• Zoals sommigen van jullie weten ben ik depressief. Op het moment is het gewoon zo dat alles moeite kost, ik voel me eigenlijk op nog maar heel weinig plaatsen veilig en ik weet niet zo goed wat ik eraan moet.
    Nu is het zo dat een vriendin van mij binnenkort voor een aantal maanden opgenomen wordt en ze heeft mij er wat over verteld. En als ik eerlijk ben, lijkt me dat heel erg fijn. Gewoon even weg zijn van alles, alles rustig van een afstandje kunnen overzien en overdag muziektherapie, kunsttherapie en groepstherapie krijgen. En dan niet super lang ofzo, gewoon eventjes. Maar ik ben bang dat mijn ouders dan gaan denken dat ik alleen opgenomen wil worden omdat die vriendin opgenomen wordt. Of erger nog, dat zij dat denkt.

    Raden jullie mij dit aan? Of hebben jullie adviezen? Bedankt <3


    ~ When you fall asleep tonight, just remember that we lay under the same stars ~

    Ik zou je eigenlijk aanraden om als je nog niet bij een psycholoog loopt om naar de dokter te gaan en eventjes alles eruit gooien/de vraag stellen om doorverwezen te worden. Vooral omdat ik vrees dat hoewel het goed klinkt, opnames echt enorm intensief zijn en enorm veel energie vragen en zwaar zijn en wel wat meer gaan zijn dan een beetje therapie/het van een afstand bekijken en verder tot rust komen. Vaak ga je net enorm intensief met gevoelens en gedachten aan de slag gaan.
    Misschien is het dan beter om bij een professional die gevoelens die je hier ook deelt aan te geven en erbij te zeggen dat je het gevoel hebt dat je die time out eventjes nodig hebt? Zij kunnen je misschien met betere alternatieven helpen?

    (Weet natuurlijk ook niet hoe je persoonlijke situatie verder is, maar weet vanuit een stage in een psychiatrische kliniek dat de wachtlijsten sowieso enorm zijn en vaak opname echt als een last resort wordt gezien. Sowieso is het best om zo veel mogelijk in de thuissituatie te blijven behalve als het echt niet gaat. Aanpassen aan een kliniek is een ding, maar daarna wordt het ook een giga aanpassing aan terug naar school, dingen ophalen die je gemist hebt, drukte die je in de kliniek niet hebt die je dan plots terug krijgt, etc.)


    comfort in c h a o s

    Ik ken je situatie niet en ben geen psychiater, maar in alle eerlijkheid is een opname meestal niet een eerste keus. Opname neemt vaak een groot stuk verantwoordelijkheid weg, dat kan tijdelijk goed helpen en voor rust zorgen, en in sommige gevallen kan dat helpend zijn, maar je loopt het risico dat het dagelijkse leven daarna oppakken extra zwaar gaat worden en je uiteindelijk verder van huis bent.
    Daarnaast loop je altijd het risico dat het op een afdeling juist erg onrustig is, waardoor je juist verder kan ontregelen.
    Tegenwoordig is het in de GGZ zoals Bevilet schreef zo ruk geregeld dat er vaak wachtlijsten zijn. (tegenwoordig zijn er soms zelfs wachtlijsten voor gesloten crisisafdelingen...) Dus ook om je een hoop frustratie te besparen... Kijk eerst of er ook andere mogelijkheden zijn.

    Kan je bijvoorbeeld tijdelijk bij een goede vriend/vriendin logeren om even uit je situatie te zijn? Of kan er intensieve thuishulp komen? Vroeger hadden ze een Bed op Recept, door de bezuinigingen zijn daar helaas heel veel ziekenhuizen mee gekapt, dus zou je na moeten vragen of dat nog een optie zou zijn. Dan kan je kortdurend (doorgaans 24 of 48 uur max) opgenomen worden.

    Maar ik zou vooral je vraag eerst opspelen bij je behandelaar. =) (als je die hebt, anders eerst als de wiederweerga naar de huisarts voor een verwijzing, want dat je een opname overweegt zegt wel iets over hoe zwaar je het nu hebt) Die kent jou en je situatie het best. En ik kan nu wel vanalles roepen, maar ik ken je verder niet en heb er ook niet voor geleerd. :p Maar dit is een beetje wat ik er zelf van weet.

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 21:24 ]


    It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso

    Ik zou opname idd als absolute laatste optie kiezen, wanneer je echt op het randje zit van helemaal gek worden om het even plat neer te zetten.

    Er zijn nog miljoenen minder "extreme" therapieën waar je waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebt, denk aan biofeedback of TMS, dus overleg met de huisarts, psychiater en/of psycholoog is echt aan te raden. Ik ken ook mensen die opname namelijk niet zo heel leuk vonden toen ze er eenmaal zaten, en zie er dan maar voortijdig uit te komen D:


    She was acting pretty, thought she owned the city. Someone should've told her that pretty ain't a job.

    Bedankt voor de adviezen. Bij nader inzien is het inderdaad niet helemaal geschikt voor mij ^)


    ~ When you fall asleep tonight, just remember that we lay under the same stars ~

    InMyBlood schreef:
    Bedankt voor de adviezen. Bij nader inzien is het inderdaad niet helemaal geschikt voor mij ^)

    Ondanks dit wil ik toch nog reageren voor mensen die dit lezen en ook nadenken over opname. (:

    Ik heb geen ervaring met de volwassenepsychiatrie als ik eerlijk ben, maar wel (teveel) met de kinder. Ik zit op dit moment mijn gedwongen opname uit en zit voor de derde keer in een kinderkliniek. Ik heb zowel vrijwillig als gedwongen gezeten. Ik ben onder andere ook opgenomen voor depressiviteit.
    En ja, opname is ECHT het aller aller laatste waar men aan denkt. Je moet genezen in je eigen omgeving en het is nou eenmaal (vooral voor kinderen) slecht om buitenshuis te genezen, vooral als je de weekenden niet naar huis gaat. Zo zie je ook kinderen van over al en nergens in Nederland en zijn er al twee afdelingen gesloten in de kliniek waarin ik zit, omdat er zo weinig mensen worden opgenomen, omdat het dus zo veel mogelijk vermeden wordt.
    Het is niet chill. Het lijkt het misschien, maar het is het niet echt. Desalniettemin word je geacht met het programma mee te doen, dingen te doen die je vreselijk lastig vind, elke dag zoveel te praten dat je je stem kwijtraakt en wat ik nog het allernaarste vind, zit je in een enorm triggerende omgeving. Mijn eetstoornis wordt enorm op de proef gesteld door twee anderen die ook moeite hebben met eten. De meeste hebben littekens. Er worden veel zelfmoordpogingen gedaan en dat deelt klappen uit, vooral omdat de meeste mijn vrienden zijn geworden.
    Ik heb het gevoel dat onze kliniek een familie is geworden, want ik zit er al zo lang (acht maanden met korte pauzes) en ken de meeste. Hun problemen krijg ik elke dag te voortduren naast die van mij enzo. Terwijl ik het al zo moeilijk heb met mezelf.

    En mij helpt het niet. Maar sommige anderen wel. Dus als er echt niet anders is, laat je opnemen. Laat je niet dwingen, doe het alsjeblieft vrijwillig want als je gedwongen wordt is alles alleen maar erger.

    Take care en sterkte. En ik zou willen zeggen als iemand vragen heeft pb maar ofzo, maar uhh ik ben alleen online om bestanden op te halen en voor de rest inactief dus rip.


    i wanna die with you once or twice.