.
[ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 9:52 ]
[RPG~200] Bad Secrets 16+ [Speeltopic 1] - Speeltopics
-
20 nov 2017 - 15:17
20 nov 2017 - 15:21
20 nov 2017 - 15:27
20 nov 2017 - 15:49
20 nov 2017 - 15:59
20 nov 2017 - 18:10
20 nov 2017 - 18:26
20 nov 2017 - 19:00
20 nov 2017 - 19:23
AMANDA ZARA PRISCILLA VANDERBILT
It's a joke that he thinks dat 15.000 dollar makes me broke.
Amanda kon die avond honderden nuttige dingen doen. Ze kon plannen bedenken voor de toekomst, ze kon weeskinderen leren dansen of een boek schrijven, maar natuurlijk had ze daar geen zin in. Amanda zat met haar kont op haar favoriete, grote stoel in haar te grote huiskamer en dronk van haar milkshake terwijl ze keek naar een serie waar dikke mensen uit het water moeten kruipen. Ze lachte terwijl ze een slok nam, maar werd gestoord door haar butler. 'Mevrouw Vanderbilt, er is vandaag een feestje gaande in The Loophole, wel vanavond.' Amanda ging recht op zitten, 'ja, dus.' Ze keek haar butler aan. Mathieu, wat zijn naam was (Amanda vergat hem namelijk vaak), werkte al voor haar vader. Nu dus voor haar. Al 43 jaar zat hij in het vak, waaronder 3 jaar Amanda. De jongedame verwachtte eigenlijk dat Mathieu haar wel zou mogen, onbekend voor haar was dat hij iedere ochtend walgde als hij haar stem hoorde en elke avond pijltjes gooide op een dartbord met één van haar foto's toen ze op Ibiza was. Ze stond op en liep naar de keuken, 'ik wacht op een antwoord.'
'Ik dacht... U had niks te doen deze avond.'
De dame draaide zich om om honderden beledigen, kwade woorden en dat soort over haar butler uit te spreken, maar ze hield zich in. In plaats daar van haalde ze haar schouders op, 'je hebt gelijk. Maak jij de limousine klaar? Ik ga me omkleden. Wees niet op tijd bij dat feest, hoor je me?' Ze draaide zich om en liep elegant naar boven, terwijl ze zachtjes mompelde 'idiote butler.'''With all due respect, which is none...''
20 nov 2017 - 22:01
20 nov 2017 - 22:42
23 nov 2017 - 22:41
26 nov 2017 - 16:57
RILEY JACOBUS WELTHAM
22 | Owner of retro burlesque club The Loophole | Intersex | @The Loophole with Cadi
Met een glimlach op het gezicht liet Riley zijn blik over de menigte in zijn inmiddels goed gevulde club glijden. Enkel degenen die genoeg geld te besteden hadden werden toegang verleend, daar zorgden zijn bouncers wel voor. Bakvissen met nep Gucci tassen en goedkope namaak Blahniks zouden er niet in komen. Ook heren moesten zich netjes kleden. Shorts en/of t-shirts waren wat Riley betrof volledig uit den boze. Zijn oudste broer, Wallace, had hem lachend verweten dat Riley ooit nog eens koning van de posh totty zou worden, zoals hij het zo mooi verwoord had. Riley zelf had het enkel als een compliment aanschouwd. En stiekem, heel stiekem, had hij van The Loophole dan ook zijn eigenste paleisje gemaakt. Het was een club die decadentie combineerde met nostalgie naar een elegance van lang vervlogen tijden. Het was een plaats waar minder fortuinlijken -dan wel voor een mooi loon- zorgden dat niemand de avond zonder een drankje in de hand moest doorbrengen. Het was een luchtkasteel, waar je je zorgen kon vergeten en de tijd even stil kon laten staan. Er was dan ook in de hele club geen enkele klok te bespeuren. Dat was een bewuste keuze geweest van Riley, zowel om de reden dat hij de sfeer zo luchtig en ongehaast mogelijk wilde houden als dat het een prima marketing strategie was.
Met een whiskey in zijn hand begaf hij zich door de zee van lichamen, diens gezichten hem allen een even warme glimlach leken te schenken. Hoewel Riley wist dat het voor velen slechts schone schijn was, werd zijn ego toch gestreeld. Mensen kwamen van ver en wijd naar zijn club, de meesten voor de ietwat pittige burlesk shows die er gegeven werden en sommigen speciaal om te kijken of het hen wel zou lukken de onbereikbare Riley Weltham aan de haak te slaan. Hij kon intens genieten van het geflirt, en speelde het spelletje maar wat graag mee omdat hij wist dat hij keer op keer zou winnen. Wat velen namelijk niet wisten is dat Riley al zijn hele leven een bepaalde sexdrive mankeerde, waardoor hij telkens de touwtjes in handen had. Natuurlijk was het niet zo dat hij nooit opgewonden raakte, of soms niet verlangde naar seks. Maar het idee de nacht met een vreemde door te brengen had hem nog nooit aangestaan, zelfs losstaand van het geheim dat hij al sinds zijn kindertijd als een bochel op zijn rug met zich meedroeg. Hij voelde zich simpelweg niet aangetrokken tot iemand waarmee hij nog geen bestaande band had. Al wilde dat ook nog wel eens omgekeerd werken... Er was namelijk één persoon die hem wel warm wist te maken, waarschijnlijk zelfs zonder dat diegene daar zelf besef van had. Het was een stil verlangen van Riley's kant, als jeuk diep onder de huid, op een vreemde plaats, die je publiekelijk onmogelijk weg kan proberen krabben. Hij was nuchter genoeg om geen hoop te koesteren, maar jammer genoeg deed dat het idee niet afnemen. Met een nip van zijn drankje spoelde Riley de gedachtes weg en begaf zijn kort backstage, waar zijn main act van de avond net was gearriveerd.
"Cadi," glimlachte hij ondeugend. Hoewel hij in normale omstandigheden de dame van arme afkomst geen blik waardig zou gegund hebben waren het haar danskunsten en haar manier van mensen om haar vinger winden die Riley zoveel aan zichzelf lieft denken geweest die ervoor zorgden dat ze toch aan de praat waren geraakt. "Over een kwartiertje is jouw beurt. Ben je er klaar voor? Welke jurk doe je aan?" Riley vond het altijd spannend als de jongedame een nieuwe routine voorbereid had. Af en toe moest hij haar namelijk een beetje intomen of bijsturen. Want wat zijn club betrof moest en zou alles perfect zijn, tot in de kleinste puntjes.[ bericht aangepast op 26 nov 2017 - 16:57 ]
Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
27 nov 2017 - 22:57
Kioshi Hara
_______________________________________________________________
‘ID graag.’ Ik had op de gastenlijst moeten staan. De man die tussen mij en The Loophole stond was twee keer zo lang en twee keer zo breed als ik en het zag er niet naar uit dat hij zich ook maar iets aantrok van iemand als ik. De illustere meneer Waltham nam geen derderangs personeel aan.
‘Wat gemeen, waarom laat je zo’n schattig jochie niet naar binnen,’ kirde een jongedame met een veel te hoge stem vanaf de zijlijn. ‘Kun je dat niet zien, hij is minderjarig,’ viel een andere vrouw met een even akelig hoge stem bij.
Met mijn hartslag in mijn keel begon ik in mijn tas te wroeten naar een paspoort, totdat mijn chauffeur Ken me op de schouder tikte en me wat in mijn handen duwde.
‘Hier is uw uitnodiging, meneer Hara,’ zei hij in het Japans. Ik wierp hem een dankbare blik toe en liet de uitsmijter de uitnodiging zien. Nog eenmaal nam hij me in zich op en stapte dan opzij.
‘Welkom in The Loophole, meneer Hara.’ ‘Wat! Oneerlijk!’ Hoorde ik nog achter me terwijl ik de ene menigte voor de andere menigte verruilde. Terwijl de deur achter me sloot, voelde het alsof de zorgen die ik had over Jun van me af gleden. Hier kon hij me niet vinden, hier kon hij me niet raken.
The Loophole sierde zich met een burlesque een chique uitstraling. Hoewel ik mijn huiswerk een beetje had gedaan, merkte ik dat ik de schaars geklede dames die sierlijke, soepele bewegingen maakten me niet helemaal koud lieten. Misschien was het de ontlading van mijn studie waar ik een volle werkweek in had zitten. Misschien was het de testosteron van een jongeman die nooit intiem met een vrouw is geweest.
Ik stond stil, mijn ogen geplakt aan de dames op het podium die zich bewogen alsof de massa om hen heen er niet was. Bewonderenswaardig vond ik dat. Hoe ze zich konden bewegen met zoveel souplesse, schoonheid en zelfvertrouwen. Ik kon hier wel uren blijven staan en kijken naar de figuren op het podium.
‘Hey kijk uit man,’ siste iemand toen en duwde me aan de kant. De paar dames om hem heen giebelden, totdat we oog in oog met elkaar stonden en het gezelschap stilviel. ‘No way, Okura?’ Ik knikte, gewend dat men mij eerst aansprak met de naam van de hotelketen die mijn ouders bezaten.
‘Jij bent de zoon van Hara.’ ‘Je ziet er zo knap uit in het echt. Conservative chique is de look van 2018,’ viel een vrouw hem bij. Ik dwong mezelf om naar haar gezicht te kijken. ‘Waar kan ik de VIP-lounge vinden?’ ‘D-die kant,’ zei de man en keek me aan alsof hij zojuist zijn schoonmoeder was tegengekomen.
‘Bedankt.’ Ik draaide me om. ‘Wacht!’ Voor ik het wist, hingen zowel zijn arm, als die van een van de dames om mijn nek en volgde een cameraflits.
‘Ik heet Codyfamouzboyy12 op instagram!’ Riep hij en verdween.
De VIP-lounge was een verademing. Ik bestelde een whisky op de kaart terwijl ik mijn telefoon pakte om contact op te nemen met Chryssa. Zij zou hier ook moeten zijn. Ik heb haar ontmoet toen ik school verliet en over de traptreden struikelde. Alle boeken lagen over de grond en zij was degene die zo vriendelijk was om me te helpen. We wisselden contactgegevens uit en ik bood aan samen naar The Loophole te gaan. “Mijn traktatie, als dank dat je me hielp,” had ik haar gezegd.
De ober boog zich over de menukaart.
‘Meneer, mag ik u erop wijzen dat deze exclusieve whisky vooraf dient te worden betaald,’ zei hij beleefd. ‘Mijn excuses.’ Ik gaf mijn creditcard. ‘I5% fooi is goed.’ Ietwat aarzelend nam hij de kaart aan.
‘Dank u voor uw vrijgevigheid.’
Ik besloot Chryssa te bellen. ‘Hallo? Goedenavond Chryssa, met Kioshi. Kun je naar de VIP-lounge komen, of zal ik naar jou komen?’[ bericht aangepast op 27 nov 2017 - 23:08 ]
No growth of the heart is ever a waste
28 nov 2017 - 1:16
Chrysanthe "Chryssa" Hayes
✧ I am the one thing in life I can control. I am inimitable, I am an original. ✧
Chryssa was amper het podium af toen ze haar jurk begon los te maken terwijl ze richting haar kleedkamer liep. Ze had sinds ze in LA was eigenlijk amper tijd gehad voor feestjes en uitgaan maar vanavond mocht ze eindelijk. Er stonden nog steeds dozen on uit gepakt in de gang van haar penthouse, maar wie had tijd voor uitpakken tussen audities, en daarna weken vol repetities. In haar kleedkamer stond Susan van warderobe al op haar te wachten om haar verder te helpen met de witte jurk. “Bedankt!” riep ze Susan na die er al weer vandoor ging.
Chryssa glimlachte kort naar Solange en Lexi die ook de kleedkamer binnen kwamen. “Met wie had je deze date ook alweer?” vroeg Lexi terwijl Chryssa haar make-up bijwerkte. “Het is geen date. Het is een bedankje,” herinnerde ze de dames. De twee wisselde een blik uit voor Solange hielp om Chryssa’s pruik af te halen. Chryssa haalde haar vingers kort door haar krullen om het nog een beetje fatsoenlijk te maken. “Is hij leuk?” vroeg Solange terwijl ze Chryssa haar jurkje aangaf. “Jullie zijn ongelofelijk,” siste ze terwijl ze het jurkje aantrok.
Haar vingers vlogen door de kleine juwelenbox die op de tafel stond en ze deed de dunne zwarte chocker om. Snel slipte ze in de simpele zwarte pumps voor ze een kort rondje maakte voor de twee dames. “Go get them girl!”
Ze griste nog snel haar ring en een stift mee van de tafel voor ze de kleedkamer uitliep. Ze zag kort haar spiegelbeeld in een spiegel die ze voorbij liep, en damn ze zag er goed uit al zei ze het zelf, de donker rode lipstick stond goed bij haar huidskleur en de winged eyeliner maakte het compleet. Chryssa duwde de stagedoor open en voelde direct de warme lucht van LA. Een glimlach verscheen op haar lippen bij het geluid van de tientallen mensen die stonden te wachten achter de hekken.
Ze maakte een snel rondje langs de mensen, handtekeningen op playbills en selfies tot ze pijn in haar nek kreeg. Maar ze deed het met een glimlach, god wat voelde dat goed.
Chryssa stapte uit de taxi en schudde haar haar kort goed. Bij ingang liet ze kort naar ID en de uitnodiging op haar telefoon zien voor ze naar binnenstapte. De drukte was overweldigend. Ze kon amper wat zien van hoe de ruimte er echt uit zag tussen de mensen, waarvan een groot deel een kop groter was dan zij. Haar telefoon trilde in haar hand en ze nam op. “Hallo? Goedenavond Chryssa, met Kioshi. Kun je naar de VIP-lounge komen, of zal ik naar jou komen?” ze had iets moeite met hem verstaan tussen de mensen. “Wacht,” zei ze terwijl ze zich door de menigte heen wurmde. “Ik kom eraan! Geef me twee minuten,” ze hing op.
Het voelde of ze eindelijk weer kon ademen toen ze de VIP-lounge in liep. Ze zag Kioshi al snel zitten en liep naar hem toe. “Hooii!” begroette ze hem enthousiast voor ze naast hem plaats nam. “Wat een drukte zeg,”
--
28 nov 2017 - 21:22
Kioshi Hara
_______________________________________________________________
Morgen ga ik winkelen, zei ik snel in gedachten toen ik Chryssa de VIP-lounge binnen zag lopen. Haar kleding was simpel, stijlvol en heel vrouwelijk.
Iedereen zag er zoveel vlotter en eleganter uit dan ik. In Japan kon ik nauwelijks de plank misslaan door me in sobere kleding te hullen. Hier liep ik twee generaties achter.
‘Wat een drukte zeg,’ zei Chryssa toen ze naast me plaats nam. Ik knikte en glimlachte. ‘Het doet me denken aan Tokio. Ik ben blij dat je kon komen, trouwens. Hopelijk zul je het hier leuk vinden. Je speelde theater, toch? Misschien dat The Loophole inspiratie zal geven voor een voorstelling.’ Beelden van de schaars geklede dansende dames flitsten door mijn hoofd. ‘Uh- ik bedoelde niet-‘ Ik beet op mijn tong.
‘Ik bedoelde de dans. En het decor.’ Iets te snel griste ik de menukaart van tafel om de kleur op mijn wangen te verhullen.
‘Wil je iets eten of drinken? Mijn traktatie,’ mompelde ik.
‘Als ik trouwens zo vrij mag zijn, waar studeer je eigenlijk? We kwamen elkaar tegen bij mijn school, dus ik vroeg me af of we op dezelfde school zitten.’
Ik was bekend met het zakenleven. Als jongste nog studerende gast in een zakengezelschap was ik beleefd en sprak ik mensen ouder dan ik nooit tegen, al waren de woorden die ze zeiden gebakken lucht. Nu was me in een paar maanden Amerika vaker om mijn mening gevraagd dan tijdens mijn hele leven in Japan. Omdat ik de opvolger was van de Okura-keten, zou ik automatisch verstand hebben van zaken, of men het nu had over een mogelijke investering in bitcoins, of het handwerkwinkeltje van een moeder.
De druk bezorgde me soms koppijn, maar nog niet voldoende om me doordeweeks met exclusieve alcohol te bedwelmen. Ik maakte onderscheid tussen week en weekend. Volgens mijn oom zou die discipline mij een succesvolle zakenman maken.
‘Om eerlijk te zijn ben ik hier nog nooit eerder geweest, dus het spijt me dat ik je hier niet veel over kan zeggen. Ik ken deze club dankzij een relatie van mijn ouders. Hij kent de eigenaar, Riley Weltham.’ Ik nam nog een slok van mijn whisky. ‘Hij schijnt nauwelijks twintig te zijn.’ Bewonderenswaardig, omdat ik wist dat hij dezelfde opleiding als ik had gevolgd en mijn studielast een volle 40 uur plus huiswerk bedroeg. Ik wierp een blik op mijn uitnodiging, voorzien van hoogwaardig papier en chique letters. Indirect kwam deze uitnodiging van hem af, toch?
‘Is het verstandig om ons straks aan de gastheer voor te stellen? Dat is het juiste om te doen als we een uitnodiging hebben gekregen, toch?’ Vroeg ik terwijl ik aan mijn whisky nipte.
‘Mijn excuses. Zou ik er misschien nog een mogen?’ Vroeg ik de ober met een voor Amerikaanse standaarden veel te beleefde stem.[ bericht aangepast op 28 nov 2017 - 21:26 ]
No growth of the heart is ever a waste
Valkyria
