten minder? Kwam er een moment waarop je je weer mens ging voelen?
    Hij stelde geen van de vragen.
    Het was ook niet nodig. “Maar het voelt nog altijd alsof ik in de eerste dagen zit. Ze zeggen dat het vanzelf wel went.” Nee, het werd niet makkelijker. Ergens had Milan het ook wel kunnen verwachten. Het waren altijd zulke mooie woorden. ‘Het went wel.’ ‘Het wordt beter.’ Nee, het werd godverdomme niet beter en wende niet!
    “Die woorden heb ik ook gehoord.” Hij lachte schamper. “Eerst zien, dan geloven.”
    “Wat is jouw eerste indruk?”
    Milan volgde haar handbeweging met zijn ogen en keek daarna om zich heen. Hij had tot nu toe nog niet echt gekeken naar de plek waar hij nu was. Waarom ook wel? Hij wilde hier niet zitten en voelde ook absoluut niet de noodzaak om te genieten van alle mooie architectuur hier. Verder dan zijn verduisterde kamer en nu een enkele trip naar de keuken om te kunnen roken was hij dan ook nog niet gekomen.
    “Een gevangenis,” antwoordde hij naar alle eerlijkheid. Waarom zou hij erover liegen? Het was niet alsof het nou echt een geheim was dat hij hier niet wilde zijn. “Ik moet toegeven dat ze hun best hebben gedaan het er als een welkom oord uit te laten zien, maar dat verandert niks aan het feit dat hier niks mogelijk is.” Het zag er wel mooi uit, maar het was een bleef een gevangenis. Misschien was het voor anderen een veilige haven, een toevluchtsoord om te ontsnappen aan de drukte van hun bestaan. Voor Milan zeer zeker niet.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Avery Saélihn Phelan

    ”You could rattle the stars.
    You could do anything,
    if only you dared

    • Twenty-five • Guitarist/Songwriter • 3 weeks • With Milan •

    Een instemmende hum had ik laten klinken, toen Milan aangaf het eerst nog maar eens te moeten zien, vooraleer hij zou gaan geloven dat het vanzelf wel gaat wennen. Ook ik had die paar woorden in het begin al zo vaak gehoord, dat je er haast direct al aan ging twijfelen of er überhaupt wel een kern van waarheid in rustte. Ik kon me ergens ook niet voorstellen dat het zo gemakkelijk zou gaan — niet als je de diepte van de afgrond had gezien, waaraan ik aan de rand had gestaan.
          ”Een gevangenis,” klinkt het in alle eerlijkheid vanuit Milan. Lichtjes kantel ik mijn hoofd iets als ik naar hem opkijk en zoek naar een stille uitdrukking op zijn gezicht — die ik eerder ook een had gezien en waar ik wél een antwoord op had. Hij voorziet me echter van een hardop gesproken reactie en heel even verschijnt er een glimp van een glimlach op mijn lippen. “Ik moet toegeven dat ze hun best hebben gedaan het er als een welkom oord uit te laten zien, maar dat verandert niks aan het feit dat hier niks mogelijk is.”
          Heel even blik ik om ons heen en neem Milan’s woorden goed in me op, vooraleer ik besluit in te stemmen of niet. “Daar heb je een punt,” breng ik bedenkelijk uit en frons even. Het leven hier was inderdaad afgesloten van de buitenwereld, met voorlopig geen weg terug. Een gevangenis, zoals Milan al zei, maar dan vooral op vrijwillige basis. Voor een deel, althans.
          “Maar misschien dat iemand hier zijn of haar rust wel kan vinden, of de oplossing krijgt die nodig gaat zijn. We moeten tenslotte toch in iets geloven dat ze je hier bieden?”
    Zou ik hier ooit de echte rust vinden die ik nodig had? De chaos waar ik voor gevlucht was kon me hier niet vinden, maar dat was nog maar een klein deel van het daadwerkelijke probleem wat ik bij me droeg. Ik had ruimte nodig om te ademen, maar mijn demonen waren daarmee nog niet verdwenen en niks raakte daardoor opgelost.
    Mijn blik glijdt terug naar Milan en ik kijk naar hem op als ik die enkele vraag in stilte naar hem spiegel.
          Zou jij hier kunnen vinden wat je zoekt?


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Het is alweer een aantal dagen verder, wat het nu vrijdag maakt. Vanwege goed gedrag vond de begeleiding het tijd voor een soort beloning, een feestje. Nu klinkt het idee van een feestje voor de meesten niet heel erg aantrekkelijk. De meeste voelen zich waarschijnlijk niet echt in the mood voor een feestje, laat staan dat er ook geen alcohol geschonken gaat worden en geen drugs aanwezig zijn. Ondanks dat er niet echt enthousiast werd gereageerd op het idee, heeft de begeleiding iedereen toch aan gemoedigd even langs te komen. Gelukkig voor sommigen zijn er ook altijd nog bewakers die een oogje toe knijpen in ruil voor een vergoeding. Zo is de kans op verslavende middelen op het feestje ineens een stuk groter en de interesse in een feestje waarschijnlijk ook. Het zal natuurlijk niet iedereen gelukt zijn, maar zolang je goed genoeg zoekt zal je vast wel iemand tegen komen die het wel gelukt is. Zolan je je een beetje weet te gedragen zal er niet op of om gekeken worden, maar als er ook maar een beetje vermoed wordt dat er alcohol of drugs in het spel zijn zullen er wel degelijk consequenties volgen. Toch nemen de meesten dit maar voor lief om, ook al is het maar voor even, hun gedachten te kunnen verzetten.


    How far is far

    ALEXANDER 'ALEC' KELLIN QUINN

    ««« 24 - Socialmedia influencer, make-up artist, model - 3 days in - With Kurt »»»

    Het was al een aantal dagen gelden dat Kurt en ik elkaar hadden leren kennen, maar er was geen dag voorbij gegaan dat we niet bij elkaar waren geweest. En niet alleen omdat we hier samen opgesloten waren en dus praktisch op elkaar waren aangewezen. Ik mocht de jongen oprecht en voelde me enorm tot hem aangetrokken. Het was dan ook niet zo vreemd dat ik na mijn douche, zijn kamer inliep in plaats van die van mezelf. 'Baby!' Ik plofte op zijn bend en haalde de handdoek die ik nog vast had door mijn haar heen, zodat ik niet op mijn shirt of zijn bed zou lekken. 'Zin in het feestje?' Vroeg ik sarcastisch. Zelf had ik er totaal geen zin in. Bij feestjes hoorde drank en drugs en ik was nog niemand tegengekomen in dit huis die het mee had lijken te smokkelen. Zelf had ik wel een kleine voorraad wiet bij mij, maar aangezien ik nog niet wist of ik echt de enige was en ik mezelf niet wilde verraden door met een stoned hoofd te verschijnen, hield ik dat nog even voor mezelf. 'Mag ik je opmaken voor vanond?' Het was er sneller uit dan ik er erg in had en ik glimlachte even onschuldig mijn tanden bloot. Het zou mijn avond tenminsten iets beter maakte en ik wilde het sowieso nog een keer doen, dus waarom niet nu.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    K U R T      J O E L      G A B R I E L

    22 - Six days in - Living room - With Alec



    De dagen hier leken met de dag sneller te verstrijken. Waar een dag hier eerst jaren leek te duren, waren ze nu voorbij voor ik er besef in had. Ik had wel zo'n vermoeden waar het door kwam, of eerder wie. Sinds de dag dat ik Alec had gevonden was hij geen dag van mijn zijde geweken. Zijn aanwezigheid had mijn verblijf duizend malen verbeterd. Hij was de reden dat ik me sochtends niet nog eens omdraaide en me met zelf medelijden verstopte onder mijn dekens. Met hem was het hier tenminste nog een beetje levendig. Normaliter zou ik niet echt gezien worden als een extravert, of iemand die snel vrienden maakt. Toch ging het met Alec vrij snel. We liepen elkaar kamer te pas en te on pas binnen, alsof het nooit anders geweest was. Het klonk in mijn hoofd ene beetje stom, maar ik begin te geloven dat ik echt niet meer zonder hem kan. 'Schattebout!' kaatste ik met een speelse grijns terug naar de jongen die zich op mijn bed liet neervallen. Zo te zien had hij zich net gedouched, iets wat ik ook nog zou moeten doen voor vanavond, maar eerlijk gezegd voelde ik er weinig voor om mijn warme bed uit te komen. 'Kom, laat mij dat maar doen.' zei ik terwijl ik de handdoek uit zijn handen trok en zijn haar begon te drogen. Ik had er altijd zo'n grote hekel aan om met mijn haar te handelen na het douchen. Alles zat compleet in de klit en ik leek het nooit voor de honderd procent zelf droog te krijgen. Ik kon een sarcastische lach niet tegenhouden na zijn vraag over het feestje. "Feestje". 'Het is maar wat je een feestje noemt.' mompelde ik sarcastisch. Ik zou het meer omschrijven als een geforceerd samenkomen zonder ook maar enig vermaak. 'Ik ben allang blij dat jij er bij bent, anders had ik wellicht niet eens de moeite gedaan om er heen te gaan.' mompelde ik. 'Ik bedoel, het is eens iets anders dan iedere avond door brengen in een van onze kamers, wat misschien ook wel goed is. Maar als er geen reet aan is draai ik me zo om.' zei ik terwijl ik de handdoek voor de laatste keer door zijn haar haalde. Ik draaide zijn hoofd mijn kant op zodat ik hem aan kon kijken en kon zien wat ik zijn haar aan had gedaan. Ik schoot in lach en ging met mijn handen plagerig door zijn haren heen. 'It's so fluffy,'
    Alec was wellicht net iets enthousiaster over het feestje dan dat ik was en zag er dan ook enige voordelen van in. 'Hmm,' mompelde ik bedenkelijk en fronste. 'Mag jij dat?' hier verloor ik mijn frons al welke verruild werd voor een kleine grijns. 'Voorruit.' glimlachte ik naar hem. 'Als jij nou al je wondermiddelen bij elkaar zoekt ga ik douchen,' zei ik gevolgd door een zucht. Ik had zó geen zin om me uit deze comfortabele positie te verwijderen, maar het was voor een goed doel.


    How far is far

    ALEXANDER 'ALEC' KELLIN QUINN

    ««« 24 - Socialmedia influencer, make-up artist, model - 7 days in - With Kurt »»»

    Ik sloot genietend mijn ogen bij Kurt die mijn handdoek overnam en mijn haar water vrij begon te maken. Een glimalch vormde automatisch op mijn lippen en deze werd enkel groter zodra Kurt vertelde hoe hij dacht over het zogenaamde feestje. 'Oke, maar we gaan eerst kijken en als het dan echt niet is, kunnen we ons altijd nog opsluiten.' Het was niet dat ik er zin in had, maar ik dacht wel dat het misschien goed voor ons zou zijn. Al voelde ik me al een stuk beter dan toen ik hier net aan was gekomen en zou ik me de rest van mijn verblijf hier enkel met Kurt kunnen vermaken, het zou niet heel slecht zijn om even onze neus te laten zien. Lachend draaide ik me helemaal naar Kurt, zodra hij klaar was met mijn haar en haald even mijn hand er doorheen. 'Held.' Ik had er ee hekel aan om het zelf te doen. Je kreeg er altijd zulke lamme armen van. Ik viel meteen met de deur in huis, door hem te vragen of ik make-up bij hem mocht opdoen en trok een pruillip toen hij deed of hij erover na moest denken. Ik klapte enthouiast in mijn handen zodra hij uiteindelijk toestemming gaf en sprong op van zijn bed. Terwijl Kurt ging douchen, zocht ik in mijn kamer basic make-up bij elkaar. Ik had al helemaal in mijn hoofd wat ik wilde doen en kon het eindresultaat al bijna voor me zien. Met mijn handen vol liep ik snel terug naar Kurt zijn kamer er liet ik alles op zijn bed vallen, waarna ik er zelf ook weer opkroop en mijn schoot bedekte met zijn deken. Het was niet heel koud, maar wel lekker cosie zo. En terwijl ik wachten, begon ik de eigen basis van mijn eigen make-up alvast op te doen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    K U R T      J O E L      G A B R I E L

    22 - Ten days in - Kurt's room - With Alec



    Alec leek net zo over het feestje te denken als ik. Gelukkig maar, hoefde ik ook niet te doen of ik het leuk vond om Alec niet teleur te stellen. Het woord opsluiten in zijn zin had me even laten lachen. Het klonk misschien een beetje extreem, maar het was wel precies het geen wat we de laatste dagen hadden gedaan. De hele situatie maakte het er gewoon naar dat ik nul komma nul zin had in welk sociaal contact dan ook. Toch stond ik Alec wel toe binnen de muren die ik om me heen gebouwd had. Misschien was het, nu ik er zo over nadacht, niet helemaal goed om te doen zeker niet als je na ging waarvoor we hier zaten. Maar Alec maakte het hier gewoon dragelijk. Als ik hem niet ontmoet had -had ik hoogst waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan maar dan zonder gezelschap. Ik heb hem in tijd van vijf dagen al zo goed leren kennen dat ik bij voorbaat de handdoek al uit zijn handen getrokken had om zijn haar voor hem af te drogen. Ik vond het niet erg om te doen, als hij er zo'n hekel aan had. Ik schonk hem een glimlach en woelde nog eens met mijn hand door zijn nu perfect droge haar. 'Daarom ben je dus hierheen gekomen gelijk na het douchen, in de hoop dat ik je haar voor je zou drogen, huh.' zei ik met een speelse grijns.
    Nadat ik aangekondigd had dat ik ging douchen had ik nog bedacht enkel minuten te blijven zitten, maar door Alec's enthousiasme viel dat plan in duigen. Ik keek met een glimlach toe hoe Alec gelijk in actie kwam en besloot hetzelfde maar te doen. Ik stond op van mijn bed om wat handdoeken en kleding voor vanavond bij elkaar te rapen. Het was hier al een stuk opgeruimder dan vijf dagen geleden, hoogst waarschijnlijk door ene Alec die hier merendeels van zijn tijd door bracht. Het was buiten absoluut niet koud, maar toch kon ik niet wachten tot het water opgewarmd was. Ik had gehoopt dat ik me na ruim een week hier gezeten te hebben toch wel iets beter zou voelen, echter viel dat nog best een beetje tegen. Eenmaal onder de warme stralen van de douche kon ik mezelf niet inhouden om keihard nummers van onder andere Queen te zingen. Het galmde gewoon zo lekker in de badkamer. Eenmaal ik klaar was met mijn badkamer concert begaf ik me weer terug in de slaapkamer om daar Alec alweer op mijn bed te zien zitten. Ook al had hij duizenden verschillende producten, hij wist binnen de kortste keren alles wat hij nodig had er tussenuit te plukken. Alec die onder mijn deken op mijn bed zat was een dagelijkse routine geworden. Ik achter hem langs om vervolgens met mijn kin op zijn schouder te leunen en keek hem via de spiegel die hij in zijn handen had aan. 'Pretty,' glimlachte ik bij het aanzien van hoe hij zich had opgemaakt. Al had hij er absoluut geen make-up voor nodig er geweldig uit te zien. Alles stond hem gewoon leuk. Vervolgens liep ik weer naar mijn kledingkast om er een comfortabel warm vest uit te pakken. Ik kon er niets aan doen, ik had het constant koud. Ik trok de mouwen tot over mijn handen, aangezien die het voornaamste probleem waren en plofte daarna voor Alec neer op het bed. Ik zag er wellicht uit als een verzopen kat, maar ik vertrouwde in Alec zijn kunnen om me er weer toonbaar uit te laten zien. 'Oké, gaat uw gang.' grijnsde ik naar hem. 'Ik hoop dat het niet voor niets is,' zei ik en hoopte voor hem dat we langer dat tien minuten op het feestje zouden blijven, anders had hij zijn best gedaan voor niets. Het scheelde dat hij er lol. Het was wel cute te zien hoe blij ik hem ermee had gemaakt dat hij me op mocht maken.

    [ bericht aangepast op 26 okt 2018 - 21:44 ]


    How far is far


    MILAN ‘THE MADMAN’ APOLLO DRAKE
    25 – Singer – Fifth day

    Something inside is hurting you. That’s why you need cigarettes, or whiskey, or music turned so fucking loud you can’t think.



    Milan was absoluut niet in de stemming voor een feestje. De afgelopen dagen had hij zo goed mogelijk de mensen hier ontlopen en hij voelde zich nog steeds hondsberoerd. Hij had al nachten geen slaap gehad en spuugde vaker wel dan niet zijn eten weer uit. De eerste drie dagen zouden de ergste moeten zijn, maar hij had niet het gevoel dat er ook maar iets verbeterd was.
    De afgelopen dagen had hij veel tijd gehad om na te denken terwijl hij als een uitgewrongen zeem op bed gelegen had. Hij had het gehaat. Hij wilde niet nadenken over hoe zijn leven er nu uit zag en hoe het tot dit punt gekomen was. Waarom kon hij zijn gedachten niet gewoon even uitschakelen? Zich even overgeven aan de verdovende werking van alcohol? Zijn leven was een puinhoop, maar zolang hij daar niet over nadacht kon hij zijn leven prima leven.
    Hij had nog nooit zoveel gerookt als de afgelopen dagen. Het was het enige wat hij wel had.
    In zijn hoofd had zich het gesprek met Avery al veel te vaak afgespeeld, en dan met name de stille vragen in haar ogen. Zou jij hier kunnen vinden wat je zoekt? Hij wist het niet. Hij wist verdomme niet eens wat hij hier kwam zoeken. Hoe zou hij het ooit kunnen vinden dan?
    De enige reden dat hij toch naar het feest was gekomen, was omdat er geruchten rond gingen dat er alcohol en drugs zouden zijn. Als je de juiste mensen te pakken zou krijgen dan, maar daar was Milan niet bang voor. Een knipoog, een beetje gevlei en mensen praatten wel. Hij zou de bron wel vinden.
    Hij liep de keuken in en vulde een glas met water. Ja, water. Zeer... verfrissend. Hij had er serieus geen ander woord voor. Wie wilde er nou feesten op water of ander slap spul? Echt, met wat ze hier schonken kon hij het beste gewoon water drinken. De rest was toch niks beter.
    Hij draaide zich om en wilde net de keuken uit lopen toen hij zag dat hij niet alleen geweest was, maar dat er een jongeman naar hem stond te kijken. Milan herkende hem niet, maar hij had sowieso erg zijn best gedaan niemand hier tegen te komen.
    “Wat?” snauwde hij.



    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.