Zeurzeur, sorry! - Liefde, Vriendschap & Familie

Aan de ene kant heb ik geen zin om dit neer te zetten. Aan de andere kant voel ik me gewoon nogal kut. Dus ik kom hier ranten. xp Tips worden altijd gewaardeerd mits netjes gebracht aangezien ik op het moment niet echt de fut heb voor hevige discussies.

Maar goed. Ik woon nog bij mijn ouders. Heb altijd al depressieve periodes gehad maar sinds december '16 is dit eigenlijk non stop. Verder heb ik nu 2,5 jaar geleden Gille de la Tourette ontwikkeld, wat mijn leven behoorlijk verpest. Note: Ik heb geen officiele labels, aangezien ik die destijds zelf niet wilde.

Het is eigenlijk tijd voor mij om uit huis te gaan. Echter wil dit momenteel absoluut niet. Ik wilde altijd al uitvoerend musicus worden met mijn accordeon en ik weet dat ik er goed genoeg voor ben inmiddels. Maar door de Tourette kan ik geen auto meer rijden, behalve de korte afstanden met moeite. Wat betekend dat mijn ouders me iedere keer zouden moeten brengen(/halen) en dat is nogal kut. Ik moet niet op mijn ouders hoeven leunen en door hun gedrag wil ik dit dus ook niet. Hierdoor heb ik mijn droom waar ik inmiddels al 11 jaar naartoe aan het werken ben, opgegeven. Ik oefen nog amper accordeon thuis, want het heeft geen doel meer. En álles bij ons thuis moet een doel hebben. Anders kun je het net zo goed gewoon niet doen.

We hebben een kennel met best aardig wat honden. Die moeten gewoon verzorgd worden natuurlijk. Hokken schoonmaken, honden uitlaten, voeren, spelen, etc. De honden komen omstebeurten in de woonkamer, zodat ze wel gewoon gesocialiseerd worden. Het zijn geen zielige hondjes aan hun lot worden overgelaten, zeer zeker niet.
Het is echter de kennel van mijn ouders. Mijn moeder heeft reuma en mijn vader is een derde van zijn hart kwijtgeraakt een paar jaar terug met een hartinfarct. Beiden kunnen ze heus wel wat, maar niet mega veel. Mijn moeder is zo geboren en kan nu wel meer dan ze vroeger kon, maar het is niet echt wat. En mijn vader is gewoon onwijs achteruit gegaan. Oftewel, ik moet meehelpen in het huishouden, met de honden etc. Geen probleem opzich, maar ik heb gewoon het idee dat ze het niet redden als ik er niet ben. En dát vind ik niet oké.

Verder is mijn vader gigantisch veranderd sinds dat hartinfarct. Hij is zeer dominant aanwezig, en je wilt zijn ontploffingen niet meemaken als dingen niet gaan zoals hij het wil. Mijn moeder en ik passen ons dus maar aan mijn vaders agenda aan. Mijn moeder schijnt ook gigantisch veranderd te zijn na een ongeluk. Maar ik was toen nog lang niet geboren, dus ik weet daar niets van en ken mijn moeder alleen op de manier zoals ze dus vandaag de dag is. Maar kennelijk heeft mijn vader een hoop moeten slikken van dr, aangezien hij na haar ongeluk een compleet andere vrouw terugkreeg. Toch is hij gebleven. En mijn ouders houden zielsveel van elkaar dus mama heeft er geen seconde over nagedacht en blijft ook gewoon bij mijn vader. Maar ik merk wel dat ze erg bang is voor zijn ontploffingen en ze loopt dus constant op eieren. Mama is iemand die alles tig keer moet vertellen om haar gevoelens kwijt te kunnen en het een plekje te geven, dus ik krijg alles tigmaal mee in huis. Is nogal kut en ik wordt dr best wel in meegezogen. Op de dinsdag geeft mn pa muziekles aan huis en moeten mn ma en ik zorgen dat de honden stil blijven (terwijl al zijn leerlingen mensen zijn die absoluut niets met beesten hebben. En dit merken dieren echt wel, dus natuurlijk blaffen de honden maar al te graag wanneer dit soort volk over de vloer komt, lol). Helemaal prima opzich, maar ik vind het wel onwijs kut dat we dus gewoon niet weg mógen, want dan kan pa niet lesgeven. Like, ga dan lekker op de muziekschool lesgeven zoals je op de woensdag doet. Maar dan verliest ie leerlingen en zo breed hebben we het niet, dusja.

Terugkomen op het ''alles moet nut hebben'', ik doe tegenwoordig nog amper iets. Ik kom pas tegen de middag uit bed en spendeer zo'n beetje de hele dag op mijn mobiel totdat het tijd is om te gaan slapen. Wat doe ik op mijn mobiel? Niets, om eerlijk te zijn. Er zijn genoeg dingen die ik wil doen, maar voor mijn gevoel niet kán doen. Letterlijk iedere keer dat ik iets doe, komen mn ouders dr bij (of een van hen) en krijg ik commentaar op wat ik doe. Laatst heb ik doosjes beschilderd en er een foto van Beauty onze Boerboel in gedaan. Maar terwijl ik bezig was de prijsstickers eraf te halen, had mn moeder het al uit mijn handen gegritst om het te doen en had ze al een kleur uitgekozen dat ik het moest gaan schilderen. Ik had laatst kalligrafiepennen en een boek gehaald, en mama pakt mn pennen en laat wel even zien hoe je moet schrijven in dat boek. Ga ik accordeon spelen? Dit, dat en dat doe ik niet goed en moeten zus en zo. Maar als ik er iets van ga zeggen zal mn ma gaan huilen omdat ze het goed bedoelt en zal mn pa me het huis uit schoppen. Heeft ie al eens bijna gedaan omdat hij mij verkeerd begrepen had maar mijn uitleg niet wilde horen. Totdat mama hem gelukkig bij zinnen kon krijgen en hij me uiteindelijk gelijk gaf en zn excuses aanbood. Maar toch. Ik mag blij zijn hier te mogen wonen, te eten te krijgen en moet verder eigenlijk mijn mond maar houden.

Afgelopen december was ik met mijn moeder bij een accordeondag en ik wil graag les hebben van de meneer daar. En ik had mijn moeder verteld dit zélf te willen regelen. Dus toen ik dat wilde doen werd me verteld dat mijn moeder het al had geregeld en dat ik eind januari contact met hem kon zoeken voor lessen. Er was laatst een feestje van boogschieten en een van de mensen daar doet aan kalligrafie en kan het ontzettend goed. Dus mn ma heeft hem gevraagd of hij me dingen kon leren. Like, ik heb zelf ook wel een mond om mee te praten? '

Maar goed. Door de Tourette kan ik niet werken, want er hoeft maar íéts te zijn en ik begin hevig te ticcen. Ik heb al medicatie, therapie geprobeerd maar heeft niet geholpen. Hopelijk binnenkort EMDR therapie proberen, als laatste hoop.
Wanneer ik last heb van tics bouwt het zich dusdanig snel en heftig op dat ik gewoon in een hoekje spastisch zit te doen, heel veel pijn heb van de tics en dit gaat door totdat mijn lichaam op is. Wat zo'n 4 uur kan duren. Verder heb ik sowieso geen diploma's behalve mijn VMBO-TL, maar wellicht hebben jullie dat rechtszakengedoe destijds wel meegekregen.

Ik kan niet werken, kan uberhaupt al amper naar boogschieten toe aangezien ik ook daar niet al te lang kan zijn wegens de tics. Maar ik wordt thuis nogal erg gek van alles en wil eigenlijk op mezelf. Maar ik heb geen officiele labels en als het aan mijn ouders ligt krijg ik die ook niet en blijf ik thuis wonen tot ik oud en bejaard ben. Aan de ene kant snappen ze wel dat ik ooit op mezelf moet en zelf de dingen moet gaan doen. Aan de andere kant is vooral mn pa bang dat ze dan het contact met mij verliezen zoals dat met mijn zus is gebeurt. Dus het liefste legt mn pa ''mijn ma en mij aan de ketting'' (om het maar even op een manier te benoemen) en gaan we nooit weg. Ik weet wel dat ik al 21 ben, maar ik vind het toch erg lastig en weet überhaupt niet wat mijn mogelijkheden zijn en hoe ik die moet verwezenlijken. Binnenkort ga ik hopelijk praten met een meneer die overal kennis van heeft en mij wellicht kan helpen. Maar hij heeft net een kindje gekregen dus dat gesprek zal vast niet al morgen zijn.

Ik voel me gewoon kut. Stiekem ook erg eenzaam doordat mijn real life vrienden nooit uit zichzelf een gesprek met me beginnen en vragen hoe het met mij gaat en ik wil gewoon dat dit alles over is. Op wat voor manier dan ook.
Dat ik op mezelf kan en weer dingen kan doen, gelukkig kan proberen te worden en dat alles dan beter zal gaan met me is een droom die helaas nog erg ver weg klinkt. Heb nu ook een accordeonconcours afgezegd omdat ik gewoon het idee heb niet te kunnen winnen en te slecht ervoor te zijn doordat ik zo lang al niet écht heb gespeeld en nu zijn mn ouders aardig teleurgesteld in me, geloof ik.

Edit: Ik was vergeten te vermelden dat behalve de dingen voor de Tourette, ik voor mijn depressieve gedachtes/problemen ik al tevergeefs bij een psycholoog ben geweest en een begeleider van t GGZ. Beiden zijn inmiddels gestopt.
&thuis begin ik tegenwoordig ook te ticcen doordat ik me hier gewoon steeds minder fijn voel ondanks dat mn ouders t goed bedoelen.

Sorry voor het lange bericht. Fijne avond verder. Ik ga zo POTC kijken op SBS6, wat doen jullie vanavond? <3

[ bericht aangepast op 20 jan 2018 - 20:52 ]

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Ik begrijp dat de combinatie van alles dat er gebeurd is etc inderdaad niet ideaal is. Het enige dat ik je kan aanraden is te gaan praten met een psycholoog. Voor zover ik het begrepen heb, heb je al wel therapie etc geprobeerd om de symptomen van Gille de la Tourette te verminderen maar misschien helpt het je gewoon met een psycholoog te praten over de hele situatie en dus dat je liever alleen zou gaan wonen maar dat je dat dan ergens ook weer niet kan vanwege verschillende redenen,...
Waarschijnlijk zal Gille de la Tourette dan ook ter sprake komen maar dan kan de psycholoog samen met jou gaan kijken naar wat eventuele mogelijkheden zijn om alleen te gaan wonen + hoe het dan verder moet met je ouders,...
Het is natuurlijk maar een ideetje aangezien ik zelf psychologie studeer.
Hopelijk heb je er iets aan en voel je je snel wat beter!

cause i'm a little unsteady

Ooh yolanda, dat klinkt echt super vervelend allemaal. Echt stom dat je je zo voelt. Ik heb echt geen idee wat voor een advies ik je moet geven. Maar als je een keer wilt ventileren of iets kwijt wilt, kun je me altijd een pb of een berichtje op FB sturen.

[ bericht aangepast op 20 jan 2018 - 20:43 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Wegens de film en mobiel antwoord ik nu even kort. Mar bedankt voor jullie reacties. ❤

Psycholoog ben ik al bijgeweest en heb ook een begeleider van t GGZ gehad. Beiden alweer gestopt doordat t niet werkte. Heb t in de beginpost erbij vermeld.(:

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Wat vervelend om te horen. Ik hoop dat je snel een ritme kunt vinden, je leven op kan pakken en je je passie kunt hervinden. Kun je ook niet gewoon accordeon blijven spelen als hobby? Wie weet wat daar op een dag nog uitrolt.

ars moriendi

Apocalyptic schreef:
Wat vervelend om te horen. Ik hoop dat je snel een ritme kunt vinden, je leven op kan pakken en je je passie kunt hervinden. Kun je ook niet gewoon accordeon blijven spelen als hobby? Wie weet wat daar op een dag nog uitrolt.

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Praten met die man die er verstand van heeft, lijkt mij in ieder geval een stap in de goede richting. Je hebt nu (zoals ik lees) het idee dat je geen opties hebt, terwijl die er wel zijn. Ook voor mensen met beperkingen. Waarschijnlijk zal er dan officieel gedocumenteerd moeten worden dat je die beperkingen hebt en kan er dan vervolgens beschut werk (oid) voor je gevonden worden via instanties als gemeente en het UWV (mits die zich niet compleet achterlijk gedragen, zoals ze helaas tegenwoordig zo vaak doen *kuch*). Ik heb er geen verstand van though, maar ik weet dat mensen met beperkingen via andere wegen toch kunnen werken en zo voor zichzelf kunnen zorgen.

Uit ervaring kan ik zeggen dat hoewel het logisch is dat je overal inspringt en je je de problemen van je ouders aantrekt, hun problemen niet de jouwe zijn en zij dit zelf op zullen moeten leren lossen. Omdat dat pretty much onmogelijk is als je er middenin woont, is het zaak dat je met die man die er verstand van heeft het pad uit gaat stippelen dat jou aan een inkomen en woonruimte gaat helpen op den duur. En ik zal je zeggen, dat perspectief en daarmee bezig zijn, zal je situatie al ontzettend verbeteren. Waarschijnlijk zullen sowieso je psychische klachten daardoor afnemen en mogelijk ook de lichamelijke klachten verminderen.

Oftewel, hé, volgens mij ben je al op de weg van oplossingen, omdat je binnenkort met die man gaat praten. Dat is een ontzettend goed vooruitzicht en daar gaan gegarandeerd opties uitkomen. Reden genoeg om hoop te houden en te kijken of je niet zelf al dingen op kan zoeken en je op dingen voor kan bereiden. Ga je een op een met die man praten? Het lijkt mij namelijk verstandig om dit niet met je ouders erbij te doen. Dit is iets wat jij moet doen en betekent niet dat je hen compleet gaat verlaten, maar jij moet je eigen leven gaan leiden, zoals zij hun eigen leven hebben geleid en nog steeds leiden. Zij wonen ook niet nog steeds bij hun ouders namelijk en zouden dat waarschijnlijk ook niet willen, neem ik aan? Nu ja, het lijkt mij iig echt verstandig om dat zonder hun bemoeienis te bespreken, zodat het echt is wat JIJ wil uiteindelijk en niet enkel wat zij willen.

Ik hoop dat mijn woorden je helpen om toch iets meer hoop en positiviteit en zo te krijgen. Er gaat echt een oplossing komen. Mits je die zoekt en daarvoor gaat vechten, natuurlijk, maar zolang je dat doet, vindt je die altijd.

*hug*

At the end we're all cursed

Zeker geen zeurbericht!

Heb je een eigen kamer of een plekje buitenshuis waar je je kunt terugtrekken op sommige momenten tot het gesprek plaats vindt?

Afstand helpt meestal om bepaalde situaties te kunnen relativeren en even tot jezelf te kunnen komen.

Op welke vereniging zit je eigenlijk?

Baby you're a firework, c'mon show them what you're worth.

•

Roundhouse schreef:
Praten met die man die er verstand van heeft, lijkt mij in ieder geval een stap in de goede richting. Je hebt nu (zoals ik lees) het idee dat je geen opties hebt, terwijl die er wel zijn. Ook voor mensen met beperkingen. Waarschijnlijk zal er dan officieel gedocumenteerd moeten worden dat je die beperkingen hebt en kan er dan vervolgens beschut werk (oid) voor je gevonden worden via instanties als gemeente en het UWV (mits die zich niet compleet achterlijk gedragen, zoals ze helaas tegenwoordig zo vaak doen *kuch*). Ik heb er geen verstand van though, maar ik weet dat mensen met beperkingen via andere wegen toch kunnen werken en zo voor zichzelf kunnen zorgen.

Uit ervaring kan ik zeggen dat hoewel het logisch is dat je overal inspringt en je je de problemen van je ouders aantrekt, hun problemen niet de jouwe zijn en zij dit zelf op zullen moeten leren lossen. Omdat dat pretty much onmogelijk is als je er middenin woont, is het zaak dat je met die man die er verstand van heeft het pad uit gaat stippelen dat jou aan een inkomen en woonruimte gaat helpen op den duur. En ik zal je zeggen, dat perspectief en daarmee bezig zijn, zal je situatie al ontzettend verbeteren. Waarschijnlijk zullen sowieso je psychische klachten daardoor afnemen en mogelijk ook de lichamelijke klachten verminderen.

Oftewel, hé, volgens mij ben je al op de weg van oplossingen, omdat je binnenkort met die man gaat praten. Dat is een ontzettend goed vooruitzicht en daar gaan gegarandeerd opties uitkomen. Reden genoeg om hoop te houden en te kijken of je niet zelf al dingen op kan zoeken en je op dingen voor kan bereiden. Ga je een op een met die man praten? Het lijkt mij namelijk verstandig om dit niet met je ouders erbij te doen. Dit is iets wat jij moet doen en betekent niet dat je hen compleet gaat verlaten, maar jij moet je eigen leven gaan leiden, zoals zij hun eigen leven hebben geleid en nog steeds leiden. Zij wonen ook niet nog steeds bij hun ouders namelijk en zouden dat waarschijnlijk ook niet willen, neem ik aan? Nu ja, het lijkt mij iig echt verstandig om dat zonder hun bemoeienis te bespreken, zodat het echt is wat JIJ wil uiteindelijk en niet enkel wat zij willen.

Ik hoop dat mijn woorden je helpen om toch iets meer hoop en positiviteit en zo te krijgen. Er gaat echt een oplossing komen. Mits je die zoekt en daarvoor gaat vechten, natuurlijk, maar zolang je dat doet, vindt je die altijd.

*hug*

PurpleCandy schreef:
Zeker geen zeurbericht!

Heb je een eigen kamer of een plekje buitenshuis waar je je kunt terugtrekken op sommige momenten tot het gesprek plaats vindt?

Afstand helpt meestal om bepaalde situaties te kunnen relativeren en even tot jezelf te kunnen komen.

Op welke vereniging zit je eigenlijk?

Eomer schreef:

Yo — ik heb alles een beetje globaal doorgelezen (mijn ogen zijn moe en ik zit totaal niet lekker in m'n vel) maar dit is het eerste wat bij me naar boven is gekomen:

——— Ga alsjeblieft opnieuw naar een instelling / psycholoog / therapeut. Dat je met één, twee of zelfs drie (of tien) therapeuten moeite of problemen hebt gehad, wil niet zeggen dat ze allemaal slecht zijn. Daarbij heb je hulp nodig. Dat klinkt wellicht hard, maar is de waarheid. Die hulp kan je niet alleen aan jezelf hebben, maar daar heb je een professional bij nodig. Heb je al eens onderzoek gedaan naar Gilles de la Tourette? Zijn er instellingen / therapeuten / psychologen in Nederland die daarin gespecialiseerd zijn? Zijn er groepen in Nederland waar je je bij kan aansluiten?
——— Nu je droombaan van muzikant niet meer haalbaar is: zoek iets anders wat je wil gaan doen. Nee, dat is inderdaad niet leuk en daar heb je geen zin in, maar je kan niet je hele leven lang zitten treuren om een gevallen carrière en niets anders gaan doen. Er zijn een miljoen mogelijkheden van beroepen en de daarbij behorende opleidingen. Schrijf jezelf voor een opleiding in, dat wil ook weer meteen zeggen dat je uit huis gaat voor de lessen en in contact komt met nieuwe mensen en mogelijkheden.
——— Praat met je ouders. Als er geen verandering optreedt, praat je opnieuw met ze. Schrijf dingen op die je wil zien veranderen. Ga daarover in discussie en zoek een middenweg die voor jullie beiden goed is. Schrijf vervolgens die middenweg op en wijs ze daar iedere keer op, jullie hebben daar dan met z'n allen mee ingestemd. Willen ze dat niet? Prima, jij woont bij hun in huis dus moet jij je schikken. Dan ga je op zoek naar een plekje voor jezelf. Ga kijken naar toeslagen, uitkeringen, wat dan ook. Schrijf je in bij de gemeente voor een huurappartement of ga op zoek naar familie / vrienden die misschien een kamer te huur willen stellen.

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

JimmyPalmer schreef:
(...)

Thanks for the hug. <3

Ik ga inderdaad dus binnenkort hopelijk met die man praten, en mijn ouders weten nergens wat vanaf. Ben namelijk redelijk overtuigd dat ze me anders namelijk willen gaan ompraten, terwijl ik dat niet wil. En aangezien de tics tegenwoordig ook gewoon thuis tot uiting komen, terwijl ik dat altijd zag als dé plek waar ik best ticvrij kon zijn, vind ik dit best wel moeilijk. Om nu wel officiele labels te krijgen vind ik prima. Maar ik wacht hiermee tot t gesprek met die meneer, zodat ik weet wat mijn precieze opties zijn en wat voor pad ik het beste kan afleggen. Dan weet ik wat beter waar ik aan toe ben. Vind het alleen vreselijk om afhankelijk te zijn van anderen. Want weetikveel wanneer hij de tijd voor me heeft, hahah. Hopelijk binnenkort. (:

At the end we're all cursed

Muuh, om eerlijk te zijn is dat iets waar ik momenteel absoluut geen zin in heb. In een psycholoog oid. Heb onlangs een begeleider van het GGZ gehad en dat viel niet bepaald goed weer. Heb begin februari hopelijk een intakegesprek voor EMDR therapie. Hopelijk kan dat helpen.
Ik ben bij een ticspecialist geweest maar de therapie ervoor en de medicatie die ervoor was hebben me geen van beiden geholpen. Ik ben op FB wel lid van van Tourettegroepen, maar er is hier niet één oplossing voor. Tourette gaat altijd gepaard met andere problemen, heb ik inmiddels geleerd. En bij iedereen is dit anders. Ook is bij iedereen de oplossing om minder tics te hebben anders. Of er is zelfs helemaal geen oplossing en men moet er maar mee leren leven, dat komt ook heel veel voor.
Ik zat zelf te denken aan hondengedragstrainer, maar alles wat ik kan vinden aan studies daarvoor zijn thuisstudies. En om eerlijk te zijn zou ik dan liever weer eens naar school gaan en praktijk doen etc. Daarvoor had ik wel iets gevonden, maar dat is niet erkend, geen school en dus willen mijn ouders niet betalen, en zelf lukt het me niet. :')

En met mijn ouders praten heb ik inmiddels opgegeven, om heel eerlijk te zijn. Heb het vaak genoeg gedaan maar dan ben ik de boeman en heb ik het allemaal weer gedaan.
Ik wil dus inderdaad een plekje voor mijzelf (en mijn hond als dat even kan) maar ga hiervoor binnenkort dus praten met een meneer die verstand van zaken heeft. Maar die heeft dus net een kindje gekregen dus dat zal niet morgen al zijn. Eerder over een paar weken oid denk ik.

•

JimmyPalmer schreef:
(...)

Hóé? Woonkamer is de enigste verwarmde kamer en mn ouders zagen echt continue over alles. Goedbedoelt maar uitermate kut. Ik durf amper nog de dingen te doen die ik leuk vind doordat ik steeds te horen krijg dat ik dingen niet goed doe en anders moet doen.

ars moriendi

Roundhouse schreef:
(...)

Ja idd, lijkt mij ook verstandig om eerst zeker te weten of en bij wie je dan die officiële rapporten over je beperking zou moeten verkrijgen. Anders doe je straks allemaal dingen voor niks misschien, of werk je jezelf juist tegen. Je kan je hooguit zelf alvast gaan inlezen op het internet en kijken of je zelf al dingen ziet die opties bieden.

Kan je niet alvast een moment met hem prikken, trouwens (ook al duurt dat nog even)?

Eomer schreef:
(...)

Hm — ik kan begrijpen dat je geen zin hebt om opnieuw op zoek te gaan naar een therapeut (believe me I've been there) maar je kan niet ontkennen dat het wel nodig is, niet waar? Anders moet je eerst het intakegesprek bij de EMDR therapie afwachten en zien hoe die band is? Misschien kan je van daaruit wel extra gesprekken aanvragen? Overigens heb ik héél veel goede dingen gehoord en gelezen over EMDR therapie.

Nee ik weet dat er niet één simpele oplossing voor is, maar het gaat er meer om dat het goed is dat je lid bent van die groepen omdat je dan toch met 'lotgenoten' bent. Houd die groepen goed in de gaten en schep zo anders wat banden? Dan kun je in de gaten houden of iemand anders een goede therapie heeft gevonden die misschien ook iets voor jou is en kom je meteen in contact met nieuwe mensen.
Zijn er landelijk geen groepen voor Tourette? Niets mis met de Facebook groepen, maar bij landelijke groepen krijg je vaak toch meer actuele informatie van professionals et cetera. Misschien kan je daar nog naar kijken?

Thuisstudie is misschien niet zo fijn, maar dan heb je in ieder geval wel een diploma niet waar? Misschien kun je daarnaast een bijbaantje zoeken (winkel / kranten rond brengen / wat dan ook) waardoor je weer in contact komt met anderen? Of doe de thuisstudie maar ga dan in de bibliotheek of ergens in een café je opdrachten maken zodat je niet thuis bent?

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Apocalyptic schreef:
(...)
Zouden je ouders het niet juist heel fijn als je dat weer op zou pakken? Ik denk dat het voor jullie allemaal iets positiefs zou zijn. Of zou het kunnen zijn dat accordeon spelen je zelf een beetje is gaan tegenstaan nu je er geen toekomst meer in ziet? Dat zou echt heel jammer zijn.

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Ik ken je niet echt, maar ik vind het heel kut om te horen dat het allemaal zo bij elkaar komt. Ik hoop dat het tenminste voor jezelf helpt om het hier kwijt te kunnen. Als je ooit even een luisterend oor nodig hebt, mag je me sws altijd een berichtje doen <3. Ik voel me niet echt in de positie om je nu allemaal adviezen te gaan geven, maar ik wilde toch even wat steun laten horen.

We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.