[3OO] Satan's Waiting II Speeltopic - Speeltopics

30 okt 2017 - 17:28 Imogen is offline

Imogen 581

Setting

Een kleine donkere kamer, waar de temperatuur veel te hoog is waardoor het lijkt als of je in een sauna zit. Maar ondanks de warmte, is het er in de ruimte ijs koud. In deze kamer bevind zich enkel en alleen een matras van stro en een oude verrotte laken die aangevreten is door de muizen en ratten die door de verschillende kamers rond rennen opzoek naar eten. Een ijzeren zware deur met een klein raampje is de enige weg naar buiten maar deze ijzeren deur is te zwaar voor menselijke kracht om te openen.

The beginning

Zes maanden na het ritueel is het tijd voor de aflossing, alle vier de dames worden in de nacht opgehaald door mannen gehuld in zwarte mantels ze worden ieder gebracht naar hun eigen persoonlijke cel de kleine donkere kamer die tergelijketijd koud en warm is, waar ze zullen ontwaken om aan hun nieuwe leven te beginnen. Een leven die ze ieder niet hadden verwacht, in hun kleine persoonlijke cel zit hun aanstaande man al te wachten tot de dames wakker worden, voor nu zal het hun meester zijn en zijn ze veroordeeld tot hun eigen persoonlijke slaaf. Het is de bedoeling dat de duivel samen met zijn zoons de meiden hun lot vertellen en dat ze zich klaar maken voor een gezamenlijk ontbijt wat zich zal plaats vinden in de grote eetzaal. Maar er zit een klein adertje onder het gras, deze hele gebeuren is een test. Slagen de dames volgens hun meesters dan verlaten ze dezelfde dag nog de kleine donkere kamer en trekken ze de dienst kamers binnen. Zakken ze dan blijven ze zitten in de kleine donkere kamer.

Koppels

Lucifer & Veronica Daisy Lewis
Azazel & Eden Farah Kinleigh
Aamon & Leia Persephone Buchanan
Asmodeus & Cassandra Havana Martin

Regels

– 300 woorden minimaal, is makkelijk te halen.
– Minstens 1 keer in de week reageren.
– Niet meer dan 1 personage.
– Een reservering blijft 48 uur staan.
– geen perfecte personages.
– Hou het realistisch.
– godmodden en powerplayen zijn niet toegestaan.
– 16+ is toegestaan.
– Er moet minimaal een post tussen zijn voor je weer mag reageren.
– Topic's worden alleen aangemaakt door Imogen
– Naam verandering door geven.
– Leef je de regels niet na, dan word je na de tweede waarschuwing er uit gegooid.

Topics:
Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 15 nov 2017 - 14:36 ]

31 okt 2017 - 9:17 Aynur is offline

Aynur 2380

Eden Farah Kinleigh

You save everyone
But who saves you?

With a Boy - Somewhere, I have no Idea - Outfit

Het was niet de bedoeling geweest dat ik mezelf zou gaan verzwelgen in zelfmedelijden. Absoluut niet! Maar toch zat ik hier, als een klein meisje, met mijn knieën opgetrokken tot aan mijn kin, leunend tegen de muur terwijl ik langzaam heen en weer wiegde. Ik had al aan de tralies lopen rammelen, maar er was geen beweging in te krijgen en alleen mijn handen waren er smerig van geworden. Daar ging mijn smetteloos witte trui en broek, een van mijn favoriete pyjama’s.
Ik zuchtte eens diep en liet mijn hoofd hangen. Plotseling hoorde ik voetstappen en meteen ging ik overeind zitten. “Hallo?” riep ik behoedzaam. Ik zag een schaduw, al kon ik niets meer zien dan de omtrek van de persoon omdat het licht achter hem vandaan kwam, had ik al wel door dat er een jongen voor mijn neus stond.
Omdat ik absoluut niet in het voordeel was als ik op de grond bleef zitten, stond ik langzaam op, zonder mijn blik van hem af te wenden. Het wantrouwen was in mijn ogen af te lezen en ik had geen flauw idee wat ik moest verwachten. Een zachte vloek gleed over zijn lippen en ik grimaste. Ik was degene die verdomme alles verrot had moeten schelden, niet hij! En ik hield me nog in ook, een schouderklopje verdiende ik wel.
“Wat moet jij hier? Rot op,” riep de jongen naar iemand die ik vanaf mijn plek in de schaduw niet kon zien. Ik nam tenminste aan dat hij het niet naar mij bedoelde, voornamelijk aangezien ik zelf niet eens weet wat ik hier deed. Wijselijk hield ik mijn mond omdat meneer hier een kort lontje leek te hebben en ik het niet erger voor mezelf wilde maken dan nodig was. Ik was er wel vrij zeker van dat ik hem op de grond zou kunnen krijgen om te ontsnappen, maar iets in me hield me tegen.
Inmiddels had de jongen een vuurtoorts in zijn handen, jemig konden ze niet iets beters verzinnen, en was hij naar binnen gestapt. Ik vond dat hij veel te dicht in mijn persoonlijker ruimte kwam en deed een stap achteruit waardoor ik de muur in mijn rug voelde prikken. Met mijn hoofd schuin keek ik hem aan, de deur was hij vergeten te sluiten. Nu alleen nog wachten op het juiste moment…
“Leuke broek,” grinnikte de jongeman. Hij had een volle minuut net zo ongegeneerd naar mij staan staren als ik naar hem, maar hij leek zich op zijn gemak te voelen en ik dus niet. “Hoe heet je?” Bij elk woord wat hij zei, zwaaide hij met de toorts alsof hij een toverfee was. Ik snoof even lichtjes omdat ik hem voor me zag in een roze glitterjurk en moest die gedachte snel weer naar de diepste krochten van mijn hersenen verbannen omdat ik niet dacht dat mijn verschrikkelijke humor me hieruit zou kunnen redden.
“Is het niet aan mij om als eerste te vragen wie jij bent? Of zou het niet beleefder zijn van jou kant om je eerst voor te stellen?” De vonken die van de toorts afspatten, dwongen mij om iets meer in de richting van de open deur te springen en ik hoopte dat hij dat zou zien als angst voor het vuur en niet als strategie om hier zo snel mogelijk weg te komen. Ik bleef tegen hem praten, terwijl ik steeds dichterbij de vrijheid kwam te staan. Ik had natuurlijk geen flauw idee wat ik moest doen zodra het zover was, waarschijnlijk als een kip zonder kop rondrennen totdat ik weer frisse lucht mijn huid voelde strelen.
“Dus je bent me wel een uitleg verschuldigd, aangezien ik hier niet uit vrije wil naartoe ben gekomen. En hou alsjeblieft die toorts uit me gezicht, dank je.” Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken. Ik was niet bang voor hem, want met al mijn karate en judovaardigheden zou ik hem best tegen de grond kunnen werken. Om eerlijk te zijn was ik bang voor wat ik straks zou moeten verwachten als ik mijn cel uit kwam. En volgens mij wilde ik dat niet eens weten.

[ bericht aangepast op 31 okt 2017 - 9:18 ]

I have seen my own sun darkened

31 okt 2017 - 21:14 KIaus is offline

KIaus 21035

Asmodeus

Luxuria • 23/Eeuwen • Cassandra • De kelder • Outfit
Ik hoorde een kort lachje van haar kant en trok een wenkbrauw op. Ik maakte geen enkele grap, en om eerlijk te zijn was ik hier niet om haar te amuseren. Zij was hier om mij te amuseren, en langzaam begon ze het tegenovergestelde te doen. Ze vond het allemaal veel te leuk hier en dat werd bevestigd door haar grijns en haar antwoord. Ik probeerde haar nog een keer duidelijk te maken dat ze hier niet de touwtjes in handen had. Aan haar gedrag was te merken dat ze op aarde normaal de touwtjes altijd zelf in handen had, maar ze moest er maar snel aan leren wennen dat ik de rest van haar bestaan zou bepalen. Zelfs de kleding haalde die irriterende grijns niet van haar gezicht. Ik hoopte dat mijn broers meer geluk hadden, want dit was echt scheit irritant. Ik rolde met mijn ogen bij haar woorden over mijn ouders en moest echt moeite doen mijn vleugels ingeklapt te houden en mijn ogen normaal . Dat laatste lukte me echt niet. Ze haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, en mijn broers wisten hoe moeilijk dat was. Gelukkig kleedde ze zich wel snel om en en draaide zich naar me toe. Die grijns op haar gezicht duwde me alleen over het randje. Ik zete de rat op de grond en greep haar vast bij haar bovenarm, waarschijnlijk veel strakker dan een normaal mens ooit zou doen. "Er is geen eten als je zo disrespectvol bent, en dat zal er ook niet komen. Dus ik zou maar snel die arrogante kutgrijns van je gezicht halen en je gedragen als je ooit nog wil eten." beet ik haar toe, terwijl mijn ogen heen en weer flitsten van normaal naar duivels en weer terug. Ik liet haar los, waarbij ik haar op het matras smeet. Ik deed een stapje terug, terwijl ik probeerde tot mezelf te komen, maar het wat niet makkelijk. Als ze nu nog tegen zou werken, zou ik neit voor mezelf instaan. Ik had geen idee wat er dan zou gebeuren, want normaal was Aamon degene die alle controle verloor, niet ik. Hopelijk zou iemand me stoppen voor ik iets deed waar ik spijt van zou krijgen, maar niets wat zeker in Hel, zeker niet als het aankwam op emotionele controle van haar inwoners. Ik ging zo vader echt vragen hoe ik met deze trien omging zonder haar vast te ketenen in mijn deel van Hel. Hij had ervaring met wensen vervullen en er diensten voor terugkrijgen, maar ik was er tot nu toe zo ver mogelijk van weg gebleven. Mischien had hij tips.

Bowties were never Cooler

31 okt 2017 - 22:04 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Leia Persephone Buchanan

boyfriend not in the army | eightteen | aamon | with aamon

De man bromt nog iets dat het jammer is dat Brandon geen seks gaat hebben vanavond (niet met mij tenminste en ook niet met iemand anders als hij geen klap voor zijn harses wilt), maar ik ga er verder niet op in en blijf hem slechts met een frons op mijn gezicht aankijken.
De man stapt uit de schaduwen, waardoor het weinige licht van de cel op zijn gezicht valt. Geloof me wanneer ik zeg dat menig tienermeisje zich zo bovenop hem zou gooien. De blik in zijn ogen is erg... intens en de lichtblauwe kleur ervan draagt er enkel aan bij. "Wie denk je precies aan te spreken met 'jij'?" Zijn stem is erg dreigend en mocht ik niet denken dat dit allemaal één grote grap is, dan waren de haren in mijn nek overeind gaan staan. Meneer vindt het blijkbaar niet leuk om aangesproken te worden met 'jij'.
Ik richt mijn ogen recht in de zijne. Hij is niet de enige die felle blikken kan geven. "Het spijt me zeer, maar ik heb geen idee wie jij bent. En gezien jij nog geen rimpels op jouw gezicht hebt, ga ik jou geen 'u' noemen." Ik kan het niet laten om een extra nadruk op alle j-woorden. He had it coming for him. Mijn mondhoeken zijn lichtelijk omhoog gekruld en een geamuseerde fonkeling is in mijn ogen te zien. "Maar goed, als je het zó graag wilt." Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Meneer."
Ik maak een diepe, spottende buiging en mijn ogen verlaten zijn gezicht niet. Het geheel zag er waarschijnlijk erg belachelijk uit, met mijn rode pyjamabroek met pizza (pizza afbeeldingen, geen echte pizza) erop aan. Na enkele seconden kom ik weer overeind en ik blaas een blonde lok uit mijn gezicht.
"Kan je me nu eindelijk laten gaan? Je hebt je acteerwerkje gedaan en ik moet echt dat project afmaken want het is zo'n 35 procent van mijn eindcijfer. Ik zal tegen Brandon zeggen dat je je werk goed gedaan hebt. Serieus, dude, je zou je moeten focussen op echte films en niet deze shit."

i'm not saying i hate you, what i'm saying is that you are literally the monday of my life

To the stars who listen — and the dreams that are answered

31 okt 2017 - 22:55 Novilunium is offline

Novilunium 1529

AAMON BELIAL

Ira ✦ Dungeons ✦ With Leia

✦ ✦ ✦ ✦ ✦

Sommige mensen hebben een woede probleem. Ze zijn snel kwaad, denken niet voordat ze doen en geven makkelijk toe aan impulsen die ontstaan door de betreffende woede. Er is geen middenstadium, geen tussenweg. De knop staat aan, of uit.
Bij Aamon is er geen knop. Zijn woede is een constante factor, welke hem vergezeld al vanaf zijn geboorte en hem nooit los laat. Het enige wat er voor zorgt dat hij niet constant rood ziet voor de ogen, is de controle die hij op heeft weten te bouwen in de afgelopen eeuwen. Een controle die zachtst gezegd heel makkelijk wegvalt. Bijvoorbeeld wanneer hij openlijk uitgedaagd wordt, of wanneer mensen klaarblijkelijk nog steeds niet door hebben dat er geen spelletjes worden gespeeld.
Haar opmerking over zijn gebrek aan rimpels zou hem hebben doen lachen, als hij een gevoel voor humor zou hebben anders dan inktzwarte humor. Nee, in plaats van een spoortje humor om haar idiote aanname dat dit een in elkaar gedraaide scene is, voelt hij hoe het behoud van controle moeilijk wordt. Onmogelijk, wanneer ze besluit een prins van de onderwereld aan te spreken met 'dude'.
Haar laatste woord van die zin is nauwelijks over haar lippen of hij staat voor haar. Ze is lang, valt hem op, maar hij torent alsnog met zo'n tien centimeter boven haar uit en kijkt kwaadaardig op haar neer. Zijn ogen kolken vanuit de pupil intens zwart, tot er niets meer over is van het blauw en wit. Zijn spieren zijn tot het uiterst gespannen in zijn poging nog enige terughoudendheid te vinden, maar eigenlijk heeft ze het al voor elkaar.
'Is dit hoe jij spreekt tegen degene die ervoor heeft gezorgd dat je vriendje nog in leven is? Want ik verzeker je dat het nog veel simpeler is om het terug te draaien, dan dat het was om het te bewerkstelligen!' bijt hij haar toe, zijn stem dieper en dierlijker dan mogelijk is voor een stem van een menselijke man.

[ bericht aangepast op 31 okt 2017 - 22:58 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

1 nov 2017 - 22:56 Frisk is offline

Frisk 8318

AZZY

18 ✜ Dungeons ✜ Outfit ✜ w/ Eden

"Is het niet aan mij om als eerste te vragen wie jij bent? Of zou het niet beleefder zijn van jou kant om je eerst voor te stellen?" Ze zag er strijdvaardig uit, zelfs in de belachelijke pyjama die ze aanhad. Dat zag hij aan haar gezichtsuitdrukking, gespannen schouders en simpelweg de manier waarop ze stiekem naar de deur opschoof. Hij was niet dom, helemaal niet. Het kon hem gewoon niet schelen waar ze heen ging. Er was geen uitweg in Hel, toch niet voor haar. En een ziel, nee, een levende ziel die in Hel ronddoolde en overal verwarring zou schoppen? Heerlijk.
"Dus je bent me wel een uitleg verschuldigd, aangezien ik hier niet uit vrije wil naartoe ben gekomen. En hou alsjeblieft die toorts uit me gezicht, dank je," zei ze, waarop Azazel moest grinniken. Hij luisterde, maar enkel omdat hij ging antwoorden en dat was nogal vervelend met zo'n vuurbal tussen hen in. Hij draaide de toorts van haar weg en... liet los. Het ding zweefde naar de muur en bleef daar hangen.
"Wel, lollipop, dat maakt twee," antwoordde hij, schijnbaar vrolijk, maar met een bittere ondertoon. "Maar als je weg wil, voel je vooral vrij om te gaan." Azzy zette een stap opzij en spreidde zijn armen uit naar de deur. Ze kon zo naar buiten stappen, hij zou haar niet tegenhouden. "Als je klaar bent met je verkenningstocht, je weet me te vinden." Hij grijnsde nog eens en draaide zich om, om zelf de deur uit te stappen. Hij was nieuwsgierig hoe het zijn broers verliep. Aan het gegrom te horen, was Aamon precies aan het doen wat de man altijd deed: boos worden. En Azzy wilde dat voor geen goud missen.
"Oh en Eden," zei hij, vlak voor hij de hoek om ging. "de honden niet aaien. Ze bijten." En hij was weg, voor even dan toch. Hij ging haar niet echt helemaal alleen laten. Straks doolde ze echt half de Hel door en dan moest hij achter haar aan, iets waar hij niet bepaald veel zin in had. Nu, echter, liep hij snel even voorbij de andere cellen. Hij stoorde zijn broers niet, daar had hij eenmaal geen tijd voor, maar moest wel lachen toen hij zag dat niet enkel Aamon problemen had met zijn woede, maar ook Asmodeus niet bepaald blij keek. Hun vader was nog nergens te bekennen. Azazel draaide zich terug om en keek naar de deur van zijn cel.

Mijn brein breint zoals het breint.

1 nov 2017 - 23:07 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Leia Persephone Buchanan

boyfriend not in the army | eightteen | aamon | with aamon

Het ligt vast aan mijn nog slaperige hoofd, maar meneer talk, dark and handsome lijkt haast met het snelheid van het licht voor mijn neus te staan. Enigszins verbaasd kijk ik hem aan. Mocht dat acteerwerk niks worden, dan kan hij nog altijd de nieuwe Usain Bolt worden. Het irriteert mij wel behoorlijk dat ik enkele centimeters naar hem omhoog moet kijken, ook omdat hij naast behoorlijk lang ook nog gespierd was.
Wat wel echt duidelijk een soort van speciaal effect moet zijn, zijn zijn ogen. Hoe ijsblauw ze net nog waren, zo zwart zijn ze nu, als een zwart gat of bodemloze put. Ik begon ergens toch wat zenuwachtig te worden van zijn hele houding, maar ik weet het weg te drukken.
"Is dit hoe jij spreekt tegen degene die ervoor heeft gezorgd dat je vriendje nog in leven is? Want ik verzeker je dat het nog veel simpeler is om het terug te draaien, dan dat het was om het te bewerkstelligen!" Zelfs stemeffecten, jezus. Ze zijn wel echt all out gegaan. Zijn stem klinkt zelfs onmenselijk en zorgt voor een lichtelijke rilling op mijn rug.
Voor enkele seconden kijk ik hem in in stilte aan, waarna ik zacht begin te lachen. Hoe geamuseerd ik ben is duidelijk in mijn stem te horen. "Oké, het zijn dus de idioten die zichzelf mijn vriendinnen noemen, die de grap uithalen. Dat had ik niet verwacht, om eerlijk te zijn." Zij zijn de enigen die van mijn wens weten, dus het kan niemand anders zijn. Ik bijt op mijn onderlip om verder lachen in te houden. "Ben je in te huren? Ik moet deze grap ook echt met mijn vriendje uithalen."
Terwijl ik verder praat, blijf ik zijn ogen bestuderen. Ik kan het niet laten om op mijn tenen te staan, zodat ik ze beter kan bekijken. "Dat zijn echt goede special effects, of lenzen, gezien ik geen projectors gespot heb hier," mompel ik, met mijn gezicht vlakbij de zijne. "Waar heb je ze vandaan? Ze zouden echt geweldig zijn voor een Halloween kostuum."

i'm not saying i hate you, what i'm saying is that you are literally the monday of my life

[ bericht aangepast op 1 nov 2017 - 23:12 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

2 nov 2017 - 11:30 Imogen is offline

Imogen 581

What doesn't destroy you, leaves you broken instead.

Veronica voelde hoe stijf haar lichaam was geworden van het veldbed waar ze de nacht op door had gebracht, zuchtend draaide ze zich om en rekte zich uit. Haar moeder moest echt eens een centrale verwarming nemen het was gewoon ijs koud in de kamer. Veronica haar vingers gingen op de tast op zoek naar haar bril maar in plaats daar van vond ze koude steen, iets wat verward zocht ze verder met haar vingers waarna ze langs iets zachts streek wat weg schoot. Een geschrokken gilletje verliet haar lippen waarna ze recht op schoot.
"Jezus!" sprak ze vloekend uit van de schrik. Zuchtend ging ze recht zitten waarna het besef pas kwam dat ze niet op de veldbed lag waar ze eerder deze nacht in was gekropen, het was te hard voor haar veldbed. Veronica draaide zich aarzelend op haar knieën zitten terwijl ze haar vingers over de muur heen liet glijden op zoek naar iets van een knopje om licht in de kamer te creëren, ze zag immers helemaal niks door de duisternis in de kamer. Veronica stond voorzichtig op met haar hand tegen de muur aan gedrukt zette ze voetje voor voetje een stap in de hoop iets tegen te komen wat ze herkende. Iets streek langs haar voeten heen waar door er voor de tweede keer een geschrokken gil haar lippen verliet.
"Sweet mother of jesus! Dit is niet leuk meer." sprak ze hard op uit, langzaam aan leek haar zicht toch te zijn gewend aan de duisternis waar door er een wazig licht haar op viel. Op de tast en doodsbang door dat ze geen idee had waar ze zich bevond en wat er zich in de ruimte bevond kwam ze niet veel later bij het licht aan het steen was veranderd naar koud ijzer waar door ze het idee kreeg dat ze zich in een cel bevond. Niet wetend wat ze moest doen draaide ze zich om en zakte ze door haar benen heen tot dat ze op de grond zat. Veronica wist dat ze haar bril moest vinden voor ze ook maar iets zou kunnen doen of kon ondernemen. Zonder haar zicht was ze nergens, als de kamer nou gewoon verlicht was had ze genoeg kunnen zien om te achter halen waar ze zich bevond.

Getting a better life • 21 • Lucifer • Dungeon cell • With • Outfit

[ bericht aangepast op 5 nov 2017 - 11:23 ]

2 nov 2017 - 14:22 Aynur is offline

Aynur 2380

Eden Farah Kinleigh

Just because I'm used to it,
Doesn't mean it doesn't hurt anymore

With a Boy - Somewhere, I have no Idea - Outfit

Hij had door dat ik bezig was ontsnappingsplannen te bedenken, dat zag ik aan de manier waarop hij me bekeek. Haast minachtend, alsof ik een kleine mier was, die druk rondjes rende zodra je hem klem zette met je handen, maar zo makkelijk te pletten was met een enkele beweging van je duim. Met dat besef in mijn achterhoofd, stopte ik om zo verkrampt naar de uitgang te lopen. Ik rechte mijn rug en om nog een beetje trots te bewaren in mijn pyjama stak ik mijn kin in de lucht. “Je bent me wel een uitleg verschuldigd, aangezien ik hier niet uit vrije wil naartoe ben gekomen,” begon ik.
Ik wilde hem nog heel wat meer vragen stellen, puur omdat ik wilde weten hoe de vork in de steel zat, maar de toorts, die de jongeman in zijn hand hield, was gevaarlijk dicht bij mijn lichaam. “En haal alsjeblieft die toorts uit mijn gezicht, dank je,” was het enige wat ik daarom ik zei, hem goed in de gaten houdend. Tot mijn verbazing deed hij wat ik hem vroeg en die verbazing werd nog groter toen hij dat ding los liet, maar in plaats van dat de toorts naar beneden viel, zweefde hij naar de muur om daar te blijven hangen. “O…Mijn… ” Ik droomde, dit was niet echt. Dit kon verdorie niet echt zijn. Ik schudde met mijn hoofd en ongemerkt kneep ik zachtjes met mijn nagels in het vlezige gedeelte tussen mijn vingers.
“Wel, lollipop, dat maakt twee,” antwoordde hij op een manier die de haren in mijn nek rechtovereind deed doen zetten. Bij zijn koosnaampje snoof ik lichtjes, een automatisme, aangezien ik daar een verschrikkelijke hekel aan had, maar van de rest van zijn woorden begreep ik helemaal niets. Of misschien wilde ik het niet begrijpen. Misschien wist een deel van me wel waar dit overging, maar had ik het gewoon verdrongen. “Maar als je weg wilt, voel je vooral vrij om te gaan.” De jongen zette een paar passen opzij en spreidde zijn armen. Ongelovig keek ik hem aan, al bleef ik wel staan waar ik stond. “Waar heb je het over?” Mijn stem klonk een stuk zachter dan ik gepland had en ik schraapte even mijn keel. Ik voelde me dus absoluut niet op mijn gemak omdat ik niet wist waar ik aan toe was. Er waren geen zekerheden voor me en zonder structuur was ik niets.
“Als je klaar bent met je verkenningstocht, je weet me te vinden.” Hij grijnsde en mijn handen jeukte om zijn grijns van zijn gezicht af te meppen. Echter voordat hij de deur uit was, blijkbaar wilde hij ook niet graag met mij opgescheept zitten, maar dat was dan zijn probleem, riep hij me nog iets na. “Oh, en Eden, de honden niet aaien. Ze bijten.” Mijn ademhaling versnelde en ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Ik probeerde niet te laten merken wat voor een invloed zijn woorden op me hadden en ik beet op mijn lip om het laatste restje zelfbeheersing dat ik nog had te behouden.
Slap liet ik mezelf tegen de muur hangen. Deze jongen had echt al mijn energie leeggezogen, niet dat ik veel energie had in de vroege… ochtend? Ja, wat was het eigenlijk? Ik wilde hier weg, maar stel dat het waar was over de honden? Mijn keel werd droog bij de gedachte en ik veegde mijn zweterige handen af aan mijn broek. Nee, ik had nu de kans om weg te komen, dus moest ik die met beide handen aangrijpen. De toorts, die de jongen was vergeten, pakten ik met beide handen aan en ik viel bijna op de grond door het zware gewicht. Maar zo had ik in ieder geval een wapen, tegen de honden, en licht zodat ik wat kon zien. Langzaam liep ik de cel uit en ging de hoek om, de andere kant dan de jongen op was gegaan. Eerst keek ik van links naar rechts, al zag ik niets alarmerends en zo vlug als mijn in roze sokken gehulde voeten me konden dragen, rende ik de donkere gang door.
Ik scande alles af, op zoek naar een uitgang. Nergens was er een deur of iets, de gang leek haast wel eindeloos. Maar dat zou ook wel kunnen zijn door het slome tempo waarop ik me voortbewoog. Totdat ik eindelijk een enorme eikenhouten deur tegenkwam. De toorts hing ik aan een van de houders die er vlak naast stonden en met alle overige kracht die ik bezat, duwde ik de zware deur open. Zonder verder te letten op wat ik binnen aan kom treffen, rende ik naar binnen, opgelucht om weer een stapje verder gekomen te zijn. Een plotseling geluid eiste al snel mijn aandacht op, het klonk als een soort gehijg. Ik keek om me heen en vervloekte mezelf om het feit dat ik de toorts was vergeten mee te nemen. Het was zo donker dat ik geen hand voor ogen zat. Wel lukte het me nog om omtrekken de onderscheiden, al stond er in de hoek een gigantisch ding dat ik niet kon plaatsen. Het ding kwam dichterbij en ik verstijfde compleet. De scene van Harry Potter and the philosopher’s stone schoot door mijn hoofd. Voor me stond een reusachtig beest met drie hondenkoppen en het enige wat ik kon doen was de lucht uit mijn longen gillen.

[ bericht aangepast op 2 nov 2017 - 14:27 ]

I have seen my own sun darkened

4 nov 2017 - 18:25 Necessity is offline

Necessity 5622

LUCIFER
King of Hell - Veronica

No one expects an ~~angel~~ to set the world on fire.

Lucifer was niet iemand die altijd te laat kwam. Als hij een afspraak had, dan was hij er stipt op die tijd, daar kon men zeker van zijn. Hoe zou hij anders zo’n succesvolle zaak als de hel voor elkaar hebben gekregen? Toch was hij ditmaal wel laat en daar baalde hij van. Er waren wat noodtoestanden geweest die zijn aandacht hadden vereist en dat ging nou eenmaal voor een meisje dat toch geen kant op kon.
Hij wist niet zo goed waarom hij de beslissing om een vrouw te nemen gemaakt had. Nou ja, dacht hij terwijl hij zich richting de cel met zijn toekomstige bruid, Veronica als hij het zich goed herinnerde, begaf, eigenlijk wist hij het wel. Het werd voor zijn zoons tijd dat ze een vrouw zouden krijgen die aan hun zijde zou staan. De consequentie was geweest dat, toen het om vier meiden bleek te gaan in plaats van drie, dat hij ook een vrouw zou nemen.
Hoewel Lucifer niet hoefde te slapen, was hij toch vermoeid. Kon de hel zich niet voor één keer zelf besturen zonder dat zijn hulp nodig was? Hij was druk met andere dingen, en zou ongetwijfeld binnen een paar uur weer naar beneden worden geroepen omdat de noodtoestand opnieuw uitgeroepen moest worden en hij weer de held van de dag moest zijn die alles weer zou redden.
Uit de cel waar hij moest zijn klonk een gil. Ze was dus al wakker. Hij had haar eigenlijk bij wakker worden al willen opvangen, maar dat was niet gelukt. “Sweet mother of jesus! Dit is niet leuk meer,” hoorde hij haar zeggen en heel even keek hij hoe ze op de tast de cel onderzocht. Toen zette hij zijn business-man-glimlach op en opende de cel.
“Zoek je deze?” vroeg hij haar terwijl hij haar bril uit zijn zak haalde. Hij had tot dat moment niet geweten dat hij hem bij zich had, maar soms verraste zijn magie hem. Het licht van de fakkel achter hem scheen de cel in.
“Welkom in mijn… nederige stulpje,” begon hij. “Sta me toe mezelf eerst te introduceren. Mijn naam is Lucifer en ik zal je gastheer de komende tijd zijn.” Etiquette was iets waar hij altijd grote waarde aan gehecht had, zelfs al leek de huidige maatschappij dat niet te doen. Misschien was hij ook wel gewoon oud en zat hij nog te veel in de tijd dat etiquette wel belangrijk was. Hoe dan ook, men ving meer vliegen met stroop dan met azijn, dus dit was zijn eerste stap.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

5 nov 2017 - 12:38 Imogen is offline

Imogen 581

What doesn't destroy you, leaves you broken instead.

Hoe langer Veronica bleef zitten hoe meer ze het gevoel kreeg dat ze een grote fout maakte, ze moest niet bij de pakken neer zetten, nee ze moest de moed niet op geven met een beetje geluk wist ze haar bril te vinden, en zou Veronica op onderzoek uit kunnen gaan om uit te kunnen vinden waar ze zich bevond en wat dit allemaal precies was. Niet dat ze waarschijnlijk veel kon bereiken in deze ruimte. Veronica duwde haar zelf weer omhoog en ging verder op de tast in de hoop iets van een kast of schap te vinden waar wellicht haar bril zou liggen. Geschrokken bleef ze stil staan toen een geluid de cel vulde, Veronica kantelde haar hoofd iets om vervolgens te ontdekken dat het de mentale deur moest zijn wat haar verteld werd door het geluid wat het veroorzaakte. Licht kwam vervolgens de cel in waar door ze zich snel omdraaide, langzaam begon ze iets te zien maar ondanks dat ze enkel en alleen wazig zag ontdekte ze het lichaam in de deur opening.
“Zoek je deze?” Veronica kon niet zien wat de persoon in zijn hand hield maar ze ging er van uit dat het haar bril was iets waar ze namelijk naar op zoek was. Voor enkele seconden bleef ze aarzelend staan waarna ze toch besloot om op de man af te lopen, met elke stap die ze zette kon ze de man duidelijker zien en gleden haar ogen naar zijn hand waar hij inderdaad een bril in had liggen.
"Die zocht ik inderdaad." haar stem klonk zacht, aftastend en iets wat onzeker terwijl ze de bril pakte. Zo snel als ze kon zette ze een stap naar achteren toe en deed ze de bril op, de wazigheid verdween als sneeuw voor de zon, waar door ze de jongeman in de deur opening duidelijk kon zien. Veronica liet haar ogen over zijn gezicht heen glijden op zoek naar iets van herkenning maar ze herkende deze man niet.
“Welkom in mijn… nederige stulpje,” ze liet haar blik van de man af gaan om vervolgens door de ruimte heen te kijken.
"Het is maar wat je nederig noemt." fluisterde ze zachtjes meer tegen haar zelf dan de persoon tegen over haar. Nu pas merkte ze op dat de zachte dingen die ze aan had geraakt en zo van was geschrokken muizen en ratten waren. Iets waar ze normaal gezien nooit bang voor was. Natuurlijk moest men uitkijken voor wilde muizen en ratten maar zelf had ze jaren de dieren gehouden als huisdieren.
“Sta me toe mezelf eerst te introduceren. Mijn naam is Lucifer en ik zal je gastheer de komende tijd zijn.” het verbaasde haar hoe de klanken in zijn stem klonken en hoe hij de woorden uit sprak. Als of hij eeuwen oud was en al vele levens had geleefd, maar misschien verbeelde ze zich dat in door de ruimte waar ze zich zelf bevond.
"Lucifer, zoals in de gevallen engel Lucifer?" ze was gelovig opgevoed vandaar ook dat ze meteen aan de engel moest denken, alleen deed ze al vanaf haar twaalfde niks meer met het geloof.
"Dat is nogal een ongewone naam." Veronica keek weer op naar de man waarna ze kort op haar onderlip beet.
"Mijn naam is Veronica, maar iets verteld me dat je dat waarschijnlijk al weet." een korte stilte viel terwijl ze voor enkele seconden over haar droge lippen heen likte.
"Mag ik vragen waar ik ben en wat ik hier doe?"

Getting a better life • 21 • Lucifer • Dungeon cell • With Lucifer • Outfit

5 nov 2017 - 20:49 Necessity is offline

Necessity 5622

LUCIFER
King of Hell - Veronica

No one expects an ~~angel~~ to set the world on fire.

Heel even aarzelde ze, maar toen stapte Veronica toch naar voren om de bril aan te pakken. Lucifer had niks anders verwacht. Mensen hadden hun zwaktes en lichamelijke problemen, zoals een slecht zicht, was er één van. Het maakte ze ook fascinerend om naar te kijken. In de loop der jaren waren ze met steeds innovatiever geworden in het maken van hulpmiddelen. Ieder probleem wilden ze overwinnen en langzaam maar zeker vonden ze hun manieren. Niet alles was even effectief, maar die hulpmiddelen werden dan een aantal jaar later wel weer aangepast. Dit had ook een bijwerking. Het was mogelijk om veel problemen te verslaan en veel middelen te verkrijgen, maar het maakte mensen ook egoïstisch. Ze wilden alles hebben wat ze konden krijgen, ze wilden altijd de beste zijn en de meeste macht hebben, ongeacht de manier om het te verkrijgen. Dat was waar hij meestal in beeld kwam.
“Die zocht ik inderdaad,” zei ze en ze stapte meteen naar achteren toen ze de bril had. Ze klonk onzeker, behoedzaam. Het was precies de toon die Lucifer verwacht had van een jonge meid die uit haar bed gehaald was en nu in de cel van een of andere man zat. Hij wist ook wel wat voor soort verwachtingen dat bij haar schepte.
Hij negeerde haar gemompel over het ‘nederige stulpje’. Misschien was het een zenuwtrekje van haar om in tijden van angst tegen zichzelf te praten, misschien was ze een meisje dat zich snel aanpaste aan haar situatie en niet bereid was zich zomaar gewonnen te geven. Hoe dan ook, het gepraat was niet op hem gericht geweest.
“Lucifer, zoals in de gevallen engel Lucifer? Dat is nogal een ongewone naam,” vroeg ze hem. Hij spreidde zijn armen iets. Net genoeg alsof hij zichzelf in instemming met haar woorden tentoonstelde, en hij glimlachte zijn ‘betrouwbare zakenman’ glimlach naar haar.
“Mijn naam is Veronica, maar iets vertelt me dat je dat waarschijnlijk al weet. Mag ik vragen waar ik ben en wat ik hier doe?”
“In hoogsteigen persoon,” was zijn antwoord. “Daar heb je gelijk in. Maar dit is natuurlijk ook niet de eerste keer dat we elkaar ontmoeten, nietwaar?” Hij glimlachte nog steeds. Ze had waarschijnlijk geen idee waar dit over ging. Daar rekende hij ergens ook op. Hij wilde weten wat voor iemand hij hier voor zich had. Hoe dapper was ze? Zou ze te snel breken? Dit was de hel, daar moest je wel sterk in je schoenen staan. Wie was het meisje voor hem?
“Wat je hier doet? We hadden een deal gemaakt, weet je nog? Ik heb me aan mijn deel gehouden. Nu is het aan jou om jouw deel na te komen.”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

8 nov 2017 - 10:05 Imogen is offline

Imogen 581

What doesn't destroy you, leaves you broken instead.

Zodra ze hem gevraagd was of de naam kwam van de gevallen engel leek hij zijn armen te spreiden als of hij zich liet zien. De glimlach die zich elke keer om zijn lippen speelde gaf Veronica het idee dat die niet echt gemeend was, als of het een gewoonte voor de man was om te glimlachen.
“In hoogsteigen persoon,” het klonk te belachelijk om het ook maar te geloven maar iets in de toon van de man zijn stem vertelde haar dat hij geen grapje maakte dat hij echt in hoogsteigen persoon de duivel aka lucifer was. Wellicht dacht de man dat alleen maar en was hij knetter gek hoe dan ook Veronica besloot dat het beter was om mee te spelen tot dat ze een uit weg had gevonden en terug naar huis kon.
“Daar heb je gelijk in. Maar dit is natuurlijk ook niet de eerste keer dat we elkaar ontmoeten, nietwaar?” Veronica keek hem wat verwarrend aan, ze snapte niet waar hij het over had, ze herkende hem niet dus ze had geen idee waar ze hem van kon kennen. Moeizaam slikte ze toen ze een klein idee kreeg, het zou toch niet? Nee, nee dat was onmogelijk ze had iedereen uit haar verleden weten te ontwijken waarom zou ze er dan uitgerekend nu iemand tegen komen?
”dat is onmogelijk, je moet me met rust laten ik leef niet meer het zelfde leven als dat ik eerst leefde.” Veronica begon zijn kant op te lopen met de bedoeling om deze ruimte te verlaten maar zijn volgende woorden lieten haar stil staan.
“Wat je hier doet? We hadden een deal gemaakt, weet je nog? Ik heb me aan mijn deel gehouden. Nu is het aan jou om jouw deel na te komen.” Lang gleed Veronica haar hand naar haar buik tranen schoten in haar ogen terwijl ze terug dacht aan zes maanden geleden de reden dat ze een wens had gedaan was omdat ze maar niet van de drank en drugs af kon blijven en daar door een kindje had verloren, een kindje wat nu nog in haar buik had horen te zitten. Haar vingers klauwde zich in haar shirt terwijl ze haar tranen verbeet.
”en wat is mijn deel in deze deal?” Veronica haar stem klonk emotieloos terwijl ze de vraag stelde.
”Als jij lucifer bent betekend dit dat ik in de hel ben.” het was niet eens een vraag maar meer een conclusie.
”heeft mijn moeder toch nog gelijk gehad, ik ben inderdaad in de hel beland” ze vond het ook niet zo heel erg gek met haar gedrag.

Getting a better life • 21 • Lucifer • Dungeon cell • With Lucifer • Outfit

[ bericht aangepast op 14 nov 2017 - 11:19 ]

8 nov 2017 - 10:19 Novilunium is offline

Novilunium 1529

AAMON BELIAL

Ira ✦ Dungeons ✦ With Leia

✦ ✦ ✦ ✦ ✦

Er is een of ander gezegde met druppels die emmers doen overlopen, en heel misschien is dit gezegde nu wel van toepassing op Aamon. De energie binnen de cel slaat nog verder om, tot de sfeer er een is die knettert van de spanning. Zijn kaakspier heeft heel wat te verduren door de kracht waarmee hij deze op elkaar klemt en een ader klopt vervaarlijk ter hoogte van zijn slaap.
Haar gezicht is zo dicht bij dat van hem, blauwe ogen die helder in die van hem kijken zonder een spoortje van de angst die hij in zou moeten boezemen. Dit mensenjong snapt nog steeds niets van de situatie waarin zij verkeerd en Aamon is niet degene die haar dit geduldig duidelijk kan maken. Aamon is meer een 'wie niet horen wil, moet maar voelen' persoon.
Zijn pain inducement lijkt de simpelste oplossing en is ook zeker hetgeen hij zou kiezen. Maar ergens in de blauwe diepten van haar ogen vind hij net het kleinste beetje rationaliteit om dit voor later te bewaren, mocht de boodschap dan nog niet duidelijk zijn. En hierbij wend hij zich dan ook tot zijn Zonde.
Mentaal strekt hij zich naar haar uit, tast als het ware in de diepten van haar wezen en lijkt een zwartgeblakerde vinger in haar ziel te steken. Onder deze aanraking voelt hij alle woede en haat die zij ooit heeft gevoeld zich roeren, en op zijn aansporing kolkt het en baant zich een weg naar het oppervlak.
Wat hij voelt stelt hem niet teleur, als zijnde dat ze temperamentvol genoeg is om een redelijke voorraad te hebben. Het weegt niet op tegen dat van zichzelf, maar niemand weegt op tegen dat van zichzelf. Het is echter wel bevredigend te weten dat ze geen poeslieve vredesstichter is, met een 'laat maar gaan' mentaliteit.
Benieuwd met wat voor menselijke verklaring ze hier nu eventueel weer op zal komen, kijkt hij op haar neer.

[ bericht aangepast op 8 nov 2017 - 10:22 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

9 nov 2017 - 22:36 Frisk is offline

Frisk 8318

AZZY

18 ✜ Dungeons ✜ Outfit ✜ w/ Eden, Aamon & Leia

Azzy vond het een geslaagde eerste indruk. Ze was duidelijk van slag, maar hij had haar niet in een zielig hoopje ellende veranderd. Dat zou de lol bederven. En als ze was beginnen gillen of een andere crisis kreeg, was zijn vader misschien komen kijken. Hij had zijn oude man voorbij zien komen, maar had hem niet begroet. Geen zin in. Toen hij zich weer omdraaide, zag hij net hoe Eden door een deur glipte. En voor even vroeg hij zich af wat er zou gebeuren als ze dood zou gaan.
"Misschien een andere keer," mompelde hij tegen zichzelf, waarna hij achter haar aan ging. Hij opende de deur, zag geen steek, greep naar een andere toorts en ging voor haar staan.
"Shoo," zei hij tegen de hond...achtige. Hij schopte naar het beest, dat terug gromde, maar wel naar hem luisterde en verderop ging liggen.
"Ik zei toch dat je de honden niet moest aaien?" grinnikte Azzy. "Kom op, het stinkt hier." Hij greep haar bij de schouders, draaide haar om en duwde haar de deur door. Hij duwde haar verder tot het einde van de gang, waar de trap was. Hij had honger en ergens wist hij wel dat er verwacht werd dat hij haar op de proef moest stellen, maar hij was bang dat hij haar zou vergeten als hij haar in de cel achter liet. En dan zou hij veel zwaarder op zijn kop krijgen.
"Ik hoop dat ze op z'n minst modern eten hebben binnengebracht," mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Ze waren bijna aan de trap, toen hij iets voelde. Hij keek op zij en zuchtte. Aamon, natuurlijk. Hoewel hij er absoluut geen controle over had en hij zeker niet de macht van zijn broer bezat, waren hun zondes even verwant als zij zelf. Jaloezie kon mensen goed pissig maken, waardoor Azazel een buikgevoel had wanneer iemand in de buurt kwaad was. Of misschien had hij gewoon te veel rond zijn broer gehangen, dat kon ook.
"Hé, Aamon, als je nog een stapje dichter zet, heb je geen bruidsnacht meer nodig." Azazel duwde Eden de cel in, omdat hij geen idee had wat hij anders met haar kon doen. Hij keek even naar het andere meisje, dat eerlijk gezegd, een blik in haar ogen had die opgewassen leek te zijn tegen zijn broer. Min of meer. Hij apprecieerde het wel.

[ bericht aangepast op 9 nov 2017 - 22:38 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

10 nov 2017 - 23:19 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Leia Persephone Buchanan

boyfriend not in the army | eightteen | aamon | with aamon, azazel and eden

Dat de mysterieuze man geen man is van vele woorden is wel duidelijk. Of hij echt zo was of dat hij gewoon broedend over wilt komen, geen idee.
Ergens, diep van binnen, begint frustratie te borrelen. Het voelt niet natuurlijk. Niet alleen omdat in van mezelf niet erg snel boos wordt, maar het voelt vreemd. Het is alsof woede uit het diepste putje van mijn ziel gedwongen wordt, wat zich duidelijk uit in de blik die ik hem geef.
"Hé, Aamon, als je nog een stapje dichter zet, heb je geen bruidsnacht meer nodig," zegt een jonger klikkende stem dan, maar ik haal mijn blik niet van die van de donker harige man, die dus schijnbaar Aamon heet.
Mijn gezicht betrekt duidelijk bij het woord 'huwelijksnacht'. Ew. Dat ging in nog geen duizend jaar gebeuren met hem. "Een bruidsnacht gaat lastig worden met een gekneusd geslachtsdeel," sis ik, terwijl ik mijn knie omhoog ram, richting zijn edele delen, maar helaas lijkt hij het door te hebben en hij weert met gemak mijn knie af, net als mijn vingers waarmee ik in zijn ogen probeer te steken. Hij pakt mijn pols stevig vast en ik ben vrij zeker dat het een handvormige blauwe plek achter gaat laten. Deze grap begint echt met de minuut vervelender te worden. Aan mijn pols trekt hij mij een stukje omhoog, terwijl ik pogingen blijf doen om hem in zijn gezicht te raken.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik plots Eden staan, die er wat verward uitziet. Nooit geweten dat ze zo'n goede actrice is. De jongen die naast haar staat is vast degene die zonet sprak.
"Dit grapje is echt geniaal bedacht Eden, maar echt jezus het is nu wel genoeg geweest." Vervolgens richt ik me op de gorilla die nog steeds mijn pols vasthoudt. "En laat me los voor ik echt serieus je ogen nog uitkrab, dit gaat wel erg ver voor acteur spelen in een grapje. Geen wonder dat je niet aan het werk komt in Hollywood, makker."

i'm not saying i hate you, what i'm saying is that you are literally the monday of my life

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Index RPG Actieve Topics Zoek