[RPG — 300] Sioux Falls High [SPEELTOPIC] - Speeltopics

---

BEGINNING Het is vrijdag 21 september en tijd voor het jaarlijkse bonfirefeest. Dit feest wordt georganiseerd om alle sportteams een goed sportteams te wensen. Zit je niet in een sportteam? Dan ben je van harte welkom om alle sporters te steunen. Tijdens het feest wordt een groot kampvuur aangestoken als traditie. Het is absoluut niet toegestaan om alcohol of drugs te gebruiken. Er staat lekker een muziekje aan en het buitenplein stroomt binnen met enthousiaste leerlingen. Have fun! Temperatuur 10 graden Celsius (het feest is buiten, dus let erop dat je arme meisje geen shorts en een crop top aangeeft, because that's cold af) Tijd 20u

[ bericht aangepast op 16 april 2018 - 21:42 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

Vrolijk liep ik de deur uit, de gang op en richting het feest. Ik had er zin in! Al snel hoor ik Inez achter me aan rennen, zoals gewoonlijk moest ze eerst weer honderd dingen doen, zoals de lampen uit doen enzo.       'Zolang je maar weet dat ik met mijn zeebenen niet op de dansvloer terecht kom en ik vil je levend wanneer je dit wel probeert,' waarschuwt ze me meteen, wat ik al lang aan had zien komen natuurlijk. Mijn ogen rolde het oosten naar het westen en ik draaide me om zodat ik haar kon bekijken.       'Je bent prachtig en je kunt prima dansen, maak je nou maar geen zorgen!' stel ik haar gerust terwijl ik naar haar toe loop om mijn arm door die van haar te haken.       'We gaan het hartstikke leuk hebbeb deze avond,' grijns ik terwijl ik richting de uitgang van het gebouw loop. 'Misschien zijn er wel leuke jongens?' grinnik ik vervolgens. Stiekem wist ik wel dat ze een oogje had op een van mijn beste vrienden, Cassian. Ik zag Cas heel vaak, samen met Asher... Voor Asher had ik dan zelf weer een zwak, maar dat hoeft niemand te weten.       'En marshmellows!' roep ik nog enthousiast door de gang zodra we bij de uitgang komen. De geur van verbrandt hout rook heerlijk, vooral in combinatie met marshmellows. Een tevreden grijns sierde mijn gezicht terwij ik samen met Inez richting het vuur liep.

---

---

---

- thank you for existing -

---

Het ontgaat met zeker niet dat Arthur's blik naar mijn lippen glijdt, wat de lichte glimlach op mijn gezicht ietsjes breder maakt. Wanneer Arthur er ook nog instemt om mee te gaan, wordt deze glimlach nog iets groter.       "Cas die orders krijgt, ooooh," zegt Arthur geamuseerd nadat ik mijn geweldige marshmallow plan heb verteld. "Dus ehh, gaan we dan maar?"       Cas vindt het echter niet zo grappig als Arthur, de pretbederver. “Voordat we gaan, wil ik nog een paar dingen heel duidelijk maken. Allereerst is mijn naam Cas voor jou..-“ Ik trek mijn wenkbrauw op wanneer hij mijn kant op wijst. Des te belachelijker hij hier over doet, des te standvastiger ik ben om hem princess te noemen. “-… en Cassius voor jou.” In een overdramatisch effect pakt Cas zijn appel en zet hij een stap richting Arthur. ”Ten tweede, Cas krijgt geen orders. Hij geeft ze alleen." En nog een stap. Ik rol met ogen, die jongen gedraagt zich net alsof hij in een gangsterfilm zit. “Ten derde, je roost je eigen marshmellows maar, eigen schuld als je in het vuur valt." Een hap van zijn appel en hij verdwijnt uit de kamer.       "Trek je alsjeblieft niks van die klootzak," zucht ik tegen Arthur. Met grote passen loop ik achter Cas aan, terwijl ik Arthur meetrek. Cas is weer jongleer trucjes aan het uithalen met zijn appel, wat mij de gelegenheid geeft die weg te grissen voordat hij het weer kan vangen. Gelijk gooi ik de appel in de prullenbak. "What the hell, Cas?" sis ik, de irritatie duidelijk in mijn stem te horen. "Gedraag je eens niet als een omhooggevallen klootzak. We zijn nu niet bezig met je musical dus je hoeft je niet als een dictator te gedragen nu, en je hoeft ook zeer zeker niet Arthur als een stuk vuilnis te behandelen. Ga je nou mee naar het feest met Arthur en mij, of blijf je je zo gedragen?"       Echt, ik houd van Cas, maar op zulke momenten kan ik hem wel wurgen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Oliver Joseph Merculief 18 | HOME | OLIVIA & SARAH       'Ik kan niet wachten om een avond met jou en Saar door te brengen. Al hoop ik ook echt dat ik jullie als verliefd stelletje op een gegeven moment alleen kan laten, om wat te eten van Dex te stelen of tijd met Gus door te kunnen brengen,' begon Olivia opnieuw. De jongen duwde Liv met zijn elleboog als teken van protest.       'Dus je hebt al plannen om me in te wisselen?' Een gespeeld boze blik verscheen op zijn gezicht, die vrij snel werd vervangen door een moedeloze uitdrukking.       'Volgens mij weten jij en ik allebei dat dat er niet in zit,' zei hij zacht, met een zucht erachteraan. Hij wist het dondersgoed, Sarah was hier met een doel en dat doel was niet om op stap te gaan met een willekeurige jongen die een hopeloze crush voor haar had ontwikkeld. Al bleef hij altijd hopen dat het anders uit zou gaan pakken dan dat hij verwachtte. Hopen, ja, maar rekenen nee. Veel ruimte voor een gesprek was er in de kleine afstand echter niet. Nadat de jongen echter op de deur had geklopt, leek Olivia zich te hebben voorgenomen niet het risico te nemen dat Sarah hen voor de deur zou laten staan en liep zonder enige aankondiging de kamer binnen. Olivers blik ging richting Sarah, die met een lichtelijk geïrriteerde blik over haar schouder hun kant op keek.       'Wat is het nut van kloppen als je toch meteen binnen komt?' Klonk het mompelend van haar kant. Olivia leek dat gemompel volledig te negeren       'We komen je prioriteiten even verzetten,' zei Olivia met een grijnzende blik op haar gezicht. De fles met drank werd triomfantelijk omhoog gehouden 'deze fles moet namelijk leeg voordat de docenten erachter komen dat ik hem bezit en daar hebben we echt jouw hulp bij nodig' ging ze vervolgens verder als de onschuld zelve.       'Bacardi?' Hoorde hij Sarah vragen 'Jullie zijn zo gemeen,' voegde ze er aan toe waarna haar hand even door haar haren ging. Een vage glimlach begon zich op het gezicht van Oliver te vormen, waarna zijn handen onschuldig de lucht in gingen.       'Niet mijn idee,' zei hij zo oprecht mogelijk. Het was dan misschien niet zijn idee, maar hij stond er zeker achter. Ze moesten iets doen om Sarah mee te krijgen. Sarah's blik ging van Olivia naar hemzelf en weer terug. Haar hoofd werd heen en weer geschud.       'Ik heb nog zoveel te doen, en ik heb niks om aan te trekken,' meldde ze en vervolgens ging er een lijstje de lucht in. In een paar stappen belandde de jongen naast haar en pakte het notitieblok op dat alweer op het bureau was beland. Het werd goed bestudeerd en Oliver keek er peinzend naar.       'Hmm,' begon hij 'dit ziet er inderdaad uit als veel werk.' Concludeerde hij terwijl hij het blok in de bovenste la van Sarah's bureau legde en deze weer dicht deed.       'Maar niets is onmogelijk, en af en toe heb je gewoon iets nodig om je gedachten van school af te zetten,' vertelde Oliver met een gemeende glimlach. Vervolgens trok de jongen een pruillip.       'Kom op, Saar,' zijn blik ging even naar de klok 'anders helpen wij je gewoon later als je dingen niet afkrijgt.' Terwijl het voorstel zijn mond verliet, ging zijn blik met grote ogen richting Olivia, hij had geen idee in hoeverre zij het eens was met wat hij net had gezegd.

---

chaos makes the muse

---

---

Op Nolans erg onzinnige vraag of Kennedy er ook was, antwoordde ze nee. Een glimlachje speelde om Nolans mond. Sarcasme aan. Hij hield er wel van, hij was zelf net zo. Die glimlach verdween bijna meteen weer toen ze verder praatte. “Je kijkt naar haar alter-ego. De lieve, onschuldige Kennedy die nooit too much is voor iemand. De andere Kennedy was immers toch niet goed genoeg, toch?” Elk woord was erop gericht om uit te halen naar Nolan en hoewel Nolan graag had beweerd dat hij zich er niks van aantrok, deed het hem wel zeker wat. Een diep weggeborgen ergernis kwam in hem naar boven. Precies dit was de reden dat hij het uiteindelijk uit had gemaakt. Het was hem gewoon te veel geworden, te verstikkend en hij had dat niet meer gewild. Hij had gehoopt dat ze inmiddels gewoon verder konden. Niet als vrienden, maar gewoon als bekenden met een verleden. “Oh, kom op Kennedy,” sprak hij. “Serieus? Je weet best dat ik dat nooit gezegd heb.” De irritatie was hoorbaar in zijn stem. Hoewel het inmiddels een half jaar geleden was en dit het eerste gesprek was dat ze voerden sinds de break-up, had hij gehoopt dat dit gewoon als twee volwassenen of bijna-volwassenen afgehandeld kon worden. Alhoewel, als je hoorde over al die vechtscheidingen tegenwoordig, volwassenen konden ook niet fatsoenlijk met elkaar overleggen, laat staan wanneer ze elkaar toevallig tegenkwamen zoals nu. Bijna had hij haar laatste vraag gemist naar hoe het met hem ging. Ergens was er iets wat haar een steek terug wilde geven, maar wilde hij dat het volledig zou escaleren hier? Hij kwam hier voor een leuke avond, niet om te vechten met zijn ex. Daarom antwoordde hij ook op een veel rustigere toon dan ervoor, haar imiterend. “Ach, het loopt allemaal wel,” antwoordde hij, met nadruk op het woordje ‘loopt’, want waarom ook niet? Hij was even stil terwijl hij nadacht over wat hij haar kon vertellen. “Ehm, ik heb dat werk ingestuurd naar een regisseur. Nog niks over gehoord trouwens, dus het zal wel niks worden.” Het was een grote droom van hem om films te mogen schrijven, zoals Kennedy maar al te goed wist. Ze hadden het er vaak genoeg over gehad en hij was erg druk geweest met een script, al was het nooit genoeg geweest volgens hem en hij was ook niet van plan geweest het op te sturen, al had Kennedy hem zo vaak gezegd dat hij het gewoon moest proberen. “En hoe is het met jou?”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

---

”Woah,” kwam er verrast uit Jackies volle mond toen Dex de ruimte tussen hen vernauwde.       ”Ik zou maar lief blijven als ik jou was, anders krijg je helemaal geen marshmallows meer,” dreigde hij met een grijns. Jackie kon alleen maar met grote ogen de jongeman aanstaren. Hoe hij op het ene moment ervoor zorgde dat ze in zijn buurt op haar gemak kon voelen - en op andere moment juist het tegenovergestelde - wist Jackie niet. Wel wist ze dat hij het niet meende. Dex kon zeker niet over zijn hart krijgen om Jackies verzoek niet te voldoen, maar toch wilde ze hem niet uitdagen om haar tegendeel te bewijzen – vooral niet wanneer ze elk detail van zijn gezicht kon bestuderen.       Nadat de plagende woorden uit Jackies mond verlieten, voelde ze de grond onder zich wegzinken. Hij stond te vlakbij waardoor Jackies hart alleen maar sneller begon te kloppen – bang dat hij het zelfs kon horen. Net wanneer ze een stap naar achteren wilde zetten zodat ze de adem – die ze onbewust hele tijd inhield – uit kon bliezen, voelde ze zijn duim langs haar lippen gaan. Jackie trok verrast haar wenkbrauwen op terwijl haar wangen langzamerhand nog roder begonnen te worden. Vooral nadat hij zijn duim naar zijn lippen bracht om van af te likken.       ”Is ook lastig hé, eten?” plaagde hij met een grijns. “Mhm,” mompelde Jackie afwezig. Ze was door zijn handeling even in een heel andere wereld beland. Gelukkig - voor haar - duurde het niet lang voordat Dex haar ruimte gaf om weer op een rustige manier te respireren.       Jackie probeerde meteen van onderwerp te veranderen toen ze om haar tweede ronde eiste. Ze lachte als een boer met kiespijn terwijl haar gedachtes nog steeds over wat er paar seconden geleden was gebeurd zaten. Ze keek kort naar het vuur – waar Dex haar tweede ronde aan het voorbereiden was – om vervolgens naar de jongeman naast haar te staren. Het vuur zorgde ervoor dat zijn gezicht door de donkere avond werd verlicht. Jackie kon haar zelf wel vermaken met dit uitzicht.       ”Wanneer ga jij marshmallows maken voor mij dan?” stoorde Dex het gestaar van Jackie waardoor ze beschaamd weer haar ogen op het vuur liet vallen. Ze schraapte haar keel voordat ze een glimlach op haar gezicht toverde om hem vervolgens weer aan te kijken.       ”Ik wil je titel niet stelen hoor, Chef,” begon Jackie. “Als ik een keer maak, dan willen mensen alleen maar van mijn marshmallows proeven.” Onschuldig haalde ze haar schouders op. Ze had een kok als vriend. Dat was een geschenk voor een voedselliefhebber als haar. Waarom zou ze daar niet gebruik van maken? Vooral omdat ze zelf niet echt iets van bakte.       ”Even serieus, ik wil de marshmallows niet verspillen door ze te verbranden. Dus helaas, krijg je geen marshmallows van mij.”

If you could say it in words, there would be no reason to paint

---

Dex - 17 - joining the bonfire - outfit - Jackie       'Is ook lastig hé, eten?' plaagde ik Jackie met een grijns op mijn gezicht. Een mompelende instemming verliet haar lippen en ik grinnikte, waarna ik een stapje achteruit zette. Met een oprechte glimlach bekeek ik Jackie even. Ze had rode wangen, ze was ook zo ontzettend schattig. Blijkbaar kan ze niet veel hebben, voor niet als het neer komt op lichamelijk contact.       Voor ik het wist begon ze te klagen over het feit dat ze een tweede ronde aan marshmellows wilde. Een protesterende grom verliet mijn lippen waarna ik de stok uit haar handen nam en hier weer wat marshmellows op spiesde. Voorzichtig hield ik ze boven het vuur. Mijn ogen werden groot terwijl ik keek naar hoe het witte kussentje veranderde in een caramelkleurig schild. Tevreden keek ik naar hoe alle marshmellows mooi caramelkleurig waren geworden.       'Wanneer ga jij marshmellows voor mij maken dan?' vroeg ik aan Jackie, die vervolgens geschrokken de andere kant op keek. Blijkbaar had ik een trance van haar verstoord. Stiekem moest ik daar even om lachen.       'Ik wil je titel niet stelen hoor, Chef,' begon Jackie. 'Als ik ze een keer maak, willen mensen alleen maar van mijn marshmelllows proeven.' Sprak ze quasi-trots waardoor ik even begon te lachen. Een 'uhu' verliet mijn mond en ik keek haar ongeloofwaardig aan. Snel gaf ik haar de stok met marshmellows.       'Eet maar snel op, volgensmij is je bloedsuikerspiegel te laag, je begint gekke dingen te zeggen.' Knipoog ik haar kant op.       'Even serieus, ik wil de marshmallows niet verspillen door ze te verbranden. Dus helaas, krijg je geen marshmallows van mij.' Bedacht ze zich toch maar, waardoor ik even glimlachte. Dat verbaast me nou niets, ze kan spaghettie nog laten verbranden tijdens het koken.       'Geniet er van,' zei ik vrolijk. 'En niet naast je mond deze keer, anders lik ik het er af.' grijns ik gemeen haar kant op, wetend dat ze waarschijnlijk bijna een paniekaanval krijgt van die woorden.

money can't buy happiness but it can buy marshmallows which is pretty much the same thing

---

---

- thank you for existing -

ARTHUR JOSEPH CHAPMAN

LOSER

Mijn woorden leken echter niet in de smaak te vallen bij Cas want hij kwam dreigend mijn kant uit waardoor ik even slikte. Mijn blik kruiste die van hem waardoor ik ze ietswat angstig ook weer afweek toen hij met zijn harde woorden aankwam zetten. “Voordat we gaan, wil ik nog een paar dingen heel duidelijk maken. Allereerst is mijn naam Cas voor jou..-“ om zijn woorden meer kracht te geven wees hij naar Jemima en daarna richtte hij zijn ijzige kijkers weer op mij. “-… en Cassius voor jou.” Ik knipperde even en kromp al bijna ineen toen hij nog een stap dichterbij zette en een appel boven wist te halen. ”Ten tweede, Cas krijgt geen orders. Hij geeft ze alleen." Met iedere stap leek ik weer ineen te krimpen en kreeg ik een koude rilling over me heen. “Ten derde, je roost je eigen marshmellows maar, eigen schuld als je in het vuur valt." Een hard krakend geluid verliet de appel waar hij net als één of andere hongerige wolf een hap uit nam en ik voelde enkele sap druppels in mijn gezicht spetteren waardoor ik even fronsend knipperde en toekeek hoe Cas mijn kamer verliet. Mijn adem die ik de hele tijd ingehouden had blies ik in een diepe zucht uit en net optijd ik dacht even dat ik zou gaan stikken moest hij verdergaan. Nu ja ik zou misschien liever stikken dan levend verbranden terwijl Marshmellows zich meesmolten in mijn huid en ik een nieuwe batmanslechterik zou gaan worden. Hmmm....
"Trek je alsjeblieft niks van die klootzak," zuchtte Jem waardoor ik even naar haar opkeek en mijn schouders verlagen ophaalde. Ik wilde net zeggen dat ze maar zonder mij moest gaan, maar voordat ik ookmaar mijn mond kon openen werd ik al meegetrokken, mijn schoenen waren nog niet eens dichtgeknoopt waardoor ik half struikelde over mijn nestels terwijl ik met haar meeliep, achter Cas*kuck* Cassius aan. Jem leek haar vriend uit te willen dagen door zijn appel die hij in de lucht leek te gooien weg te grissen, waardoor ik toch even op mijn lip beet. Zeker toen de nog bijna onaangeroerde appel in de vuilbak bellande "What the hell, Cas?" siste ze en meteen kreeg ik het gevoel dat ik beter gewoon in mijn kamer had gebleven om Zelda te spelen. "Gedraag je eens niet als een omhooggevallen klootzak. We zijn nu niet bezig met je musical dus je hoeft je niet als een dictator te gedragen nu, en je hoeft ook zeer zeker niet Arthur als een stuk vuilnis te behandelen. Ga je nou mee naar het feest met Arthur en mij, of blijf je je zo gedragen?" wist Jemima nog uit te spreken waardoor het even ijzig kil werd op de hall. "Guys, ik wil echt niet tot last zijn." kwam er stil over mijn lippen in de hoop dat ze geen ruzie zouden gaan maken. Het leek net alsof ze even vergeten waren dat ze me meegesleurd hadden. "Ik kan anders al gaan en zie jullie daar wel? Dan kunnen jullie het uitknuffelen enzo van die dingen." ratelde ik vervolgens niet echt wetend wat ik anders moest doen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

.

[ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 15:50 ]

---

"Trek je alsjeblieft niks van die klootzak," hoorde Cas vanaf buiten de kamer nog Jem zeggen tegen Arthur. Cas deed een brekend hart na met zijn vingers. Auch, Jem. Rude much? Cas nam nog een appel van zijn appel, waarna hij ermee begon te jongleren.       Enkele seconden later was Jem, met Arthur erbij helaas, ook de kamer uitgevlucht en stond zij nu achter Cas boos te doen. De jongen besteedde er niet veel aandacht aan, tot dat Jem het nodig vond zijn appel uit de lucht te grissen en deze weg te gooien. Cas liet een luid en protesterend geluid horen.       ”What the hell, Cas?" siste het boze meisje, de irritatie duidelijk in haar stem te horen. Cas’ wenkbrauw ging haast amuserend omhoog. "Gedraag je eens niet als een omhooggevallen klootzak. We zijn nu niet bezig met je musical dus je hoeft je niet als een dictator te gedragen nu, en je hoeft ook zeer zeker niet Arthur als een stuk vuilnis te behandelen. Ga je nou mee naar het feest met Arthur en mij, of blijf je je zo gedragen?" ratelde Jem toen aan een stuk door.       Cas’ blik ging van Jem naar Arthur en weer terug naar Jem. Normaal gesproken zou hij nu op zijn appel bijten, maar dat kon helaas nu niet. “Het is een theaterstuk, geen musical,” antwoordde de jongen toen erg rustig, wat meestal een teken was dat hij ook niet in het beste humeur was.       Het werd even ijzig kil in de hal. "Guys, ik wil echt niet tot last zijn,” kwam er toen stil over mijn lippen. "Ik kan anders al gaan en zie jullie daar wel? Dan kunnen jullie het uitknuffelen enzo van die dingen,” vervolgde de jongen toen en Cas keek hem toen lang aan. Hij had een neutrale blik op zijn gezicht, niet boos, maar ook niet blij.       ”Ja, beter ga je. Ik hoef niet aan te zien hoe jullie zo liefkozend met elkaar bezig zijn dat jullie net een stelletje lijken,” antwoordde Cas toen, waarna hij iets opzij liep als teken dat Arthur door moest lopen.       ”Ga,” beval hij de jongen toen haast.

---

That is a perfect copy of reality.

18 years • Home • Oliver & Olivia • outfit Nadat Sarah had gegokt dat het drankje dat ze mee hadden genomen Bacardi was, en ze hen gemeen had genoemd, vlogen de handen van Oliver de lucht in alsof hij wilde duidelijk maken dat hij er niets mee te maken had. ''Niet mijn idee.'' voegde hij dan ook toe aan zijn daad, waarop ze zuchtte. Ze had kunnen weten dat het Olivia was die ermee kwam. De blondine probeerde er vervolgens onderuit te komen door te zeggen dat ze te veel werk had en niets had om aan te trekken. Oliver stond binnen een paar seconden naast haar en pakte het notitieblok, wat hij bekeek. ''Hmm. Dit ziet er inderdaad uit als veel werk.'' zei hij, waarna hij het kladblok in de la van haar bureau schoof. ''Maar niets is onmogelijk, en af en toe heb je gewoon iets nodig om je gedachten van school af te zetten. Dat had ze al vaak genoeg gehoord. Dachten ze nu echt dat dat hielp? Ze draaide haar bureaustoel een kwart om zodat ze naar Olivia kon kijken, die inmiddels bij haar kledingkast stond. ''Daarnaast weet ik zeker dat je genoeg hebt om aan te trekken. Dit bijvoorbeeld staat je geweldig.'' De blondine kreeg een setje op haar schoot geworpen en ze kreunde eens, wat klaaglijk, terwijl Olivia haar bedankte voor de opmerking over haar haren. ''Kom op, Saar, anders helpen wij je gewoon later als je dingen niet afkrijgt.'' Ze trok haar wenkbrauwen op en keek even naar de jongen - die alweer naar Olivia keek. Olivia keek op een bepaalde manier naar Oliver - waardoor ze al genoeg wist. ''Hm, aangezien ik niet denk dat jullie weg gaan voor ik mee ga.'' bromde ze toen en ze draaide zich naar Oliver. ''Jij helpt me morgen, anders doe ik je wat.'' Van Olivia hoefde ze het niet te verwachten maar aangezien Oliver diegene was die het had voorgesteld.. tja. ''Vooruit.'' Zuchtend kwam ze overeind en gooide ze de kleren die Olivia had uitgezocht op het bed. Dat Oliver erbij stond kon haar weinig schelen, ze had ook al wel eens gezwommen waar hij bij was en het was nu niet zo dat ze enorm sexy lingerie aan had. Ze trok dan ook haar trainingsbroek uit en verving die voor de ripped jeans, waarna ze haar trui uit trok en die verving door het dunne truitje. Ze nam het jasje en trok die ook aan, waarna ze haar schoenen opzocht en die ook aan trok. Haar haren haalde ze uit de knot zodat ze los over haar schouders vielen en haar make up.. ze werkte alleen de mascara en het oogpotlood bij, de rest zat nog prima. ''Nou, gaan we dan nog?'' vroeg ze terwijl ze zich omdraaide naar het tweetal. Ze wachtte niet op antwoord en liep al richting de deur, waarbij ze in het voorbijgaan het flesje Bacardi uit Olivia's handen griste en die in haar jaszak liet glijden, om die vervolgens dicht te ritsen. I’m coming for something they said I couldn’t have

---

17 • The Bitch • @ the bonfireparty • Nolan • Outfit Kennedy had eigenlijk meteen spijt van haar onaardige gedrag. Ze vond niet dat Nolan dat verdiende, ook al kon ze soms zijn nek wel omdraaien door zijn gedrag. Ze wilde haarzelf kunnen zijn, maar dat durfde ze niet - bang dat ze niet goed genoeg was. Daarom speelde ze de bitchy meid die niemand dichtbij liet. “Oh, kom op Kennedy,” sprak hij. Aan de toon te horen, was hij niet bepaald blij met haar houding. “Serieus? Je weet best dat ik dat nooit gezegd heb.”       Ietwat ongemakkelijk richtte Kennedy haar blik op haar voeten. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Het liefste zou ze weglopen, maar ze wilde ook weer niet overkomen als een watje. Ze was dan ook blij dat Nolan zelf verder sprak, zodat ze niet in hoefde te gaan op het ongemakkelijke moment. “Ach, het loopt allemaal wel,” zei hij met de nadruk op 'loopt'. Kennedy kon het niet laten om zwakjes te lachen. Gevoel voor humor had hij altijd al gehad. Voorzichtig keek ze weer op. “Ehm, ik heb dat werk ingestuurd naar een regisseur. Nog niks over gehoord trouwens, dus het zal wel niks worden.” vervolgde hij zichzelf. Kennedy's gezicht fleurde automatisch op. Ze wist hoe getalenteerd Nolan was en ze gunde hem heel de wereld.       'Nolan, wat goed,' sprak ze met oprechte blijdschap. 'Ze zou idioot zijn om jou niet te kiezen. Je hebt echt talent.' En ze meende wat ze zei. Vroeger was ze nog weleens jaloers geweest op zijn talent, omdat ze ze er zelf niet helemaal over uit was wat haar talent precies was. Toch was ze oprecht blij voor hem. 'Waar gaat het verhaal over?' vroeg ze geïnteresseerd.       'En hoe is het met jou?' vroeg hij vervolgens. Kennedy dacht even na. 'Het gaat wel,' antwoordde ze eerlijk. 'Druk bezig met college applications, net zoals iedereen. Mijn ouders zeggen dat ik me er te druk om maak, maar kun je je te druk maken om de toekomst?' CINDERELLA NEVER ASKED FOR A PRINCE, SHE ASKED FOR A NIGHT OFF AND A DRESS

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

Voor het geval Jasmine weer iets in haar hoofd zou halen, waarschuwde ik haar dat het haar deze keer niet zou lukken om me de dansvloer op de krijgen. Bij de gedachte alleen al kreeg ik kippenvel. Ik zou iedereen wegjagen met mijn geklungel wat door moest gaan voor superfancy moves. En ik wilde alles op alles zetten om dat te voorkomen.       “Je bent prachtig en je kunt prima dansen. Maak je nou maar geen zorgen,” probeerde ze me gerust te stellen. Ik trok mijn wenkbrauw ongelovig naar haar op. “Ik wist niet dat de waarheid verdraaien in je taakomschrijving als vriendin stond.” Mijn sarcasme was haast tastbaar. Echter leek het Jasmine niet te deren want zonder verdere omhalen, haakte ze haar arm in de mijne. Tegensputteren zou toch niet helpen.       “We gaan het hartstikke leuk hebben deze avond.” Haar grijns voorspelde niet veel goeds. “Ben jij iets van plan,” vroeg ik daarom ook argwanend. “Als het ook maar iets te maken heeft met Cas, zweer ik dat ik je iets aandoe. Hou jij het verdorie maar bij leuke marshmellows.” Zodra we bij de uitgang terecht kwamen, werd ik in mijn gezicht geslagen met de geur van verbrand hout. Ik kuchte even aangezien de rook achterin in mijn keel leek te prikken, maar daar was ik algauw aan gewend. Met mijn verstand op nul liet ik me meetronen door mijn beste vriendin, hopend dat ze me niet de afgrond in zou duwen.

"Weird is a side effect of awesome"

---

I have seen my own sun darkened

Oliver Joseph Merculief 18 | HOME | OLIVIA & SARAH Nadat Oliver had toegekeken hoe Olivia door Sarah's kledingkast was gegaan, had hij zijn opmerking over het helpen gemaakt. Aan de blik die hij van Olivia kreeg toegeworpen, kon hij afleiden dat zijn voorstel bij haar inderdaad niet in de smaak viel. De opgetrokken wenkbrauw bij Olivia liet echter een grijns op het gezicht van de jongen verschijnen en in volle overtuiging trok hij hetzelfde gezicht als dat Olivia gedaan had.       'Hm, aangezien ik niet denk dat jullie weg gaan voor ik mee ga,' de brommige toon waarmee Sarah toegaf negeerde Oliver volledig en als een klein kind dat net zijn zin had gekregen sloeg hij zijn handen in elkaar terwijl een brede glimlach zich om zijn mond vormde. De glimlach werd echter wat minder toen Sarah zich richting hem draaide.       'Jij helpt me morgen, anders doe ik je wat,' maakte ze Oliver duidelijk. Even keek de jongen Sarah quasi geschokt aan, zijn hand belandde verontwaardigd op zijn borst. Echter haalde hij direct daarna zijn schouders op, hij had er geen moeite mee, het was tenslotte zijn eigen voorstel.       'Fair enough,' begon hij 'ik wil niet het risico lopen iets te breken,' grapte hij vervolgens. Hij wist ook wel dat Sarah hem niks ernstigs aan zou doen, maar hij wist van zichzelf ook dat hij zich aan zijn afspraak zou houden. Hij had er zelf zo'n hekel aan als iemand iets zei, al was het nog zoiets kleins, en het vervolgens niet deed.       'Vooruit,' zuchtte Sarah vervolgens waarna ze overeind kwam en de kleren die Olivia uit haar kast had geplukt op het bed gooide. Even fronste Oliver toen ook Sarah zich zonder gêne ging omkleden met hem in de kamer.       'Hoe leuk is dat,' gniffelde hij richting Olivia 'ik ben gewoon één van de meiden geworden.' Hij schudde even zijn hoofd en haalde toen zijn schouders op. In no-time had Sarah zich omgekleed, haar haar gedaan en haar make-up bijgewerkt. ]tsb]'Nou, gaan we dan nog?'' Vroeg Sarah en zonder een antwoord af te wachten was de dame al richting de deur gelopen, een glimlach verscheen op het gezicht van Oliver toen hij zag hoe ze in het voorbijgaan het flesje Bacardi uit de handen van Olivia wist te vissen en deze in haar jaszak liet glijden. Vervolgens liep hij achter haar aan en in het voorbijgaan keek hij even naar Olivia.       'Liv,' begon Oliver terwijl hij richting Sarah knikte 'dit is nu wat men bedoelt als je het hebt over snel omkleden.' Hij grijnsde en liep vervolgens naar buiten. Toen ze alledrie buiten stonden, sloeg hij zijn armen om de schouders van de beide dames. Hij keek even richting Sarah.       'Je kunt ons misschien vervelend vinden, maar onze inzet loont zich alsnog,' constateerde hij lachend.

[ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 13:45 ]

---

chaos makes the muse

---

'Hé lekkerding.' was het eerste wat Asher van Kellin te horen kreeg eenmaal hij bij de jongen stond. Het waren woorden die hij wel vaker eens van Kellin had gehoord, erg om het te horen vond Asher het zeker niet, maar echt een antwoord op deze woorden had hij dan ook weer niet. Daarom knikte hij even kort, maar was hij daarna toch al snel weer over iets anders begonnen.
'Hallo, ik steun je altijd. Ik sta altijd zo mijn best te doen langs de kant van de pieste en je ziet me niet eens staan?' zei Kellin nadat Asher was begonnen over Kellin zijn support voor hem was sporten betrof. Voornamelijk op de pistes zoals Kellin ook al noemde, maar in de zomer kon hij ook wel was support gebruiken aan de lijn van het honkbalveld. Asher mocht zich daar dan wel voor hebben opgegeven dat betekende niet dat hij een ster speller was. Zijn kwaliteiten lagen meer bij de sporten met een board, dan de sporten met een bal. 'Ik ben die chick boven op de piramide weetje wel. Met pompons enzo.' voegde Kellin aan zijn vorige woorden toe, een korte lach rolde over Asher zijn lippen. 'Boven aan de piramide?' herhaalde Asher Kellin zijn woorden bedenkelijk. 'Je bedoelt helemaal bovenaan toch? Als in het puntje?' zei Asher op de meest serieuze toon mogelijk. 'Hmm, ik ben bang dat ik je daar niet heb gezien,' voegde Asher als laatst plagend aan zijn woorden toe, waarna hij Kellin een knipoog schonk.
Vervolgens toverde Kellin plotseling een flesje tevoorschijn waar de jongen eerst zelf een goede slok van nam, waarna hij het flesje aan Asher overhandigde zonder iets te zeggen. Asher nam een slok uit het flesje en voelde de vloeistof in zijn keel branden. Een kleine lach verscheen op Asher zijn lippen. 'Dit is geen water,' concludeerde Asher lachend, terwijl hij het flesje terug gaf aan Kellin.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

“Het is een theaterstuk, geen musical."       Ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen. Theater is voor die jongen wat heroine is voor een junkie. Normaal zou ik er niet zo lullig over doen, maar hij haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan op het moment.       "Guys, ik wil echt niet tot last zijn,” zegt Arthur zachtjes. "Ik kan anders al gaan en zie jullie daar wel? Dan kunnen jullie het uitknuffelen enzo van die dingen."       Cas kijkt Arthur voor een lange tijd aan. ”Ja, beter ga je. Ik hoef niet aan te zien hoe jullie zo liefkozend met elkaar bezig zijn dat jullie net een stelletje lijken."       Ik sla mijn ogen ten hemel. Waar slaat dát nou weer op, godsamme.       ”Ga,” beveelt Cas Arthur dan. That's it.       "Liefkozend stelletje?" Ik zal het hem eens laten zien. Ik doe voordat ik denk, zoals ik wel vaker (lees: altijd) doe, plaats mijn handen voorzichtig op Arthur's wangen, om vervolgens een zachte, tedere kus op zijn lippen te plaatsen. Heel wat anders dan de andere kus die ik hem ooit gegeven heb. "Dát, is wat een liefkozend stelletje doet," meld ik Cas wanneer ik Arthur weer losgelaten heb. "En behandel Arthur alsjeblieft eens een keer wat beter. Ik weet er in vorig jaar gebeurd is, maar het is niet alsof dat expres ging. So don't get your panties in a twist. Ik ga. Ik spreek je morgen wel weer, of wanneer je je weer als een fatsoenlijk mens kan gedragen."       Ik pak Arthur's hand vast en trek hem mee. Eigenlijk heb ik nu al helemaal geen zin meer in dat stomme feest. Zodra we buiten Cas' gehoorafstand zijn, kijk ik Arthur verontschuldigend aan. "Sorry voor dat hele gedoe," zeg ik zachtjes. "Normaal ben ik niet zo erg, I promise. En sorry dat ik je zo'n beetje aanrandde. Cas is soms gewoon zo..." Ik schud mijn hoofd. "Sorry opnieuw, ik zal je niet lastig met mijn stomme gedoe. Laten we maar gewoon proberen van het feestje te genieten, al klinkt Zelda nu inderdaad een stuk verleidelijker."

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered