Ik vertel dit verhaal in de hoop om andere te helpen, te steunen en te laten zien dat ze niet alleen zijn. Als je samen bent met een fysiek of psychisch verbale man/vrouw ga dan alstublieft weg van deze persoon. Ook als je al kinderen hebt met deze persoon, ga gewoon weg want dat is het beste voor iedereen. Als je als kind dit meemaakt of ziet gebeuren steun je mama/papa en zorg dat je samen kunt weggaan van deze persoon. Samen staan jullie veel sterker! Wacht niet te lang want lichamelijk is dat echt niet goed voor u. Want door het geweld is mijn onderste ruggenwervel al versleten. Dus ik weet dat ik sowieso een rugoperatie nodig ga hebben. Ik zoek ook lotgenoten om elkaar te steunen.Want af en toe voel ik mij precies alleen die dit heeft meegemaakt/meemaakt.
Mijn mama durfde niet weg te gaan van mijn papa omdat ze schrik had en omdat ze niet met kleine kindjes alleen wou staan. Ze dacht dat wij het haar kwalijk gingen nemen dat ze weg zou gaan. Maar we hebben het haar eerder kwalijk genomen dat ze niet vroeger is durven weggaan. Ze is bijna 20 jaar getrouwd geweest met een agressieve man zowel op fysiek als psychisch vlak. Ik heb dit geweld van mijn 6 jaar tot mijn 17de meegemaakt. Het begon eerst als heel klein, kletsen op de kaak als je iets fout deed in zijn ogen. Maar hoe ouder ik werd hoe erger het geweld ook.
Als je klein bent dan denk je echt dat je iets fout hebt gedaan en denk je dat je het verdient om geslagen te worden. Je zoekt er ook niets achter want in uw ogen hebben uw ouders gelijk. Dus je laat het gewoon gebeuren en na een tijd wordt je het gewoon. Als ze op school iets vragen waar de blauwe plekken vandaan kwamen dan zeg je automatisch dat je lomp bent geweest en dat je ergens bent tegen gelopen. En iedereen geloofde dat. Want buiten de muren van ons huis waren we het perfecte gezin die heel gelukkig waren.
Na een tijdje wordt je ouder (10 -11 jaar) en besef je meer wat er gebeurt. Maar omdat je nog niet oud genoeg bent en niet sterk genoeg om er iets zelf aan te doen, laat je het weer gewoon gebeuren. Want als je er tegen in gaat wordt het alleen maar erger. Je nodigt ook minder en minder vrienden uit omdat je niet wilt dat ze zien wat je meemaakt en omdat je schrik hebt dat ze het ook gaan meemaken. Je spreekt meer en meer af buiten huis met vrienden en je zorgt er voor dat jij altijd naar hun kunt gaan. Je krijgt in deze periode ook een huisdier, een hond. Je was blij maar ook bang want je dacht weer aan wat je vader allemaal kon doen. En jammer genoeg heeft jouw hond er ook onder geleden. Zo bang zelf dat als ze hem hoorde roepen dat ze naar beneden liep met haar staart tussen haar benen. Je bent je thuissituatie zo beu dat je voor de eerste keer je valiezen pakt en wilt vertrekken. Maar je weet niet waar je naartoe kunt gaan en je mama kan je ompraten dus je blijft. In deze periode gebeurt ook het verschrikkelijke, je mama was zwanger en is bevallen maar je zusje heeft het niet overleefd. Je weet niet wat er gebeurt en hoe je over je gevoelens kunt praten dus je valt in een zwart gat. Deze gebeurtenis samen met de thuissituatie heeft er voor gezorgd dat ik voor de eerste keer zelfmoord wou plegen omdat ik het oneerlijk vond dat mijn zusje dood was in plaats van ik. Ik wou mijn leven geven voor haar. Mijn mama heeft me optijd kunnen stoppen en op me kunnen inpraten.
Je wordt nog wat ouder (13 – 14 jaar) en je beseft weer meer wat er allemaal gebeurt en hoe fout het eigenlijk is. In deze tijd weet je dat wat je vader doet echt fout is maar je hebt te weinig kracht om er iets aan te doen. Je begint te puberen waardoor je tegen het geweld op komt maar dit is niet altijd de juiste beslissing waar door het geweld soms erger wordt. Je gaat naar het middelbaar en door de thuissituatie maak je moeilijk vrienden want je vertrouwt moeilijk. De meeste zien u aan als een gesloten en stil persoon omdat je u zelf terug trekt want je wilt geen aandacht trekken. De vrienden die je toch maakt weten eigenlijk niet veel van jouw thuissituatie, die zien een gelukkig meisje. Maar ze weten niet dat dat ‘gelukkig’ meisje eigenlijk een masker draagt.
Het geweld wordt erger door de jaren. Als je thuis komt met een slecht rapport weet je dat je slagen gaat krijgen. Je weet dat uw vader dan al uw boeken en schoolgerief buiten smijt, ook in de gietende regen. Uw mama gaat tegen uw vader in maar je weet dat ze gaat verliezen. Want ze is niet sterk genoeg. Je komt nu altijd op je tippen van je tenen thuis want je weet nooit in welke bui je vader is. Als je vroeger gedaan hebt met school ga je niet rechtstreeks naar huis als je weet dat uw vader thuis is. Je blijft dan liever wat hangen op school of je gaat naar je oma. Want je wilt niet naar huis omdat thuis niet als thuis voelt.
Je wordt weer ouder (15-16) en je begint je eigen mening te vormen. Je gaat gesprekken met u mama aan om weg te gaan bij uw vader maar uw mama durft niet. Je blijft dus in een ondragelijk thuissituatie. Terwijl u broer zich terug trekt op zijn kamer als er ruzie is, blijf jij luisteren en paraat staan. Je blijft 24/24u en 7/7 paraat staan, als uw mama in het midden van de nacht uw kamer opzoekt omdat ze bang is van uw vader waak je over haar. Als je haar hoort gillen of roepen, loop je direct naar de plaats waar het vandaan komt. Als je mama op haar knieën zit voor je vader en ze kan niet meer rechtstaan, dan ga je voor haar staan en roep je tegen uw vader dat het niet normaal is dat je mama zo is. Je probeert haar recht te helpen maar dat lukt maar moeilijk want ze is zo bang. Als je vader je moeder of jezelf van de trap probeer te duwen dan ga je er tegen in ook al maak je het daardoor erger. Je bent ouder geworden maar toch kan je nog steeds niet winnen van je vader.
Je wordt weer een jaartje ouder (17j) en je broer gaat voor het eerste jaar op kot (op kamers). Je hoopt dat de thuissituatie beter wordt maar het bereikt eigenlijk zijn hoogtepunt. Elke dag is er ruzie en elke dag wordt er iemand geslagen. Zelf op je verjaardag wordt je geslagen en wordt je getreiterd. Tijdens de feestdagen hoor je iedereen leuke verhalen vertellen en moet je ook zelf een leuk verhaal verzinnen want je wilt niet vertellen dat je tijdens de feestdagen geslagen werd. Je vader wordt geïnteresseerd in vuur en wilt het huis een paar keer opblazen terwijl hij, je mama en jezelf nog binnen bent. Gelukkig ben je sterker geworden en kan je de brique of de lucifers altijd afnemen. Na nieuwjaar kan je uw mama eindelijk overtuigen om weg te gaan bij u vader maar je vader mag dat niet weten, dus je maakt plannen om naar de politie te gaan voor informatie te winnen over vluchthuizen.
Maar de week voor dat je uw afspraak hebt gebeurt het ergste. Uw vader wordt razend op uw mama en u omdat je geld hebt afgehaald van je eigen spaarrekening om je verjaardag te vieren. Uw vader vliegt naar uw mama en je ziet dat ze plots bloed, hierdoor wordt je zelf woedend en krijg je adrenaline waardoor je naar uw vader vliegt. Maar voor dat je hem kan raken, raakt hij je eerst en val je op de grond. Hij begint te stampen, te slagen en je door elkaar te schudden. Je probeert weg te geraken maar hij haalt je in en hij neemt uw hoofd vast en hij slaagt uw hoofd tegen de kast. Uw mama is zo bang geworden dat ze denkt dat je het niet gaat halen waardoor ze de politie durft te bellen maar voor dat ze iets kan zeggen neemt mijn vader de telefoon af. Gelukkig heeft de politie doorgehad dat het om een serieuze situatie ging en zijn ze komen aanbellen. Mijn mama heeft zich moeten verstoppen op zolder van mijn vader en ik moest doen alsof er niets aan de hand was. Zo gezegd, zo gedaan want we waren echt bang van mijn vader. Ik deed de deur open voor de politie en ze zijn naar boven gegaan. Mijn vader en de politie hebben liggen praten met elkaar en mijn vader heeft gezegd dat het om een ruzie ging tussen hem en mij en dat het nu is opgelost. De politie geloofde het en gingen terug weg. Die avond is hij nog boos geweest tegen mijn mama maar daarna is hij gekalmeerd.
De dag erna zijn we naar de dokter geweest. De dokter zijn verdict: gekneusde ruggenwervels, gekneusde nekwervels, gekneusde schouderbladen, gekneusde ribben, blauw oog en een hersenschudding. Later die avond zijn mijn mama en ik naar mijn oma geweest om daar te slapen want we wouden niet thuis slapen. De volgende ochtend stelde we vast dat mijn vader de auto van mijn mama heeft verzet met de reservesleutel en ik moest naar school en mijn mama moest gaan werken. Dus we moesten wel mijn vader opbellen. Hij zei dat hij ons naar de auto ging brengen, maar niets was minder waar. Hij heeft ons een uur liggen rondrijden om ruzie te maken en hij heeft geprobeerd om een ongeval te veroorzaken. Na een uur heeft hij ons toch naar de auto gebracht en kon ik naar school en mijn mama naar haar werk. We waren beide al te laat en mijn mama heeft het proberen uitleggen op school. Want ik kwam toe met rode betraande ogen en mijn mama zag er ook niet goed uit. Nu mijn school wist niets van onze thuissituatie en ze hebben ook niet verder gevraagd.
Paar dagen later was het eindelijk zo ver, we konden naar de politie gaan. Daar aangekomen zijn we vriendelijk ontvangen geweest. De agente vroeg hoe ze ons verder kon helpen en toe we zeiden dat we graag informatie wouden hebben over vluchthuizen veranderde haar gezichtsuitdrukking direct. Ze ging een collega halen om ons verder te helpen. Toen de collega er was, werd ik en mijn mama apart genomen. Mijn mama moest met haar collega mee en ik moest met haar mee. We werden meegenomen naar een verhoorruimte, we moesten uitleggen waarom we informatie wouden. Mijn mama zei achteraf dat ze enkel het voorval verteld heeft van een week geleden. Terwijl ik echt alles heb verteld dat ik mij kon herinneren, ik heb twee uur liggen vertellen in alle details dat ik nog wist. Door mijn verhaal heeft de procureur des konings beslist dat we niet meer naar huis konden gaan.
We konden kiezen tussen twee opties: of te wel gingen we naar huis en werd mijn vader meegenomen voor verhoor, maar omdat we schrik hadden dat hij s ’avonds terug mocht keren hebben we voor optie twee gekozen en deze optie was dat we onderdak ergens anders zochten want alle vluchthuizen waren volzet. Dus zijn we beginnen rond bellen, eerst naar mijn oma om haar gerust te stellen. Dan heeft mijn mama naar een tante van haar gebeld om te vragen of we welkom waren voor een paar dagen. Deze tante heeft ons met open arme ontvangen. Mijn vader wist deze tante ook niet wonen dus dat was perfect. Toen heeft de politie voorgesteld om onder begeleiding wat spullen te gaan halen thuis. Want we hadden niets mee. Thuis aangekomen, was mijn vader nog niet thuis, hij was nog aan het werk. Toen heeft mijn mama ook moeten bellen naar mijn school om te zeggen dat ik voor een paar dagen niet ging komen omdat we waren weggelopen. Mijn school viel uit de lucht, want zij wisten van niets.
Bij de tante van mijn mama zijn we uiteindelijk twee weken gebleven en we zijn de volgende twee weken bij een neef van mijn mama terechtgekomen. Ik ben twee weken niet naar school geweest, toen we bij de neef van mijn mama waren ben ik naar school gegaan en is mijn mama gaan werken. De eerste dag dat ik terug was op school, heeft de school met mij een gesprek gehad. Ook werd ik uit de klas gehaald daar het CLB. Ik zat in mijn laatste jaar en mijn klasgenoten wisten niet wat er aan de hand was en vonden het raar dat ik plots uit de klas werd geroepen. Ik heb toen aan het CLB gevraagd of zij het kon vertellen aan mijn klas. Ze heeft het kort verteld dat mijn ouders nu aan het scheiden zijn en dat ik door een moeilijke periode ga. Toen ik terug binnen kwam hebben mijn klasgenoten direct gezegd dat ze er voor me waren en als er iets was dat ik het altijd mocht vertellen.
Na een goede maand hebben we ons eigen stekje gevonden en we hebben toen aan de politie weer begeleiding gevraagd voor onze andere spullen te gaan halen. Op die dag dat we voor de laatste keer terug naar ‘huis’ gingen was mijn vader wel thuis. Dit voelde wel heel raar aan om na een maand hem terug te zien, en het voelde nog raarder aan toen hij me kwam helpen om mijn koffers in te pakken. Nog nooit had ik hem zo gezien, hij zag er heel leeg uit.
Ik ben in dat jaar (2012) nog afgestudeerd. Veel mensen hadden dat niet voor mogelijk geacht omdat ik door een moeilijk periode ging maar het was de eerste keer zelf dat ik zo’n goede punten had. Op mijn proclamatie heb ik veel felicitaties gekregen zowel van de leerkrachten als mijn medestudenten. Op de proclamatie was enkel mijn mama aanwezig, mijn vader was niet welkom. Gelukkig was hij niet onverwacht komen opdagen want dan zouden we moeten bellen naar de politie want sinds dat we weg gegaan zijn heeft hij een omgangsverbod gekregen. Hij moest 100m van ons blijven en ons niet meer contacteren.
In dat jaar is ook de scheidingsprocedure in gang gezet. Mijn broer koos voor mijn vader en ik koos natuurlijk voor mijn mama. Het heeft een jaar geduurd voor dat ze officieel gescheiden waren. Dit duurde zo lang omdat de zittingen veel verplaatst zijn geweest en het heeft langer geduurd omdat het niet echt een gewone scheiding was. Een jaar (2014) na de scheiding is de rechtszaak tussen mijn vader, mijn mama en ik voor de eerste keer voor de rechtbank verschenen. Omdat het de eerste zitting was moest iedereen aanwezig zijn. Hier keek ik echt tegen op, want ik wou mijn vader niet meer zien. Maar voor het eerst in twee jaar tijd ging ik mijn vader terug zien. Maar op deze dag is mijn vader mij voor altijd kwijt geraakt omdat hij zoveel leugens heeft verteld tegen de rechter, dat kwam zo hard aan bij mij waardoor ik al wenend de rechtszaal heb verlaten. Deze rechtszaak was een moeilijke periode zowel voor mij als mijn mama. We werden beide ondervraagd door een gerechtspsychologe en een gerechtsdokter waardoor weer alle herinneringen naar boven kwamen.
De dokter heeft beoordeeld dat ik voor heel mijn leven 10% invalide ben en de psychologe heeft bij mij chronische PTSS (Posttraumatisch Stresssyndroom) vastgesteld. PTSS is vooral bekend bij soldaten maar iedereen die een traumatische ervaring meemaakt kan dit hebben. Wat is PTSS? PTSS is een lange, heftige stressreactie op een schokkende gebeurtenis: een trauma. Je krijgt last van constante stress, voelt je extra waakzaam en je krijgt allerlei lichamelijke klachten. Je voelt je snel bedreigd en trekt je terug. Na zelf 6 jaar heb ik nog af en toe nachtmerries, ik heb ze niet meer elke avond maar ik heb ze wel nog elke week. Op bepaalde dagen/periodes zijn deze erger, bijvoorbeeld op 24 januari op die dag ben ik zo hard in elkaar geslagen.
Een halfjaar na de eerste zitting van het proces is het eindelijk D-day. We krijgen eindelijk het vonnis te horen. De rechter heeft mijn vader in alles schuldig bevonden. Als straf moest hij op woedetherapie gaan. Maar omdat mijn vader dat niet gedaan heeft, heeft hij een taakstraf van 100u gekregen. Waarom heeft mijn vader zo’n lichte straf gehad? Omdat hij nog geen strafblad had, maar sinds deze dag (3/11/2014) heeft hij wel een strafblad. Dus als hij ooit nog iemand slaagt kan hij in de gevangenis belanden. Toen ik de straf hoorde was ik teleurgesteld omdat hij zo ‘licht’ er vanaf kwam. Maar zijn ergste straf is, dat hij zijn dochter kwijt is. Het is nu 4 jaar geleden dat ik heb gezien heb en hij heeft mij ook al 4 jaar niet meer gehoord. Hij heeft tot vorig jaar af en toe nog gemaild maar hij zal ingezien hebben dat hij geen antwoord zal krijgen.
Tijdens deze periode heb ik ook een aanvraag ingediend om mijn achternaam te veranderen. Ik heb gehoord van mijn broer dat mijn vader daar echt slecht van is geweest. Want als je zo’n aanvraag indient krijgt de andere een bericht dat je dat wilt doen. Maar ik wou gewoon niet rondlopen met een naam dat mij herinnert aan mijn slechte jeugdjaren. Na bijna drie jaar wachten heb ik op mijn verjaardag vorig jaar eindelijk de goedkeuring gekregen van de ministers. Sinds die dag is mijn achternaam veranderd van mijn vader ‘achternaam naar mijn mama ‘achternaam. Dit was echt de kers op de taart!
Ik heb me heel lang geschaamd over mijn verhaal. Dit komt vooral omdat het jammer genoeg nog wat taboe is om er over te praten. Iedereen weet dat zoiets gebeurd maar soms is dat dichterbij dan je denkt. Ik vond het jammer dat ik nooit vroeger zo’n verhaal gelezen had want dat zou me kracht gegeven hebben om vroeger weg te gaan. Daarom wil ik ook mijn verhaal delen in de hoop andere de kracht te geven om weg te gaan want je verdient echt veel beter en je verdient om gelukkig te zijn. Ook al is dat soms moeilijk om te geloven, je verdient echt om gelukkig te zijn en je verdient veel beter als iemand die je de grond inboort en die je in elkaar slaagt.
