Heya. Ik moet dit gewoon even van me aftypen want het zit me zo dwars, dus sorry voor de rant.
Ik heb echt een waanzinnig kleine familie. Buiten mijn gezin is er 1 oma, 2 tante's, 2 nichtjes en een aangetrouwde oom. That's it. Hier moet ik het dus mee doen. Onze familie is een waanzinnig rampenplan. Voor ons geen familie uitjes, vakanties, verjaardagen want als we allemaal bij elkaar zijn, loopt het gegarandeerd uit op drama.
Het gaat hier dus met name om 1 van mijn tante's en haar man, die ik nu even Jan en Janneke noem. Origineel ja, dankje.
Toen ik klein was, was ik echt gek op ze. Ze kunnen zelf geen kinderen krijgen en daarom mocht ik wel eens komen logeren enzovoort. Toen ik ouder werd, werden ze echter steeds kritischer. Mijn moeder voedde me totaal verkeerd op. Ik droeg de verkeerde kleding. Was ik haar dochter geweest, dan had ik er heel anders uit gezien enz. Zelf dragen ze uitsluitend merkkleding van Ralph Lauren en alles wat daarop lijkt, en wij zijn helemaal niet zo. Maar volgens hen moest ik er wel zo uitzien, terwijl ik heel erg in m'n gothic/emo fase zat. Sowieso was mijn puberteit heel heftig. Heel erg op zoek naar mezelf en ik kon niet experimenteren met haar stijlen of kleding. Elke keer als ik iets zwarts droeg -laten we zeggen: spijkerbroek en een zwart shirt- en zo op een verjaardag aankwam, dan zeiden ze altijd iets in de richting van: 'Goh. Mijn nichtje is gothic. Ja, het is natuurlijk maar een fase. Niks mis met jouw soort mensen.' En dan altijd op zo'n manier dat je eigenlijk heel hard de grond in werd getrapt. Ook altijd waar iedereen bij zat, en na de verjaardag belden ze dan de rest van de familie om even flink over me te roddelen. Ik was een puber oké. Ik had het heel zwaar op school en mijn eigen familie accepteerde me ook niet. Mijn moeder en ik hadden altijd ruzie. Zij wilde geen gezeik meer over mijn uiterlijk, noemde me gestoord en psychotisch en zei dat ik maar gewoon normaal moest doen. Met als gevolg dat ik die grote "ontdekkingsreis" die je in de puberteit maakt, nooit echt heb kunnen doen en nu nog altijd heen en weer schommel in wie ik ben en waar ik voor sta, omdat ik nooit vrij heb kunnen zijn. (Mijn moeder heeft er overigens nu spijt van. Ze is heel erg veranderd en mijn zusje, die 10 jaar jonger is en nu in de puberteit zit, is vrij om te experimenteren met gekleurd haar en kleding. Daar ben ik blij mee, maar voor mij is de damage al gedaan, zeg maar.)
Ik neem het mijn oom en tante zo vreselijk kwalijk dat ze eigenhandig gewoon mijn hele puberteit om zeep hebben geholpen en het gaat eigenlijk alleen maar door. Ik post bijvoorbeeld niet tot nauwelijks op facebook en vind het niet leuk om samen met mijn moeder dingen te doen. Als ik ze al doen, wil ik dat het niet op facebook komt. Oom en tante zien dat en klagen bij mijn oma dat ik verwaarloosd wordt door mijn moeder. (Oké, we hebben echt onze issues maar verwaarlozing gaat dertig stappen te ver). Ik ga sinds mijn negentiende niet meer mee op vakantie met mijn ouders en dit vinden ze ook schandalig en ze snappen niet dat ik hier geen behoefte aan heb en liever drie weken alleen thuis ben. Mijn zusje, die fantastisch kan leren en later graag dokter wil worden, krijgt doodleuk van ze te horen dat ze wel heel erg slim moet zijn om dat te kunnen bereiken. Kind heeft in twee jaar gymnasium 1 onvoldoende gehaald: een 5.4. Ze gaat elk jaar cum laude over. Maar dit komt, volgens hen, omdat wij mijn zusje pushen constant te leren. Terwijl dat allemaal uit haarzelf komt. En dat terwijl mijn oom gewoon verpleegkundige is (niks ten nadele van verpleegkundigen! het gaat me er puur omdat hij zich gedraagt met de air van iemand die volledig arts en gespecialiseerd is). En nu belde mijn oma weer dat mijn oom haar had gebeld, en had gezegd: 'Ja, A (mijn moeder) werkt haar uren niet. Maar geen zorgen, ik zal haar niet verraden. Maar mijn vrouw werkt het hardst van iedereen.' Op basis van een paar facebook posts denkt hij dus te kunnen zeggen dat mijn moeder met haar uren smokkelt, terwijl ze een onregelmatige baan heeft. En kan het nog erger? Uh, ja.
Want het zijn fucking aasgieren. Ze hebben een paar jaar niet naar mijn oma omgekeken, vanwege "het verleden." Nu zoeken ze weer af en toe contact. Dit zijn dus twee mensen die waanzinnig rijk zijn, in een kast van een huis wonen, 3 auto's voor de deur hebben staan, maar zo gierig zijn als de pest. Ik kreeg standaard voor mijn verjaardag een reep chocolade die een patiënt van mijn oom dan aan hem had gegeven en altijd al twee jaar over de datum was. (Echt, ik hoef geen enorme cadeautjes. Maar als je zoveel geld hebt en je kan niet eens een reep chocola kopen? Get the F out). Op de zeldzame momenten dat we iets met de hele familie doen, willen ze dat mijn oma alles betaald voor iedereen en anders komen ze gewoon niet opdagen. We hadden begin dit jaar een brunch met z'n allen en iedereen zou voor eten zorgen. Mijn tante heeft eten meegenomen vanuit het bejaardentehuis, 2 pakken van het aller goedkoopste appelsap dat je je maar kan bedenken en uiteindelijk zijn ze naar huis gegaan met alle restjes die wij hadden meegenomen. (Ohja, ook een beroemde uitspraak: 'Ik vind het asociaal dat mensen kinderbijslag krijgen. Wij hebben geen kinderen en waar is ons extra geld?') Hebben jullie al een leuk beeld van ze?
Nu is mijn oma dus bezig om de kasten op te ruimen en mijn moeder helpt haar daarbij. Via via hebben ze dit dus gehoord en nu willen ze opeens aanbieden om langs te komen en mijn oma een dagje te helpen. Wij weten dat ze dit alleen maar doen zodat ze kunnen kijken wat voor spullen mijn oma heeft staan en hoeveel dit kan opbrengen. Zo doen ze ook waanzinnig veel vrijwilligerswerk voor oude mensen (die toevallig allemaal schatrijk zijn) en bijna geen familie meer hebben (wat een toeval) en wie staan er in het testament als de persoon in kwestie overlijdt? Ja, inderdaad. Mijn bloedeigen familie. En nu willen ze dit flikken bij mijn oma, waar ze jaren niet naar om hebben gekeken. En zij is alleen maar blij dat haar dochter weer contact zoekt en hoe vaak we het ook tegen haar zeggen, het wil er niet in dat ze het doen voor het geld. Ik voel me zo fucking wanhopig.
Maar ik mag er niets van zeggen. Mijn moeder wil het niet hebben, omdat we dan verraden dat mijn oma dingen naar ons doorspeelt die hun aan de telefoon zeggen. Dus ik hou al jaren netjes mijn mond dicht, terwijl ze me meerdere keren hebben gebroken, voor zoveel ruzies hebben gezocht en ik wil het gewoon niet meer. Kunnen ze doodleuk jengelen: 'We horen niets van onze nichtjes' en nee, trut, dat heeft een goede reden. Ik heb vorige week uit goodwill mijn tante de eerste paar hoofdstukken van m'n verhaal gestuurd om te proeflezen, maar de hoofdpersoon is hartstikke depressief dus ze zal het ongetwijfeld wel weer terug aan mij linken. Like, zelfs in m'n verhaal heb ik rekening met dat mens gehouden door mijn hoofdpersoon een goede thuissituatie te geven zodat het niet naar mijn moeder kan worden gelinkt. Waar de fuck ben ik überhaupt mee bezig?
Dus ik kan letterlijk geen kant op. Alles gaat zo fucking sneaky, en de enige keer dat ik echt uit m'n vel zou kunnen springen, is als ze een grote bek opzetten over m'n zusje want denk dat ik dan full rage mode ga. Dus dan typ ik het hier maar weer en doen we net alsof ze zo fantastisch zijn, maar oh. Echt. Geen woorden.
(Ironisch. 'Geen woorden.' Net een halve roman getypt)
Anyways, sorry for the rant en koekjes en marshmellows als je het gelezen hebt <3
Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"
Slughorn