A trinus ut luna
2017 — Het begon allemaal heel onschuldig. Wifi begon het niet meer te doen. Op plekken waar je verwacht dat je internet hoort te hebben, begonnen de wifi streepjes juist helemaal op hol te slaan tot je geen wifi meer had. Dan ging je klagend terug naar de winkelier, omdat je je apparaat de schuld gaf. Of besloot je gewoon je 3G aan te zetten. Makkelijk dus. Soms bleef je internet een week weg, als uitzondering. Anderen hadden gewoon een dag last van dit probleem. Alleen niemand zocht er wat achter, tot het te laat was...
2020 — Een storm, een regen die ramen deed breken. Bliksem en donder van ver af, maar dan lijkt het van de buren te komen. Mensen scholen in huizen, onder afdakjes of vroegen bij andere mensen of ze naar binnen mochten. Het was code rood, niemand mocht het huis meer uit. De straten waren verlaten, de regen bleef maar komen en komen. Tot dat één donderslag alles veranderde. Het internet viel overal uit, niemand was meer verbonden met het buitenland. Zelfs in het Witte Huis leek niets meer te werken en dat maakte alles nog gevaarlijker, want als zelfs het Witte Huis niks meer kan doen...
2023 — In de drie jaar tijd konden de mensen de schade van de storm herstellen, maar het internet bleef weg. De communicatie moest ouderwets, op het meest verkeerde moment voor de mensheid. Op 18 maart, 2023 begon het allemaal in een paar onschuldige dorpjes over heel de wereld, maar het verspreidde zich razendsnel. Ze noemden het de ''fulgur morbus''. Latijns voor ''bliksem ziekte'', aangezien er nog nooit zo veel mensen in één keer werden besmet. De ziekte kende vijf stadiums. Het begon allemaal met een raar soort overdreven hoest. Het klinkt alsof er iets diep in je zit wat je er uit wil hoesten, wat natuurlijk niet lukt. Alleen dan begin je een raar soort blauw bloed op te hoesten en dan is het echt mis. Het hoesten wordt steeds erger, het lijkt alsof je alles in je lichaam er uit wil hoesten. Het doet pijn, dat weet je zeker. Iedere keer dat je hoest, zo... veel... pijn... En uit eindelijk sterf je, want het houdt uit eindelijk niet meer op en ondertussen is alles wat je aanraakt, een simpele stoot tegen iemand anders in de rij voor de kassa, al een besmetting. En er is geen remedie voor.
2025 (heden) — Een groep van 5 meisjes en 5 jongens heeft de ziekte 2 jaar lang overleefd, maar hebben allemaal om hun eigen reden besloten samen de stad te verlaten. Het is niet meer veilig, want overal lijken zieke mensen te zijn. Zelfs in de ondergrondse kampen, die zijn gebouwd door de overheid, lijken zieke mensen de boel te hebben overgenomen. Ze besluiten zich te verhuizen naar een verlaten plek, 106 kilometers ver van de dichtstbijzijnde stad. Met twee voertuigen onder hun beschikking hebben ze een eigen leefgebied gevormd. En nu? Nu zitten ze te wachten tot alles weer normaal kan worden, alleen wordt het dat eigenlijk wel?
2020 — Een storm, een regen die ramen deed breken. Bliksem en donder van ver af, maar dan lijkt het van de buren te komen. Mensen scholen in huizen, onder afdakjes of vroegen bij andere mensen of ze naar binnen mochten. Het was code rood, niemand mocht het huis meer uit. De straten waren verlaten, de regen bleef maar komen en komen. Tot dat één donderslag alles veranderde. Het internet viel overal uit, niemand was meer verbonden met het buitenland. Zelfs in het Witte Huis leek niets meer te werken en dat maakte alles nog gevaarlijker, want als zelfs het Witte Huis niks meer kan doen...
2023 — In de drie jaar tijd konden de mensen de schade van de storm herstellen, maar het internet bleef weg. De communicatie moest ouderwets, op het meest verkeerde moment voor de mensheid. Op 18 maart, 2023 begon het allemaal in een paar onschuldige dorpjes over heel de wereld, maar het verspreidde zich razendsnel. Ze noemden het de ''fulgur morbus''. Latijns voor ''bliksem ziekte'', aangezien er nog nooit zo veel mensen in één keer werden besmet. De ziekte kende vijf stadiums. Het begon allemaal met een raar soort overdreven hoest. Het klinkt alsof er iets diep in je zit wat je er uit wil hoesten, wat natuurlijk niet lukt. Alleen dan begin je een raar soort blauw bloed op te hoesten en dan is het echt mis. Het hoesten wordt steeds erger, het lijkt alsof je alles in je lichaam er uit wil hoesten. Het doet pijn, dat weet je zeker. Iedere keer dat je hoest, zo... veel... pijn... En uit eindelijk sterf je, want het houdt uit eindelijk niet meer op en ondertussen is alles wat je aanraakt, een simpele stoot tegen iemand anders in de rij voor de kassa, al een besmetting. En er is geen remedie voor.
2025 (heden) — Een groep van 5 meisjes en 5 jongens heeft de ziekte 2 jaar lang overleefd, maar hebben allemaal om hun eigen reden besloten samen de stad te verlaten. Het is niet meer veilig, want overal lijken zieke mensen te zijn. Zelfs in de ondergrondse kampen, die zijn gebouwd door de overheid, lijken zieke mensen de boel te hebben overgenomen. Ze besluiten zich te verhuizen naar een verlaten plek, 106 kilometers ver van de dichtstbijzijnde stad. Met twee voertuigen onder hun beschikking hebben ze een eigen leefgebied gevormd. En nu? Nu zitten ze te wachten tot alles weer normaal kan worden, alleen wordt het dat eigenlijk wel?
Het gaat uit eindelijk over een uitgebroken ziekte en tien jongeren die naar hun eigen leefgebied hebben gevormd en nu afwachten tot alles voorbij is. Alleen ontstaat er uit eindelijk geen spanning, als je weet dat op 106 kilometer afstand mensen langzamerhand sterven. De mensen die jullie aan hun lot hebben overgelaten.
Wat is jullie mening? Zou ik dit topic open gooien?
The sun watches wat I do, but the moon knows all my secrets.
