[200] Back in time | Speeltopic - Speeltopics

---

The future is in the past

---

Setting Het is 70 miljoen voor onze jaartelling en dinosauriërs samen met andere dieren bevolken de aarde. Totdat ergens in Noord-Amerika, een paar kilometer bij een waterplek vandaan een poort ontstaat waaruit mensen zullen komen. Deze mensen moeten zien te overleven in deze ruige en gevaarlijke omgeving. Want als zij overleven, dan kunnen andere mensen hier ook overleven. Maar lukt het ze wel om hier te overleven?

---

Story Het is 2140 en de aarde word steeds minder leefbaar. De luchtvervuiling heeft gezorgd voor meer gaten in de ozonlaag. Wat ervoor zorgt dat meer mensen ziek worden en sterven. Echter komen er ook iedere dag mensen bij wat ervoor zorgt dat er alsnog overbevolking is. Daardoor zijn er ook hongersnoden en is er grote armoede in vrijwel ieder land. Als een organisatie die een groep wetenschappers in dienst heeft, ontdekt dat men terug in de tijd kan, wordt dit gezien als de oplossing. Na succesvolle proeven met dieren, wil de organisatie nu mensen terug de tijd in sturen om te kijken of zij daar kunnen overleven. Iedereen die aan de voorwaarden voldoet en terug wil reizen in de tijd is welkom. Voorwaarden ✦ Je moet 18 jaar of ouder zijn ✦ Je hebt geen strafblad ✦ Je moet in goede gezondheid zijn ✦ Je moet jezelf kunnen beschermen

---

Regels ✦ De Quizlet huisregels ✦ Reservaties blijven 3 dagen staan ✦ Geen perfecte personages, want niemand is perfect ✦ Minimaal 200 woorden per post ✦ Naamsveranderingen doorgeven ✦ Alleen ik (MacGyver) maak nieuwe topics aan ✦ Sluit niemand buiten

---

Deelnemers                                                                                                                                                                                     Vrouwen ✦ Rowan "Rho" Laine ~ Tashi Rodriquez ~ Tulua ~ 1 ✦ Riley Jessa Reyme ~ Barbara Palvin ~ MacGyver ~ 2 ✦ Liv Valkyrje Valtersen ~ Emma Dumont ~ IrisWestAllen ~ 3 ✦ Daniella Moretti ~ Adriana Lima ~ FreeThyself ~ 4 Mannen ✦ Epsilon "Ep" Laine ~ Marcello Alvarez ~ Obeah ~ 1 ✦ Myles "Milo" Bennett ~ Jensen Ackles ~_Irisdescent ~ 3 ✦ Raphael Maurice Ovesen ~ .......... ~ Hephaistion ~ 5

---

Dieren ✦Ptilodontidae ✦Stagodontidae ✦Purgatorius ✦Cimolestes ✦Gypsonictops

Dinosauriërs ✦Tyrannosaurus Rex (T-Rex) ✦Quetzalcoatlus ✦Tricaratops ✦Ankylosaurus ✦Pachyrhinosaurus ✦Pachycephalosaurus

Insecten ✦Mieren ✦Termieten ✦Bladluizen ✦Sprinkhanen ✦Galwespen ✦Vlinders ✦Bijen

---

Inhoud rugzak en auto Rugzak ✦Zaklantaarn ✦Zakmes ✦Medische kit (klein) ✦Taser en accu ✦Waterfles

Auto ✦Accu's voor de auto ✦Tenten (in een tent passen twee personen) ✦Medische kit (groot) ✦Extra band ✦Auto kit

---

---

[ bericht aangepast op 11 dec 2017 - 17:14 ]

---

Physics is awesome

Iedereen is net gecontroleerd en moet even wachten totdat ze door de poort gaan. Ze krijgen een papier met advies. Dit is aan hen gegeven om hun overlevingskans te vergroten. Daarnaast mogen ze zelf de indeling maken voor de auto’s. Er gaan drie auto’s mee, echter de derde auto is als reserve. Dit betekent dat ze zich moeten verdelen over twee auto’s.


Advies

✦ Blijf bij elkaar
✦ Zoek zo snel mogelijk de waterplek
✦ Maak vuur rondom de tenten als je gaat slapen
✦ Laat minstens een iemand de wacht houden
✦ Probeer voedsel in je omgeving te vinden
✦ Taser niet elkaar, alleen vijandige dieren en dinosauriërs
✦ Gebruik je wapens niet tegen elkaar, alleen tegen vijandige dieren en dinosauriërs

---

Physics is awesome

Mt

---

Bowties were never Cooler

MT!!! ^^
Ik denk dat ik morgen tijd heb om een goede post neer te zetten! (:

---

I have seen my own sun darkened

MT

MT

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Mt

Wanneer de onderzoekende handen haar lichaam verlieten, kon Daniella niet anders dan een soort vaan verwarring voelen. Nee, het had niks te maken met het feit dat ze zo zwaar gecontroleerd werd. Het ging erom dat dit de eerste keer was dat ze door een controle liep zonder iets te verbergen. Zonder iets materieels te verbergen, alleszins. Het voelde raar aan. Was dit wat ze opluchting noemden? Daniella schudde lichtjes haar hoofd. Dat deed er nu niet toe. Haar ogen gleden weg van de controleurs naar de andere mensen in de zaal. Diegene die er niet uitzagen als heen- en weerlopende wetenschappers of bewaking. Ze telde er zes. Een voor een ging Daniella ze af, terwijl ze onbewust zichzelf met hen aan het opmeten was. Een automatisme die ze zichzelf aangeleerd had toen ze nog diende onder de maffiabende, een trekje die haar meer dan eens het leven gered had. Op het eerste zicht leek geen enkel van de reisgenoten een bedreiging voor haar te vormen. Alhoewel ze misschien best de man met het lichtbruine tot donkerblonde haar in het oog hield, die zag er toch gespierd genoeg uit om voor eventuele problemen te zorgen. Spoedig gleed haar blik weer weg van de andere kandidaten, enkel om terug te vallen op het blad die ze in handen had gekregen. Veel stond er niet op, enkel een paar tips die ze als team best zouden opvolgen. Een humorloze lach verliet Daniella’s lippen wanneer ze de regel las. “Taser elkaar niet.. Dat belooft veel goeds.” mompelde ze zachtjes.

[ bericht aangepast op 26 nov 2017 - 23:17 ]

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Een zucht rolde over mijn lippen. Weer hadden ze een zakmes gevonden, dit keer in mijn linkerschoen. Volgens mij was dat het laatste. Hoewel ik wist dat we geen wapens mochten meenemen, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om mijn wapens thuis te laten. Wanneer de wetenschappers mij geïrriteerd aankeken, toverde ik mijn onschuldige glimlach op. Het was het proberen waard. Ietwat teleurgesteld keek ik naar mijn zakmessen en Beretta 92. Door dit gewichtsverlies voelde ik me niet op mijn gemak. Wegens mijn beroep was ik gewend om met wapens rond te lopen. Nu leek het meer alsof ik naakt was. Kort wierp ik een blik over de mededeelnemers. Ik was wel benieuwd met welke reden ze zich hadden opgegeven voor dit project, vooral toen ik een meisje zag met een babyface gezicht. Zij zou het niet lang volhouden, dat wist ik nu al zeker. Alleen was er geen weg meer terug. Ik hield mijn hoofd schuin terwijl ik de rest bekeek. Ze leken allemaal wel oké. Een wit papier werd aan elke deelnemer overhandigd. ‘Taser elkaar niet.. Dat belooft veel goeds.’ Een glimlach sierde rond mijn lippen terwijl ik naar de eigenaar van de stem zocht. Dat het niet veel goeds beloofde, was al duidelijk voordat we hier kwamen. Mijn groene irissen vonden de ogen van een brunette. ‘Goed dat ze het even melden,’ speelde ik even mee en richtte weer op het blaadje. Eén zakmes en een taser, dat was alles wat we kregen. Ze zijn wel wetenschappers, maar zelfs voor mij zou dit een uitdaging zijn. Laat staan voor dat kleine meisje. Nadat ik klaar was met het lezen van de adviezen, keek ik verveeld rond. Het was erg rustig, wat mij enigszins irriteerde. ‘Myles Benett,’ brak ik de stilte en stelde mezelf aan iedereen voor. Normaal zou ik niet het initatief nemen om mezelf voor te stellen, maar deze mensen zijn wel de personen met wie ik een lange tijd zal doorbrengen. ‘Milo is ook goed.’

[ bericht aangepast op 26 dec 2017 - 15:39 ]

Liv Valkyrje Valtersen
24 • Noorse boerendochter • Aan de poort • Nerveus • Riley
Ik liet alles over me heen komen. We werden compleet gecontroleerd en gefouilleert. De beveiliging was zo extreem streng, en eigenlijk snapte ik niet zo goed waarom. Zelfs aan de grenzen werd je niet zo sterk gecontroleerd. Uiteindelijk werd ik doorgelaten. Ik trok wat ongemakkelijk aan de touwtjes van mijn jas. Ik had geen idee hoe warm het daar zou zijn, en het idee van autos stond me ook niet aan, en mijn jas gaf me een soort van geborgenheid, die ik thuis ook had. Auto's gingen enorm hard, zonder dat je de lucht kon zien, of de hele omgeving om je heen. Ik snapte niet dat de anderen hier zo rustig in hadden gezeten, want het voelde voor mij net als een rijdende doodskist.
Ik was blij dat ik nu gewoon nog even met mijn voeten op de aarde mocht blijven staan. Ik kreeg een papiertje in mijn handen gedrukt en las het langzaam door. Engels was nog altijd lastig, al had ik het wel geleerd. Het grootste deel van de adviesen waren basisprincipes die mij vanaf mijn jeugd waren bijgebracht. Alleen de tazers waren vreemd voor mij. Ten eerste snapte ik niet waarom we elkaar ooit zouden aanvallen, omdat we toch alleen elkaar hadden, en ten tweede had ik geen idee wat een tazer was of hoe het werkte. Ik hield het wel gewoon bij mijn pijn en boog. Ik keek rond en zag nog 6 anderen. Een jongen en een meisje stonden al te praten, maar de rest stond net als ik nog een beetje op zichzelf. Uiteindelijk besloot ik op een bruinharig meisje af te stappen die nog alleen stond. "Hi. Ik ben Liv" Mijn accent was zwaar en mijn stem was zacht, waardoor ik maar hoopte dat ze me verstond. Ik wist niet zo goed wat ik meer moest zeggen op dit moment, want het was gewoon een compleet absurde situatie waarin we ons bevonden.

[ bericht aangepast op 4 dec 2017 - 12:02 ]

---

Bowties were never Cooler

Rowan ”Rho” Laine 21 y/o ✦ At the Gate ✦ With Epsilon       “Jezus Ep, ik kan niet geloven hoelang jij erover doet om afscheid te nemen! Door jouw geknuffel zijn we onderhand te laat aangekomen, jij... jij mafkees.” Gefrustreerd gooide ik mijn armen hoog in de lucht, waarna ik mijn haar uit mijn mond viste die door mijn ruwe beweging aan mijn lip vast bleef plakken.       “Komkomkomkom,” riep ik vlug en met mijn hand wenkte ik hem in de richting van de poort, waar al een paar mensen stonden. Het was echt verschrikkelijk om nog geen rijbewijs te hebben, in dat opzicht was ik afhankelijk van mijn oudere broer die zooooo langzaam was. Gelukkig voor hem kwam hij net aan lopen draven, anders had ik hem zelf als een zak aardappelen over mijn schouder gehangen en hem op die manier naar binnen gedragen. Waarschijnlijk zou ik dat niet volhouden, maar het ging om het idee.       Vlug probeerde ik nog mijn krullen te temmen die overal naartoe sprongen met elke stap die ik zette. Het mocht echter allemaal niet baten en al snel verscheen er een hint van irritatie jegens mijn haar over mijn gezicht. “Grmbl,” was het mopperende geluid wat mijn mond verliet. En het werd allemaal nog erger zodra we helemaal gefouilleerd werden en iedereen aan mijn lijf zat te plukken. Een paar keer sloeg ik iemands hand weg die te veel in mijn persoonlijke ruimte kwam, al was Ep er om me gerust te stellen met zijn blik.       Redelijk snel waren we helemaal klaar en begonnen zenuwen door mijn lijf te gieren, al probeerde ik deze snel te verdringen door een aantal maal rustig in en uit te ademen. Dit ging mij ons lukken, ik was er zeker van.       Ik plakte snel een glimlach op mijn gezicht en stelde me voor met een ongemakkelijke zwaaibeweging van mijn arm. “Haaai,” zei ik tegen niemand in het bijzonder.

[ bericht aangepast op 4 dec 2017 - 12:41 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

Hoewel mijn zusje zeker een punt maakt, had ik het gewoonweg niet over mijn hart gekregen me te haasten bij het afscheid nemen van mijn dierenvriendjes. Toen ik mezelf had opgegeven voor de missie had ik er namelijk niet eens bij stil gestaan dat ik hen onmogelijk zou kunnen meenemen. Niet alleen zouden ze het ecosysteem van het verleden met zo'n negentig procent zekerheid volledig in de war brengen, maar ook wat voedingsstoffen en atmosfeer betreft zou het voor hen hoogstwaarschijnlijk een fatale trip worden. Dan laat ik hen liever achter in de handen van opa, waarvan ik zeker weet dat hij hen ook genoeg liefde zal schenken. Ondanks die wetenschap was het gedag zeggen niet makkelijker geweest. Dat betekent nu helaas wel dat we op het laatste nippertje bij de gate zijn aangekomen. Aan Rho's gedrag kan ik merken dat ze het moeilijk heeft, deels vanwege het tijdsgebrek maar ook zeker door de spanning. Zodra we dan ook de nodige veiligheidsprotcols gegaan zijn blijf ik een beetje bij haar in de buurt, in de hoop haar op die manier gerust te kunnen stellen. Ik open de rugzak die me net gegeven werd en laat mijn ogen over de inhoud ervan glijden. Nieuwsgierig haal ik de med-kit tevoorschijn en open het doosje. Er zitten wat pleisters in, ontsmettingsmiddel, een mesje, verband en ORS zout. In mijn ogen is het alles wel heel pover en kan ik zeker nog vijf noodzakelijke items opnoemen, maar hé; ik moet erop vertrouwen dat de organisatoren van dit heel zooitje maar weten wat ze doen, niet? Tenslotte gaat het wel om mensenlevens. Een jonge man stelt zichzelf inmiddels voor als Myles, waarna een meisje zijn voorbeeld volgt en zelf zegt Liv te heten. "Ep," deel ik op mijn beurt mee. "Wie van jullie heeft een rijbewijs? Ik zou het dadelijk niet erg vinden een auto te besturen," deel ik maar gelijk mee. Ik heb altijd al van rijden gehouden. Daarbij ben ik op die manier meer zeker dat ik Rho niet aan een andere groep kwijt raak.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Voorzichtig probeert Riley zich los te wurmen, met als resultaat dat Reyna haar armen nog strakker om haar sluit. 'Ik moet gaan dus je mag me nu loslaten,' deelt ze mee terwijl ze nog een poging doet om zich los te wrikken van haar zus. Een trieste glimlach siert Reyna's gezicht nadat ze Riley loslaat. 'Wees voorzichtig en kom heelhuids terug,' verlaat zacht haar mond. 'Zo makkelijk kom je niet van me af, hoor. Ik krijg wapens mee dus ik kan in principe mezelf tegen alles en iedereen verdedigen', vertelt Riley haar zus. Na een laatste zwaai, gaat Riley op weg naar de controle. Na zowat overal bevoeld te zijn, mag ze doorlopen naar de ruimte waar ze blijkbaar samen met de andere deelnemers moet wachten. Een voor een komen ze langzaam binnen. Vrijwel iedereen stelt zich voor en aangezien ze niet onbeleefd wil zijn, zal ze dat ook maar doen. 'Hallo, ik ben Riley', deel ik in het algemeen mee. 'Dus jij houdt ook van autorijden? Ik heb ook mijn rijbewijs,' antwoord ze op de vraag van de knappe jongeman. Ep is zeker een naam om te onthouden, want hij ziet eruit als een goede jongen. Milo ziet er meer uit als een "badboy". De dames zijn ieder op hun eigen manier mooi.

---

Physics is awesome

---

Raphael onderging rustig alle controles voordat hij mocht doorlopen naar de ruimte waar hij de andere deelnemers zou ontmoeten. De beveiliging was bizar streng, maar hij besloot dat er weinig anders was dan het accepteren. Blijkbaar mocht er niets mis gaan aan het idee van de wetenschappers over deze expeditie. Raphael had dan ook erg weinig van zichzelf bij zich. Het meeste had hij niet mee mogen nemen, wat hij toch wel een beetje spijtig vond.
Toen hij eindelijk door alle controles heen was, werd hij een ruimte ingeleid waar hij nog wat andere mensen zag staan. Een paar spraken met elkaar en voorzichtig liep Raphael naar de groep toe. Hij was onzeker of hij zich direct zou voorstellen of een reactie van een ander zou afwachten. Hij kwam een gesprek binnen over het hebben van rijbewijzen. Eén jongeman had al geclaimed om één auto te besturen. Op dat moment bedacht Raphael zich dat hij het liefst ook wel één van de auto's zou willen besturen. Dan hoefde hij niet per se gelijk met iedereen in gesprek, maar kon hij vanachter het stuur rustig de kat uit de boom kijken.
'Ik zou wel de andere auto willen besturen,' voegde hij toe aan het gesprek, terwijl hij erbij kwam staan. 'Ik heet trouwens Raphael,' stelde hij zich vervolgens toch nog als eerst voor. Het leek hem toch wel zo netjes om zich meteen voor te stellen in plaats van zich direct in het gesprek te mengen, zonder dat iemand wist wie hij was.

[ bericht aangepast op 10 dec 2017 - 20:00 ]

Liv Valkyrje Valtersen
24 • Noorse boerendochter • Aan de poort • Nerveus • People

---

Een druk meisje riep opeens een groet door de groep, waardoor mijn hoofd haar kant op schoot en mijn ogen groot werden. Waarom was ze zo luid? Dat was nergens voor nodig. De jongen bij haar stelde zich voor als Ep en begon over een 'rijbewijs'. Had je een speciaal diploma nodig om zo'n metalen doodskist te besturen? Mijn zin om in zo'n ding te kruipen werd met de seconde minder. Intussen had iedereen, op een jongen na, zich voorgesteld. Deze jongen legde eerste claim op de tweede rijdend doemsdag-ding, voor hij zich ook voorstelde. "Als jullie maar niet denken dat ik langer dan absoluut nodig in zo'n ding ga zitten." zei ik zacht. Ik haalde een hand door mijn haren en keek van de ene persoon naar de ander. Iedereen had iets speciaals, maar niemand had iets bekends, waardoor ik me nog nerveuzer voelde. Ik wist wel iets van waar we naartoe gingen, maar dat maakte het ook niet beter. Ik zou moeten overleven met mensen die ik niet kende, en dus ook niet vertrouwde, in een extreem vijandige omgeving, met als enige beveiliging een rijdend ding wat duidelijk ontworpen was om alles en iedereen dood te krijgen. Ik trok de banden van mijn rugzak nog iets strakker aan en tikte nerveus met mijn voet. "Is er iemand hier die niet uit de stad komt?" Misschien kon ik zo uitvinden wie er nuttig zou zijn, als ze me zouden verstaan. De kans dat iemand van het platteland kwam was heel klein, gezien eigenlijk de hele wereldpopulatie nu in steden woonde. Mijn familie was een van de weinigen die nog op het platteland had weten te overleven, in elk geval bij mij in de omgeving. Het liefst zou ik nu vertrekken, om er maar mee klaar te zijn, maar aan de andere kant was ik als de dood dat we veel te weinig waren voorbereid en de rest van de groep niet eens wist hoe ze een kampvuur moesten maken of hoe een eetbaar dier eruit zag. We zouden dood zijn binnen de dag, en dat was als we geluk hadden. Ik keek nogmaals rond en hoopte maar dat in elk geval iemand hier iets wist van overleven in het wild, hoe sterk mijn twijfels erover ook waren.

---

Bowties were never Cooler

Wat Daniella niet meteen verwacht had, was een antwoord op haar uitspraak. Spoedig vonden haar ogen diegene die had geantwoord. Het bleek de jongeman te zijn die ze eerder al had opgemerkt. Diegene die ze als mogelijke 'bedreiging' zag voor als het uiteindelijk tot een confrontatie zou komen. Langzaam tilde ze haar mondhoeken op, een teken dat ze zijn reactie wel apprecieerde, maar verder wist Daniella niet meteen wat te doen. Als dit een infiltratiemissie was geweest, dan was ze waarschijnlijk op de bruinharige man afgestapt om een conversatie te starten. Meer info verkrijgen, dat was altijd prioriteit één geweest. Maar dit was geen infiltratiemissie, en Daniella werd tot niets gedwongen, dus bleef ze maar staan, lichtjes onzeker over wat ze nu moest doen. Alvorens ze verder kon piekeren over hoe ze moest handelen nu ze vrij was, opende de gespierde jongeman zijn mond weer, dit keer om zich voor te stellen. Algauw nam iedereen de draad op en begonnen alle medeleden zich voor te stellen. Daniella zei niets. Ze luisterde, en bekeek iedereen die zich voorstelde. Zo had je een meisje met een mooi en unieke gezichtsstructuur die zich voorstelde als Liv, en opgewekt e spring-int-veld die iedereen even begroette, een donkerharige jongeman die Ep heet en een rijbewijs bezit, een tenger maar prachtig meisje die zich voorstelde als Riley en eveneens een rijbewijs bezat. Er volgde een korte stilte en ineens voelde Daniella de drang om zich ook voor te stellen, een lichte tinteling in haar maag die de spanning echt maakte. Dit zou de eerste keer zijn dat ze zichzelf zou voorstellen als ... zichzelf. Daniella opende haar mond al, maar voordat ze ook maar de kans kreeg om iets te zeggen, was een lichtharige jongeman haar voor. Hij bleek Raphael te heten, ook in het bezit van een rijbewijs. Ze wist dat hij haar niet expres had onderbroken. Ze had in principe ook nog niets gezegd, maar nu was de tinteling wel weg en besloot Daniella het te laten voor wat het was. Wanneer het meisje met het unieke gezicht duidelijk nerveus was, voelde Daniella opnieuw iets in haar maag. Het voelde warm maar tegelijkertijd ook drukkend aan. Was dit medelijden? Vastberaden om het gevoel deze keer niet te laten gaan, liep Daniella op het meisje af. "Ik kom niet uit het platteland, maar ik kan je wel zeggen dat het best meevalt om in zo'n "ding" te zitten." begon Daniella zacht, hopend het meisje meer gerust te stellen. "Natuurlijk hangt dat wel af van wie de chauffeur is..." gooide ze er nog peinzend bij terwijl ze naar Raphael en Milo keek.

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall