[RPG • 200] Scintilla University • Speeltopic - Speeltopics

21 mei 2018 - 11:11 Sombre is offline

Sombre 2828

Scintilla University
━ school for magical studies and sciences ━

The beginning,
Het is de aller eerste schooldag na de vakantie en de leerlingen stromen binnen in overvloed. Ieder uur komt er weer een nieuwe trein aan en vliegende taxi's zetten heel veel leerlingen af.
Het is vandaag donderdag 27 augustus, wat betekend dat morgen het openingsfeest is. Ieder jaar is er op de universiteit een gigantisch en magisch bal dat de leerlingen zal introduceren in de magische wereld van Scintilla University.
Vandaag zullen de leerlingen hun kamer mogen opzoeken, inrichten, vrienden opzoeken en helaas ook de nieuwe roosters ophalen, want het is niet alleen maar magie en lol en op de universiteit.
18:00 uur vanavond zal er een diner worden opgedekt in de great hall, wees aanwezig, want slapen met een lege maag is nooit fijn. Er zullen ook drankjes aanwezig zijn zoals boterbier en heerlijke wijnen.

━ 26°C ━ tussen 13:00 en 15:00 ━ vrolijke sfeer op de universiteit ━

◦ rules ◦
200 words ◦ no fighting ◦ q-rules ◦ 48 hours to make a role ◦ 2 roles max ◦ no perfect roles, be creative

◦ ROLES ◦ TALK ◦ DRAMA ◦

- thank you for existing -

21 mei 2018 - 11:16 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

MT.

•

21 mei 2018 - 11:19 Eilandpiraat is offline

Eilandpiraat 4618

Spinning around, I'm weightless.

21 mei 2018 - 11:19 Halsin is offline

Halsin 1446

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

21 mei 2018 - 12:28 Naird is offline

Naird 10646

MT.

I just caught the wave in your eyes

21 mei 2018 - 16:29 Naird is offline

Naird 10646

Andraž Novak
The Introvert – 21 – Durmstrang, Hallestrom – Magical Writing – Roslyn

Disappointment has a name
— it's heartbreak

Ik voelde een tik op mijn schouder en geschrokken keek ik op uit mijn boek. Mijn blik ontmoette die van een jongen, volgens mij was het een jaargenoot — zijn gezicht kwam me bekend voor, maar dat was het dan ook wel weer. Op momenten als deze vroeg ik me wel eens af of ik meer moest gaan socializen, maar dan herinnerde ik me alle verplichtingen die daarbij kwamen kijken en bleken mijn vertrouwde boeken altijd weer de aantrekkelijkere optie. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik volledig had gemist wat de jongen tegen mij had gezegd, hij leek inmiddels een tikkeltje geïrriteerd te raken.
‘Sorry, wat zei je?’ vroeg ik zacht.
‘Dat je door moet lopen,’ bromde hij met op elkaar geklemde kaken en gebaarde naar iets achter mij. Ik keek om en zag dat de rij voor roosterophalen al een stuk verder opgeschoten was. Mijn mond vormde zich in een 'O'-vorm en gehaast verzamelde ik mijn spullen en overbrugde de afstand tussen mij en de persoon voor mij. Dit scenario herhaalde zich nog een paar keer — een boek kon je nu eenmaal volledig in zijn ban hebben. Ik kende maar weinig dingen die een gelijksoortig effect op je konden hebben, eigenlijk geen. Dat mijn getreuzel mij niet bepaald in dank werd afgenomen viel te merken aan het gagiteerde gemompel achter mij. Toen ik mijn rooster dan ook eindelijk in mijn handen geduwd kreeg, hoorde ik nog net geen gejuich achter mij opstijgen. Ik wilde net mijn spullen weer pakken en weglopen, toen ik verderop iemand zag binnenlopen. Roslyn. Ze wilde zich achteraan de rij aansluiten, die inmiddels flink gegroeid was. Ik zette een aantal stappen achteruit in de richting van het tafeltje waar de roosters op lagen. Degene die de roosters uitdeelde keek me vragend aan.
‘Nog één ding–’ begon ik.
‘Gast, heb je niet iets beters te doen dan de rij steeds op te houden?’ sprak de jongen van zonet achter mij. Ik negeerde hem en vroeg naar het rooster van Roslyn Ollivander. Met wat overtuigingskracht en een zo lief mogelijk lach, kreeg ik haar rooster uiteindelijk ook mee. Nu kon ik eindelijk van die rij weg — stelletje chagrijnen. Ik liep op Roslyn af en zwaaide met haar rooster.
‘Scheelt je weer wat van je kostbare leertijd, niet waar?’ sprak ik plagend toen ik tegenover haar stond. Ik liet mijn spullen vallen en sloeg mijn armen vervolgens om haar tengere lichaam heen. ‘Ben blij om je weer te zien, Lyn,’ sprak ik gemeend. ‘Ik heb heel veel geschreven in de vakantie en ik wil je alles heel graag laten lezen!’

I just caught the wave in your eyes

21 mei 2018 - 16:48 reguluswife is offline

reguluswife 37248

To the stars who listen — and the dreams that are answered

21 mei 2018 - 17:51 Eostre is offline

Eostre 1434

Ace Webster Calderon-Boot
21 • The American Descendant • outside Scintilla University • alone

Ik sloot de deur van de magische taxi achter me dicht, en deed een stap opzij om de man weer weg te laten vliegen.
Ik zucht. Het was een vermoeiende dag geweest; mijn reis met Viavia had me op de verkeerde plek laten belanden, waardoor ik geen idee had waar ik was, in plaats van in een veld vlakbij de universiteit. De No-Maj die in een hotel vlakbij mijn landingspunt werkte, keek me wat verbaasd aan, helemaal bij het zien van mijn kleding. Als ik had geweten dat ik in zo'n situatie terecht zou komen, had ik wel een stel No-Maj kleren aangetrokken. Ik was ergens in een suburb van een grote stad in Wales beland vertelde ze me. Ik kon me de naam al niet meer voor de geest krijgen, zo moeilijk was het.
Na enkele uren had ik een taxi weten te krijgen, die me naar de stad had gebracht. Mijn grote koffers en mijn bezemsteel had ik omgetoverd naar een paar rugzakken, alsof ik een backpacker was. De No-Maj geloofde het, ook al vroeg ik me af of ze in Wales wel backpackers hadden.
In de stad vond ik vrij makkelijk een soort pub voor wizards, en belde een magische taxi.
En nu was ik er dan eindelijk. Mijn tweede jaar op Scintilla. Het gebouw was nog steeds zo imponerend als ik me kon herinneren. Ik keek op de grote klok, en zo te zien was ik al aan de late kant. Ik pakte mijn koffers van de stoep af. " Let's do this."

[ bericht aangepast op 21 mei 2018 - 20:14 ]

We were the forever that didn't last

21 mei 2018 - 20:27 LordJohn is offline

LordJohn 10867

Noémi Martin

20 — wizarding sports — the teddy bear — outside — alone

Het duurde niet heel lang voor ik aankwam bij Scintilla, Frankrijk is niet al te ver weg en aangezien ik van treinen houd, was ik binnen no-time eerst op platform 9¾ en daarna al snel op het treinstation vlakbij de universiteit. Het wordt mijn derde jaar en hierna heb ik nog maar één jaar te gaan, waarna ik toch het ruime sop moet kiezen. Niet aan denken.
Als ik eenmaal op de universiteit aangekomen ben, loop ik eerst snel naar binnen en daar smijt ik vrijwel meteen al mijn koffers neer. Ik heb het geduld niet alles uit te pakken en netjes weg te leggen, waardoor het waarschijnlijk over een halfjaar, wanneer we weer even terug naar huis gaan, nog altijd een bende is. Mij kan het weinig schelen, want ik stap er wel overheen. De mensen met wie ik mijn kamer deel en anderen die echter mijn kamer binnenlopen zullen eerder hun nek breken. Gelukkig kunnen we allemaal toveren en zijn er genoeg healing-majors op de school. En ik houd het zo goed mogelijk beperkt tot alleen mijn deel van de kamer.
Aan één ding besteed ik wat meer aandacht, en dat is mijn bezem. Ik pak die van de stapel af en ik inspecteer elke vierkante millimeter om te zorgen dat alles nog goed is. Dan loop ik mijn kamer weer uit, trek de deur achter me dicht en ik baan me een weg naar buiten. Als ik een meter buiten het gebouw ben, stap ik op mijn bezem en zet ik me meteen af. De wind raast door mijn haren heen en hoewel het misschien niet toegestaan is, kan ik het niet laten toch hier even te vliegen. Daarbij kan ik dan in de gaten houden wie er allemaal al is.

Next time you kiss me, make sure you do it in French.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

21 mei 2018 - 21:51 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

ULYSSES COVINGTON

21 • Ilvermorny (Thunderbird), USA • Potion Science • @ Outside • & Lysander

Ulysses stapt met verende tred uit de vliegende taxi welke hij deelt met Lys. Nadat ze met floo powder naar Europa waren gereisd (een speciale verbinding), had de vliegende taxi al klaar gestaan om hen op te wachten. Allemaal prima, zolang de vliegende taxi maar niet veel te hoog ging. Ulysses pakt zijn vogelkooi van de achterbank van de taxi en laat zijn uil Owlbert (Einstein) naar buiten komen, die meteen wegvlucht naar het uilenverblijf om te slapen. Geluksvogel, letterlijk. Ulysses kijkt hem even na en draait dan richting Lys.
'Klaar, broer?'
Alhoewel het maar drie minuten scheelde, was Lysander alsnog de oudste — iets wat Ulysses moeilijk te accepteren vindt.
'Kom op, ik moet altijd op je wachten. Waarom ben je zo sloom?'
Ulysses grijnst even breed en slaat dan een stuk perkament tegen zijn broer, waarna hij snel zijn armen omhoog houdt om een tegenaanval af te weten. Lysander weet als geen ander dat Ulysses dodelijk nerveus is voor het jaar, aangezien het zal betekenen dat hij nu weer nieuwe vrienden moet gaan maken — of in ieder geval sociaal moet doen.
'Beloof je me dat je vandaag nog bij me blijft?'
Ulysses kijkt aarzelend omhoog naar het kasteel wat de universiteit bevat — een plaatst die hij zowel Hel als de thuis kan noemen.
Gelukkig heeft Ulysses een nieuwe potion kit gekregen van zijn ouders, hetgeen allerlei nieuwe ingrediënten had voor tientallen nieuwe experimenten. Ulysses heeft in de zomer al enkele ideeën opgedaan om uit te gaan proberen gedurende het aankomende semester.

Note to self:
stop blowing up classrooms.

VASILI PETROFF

21 • Durmstrang, Russia • Care of Magical Creatures • @ Outside • & Ivanya

Vasili stapt gemakkelijk uit de vliegende taxi die zijn ouders hebben geregeld zodat hij in stijl zou arriveren op de universiteit voor zijn allerlaatste studiejaar. Voordat de chauffeur kan handelen, zwaait Vasili met zijn toverstok heen en weer waardoor zijn meer dan overvolle duffelbag naast hem op de grond belandt, vanwaar hij naar zijn kamers getransporteerd zullen worden door de universiteit. De taxichauffeur knikt zwijgend naar hem en stapt terug in de (al betaalde) auto, waarna hij er vandoor schiet.
'Mew.'
Vasili kijkt met een fronsende blik omlaag, waar een bolletje bol omhoog kijkt met een verlangende blik in zijn blauwe kijkers. Vasili zucht even van lichte irritatie, maar gaat alsnog op zijn hurken zitten om het bolletje in zijn handen te nemen. Nugget likt meteen langs Vasili's neus en maakt een kortstondig, spinnend geluid. Vasili kan het niet laten om te glimlachen en zijn neus in de zachte vacht te duwen, waarna hij Nugget opnieuw op de grond plaatst en op zijn neus tikt.
'Meteen naar de slaapkamer, want ik kom je niet opnieuw zoeken.'
Nugget geeft een tevreden miauw en springt er dan vervolgens vlug vandoor. Vasili gaat weer rechtop staan, wetende dat hij zojuist glashard heeft gelogen — natuurlijk zou hij Nugget meteen gaan zoeken.
Zoekend kijkt Vasili om te zien of hij vrienden kan ontdekken om te begroeten. Hierdoor steekt hij enkele malen zijn hand op, maar ziet hij tevens nieuwelingen. Uiteindelijk valt zijn blik op zijn beste vriendin, Ivanya.
'Hé, Iva. Hoe was je vakantie? Heb je nog nieuwe wezens kunnen vinden? Volgens mij hebben we weer nieuwe draken dit jaar.'

Not all monsters,
do monstrous things.

•

21 mei 2018 - 22:43 Sombre is offline

Sombre 2828

Gilderoy Roy Smith
━ It's nice to be important, but it's more important to be nice ━

the cuddly badger ●● 20 ●● care of magical creatures ●● outfit ●● arriving at the university ●● with ace

Met een enthousiast sprongetje kwam ik de taxi uit. Ik had de man achter het stuur vriendelijk bedankt en mijn baggage in mijn handen genomen. Met grote ogen keek ik naar de school. Dit was mijn tweedde jaar en weer was ik onder de indruk van hoe groot het nou eigenlijk is. Ik trok mijn koffertje mee richting de poort en bij de ingang zag ik al meteen een bekend gezicht.
'Ace!' riep ik hard zijn kant op, waarna ik stuntelig begon te rennen met de koffer achter me aan. Zodra ik binnen een straal van een meter was gekomen liet ik de koffer vallen en gaf ik Ace een stevige knuffel, vervolgd door een klopje op zijn rug.
'Wat heb ik jouw hoofd gemist! Heb je mijn brieven nog gehad, met de foto's van de nieuwe draak in de bergen van Schotland?' begon ik al enthousiast te ratelen terwijl ik mijn koffer weer op had gepakt. De hufflepuff shawl die altijd om mijn hals hing wapperde vervelend in mijn geziht zodra ik bukte voor de koffer, waardoor ik het ding onhandig uit mijn gezicht haalde.
'Laten we snel onze koffers naar binnen zeulen, volgens mij zijn we best laat...' stelde ik voor terwijl ik richting de ingang slenterde en de school binnen liep. Binnen het gebouw rook het meteen naar nieuwe boeken en naar gewassen gewaden, waardoor er een tevreden glimlach op mijn gezicht stond.
'Moet je meteen door naar jouw kamer of ga je eerst je rooster ophalen?' vroeg ik nieuwsgierig. Als hij zijn rooster op ging halen, liep ik wel meteen mee. Ik zag dat er een witte uil met volle kracht onze kant op kwam vliegen, waardoor ik mijn arm omhoog hield. Sierlijk kwam de uil op mijn arm geland, waarna ik een hoge krijs hoorde en hij me een brief gaf. Ik gaf hem een snoepje, waarna hij tevreden weer weg vloog.
'Dankje alba!' riep ik nog achter hem aan. Op de brief stond mijn naam geschreven, in het handschrift van mijn moeder. Ik was net een halve dag weg en ze had me al een brief gestuurd, wat voorspelbaar.

- thank you for existing -

21 mei 2018 - 22:49 Midsommar is offline

Midsommar 5235

R O S L Y N O L I V I A O L L I V A N D E R ☾

The Stargazer • Hogwarts, Ravenclaw — History of Magic • @Outside • With Andraž

Met haar hutkoffer naast haar zwevend liep Roslyn over het perron. ‘Wingardium Leviosa’ gebruiken voor kleine dingen zoals dit was echt een uitkomst, dacht ze terwijl ze zich een weg door de menigte baande. Ze moest alleen nog altijd goed opletten dat ze geen magie gebruikte in het bijzijn van de Muggles, het was al een paar keer bijna misgegaan — een kleine glimlach vormt zich rond haar lippen als ze terugdenkt aan die voorvallen. Mede daarom waren Hogwarts en Scintilla twee van haar favoriete plekken, magie was normaal hier. Niemand keek raar op van een zwevende hutkoffer.
”Dank je wel,” Knikte ze naar de man die haar koffer overpakte en op de grote kar neerlegde. Haar spullen zouden zich automatisch een weg vinden naar haar kamer, wist ze. Even wende ze haar blik naar boven, waar hoog in de lucht enkele magische taxi’s voorbij zoefden. Het was niet alsof ze het geld niet had om er een te huren, maar Roslyn prefereerde de grote stoomtrein nog altijd. Het deed haar denken aan de Hogwarts Express en het was een geweldige plek om weg te dromen in haar boek.
Eenmaal aangekomen in het kasteel werd ze zich bewust van de lange rijen voor de roosters. Haar wenkbrauwen fronsten zich terwijl ze de wachttijd begon in te schatten — dat het lang ging duren was eigenlijk zo al te zien. Toch sloot ze zich bij de rij aan. Zonder rooster geen voorbereiding en laat dat nou het eerste zijn waar ze aan wilde beginnen. En trouwens, ze had toch nog niemand gezien die ze kende.
Of toch wel — Andraž. De twee hebben vorig jaar een band gevormd door hun gezamenlijke interesse in schrijven/boeken en sterrenkijken. Zwaaiend met een stuk perkament in zijn hand kwam hij aangelopen. Het duurde even totdat het kwartje viel en Roslyn door had dat dat haar rooster was. Met een verraste glimlach op haar gezicht omhelsde ze hem.
“Dat had je niet hoeven doen,” Begon ze, terwijl ze het rooster aanpakte. “Dank je.” Voorzichtig vouwde ze het stuk perkament in tweeën en stopte het in haar leren messenger-bag die om haar schouder bungelde. “Ik heb jou en je werken gemist, Raž.” Sprak ze. “Ik wil alles zo snel mogelijk lezen.”
”Kom, laten we deze rijen achter laten.” Stelt ze voor als ze merkt dat de mensen rondom het paar geïrriteerd naar ze kijken. Het was haar nog niet opgevallen dat ze in deze positie verschrikkelijk in de weg stonden. “Ik heb iets om te vertellen,” Zei Roslyn terwijl ze de ruimte uit begon te lopen. “Dit jaar heb ik besloten om wat schrijf-vakken erbij te nemen. Misschien hebben we zelfs wat vakken samen?”

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

21 mei 2018 - 23:48 Eilandpiraat is offline

Eilandpiraat 4618

LYSANDER COVINGTON
The moody twin- 21 - Ulysses - Outside - outfit

Ik had mijn ogen uitgekeken tijdens de reis in de vliegende taxi. Hoe vaak je dit ook doet, het went nooit een ik vind het heerlijk. Ulysses stapt als eerste uit, terwijl ik de bestuurder betaal en de man bedank. Nou, mam kan weer trots op me zijn. Ik haal voorzichtig het reismandje van mijn schoot – Atlas is pas een paar maanden oud en ik wil hem niet gelijk in de achterbak wegstoppen – en stap uit. Terwijl mijn broer Owlbert uit zijn kooi laat strek ik mijn benen die stijf zijn van de reis. Atlas laat ik nog even zitten, die wil ik graag nog terug kunnen vinden en hier raak ik hem geheid kwijt. "Klaar, broer?" Vraagt Ulysses aan me en een klein grijnsje verschijnt op mijn gezicht. "Ik altijd, broertje. Ben jíj er klaar voor?" Ik steek mijn tong naar hem uit en pak mijn hutkoffer vanuit de achterbak van de taxi, sluit de klep en steek mijn hand op naar de bestuurder om hem te laten weten dat we klaar zijn. "Kom op, ik moet altijd op je wachten. Waarom ben je zo sloom?" Ik rol met mijn ogen en schud mijn hoofd, de lach nog steeds op mijn gezicht. "Wisely and slow, they stumble that run fast." Antwoord ik met een quote van de man naar wiens personages mijn broer en ik vernoemd zijn, waar onze moeder zo gek op is dat we niet alleen vernoemd zijn naar, maar opgegroeid zijn met zijn verhalen. Ulysses slaat een stuk perkament tegen mij aan een voor ik hem een tik op zijn hoofd kan geven met die van mij, heeft hij zijn armen al opgegeven, dus ga ik voor zijn benen. Als we uitgelachen zijn blijkt dat ik minder goed ben in het afleiden van mijn broer dan ik dacht. Uly is zoals altijd stikzenuwachtig voor het komende jaar en hoewel ik gehoopt had te kunnen voorkomen dat hij eraan denkt, staat mijn broertje nu met een bezorgde blik naar het kasteel te kijken. "Beloof je me dat je vandaag nog bij me blijft?" Vraagt hij en ik grijp zijn hand vast om er een kort knijpje in te geven. "Ik blijf zo lang als je me nodig hebt. Of dat nou de rest van de dag is, of de week, of tot we weer naar huis moeten – ik ben er." Ik glimlach bemoedigend naar hem en laat zijn hand weer los om mijn hutkoffer op te pakken. "Zullen we deze maar eens gaan uitpakken? En dan eten – ik sterf van de honger."

Spinning around, I'm weightless.

22 mei 2018 - 20:59 lilyofthevalley is offline

lilyofthevalley 1015

OLIVIA MAE JOHANSSON
Pallas - The Reckless Creaturelover - 21 - Alessandra - outside - outfit

Olivia kwam licht gefrustreerd tot halt halverwege haar wandeling van de trein naar Scintilla. Ze was zojuist met haar koffers en rugzak uit de trein gestapt en voor ze het wist stond Po, haar uil, al te smeken om meer snoepjes. Olivia kruiste haar armen en keek haar vliegende uil aan. ''Je hebt de helft van de jaarlijkse voorraad al in de trein opgegeten, Po. Ik wil niet dat je dik wordt.'' Haar uil maakte een droevig geluid en keek haar met grote ogen aan. God, dit was precies wat haar uil het hele treinritje had gedaan en elke keer kon Olivia het niet weerstaan dus had ze haar uil snoepjes gegeven. Teveel en alsnog vroeg Po om meer. ''Nee, kijk me niet zo aan. Nee. Ik zei nee.'' Hopeloos keek Olivia naar de grond en zuchtte lang. Ze was waarschijnlijk al te laat en er stond nu vast een ontiegelijk lange rij voor de roosters. Opeens kwam haar boomtrul uit haar zak klimmen en ging op haar schouder staan. Het stak zijn uit naar de uil en wees naar het buikje van de uil, om het aan te geven dat Po dik was. Olivia moest lachen en besloot om verder te lopen. Ze pakte een snoepje uit haar zak en gooide het in de lucht voor Po. ''Hup, nu mag je lekker gaan bewegen en alvast naar mijn kamer gaan.'' Ze zag haar uil bevredigd knikken en wegvliegen.
Olivia was eindelijk wat dichterbij de school en zag de rij verderop staan. En ja, zoals ze had verwacht; er stond een lange rij op haar te wachten. Ach ja, dan kon ze ondertussen tenminste haar haren vlechten. Maar voordat ze bij de rij aansloot legde ze haar koffer op een kar zodat die alvast naar haar kamer konden. Ze gooide een stuk blauwe kauwgom in haar mond en zag vanuit haar ooghoek een bekend gezicht. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze keek naar de rij en naar Alessandra maar besloot om toch even langs haar vriendin te gaan. ''Al! Ik heb je gemist, hoe gaat het? Heb je je rooster al opgehaald?"

23 mei 2018 - 14:25 Sombre is offline

Sombre 2828

Josephine Noah Argentum
♥ ♥ ♥

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
josy ♥ with mitch ♥ outfit ♥ entering the university ♥ very happy

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
Hand in hand liep ik met Mitch door de school. Zoals verwacht had hadden we onze roosters al gekregen, want no way dat ik in die rij ging staan. Met een tevreden grijns liep ik dan ook langs de gigantische rij, richting de slytherin common room.
'Gaan we eerst even onze spulletjes wegzetten, Mikey?' glimlachte ik schuin omhoog naar Mitch. Zijn naam was eigenlijk Micheal en persoonlijk vond ik dat leuker dan Mitch, maar hij kon het niet zo waarderen als ik hem zo noemde. Ik was ontzettend trots om hem mijn vriend te mogen noemen, ik bedoel, kijk naar dat prachtige gezicht. Ja... Mitch was de hoofdprijs en ik zou niet beter weten dan hem aan mijn zijde te hebben.
'Trouwens, vanavond zitten we samen toch? bij het diner?' zei ik terwijl ik eigenlijk het antwoord als wist. Als hij nee zou zeggen, zou er waarschijnlijk drama ontstaan en hij liep drama altijd liever uit de weg. Meteen schoot ook het gala me te binnen.
'Oh! en morgen doe je een pak aan? voor het gala?' ging ik meteen verder. Zijn pak moest passen bij mijn jurk, anders zou het er niet uit zien, maar dat wist hij zelf vast ook wel. Vrolijk liep ik op mijn hakken en met mijn hand verstrengeld in die van Mitch door de gangen van de universiteit. Ik had echt zin in morgen, gala's waren absoluut mijn ding. Grote jurken, dure wijnen, goede muziek en opgestoken haren, alles waar ik van houd. Ik vond het ook heerlijk dat ik mijn eigen kledij aan mocht en niet persé in zo'n verschrikkelijk uniform rond hoefde te lopen.

♥ ♥ ♥

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

- thank you for existing -

23 mei 2018 - 17:01 Velns is offline

Velns 1633

~~Michael~~ Mitch Baker

20 years • Slytherin • Entering the university • with Josy

De vakantie was voorbij en hoewel hij ergens blij was hij eindelijk zijn huis weer kon verlaten - zag hij ook op tegen school. Hij wist alleen niet zo zeker of hij nu echt tegen de school zelf op zag of tegen Josy. Hij hield van haar en hij was dol op haar maar ze was één van de redenen hoe hij aan zijn status kwam en ze.. tja. Af en toe voelde hij zich meer een puppy die achter haar aan huppelde en haar haar zin gaf. Als hij dat niet deed dan werd het één groot drama en dat was iets waar hij al helemaal een hekel aan had.. en dus luisterde hij over het algemeen maar gewoon naar haar.
'Gaan we eerst even onze spulletjes wegzetten, Mikey?' Hij schrok op uit zijn gedachten en keek omlaag naar Josy, die zijn hand vast had en naast hem liep. Hij had een hekel aan die naam maar dat wist ze ook wel en hij zou haar er maar niet op wijzen - dat had toch geen zin. ''Dat is misschien wel zo slim.'' antwoordde hij met een glimlachje.
'Trouwens, vanavond zitten we samen toch? bij het diner?' Hij knikte als antwoord, al was dat overbodig. Ze wist heus wel dat ze bij elkaar zouden zitten, als hij ergens anders durfde te gaan zitten dan was het waarschijnlijk ruzie.
'Oh! En morgen doe je een pak aan? voor het gala?' Right. Hij zuchtte eens maar toverde een glimlach tevoorschijn en hij knikte. ''Natuurlijk.'' zei hij zachtjes. ''Welke kleur is je jurk?'' vroeg hij terwijl hij haar staande hield. Hij drukte een kus op haar voorhoofd. ''Dan kan ik daar rekening mee houden.'' Ze zou hem vermoorden als hij dat niet deed. Ergens was de neiging groot om expres een andere kleur aan te doen, een kleur die enorm zou vloeken bij de hare.. maar dat kreeg hij niet over zijn hart. Dat kon hij niet maken bij Josy, zijn Josy. Hij liet haar weer los toen hij zijn telefoon voelde trillen en haalde die uit zijn zak.

Text from Lysander;
Hey cutie pie, wanneer kom je me ophalen? Ik kan nu al niet wachten om je in pak te zien 😍

Even staarde hij naar het scherm en hij typte vluchtig iets terug, waarna hij zijn telefoon wegstopte voordat Josy het kon zien.

Text to Lysander;
Ik ga morgen met Josy.

[ bericht aangepast op 23 mei 2018 - 18:55 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek