Help - Liefde, Vriendschap & Familie

Hoihoi. Ik heb even een vraagje, maar eerst even hoe het vanmiddag ging bij mij thuis:

Ik zit boven huiswerk te maken, maar ik snap wiskunde niet. Mijn ouders zijn boodschappen aan het doen, en het is rond 3 uur, dus ik ga naar beneden en neem een pauze. Mijn ouders komen thuis. Moeder:’jij was toch huiswerk aan het maken?! Wat doe je hier beneden?’ (Ik was toen al 2 uur bezig) ik:’ik snap wiskunde niet.’ Moeder:’kom maar mee naar boven, dan kijken we wel even.’ Ik:’ik hou eerst even een pauze.’ Moeder:’zonet zei je nog dat je beneden was omdat je het niet snapte!’ (Moeder was toen al boos en praatte al harder). Ik: ‘Maar ik mag toch wel even een pauze houden?’ ‘Wat wil je doen met die pauze dan?’ Ik: wat te drinken en wat kruidnoten pakken.’ Moeder:’nou doe maar dan.’ (Moeder zuchtte toen zo erg dat ik dacht dat ze flauw viel omdat ze geen lucht meer in haar lichaam had). Dus ik pak wat kruidnoten en water, en loop ermee naar boven, want ik ben pissig en heb geen zin meer om beneden te zijn. (Moeder was alweer naar boven gelopen om wat te pakken) ik kom boven aan. Moeder:’nee! Niet met eten naar boven.’ Ik:’maar normaal mag dat ook altijd.’ ‘NEE DAT MAG NIET.’ Ik draai me om en loop naar beneden. Moeder:’ben je gek geworden? Zie je wel hoe vol dat bakje zit?!?!’ Ik ben er helemaal klaar mee en loop huilend naar boven. Nu hangen er briefjes aan mijn deur waarop staat: “ga weg. Ik hoef jullie niet te zien”

Dit soort dingen gebeuren dus elke week. Ik ben er een beetje klaar mee dat mijn moeder om alles boos word, en dat mijn vader een beetje zit te kijken en niks zegt. Wat moet ik doen???

-

Wat vervelend zeg! Wat je kunt doen is allereerst tot rust komen. En daarna het gesprek met je ouders aangaan. Dit gaat vast heel eng zijn, maar als je ze bijvoorbeeld dit topic laat lezen en laat zien hoe het is gegaan, zijn ze vast een stuk begripvoller. Want als ze weten dat je al twee uur aan je huiswerk zat, hadden ze vast anders gereageert (:

En als het je heel erg dwars zit, kun je er altijd met iemand over praten (:

And then we'll see it.

Wat vervelend, ik herken dit wel een beetje van mij zelf toen ik jonger was. Ik deed inderdaad alles opkroppen en af en toe flink uit barsten.

Wat ik inmiddels heb geleerd is dat mijn moeder niet altijd zelf door had hoe zij reageerde op mij en dat zij niet altijd door had hoe ik mij hierdoor voelde. Mijn manier van oplossen was door uit eindelijk een lange brief te schrijven wat mij dwars zat omdat ik niet durfde te praten.

Misschien is dit een idee voor jou gezien een gesprek aan gaan eng is. Ga hierin alleen niet naar je moeder wijzen maar leg alles rustig uit met een reden, als je iets hebt waarvan je denk dit had ik zelf anders aan moeten pakken benoem dit dan zeker ook. Dit zorgt ervoor dat je moeder kan zien dat je reëel naar je zelf kunt kijken.

Hopelijk heb je er iets aan (Vaak helpt het ook ipv een briefje op te hangen, dat als je boos bent zegt dat je even niemand wilt zien dat jij naar beneden gaat voor contact als jij eraan toe bent. Deze regel had ik met mijn ouders toen ik in een lastige periode zat. Mijn moeder wilde het graag snel uitpraten terwijl ik dan nog tot rede moest komen )

Change is for weirdos ~ Niall Horan