[RPG • 300] Gallows and Gowns — GOT [SPEELTOPIC] - Speeltopics

      Om de chaotische drukte binnen de Red Keep te ontvluchten — staat Serena Stark nu in de zonovergoten tuinen van het kasteel. Hier is het aanzienlijk rustiger, alhoewel het haar niet ontgaan is dat ook deze plek naarstig bewaakt wordt. Haar ogen volgen de rode stenen waar het kasteel van is gemaakt — waarbij oude verhalen rondom Kings Landing haar gedachten doorkruisen. Ze houdt haar hand boven haar ogen tegen de felle zonnestralen en is zich voor een miniem moment bewust van de warme kledingkeuze die ze heeft gemaakt vandaag. Haar lichaam lijkt nog niet te zijn gewend aan het verschil in klimaat. Het bescheiden blauw en wit steekt dan ook sterk af tegen de kleurrijke jongedames die ze al voorbij heeft zien komen.
      ‘M'lady,’ Serena's aandacht verschuift van een paar exotisch uitziende bloemen, naar haar lijfwacht: Varly. Eddard staat erop dat hij haar ten alle tijden gezelschap houdt — alhoewel ze in Winterfell nog nooit iemand aan haar zijde benodigd heeft gehad. Hij voelt echter als thuis, met zijn bekende tongval en het teken van de wolf dat trots op zijn borstkas prijkt.
      ‘Uw zwaard.’
Ze volgt zijn donkere ogen naar de lederen riem die Tickler op zijn plaats houdt: waar haar mantel is verschoven door haar bewegingen, en het handvat nu lichtjes schittert in het gele licht.
      ‘Ik ben—’
      ‘Niet in Winterfell, Lady Stark.’
Ondanks zijn berispende toon, zijn de woorden respectvol. Het moet vast een opgave zijn om een jongedame te dienen die je als baby in je handen hebt gehouden.
      ‘U heeft het niet nodig hier en uw oom zou het waarderen.’
Hij heeft altijd een oogje toegeknepen op het feit dat ze thuis weinig anders heeft gedaan dan te oefenen — maar dat geldt duidelijk niet hier in Kings Landing.       ‘Zoals hij wenst. Ik zal het op mijn kamer laten vanavond, tijdens het feest. Maar voor nu houd ik het bij me.’
      ‘Sere—’
      ‘Dat is alles.’
Aan de trilling in zijn kaak kan Serena zien dat hij het er niet mee eens is, maar hier — ten midden van genoeg luistervinken, laat hij de jongedame het hoogste woord houden. Ze verplaatst zich naar een balustrade verderop, waar de aanblik van de zee haar nieuwe interesse weet vast te houden. Het is de Narrow Sea, als ze zich niet vergist — alhoewel elke zee in haar optiek even woest en aantrekkelijk oogt. Ze houdt van de manier waarop de zachte bries met haar lokken speelt en de koelte herinnerd haar aan thuis.

      Serena heeft zich net over de rand gebogen om de schepen te bekijken — wanneer een schel geschreeuw haar oren bereikt.
      ‘Kijk uit! Incoming op half acht!’
Voor de jongedame goed en wel in de gaten heeft wat hij bedoeld — ontdekt ze een schittering die haar kant raast. Ze is te laat om haar zwaard te grijpen — en aan haar zijde is Varly's eerste reactie om haar opzij te duwen. Voor het mes — want dat is wat het was — hen echter ook maar iets kan schaden, wordt het uit de lucht gebeukt door een alledaags bord. De scherven ervan kletteren alle kanten op, en voor een moment zijn de tuinen in rep en roer.
      ‘Sorry!’
Met opgetrokken wenkbrauwen gaan haar groenblauwe ogen naar een balkon ver boven hun hoofden — voor ze Varly's uitgestoken hand aanpakt om haar op haar benen te trekken. Ze maakt enkele, kloppende bewegingen over haar mantel om het stof en de aarde er vanaf te kloppen.
      ‘Zak.’
Haar aandacht verschuift naar haar vermoedelijke redder — een jongeman besmeurd met roetvegen en een verongelijkte uitdrukking op zijn gezicht.
      ‘Ik dank u uit naam van huis Stark voor het redden van Lady Serena of house Stark. Wat is je naam, jongen?’
Serena stapt Varly voorbij om de jongeman beter in zich op te nemen, waarna er een milde glimlach over haar lippen kruipt. Misschien is het toch geen slecht idee om haar zwaard bij haar te houden.
      ‘Dat is fraai handwerk voor een blacksmith.’
Haar ogen glijden kort over Varly heen, welke zijn hand nu nog steviger rondom het handvat van zijn zwaard heeft geklemd. Ze wil er absoluut niet bij zijn als hij verslag brengt aan haar oom over het voorval. De Seven Sods mogen weten hoeveel lijfwachten hij dan met haar meestuurt. . .

      ‘Josian Whitactre, sir, m'lady.’
Terwijl hij de gewenste buiging maakt, krullen Serena's wenkbrauwen om tot een lichte frons. Hij klinkt niet als de lui die ze om zich heen heeft horen converseren hier in Kings Landing. Whitacre. De naam is geen onbekende — toch duurt het lang voor ze de link heeft kunnen leggen in haar gedachten, en is Josian al overgegaan op haar compliment.
      ‘Dat was puur geluk, ben ik bang.’
De woorden vegen de kreukels van haar gezichten en ontlokken haar wederom een glimlach — waarbij ze haar hoofd voor een kort moment buigt.
      ‘Dat betwijfel ik, Josian.’
Met puur geluk had er nu waarschijnlijk een mes in één van haar ledematen gezeten — of erger. Het idee alleen al dat ze door zoiets. . . stoms uit het veld zou zijn geslagen.
      ‘Ik ben bang dat ik weer aan het werk moet. Fijne dag nog, Lady Serena.’
De ogen van de donkerharige jongedame volgen de man die Josian eerder heeft toegefloten — waarna ze knikt en hem nakijkt tot hij in zijn werkplaats is verdwenen. Varly knijpt zijn ogen halfjes toe als ze hem vervolgens een vragende blik toezendt.
      ‘Josian Whitacre, young lady. Van house Tully.’
De dame bevochtigd haar lippen om haar grijns te verbergen. Dat verklaard in elk geval waarom hij haar zo in zich opnam. Ze staat niet bekend als een alom geziene Stark.
      ‘Ik stel voor dat ik u terug escorteer naar uw vertrekken en we uw oom op de hoogte stellen van het voorgedane voorval.’
Aan zijn stramme woordkeuze te merken, staat hij allesbehalve te springen om dat verslag over te brengen. Ze kan het hem niet kwalijk nemen: Serena's lijfwacht zal met de nek worden aangekeken als blijkt dat een simpele blacksmith haar leven heeft gered op het moment dat hij dat zou hebben moeten doen.
      ‘Of,’ oppert de dame, een nieuwe wolfachtige grijns op haar gezicht toverend, wanneer haar aandacht is vervlogen naar een nieuw figuur, ‘we laten dit incident in ons midden en ik geniet nog een moment langer van deze prachtige tuinen.’
Varly staat op het moment om haar te weigeren — wanneer Serena de benen al heeft genomen richting een imposant ogende jongeman. Net als zij — komt hij beduidend niet uit de omgeving. Serena heeft altijd al een zwak gehad voor onbekenden.
      ‘Heb je geprobeerd hem open te snijden?’
Haar blauwe ogen blijven belangstellend hangen op de vrucht, alswaar Varly de vreemdeling naarstig in zich opneemt. Als hij haar al heeft willen voorstellen — laat ze de woorden op zijn tong sterven door hem een blik toe te werpen.