• Mutant University
    when worlds collide

    Jaren lang is er gevochten om de jongeren van Xavier's Academy for Gifted Youngsters een plekje te geven op een van de universiteiten van Amerika. Na lang lobbyen stemde de University of Michigan in 1983 toe om enkele goede studenten per jaar toe te laten. In het begin was er enorm veel weerstand, zowel van medestudenten als van docenten. Over de jaren is dit minder geworden, en werden er ook steeds meer mutanten toegelaten tot de universiteit.
    Deze dagen hebben de mutanten twee eigen studentenhuizen en nemen deel aan het grootste deel van alle sociale en sportieve gebeurtenissen aan de universiteit. Ze zijn enkel nog uitgesloten van het worstelen, door een voorval enkele jaren geleden. Ondanks dat ze inmiddels redelijk mengen met de normale studenten, trekken de jongeren toch liever samen op, gezien lang nog niet iedereen vrede heeft met het bestaan van mutanten. Tolerantie betekent namelijk zeker niet altijd acceptatie.
    De dames komen bijna automatisch terecht in Delta Iota Epsilon Nu en heren in Sigma Kappa Omicron Tau, behalve als ze bij een ander huis door de ontgroening komen, wat in de regel nooit gebeurt.
    Delta Iota Epsilon Nu
    Het huis van de dames staat aan de oostzijde van de campus aan de rand van de botanische tuinen.
    Elk lid moet ten aller tijden haar kettinkje dragen met daaraan een kleine fenix, een eerbetoon aan Jean Grey. Op feestjes dragen ze allemaal een roze das met rode veren erop. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΔΙΕΝ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke dame slaapt op een simpele kamer met twee bedden, twee bureaus, en twee kasten. Verder mogen ze hun helft zelf inrichten, maar niet te overdreven, gezien ze de kamer ALTIJD met een kamergenoot delen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, en eetkamer. Er zijn in totaal 5 badkamers in het huis. Er is een groot balkon aanwezig dat uitkijkt over de botanische tuinen. Ook houd Oscar altijd een oogje in het zeil.

    Sigma Kappa Omicron Tau
    Het huis van de heren ligt aan de rivier die de noordelijke campus van de andere delen van de campus scheidt.
    De heren dragen standaard een blauwe das met rode strepen, al dan niet los om hun nek of als riem door de lusjes van hun broek. Ook heeft elk lid een blauwe sweater met in gele letters hun naam voor op en ΣΚΟΤ boven het logo van de universiteit achterop.
    Elke jongen heeft een eigen kamertje met een bed, bureau, kast, en koelkastje. De muren mogen niet geschilderd worden, en er mogen geen gaten in gemaakt worden, maar wat extra meubilair, voor zover het op de krappe kamers past, mag wel worden meegenomen. Er is een gezamenlijke keuken, woonkamer, eetkamer, en mancave. Er zijn 5 badkamers, al is er een omgebouwd tot een kamer met enkel een grote jacuzzi.




    • Rollen •
    • Chase Benjamin Roger • Flight • Archeology • Salem • 1.3
    • Jesse Benjamin Ferguson • Illusion Projection • Medicine • IrisWestAllen • 1.1
    • Rhett Faraday • Pherokinesis • Bio Engineering • CaIIiope • 1.2
    • Winston Puck Atni • Invisibility • Biology • Necessity • 1.5
    • Jason Leonard Renfield • Energy Plasmoids • Music & Sounddesign • Salem • 1.5
    • Connor Volkov • Lycanthropy • Architecture •IrisWestAllen • 1.5
    • Alexander Nicholas Tennison • Aerokinesis • Studie • CarIyIe • 1.6
    • Name • Mutation • Study • User • .

    • Mara Lacroix • Pain Reducement • Management • Necessity • 1.2
    • Alexis Bennet • Pyrokinesis • Forensics • Munis • 1.4
    • Nala Thalon • Cryokinesis • Photography • Melpomene • 1.3
    • Alison Delilah Brooke • Omnilingualism • Foreign Languages • WrittenWords • 1.6
    • Lyra Cardais • Hyperresonance • Art History • CaIIiope • 1.6
    • Sora Cardais • Hypnotic Song • Evenement Management • Melpomene • 1.6
    • Melody Rose Porter • Weather Manipulation • Dermatology • Sombre • 1.6
    • Name • Mutation • Major • User • .

    • Regels •
    • Minimaal 300 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, vrienden hebben soms ruzie met elkaar, dingen gaan vaak fout en lopen niet hoe je wil, krachten putten je uit, en NIEMAND is oppermachtig.
    • Geen Mary Sue's, ook geen te sterke krachten/mutaties
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    • IrisWestAllen maakt nieuwe topics aan.

    • Het Begin •
    15:00 • Woensdag 19 December • -3 graden • Grauw met natte sneeuw en ijzel. Er is een waarschuwing om op te passen op de weg.
    Ondanks de hoop van velen, is de rust nog altijd niet teruggekeerd. De diehard anti-mutanten groep blijft erg uitgesproken met hun mening, en er wordt maar weinig mee gedaan, behalve dat ze de graffiti van tijd tot tijd van de twee studentenhuizen komen verwijderen. Dit alles heeft ook voor een scheiding gezorgd onder de mutanten zelf:
    Een groep is overtuigd van de hoop dat de haatzaaiers slechts een kleine minderheid zijn, en mutanten en mensen zij aan zij kunnen leven en elkaars levens kunnen verrijken.
    Een andere groep is zeker dat mensen en mutanten nooit samen zullen kunnen leven, en de haat en angst van mensen zal winnen over de hoop op samenhorigheid.
    Nu is het bijna Kerst, maar een sfeer van gezelligheid en familie hangt er niet in de twee huizen, die beiden tot op het bot verdeeld zijn over dit dilemma. Beste vrienden staan lijnrecht tegenover elkaar, liefdes zijn verscheurt, en er zijn hier en daar al kleine fysieke vechtpartijen geweest. De spanningen zijn op dit moment groter bij de mutanten onderling dan met hun tegenstanders.
    Vanavond zou het jaarlijkse kerstdiner en Secret Santa zijn, voor het feest op vrijdag, en voor iedereen verdwijnt voor Kerst. Nu is maar de vraag of iedereen in de stemming is om Secret Santa te vieren. Je zou namelijk maar het loodje hebben van iemand, die je net heeft uitgemaakt voor bloedverrader of terrorist. Een ding is zeker, dit is waarschijnlijk een Kerst om niet meer te vergeten.
    15:00 • Zaterdag 1 September • 27 graden • Zonnig met een licht briesje en enkele schapenwolkjes
    De start van het academiejaar staat weer voor de deur. De eerstejaars zitten middenin hun ontgroening, maar de ouderejaars hebben enkel oog voor een ding: Ford's Ball. Het grootste feest van het jaar. Vroeger was het nog echt een bal, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot studentenfeest in een van de talloze verlaten en vervallen fabriekshallen van Ford in Detroit. De drank vloeit er altijd rijkelijk, de muziek staat luid, en elk jaar ontstaan hier ook de beste verhalen. Dus bereid je voor, trek je beste feestkleding aan, en leg een goede bodem, want vanavond is weer een nacht voor de geschiedenisboeken.

    22:00 • Zaterdag 1 September • 25 graden • Een zwoele zomeravond met een heldere hemel en een bijna volle maan
    Ford's Ball is inmiddels begonnen en ook de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ komen aan bij de oude Ford fabriekshallen in Detroit. De meeste studenten hebben vervoer geregeld, of komen lopend vanaf de campus. Dit is een feest wat niemand wil missen. De drank vloeit rijkelijk, de muziek staat luid, en de lichten zijn al van verre te zien door de gebroken ramen en gescheurde muren van de fabriekshallen. Ook vannacht zal de aanleiding zijn van vele verhalen en geruchten, en heel veel gênante momenten later in het jaar. Iedereen heeft er zin in en heeft zich opgedoft voor een van de grootste feesten van het jaar. Laat de nacht maar komen!
    Pas alleen op dat je niet zelf het onderwerp wordt van een gerucht, waar of niet, want daar kom je niet zo snel vanaf.

    18:00 • Vrijdag 12 October • 14 graden • Regenachtig met veel bewolking en een snijdende wind vanuit het noorden.
    Het is enkele weken na het incident van Ford's Ball. Het is door de universiteit afgeschreven aan technische problemen, maar toch hebben de mutanten de wind van voren gekregen door velen van hun medestudenten. Waar het eerst best okay leek te gaan op de universiteit, is de sfeer nu toch wat grimmiger, en durft de anti-mutanten beweging zich openlijk uit te laten over wat zij er wel niet van vinden. De groep bestond eerst uit enkele studenten, maar het heeft na het bal een flinke aanhang gekregen. De gemiddelde student heeft het wat laten gaan, zeker met de belofte van een groot feest de week voor Kerst om het goed te maken, maar er zijn er toch velen die het de studenten van ΔΙΕΝ en ΣΚΟΤ persoonlijk aan rekenen, wat hun leven op de campus niet makkelijker maakt. De universiteit heeft meerder publieke statements gemaakt over het niet tolereren van haat en dat de mutanten niet de oorzaak zijn van het einde van Ford's Ball, maar intussen gebeurt er weinig om de haat op de campus zelf te verbannen.


    [ bericht aangepast op 28 maart 2019 - 17:58 ]


    Bowties were never Cooler

    Mt


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    MT


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    Mine.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Mt alvast c;


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Necessity schreef:
    Mt

    Adelaide Faulkner

    ‘‘ She had galaxies in her eyes and electricity crackled within her.’’

    Elektrokinesis —Koffietentje op de campus — outfit — alone

          Ik nam een teug van mijn heerlijke koele ijskoffie, en zette hem weer terug op tafel zonder mijn blik van het blad af te halen. Ik had vanmiddag de lijst met de musicals die ze zouden uitvoeren opgehaald, waar veelbelovende stukken tussen zaten. Matilda was er eentje van, waar ik de rol van Miss Honey wel zag zitten. Daarnaast stond Hamilton er ook nog op, samen met A Chorus Line. Ik wilde heel graag de rollen voor Eliza Hamilton en Sheila Bryant. Nu was Sheila niet de hoofdrol van A Chorus Line, maar het leek me erg leuk om haar te spelen, aangezien we redelijk overeen kwamen.
          De audities waren nog lang niet, pas vijf weken vanaf nu voor Matilda. De andere twee werden verdeeld over de rest van het jaar. Ik had er zo'n zin in!
          Waar ik nog meer zin in had, was het feest vanavond. Ford's ball, het jaarlijkse feest. Ik had nog steeds geen idee wat ik aan moest trekken: mijn kledingkast zat overvol met té leuke kleren die ik had aangeschaft afgelopen zomer. Ik pakte automatisch het kettinkje om mijn nek beet, de kleine feniks. Het was een trekje dat ik vaak deed als ik ergens enthousiast van werd. Om me heen was het best druk met mensen, die allemaal hun eigen bezigheden hadden. Ik nam nog een slok van mijn ijskoffie, en besloot om mijn spullen in te pakken en terug naar het Delta Iota Epsilon Nu huis. Ik stopte mijn papier in mijn tas en stond op. Ik pakte mijn ijskoffie en verliet het koffietentje.
          Het was buiten echt ontzettend warm, en ik was blij dat ik niet had gekozen voor een spijkerbroek vanochtend. Om me heen zaten mensen in het gras te genieten van het zonnetje. Ik groette mensen die ik kende, en probeerde de starende blikken naar mijn gehandschoende handen van onbekenden en de nieuwe eerstejaars te negeren. Ze waren het niet waard. Ik sloeg mijn haar over mijn schouder heen en liep met een rechte rug langs ze heen.

    [ bericht aangepast op 12 aug 2018 - 15:06 ]


    We were the forever that didn't last

    Jesse
    23 • Geneeskunde • Illusion Projection • Does anyone want beef with beans? • The Kitchen of ΣΚΟΤ • Alone

    Het was niet echt een normale tijd om in de keuken te staan, maar dit moest lang koken en daar had ik vandaag nog de tijd voor. Als maandag de boeken weer open moesten, was dat einde verhaal. Nu roerde ik nog wat extra kruiden en specerijen door de bonen. Ik proefde en de smaak was nu perfect, zoals ik het van vroeger herinnerde. Ik deed de deksel op de pan en ging op een barkruk zitten. Ik vond het altijd wel leuk om te koken, vooral ook omdat de geuren die nu langzaam de keuken vulden me deden denken aan thuis. Ik was dan in mijn jeugd veel verhuisd, Cuba was nog altijd mijn thuis. Ik leunde iets voorover en liet het strand van mijn jeugd, mijn strand, verschijnen op het blad van het keukeneiland. De specifieke stemmen van mijn broertjes en zusjes waren over de jaren vervaagd tot een generiek kindergelach, maar ze waren nog altijd te horen over het geruis van de Caribische zee. Sinds mijn vertrek naar het klooster had ik ze nooit meer gezien en ik wist niet eens of mijn moeder wel wist dat ik niet bezeten was door de duivel en dat ik nu in Amerika woonde en studeerde. Haar gezicht verscheen even, haar warme glimlach en stralende ogen. Een deel kwam uit herinneringen, een deel van mijn foto. Toch verdween ze al snel weer en verscheen het strand weer. Ook kwam het gezicht van de non die jaren voor me had gezorgd even langs. Zij kwam van tijd tot tijd nog wel eens langs. Inmiddels was enkel het strand nog zichtbaar. Mijn ogen waren vast zwart en stonden vast afwezig. Ik had geen idee meer hoe laat het was of wat er om me heen gebeurde. Dit was misschien niet zo handig op een avond als deze, zeker niet als ik aan het koken was, maar we hadden een brandalarm en ik had huisgenoten, dus dat kwam vast goed. Voor nu genoot ik nog even van de rust die de illusie van het Cubaanse strand me bracht.

    [ bericht aangepast op 3 aug 2018 - 22:20 ]


    Bowties were never Cooler


    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • With Mara • [url=]Outfit[/url] •

    Mijn humeur was al vanaf dat de dag van start ging niet helemaal optimaal geweest, wat voornamelijk komt doordat niks mee leek te zitten en daardoor juist alles tegen. Alsof dat de laatste tijd het enige nog maar was. Ik keek er dan ook enorm naar uit om met Mara alvast iets te gaan eten alvorens we naar het feest zouden gaan zodat ik mijn hoofd kon leegmaken en genieten van de avond. Echter was mijn beste vriendin niet direct ergens te bekennen geweest, waardoor ook dat tegen leek te zitten en ik haar moest gaan zoeken. Dat ik degene was die zichzelf vergist had, doordat ik er met mijn hoofd nog amper bij was geweest, drong pas tot me door wanneer ik de discussie met Mara eenmaal al gestart had en ze met dezelfde felheid terug reageerde. Ik gaf haar geen ongelijk.
          ”We zouden een half uur geleden al vertrokken zijn en niet pas over een half uur.”
    Nors sla ik mijn armen over elkaar terwijl met mijn heup tegen een kastje aanleun. Eerlijk toegegeven had ik makkelijk mijn fout kunnen herkennen en normaliter zou ik er niet rouwig om geweest zijn als ik of zij er naast had gezeten, maar nu besloten mijn onredelijke trekjes de discussie eens lekker op te voeren. Het leek haast kinderachtig te noemen. Mijn ijsblauwe kijkers glijden over de jonge vrouw heen en ik wist wat ze uitspraken, maar ik weigerde er vooralsnog aan toe te geven. Soms was het namelijk een bloedirritant gegeven.
          ”Dus kunnen we gaan, of blijven we deze discussie voeren?”


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'


    CHASE BENJAMIN ROGER


    Hoewel ik het thuis erg aangenaam had gehad en de hele maand augustus boven de heerlijk warme lavendel velden kon vliegen tijdens onze reis vond ik het even fijn om weer op de campus te zijn. Ik liep nog even met Jordan mee die een hele stapel oude boeken bij zich had, de jongen studeerde eveneens archeologie maar was geen mutant, niet dat ik dat erg vond, integendeel zelf. Met een plof zette ik de zware boeken op z'n bureau. " ziezo, stof genoeg om het jaar mee door te komen. " grapte ik en wuifde de jongen gedag, we zouden elkaar waarschijnlijk toch gauw weer zien. En dat gezegd liep ik het balkon op van het gebouw, nam een loopje en sprong zonder enige moeite van de marmeren balustrade af. "YIIIIIIIHAAAA" riep ik enthousiast terwijl ik de duikvlucht nam. Enkele eerste jaars die me nog niet kenden als de gekke debiel die graag van gebouwen sprong sloegen enkele kreten uit maar kalmeerden gauw eens ik mijn grote bruine vleugels uisloeg en boven hen heen zoefde. Een ondeugende blik sierde mijn lippen en ik kon het niet laten om te lachen. Met enkele vleugelklappen ging ik weer omhoog en vloog naar de open ruit van mijn slaapkamer. Deze stond haast altijd open, zo niet dan zorgde het voor accidenten. Mijn vleugels klopten zich even uit en ik deed mijn shirt met uiterste moeite uit. Voor het feest vanavond nam ik mijn zwart 'hetmaaktnietuitalsikmorswantjeziethettochniet' uit mijn kast en deed de stof al over mijn hoofd en nu... Ik wankelde terwijl ik mijn vleugels door de gaten probeerde te krijgen. Bam dat was mijn lamp, 'auwww' mijn hoofd tegen de kast plop het shirt was aan maar vleugel Sue sloeg koppig tegen mijn etage kast en met een duikvlucht was i net optijd om een fossiel op te vangen. ' oh soms hé...'snauwde ik naar mijn lompe vleugels en zette de steen terug op zijn plek. Ik trok de vleugels terug in en haalde mijn mobiel boven

    To Jesse & Rhett aka the cool dudes squad: Meetup bij de ouwe eik voor het feest?
    na mijn bericht gestuurd te hebben stak ik mijn mobiel veilig weg en nam weer met een brede grijns een aanloopje gevolgd door een vreugdes kreet en dook in volle vaart terug mijn ruit uit. Niet lang duurde het voor ik mijn slachtoffer zag lopen. 'Yo Alexis! " ik lande naast de blondine en glimlachte naar haar. " Dat is lang geleden zeg"


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    ALΣXIS BΣNNΣT

    Pyrokinesis ▪ 22 ▪ Outfit ▪ w/ Chase ▪ @ Outside


          Met een boek in haar hand liep Alexis uit het gebouw. Het was een zonnige dag om in het bibliotheek een boek te lezen – al had Alexis geen zonnestralen nodig; haar lichaamswarmte was al genoeg om zelfs de koude winterdagen over te leven. Er was genoeg tijd voor het feest en Alex was niet iemand die er lang overdeed om zich klaar te maken. Ze moest alleen haar outfit veranderen en dan was ze al good to go. Nu kon ze nog genieten van haar tijd door in dit heerlijk weer een boek te lezen.
          Terwijl haar ogen een geschikte plek zocht, hoorde ze vanachter de vleugelklappen van Chase. In het begin was het vooral wennen gezien ze niet elke dag meemaakte dat een jongen letterlijk uit de lucht kwam vallen, maar onderhand was ze gewend geraakt aan zijn vleugels. Hoewel ze hem liever niet in haar buurt had en paar keer de neiging had om zijn vleugels af te branden, kon ze niet anders dan jaloezie voelen in haar lichaam. Met vleugels had ze wel een melkkoetje aan, maar helaas. Al mocht Alex niet klagen gezien ze haar gave ook prima vond.
          “Yo Alexis!” hoorde ze niet veel later terwijl Chase een perfecte landing maakte. Hier had ze dus toch een sigaret voor nodig. Snel viste ze met één hand het pakje uit haar zak om vervolgens de deksel met haar duim omhoog te tikken en zag dat ze maar drie sigaretten over had. Meteen viste ze een sigaret uit haar pakje om deze tussen haar lippen te klemmen.
          “Dat is lang geleden zeg,” glimlachte Chase terwijl Alex haar sigaret aanstak met haar vingers. “Van mijn part mocht het nog langer duren,” mompelde ze waarna ze een hijs nam. Het was niet zo dat ze het super gezellig had in New Orleans gezien ze nog steeds niet door haar moeder en zussen werd geaccepteerd, maar ze had genoeg vrijheid in New Orleans om te kunnen genieten van haar vrije dagen.
          “Nog een fijne vakantie gehad?” vroeg Alex met enig belangstelling. Ze wilde het gesprek zo kort mogelijk houden zodat ze lekker in dit weer kon lezen. Met iemand als Chase als gezelschap zou dat nog lastig gaan.



    CHASE BENJAMIN ROGER


    Een klein stofwolkje was opgedoemd een mijn voeten op de grond beland waren en heel even gleed mijn aandacht even naar mijn vleugels waar ik kort mee schudde voor ik terug mijn aandacht naar Alexis schonk. Nu zag ik geen stofwolk maar een heuse donderwolk. Yikess... " Van mijn part mocht het nog langer duren "mompelde Alexis die ondertussen al een sigaret tussen haar lippen had gestoken en deze met een simpele vingerknip aanstak. Oh juist Alexis was een zuurpruim daarom was het zo lang geleden. " Ah kom nou, meer dan drie maanden vakantie? Het zou te mooi zijn om waar te zijn Alexis " begon ik ongestoord, waarna mijn blik kort weer op de sigaret viel. Roken was een slechte gewoonte, maar zo nu en dan kan ik ook wel eens van een goede hijs genieten al had ik daarna wel het gevoel dat mijn vleugels dan grauw kleurden dus het was iets dat ik niet al te vaak deed. "Nog een fijne vakantie gehad?" mijn blik gleed weer naar haar gezicht en ik strekte me even -overdreven- uit. " Het was heerlijk ik ben weer helemaal relaxt na m'n trip in Zuid Frankrijk. " kirde ik vrolijk en min vleugels bewogen tevreden mee. " Ik wilde wel een kaartje sturen, maar ik weet niet waar iedereen woont en het ging me iets te veel geld kosten dus liet ik het maar zo. " kwam er bedenkelijk over mijn lippen. Ik wist amper wat van Alexis, zelfs haar achternaam was ik al vergeten. " En jij? Wat leuks gedaan? " mijn aandacht gleed echter al snel naar het boek in haar handen waardoor "Wat lees je?" al over mijn lippen rolde voordat ze op mijn andere vraag kon antwoorden. Ik was drukker dan gewoontelijk, maar dat kwam door mijn alsmaar groeiende enthousiasme voor vanavond.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    RHETT FARADAY
    Oopsie-Daisy
    22 | Pherokinesis | Mara & Nala

    Rhett was net terug onderweg naar z'n kamer, nadat hij nog de laatste lading van zijn véél te dure lesboeken had opgepikt, toen hij vlak om het hoekje de stem van Nala hoorde. Hij hoefde niet te twijfelen dat zij het daadwerkelijk was, want hij zou nooit vergeten hoe ze klonk. Bovendien was hij maar al te vaak in aanraking gekomen met de ietwat verhitte toon waarop de dame nu sprak. Hij beklaagde de persoon die rechtover haar stond, want hij wist maar al te goed dat de vurige brunette niet zou rusten voor ze haar zin kreeg. Het was één van de trekjes in haar die hem zo hadden aangetrokken; ze was standvastig, en wist wat ze wilde. Ze ging een beetje obstakel niet uit de weg. Ze was dapper, veel meer dan hij ooit zou wezen.
    Het was ook precies om die reden dat hij zo subtiel mogelijk de hoek om kroop, opdat ze hem niet op zou merken. Secuur sloop hij dichter... en dichter... tot hij nabij genoeg was om zonder al te veel inspanning zijn krachten te kunnen gebruiken. In uiterste stilte deed hij zijn best het gemoed van Nala wat te bedaren, net als dat van Mara - die blijkbaar de gesprekspartner van zijn ex was.
    Net op het moment dat het effect tastbaar kon beginnen worden werd Rhett's concentratie bruut doorbroken door een luide pieptoon die herhaaldelijk de ruimte vulde. Als gebeten haalde de jongeman zijn mobiel uit zijn broekzak en wist nog net op te vangen dat het smsje afkomstig was van zijn maatje, Chase. Zelfs al had Rhett toen woede willen voelen, op de afzender van de stoorzender kon hij nooit lang kwaad blijven - dat wilde hij ook niet, en bovendien was het ook zelden nodig. In dit geval had Chase onmogelijk kunnen weten dat Rhett een man met een sluipmissie was, en ging het puur om een geval van een ongeluk.
    Natuurlijk was gratie een eigenschap die Rhett nooit had weten te meesteren, waardoor hij in zijn haast de telefoon door zijn vingers voelde glippen. Onhandig probeerde hij nog een aantal keer deze weer op te vangen, maar het mocht niet zijn. Met veel kabaal kwam het ding op de grond terecht, waar het in drie delen uit elkaar lag.
    "Oopsie-Daisy," slaakte Rhett voor hij het in de gaten had. Zijn hand gleed door zijn warrige krullen terwijl hij de schade probeerde op te meten, alvorens zich op zijn knieën te laten zakken om zijn mobiel terug in elkaar te proberen puzzelen. Hij had amper het eerste stuk opgeraapt toen een bekende schaduw hem er aan herinnerde hoe hij in deze situatie verzeild geraakt was.
    "Ehm... Ik eh... Ehehe... Ik... Hai?" stamelde hij toen hij opkeek naar Nala, niet meer in staat om coherente gedachten, laat staan zinnen, te vormen. Waarschijnlijk was zijn hoop, dat de brunette niet in de gaten zou hebben wat er aan de hand was, tevergeefs. Maar hij kon het niet helpen.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    MARA LACROIX
    22 – Pain Reducement
    /15]


    You are more than divine,
    You are infinite.



    Mara’s dag was tot nu behoorlijk soepel verlopen. Vandaag was het feest en ze had afgelopen week Rhett meegesleurd voor de nieuwe kleren die nu aan een hanger aan haar kastdeur hingen. Een kort zwart jurkje met hakken die net iets te hoog waren voor de meeste mensen. Hoewel Mara niet vaak op hakken liep, kon ze het wel. Als je klein was, moest je jezelf dat wel aanleren.
    Ze was bezig geweest haar haren te krullen toen Nala binnengestormd was om haar mede te delen dat ze veel te laat was. Wat uiteraard niet waar was. Ze had nog bijna een uur gehad om zich klaar te maken!
    Maar natuurlijk had Nala daar niks van willen horen, en had Mara in turbospeed haar haren opgestoken in een losse knot met wat plukjes er speels uit en haar make-up gedaan.
    Het had haar maar twintig minuten gekost geteld vanaf het moment dat Nala binnen was gekomen om haar te vertellen dat ze al tien minuten te laat was. Mara vond het nog best een knappe prestatie van haar.
    ”We zouden een half uur geleden al vertrokken zijn en niet pas over een half uur,” meldde Nala nogmaals . “Dus kunnen we gaan, of blijven we deze discussie voeren?”
    Mara zuchtte. Haar haren zaten nog niet zoals ze wilde en ze had momenteel nog gewoon een simpele broek met shirt aan, maar dat zou ze vanavond wel goed doen. Daar ging haar plan om haar haren vast goed te doen zodat ze vanavond minder werk had.
    “En hoe vaak moet ik nog zeggen dat we om half VIER en niet half drie hadden afgesproken?” antwoordde ze voor wat waarschijnlijk de honderdste keer was. Ze was er zeker van dat zij gelijk had. Dat was de tijd die in haar agenda stond en die klopte sowieso. Toch? Ergens twijfelde ze er wel aan, zeker nu Nala zo stellig was dat zij gelijk had, maar dat gaf ze niet toe. Dat zou ze nooit toegeven. Haar tijd moest wel kloppen.
    “Want wie gaat er nou al om half drie uit eten? Half vier vertrek je, dan zoek je een leuke plek, bestel je wat en heb je rond zes uur te eten. Wie wil er nou al om vijf uur eten?” Misschien moest ze de discussie gewoon laten voor wat het was, maar ze kon het niet. Ze moest het hoogste woord hebben.
    Toch begon ze zich wat minder opgefokt te voelen en ze glimlachte naar haar vriendin. Nala wist ook wel dat Mara het niet gemeen bedoelde (maar dat ze gewoon gelijk had). “Maar laten we maar gaan dan. Dan hebben we straks meer tijd.”
    Die glimlach en het relaxte gevoel werden praktisch daarna doorbroken door een zekere jongeman die met een luide klap zijn mobiel liet vallen.
    “Oopsie-Daisy. Ehm… ik ehm… ehehe… ik… hai?” Goed, Mara wist ook dat Rhett niet de meest handige jongeman was die er op deze aarde rondliep maar zijn hele houding straalde wat betrapts uit. Alsof ze hem hier niet had moeten zien…
    Er begon zich iets te dagen bij haar (want Rhett, heb je nou geprobeerd je gave te gebruiken?) maar ze besloot hem niet zo direct te confronteren. In plaats daarvan zette ze een grote glimlach op die zo nep was als maar kon.
    “Rhett! Wat leuk je te zien,” zei ze iets te overdreven blik alsof ze 'hem totaal niet doorhad'. Normaal was ze er niet zo van om zo te doen en had ze gewoon gezegd wat ze dacht (wat in de trant van 'wtf Rhett, waarom?' was) maar ditmaal mocht hij eerst wel wat zweten terwijl hij zich uit deze situatie probeerde te praten.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ALΣXIS BΣNNΣT

    Pyrokinesis ▪ 22 ▪ Outfit ▪ w/ Chase ▪ @ Outside


          Het was een aandoenlijk zicht toen Chase met zijn vleugels schudde. Alexis’ ene mondhoek steeg lichtjes omhoog, haast onzichtbaar. Hij zag er misschien wel schattig uit, maar zijn energieke karakter zorgde vaak voor hoofdpijn.
          “Ah kom nou, meer dan drie maanden vakantie? Het zou te mooi zijn om waar te zijn Alexis,” zei Chase nadat Alexis haar sigaret aanstak. Ze nam een flinke hijs terwijl haar ogen nog steeds scannend over de omgeving ging, zoekend naar een rustige plek.
          “Oh, ik bedoelde meer dat het langer mocht duren dat we elkaar weer zagen,” plaagde Alexis triomfantelijk. Ditmaal verscheen er een lichte grijns op haar gezicht waarna ze haar pakje naar hem uitstak om hem een sigaret aan te bieden voordat ze het terug in haar zak zou stoppen.
          Chase strekte zich uit nadat Alexis over zijn vakantie vroeg. Het was te merken dat hij er erg van genoten had, zelfs zijn vleugels begonnen vredig te bewegen waardoor er een briesje ontstond dat vrolijk met Alexis’ haren speelde. Voor een korte moment sloot ze genietend haar ogen waarna ze de rook voor haar uitblies.
          “Het was heerlijk. Ik ben weer helemaal relaxt na m’n trip in Zuid Frankrijk,” begon Chase vrolijk. “Ik wilde wel een kaartje sturen, maar ik weet niet waar iedereen woont en het ging me iets te veel geld kosten dus liet ik het maar zo.” Alexis trok haar wenkbrauwen op en keek de gevleugelde jongen aan. Al wist Alexis dat Chase een goedhartige jongen was, klonk het toch vreemd in haar oren gezien ze zelf nooit aan zou denken om aan andere mensen een kaart te sturen. Als ze op vakantie was, dan was ze echt op vakantie en dacht ze alleen maar aan haar eigen satisfactie. "Ik zou die kaart van je toch zonder te lezen weggooien, dus het is maar goed dat je geen extra kosten hebt gemaakt," zei Alexis eerlijk.
          “En jij? Wat leuks gedaan?” vroeg Chase waarop ze haar ogen van hem afwendde. “Wat lees je?”
          Hoewel zijn vragen achtereenvolgend kwamen, nam Alexis gerust de tijd om het te beantwoorden. Als ze meteen zijn vragen beantwoordde, wist ze dat er nog meer vragen zou komen, dus nam ze genoeg de tijd.
          “Neh, niks bijzonders,” haalde Alexis nonchalant haar schouders op. Veel wilde ze niet kwijt over haar vakantie. Het was niet alsof ze iets speciaals had meegemaakt of dat ze Chase niet genoeg vertrouwde. Het was meer dat ze niet veel over haar saaie leven wilde vertellen terwijl Chase vrolijk over zijn vakantie in Frankrijk begon.
          De sigaret werd inmiddels een peuk en Alexis begon te twijfelen of ze wel buiten rustig kon lezen gezien veel studenten buiten te vinden was door het weer.
          “Als je mij laat en ik een rustige plek ergens in een schaduw kan vinden, ben ik van plan om ‘The Fallen’ van David Baldacci te lezen.” Dat was misschien het langste zin die ze in dit gesprek had gevoerd, maar lezen was eenmaal haar favoriete bezigheid. Ze gooide haar peuk op de grond en stopte haar lege hand in haar broekzak.
          “Zie je nog ergens een geschikte plek waar ik kan lezen?”

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Nala Thalon

    ”Cold as ice, but in the right hands she melts.”

    • Twenty-four • Cryokinesis • With Mara • [url=]Outfit[/url] •

          “En hoe vaak moet ik nog zeggen dat we om half VIER en niet half drie hadden afgesproken?”
    Vaak. Ze had het echt al vaak gezegd in de afgelopen paar minuten en mocht ik ergens getwijfeld hebben aan het afgesproken tijdstip, dan was deze nu weggeweest. Toch gaf ik me niet gewonnen, een tikkeltje kribbig nog omdat ik wist dat ze gelijk had.
          ”Want wie gaat er nou al om half drie uit eten? Half vier vertrek je, dan zoek je een leuke plek, bestel je wat en heb je rond zes uur te eten. Wie wil er nou al om vijf uur eten?”
    Ik mopperde zachtjes, want dat was precies de reden waarom we inderdaad om half vier afgesproken hadden, daar ze dit zo ook al voorgesteld had toen we besloten te gaan eten. Een beetje nors nog woelde ik met een hand door mijn lange donkere lokken, waar ik nog altijd moest wennen aan de lengte die er — ook al was het niet super veel geweest — af was geknipt. Ik zuchtte, terwijl mijn temperament langzaam leek te kalmeren.
          ”Maar laten we maar gaan dan. Dan hebben we straks meer tijd.”
    Heel even zocht ik nog naar iets om op te kunnen discussiëren, maar bijna wanneer ik het opgaf klonk er plots een luide klap. Met een opgetrokken wenkbrauw blikte ik naar waar het geluid vandaan kwam, maar alsof mijn lichaam het nog niet verleerd was reageerde ze al op de persoon in kwestie, nog voor ik dat zelf had kunnen doen.
          ”Oopsie-Daisy. Ehm… ik ehm… ehehe… ik… hai?”
    Mijn gezicht betrekt iets en ik doe wanhopig mijn best om voor één keer mijn blik leeg te houden als deze gericht is op de enige jongen waar ik oprecht van hield. Het is hierom dat ik mijn kracht iets aanroep, waardoor een koude vlaag door mijn lichaam heen trekt en zo kleine deeltjes probeert te bevriezen van de gevoelens die gemengd door me heen gaan nu.
          “Rhett! Wat leuk je te zien.”
    Ik had gewild dat ik net zo nuchter had kunnen reageren als Mara, maar op het moment dat ik een naar gevoel in mijn buik kreeg wist ik dat me dat niet ging lukken. Het was niet voor het eerst dat Rhett zijn gave gebruikt had en hierdoor deed ik mijn uiterste best om hem erom te haten. Het had me pijn gedaan te weten dat de start van alles tussen hem en mij misschien wel helemaal niet oprecht was geweest, puur omdat hij het destijds nodig had gevonden zijn gave op mij te gebruiken — alsof ik hem zonder dat zetje nooit leuk was gaan vinden.
          ”Rhett,” begin ik vrijwel direct met een verwijt en sla mijn armen over elkaar. “Zeg me niet dat je dat wéér gedaan hebt?”


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'