-Oma die weer commentaar geeft op mijn lichaam, aka ‘je zou mooi zijn als je vijf kilo minder zou wegen’, ‘je moet echt aan je lijntje werken’, ‘zou je dat dessertje wel nemen?’ en lekker manipulatief doet. ‘Hou je nog wel van mij? Zo komt het niet over hoor.’ ‘Zeg weer lekker asociaal, niets te vertellen?’ NEE OMA, MIJN LEVEN IS NIET ZO INTERESSANT EN ALS ER IETS SPECIAALS GEBEURD IS OFZO VERTEL IK HET WEL, OMDAT IK WEET DAT JE DAT WIL. MISSCHIEN MOET JE ZELF EENS HET VOORBEELD NEMEN EN GESPREKKEN STARTEN IN PLAATS VAN HET OP MIJ AF TE SCHUIVEN.
-Het eten. Het is niet omdat het kwetsend is, dat het commentaar van mijn oma niet waar is. Ik weet het alleen zelf ook wel. I KNOW I’M FUCKING FAT, okay? Maar ik ben nu eenmaal een kind dat teveel van eten houdt en enorm makkelijk bijkomt en zelfs al doe ik enorm mijn best, slank zal ik nooit zijn en dat besef ik ook wel okay.
-Gestresste ouders en ik die weer constant commentaar krijgt. Gezellig hoor, die feestdagen, zeker als ik de hele tijd gecommandeerd word en alleen maar te horen krijg dat ik een egoïstisch en lui persoon ben die nooit helpt. Again, ik help wel en het is kinda vreemd dat ik op de scouts en bij vrienden bekend sta als een vriendelijk, behulpzaam en hardwerkend persoon. Hmm. Misschien ligt het aan jullie, anyone?
