Ik wil me fucking laten testen, en ik wil gewoon naar een psycholoog of psychiater of whatever om me beter te doen voelen, ‘maar nee dat hoeft niet, professionele hulp doen we pas als het anders echt niet opgelost raakt want ik kan je ook wel helpen hoor.’ Even dacht ik dat ik serieus geholpen ging worden, even dacht ik dat het echt beter gong worden, maar nee. Jij vraagt telkens semi-verbaasd ‘maar wat is dan gebeurt deze week, dat-ie zo kut was?’ FUCKING HELL. NEE. Er hoeven geen kutdingen te gebeuren om een kutweek te hebben, oké? Het ding wat mijn meeste weken zo kut maakt, het ding wat alles kut maakt, dat ben ikzelf en dat zijn mijn gedachtes. Er moeten echt geen ‘erge’ dingen te gebeuren om last te hebben van enorme angsten, om last te hebben van onzekerheden, om me elke fucking milliseconde zorgen te maken over alles wat ik doe, alles wat mensen van me zeggen, er hoeven geen ‘erge’ dingen te gebeuren om me mezelf te laten haten, om me zo’n angst te laten hebben voor wat iedereen van me vindt, voor wat ik doe, voor wat er gaat gebeuren en nog zo ontzettend veel meer. Want ze zijn er namelijk altijd, die gevoelens en gedachtes. En jij met je ‘steek in de klas wat vaker je vinger op, dan zal je niet meer constant knalrood worden, dan ben je niet meer onzeker en voel je je geweldig en is alle shit opgelost’ helpt niet. Zo gaat het niet. Het is fucking verl ingewikkelder dan dat en ik voel me fucking veel slechter dan dat en dat heb ik je proberen duidelijk maken, maar het helpt dus niet. Oh well, at least I tried. Fuck off, mam.
